တရံတဆစ္၌ ျမစ္တို႔သည္....

(၁)

ထားကို စတင္သိကၽြမ္းခဲ့တာ ကၽြန္မတို႔တစ္ဘက္ျခံက မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕သား ေမာင္ေမာ္လြင္ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကပါ။ 

ထားက ေမာင္ေမာ္လြင္ရဲ႕ သတို႔သမီးလွလွကေလး။ ကေလးမက ဆံပင္ရွည္နက္နက္ဖားဖားႀကီးနဲ႔ လွတဲ့ႏြဲ႔တဲ့အျပင္ က်က္သေရလည္းရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ဟာကို မ်က္ႏွာႏြမ္းကေလးနဲ႔ေနာ္လို႔ ခင္ပြန္းသည္ကို တိုးတိုးေျပာမိ ခဲ့ေသးတာ။ ရွက္ရွာလို႔ေနမယ္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္က။ ဒါမွမဟုတ္ ခမ်ာ ႏြမ္းပါးလို႔ အားငယ္တာမ်ားလား။ ကၽြန္မကေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားသူပီပီ အဲဒီမ်က္ႏွာႏြမ္းကေလးရဲ႕ေနာက္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ျမစ္ဖ်ားခံေနရမယ္လို႔ အတတ္သိခဲ့တယ္။

(၂)

ခါတိုင္းလိုပါပဲ။ ထားရဲ႕ေယာကၡမ ေမျမက်န္းမာေရးေၾကာင့္ ကၽြန္မခင္ပြန္းသည္ကို အိမ္ပင့္ေဆးကုေနက်မို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ထားနဲ႔ပါ တျဖည္းျဖည္း ရင္းႏွီးေႏြးေထြးလာခဲ့တာ။ ကေလးမက မြန္ရည္သိမ္ေမြ႔ၿပီး အားငယ္စိတ္အခံေလး ရွိေနပံုရတယ္။

ေမျမတို႔က မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာတာရယ္၊ သားေမာင္ေမာ္လြင္ကလည္း ပညာတတ္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ႏြမ္းပါးၿပီး သာမန္ဘြဲ႔ကေလး တစ္ခုနဲ႔ မုဆိုးမသမီးထားကို သူ႔သားနဲ႔ မတူမတန္ဘူးထင္တာဟာ ေလာကမွာ ျဖစ္ေနက်ေတြထဲက ျဖစ္စဥ္တစ္ခုမို႔ မဆန္းဘူးပဲ ဆိုပါေတာ့။

တခါတေလ ထားက ကၽြန္မခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ေဆးအိတ္ကိုဆြဲရင္း ကၽြန္မတို႔ျခံဘက္အထိ လိုက္ပို႔တတ္တယ္။ အစမွာေတာ့ အတြင္းမီး အျပင္မယူရဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ခမ်ာမွာ ႀကိတ္မွိတ္ေနရွာပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔က သူ႔အေပၚ သမီးကေလးတစ္ေယာက္လို သေဘာထားမွန္း သိလာတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူမကေလးရင္ထဲက မ်ိဳသိပ္ခံစား ေနရရွာတာေတြ တစ္စတစ္စ ပြင့္အံလာ ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဖြင့္ခ်မယ့္ခ်ေတာ့လည္း ကရားက ေရလႊတ္လိုက္သလို။ သူမရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႀကိတ္မွိတ္ေနခဲ့ ရပါလိမ့္မလဲ။ သူမေျပာသမွ်ေတြကို မိန္းမသားခ်င္းစာနာစိတ္နဲ႔ ႏွလံုးသားခ်င္းထပ္ၿပီး နားေထာင္ေပးခဲ့မိပါရဲ႕။

(၃)

“တစ္ေန႔က ေက်ာင္းေရဗူးကေလးေတြ ေလွ်ာ့ေဈးရတာနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ၀မ္းသာအားရ၀ယ္လာမိတာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မမညိဳကေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ပါ ၀ယ္မလာရေကာင္းလား၊ ကိုယ့္ကေလးေတြအတြက္ပဲ ကြက္၀ယ္လာရသလားတဲ့ ေမျမက ဆူလိုက္တာ အန္တီခင္ရယ္၊ ထားေလ ရိုးရိုးသားသား ေမ့သြားခဲ့တာပါ၊ တမင္လုပ္တာ မဟုတ္ရပါဘူး”

ေအးခ်မ္းတဲ့ ထားမ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး ထားမညာဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။

“မမညိဳဆိုရင္ေလ သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ကို သူတို႔အိပ္ခန္းထဲမွာ မုန္႔ခိုးခိုးေကြၽးတာ၊ ကစားစရာေတြဆိုလည္း သူ႔ကေလးေတြအတြက္ပဲ ဝယ္၀ယ္လာတတ္တာ၊ အဲဒါေတြက်ေတာ့ ေမျမက သိရက္သားနဲ႔ ဘာမွမေျပာဘူး၊ သိလား အန္္တီခင္”

“တီဗီဆိုလည္း အဲလိုပဲ။ သားတို႔မွာ ဖြားေအ ကိုရီးယားကားၾကည့္ခ်ိန္နဲ႔ မမညိဳကေလးေတြ ဂိမ္းကစားေနခ်ိန္ေတြကို ၿပီးေအာင္ ေစာင့္ေနၾကရတာ။ ဒါနဲ႔ မေနႏိူင္တဲ့ထားက ထားတို႔အခန္းထဲမွာ သားသားတို႔အတြက္ တီဗီအေသးေလးတစ္လံုး သပ္သပ္ဝယ္ေပးဖို႔ ကိုေမာ့္ကို ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ကိုေမာ္ဟာ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ "ဟာ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ ထားရယ္" တဲ့ေလ။ မ၀ယ္ေပးႏိူင္လို႔လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေလ။  ထားလည္း ႏွႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲေတာ့ မေကာင္းလွဘူးေပါ့”

“မမညိဳက်ေတာ့ ကေလးေတြ ထမင္းဘူးထည့္တာကအစ သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ထမင္းဗူးထဲ အသားတံုးေတြ ေ႐ြးထည့္၊ ထား သားေတြက်ေတာ့ အ႐ိုးအရင္းပဲ ထည့္ေပးတာ။ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ၾကျပန္ရင္လည္း ထားကေလးေတြရဲ႕ အျပစ္ပဲ၊ ကေလးခ်င္းတူတူ ထားသားေတြကိုပဲ မာန္လိုက္မဲလိုက္နဲ႔။ ၾကာေတာ့ ထား ေရငံုမေနႏိူင္ေတာ့ဘူး အန္တီခင္ရယ္။ ကိုယ့္ေယာက်္ားဆိုတဲ့အားကိုးစိတ္နဲ႔ ကိုေမာ့္ကို ျပန္ေျပာျပမိပါတယ္။  ဒီေတာ့ ထားကပဲ အေသးအဖြဲကအစ သေဘာထားေသး သိမ္လြန္းသတဲ့ေလ”

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ထားေျပာသမွ်ေလးေတြ ၾကားၾကားၿပီး ကၽြန္မတို႔ ဇနီးခင္ပြန္းႏွစ္ေယာက္သား ထားအေပၚ သနားဂရုဏာ မသက္ဘဲ မေနႏိူင္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔မွာက သားသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ခြဲသြားၿပီးကတည္းက ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဒီအိမ္ႀကီးထဲေန လာၾကရတာ။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ ထားတို႔သားအမိေတြကို အနားမွာ ေခၚထားလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ကေလးသံေတြ ဆူဆူညံညံနဲ႔ဆို ကၽြန္မတို႔အိမ္ႀကီး စိုစိုျပည္ျပည္ေတာင္ ရွိလာႏိူင္ရဲ႕မဟုတ္လား။

ထားအေမကိုလည္း တခါတခါ ျခံထဲမွာ ေတြ႔လိုက္၊ တခါတေလ ေမျမေနာက္က ေဈးျခင္း ကိုင္လိုက္လာတာ ေတြ႔လိုက္နဲ႔ ေတြ႔ေန ရတာ။ ထားအေမက လူကသာ ပိန္ပိန္၊ အရိုးအဆစ္သန္မာၿပီး မ်က္လံုးမ်က္ခံုးေကာင္း၊ ႏွာတံေပၚေပၚနဲ႔ ႏွႈတ္ခမ္း တင္းတင္းေစ့ထားတတ္တာမို႔ ငယ္ငယ္က မာနခဲမိန္းမေခ်ာျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုတာ မွန္းလို႔ရတယ္။ ခုေတာ့လည္း သမီးေနာက္ လိုက္ေနရင္း ခပ္ရိုင္းရိုင္းစကား ပံုခိုင္းရရင္ ကၽြန္၀ယ္ရာ အဆစ္ပါ ဆိုတာလို။

တခါတေလေတာ့လည္း ထားက ဘာမွေမးလို႔မရေအာင္ ငိုခ်ည္းေနတဲ့ ေန႔ေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔မွာ သူ႔ေခါင္းက ဆံစကေလးပြတ္သပ္ရင္း ေခ်ာ့တာကလြဲလို႔ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိူင္ပါဘူး။ ခမ်ာ ရွိဳက္ႀကီးတငင္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုတတ္ေသးတာ။

“အငယ္မခ်ိဳခ်ိဳက်ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဆိုၿပီး အိမ္အလုပ္ ဘာမွ မကူဘူး၊ သူ႔အခန္းထဲမွာ ဘရာဇီယာေတြ၊ ထမီကြင္းေတြဆိုတာ ဒီအတိုင္း ပံုခ်ထားခဲ့တာ။ ထားကမွ ယူမေလွ်ာ္ေပးရင္ အလိုက္မသိရေကာင္းလား၊ အိမ္မွာ တစ္ေန႔လံုးေနလို႔ ဒါေလးေတာင္ ကူမေလွ်ာ္ေပးခ်င္ဘူးလား ေျပာေသးတာ။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳက ေနရာတကာ ထားနဲ႔ ပခံုးခ်င္း လိုက္ယွဥ္ေနတာ အန္တီခင္ရဲ႕”

“ကိုေမာ့္ညီမအႀကီး မမညိဳက်ျပန္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ အထည္ဆိုင္နဲ႔ တြဲရက္ဖြင့္ထားတဲ့ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကို ဦးစီးေနရတဲ့ အိမ့္စီးပြား႐ွာသူဆိုၿပီး အိမ္မႈကိစၥေတြက သူနဲ႔မဆိုင္ဘူး ထင္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ေဝယ်ာဝစၥအားလံုးဟာ အိမ္မွာေနတဲ့ ထားတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ တာဝန္ပဲေပါ့ အန္တီခင္ရယ္”

သားအငယ္ေကာင္ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔တုန္းက အားနည္းေနတဲ့ထားကို ကၽြန္မခင္ပြန္း အားေဆးသြားထိုးေပးခ့ဲရတာ။ ထားက ႏွႈတ္ခမ္းေလးေတြေတာင္ ျဖဴေဖ်ာ့လို႔။ ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔မို႔ အိမ္အလုပ္ေတြမလုပ္ဘဲ တတ္ႏိူင္သေလာက္ နားနားေနေန ေနဖို႔ အိမ္သားအားလံုးေရွ႕မွာ ေျပာျပခဲ့ရေသးတာ။ ကၽြန္မ မွတ္မိေနတယ္။

၄)

တစ္ရက္မွာ ကၽြန္မတို႔ ေန႔လည္ခင္းလက္ဘက္ရည္ေလးေသာက္ေနတုန္း ထား ေရာက္ခ်လာပါေရာ။ မ်က္ႏွာကေလးက မို႔အစ္အစ္နဲ႔ ႏွာသီးဖ်ားေလးေတြ နီေနတာေၾကာင့္ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီး ငိုခဲ့ပံုရတယ္လို႔ အတတ္သိလိုက္ပါရဲ႕။

“အန္တီခင္ ကိုေဇာ္ေလ သိလား၊ မမညိဳတို႔ ထြက္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးကဆိုင္ကို သူလည္း ထြက္ခ်င္တယ္။ ဒါကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ေမာင္ႏွမေတြ မွ်မွ်တတ တစ္လွည့္စီထြက္ၾကရေအာင္ အစ္ကိုႀကီးပဲ ေျပာေပးပါဦးဆိုၿပီး ကိုေမာ့္ကို ဗိုက္ငွားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထားပဲ လူဆိုးျဖစ္ရတယ္။ ထားကပဲ ဒီဆိုင္ကို မမညိဳတို႔တစ္ဦးထဲ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ေနတာကို မ႐ႈစိမ့္လို႔ ကိုေမာ့္ကို ေျပာခိုင္းသလိုလို”

ေမာင္ေဇာ္လြင္ဆိုတာက ေမာင္ေမာ္လြင့္ညီ၊ ေမာင္ေမာ္လြင္လိုေတာ့ မလိမၼာလွဘူး၊ သူတို႔ေနတဲ့ အိမ္ႀကီး၊ မိဘက မဂၤလာဦးလက္ဖြဲ႔အျဖစ္ေပးထားတဲ့ အဲဒီအိမ္ႀကီးကိုေတာင္ ေပါင္ၿပီး ေလာင္းကစားလုပ္တယ္ဆိုလား ၾကားလိုက္မိေသး။ ေမာင္ေဇာ္လြင္ဟာ သူလိုခ်င္တာ တစ္ခုခု႐ိွရင္ အစ္ကိုေမာင္ေမာ္လြင္ကို ေ႐ွ႕ကထြက္ခိုင္း၊ သူက ေနာက္ကေန အသာေမွ်ာလိုက္တတ္သူ၊ အခြင့္အေရးရေတာ့မွသာ ေ႐ွ႕က တက္ယူတတ္တဲ့သူ။

“ခက္တာက ကိုေမာ္က သူ႔ေဆြမ်ိဳးလုပ္သမွ် အေကာင္းခ်ည္း ထင္တဲ့သူ အန္တီခင္ရဲ႕။ ထားက သူေတာ္စင္မဟုတ္ေတာ့ အျမဲ သည္းခံမေနႏိူင္ဘူး။ မခံႏိူင္လို႔ ေထ့တာေငါ့တာေလးေတြ ရွိလာတဲ့အခါ ေယာင္းမေတြနဲ႔ စစ္ေအးတိုက္ပြဲျဖစ္ရေရာ။ ၾကာေတာ့ စိတ္ညစ္လာတယ္။ စိတ္ကို ရွင္းရွင္းေလးထားခ်င္ေပမဲ့ သူတို႔က လာလာခ်ိတ္ေနတာကို အျမဲတမ္း ျပန္ ျပန္ျဖဳတ္ခ် မေနႏိူင္ဘူး။ ျပန္ခ်ိတ္မိလိုက္ခ်င္တယ္။ ထားလည္း လူသားပဲ၊ ထားမွာလည္း စိတ္ကေလးေတာ့ရွိေသးတာပဲ ဆိုတာမ်ိဳး ျပလိုက္ခ်င္ေသးတာေပါ့ အန္တီခင္ရယ္”

ကၽြန္မ ဘာမ်ားေျပာႏိူင္မွာလဲေလ။ ထားလာတဲ့အခါတိုင္း ေျပာျပသမွ်ေတြနားေထာင္ၿပီး ထားဘက္က ရပ္တည္ေပးခ်င္မိတဲ့ စိတ္ေတြ ကၽြန္မရင္ထဲ တစ္ေန႔တစ္ျခား တိုးပြားလာေတာ့တာပါပဲ။

 “အိမ္သားေတြရဲ႕ စားေရးေသာက္ေရး၊ ေန႔စဥ္ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို ထား လုပ္ႏိူင္ပါတယ္။ အေမလည္း ကူလုပ္ေပးေနတာ ဆိုေတာ့ေလ။ အိမ္အလုပ္ပင္ပန္းတာကိုခံႏိုင္ေပမဲ့ ထားအေပၚ မုန္းတဲ့စိတ္နဲ႔ အေကာင္းမျမင္တာေတြကိုေတာ့ ထား မခံစားေတာ့ႏိူင္ဘူး။  ထား ခုလိုခံစားေနရတာေတြ အေမသိမွာလည္း စိုးတယ္ အန္တီခင္”

ထားအေမက မသိဘဲနဲ႔ေတာ့ ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ငယ္ရာက ႀကီးလာတာပဲဟာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထား စိတ္ေျပပါေစေတာ့ဆိုၿပီး ကိုယ့္တုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ေျပာျပရတယ္။ ကၽြန္မတို႔တုန္းကလည္း ဦးေသာ္ဇင္တို႔ဘက္က သေဘာမတူၾကပါဘူး။ သူတို႔အမ်ိဳးက ပညာတတ္မ်ိဳးရိုး၊ ကၽြန္မတို႔ဘက္က ကုန္သည္မ်ိဳးရိုး။ သူတို႔ဘက္က ပညာတတ္မွ အထင္ႀကီးၾကတာ။ ကၽြန္မမွာ ေယာင္းမေတြ ေယာကၡမေတြနဲ႔ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ တည့္ေအာင္ေနခဲ့ရတာပါပဲ။ ေယာကၡထီးက ကၽြန္မကို ခ်စ္တာမို႔ ေျဖသာခဲ့ရတယ္။ ခုေနျပန္ေျပာရင္ ဘာမွမဟုတ္သလိုေပမဲ့ ဟိုတုန္းကေတာ့ျဖင့္ အေတာ္ေလး ခါးခါးသည္းသည္း ခံစားခဲ့ရတာ။ လူဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္အပူကမွ မီးနဲ႔တူတယ္ ထင္တတ္ၾကတာကိုး။ ဒီေတာ့ ထားလည္း ပုထုဇဥ္ပီပီ သူ႔အပူကမွ ႀကီးလွတယ္လို႔ ခံစားေနမွာပါပဲ။

“ထား ဒီအိမ္ႀကီးေပၚ စတက္လာကတည္းက ကိုေမာ္ရမဲ့အေမြေတြကို မက္လို႔၊ သူတို႔ပိုင္ဆိုင္မွႈေတြကို မက္လို႔ ကိုေမာ့္ကို လက္ထပ္တာလို႔ ျမင္ေနၾကတာ။ ၾကည့္ေန အေမြရမွ ႏွစ္ဘက္မိဘနာမည္နဲ႔ အေမြအားလံုး လွဴကိုပစ္ဦးမွာ”

မခံခ်င္စိတ္ကေလးနဲ႔ လက္သီးေလးဆုတ္ၿပီးေျပာေနတဲ့ ထားရဲ႕ မာဆတ္ဆတ္ဟန္ေလးက ကၽြန္မမ်က္လံုးထဲ စြဲေနခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြဆိုတာက လူသားအားလံုးႀကိဳက္ၾကတာ၊ ေငြရဲ႕ဖ်ားေယာင္းမွႈကို လြန္ဆန္ဖို႔ ခက္တတ္ၾကတာမို႔ ေငြမ်ား မမက္ပါဘူးဆိုတဲ့ ထားရဲ႕ မာနအေျပာေလးကို ကၽြန္မက သေဘာက်မိတယ္။ စားရတဲ့ကေလး ပိုငတ္တယ္ ဆိုတာလို၊ ေငြဆိုတာကို မ်ားမ်ားစားစား မသံုးဖူးေသးလို႔ မမက္တဲ့သေဘာေနမွာလို႔ ကၽြန္မခင္ပြန္းသည္က မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။

“ဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ ထား ကိုေမာ့္ကို  ခဏခဏေျပာေနရတဲ့ စကားကေတာ့ အိမ္ခြဲေနၾကေအာင္ေနာ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပဲ။  ထား သူတို႔နဲ႔ အတူမေနႏိူင္ေတာ့ဘူး အန္တီခင္ရယ္”                                  

ကၽြန္မ သက္ျပင္းမ်ားသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်ခဲ့မိေတာ့တယ္။ ဒီကေလးမရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက လင္ရကံေကာင္းပါရက္နဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းေၾကာင့္ မသာမယာျဖစ္ေနရတာ။ ခု ကၽြန္မၾကားေနရတာေတြက တစ္ဘက္စကားကို တစ္ဘက္နားနဲ႔ပဲ ၾကားေနရတာေလ။ ဒီေတာ့ က်န္တစ္ဘက္ရဲ႕အသံကိုလည္း အခြင့္ရရင္ နားေထာင္ခ်င္မိပါရဲ႕။ ဒါမွလည္း ႏွစ္ဘက္အၾကား ကြာဟေနတာေတြရွိေနရင္ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြေကာင္းပီသစြာ ရင္ၾကားေစ့ေပးႏိူင္မယ္လို႔ ကၽြန္မက ခပ္ရိုးရိုးပဲ ေတြးတယ္။ ကၽြန္မအမ်ိဳးသား ဦးေသာ္ဇင္ကေတာ့ ထားကို သမီးေလးလိုခ်စ္တာမွန္ေပမဲ့ တစ္ပါးသူ မိသားစုေတြရဲ႕ အိမ္တြင္းေရးမို႔ ၾကားမ၀င္ေစခ်င္ဘူး။

(၅)

တစ္ေန႔ေတာ့ ညိဳညိဳ႕သားအႀကီးေကာင္ေလးေမြးေန႔မွာ ၾကာဇံခ်က္ခ်က္ၿပီး ညိဳညိဳကိုယ္တိုင္ ခ်ိဳင့္ဆြဲလာပို႔တယ္။ ဦးေသာ္ဇင္က ၾကာဇံခ်က္ အင္မတန္ ႀကိဳက္လွတာ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မကလည္း အိမ္မွာ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲခ်က္ထားတာေတြ အဆင္သင့္ရွိေနတာနဲ႔ ခ်ိဳင့္ထဲျပန္ထည့္ေပးရင္း ညိဳညိဳေျပာတာေတြ နားေထာင္ဖို႔ အခြင့္ရခဲ့ျပန္တယ္။

“အန္တီခင္ေရ ညိဳညိဳတို႔မယ္ အစ္ကိုကိုလည္း မေျပာရဲ၊ ေယာင္းမကို ေျပာျပန္ရင္လည္း သူ႔ကိုပဲ ၀ိုင္းႏွိမ္ၾကတယ္ ထင္မွာစိုးရနဲ႔၊ ထားက ကေလးေတြကို အလိုလိုက္လြန္းတယ္။ ကေလးေတြက စာမလုပ္ခ်င္ဘဲ ဂိမ္းခ်ည္း ကစားခ်င္ၾကတယ္။ အတန္းထဲမွာ အဆင့္ေတြလည္း မေကာင္းၾကဘူး။ သူ႔ကေလးေတြကို ဆူဆံုးမရင္လည္း  ထားက နည္းနည္းမွ မႀကိဳက္ဘူး အန္တီခင္ရယ္၊ ညိဳညိဳတို႔ကလည္း အေဒၚပဲဟာေနာ္ ကိုယ့္တူေတြကို ေကာင္းေစခ်င္တာေပါ့”

“ကိုကိုေမာ့္ရည္းစားေဟာင္းက ညိဳညိဳ႕သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေလ အန္တီခင္ရယ္။ အဲဒါ သူမို႔အိမ္အလည္လာရင္ ထားက တံခါးေဆာင့္ပိတ္လား ပိတ္ရဲ႕။ မီးဖိုထဲကေန အိုးေတြခြက္ေတြကို အသံျမည္ေအာင္ တမင္လုပ္ၿပီး မေၾကနပ္ေၾကာင္း ျပလား ျပရဲ႕။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ အန္တီခင္ရယ္။ ညိဳညိဳ႕သူငယ္ခ်င္းက ထားနဲ႔ကိုေမာ္ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ ကတည္းက အိမ္မွာ ၀င္ထြက္ေနတဲ့ဟာ၊ ခုလို ကိုေမာ့္ရည္းစားေဟာင္းကို အိမ္လည္လက္ခံေနတာကို ထားက မႀကိဳက္ဘူးေလ၊ ကိုေမာ့္အဆက္ေဟာင္းကိုပဲ အေရးေပးၿပီး တမင္မ်က္ႏွာေခၚျပတာဟာ သူ႔ကို ရြဲ႕တာ၊ သူ႔ကို ေယာင္းမအျဖစ္ လက္မခံတာလို႔ ထင္ေနတယ္”

“ညိဳညိဳတို႔မွာ ဆိုင္ကတစ္ဘက္နဲ႔မို႔ အိမ္အလုပ္ေတြ ထားကိုပဲ ပံုအပ္ထားရတာ။ သူ႔ကို ေယာင္းမမို႔လို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ယံုၾကည္လို႔လည္း ေမျမကို ဂရုစိုက္ဖို႔ေရာ၊ အိမ္စားေရးေသာက္ေရးပါ မ်က္ေစ့မွိတ္လႊဲထားတာေပါ့ အန္တီခင္ရယ္”

“ထားက အငယ္မခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔လည္း မတဲ့ဘူး။ အန္တီခင္သိတဲ့အတိုင္း ခ်ိဳခ်ိဳက အငယ္ဆံုးမို႔ တစ္အိမ္လံုးက အလိုလိုက္ထားေတာ့ သူ႔အ၀တ္ေတာင္ သူေလွ်ာ္တတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ထားကုိ သူ႔အစ္မတစ္ေယာက္လို ခၽြဲႏြဲ႕ၿပီး အကုန္ခိုင္းစားေနေတာ့တာ။ အဲဒါကို ထားက သူ႔ပဲ အကုန္ခိုင္းတယ္၊ သူ႔ပဲ ဗိုလ္က်တယ္ ျဖစ္ေရာ မလြယ္ပါဘူး အန္တီခင္ရာ”

ကၽြန္မၾကားခ်င္ခဲ့တဲ့ တစ္ဘက္စကားကိုလည္း ၾကားရပါၿပီ။ သူ႔ဘက္ေျပာေတာ့လည္း သူ အမွန္လုိလို။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔က ထားအေပၚ သနားရင္းစြဲရွိတာမို႔ လူသားပီပီ အားနည္းတဲ့ဘက္က၀င္ၿပီး ရပ္တည္ခ်င္မိတာေတာ့ ၀န္ခံရမွာပါပဲ။

(၆)

ထားတို႔မိသားစု အိမ္ခြဲမဆင္းခင္တစ္ရက္က ကၽြန္မတို႔အိမ္ ၀င္လာႏွႈတ္ဆက္သြားပါေသးရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို ထိုင္ကန္ေတာ့တာမို႔ ကၽြန္မတို႔မွာ မ်က္ရည္ေတာင္က်မိပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔မိသားစုအတြက္ေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္ရတာေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ေ၀းသြားလိုက္ၾကတာ ေမျမေနထိုင္မေကာင္းၿပီး အသည္းအသန္ျဖစ္လို႔ ထားတစ္ေယာက္ အနီးကပ္လာျပဳစုတဲ့ အခါမွ ျပန္ေတြ႔ၾကရတယ္။ မၾကာပါဘူး၊ မီးစာကုန္ဆီခမ္းမို႔ ထင္ပါရဲ႕ ေဆး၀ါးေကာင္းေတြနဲ႔ ကုေနတဲ့ၾကားက ေမျမတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးသြားရွာတယ္။  ေမျမဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ရက္လည္တဲ့အထိ ထားတစ္ေယာက္ မ်က္တြင္းေခ်ာင္ကေလးနဲ႔ ဂ်င္ေျခလည္ေအာင္ ပင္ပန္းေနတာကို ေတြ႔ရျပန္တယ္။

ေမျမမဆံုးခင္ ေရွ႕ေနနဲ႔ အေမြကိစၥေတြရွင္းၾကေတာ့ သားသမီးေလးေယာက္စလံုးကို ပိုင္ဆိုင္သမွ် ေလးပံုအညီအမွ်စီ ခြဲေပးခဲ့တာမို႔ ကၽြန္မတို႔က ထားတို႔မိသားစုအတြက္ ၀မ္းသာရတယ္။ ေမျမမွာက ေရွးစိန္ေတြဆိုတာ မနည္းမေနာကို ရွိခဲ့တာမို႔ တစ္ပံုစီဆိုရင္ေတာင္ ကာလတန္ဘိုးနဲ႔ နည္းမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။

ေမျမလက္က ၾကံဆစ္လက္ေကာက္ႀကီးႏွစ္ရံကို သူမေသခင္ သူ႔လက္ကခၽြတ္ၿပီး ထားလက္မွာ ကိုယ္တိုင္၀တ္ေပးခဲ့ရွာတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ညိဳညိဳနဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ မေပးခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔အနားမွာ ေခ်းကလူ ေသးကလူကအစ အႏြံတာခံျပဳစုခဲ့တဲ့ ေခၽြးမရဲ႕ေမတၱာကို ေမျမတစ္ေယာက္ မေသခင္ သိသြားခဲ့ပံုပါပဲ။

မညိဳနဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳ သိတ္ေၾကနပ္ပံုမရဘူးဆိုတာကို ရိပ္မိတဲ့ထားက ရက္လည္ကိစၥၿပီးလို႔ ျပန္ခါနီးမွာ သူ႔လက္က လက္ေကာက္ႏွစ္ရံကို ေယာင္းမႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ရံစီ ခၽြတ္ေပးခဲ့ေလတယ္။ ပစၥည္းမမက္ေမာတဲ့ ထားရဲ႕စိတ္ကေလးကို ကၽြန္မျဖင့္ ႀကိတ္ခ်ီးက်ဴးခဲ့ရေသးတယ္။ သူတို႔အိမ္မျပန္ခင္ ကၽြန္မတို႔ကို လာႏွႈတ္ဆက္ေတာ့ ထားကေျပာသြားပါေသးတယ္။

“အေမြက တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ရမယ္ေတာ့ မသိပါဘူး အန္တီခင္ရယ္၊ ၾကည့္ေနပါ  ဒီအေမြေတြကို အလွဴႀကီးကို ေပးလွဴပစ္ဦးမွာ၊ အန္တီခင့္ကို ဖိတ္လိုက္မယ္ေနာ္။ အဲဒီေတာ့မွ ထား အေမြမက္လား မမက္လားဆိုတာ သူတို႔ တစ္ေန႔ သိမွာေပါ့ေလ” တဲ့။ အံကေလးမ်ားေတာင္ ႀကိတ္လို႔။

(၇)

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ညိဳညိဳနဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳတို႔ႏွစ္ေယာက္က အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္တန္ဘိုးရဲ႕ ေလးပံုတစ္ပံုစီ ျပန္အမ္းလိုက္ၾကၿပီး အိမ္ႀကီးကိုေတာ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္အပိုင္ပဲ ထားလိုက္ၾကတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳအိမ္ေထာင္က်တဲ့အခါ ဒီအိမ္ႀကီးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ျပန္အမ္းယူမွာလား၊ ႏွစ္အိမ္ေထာင္အတူတူပဲ ေနၾကမွာလားဆိုတာေတာ့ မသိႏိူင္ဘူးရယ္။ ခုေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳလည္း ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးကဆိုင္ကို တစ္လွည့္စီထြက္ေနၾကေလရဲ႕။

                                                 

အငယ္ေကာင္ကိုေဇာ္ကေတာ့ ရတဲ့အေမြေတြနဲ႔ ေလာင္းကစားပဲ ဆက္လုပ္ေနျပန္ၿပီလား။ အခ်ိဳးအခ်ိတ္ေျပာင္းၿပီး လိမ္ပဲ လိမၼာေနၿပီလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ သူတို႔အေမ ေမျမမရွိတဲ့ေနာက္ သားသမီးေတြက အိမ္အလာက်ဲသြားတာမွ မလာေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ ထားနဲ႔ကၽြန္မတို႔လည္း မေတြ႔တာေတာင္ အေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

(၈)

“ဟိုမွာ ေမာင္ေမာ္လြင့္မိန္းမေလး ထား မဟုတ္လား”

ကၽြန္မတို႔စားေနက် ယိုးဒယားစားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ ေန႔လည္စာစားေနရာက ခင္ပြန္းသည္ျပတဲ့ဘက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ထားပဲ။ ထားကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို ျမင္သြားၿပီး ကၽြန္မတို႔စားပြဲရွိရာ ေလွ်ာက္လာတယ္။

“အန္တီခင္နဲ႔ အန္ကယ္ေသာ္ ေနေကာင္းၾကတယ္ေနာ္၊ ထားတို႔ မေတြ႔တာေတာင္ ၾကာၿပီ”

“ဟုတ္တယ္ သမီး ထားရယ္၊ ေမျမဆံုးၿပီး တစ္ခါလား ေတြ႔ၾကတယ္ေနာ္၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ ေမာင္ေမာ္လြင္ေရာ၊ ထားတို႔အေမေရာ”

“ထားတို႔မိသားစု ေနေကာင္းပါတယ္ အန္တီခင္၊ အေမက ဒီႏွစ္ထဲ အေတာ္ေလး မက်န္းမာခ်င္ဘူး”

“ေအးေလ အသက္ကလည္း ရလာမွကိုး”

“ဟုတ္တယ္ အန္တီခင္ေရ၊ အရင္ကလို အန္တီခင္တို႔နဲ႔ ျခံခ်င္းကပ္ရက္မဟုတ္ေတာ့ အေမ့က်န္းမာေရးအတြက္ အျပင္အထူးကုေတြကိုပဲ အားကိုးေနရတယ္။ အန္တီခင္ေရ ေနာက္မွ ထား အိမ္လာလည္ပါ့မယ္ေနာ္၊ ဒီမွာ သားသားတို႔က ပက္ထိုင္းေခါက္ဆြဲစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ လာ၀ယ္တာ။ ဒါက ထားတို႔ အိမ္လိပ္စာ၊ ခု ကိုေမာ္က အိမ္မွာပဲ ရံုးခန္းဖြင့္ထားတယ္ေလ အန္တီရဲ႕။ အန္တီတို႔ ႀကံဳရင္လည္း ၀င္ခဲ့ပါေနာ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို လိပ္စာကပ္ျပားေလးေပးခဲ့ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေလးလွမ္းထြက္သြားတဲ့ ထားေနာက္ေက်ာကို ကၽြန္မ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။

ထားဟာ သူ႔ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို ပုခံုးထိရံုေလာက္ျဖတ္ၿပီး အေခြေလးေတြ ေကာက္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း မိတ္ကပ္ပါးပါးေလး လိမ္းျခယ္ထားပံုရတယ္။ မွႈန္ေျပေျပေလး။ ခံုျမင့္ဖိနပ္နဲ႔။ လူး၀စ္စ္ဗစ္ထြန္ လက္ကိုင္အိတ္နဲ႔။ နားႏွစ္ဖက္မွာလည္း တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ေနတဲ့ စိန္နားကပ္နဲ႔။ ထားအျပင္အဆင္ဟာ အေတာ္ကို ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ ထားစိတ္ေတြေရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီလား….ကၽြန္မ မသိႏိူင္ဘူး။ ခုထိေတာ့ ႏွစ္ဘက္မိဘနာမည္နဲ႔ အလွဴႀကီးေပးတာမ်ိဳး ကၽြန္မ မၾကားမိေသးတာ အမွန္။ ေမာင္ေမာ္လြင္လိပ္စာပါ ကဒ္ျပားေလးၾကည့္မိေတာ့ အရင္အိမ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တကယ့္ကို လူခ်မ္းသာေတြမွေနတဲ့ အိမ္ရာမွာ။

အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပဲ ထားကိုယ္တိုင္ေမာင္းလာတဲ့ကားေလးက ကၽြန္မတို႔ထိုင္ေနတဲ့ ဆိုင္ေရွ႕ ျဖတ္ေမာင္း သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ထားက ေနကာမ်က္မွန္ေလးေတာင္ တပ္ထားလို႔။

“ထားတို႔အလွဴက်ရင္ ျခံဳဖို႔ဆိုၿပီး တျပင္ျပင္လုပ္ေနတဲ့ မင့္ပိုးပု၀ါႀကီး ဘီရိုထဲသာ ျပန္သိမ္းထားလိုက္ပါေတာ့ကြာ”

ဦးေသာ္ဇင္က အဲသလို စေနာက္ေတာ့ ခါတိုင္းလို ကၽြန္မ မျပံဳးႏိူင္ဘူး။ စိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းသလိုလို၊ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး ခံစားေနရတယ္။

ေျပာင္းလဲသြားၿပီလား….
ထားဟာ တကယ္ပဲ ေငြတန္ဘိုး နားလည္သြားၿပီလား….

ေငြ ဘယ္လိုသံုးရမယ္ဆိုတာ ေျခေျချမစ္ျမစ္ႀကီး သိသြားၿပီလား….

အေပၚယံအသြင္သ႑န္ ေျပာင္းလဲသြားတာနဲ႔အတူ ထားရင္ထဲက ခံယူခ်က္ေတြပါ တစ္ပါတည္း တိုက္စားသြားခဲ့ၿပီတဲ့လား။ 

ထားရယ္….

ေအးေလ လူေတြဟာ ေျပာင္းလဲေနတတ္တာပဲ။ ထားလည္း လူတစ္ေယာက္ပဲမို႔ ေျပာင္းလဲႏိူင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ လက္ခံ ရမွာေပါ့။ 

ဦးေသာ္ဇင္က စကားတစ္ခြန္း ထပ္ေျပာတယ္။ “စားရတဲ့ကေလးဟာ ပိုငတ္တယ္ဆိုတာ အေမႀကီး လက္ေတြ႔သိၿပီလား” တဲ့။ ခင္ပြန္းသည္ကို ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ထားဟာ အရင္က စားရေကာင္းမွန္းမွ မသိခဲ့တာဘဲကိုး။

ဘယ္လိုပဲဆိုဆို တစ္ေန႔မွာ ထားပို႔လာမဲ့ အလွဴဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကို ကၽြန္မရင္ထဲ တိတ္တိတ္ေလး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေသးတာပါပဲ။ 

တစ္ေန႔ေန႔မွာေပါ့ေလ….။

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း-ဒီဇင္ဘာလ-၂၀၁၃