Thursday, April 29, 2010

ဘာလီ ကမ္းေျခလူကေလးတို႔ အေၾကာင္း

တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ ဘာလီအပိုင္း ၉ကို ေရးတင္ဖို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ မေန႔ညက CNA သတင္းမွာ ဘာလီ ကူတာဘိခ်္က ေကာင္းဘိြဳင္ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကည့္လိုက္ရ တယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ယူက်ဳ႕က ဗီဒီယိုကလစ္ ကိုသြားၾကည့္၊ တခါ ဒီမနက္ The New Paper သတင္းစာမွာ ပါလာတာေတြ႕ျပန္ေတာ့ ဒီသတင္းကို အရမ္းေရးခ်င္သြားတယ္။

ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားသြားတာက က်မက ဘာလီျပန္ ပူပူေႏြးေႏြး မဟုတ္ေတာင္ သိတ္ၿပီး မေအး စက္ေသးတဲ့အတြက္ရယ္၊ က်မတို႔ ေနခဲ့တဲ့ Kuta Beach မွာ ျဖစ္ေနလို႔ရယ္ပါ။


သတင္းကိုေတာ့ အေသးစိတ္ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ျခံဳေျပာရရင္ အိႏိၵယလူမ်ိဳး စကၤာပူပီအာ ခံယူထားတဲ့ Film Maker - Mr.Virmani ဆိုသူဟာ လာမဲ့ July မွာလုပ္မဲ့ Melbourne Int'L Film Festival အတြက္ Documentary short film တခု ဘာလီ Kuta Beach မွာ သြား႐ိုက္ရာက စခဲ့ပါတယ္။

သူ တင္ျပခ်င္တာက ဘာလီရဲ႕ အလွအပ နဲ႔ Beach ကို အမီွျပဳလို႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနၾကတဲ့ Cowboys ေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝ ျဖစ္ႏိူင္ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို နားလည္မႈ လဲြ ၾကတယ္ မသိဘူး။ ဘာလီဟာ ဒီ Cowboys ေတြေၾကာင့္ အက်ည့္တန္ ေစတယ္။ Cowboys ေတြကိုလည္း ဂ်စ္ဂလိုေတြ(Gigolo) လို႔ စြပ္စဲြေျပာဆိုတယ္လို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီမွာ Cuta Beach ရဲ႕ တာဝန္႐ိွသူေတြက Beach Boy ေတြကို ေခၚယူစစ္ေဆး ေမးျမန္းတာေတြ လုပ္လာ ၾကတယ္။

တိုတိုေျပာရရင္ ဒါကို Beach Boy ေတြက မေက်နပ္ဖူးေပါ့။ သူတို႔ ဒီလိုေန-စားလာတာပဲ ဆယ္စုႏွစ္မက ႐ိွခဲ့ၿပီ ခုေတာ့ ဒီ Film-Maker ေၾကာင့္ လို႔ဆိုတယ္။ Mr.Virmani ကလည္း ေျပာ႐ွာပါတယ္။ Beach Boys ေတြအတြက္ သူစိတ္မ ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ သူေပးခ်င္တဲ့ မက္စိပ္က ဒါ မဟုတ္ေၾကာင္းပါ။

က်မလည္း Kuta Beach မွာ ေနခဲ့ေတာ့ Beach Boy ေတြနဲ႔ Foreigner အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ေနထိုင္ ဆက္ဆံပံုေတြ ေတြ႔ခဲ့တာပါပဲ။ တေယာက္ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေတ့ထားတဲ့ စီးကရက္ကို တေယာက္က ယူေသာက္လို႔၊ အုပ္စုလိုက္ ဝိုင္းဖဲြ႔ ထိုင္လို႔၊ တီးၾက မႈတ္ၾက ဆိုၾက ကၾက နဲ႔ပါပဲ။ က်မ အေနနဲ႔ေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ လည္း မထင္ခဲ့မိပါဘူး။ ဘာလီမွာ Beach Boys ေတြနဲ႔ ႏိူင္ငံျခား သူေတြ ေတြ႔ရသလို၊ ထိုင္းသြား ရင္လည္း ထိုင္းမေတြကို ႏိူင္ငံျခားသား လူျဖဴေတြနဲ႔ တြဲလ်က္ ေတြ႔ရမွာပါပဲေလ။ ဆန္ေပးလို႔ ဆီရေနၾကတဲ့ ကိစၥမို႔ အထူးတလည္ ျဖစ္မ ေနေတာ့ ပါဘူး။

သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့ Beach Boy တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေျပာစကားေတြကျဖင့္ ပိုစိတ္ဝင္စားစရာပါပဲ။

"ငါတို႔က လာသမွ်လူေတြကို တာဝန္ေက်ေအာင္ ဧည့္ခံရမွာပဲ။ တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသ မီးေတြက ငါတို႔ကို တိုးဂိုက္အေနနဲ႔ ငွားတယ္။ ငါတို႔ ပါသြား တဲ့အတြက္ လမ္းခရီး တေလွ်ာက္မွာ အမွတ္ တရ ပစၥည္းဝယ္ရင္ ဘာမဆို သက္သာတဲ့ေစ်း နဲ႕ရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဲဒီရက္ ေတြမွာ သူတို႔စားသလို အေကာင္းစား ေတြ စားရတယ္။ တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ငါတို႔ ၂ရက္-၃ရက္ၾကာရင္ သူတို႔ ဟိုတယ္ ခန္းထဲ ေရာက္သြားၾက တယ္။ ဒီအတြက္ ငါတို႔ ပိုက္ဆံမ ယူဘူး ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ဟာ ဂ်စ္ဂလိုေတြ မဟုတ္ဘူး" သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ သာယာမႈ ကို ငါ တို႔ကေပးၿပီး သူတို႔က နာရီ စတဲ့ အဖိုးတန္လက္ေဆာင္ေတြ ျပန္ေပးတယ္ လို႔ ေျပာၾကတယ္။

"အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ဆိုရင္ ငါ့ကို ေနာက္ႏွစ္မွာ ဂ်ာမဏီကို သူနဲ႔အတူ ေခၚသြားပါ့မယ္လို႔ ဂတိမ်ားေတာင္ ေပးတယ္။ အဲသလိုသာ တကယ္ေခၚသြားရင္ ငါကေတာ့ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေပါင္းသင္းမယ္။ ဂ်ာမဏီ က်ရင္ေတာ့ ငါ့ဘဝဟာ ခုလို မဟုတ္ေတာ့ ဘူး ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ၿပီလို႔" ေျပာသတဲ့။ တကယ္လည္း သူတို႔ဘဝမွာ ငတ္တခါ ျပတ္တ လွည့္ေတြ ႐ိွခဲ့ပါသတဲ့။ ဘာလီ လိုေနရာမ်ိဳးဟာ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ပြင့္လင္းရာသီ ေရာက္မွသာ သူတို႔ေလးေတြလည္း အူစိုရေပတာကိုး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဂတိေပး သြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ကျဖင့္ ဂ်ာမဏီကို ေခၚမသြားခဲ့ပါဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ Beach Boy ေလးေတြဟာ အေပ်ာ္ၾကံ သြားျခင္း ခံရ႐ွာသူေတြ လို႔ေတာင္ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ ေျပာရမလိုလို...။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔လည္း ေနာက္ထပ္ လာသမွ် အသစ္အသစ္ေသာ ႏိူင္ငံျခားသူေတြနဲ႔ ခ်စ္ပြဲဝင္ၾကျပန္ တယ္။


Beach Boy ေတြဟာ အေအး၊ စီးကရက္ေရာင္းတယ္၊ Beach ထိုင္ခံုနဲ႔ ေရာင္စံုထီး တြဲထားတာေတြ ငွားစားတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း Surfing သင္ေပးႏိူင္ၾကသူေတြပါ။ Beach မွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘာလီကြၽန္းေပၚကခ်ည္း မဟုတ္ပဲ ဂ်ာဗားကလာသူ ေတြလည္း႐ိွ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ဝပ္ပါမစ္ မ႐ိွပဲလုပ္ေနသူေတြေတာင္ ႐ိွသတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုေတာ့ အရင္လို အေနအစား မေခ်ာင္ေတာ့ပဲ တာဝန္႐ိွသူေတြရဲ႕ ေစာင့္ၾကပ္ ၾကည့္႐ႈမႈေအာက္မွာ Beach Boy ေတြ အေတာ္ စိတ္အက်ဥ္းက်ေနၾကေလရဲ႕။

ယူက်ဴ႕က ဗီဒီယိုကိုေတာ့ ဒီမွာ ၾကည့္ႏိူင္ပါတယ္

Wednesday, April 28, 2010

ဖ်ားတဲ့ည...

ငါ အစိမ္းေရာင္ ျပထားတာပဲေလ...
ဒါေပမဲ့ တတိန္တိန္ အသံေပ်ာက္....
ခ်က္ေနက်လူေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္.....၊

ဂ်ီေမးလ္ကို ခဏခဏ ရီစတပ္ ျပန္လုပ္ရင္း...
ဟင္း....!! ႏွလံုးသား ကင္းမဲ့လိုက္ၾကပံုမ်ား...
ငါ့ကို ဘယ္သူမွ ေမးလ္ပို႔ မထားၾကဘူး.....၊

ငါ ပိုစ့္ အသစ္ တင္လို႔ထား....
နာရီမ်ား ျဖတ္ေက်ာ္ ဇီး႐ိုးေကာ္မန္႔ တဲ့....
ငါ့ကို ပမာမခန္႔ ၿပံဳးျပေနေသးတယ္.....၊

စီေဘာက္စ္ ၾကည့္ေတာ့လည္း....
တေနပဲ ကုန္လို႔မွ တေယာက္လာ ႏႈတ္မဆက္....
ငါ့အသဲ ဟက္တက္ ရက္စက္လိုက္ၾကပံု....၊

အလို....
ကိုယ္ေတြပဲ ပူလာသလိုလို...
ေျခဖ်ားေတြ ေအးခဲ ဘယ္မွလည္း မေ႐ြ႕ခ်င္....
ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕ ေၾကာင္ေတာင္ေငး....
ေသြးေလ ေခ်ာက္ျခား....
ဘေလာ့ဂ္ဂါ ဖ်ားတဲ့ည....။




Update: က်မေရးခဲ့တဲ့ လူ-အမဲလိုက္ျခင္း ပိုစ့္ထဲက အမ်ိဳးသမီးက Corrective Training ၆ႏွစ္ က်ခံသြားရပါတယ္။
Corrective Training က Jail Terms ထက္ ပိုျပင္းထန္ၿပီး ေလွ်ာ့ရက္ မ႐ိွ ႏွစ္အျပည့္က်ခံရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

Monday, April 26, 2010

ဘာလီ ခရီးစဥ္-၈

ဘာလီ ခရီးစဥ္ေလး ဆက္လိုက္ၾကရေအာင္....

ဒါက ျပန္မဲ့ေန႔ မနက္ ေလဆိပ္အသြား လမ္းဆံုမွာေတြ႔ရတဲ့ နတ္ျမင္း ၆ ေကာင္ကတဲ့ စစ္ခ်ီရထားပါ။ ရထားေပၚက စစ္သည္ေတာ္ရဲ႕ ေလးေတာ္ခ်ိန္႐ြယ္ ဟန္ နဲ႔ နတ္ျမင္းေတြရဲ႕ ကဆုန္ေပါက္ေနဟန္ေတြဟာ လက္ရာေျမာက္လြန္းတာ မို႔ ဟိုးမိုးယံအျမင့္ ပ်ံတက္ေတာ့ မလားေတာင္ ထင္မွတ္စရာပါ။ သေဘာက်လြန္းလို႔ ကားေပၚကေန မိေအာင္လွမ္း႐ိုက္ခဲ့တယ္...


ဒုတိယပံုက အခ်စ္ ႐ိုက္ေပးတဲ့ပံုပါ၊ ကားေပၚကေန ႐ိုက္ရတာမို႔ ပထမပံု ႐ိုက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေသခ်ာခ်င္တာေၾကာင့္ သူ႔လက္ထဲ ကင္မရာ ထည့္ၿပီး ေနာက္တပံု ေနာက္တပံု လို႔ ေျပာရင္း ႐ိုက္ခိုင္းခဲ့တာပါ ဓါတ္ပံုမွာ ႐ိုက္ခ်ိန္ တူေနတာကို ေတြ႔ၾကပါလိမ့္မယ္ သူ႔မလည္း က်မ ေဘးကေန အၿမဲ အဆင္သင့္ ႐ိွေနရ႐ွာပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါ့ ေယာက်ၤားဆိုေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ လက္သြက္ရမယ္ေပါ့ေလ...


လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ေတြ႔ရတဲ့ အုတ္ႂကြပ္မိုး နီနီ အိမ္ျပားျပားေလးေတြ....က်မေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ရယ္....


ဒါကေတာ့ ဘာလီရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုအလွ လက္ရာေတြနဲ႔ ခင္းက်င္းျပသ ထားတဲ့ အူဘြတ္ ခ႐ိုင္ Ubud District ရဲ႕ လမ္းသြယ္ထဲက လမ္းေဘး ဆိုင္ေလးေတြ သူ႔ကို Island's Cultural Centre လို႔ေတာင္ အျမတ္တႏိူးထားလို႔ တင္စား ေခၚေဝၚၾကေလရဲ႕၊ လမ္းတေလွ်ာက္ ပန္းခ်ီ ကားဆိုင္ေတြ၊ သစ္သား ပံုထြင္း (Woods Carving) ဆိုင္ေတြ၊ ေက်ာက္တံုး ပံုထြင္း (Stone Carving) ဆိုင္ေတြ၊ ပရိေဘာဂဆိုင္ ေတြဟာ ဘာလီနီးစ္ေတြရဲ႕ လက္ရာအဆင့္အတန္း နဲ႔ ဖန္တီး ႏိူင္စြမ္းေတြကို ေဖာ္ျပေနၾကတယ္....



ကေလးေတြအတြက္လည္း ဒီလို လွပတဲ့ စြန္ေရာင္စံု ဆိုင္ေလးေတြ ႐ိွတယ္၊ ေလေၾကာင္းကို လိုက္လို႔ ရစ္လံုးကိုင္လက္ရဲ႕ အတိုးအေလွ်ာ့ ပါးနပ္စြာ ကိုင္တြယ္တတ္မႈနဲ႔ဆို သူဟာ ကိုယ္ပိုင္ သိန္းစြန္ရဲ တေကာင္လို တိမ္ယံထက္မွာ ျမဴးျမဴးႂကြားႂကြား ပ်ံသန္းႏိူင္လိမ့္ဦးမွာ....


ဘာလီနီးစ္အိမ္ေတြရဲ႕ တံခါးေဘာင္ေခြပံုဟာ ပန္းႏြယ္ကႏုတ္ေတြနဲ႔ ခမ္းနားလြန္း ေနသလို တကယ့္ သစ္မာသားေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ေလ့ ႐ိွတာမို႔ ေလးလည္း အေတာ္ကို ေလးမွာပါ။ ဒါက ခုေခတ္ အိမ္ေတြမွာသာ တပ္ေလ့႐ိွပါ တယ္။ ဘာလီလူမ်ိဳးရင္းေတြရဲ႕ အိမ္ကေတာ့ျဖင့္ တံခါးတပ္ေလ့ မ႐ိွၾကပါဘူး၊ ကိုယ့္ရပ္႐ြာထဲက လူကုန္ဟာ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး အစုေတြပါ ပဲ၊ ပစၥည္းလည္း ေပ်ာက္ေလ့ မ႐ိွ၊ လူစိမ္းလည္း မ႐ိွ၊ ႐ိွခဲ့ရင္ေတာင္ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ေလ့ ႐ိွၾကပါသတဲ့။ ခုထက္ထိ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာ တံခါးတပ္ထား တာ မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး...

ဘာလီလူမ်ိဳးရင္း (Typical Balinese)ေတြရဲ႕ ႐ြာကို အခ်ိန္မရလို႔ မသြားခဲ့ရတာ ေၾကာင့္ ဒီပံုကို အင္တာနက္ကေနပဲ ႐ွာၿပီးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္...

တံခါးေတြ အထပ္ထပ္ ေသာ့ခတ္ပိတ္ေႏွာင္ထားရင္းနဲ႔ပဲ အရာရာကို စိတ္မခ် လက္မခ် မယံုမရဲ ႐ိွေနၾကရတဲ့ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားေတြရဲ႕ ရင္အပူနဲ႔ေတာ့ ကြာျခားလြန္းလွပါရဲ႕....။ နည္းပညာေတြတိုးတက္၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္းေတြ ျမင့္မားလို႔ လိုခ်င္ မက္ေမာစရာေတြ၊ ႐ုပ္ ဝတၳဳ အသစ္အဆန္းေတြ မ်ားျပား လာမႈဟာ လူေတြရဲ႕ စာရိတၱကို ခ်စားပါးလ် ေစခဲ့တာလား...ဒါမွမဟုတ္ လူေတြ ကပဲ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ မႈေတြ ဆင္းရဲလာတာလား....က်မ စဥ္းစားမိခဲ့ ပါရဲ႕....

လမ္းေဘးက တံခါးေဘာင္ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလး တဆိုင္...


ဟိႏၵဴ နတ္ဘုရား ေက်ာက္႐ုပ္တုေတြကို ကဲြျပားတဲ့ ထုလုပ္ပံု ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လမ္းေလးခြဆံု ေတြမွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္...မေကာင္းဆိုးဝါး ေတြကို အေဝးဆီ ေမာင္းႏွင္ေပးတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္...တကယ္လို႔မ်ား မေကာင္းဆိုးဝါးေတြ လမ္းေလးခြဆံုက မလာပဲ လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကားကလာခဲ့ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ပါ့...


ဘာလီမွာ မိသားစု ဘုရားေက်ာင္းငယ္ေတြ အပါအဝင္ ဘုရားေက်ာင္း စုစုေပါင္း ၂၀,၀၀၀ ေက်ာ္႐ိွတယ္လို႔ဆိုပါတယ္...မိသားစုဘုရား ေက်ာင္းဆိုတာက မိသားစုပိုင္ ျခံဝိုင္းထဲမွာ ေန႔စဥ္ပူေဇာ္ပသမႈ လုပ္ႏိူင္ဖို႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဘုရားေက်ာင္း အေသးစားေလးေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။ တႏွစ္မွာ ၂ႀကိမ္ ဘုရားေက်ာင္းႀကီးေတြ ပြဲလုပ္တဲ့အခါ ဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္မေန ေက်ာင္းႀကီးေတြ ဆီ မိသားစုလိုက္ သြား ေရာက္ ပူေဇာ္ေလ့႐ိွၾကပါသတဲ့၊

မိသားစု ဘုရားေက်ာင္းကိုေတာ့ ျခံဝိုင္းရဲ႕ အေ႐ွ႕ေျမာက္ဖက္မွာ ေဆာက္ေလ့ ႐ိွၾကပါတယ္။ အေ႐ွ႕အရပ္က ေနထြက္တဲ့ဘက္ကို ကိုယ္စားျပဳ ၿပီး ေျမာက္အ ရပ္ကေတာ့ သားႀကီး ဩရသေတြရဲ႕ ေနအိမ္ ႐ိွရာဘက္ကို ကိုယ္စားျပဳ တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဘာလီနီးစ္ေတြဟာ မိသားစုေတြအကုန္ ျခံဝိုင္းက်ယ္ႀကီးထဲ ေနေလ့႐ိွၾက ပါတယ္။ သားသမီး ေတြ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ေနရာ ခ်ထားေပးမႈက စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ မိဘေတြအိမ္က ျခံဝိုင္းအလယ္မွာ၊ သားအႀကီးဆံုးအိမ္က ေျမာက္ဘက္မွာ၊ သားအလတ္ က အေနာက္ဖက္မွာ ျဖစ္ျပီး အငယ္ဆံုးသားက ေတာင္ဘက္...မီးဖိုေဆာင္နဲ႔ အနီးမွာ ေနရာခ် ေပးေလ့႐ိွပါတယ္။ သမီးေတြကေတာ့ မိဘနဲ႔ အတူေနၿပီး အိမ္ေထာင္က်ေတာ့မွ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ အိမ္လိုက္လို႔ ေ႐ွ႕မွာ ေျပာခဲ့သလို ခင္ပြန္းရဲ႕ေမြးခ်င္းနံပါတ္စဥ္ အတိုင္း ေနရာခ် ေပးတဲ့ ေနရာမွာ လိုက္ေနၾကရပါတယ္။ သားသမီးေတြရဲ႕ အိမ္ေတြကို မိဘအိမ္ဘက္ မ်က္ႏွာျပဳလို႔ ဝန္းရံၿပီးေဆာက္ေလ့ ႐ိွပါတယ္။

အဲဒီမွာ က်မ ေတြးမိတာက သားေတြ အမ်ားႀကီး ေမြးထားရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေနရာခ်မွာပါလိမ့္ ဆိုတာပါ...၊ ေနာက္တခါ သြားျဖစ္ရင္ က်မ ေမးခဲ့ပါ့မယ္....:)

ဘာလီမွာလည္း Silent Day (Nyepi) ဆိုတာ႐ိွပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ မတ္လထဲမွာ က်င္းပေလ့႐ိွၿပီး အဲဒီေန႔က်ရင္ ေလဆိပ္ကအစ ပိတ္ပါ တယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႔ကို Silent Day အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၿပီး Travel Agent ေတြကတဆင့္ တလ ႀကိဳတင္ေၾကျငာတာမို႔ အဲဒီေန႔မွာ ဘာလီ ေရာက္ေနတဲ့ ႏိူင္ငံျခားသားေတြလည္း ဟိုတယ္မွာပဲ ေနၾကရတဲ့ေန႔တေန႔ပါ။ Silent Day မတိုင္ခင္ညဟာ ႏွစ္သစ္ကူး အႀကိဳည ျဖစ္ၿပီး Silent Day မွာေတာ့ ဘာသာေရး ဆိုင္ရာ Holy day အျဖစ္ ဥပုသ္ ေဆာက္တည္ၾကတဲ့ေန႔ ၊ အင္မတန္ တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္မိုက္တဲ့ေန႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေန႔ မေရာက္ခင္ ရက္သတၱ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းက ရပ္ကြက္ တခုနဲ႔ တခု အ႐ုပ္ႀကီးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ လုပ္ၾကၿပီး ရပ္ကြက္ထိပ္ မွာ ခုလို ထားတတ္ ၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္ေပါင္းစံုက အ႐ုပ္မ်ိဳးစံုေတြကို ႏွစ္သစ္ကူး အႀကိဳည မွာ Parade လုပ္ၿပီးလမ္းတေလွ်ာက္ သယ္ပိုး လွည့္လည္ ျပသေလ့ ႐ိွၾကပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြရဲ႕ ဝိဥာဥ္အျဖစ္ မီး႐ိႈ႕ ဖ်က္စီး ပစ္တတ္ၾကေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ရပ္ကြက္ေတြကေတာ့ တပင္တပန္းလုပ္ထား ရတဲ့ အ႐ုပ္မို႔ မဖ်က္စီးေသး ပဲ အတန္ၾကာေအာင္ ခုလို ထားတတ္ၾကပါတယ္။ ေတြ႕တဲ့အ႐ုပ္ ကို မိေအာင္ ကားေပၚကပဲ အျမန္ ႐ိုက္ခဲ့ရပါတယ္။


ေအာက္ကပံုေတြကေတာ့ ထိုင္ခံုေတြ၊ မ်က္ႏွာက်က္ေတြမွာ သဘာဝ ထြက္ကုန္ျဖစ္တဲ့ ဝါး၊ သစ္သား၊ ႏီွးေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာေလးေတြကို ႐ိုက္ခဲ့တာပါ။


လူကို သဘာဝအတိုင္း ေအးေစတဲ့ မ်က္ႏွာက်က္ ေလးေတြမို႔ သေဘာက်မိပါတယ္...။





ဘာလီ ခရီးစဥ္ကို အပိုင္း ၁၀ မွာ အဆံုးသတ္ပါမယ္...:)


Saturday, April 24, 2010

ေက်ာင္းပံုျပင္


ေက်ာင္းအေၾကာင္း....ေတြးမိတိုင္း လြမ္းရ၊ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကို တမ္းတရ၊ ခ်စ္ေသာ ဆရာ ဆရာမေတြကို သတိရ၊ အထူး သျဖင့္ က်မတို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕မေက်ာင္းႀကီးကို သိတ္လြမ္းရပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းက အသားညိဳညိဳ၊ မ်က္လံုးအစ္အစ္၊ ပါးေဖာင္းေဖာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းထူ ျပည့္ျပည့္၊ လူေလးက ပိန္ပိန္နဲ႔ ေကာင္မေလးတေယာက္ဟာ က်မေပါ့။

ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာ က်မတို႔လို အသက္႐ြယ္တူ ကေလးေတြအၾကားမွာ ႐ိွေနခဲ့တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ အဆင့္ အတန္း၊ အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ စတဲ့ ကဲြျပားမႈေတြကို တန္းညိႇလို႔ ေပးခဲ့တယ္။ အားလံုးဟာ အတူတူ တသားတည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ဆို ျပန္မေတြး ခ်င္ေတာ့ဘူး...လက္ေတြ႔က်က် ေျပာရရင္ အေဟာင္းေတြက အစုတ္သာ ျဖစ္မွာပဲ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အသစ္ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမ႐ိွဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္မေတြးခ်င္ဘူး။ က်မက လူငယ္ပီပီ ေ႐ွ႕သို႔သာ ခ်ီတက္လိုက္ခ်င္တာ (အဟမ္း...! ) ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ...သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝရဲ႕ မတက္ဂ္ တတက္ဂ္ပိုစ့္ေၾကာင့္ စဥ္းစားမိသမွ် ေရးခ်လိုက္ရပါတယ္။

က်မတို႔ သက္ေဝတို႔ တက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာျဖင့္ အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းႀကီး။ က်မ အေဖက ၿမိဳ႕မေက်ာင္းသား ေဟာင္း အဲဒီလိုပဲ က်န္တဲ့ တျခားကေလးေတြ အားလံုးဟာလည္း ၿမိဳ႕မေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြပဲ ျဖစ္ၾကေလ တယ္၊ က်မညီမ အငယ္မ နဲ႔ အတန္းတူတဲ့ ညီမငယ္ မြန္ (သုႏွင္းဆီ) ဟာလည္း ၿမိဳ႕မေက်ာင္းထြက္ တေယာက္ ပါပဲ။

ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္း ထိုးလို႔ ေနရာတက် ႐ိွၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အားလံုး လက္အုပ္ေလးေတြခ်ီလို႔ ဩကာသ ဘုရား႐ိွခိုးနဲ႔ နံနက္ စာသင္ခ်ိန္ကို က်က္သေရ႐ိွစြာ စတင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးပါ...ၿမိဳ႕မေက်ာင္းထြက္ ေတြရဲ႕ တူညီတဲ့ အခ်က္က ေက်ာင္းလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ေသြးေတြက ဖ်ဥ္းကနဲ၊ ပူကနဲ၊ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာၿမဲ၊ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ ေတာက္လာၿမဲ၊ ေက်ာင္းႀကီး အတြက္ ဘာမ်ား လုပ္ေပးႏိူင္မလဲ ေတြးမိ ၾကၿမဲပါပဲ။


က်မတို႔ ေပါင္းမိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး စာေတာ္ၾကသူေတြ ။ ၄တန္းမွာ ၿမိဳ႕နယ္ဆု ရလို႔ အေဖက ဆုယူဖို႔ အက်ႌအသစ္လိုက္ ဝယ္ေပးေတာ့ က်မ ေ႐ြးခဲ့တာက ကိုရီယားအကႌ်ပံု ဂါဝန္ အျဖဴအစိမ္း ၂ေရာင္စပ္ ခ်ဳပ္ထားၿပီး ရင္ဘတ္မွာ ဖဲျပား အႀကီးႀကီးနဲ႔။ ကေလးတုန္းက သိတ္ ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ အကႌ် တထည္ေပါ့။ ကိုရီးကားေတြဆိုတာ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိခင္တည္းက အဲသလို ကံစပ္ခဲ့တာ ေျပာရမွာေပါ့့...။ အတင္းႀကီးကို ဆက္စပ္လိုက္ပါတယ္။

ေလးတန္းမွာ အတန္းပိုင္ ဆရာမႀကီး စာအသင္ ေကာင္းလြန္းလို႔ က်မတို႔ ေက်ာင္းလံုးကြၽတ္ ေအာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေအာင္ဆို ဆရာမႀကီး ရဲ႕ စာမရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဒဏ္ေပးပံုက ကဒ္ထူျပားႀကီးႀကီး မွာ "က်ေနာ္ / က်မ စာမရပါ" ဆိုၿပီးေရး၊ ႀကိဳးနဲ႔ လည္ပင္းမွာဆဲြၿပီး အတန္း စဥ္တိုင္း ကို ပတ္ျပတာပါ။ မတ္တတ္မဟုတ္ပါဘူး ေလးဘက္ ေထာက္သြားၾကရ တာပါ။ ဘယ္ေလာက္ ႐ွက္စရာေကာင္းလည္း မွန္းသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။ အဲဒီထဲမွာ က်မတို႔ သက္ေဝတို႔ လံုးဝ လံုးဝ မပါခဲ့ဘူးဆိုတာ ရဲရဲႀကီး ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့လို႔ ေျပာလိုက္ပါရေစ။

မွတ္မိသေလာက္ ဆရာမေတြရဲ႕ ဒဏ္ေပးပံုကို ေျပာရရင္ ထိုင္ခံုကို ေခါင္းေပၚ႐ြက္ၿပီး ေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္၊ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ဒူးေထာက္ခိုင္းၿပီး ျဖတ္သြား သမွ်ေတြကို "အဲဒီမွာ ၾကည့္ၾကေဟ့ စာမရတဲ့ဟာေတြ၊ အ႐ွက္မ႐ိွတဲ့ဟာေတြ" လို႔ အတန္းထဲကေန ဆရာမက လွမ္းေအာ္ ေျပာေသးတာမ်ိဳးပါ။

က်မ အႀကိဳက္ဆံုး ဒဏ္ေပးနည္းကေတာ့ နား႐ြက္ဆဲြ လိမ္ရတဲ့ ဒဏ္ေပးနည္းပါပဲ။ အတန္း ထဲက စာေတာ္သူေတြကို ဆရာမက စာအရင္ ေမးၿပီးမွ အတန္းကို အုပ္စုခြဲ ေပးၿပီး စာလိုက္ေမးခိုင္းတာပါ။ မိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္းမို႔ စာမရရင္ ဆရာမ မျမင္ေအာင္ စာေထာက္ေပး တတ္ေပမဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုး ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ က်မက ၃၆၀ ဒီဂရီ လည္သြားေအာင္ နား႐ြက္ကို တအား ဆဲြလွည့္ခဲ့မိတာ။ ခုျပန္ေတြး မိေတာ့ ၿပံဳးခ်င္စရာ....။

တျခားေက်ာင္းသူေတြက သူ႔အုပ္စုေလးနဲ႔သူ ေနေလ့႐ိွၾကေပမဲ့ က်မက ဘယ္အုပ္စုနဲ႔မဆို ေပါင္းတယ္။ က်မလြယ္အိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္း စာအုပ္ေတြ အျပင္ အခ်ိန္မေ႐ြး ႐ိွတတ္တာ က သီခ်င္းစာအုပ္ နဲ႔ သားေရပင္ႀကိဳး အ႐ွည္ပါ။ အေဆာ့သန္တဲ့ေက်ာင္းသူေတြ ထဲမွာ က်မ က နံပတ္ဝမ္းဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြ အပ်ိဳလုပ္ေနတဲ့ ၉တန္း-၁၀တန္း ထိကို လက္လက္လန္ေအာင္ ေဆာ့ပါတယ္။

ထမီအစိမ္းကို ေယာက်ၤား ေလးေတြ ခါးေတာင္း က်ိဳက္သလို ဒါေပမဲ့ ထမီအစကို ေနာက္ထဲမ ညႇပ္ထည့္ပဲ ေ႐ွ႕မွာ လက္တဖက္နဲ႔ စုကိုင္၊ ၿပီးမွ သားေရပင္ခုန္တမ္း ေဆာ့ပါထယ္။ ဒူးအျမင့္ ကေန စခုန္လိုက္တာ ပခံုး၊ ေခါင္း၊ တလံေက်ာ္ အျမင့္ထိပါပဲ။ ကစားရင္လည္း အသင္း ေခါင္းေဆာင္မို႔ ေသတဲ့လူေတြ အတြက္လည္း ကလူရေသးတာ။ အင္မတန္ တက္ႂကြပါ တယ္။ သက္ေဝကက်ေတာ့ အၿငိမ္ပါ၊ ေက်ာင္းတုန္းထဲက သူက သိတ္မေဆာ့တတ္တဲ့သူ။ အပ်ိဳေလးဂိုက္ ဖမ္းေနတတ္သူေပါ့...။

မွတ္မွတ္ရရ ၈တန္းႏွစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ တေယာက္က အျပားႀကီး တျပားတည္းေပၚ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္လံုး တင္စီးရတဲ့ စကိတ္ ဆိုတာ ယူလာပါတယ္။ စီးမဲ့ေနရာကိုေတာ့ ဆရာႀကီး ႐ံုးခန္းနဲ႔ ေဟာေျပာခန္းအၾကားက ကြန္ကရစ္ခင္းထားတဲ့ ဗံဒါပင္လမ္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး ေက်ာင္းလႊတ္ တာနဲ႔ စီးလိုက္ၾကတာ ထမီခ်ဳပ္႐ိုးကြဲသူကဲြ၊ ဒူးၿပဲသူၿပဲ၊ က်မကိုယ္တိုင္လည္း တံေတာင္ဆစ္ ပြန္းပဲ့သြားရတဲ့ အထိ ေဆာ့ခဲ့ၾကတာပါ ။

ေဆာ့နည္းကေတာ့ ေပါင္းစံုေနေအာင္ကို ေဆာ့ပါတယ္။ ထုပ္ဆီးတိုး၊ ကုလားမစည္းနင္း၊ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ ( ၾကက္ေတာင္ကို ေက်ာင္း ေနာက္ဖက္ ၾကက္ေတာင္ကြင္းက သြားေကာက္ၾကတာပါ) ခုန္းပိုးစီးၿပီး စက္ဝိုင္းပံုရပ္လို႔ ေဘာလံုးပစ္တမ္း၊ တိုင္ဦးတမ္း ေတြပါ။ ဗံဒါသီး ေကာက္ အုတ္ခဲနဲ႔ထုၿပီး ဗံဒါေစ့ထုတ္ စားတတ္ၾကပါေသးတယ္။

အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းဝတ္စံုက အကႌ်ျဖဴ လက္စက၊ လက္႐ွည္၊ ရင္ေစ့၊ ရင္ဖံုးေတြပဲ ဝတ္၊ ပါးမွာ သနပ္ခါးပါးကြက္နဲ႔ ဆံပင္ေ႐ွ႕ ကို ဆာမူ႐ိုင္းပံု အတိခ်၊ အေနာက္ကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ ပိုနီေတး စီးလို႔ အပ်ိဳႀကီးဂိုက္ဖမ္းၿပီး လူကျဖင့္ ေမ်ာက္႐ံႈးေအာင္ ေဆာ့ေနပံုက မ်က္စိထဲ ေတာ္ေတာ္ကို အစပ္အဟပ္ မတည့္ခ်င္စရာ။ စာေတာ္လို႔ ေတာ္ပါေသး...:)

၈တန္းႏွစ္မွာ ေနာက္ထပ္ အမွတ္ရစရာ တခုက မုန္႔စားလႊတ္ခ်ိန္ဆို အတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔ အတူ ေက်ာင္းေနာက္ဖက္ သြားၿပီး ေဆးလိပ္ခိုး ေသာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကို ဖမ္းၾကရတာပါ။ က်မနဲ႔ ဆရာမကို ေတြ႔လို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ထြက္ေျပးၿပီဆို ဆရာမက သူေတြ႔သမွ် ေက်ာင္းသား နာမည္ေတြ ေအာ္ေျပာ၊ က်မက ေရးမွတ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ နာမည္စာရင္း ၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်ိန္မွာ ေဆာ္ ပေလာ္ တီးေတာ့တာပါ။

ေက်ာင္းမွာ စကားမပီတဲ့ ဆရာမ တေယာက္႐ိွပါတယ္။ "အဲရာဆို႐ို႕စိရင္" လို႔ ေျပာတတ္တယ္ အမွန္က "အဲဒါဆိုလို႔႐ိွရင္" လို႔ေျပာခ်င္တာ ပါ။ သူေျပာသလို လိုက္တုရင္း ဆရာမကြယ္ရာမွာ က်မတို႔ တိုးတိုး ေနာက္ေလ့႐ိွၾကပါတယ္။ အေတာ္ကို မေကာင္းစားတဲ့ ခ်စ္စရာတပည့္ ေတြပါပဲ...။ တခါ ဆရာ လူပိ်ဳႀကီးနဲ႔ ဆရာမ အပ်ိဳႀကီးကို ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ တြန္းပို႔ခဲ့တာေတြ၊ ဆရာ့ျမင္ရင္ "ဆရာ တီခ်ယ့္ ေတြ႔မိလား ဟင္" လို႔ ေမးတတ္ သလို ဆရာမနဲ႔ ေတြ႔ျပန္ရင္ လည္း "ဆရာ့ကို ဘယ္နားမွာ ေတြ႔မိလဲဟင္ ဆရာမ" လို႔ မသိသလို ေမးတတ္ၾကျပန္ တယ္။ သူတို႔ခ်င္းခ်င္း လမ္းမွာေတြ႔လို႔ စကားစျမည္ ေျပာေနတာ ေတြ႔မိရင္ျဖင့္ "ဟယ္ ဆရာ နဲ႔ ဆရာမ စကားေတြ ေျပာေနၾကတယ္ ေတာ့" လို႔ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးရင္း အူျမဴးမဆံုး ႐ိွခဲ့ၾကျပန္ရဲ႕။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သူတို႔ က်မတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ဖူးစာ မဆံုခဲ့ ၾကပါဘူး။


က်မနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ ေယာက်ၤားေလး သူငယ္ခ်င္း ခပ္ဆိုးဆိုး တေကာင္ ႐ိွပါတယ္။ သူက ေက်ာင္းေျပး ေတာ့မယ္ဆို က်မဆီ သူ႔လြယ္အိတ္ အပ္ေလ့႐ိွေတာ့ တေန႔ က်မ စာေရးခံုထဲ သူ႔လြယ္အိတ္ မိသြားလို႔ ႀကံရာပါ အျဖစ္နဲ႔ ႀကိမ္လံုးစာမိဖူးေသးတာ။ ဒါလည္းပဲ မမွတ္ပါဘူး၊ သူေက်ာင္းေျပးရင္ လြယ္အိတ္ဖြက္ေပးတုန္းပါပဲ။ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ ဥာဥ္ဆိုးက အဲဒီတုန္းကတည္းက ႐ိွေနခဲ့တာ...ခုေတာ့ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက ဌာနတခုမွာ ပါဝါေတာ္ေတာ္ ႐ိွတဲ့ေကာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ေနာက္တေယာက္က်ျပန္ေတာ့ အေတာ္ကို ေျပာင္စပ္စပ္ႏိူင္သူပါ။ ဆရာမက အစ တတန္းလံုး သူ႔ဟာသေတြနဲ႔ ရယ္ေနခဲ့ရေအာင္ ေျပာင္ လြန္း ေနာက္ လြန္းသူ။ သူက က်မခံုေနာက္မွာ ထိုင္ၿပီး က်မ ဆံပင္ေတြ ခိုးညႇပ္၊ က်မ ဖိနပ္ဖြက္၊ ဗလာစာ႐ြက္ကို ဆုတ္ၿပီး အလံုး ေသး ေသးေလးေတြ လံုးလို႔ ေနာက္ကေန ေပါက္လိုေပါက္ လုပ္တတ္သူပါ။ သူက ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ဆိုးတတ္သူ သူငယ္ခ်င္းေလး...

တေန႔ သူဖ်ားၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ က်မဆီက မွတ္စု စာအုပ္ ငွား၊ ျပန္အေပးမွာ စာအုပ္ၾကားထဲ စာညႇပ္ေပးပါတယ္။ က်မက ဆရာမလက္ သြားအပ္လိုက္လို႔ အဆူခံရေတာ့ သူစိတ္ဆိုးၿပီး က်မကို ၃-၄ ရက္ေလာက္ စကားမေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်မမွာျဖင့္ စာအေပး ခံရတာ စိတ္မဆိုးႏိူင္ပဲ သူ႔ျပန္ေခ်ာ့ခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အခ်စ္ေလာက္ ျဖဴစင္တာ ၿမဲတာ ႐ိွပါအံုးမလား သူငယ္ခ်င္းေလးရယ္လို႔ ရင္ထဲကေန ေျပာမိခဲ့သလိုပါ...။

အဲဒီတုန္းက က်မစိတ္ထဲမွာ စာက်က္၊ ကစား၊ အစား ဒါပဲ ႐ိွခဲ့တာေလ။ (တကယ္ တကယ္ ယံုေပးၾကပါ...:)) အစားဆိုလို႔ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတြင္း မုန္႔ေစ်းတန္း နဲ႔ ေက်ာင္းျပင္ မုန္႔ေစ်းတန္း ၂ခု ႐ိွပါတယ္။ မနက္ဆို ႏိူ႔ထမင္းေသာက္၊ ေန႔လည္ အသုတ္စား ေလ့ ႐ိွပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အိမ္က ထမင္းဘူး ထုတ္ေပးပါတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို ေက်ာင္းအဝင္ဝ တဖက္တခ်က္က ပန္းၿခံထဲ ထမင္း သြားစားတတ္ၾကေသး တယ္။က်မႏွစ္ၿခိဳက္စြာ စားေလ့႐ိွခဲ့တဲ့ မုန္႔ ေနာက္တမ်ိဳးက ေခါက္မုန္႔ၾကားထဲ ကပ္ေစးႏႇဲ ညႇပ္ထည့္ၿပီး တဂြၽမ္းဂြၽမ္း ကိုက္စားရတဲ့ မုန္႔ပါ။ လြမ္းမိတဲ့အထဲမွာ အဲဒီ အစားေတြလည္း ပါပါတယ္။

က်မတို႔ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းကား အစိမ္းႀကီးေတြ႐ိွတယ္။ အဲဒီကားႀကီးေတြက က်မတို႔ ေက်ာင္းအျပင္ ဒဂံု၃ မိန္းကေလးေက်ာင္းနဲ႔ပါ ေပါင္း ႀကိဳေပးတာပါ။ မနက္ မနက္ဆို ေက်ာင္းကားအတူ ေစာင့္ၾကရတဲ့အထဲမွာ က်မတို႔နဲ႔အတူ မေကာ္နီလည္း ပါ ပါတယ္။ သူက ဒဂံု၃က က်မတို႔ထက္ အတန္းႀကီးပါတယ္။ သူအဆိုေတာ္ မျဖစ္ေသးခင္ကေပါ့။

တခါတေလ ေနာက္က်လို႔၊ ေက်ာင္းကား လြတ္သြားရင္ ေ႐ႊတိဂံုေျခရင္း ေတာင္ဖက္မုခ္ထိ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၁၀ျပားေပးရတဲ့ နံပါတ္ ၁၀ ဘတ္စ္ႀကီးေတြ စီးခ်င္စီး၊ ဒါမွမဟုတ္ အေဖာ္႐ိွရင္ ကန္တိုမင္ ပန္းၿခံံံကေန ျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းအထိ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့႐ိွၾကပါတယ္။ လြယ္အိတ္ စလြယ္သိုင္းလို႔ စရင္း ေနာက္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ တကယ့္ကို မေမ့ႏိူင္စရာပါပဲ။

တခါတခါ ညေန ေက်ာင္းကားပ်က္လို႔မ်ား ေနာက္တစီး အစားထိုးပို႔ေပးတဲ့ေန႔ဆို က်မတို႔မွာ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။ ေနာက္တစီးက သူပို႔ေနက် အေခါက္ၿပီးမွ ဒုတိယေခါက္အေနနဲ႔ ပို႔ေပးတာ ကိုး။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းကား တစီးလံုးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ က်မအႀကိဳက္ လြယ္အိတ္ထဲက သားေရပင္ႀကိဳး ထုပ္၊ အခြင့္အေရးရတုန္း မိုးပ်ံမတတ္ ေဆာ့ပါေတာ့တယ္။

တကယ္ဆို အဲဒီတုန္းက အခ်စ္အေၾကာင္း နားကိုမလည္တဲ့အျပင္ ရည္းစားစာေပးခံရရင္ ဘ႐ုတ္က်ဖို႔ေလာက္ပဲ ေတြးမိတာ။ စာျပန္ေနာ္ ဆိုရင္ ေဘးနားမွာ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္နဲ႔ စာပ်ံႏိူင္ဘူး မိုး႐ြာေနလို႔...တို႔ ။ သူ႔အေၾကာင္းေတြးရင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ဆိုရင္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား ေ႐ႊပုပၸါး ေသြးေဆးကိုစား...တို႔ ေရးၿပီး ျပန္စာအေနနဲ႔ ျပန္ေပး...အဲသလို ျပန္ေနာက္ခဲ့တာ။ သူမ်ားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပးရ ေကာင္းမွန္းလည္း မသိသူ ဆိုပါေတာ့...။ ဒါေပမဲ့ က်မ အထင္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ကစားခဲ့ၾကတာ ေနမွာပါေနာ္ တကယ့္ အခ်စ္စစ္ ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕...။


ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး အသက္အ႐ြယ္ေလးေတြရ၊ အလုပ္အကိုင္ အတည္တက် နဲ႔ အိမ္ေထာင္ရက္သားေတြလည္း က်လို႔ ကိုယ္ပိုင္ ဘဝေတြထဲ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔။ တခ်ိဳ႕ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ေႂကြလင့္သြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ႐ိွေပါ့။ အင္းေလ ေသျခင္း တရားရဲ႕ အခ်ိန္ အပိုင္းအဆကို ဘယ္သူက သိႏိူင္မလဲေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ိွေနၾကေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေတာ့ ေက်ာင္းသံေယာ ဇဥ္ရဲ႕ တုပ္ေႏွာင္မႈေအာက္မွာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအတြက္ အၿမဲ အသင့္ ႐ိွေနတတ္ၾကတာ ၾကည္ႏူးစရာပါေလ...။

မ်က္လံုးမိွတ္လို႔ စိတ္အစဥ္ကို အတိတ္ဆီ ေစၾကည့္တဲ့အခါ ပံုရိပ္ ထင္လာသမွ်ဟာ ပံုျပင္ တပုဒ္လို ေဝဝါးဝါး...။ ဒါေပမဲ့ ပံုျပင္ မဟုတ္ခဲ့ ဘူးေနာ္...တကယ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကဖူးတာ။ တခါတေလေတာ့လည္း ေပါ့ပါးေစခ်င္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးက ပံုျပင္တပုဒ္သာ ျဖစ္လိုက္ပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလး ပင့္သက္ ခ်မိျပန္ေလတယ္....




သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝေရ...အေတြးမ်ားဟာ ဗူးစင္လိုပဲ တစဆဲြရင္ တစင္လံုး ပါလာတတ္ေတာ့တာ...ဒါေတာင္ အရမ္း႐ွည္သြားမစိုးလို႔ တခ်ိဳ႕ ခ်န္ထားခဲ့ေသး...

Thursday, April 22, 2010

ငိုတတ္သူ...


က်မ....

ခဏ ခဏ
ငိုတတ္တယ္....

ေခ်ာ္လဲတဲ့ အခါ....
အေဖာ္ကြဲတဲ့ အခါ....

ထမင္းမစားခ်င္တဲ့ အခါ....
အပ်င္းဖ်ားခ်င္တဲ့ အခါ....

အအိပ္ပ်က္တဲ့ အခါ....
အဆိပ္တက္တဲ့ အခါ....

ဝမ္းနဲေနတဲ့ အခါ....
အရမ္းလဲြေနတဲ့ အခါ....

အခ်စ္နဲ႔ ထိပ္တိုက္က်တဲ့အခါ....
အခ်စ္အတြက္ သိတ္မိုက္ရတဲ့အခါ....

အဲသလို အခါေပါင္း မ်ားစြာမွာ....
ငိုသားက် လာ ခဲ့......လည္း....
ခုထိ အမွတ္နဲတုန္း....

ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားတလံုးေအာက္မွာ
အရာရာ က်မ အတြက္ အ႐ႈံး....

မၿပံဳးတတ္ခ်င္လည္း ေနပါေစေတာ့ေလ....။



Tuesday, April 20, 2010

ဘာလီ ခရီးစဥ္-၇

ဒါလည္းပဲ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရားကို ပသပူေဇာ္ပံု ေနာက္တမ်ိဳးပါ။ သူ႔ကိုေတာ့ ဘုရားပြဲႀကီးေတြ ႐ိွမွ ပြဲမတိုင္ ျပဳလုပ္ေလ့ ႐ိွၾကပါတယ္...


ဝါးလံုံးရင့္ရင့္ နဲ႔ အုန္းလက္၊ ႏီွး စတာေတြ တြဲဖက္ ယက္ေဖာက္လို႔ တံခြန္တိုင္ ပံုစံ ျပဳလုပ္ထား တာ ေတြ႔ႏိူင္ပါတယ္။ ျပဳလုပ္သူရဲ႕ စိတ္႐ွည္မႈ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈ နဲ႔ အဆန္းထြင္ႏိူင္မႈေပၚ မူတည္လို႔ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႔ခဲ့ရတယ္...


အေသးစိတ္ ၾကည့္ရင္ ဆင္တူမေယာင္နဲ႔ ထိုးယက္ထားတဲ့ ပံုစံ ကဲြျပားတာ ေတြ႔ရမွာပါ။ ေအာက္ေျခကေန ပခံုးစြန္း အျမင့္ေလာက္မွာ ေတာ့ အမိုးခံုး၊ အမိုးခြၽန္ ပံုစံအစံုနဲ႔ ခိုအိမ္ေလး ေတြလို ေတြ႔ရမယ္...အိမ္ကေလး ေအာက္ေျခမွာ ပန္းပြားလိုလို ဘာလိုလို တဲြရ႐ြဲ ခ်ထား တတ္ ေသးတယ္....




အနီးကပ္ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အထဲမွာ သစ္သီးအစံု နဲ႔ ႐ိုးရာမုန္႔ေတြကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္...


အဲဒီကေန ကိုေ႐ႊကားသမား ပို႔ေပးတဲ့ေနရာကေတာ့ ေလွကားထစ္ စိုက္ခင္းေတြဆီကိုပါ....


ဘာလီ ေျမာက္ပိုင္းရဲ႕ အဓိက အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းက စိုက္ပ်ိဳးေရးလို႔ ဆိုပါတယ္...စပါးနဲ႔ ေကာ္ဖီ အစိုက္မ်ားၾကပါသတဲ့...


က်မတို႔လို လူေတြအဖို႔ေတာ့ ဒီစိုက္ခင္းေတြက ဘာဟုတ္ပါ့မတုန္း...၊ ရီတာေပါ့...ရီတာေပါ့...ဒါေပမဲ့ တခုတ္တရ လိုက္ပို႔႐ွာတဲ့ ကားသမား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စိုက္ခင္းခ်ည္းပဲ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ လူနဲ႔လည္း ၂ပံု ၃ပံု တြဲ႐ိုက္ျပလိုက္ ခဲ့ပါတယ္...(လူပံုနဲ႔႐ိုက္ခဲ့တာေတြေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ တင္ေတာ့ပါဘူးေလ...စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ခ်င္သူမ်ား က်မ e-mail ေလးသာ တိတ္တိတ္ တို႔လိုက္ ၾကပါေတာ့...:))


မနက္ပိုင္းက လိုက္ပို႔တဲ့ထဲမွာ ေငြထည္လုပ္ငန္း ဆီကိုလည္း ပါ ပါတယ္...ဒါက အဝင္ဝပါ၊ အၾကမ္းထည္ လုပ္တဲ့ေနရာ နဲ႔ ထြက္ကုန္အေခ်ာ ျပသေရာင္းခ်တဲ့ ေနရာရယ္လို႔ ၂ ေနရာ ေဘးခ်င္းကပ္ ခဲြထားပါတယ္....


အဝမွာ ေတြ႔တဲ့ အ႐ုပ္ေတြက ဘုရင္ရဲ႕ ႐ိြဳင္ရယ္ မိသားစုလို႔ ဆိုပါတယ္...


အဲဒီေငြထည္ေတြက ျပည္ပပို႔ကုန္ေတြသာ ျဖစ္တာမို႔ အရည္အေသြး လက္ရာလည္း ေကာင္း၊ ေစ်းလည္းႀကီးပါတယ္။ အၿပီးသတ္ အေခ်ာထည္ကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ ခြင့္ မျပဳတာမို႔ ျပဳလုပ္ေနဆဲ ေတြကိုပဲ ႐ိုက္ခဲ့ရပါတယ္...


မ်ားေသာအားျဖင့္ နားကပ္၊ ဆြဲႀကိဳး၊ ရင္ထိုး၊ လက္ေကာက္ နဲ႔ လက္စြပ္ေတြ ၊ ဆဲြသီးေလး ေတြပါ...ဝရိန္ေဆာ္သူ၊ လြသြားေလးနဲ႔ ျဖတ္သူ၊ အေရာင္တင္သူ၊ လိုင္းေဖာ္သူ အစုံပါပဲ...


အလုပ္သမားေပါင္း ၁၅၀ ေက်ာ္႐ိွၿပီး အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ ၉နာရီကေန ည ၁၀နာရီ၊ တပတ္မွာ ၆ရက္ အလုပ္ဆင္းၾကရတယ္ ဆိုပါတယ္...


က်မက စပ္စုလြန္းစြာနဲ႔ လိုက္ျပတဲ့သူ (စူပါဗိုက္ဇာထင္ပါရဲ႕) ကို သူတို႔ တလကို လစာ အနဲဆံုး ဘယ္ေလာက္ရၾကသလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ၿပံဳးပါတယ္...ၿပီးမွ သတ္မွတ္ခ်က္အရ တလကို အနိမ့္ဆံုးလစာ ႐ူးျပား ၈၀၀,၀၀၀ ႐ိွရမယ္လို႔ ေျဖ႐ွာပါတယ္။


အဲဒါေတြ ျပၿပီးတဲ့အခါ အေခ်ာထည္ေတြဘက္ ေခၚသြားၿပီး ထံုးစံအတိုင္း ေစ်းေရာင္းပါတယ္...လက္ထဲကို စေကာဝိုင္း ေသးေသးတခ်ပ္ ထည့္ေပးၿပီး ႀကိဳက္ရာ ေကာက္ထည့္သြား ၿပီးမွ အထြက္မွာ ေပးရပါတယ္...တပတ္သာ ပတ္မိတယ္ က်မျဖင့္ တခုမွ ဝယ္ခ်င္စိတ္၊ မဝယ္ရ မေနႏိူင္ေပါင္ ဆိုတာမ်ိဳး မခံစားရတာမို႔ မဝယ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ပစၥည္းေတြက လွပါတယ္ က်မနဲ႔ မလိုက္ဖက္တာ ၿပီးေတာ့ ေစ်းလည္း မ်ားေနတာမို႔ပါ...


ဒါကိုပဲ က်မရဲ႕ Mr.Nice Guy ႀကီးက မ်က္ႏွာပူလွၿပီ။ က်မ အာေစးေပါက္မတတ္ ေလွ်ာက္ေမး ကတည္းက သူက အားနာေနတာေလ။ ဟိုပစၥည္းေလး တခုယူလာ လိုက္၊ ဒါေလး ဝယ္ပါလား လုပ္လိုက္၊ ေနာက္တမ်ိဳး ယူလာလိုက္၊ က်မကိုယ္ေပၚ ကပ္ျပၿပီး လိုက္တယ္ လွတယ္ ေျပာ လိုက္နဲ႔ သူ႔မွာ ပ်ာယာထ ေနေရာပဲ။ က်မကလည္း မယူဘူး ဆို မယူဘူးပဲ။ အထြက္မွာ အေစာင့္ လက္ထဲ ဘာမွ မပါတဲ့ စေကာေလး ျပန္အပ္လို႔ အားနာပါးနာ တခြန္းေတာ့ ဆိုခဲ့ပါ တယ္...ေဆာဒီး လို႔...

အမ်ိဳးသားက အဲလိုပါပဲ သူမ်ားဖက္က ေတြးေပးၿပီး အားနာတတ္တာ အလြန္ပါပဲ။ သူက အဲသလို အရမ္းေကာင္းေနေတာ့ သူနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ တိုင္း က်မမွာ ေနရင္းထိုင္ရင္း လူဆိုးမႀကီး လံုးလံုး ျဖစ္ေနရေတာ့တာပါ...

ဘာလီပိုစ္႔ မၿပီးေသးပါဘူး ဆက္ပါအံုးမယ္...

ၾကက္ဥ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း


Sunday, April 18, 2010

ဘာလီခရီးစဥ္-၆

ေစာေစာစီးစီး အပီ ယူေနၾကတဲ့ အေျဖာက္ႏွစ္ယူ.....


ဟိုတယ္က မနက္စာ တေန႔ တေန႔ ဘိုစာေတြခ်ည္းပဲမို႔ အေတာ္ ပ်င္းစရာ...
Salad၊ Bacon၊ အသားလံုး၊ ညႇပ္ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ နဲ႔ ထမင္းဝါ-သူတို႔အေခၚ Yellow Rice...ဗိုက္ထဲျပည့္ေအာင္ေတာ့ ထည့္ရတာပဲေပါ့ ရသတဏွာရယ္ ဘာရယ္လည္း ဟုတ္ပါဘူး...


ဆံပင္ေလးေတြ က်စ္ၿပီး အပ်ိဳမ စတိုင္ သမီးငယ္ေလး ခ်စ္လို႔ အသာခိုး႐ိုက္ခဲ့တယ္


မနက္စာအၿပီး ၈ခဲြမွာ လာေခၚမဲ့ကားသမား ေစာင့္၊ သူလာေတာ့ ၈:၄၀...
ေတာ္ေတာ္ေလးေမာင္းမွ Kecak & Fire Dance ၾကည့္ရမဲ့ဆီေရာက္တယ္


ေတာ္ေတာ္ကို ပ်င္းစရာပါ ဘာလီသြားမဲ့သူမ်ား အခ်ိန္႐ိွရင္ သြားပါ အခ်ိန္လုသြား ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ဖို႔ မွာခ်င္ပါတယ္


ဘာေကာင္မွန္းမသိ၊ ညာေကာင္မွန္းမသိ သူမ်ားေတြ ကင္မရာထုတ္႐ိုက္ေတာ့ က်မလည္း ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ ငါဟဲ့ ဘေလာ္ဂါ ဆိုၿပီး ထ႐ိုက္ပစ္ခဲ့တာ...


သူတို႔ ဘာလီနီးစ္ ဒန္ဆာေတြဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဒန္ဆာျဖစ္ဖို႔ ၅ႏွစ္ ၆ႏွစ္ သမီးကတည္းက သင္ယူၾကရတယ္ဆိုပဲ...တီးလံုးကေတာ့ က်မနားထဲ အနိမ့္အျမင့္မ႐ိွ တေျပးတည္း၊ ဒါကိုပဲ ဒန္ဆာေတြက လက္ဖ်ားေလးေတြ တေခ်ာင္းခ်င္းခါခါၿပီး၊ မ်က္နက္ဆံ အေ႐ႊ႕ အပင့္ နဲ႔ ကသြားၾကတယ္...။ ခက္တာက ႏွစ္ေယာက္ထဲ နဲ႔ကို မညီဘူး....


ဇာတ္ေကာင္ ကာ႐ိုက္တာေတြကေတာ့ တ႐ုပ္ ၿပီး တ႐ုပ္ ထြက္လာတာပဲ...ဇာတ္လမ္း အက်ဥ္း စာ႐ြက္ေတြေတာ့ေဝတယ္ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူက စိတ္ဝင္တစား ဖတ္မတုန္း...တခ်ိဳ႕ ခင္းထိုင္ၾကတယ္...အင္း ဘာေကာင္ေတြမွန္းလည္း မသိ၊ ေျပာတဲ့ စကားကလည္း ဟိုက္ဘာလီနီးစ္-High Balinese (သကၠတဘာသာ Sanskrit ကေန ဆင္းသက္တယ္ ဆိုပါတယ္) ဆိုေတာ့ ဘာေတြမွန္းကို မသိ ေအာင္ပါပဲ ထြက္ၾကရ ေအာင္ ဆိုေတာ့ Mr.Nice Guy က အားနာစရာ ႀကီး တဲ့....ျဖစ္ရေလ... ။ ဒါနဲ႔ ခ်ဴခ်ဴး သြားေပါက္လိုက္၊ ေ႐ွ႕မွာ ဓါတ္ပံု ထြက္႐ိုက္လိုက္၊ ေ႐ွ႕ကလူ ေတြရဲ႕ ေခါင္းေတြ လိုက္ၾကည့္လိုက္၊ ေရဗူးသြားဝယ္ေသာက္လိုက္နဲ႔ က်မျဖင့္ ပ်င္းလြန္းလို႔ လိန္က်စ္ေနေရာပဲ....ၿပီးသြားၿပီဆိုမွ ေဟး ကနဲ...


အဲဒီေလာက္ ပ်င္းစရာေကာင္းေအာင္ တီးႏိူင္လြန္းတဲ့ ဘဘႀကီးေတြကို ထြက္႐ိုက္ပစ္ ခဲ့တယ္ မွတ္ကေရာ...၃ပံုေတာင္...


သူတို႔ တီးဝိုင္းက အားလံုး ၁၆ ေယာက္...အသံက တသံတည္း တတံုတံု ထြက္ေနတဲ့ ဟာမ်ား...မလိုအပ္ပဲ လုပ္အားေတြ ျဖဳန္းတီးလြန္းတယ္...


အေသအခ်ာၾကည့္မွ သူတို႔ကိုင္ၿပီး တီးေနတာက တူလိုလို ဘာလိုလိုဟာကေလးေတြနဲ႔...ေတြ႔လား ေ႐ွ႕က ပတၱလားလိုဟာကို မတီးပဲ ေခါင္းကို တခ်က္ေလာက္ ထုၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာင္ သံစဥ္ေလး ေျပာင္းထြက္လာဦးမွာ...အို ပေစာက္ ရပင့္ ငသတ္ ဝစံၥႏွစ္လံုးေပါက္ ပ်င္း....ပ်င္းစရာႀကီးပါေအ...


ကားသမားရဲ႕ ဒက္႐ွ္ဘုတ္ ေပၚမွာ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ပသမႈ တခု၊ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရားကိုေပါ့...အႏၲာရာယ္ကင္း၊ ေဘး႐ွင္း ၿပီး လာဘ္လာဘ အတြက္ ေန႔စဥ္ တင္ေလ့႐ိွသတဲ့...


႐ိႈးက အထြက္ အဝင္ဝက ဘီလူး႐ုပ္ေခါင္းေပၚမွာလည္း ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အုန္းလက္ကို ခြက္ပံုခ်ိဳးၿပီး အထဲမွာ ပန္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ ဘီစကစ္၊ ကြတ္ကီးလို မုန္႔မ်ိဳးေတြပါတယ္


သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ဒါမ်ိဳးေလးေတြေတြ႔တာနဲ႔ ထပ္႐ိုက္ခဲ့တယ္ အဲဒါ ျပန္မဲ့မနက္ ေလဆိပ္က ဒီအက္ဖ္အက္စ္ (Duty Free Shop) မွာ...


ေအာက္ပံုကေတာ့ က်မတို႔ေနခဲ့တဲ့ ဟိုတယ္ေ႐ွ႕က ေစ်းဆိုင္တန္းေတြ...အဲဒီတေနရာမွာ ဆိုင္ေတြက စုၿပီးလာပူေဇာ္ထားၾကတာ...က်မတို႔ ဆီက ႐ြာဦးနတ္စင္လိုေပါ့ သူတို႔ဆီမွာ လမ္းေထာင့္ေတြတိုင္းလိုလိုမွာ ႐ိွတတ္တယ္...



ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္ စိတ္ဝင္စားစရာေတြ ႐ိွပါေသးတယ္...ေျဖးေျဖးေပါ့ ေရးပါအံုးမယ္...

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...