“အား….စိတ္တိုလိုက္တာ စိတ္တိုလိုက္တာ၊ အင္းဟာ
အင္းဟာ”
“ဟာ မိန္းမ ဘာျဖစ္ေနတာတုန္းကြာ”
“ဆံပင္ေပါ့ ဆံပင္”
“ေအးေလ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း မင္းဆံပင္က”
“ေျပာင္းဖူးေမႊးေတြလိုပဲ၊ ၾကည့္ဦး ဒီမွာ ေကာက္ေပးလိုက္တာ”
“မင္းပဲ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ေတြက လွလိုက္တာ၊ သေဘာက်လြန္းလို႔ဆို”
“အင္းေလ ေကာက္ေပးလိုက္တုန္းက လွသားပဲ၊ ခု ေလွ်ာ္ၿပီးေတာ့ မလွေတာ့ဘူး၊ ပံုလည္း မက်ဘူး၊
ဘယ္လိုလုပ္လမ္းထြက္ရမလဲ ဒီလိုမီးကၽြမ္းေနတဲ့ ဆံပင္ပံုနဲ႔ အီး... စိတ္သိပ္ညစ္တာပဲ”
ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေကာက္ေတြကို လက္ႏွင့္ဆြဲဖြၿပီး ဆြဲဆဲြေျဖာင့္ေနတဲ့မိန္းမကို
ၾကည့္ရင္း သူ စိတ္ညစ္လာသည္။ သည္မိန္းမဟာ သည္လိုပဲ၊ ဆံပင္ဆိုင္ကျပန္လာၿပီးတိုင္း စိတ္တိုင္းကို
မက်ႏိူင္သူ။ ခဏေန ေကာက္လိုက္၊ ခဏေန ေျဖာင့္လိုက္၊ ခဏေန တြန္႔လိုက္။ သည္ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြ
ဘယ္လိုခံႏူိင္မွာလဲ။ ေခါင္းတံုးသာတံုးလိုက္ကြာဟု ေျပာခ်င္စိတ္က လည္ေခ်ာင္းဝထိေရာက္ေရာက္
လာသည္။ သို႔ေသာ္ သည္မိန္းမႏွင့္ အိမ္ေထာင္သက္
ငါးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ သည္မိန္းမက်မ္းလည္း ေၾကသင့္သေလာက္ ေၾကၿပီ။ သည္လိုေနရာမွာ သူ ပါးနပ္သင့္လွၿပီ။
မေျပာ...သူ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာလိမ့္မည္မဟုတ္။
“ျပစမ္းပါဦး ကိုယ့္ဖက္လွည့္ျပစမ္း၊ အဲ လွသားပဲ မိန္းမရယ္”
“တကယ္လား၊ တကယ္လွလို႔လား”
“အင္းေပါ့ မိန္းမမ်က္ႏွာက်နဲ႔ ဒီဆံပင္ပြပြေလး လိုက္သားပဲဟာ”
“ဟီး ဒါဆိုလည္းၿပီးေရာ၊ ဒါေပမဲ့ ေၾကသြားသလိုပဲေနာ္၊ နည္းနည္းေတာ့
ေၾကသြားတယ္ ဟုတ္တယ္မို႔လား”
“ဒါမ်ားကြာ ေနာက္လေတြ တစ္လတစ္ခါ ထရိမန္႔သြားယူလိုက္၊ ဆံပင္သြားေပါင္းတင္လိုက္ေပါ့
မိန္းမရဲ႕”
“အဟီးဟီး ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ ကိုကို သိပ္ေတာ္တာပဲ၊ လုပ္မယ္ေနာ္
ခ်စ္ ေနာက္လေတြက်ရင္ ဆံပင္ေပါင္းတင္တာ မွန္မွန္သြားလုပ္ရမယ္။ ပိုက္ဆံကုန္ရင္ ကိုကို
မဆူရဘူးေနာ္”
“ေအးပါ ေအးပါကြာ မဆူပါဘူး၊၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ ဘိုက္ဆာၿပီ မိန္းမေရ၊ စားရေအာင္”
“ဟင္ ဘာမွ မခ်က္ဘူးေလ၊ ကိုကိုပဲ ခ်စ္ နားပါဦးဆို၊ ခ်စ္လက္ရာထက္ ဆိုင္က လက္ရာက ပိုေကာင္းတယ္ဆို၊
ႏွစ္ေယာက္စာေလးမို႔ အျမဲတမ္းခ်က္မေနပါနဲ႔ေတာ့ဆို
လို႔”
“အာ ေန႔တိုင္းေတာ့လည္း ဆိုင္ဟင္းဘယ္စားခ်င္မလဲကြာ၊ ကိုယ့္မိန္းမလက္ရာတက္လာေအာင္
တစ္ပတ္ ၂ရက္ေလာက္ေတာ့ မိန္းမကို ခ်က္ေစခ်င္တာေပါ့”
“ဟင္ ဒါဆိုလည္းၿပီးေရာ၊ ေနာက္တစ္ပတ္ ရံုးပိတ္ရက္က် ခ်က္ေကၽြးမယ္ေလ၊
ခုေတာ့ ကိုကို သြားဝယ္လိုက္ဦးကြာ ေနာ္၊
CP က ၾကက္ကင္တစ္ျခမ္းဝယ္ခဲ့၊ Feel က တုန္ယမ္းဟင္းခ်ိဳေလးရယ္၊ ကိုက္လန္ေၾကာ္ေလးရယ္ဆိုရၿပီ။
သြားကြာ ရန္ကင္းစန္တာက နီးနီးေလးရယ္ဟာ။ သြားေနာ္ ကိုကို၊ ခဏကေလးပဲဟာ၊ ခ်စ္ ပန္းကန္ေတြထုတ္ၿပီး
အသင့္ျပင္ထားမယ္ ေနာ္ ကိုကို”
သည္မိန္းမကို ၿဂိဳလ္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ ရင္ထဲ တဖြားဖြား။
ေဟ့ေကာင္ မင္းျမတ္သာ မင္းစိတ္ကိုေလွ်ာ့ စိတ္ကိုေလွ်ာ့လို႔ အတန္တန္ သတိေပးေနရ၏။ ကားကို
ခပ္ေသာ့ေသာ့ေလးေမာင္းရင္း You give love a bad name သီခ်င္းကို ေလခၽြန္မိေတာ့ သူ ျပံဳးမိရေလသည္။
@@@@@@@@@@
“မၿပီးေသးဘူးလား မိန္းမေရ၊ မဂၤလာေဆာင္က ေျခာက္နာရီစမွာေနာ္၊
ခုပဲ ငါးခြဲေနၿပီ”
“ခဏေလးပါ ကိုကိုရဲ႕၊ ဒီမွာ မ်က္ေတာင္တုက တပ္မရဘူး၊ တစ္ဖက္က
အိုေကတယ္၊ ေနာက္တစ္ဖက္က ဘာျဖစ္လို႔ ေစာင္းေနရသလဲ မသိ၊ ခဏေနာ္ကိုကို”
သူ စိတ္မရွည္ဘဲ တံခါးဖြင့္ကာ ထြက္လိုက္ေတာ့သည္။
“မိန္းမေရ ကိုကို ကားသြားထုတ္ရင္း ေအာက္မွာေစာင့္ေနမယ္၊ မၾကာနဲ႔ေနာ္
ၾကားလား”
“ဟုတ္ ကိုကို၊ ေနာက္ ငါးမိနစ္ေလာက္ပါကြာ တကတည္း”
ဆင္းလာေတာ့လည္း သည္ပံုက သည္ပံုပါပဲ။ သည္မိန္းမလုပ္ပံုေၾကာင့္
ဘယ္သြားသြားအျမဲေနာက္က် တတ္တာ အက်င့္တစ္ခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူကိုက အသားမက်ႏိူင္ေသး။
အခ်ိန္တိက်မွ ႀကိဳက္ေသာ သူႏွင့္ အျမဲေနာက္က်တတ္ေသာသူ႔မိန္းမက အျပင္ထြက္ခါနီးတိုင္း
စကားမ်ားရတာကလည္း ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုလိုျဖစ္ေနရသည္။
“ကိုကိုေလာေနတာနဲ႔ ေရေမႊးေလးေတာင္ စြတ္ခဲ့ဖို႔ ေမ့တယ္၊ တကယ္ပါပဲ”
“အာ ကိုယ္ေျပာပါတယ္ကြာ၊ အိမ္ကေန ေနာက္အက်ဆံုး ငါးနာရီ ဆယ့္ငါးထြက္မယ္လို႔
ေျပာထားသားနဲ႔”
“အင္းေလ ခ်စ္လည္း လုပ္တာပဲ။ အခ်ိန္မီေအာင္ ျပင္တာပဲဟာ၊ မ်က္ေတာင္တုက
ဒုကၡေပးလို႔ မ်က္ရည္က်ရေသးတယ္၊ မိတ္ကပ္ျပန္လုပ္လိုက္ရတာနဲ႔ ျပန္တပ္ေနရတာနဲ႔ စိတ္ေလပါတယ္”
“ေအးေလ ငါက မင္းထက္ ပိုေတာင္ေလေသးတယ္” မင္းျမတ္သာစိတ္ထဲက
ေျပာလိုက္ျခင္းရယ္ပါ။
“ၾကည့္ပါဦး ကိုကို၊ ခ်စ္မ်က္ႏွာ အဆင္ေျပလား၊ ပါးနီက သိပ္မ်ားရဲေနသလား၊
ႏွႈတ္ခမ္းနီကေရာ ခ်စ္နဲ႔ လိုက္ရဲ႕လား ဟင္ ကိုကို”
“ေကာင္းပါတယ္ လွတယ္ လွတယ္”
“ဟာ ေသခ်ာလည္း မၾကည့္ဘဲနဲ႔ကြာ ကိုကို၊ ဒီမွာၾကည့္ပါလို႔ ဆို”
“ခ်စ္ ကိုကိုကားေမာင္းေနတယ္ေလကြာ၊ အာရံုမ်ားလို႔ မရဘူးေလကြာ…”
“ဒါဆိုလည္းၿပီးေရာ၊ ကားေပၚက မဆင္းခင္ေတာ့ ၾကည့္ေပးဦး”
အိမ္မွာရွိေသာ မွန္တကာ့မွန္အေပါင္းေရွ႕မွာလည္း ေရွ႕ၾကည့္
ေနာက္ၾကည့္ ၾကည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကားမွန္ထဲလည္း ၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ဖုန္းထဲက မွန္နဲ႔လည္း ခုနက
ၾကည့္ေနတာ သူေတြ႔သည္။ ဒါကိုပဲ အားမရေသး။ ခက္တဲ့ မိန္းမ။
ရည္းစားတုန္းကေတာ့ အင္မတန္လွေသာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ၊ ဘာေျပာေျပာ ကေလးေလးလို ခၽြဲပ်စ္တတ္ေသာ သည္မိန္းကေလးကို သူ အင္မတန္မွ ခ်စ္ခဲ့၊ စြဲလမ္းခဲ့ရသည္။ အိမ္ေထာင္သက္တစ္ႏွစ္ကေန ႏွႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိလာေတာ့ သူ နည္းနည္းစိတ္ပ်က္စျပဳလာသည္။ ခုလို အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္မွာေတာ့ အေတာ္ေလးကို စိတ္ပ်က္လာခဲ့ၿပီ။ သည္မိန္းမက ခုထိ ကေလးလိုလို ေခြးလိုလိုလုပ္ေနတုန္း၊ ဘာမဟုတ္တာေလးႏွင့္ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ခ်င္ေနတုန္း၊ အိမ္အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ဘဲ ပ်င္းခ်င္ေနတုန္း၊ ကေလးယူဖို႔ ျငင္းဆန္ေနတုန္း။
သူက သည္မိန္းမကိုမွ ခ်စ္ခဲ့မိၿပီ။ လက္ထပ္ခဲ့မိၿပီ။ ခုခိ်န္မွေတာ့
ဘာမွမတတ္ႏိူင္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ စိတ္ပ်က္ကာမွ ပ်က္ေရာ သည္မိန္းမႏွင့္ေဝးေဝးမေနႏိူင္တာ
ခက္လွသည္။
@@@@@@@@@@
သူ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္တုိသည္။ ရံုေရွ႕ေရာက္မွ လက္မွတ္ အိမ္မွာေမ့က်န္ခဲ့သည္ဆိုေသာ
သူ႔မိန္းမကို စိတ္တိုရမလား၊ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ႏွင့္ သူ႔မိန္းမလက္ထဲ လက္မွတ္သိမ္းထားရန္
ေပးခဲ့မိေသာ သူ႔အျပစ္ပဲလား။ သည္မိန္းမ ေပါ့ကို ေပါ့ပါတယ္။
“ကိုကို႔ေၾကာင့္ေပါ့၊ ေလာေနတာနဲ႔ ခ်စ္က ထူပူၿပီး အံဆြဲထဲ
သိမ္းထားတဲ့လက္မွတ္ ယူဖို႔ေမ့သြားတာေပါ့”
ေကာက္ညွင္းကပဲ တစ္ျပန္စီးလုပ္ေသးသည္။
“ေမ့စရာလားကြာ၊ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ စတိတ္ရွိဳးၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုတာ မင္းပဲ ပူဆာတာပဲေလ”
“ေမ့စရာလားကြာ၊ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ စတိတ္ရွိဳးၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုတာ မင္းပဲ ပူဆာတာပဲေလ”
“ေအးေလ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒါေပမဲ့ သြားခါနီး ကိုကိုက ေလာေနတာကိုးလို႔”
“မေလာလို႔ ရမလားကြာ၊ အခ်ိန္က နီးေနၿပီ၊ မင္းက ဝတ္စရာေရြးလို႔ကို
မၿပီးႏိူင္ဘူး”
“ဝတ္စရာမွ မရွိတဲ့ဥစၥာကို”
“ဘာ….မင္းမွာ အဝတ္အစားေတြ ဘီရိုနဲ႔ တစ္လံုး၊ ဆန္႔ေတာင္ မဆန္႔ေတာ့လို႔
ဘီရိုဖြင့္တိုင္း အဝတ္ေတြ အံအံက်လာတာ၊ ဒီတစ္သက္ ဝတ္လို႔ေတာင္ ကုန္ႏိူင္မယ္ မထင္ဘူး”
“ကိုကို မသိပါဘူးကြာ၊ အဲဒါေတြက ဝတ္ၿပီးသားေတြ”
“ဝတ္ၿပီးသားေတြဆိုေတာ့ မင္းက မဝတ္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား။ အဝတ္တစ္ထည္ကို
တစ္ခါဝတ္ၿပီး ပစ္လိုက္ရေအာင္ ငါ့မ်ား ၾဆာဖိုးသာမွတ္ေနလား”
“ကိုကိုကြာ သိပ္ခက္တာပဲ၊
စိတ္ပ်က္လာၿပီ”
လာ လာေသး၊ သူကပဲ စိတ္ပ်က္ရတယ္လို႔။ ဘီရိုဖြင့္တိုင္း အဝတ္ေတြျပည့္လွ်ံၿပီး
အဝတ္တစ္ထည္ ဆြဲထုတ္လိုက္တာနဲ႔ ဝုန္းကနဲ ၿပိဳက်လာတတ္ေသာ အဝတ္ေတြကို ၾကမ္းေပၚ အပံုလိုက္ခ်ထားတတ္တာ
သူ ေတြ႔ရေပါင္း မ်ားလွၿပီ။ သူ႔အဝတ္ေတြဆိုလည္း သြားခါနီးမွ အေျပးအလႊား သူ႔ဖာသာ မီးပူတိုက္ဝတ္သြားရတာ
မ်ားလွၿပီ။
ေရခဲေသတၱာထဲက အရြက္ေတြအသီးေတြဆိုလည္း ဝယ္ဝယ္လာၿပီး မခ်က္လို႔
ပစ္လိုက္ရတာ မ်ားၿပီ။ အိမ္ရွင္းလင္းဖို႔ဆိုလည္း သူ အားေတာ့မွသာ ကိုယ္တိုင္ရွင္းလင္းေနက်မို႔
သူမ ရွင္းရင္ စိတ္တိုင္းမက်ခ်င္။ ဒါေတာင္ သည္မိန္းမက သူစာရင္းကိုင္အျဖစ္ ကူညီလုပ္အားေပးေနတဲ့
ပရဟိတအလုပ္ေလးမ်ား လုပ္ေနတုန္းမို႔ တစ္ခုခုခိုင္းမိၿပီဆို ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ေလဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔
ၾကည့္တတ္၊ စိုက္ၾကည့္ရင္ အလိုက္သိေနာ္ဆိုတဲ့အထာနဲ႔ ၾကည့္တတ္တာမို႔ သူ႔ဖာသာပဲ ထလုပ္လိုက္ရတာ
မ်ားသည္။
သူက ခ်စ္ေတာ့လည္း အျပစ္ရယ္လို႔ မျမင္။ ခုေတာ့ သူ အေတာ္ စိတ္ပ်က္ၿပီ။
မိန္းမယူပါတယ္ဆိုမွ ေဆးေပးမီးယူဖို႔ မေျပာနဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးစားထားမိသလို သူ႔တာဝန္လည္း
သူလုပ္ရ၊ မိန္းမအတြက္လည္း လုပ္ေပးရနဲ႔ တစ္ကိုယ္ေရထက္ပင္ အလုပ္ပိုလာသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုေတာ့လည္း
နားမိတဲ့ လင္းတ၊ နားလက္စနဲ႔ နားပါေစေတာ့ဟုပဲ လက္ခံရေတာ့မည္ပင္။ သို႔ေသာ္ သည္မိန္းမကို
အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သည္။ စိတ္ပ်က္တာမွ စိတ္က ကုန္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီဆိုတာ ဝန္ခံရေတာ့မည္။
@@@@@@@@@@
"ကိုကို သိပ္လြန္တယ္ေနာ္ သိလား ခ်စ္က မေျပာခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာ"
"ဟမ္ ကိုယ္က ဘာလုပ္မိလို႔လဲ"
"ေၾသာ္ ဘာလုပ္မိလို႔လဲ ဟုတ္လား၊ ကိုကို႔အခ်စ္ေဟာင္းရဲ႕ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာေလ၊
သူ႔ပံုကို ကိုကိုလိုက္ခ္လုပ္ထားတယ္ေလ"
"ဟာကြာ အဲဒါ သူတစ္ေယာက္ထဲပံုမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဂရုလိုက္ပံုပါ"
"ေအးေလ အဲဒါကိုက ကုိကိုညာတာေလ၊ အဲ့ေန႔က ကိုကိုေျပာေတာ့ အဲ့မိန္းမ
မလာႏိူင္ပါဘူးဆို၊ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်စ္က တစ္ေယာက္ထဲ စိတ္ခ်လက္ခ် လႊတ္လိုက္တာေလ၊ ခု ဂရုဖိုတိုမွာ
အဲ့မိန္းမပံုႀကီး ျပဴးကနဲပါလာတယ္ေလ။ ကိုကို႔ေဘးမွာေလ၊ သူက ကိုကို႔ေဘးနားမွာမွ လာရပ္စရာလားလို႔ အီးဟီး…ကိုကို
ခ်စ္ကို ခ်ိတင္းလုပ္တယ္။ ညာတယ္။ ကိုကို႔ကို မုန္းတယ္ သိလား ကြာမယ္ ကြာမယ္ ခုကြာမယ္။
အေမ့ကုိ ေခၚေပး"
"ဟာကြာ"
သူ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ကၽြတ္ကနဲ စုတ္သပ္မိသည္။ အဲသည့္ေန႔က ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
ေမေသာ္က မလာျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီးမွ အခန္းအနားတစ္ခုကေန ေစာၿပီးတာမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုၾကတဲ့ပြဲမို႔
ခဏေလး ဝင္ျဖစ္ေအာင္လွည့္ဝင္လာတာဟုဆိုကာ အိမ္အျပန္လွည့္ဝင္လာတာျဖစ္သည္။ သ႔ူစိတ္ထဲ ထင့္ကနဲေတာ့
ျဖစ္သြားသား။ ေမေသာ္က သူမ ဘာလုပ္လုပ္ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ စေတးတပ္စ္ တင္တတ္သူမို႔ ျပႆနာအစ
ဆြဲထုတ္သလိုျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ သူ သိေနခဲ့သည္။
"ေအးေလကြာ ကိုယ့္ကို လာတက္ဂ္ထားေတာ့ လိုက္ခ္သြားမလုပ္လို႔
မေကာင္းဘူးေလကြာ"
"ေတာ္ပါ ဘာမွလာမေျပာပါနဲ႔။ သူမ်ား တစ္ေန႔က ပရိုဖိုင္းပံုေျပာင္းထားတာျဖင့္
ခုထိ ကိုကို လာမလိုက္ခ္ေသးဘဲနဲ႔"
ခက္တာပဲ။ သည္ကေလးစိတ္မေပ်ာက္ေသးတဲ့ မိန္းမနဲ႔ေတာ့ သူ ခက္ၿပီ။
အသက္ကျဖင့္ သံုးဆယ္နား နီးေနၿပီ။ ခုထိ ကေလးဆန္ခ်င္တုန္း။
"ေအးပါကြာ ေအးပါ ကဲ ခုေဖ့စ္ဘုတ္ဝင္လိုက္၊ ကိုကို ခ်စ္ပံုကို
လိုက္ခ္ အခါတစ္သိန္းေပးလိုက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဒါပဲေနာ္ ကိုကို ခ်စ္ စိတ္တိုတယ္ သိလား။ ဒါမိ်ဳး ေနာက္ မျဖစ္ေစနဲ႔"
ျဖစ္ရေလ သူကပဲ ရာဇသံေပးရတယ္ရွိေသး။ သူက အျပင္မွာသာ တဟဲဟဲရယ္ေနရင္း သည္မိန္းမကို စိတ္ထဲက
ဆြဲေဆာင့္ပစ္ခ်င္ေနမိသည္။
"ကဲ ၿပီးၿပီလား ေဒၚေရႊခ်စ္၊ အိပ္ရာဝင္မယ္။ ေျခလက္ေဆးရမယ္။
သြားတိုက္ရမယ္။ သြား သြားတိုက္ေဆး သြားထည့္ခ်ည္"
"ဟုတ္"
ေျပာေျပာဆိုဆို သူမက ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ သူမ ျပန္ထြက္လာေတာ့
သူက သူမေခါင္းကို တစ္ခ်က္လွမ္းပုတ္သည္။ သူမက ေခါင္းကို ငဲ့ေရွာင္ရင္း သြားပါ ခုမွ ဟု
ဆိုသည္။ သည္မိန္းမကေလး ခ်စ္စရာ။ ဆိုးတတ္တာေလးတစ္ခုသာ ခက္လွသည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲအေရာက္မွာ ေနာက္ျပႆနာတစ္ခု ေတြ႔ျပန္သည္။ လုပ္ျပန္ၿပီ။ သြားတိုက္ေဆးဘူးကို ၾကည့္မိေတာ့ သူထင္သည့္အတိုင္း
သူမက သြားတိုက္ေဆးဘူးကို အလယ္မွ ဖိကာညွစ္ထားသည္။ သူ ေျပာေပါင္းမ်ားလွၿပီ။ အဲသည္လို
သြားတိုက္ေဆးဘူးကို အလယ္က ဖိညွစ္တာ သူ မႀကိဳက္ဟု။ ဒါလည္းပဲ သူမက မမွတ္ေပ။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲေနရင္း အိမ္သာအိုးေပၚထိုင္ကာ စိတ္ေအးေအာင္ ခဏေနလိုက္ေသးသည္။
ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္ထြက္လို႔ကေတာ့ ေသြးပူပူႏွင့္ သည္မိန္းမကို ဆူမိဦးမည္။ ခုနေလးတင္ ေၾကေအး ထားေသာ
ျပႆနာတစ္ခုမွ မၿပီးခင္ ေနာက္ျပႆနာအသစ္တစ္ခု သူ မလိုခ်င္။
သူ႔ညာဘက္ေဘး စင္ေလးေပၚက သြားတိုက္ေဆးဘူးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အလယ္ေကာင္ကေန ခါးကေလး ခ်ိဳင့္ဝင္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္သည္လို မလုပ္ဖို႔ ေျပာေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ။ အင္း သည္လိုပဲထင္ပါရဲ႕။ ၿပီးတာက ၿပီးၿပီ။
ခ်စ္မိတာက ခ်စ္မိခဲ့ၿပီ။ ယူလည္း ယူမိခဲ့ၿပီ။ သြားတိုက္ေဆးလို ညွစ္ထုတ္ခဲ့ၿပီးသားမို႔
ျပန္ထည့္ဖို႔ရာလည္း ခက္ခဲမည္ေပ။
သူေရခ်ိဳးခန္းက ထြက္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမက အိပ္ရာေပၚလွဲရင္း ဖုန္းႏွင့္
ေဖ့စ္ဘုတ္ၾကည့္၍ ေနေလသည္။
