ပံုျပင္အသစ္ (သို႔) ရင္ကြဲနာအား စာစီျခင္း

ကၽြန္မယဥ္သူေမဟာ  စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္….။  ဒီေတာ့ ေမာင္က ကၽြန္မအတြက္ ေရးခၽြတ္စရာ ဇာတ္လမ္းလိုေပမယ္လို႔ ထင္ေကာင္း  ထင္လိမ့္မယ္….။ အဲဒီအထင္နဲ႔  ေမာင္က ကၽြန္မကို ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ေပးခဲ့တယ္။  ေမာင္ေပးခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းကို ပံုျပင္အသစ္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ကၽြန္မ  အခု ေရးေတာ့မယ္။ 

@@@@@@@@@@

 “ကိုယ္ အိပ္မက္ မက္တယ္။ သိလား….အိပ္မက္ထဲမွာေလ ေမနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်၊ ကေလးေတြဘာေတြေတာင္ ရလို႔…..။  ၿပီးေတာ့ ေမ စာေရးေနတဲ့ေနာက္ကေနလာၿပီး ေမ့ကို သိုင္းဖက္လိုက္ေသးတယ္”

“ကိုယ္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ ထုတ္ေဝခြင့္ရခ်င္တယ္။  ေမ့နာမည္နဲ႔ ေလ။ ေမေရးတဲ့စာေတြခ်ည္း ထည့္ပစ္လိုက္မယ္”

ဟင့္အင္း  ေတာ္ပါေတာ့။  မေတြးနဲ႔ေတာ့။  မေတြးပါနဲ႔ေတာ့။  အိပ္ရေအာင္ပါေနာ္….။  

အိပ္ေဆးပုလင္းထဲက ေဆးတစ္ျပားကို ေရေအးတစ္ခြက္နဲ႔ ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္မက အိပ္စက္ျခင္းကို ညေတြဆီက မွ်ားယူေနရသူ။ ဇီဝေဆးျပားေတြရဲ႕ အကူနဲ႔ေလ….။

ညက ေမွာင္ေနလိုက္တာ။  ညအေမွာင္ထဲမွာ ၾကယ္စင္ကေလးေတြလို ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြက ဟိုမွာ  ဒီမွာ၊ ကၽြန္မနဲ႔ နီးလာလိုက္၊ ေဝးသြားလိုက္…..။  ျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ ျဖာက်ေနတဲ့မီးေရာင္ေတြက ကၽြန္မအခန္းထဲ တိုးေဝွ႔ေနရာယူထားၾက။ ေမွာင္ေနတုန္းပါပဲကြယ္။ မလင္းဘူး ေမာင္…. ကၽြန္မရင္ထဲမွာ….။ 

ကၽြန္မသိခ်င္တာေတြကို ေျပာျပပါဦး ေမာင္ရဲ႕….။ ကၽြန္မက အေမးအျမန္းထူ တယ္ေနာ္….။ ေမာင္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ဘာမဆို သိလိုက္ခ်င္တာပဲ….၊  ကၽြန္မ ေမးခြန္းေတြ ေမးတိုင္းလည္း ေမာင္က အျမဲေခါင္းကုတ္ စိတ္ရွႈပ္ေနက်။  ကၽြတ္….။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္မိပါရဲ႕။ 

ကုတင္ေဘး ခံုေပၚက ကၽြန္မဖုန္းကေလး။  အဲဒီထဲမွာ…..။  ေမာင္ ရွိေနတယ္။  ေမာင့္ပံုရိပ္၊  ေမာင့္အသံ၊ ေမာင့္ စကားေတြ….။  ေမာင္နဲ႔အတူ ဆိုညည္းခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းေတြ….။ ေမာင္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ်။

"ေမာနင္း…ေနေကာင္းလား၊ ခု အျပင္မွာ သိပ္ပူေနတာပဲ၊ ခဏေနရင္ ကိုယ္ အျပင္ထြက္ေတာ့မယ္။ ေနာက္ေန႔မွ ေတြ႔မယ္ေနာ္၊ အခ်ိန္ရရင္ ဖုန္းေခၚလိုက္ I miss u အိုေက Muahhh….."

မ်က္ရည္ေတြတစ္စက္ခ်င္း တစ္စက္ခ်င္း ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚ…. လိမ့္ဆင္းက်လာ။ ခဏကေလး ေနပါဦး။ ေနပါဦးလား ေမာင့္ အသံေလးရယ္။ 

အသံသြင္းဖို႔အတြက္ ဖုန္းရီေကာ့ဒ္ဒါကို ဖြင့္လိုက္ရင္း ေမာင့္ဆီကို စကားေတြ တစ္လံုးခ်င္း စေျပာလိုက္ တယ္။

"ေမာင္ ေနေကာင္းလား ဟင္။ ခုေလ  ကိုယ္ ဖ်ားေနတယ္ သိလား။ ေန႔လည္က ေရပန္းကိုအားကုန္ဖြင့္ၿပီး ေရခ်ိဳးတယ္။ အၾကာႀကီးပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ကို လြမ္းလြန္းလို႔ ေအာ္ငိုမိတယ္။ ဘယ္ႏွနာရီမွန္း မသိဘူး။ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္း မသိဘူး။ သတိဝင္လာေတာ့ ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းေတြ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနခဲ့ၿပီ။ ေခါင္းအစိုႀကီးကို ဒီအတိုင္း မသုတ္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္တာ၊ ေရစက္လက္နဲ႔ေလ။ ခု အဲကြန္းကို ၂၇ မွာ ထားတာေတာင္ အက်ၤ ီ ေဘာင္းဘီ အရွည္ဝတ္ၿပီး ေစာင္ျခံဳထားရတယ္၊ သိလား။ ေဆးေတာ့ မေသာက္ခ်င္ပါဘူး။  ကၽြန္မ ဖ်ားေနတယ္ဆိုရင္ ေမာင္ စိတ္ပူမလားလို႔။ အၾကာႀကီး ဖ်ားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါပဲ ေမာင္ရယ္…..။ လြမ္းလိုက္တာ ေမာင္ရာ…..။ ေနေကာင္းေအာင္ ေနေနာ္"

ၿပီးေတာ့ send ဆိုတဲ့ ခလုတ္ေလးႏွိပ္လို႔ ေမာင့္ဆီ ပို႔လိုက္တယ္။ မတတ္ႏိူင္ပါဘူး….။ ကၽြန္မစိတ္ေတြကို ထိန္းမထားခ်င္ပါဘူး ေမာင္။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ  ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာလည္း  ေမာင္ သိေနတာပဲဟာ။ 

"I Luv u…."

ေဟာ ေမာင့္အသံ ၾကားရျပန္ၿပီ။ ေမာင္က ခ်စ္တယ္လို႔မွ မေျပာခဲ့တာဘဲေနာ္။ ကၽြန္မ ဘာသာျပန္ဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ပါဘူး။ ဒီအတိုင္း….ေမာင္ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ရွိေစ…..။

ဟင္….မနက္ မိုးလင္းေတာ့မွာလား။ အိပ္မွ….အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားမွ….။

မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ ကၽြန္မက စာေရးဆရာမ တဲ့။ စာေရးမွေပါ့။ ခုလို အခ်စ္ေၾကာင့္ ရင္ကြဲနာက်၊ ဘဝမွာ အလူးအလဲ ဒဏ္ရာရ၊ နာလန္မထူႏိူင္တဲ့ဘဝေတာ့ အေရာက္မခံႏိူင္ပါဘူး။ ထ ထ…ထဦးမွပါ။ မနက္ ငါးနာရီေတာင္ ရွိေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္မယ္။ ျပန္လာရင္ ေရခ်ိဳး။ မနက္စာ စား။ စာေရးစားပြဲထိုင္၊ ေရးစရာ ရွိတာေရးမွေပါ့။ 

ေနပါဦး။ ဘာေရးရမွာပါလိမ့္။ မိန္းကေလးေတြ အခ်စ္ေၾကာင့္ ဘဝကို အရွံဳးမေပးၾကဖို႔။ အခ်စ္ အလြမ္း ရင္ကြဲနာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ လူးလွိမ္႔မေနၾကဖို႔။ ဘဝအားမာန္ပါတဲ့ စာမ်ိဳးေတြ ေရးမွ။ ဟုတ္ၿပီ။ ခ်မယ္။ အဲဒါမ်ိဳး ေရးရမယ္။ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္လို အားရွိသြားေစမယ့္စာမ်ိဳးနဲ႔ ႏိူင္င့ံအက်ိဳးျပဳစာေပေတြ ေရးမယ္။ ဟုတ္ၿပီ အိုေခ…။

"ဒီေန႔ ဆံပင္သြားညွပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔ လိုက္လားဟင္။ ေနာက္တစ္ပတ္က်ရင္ေတာ့ ဆံပင္အေရာင္ ေျပာင္းဆိုးမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ခဏေနရင္ ဘာဘယ္တီး သြားေသာက္မယ္။ လိုက္မလား။ ေၾသာ္….မေန႔ညက ညစာ အိမ္မွာ ခ်က္စားလိုက္တယ္ သိလား။ ဝက္နံရိုးခ်က္စားတယ္ေလ၊ ဂြတ္ပဲ။ ဒါပဲေနာ္ မနက္ျဖန္မွ ေတြ႔ၾကမယ္ တိတ္ကဲ မြ….."

စကားေတြ လာေျပာေနျပန္ၿပီ။  ေမာင္…..။ တိတ္တိတ္ေလး ေနစမ္းပါ ေမာင္ရဲ႕….။

ေမာင္ရာ….ဘာလို႔လဲ…။ ဘာလို႔လဲ ဟင္….။  ကၽြန္မနဲ႔ အေဝးမွာ ေနရရင္ ပိုစိတ္ခ်မ္းသာမယ္ေပါ့ ေမာင္က အဲသလို ထင္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား။ ကၽြန္မနဲ႔ မခြဲႏိူင္ဘူး၊ လြမ္းတယ္ ဆို……။ ကၽြန္မနဲ႔အတူ မိသားစုဘဝေလးတစ္ခု ေမာင္ ဖန္တီးေမွ်ာ္လင့္ၾကည့္မိတယ္ ဆို…။ ဘာလို႔မ်ား….။

မ်က္ရည္ေတြ….က်လာျပန္ၿပီ။ ဒီမ်က္ရည္ေတြဟာ…ခဏခဏက်ေနတာပဲ။ သူတို႔ေၾကာင့္ မ်က္ရည္နာမည္ပ်က္ရတယ္။ တန္ဘိုးမဲ့ရတယ္။ ခဏခဏငိုေနေတာ့ ေမာင္က စိတ္ကုန္လို႔ ထားခဲ့တာေပါ့။ ဒင္းတုိ႔ေၾကာင့္….။ ေမာင္ စိတ္ပ်က္ၿပီး အေဝးႀကီး ထြက္သြားတာ…..။ ေမာင္က ေပ်ာ္ ခ်င္တာ…။ ေမာင္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလး ေနခ်င္တာ။ ရယ္ေမာေပါ့ပါးေနခ်င္တာ။ အၾကင္နာေတြ အယုယစကားေတြပဲ ၾကားခ်င္တာ။ နားမလည္ႏိူင္မႈေတြ၊ ဝန္တိုမႈေတြနဲ႔ စိမ္းေတာက္ေနတဲ့ စကားေတြ၊ မလိုတမာ စကားနာေတြ၊ စိတ္နာငိုညည္းသံေတြ  ေမာင္က ၾကားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ မသိဘဲနဲ႔…။ ခုေတာ့ ေမာင္က စိတ္ကုန္သြားၿပီတဲ့…..။ 

ကၽြန္မက သိပ္ခ်စ္လို႔ပါ ေမာင္ရဲ႕။ ေမာင့္ကို အခ်ိန္တိုင္း သတိရေနသလို၊ ေမာင့္အေပၚ ကၽြန္မစိတ္ႏွလံုးအစံု ပံုအပ္ထားသလို ေမာင့္စိတ္အစဥ္ကိုလည္း ကၽြန္မပဲ ပိုင္ခ်င္ခဲ့တာ။ ေမာင္က ကၽြန္မကို နားမလည္ဘူး။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မက နားမလည္ဘူး။ ေမာင့္ကိုယ္ေမာင္လည္း နားမလည္ဘူး။ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မလည္း နားမလည္ဘူး။ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔။  ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ…..။ 

ေမာင္ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြရဲ႕ ပံုကုိ လိုက္ခ္လုပ္ခြင့္ မရွိရလို႔ ကၽြန္မက ပိတ္ပင္ေတာ့ ေမာင္ စိတ္တိုသြားလိုက္တာ။ ဟီဟိ….ရယ္ရတယ္။ ေမာင္က ကေလးလိုပဲ၊ ကၽြန္မကို စိတ္ေကာက္လို႔ေကာင္းေနေတာ့တာ။ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတဲ့ စကားလံုးအႀကီးႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မကို ပစ္ေပါက္တယ္။

ကၽြန္မ ၿပံဳးမိတယ္။ ေမာင့္ေၾကာင့္ အူတိုမိတဲ့အျဖစ္ေတြကလည္း ေပါပါ့။ ေမာင္ကလည္း ကၽြန္မ အူတိုတိုင္း စိတ္ေကာက္ပါ့။ ခ်စ္စရာကေလးရယ္  ေမာင္က….။ 

ထ  ထေတာ့ေလ၊   လုပ္ျပန္ၿပီ။  ဒီလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔။  ဒီလုိ ေပ်ာ့ေခြေနပံုမ်ိဳးနဲ႔  ခြန္အားရွိတဲ့စာေတြ ဘယ္လိုေရး မွာလဲ။  အိပ္ရာထဲမွာ ေခြေနလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အိပ္စက္၊  မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ႏိူးထေနရတဲ့ ကၽြန္မကမာၻမွာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ က်ဆံုးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရေတာ့မလား။  ငိုဖို႔ေတာင္ အင္အား မရွိေတာ့တဲ့ စိတ္အေျခအေနနဲ႔….။  အေရာင္မဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔….။  အားတင္းထားလည္းပဲ ၿပိဳၿပိဳက်ေနတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔….။  ဘဝကို  ဘယ္လိုခြန္အားမ်ိဳးေတြနဲ႔ ျပန္လည္ထူမတ္ရေတာ့မွာလဲ။  စိတ္ညစ္လိုက္ တာ။ ခက္တာက နားထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ၾကားေနရတဲ့ ေမာင့္အသံေတြ…..။

ေမာင့္ အ သံ ေတြ…..

"ခု ဘာမွ မစားရေသးဘူးလား၊ ပန္းသီးရွိလား၊ ပန္းသီးတစ္လံုးေလာက္ စားလိုက္....."

"ေကာင္းေကာင္း စား၊ ေကာင္းေကာင္း အိပ္၊ ေနေကာင္းေအာင္ေန ေနာ္၊ လူက ျဖဴေဖ်ာ့ေနၿပီ"
 
"ပန္းခ်ီေတြလည္း သိပ္ဆြဲမေနနဲ႔၊ ေတာ္ၾကာ နာမည္ေတြ ႀကီးကုန္ဦးမယ္...." 

မစားခ်င္ပါဘူး  ဘာမွ…..။

အိပ္ရာေဘးစားပြဲေပၚက ႏိူးလာရင္စားဖို႔ထားထားတဲ့ ပန္းသီးတစ္လံုးကို  နံရံဆီ အားကုန္ ပစ္ေပါက္လိုက္ေတာ့ ပန္းသီးစေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေပပြ ေၾကမြ….။ မၾကားခ်င္ဘူး….။  အဲ့ဒီအသံေတြ….။ ေမာင့္အၾကင္နာေတြက ခုေတာ့ လူသတ္လက္နက္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းသြား...။ ကၽြန္မကို ဝိုင္းသတ္ေနၾက။

မစားဘူး။  မအိပ္ဘူး။ ေနေကာင္းေအာင္လည္း မေနဘူး။  ေသသြားရင္ ေကာင္းမယ္….။  ေသပဲ ေသခ်င္တယ္….။ ဒါပဲ။

ဟင့္အင္း….။  ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေက်ာက္ခ်ရာ…။ ကၽြန္မအာရံုေတြ က်က္စားရာ ပန္းခ်ီကားေတြထဲမွာပဲ ကၽြန္မစိတ္ရွိသလို ေနႏိူင္တာ….။ ခြင့္ျပဳပါ ေနာ္…။ ေမာင္ ခြင့္မျပဳလည္း ကၽြန္မက ဆြဲဦးမွာ။
 
နားေတြကို ပိတ္ထားလိုက္မိတယ္ထင္ရဲ႕....။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေလ...။

"အခ်စ္ဆိုတာကို ဘယ္ တုန္း က မွ မယံုၾကည္ခဲ့ဘူး။
ကၽြန္မ ရင္ခုန္ခဲ့ပါတယ္။
အခ်စ္ဆိုတာမွာ ဘယ္ တုန္း က မွ မညြတ္ေပ်ာင္းခဲ့ဘူး။
ကၽြန္မ အခ်စ္ဝတၳဳေတြ ေရးပါတယ္......
 
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ စနစ္တက် ေလ့က်င့္ပံုသြင္းခံရတဲ့ အက်င့္တစ္ခုမွ်သာ။ အက်င့္ကေန အစြဲအလန္းျဖစ္.....။ အစြဲအလန္းကေန ရင့္က်က္လာတဲ့အခါ တမ္းတျခင္းေတြျဖစ္လာ....။ ဒါကိုပဲ အခ်စ္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္......ရူးၾကေတာ့တာ။
 
တမ္းတခဲ့ဖူးတယ္....။ ကၽြန္မ ရူးခဲ့ဖူးပါတယ္ ေမာင္နဲ႔က်မွ..."

ေနာက္ထပ္အသံဖိုင္တစ္ခု သြင္းၿပီး ေမာင့္ဆီ ပို႔လိုက္မိျပန္တယ္။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ ေမာင္။ ငိုသံေတြ ပါသြားတယ္ ထင္ရဲ႕။ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္မ ငိုေနလို႔ပါ။ ေမာင့္ကို လြမ္းလို႔ပါ….။ ရင္ေတြ နာက်င္ရလြန္းလို႔ပါ။

ေတာ္ပါၿပီ။ ခု အျပင္မွာ ေန႔လား၊  ညလား…။ ကၽြန္မ မသိႏိူင္ေတာ့တာပဲ။ အိပ္ခ်ိန္လား၊ စားခ်ိန္လားလည္း ကၽြန္မ မသိႏိူင္ေတာ့။ ရင္ကြဲနာဆိုတာ တကယ္ပဲ ရွိသလား။ ရင္ကြဲတဲ့အခါ ေသတတ္သလား။ ရင္ကြဲေသတဲ့အခါ လွလွပပေလး သက္သက္သာသာေလး ေသႏိူင္မွာလား။ သိခ်င္လိုက္တာ။

ေတာ္ပါၿပီ စာေရးမယ္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြ ဘဝပ်က္ေအာင္ မခံစားၾကဖို႔။ အခ်စ္ဟာ ဒင္းတို႔ေယာက်ာ္းေတြအတြက္ ဘဝရဲ႕ တစိတ္တပိုင္းမွ်သာဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ မိန္းမေတြ အတြက္ ေျမမႈန္တပြင့္မွ်သာဆိုတာ သိေစရမယ္။ မ်က္ရည္ေတြကို ခု သုတ္လိုက္၊ သုတ္လိုက္စမ္း၊  သုတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ 

@@@@@@@@@@

ကၽြန္မယဥ္သူေမဟာ  စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္….။  

 ေမာင္ေပးခဲ့တဲ့ ရင္ကြဲနာကို ကၽြန္မ စာဖြဲ႔ေနၿပီ။ ၿပီးသြားတဲ့အခါ မဂၢဇင္းတိုက္တစ္ခုကို သြားပို႔ရဦးမယ္။ ေမာင့္အေၾကာင္းလို႔ ေမာင္ မရိပ္မိေအာင္ ပိပိရိရိေရးထားတဲ့စာကို ေမာင္ဖတ္မိတဲ့အခါ ရယ္မ်ား ရယ္ေမာေနမလားပဲ။  ရယ္ပါ ေမာင္၊ ေမာင္ရယ္လိုက္တဲ့အခါ ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ ကၽြန္မ ခ်စ္တယ္။

တစ္ခုပဲ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ လြမ္းမေနဘူးလို႔ ေရးမယ္။ ေမာင္ထားခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မ ရပ္တန္႔မေနဘဲ အားေကာင္းေမာင္းသန္မိန္းမသားပီသစြာ ဘဝခရီးကို တစ္ေယာက္ထဲ ဆက္ေလွ်ာက္ဆဲ၊ တစ္ေန႔မွာ ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ရမယ့္ အာဂမိန္းမ ကၽြန္မျဖစ္တယ္ လို႔ ေရးဖြဲ႔မယ္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးေတြေရွ႕က မားမားရပ္ လမ္းျပေပးခ်င္တဲ့ မိန္းမအျဖစ္ စာစီမယ္။ 

သိလား ေမာင္....

ကၽြန္မယဥ္သူေမဟာ  စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္….။  ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ရင္ကြဲနာဟာ စာတစ္ပုဒ္မွ်သာ ျဖစ္တယ္။