ေက်ာင္းအေၾကာင္း....ေတြးမိတိုင္း လြမ္းရ၊ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကို တမ္းတရ၊ ခ်စ္ေသာ ဆရာ ဆရာမေတြကို သတိရ၊ အထူး သျဖင့္ က်မတို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕မေက်ာင္းႀကီးကို သိတ္လြမ္းရပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းက အသားညိဳညိဳ၊ မ်က္လံုးအစ္အစ္၊ ပါးေဖာင္းေဖာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းထူ ျပည့္ျပည့္၊ လူေလးက ပိန္ပိန္နဲ႔ ေကာင္မေလးတေယာက္ဟာ က်မေပါ့။
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာ က်မတို႔လို အသက္႐ြယ္တူ ကေလးေတြအၾကားမွာ ႐ိွေနခဲ့တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ အဆင့္ အတန္း၊ အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ စတဲ့ ကဲြျပားမႈေတြကို တန္းညိႇလို႔ ေပးခဲ့တယ္။ အားလံုးဟာ အတူတူ တသားတည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ဆို ျပန္မေတြး ခ်င္ေတာ့ဘူး...လက္ေတြ႔က်က် ေျပာရရင္ အေဟာင္းေတြက အစုတ္သာ ျဖစ္မွာပဲ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အသစ္ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမ႐ိွဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္မေတြးခ်င္ဘူး။ က်မက လူငယ္ပီပီ ေ႐ွ႕သို႔သာ ခ်ီတက္လိုက္ခ်င္တာ (အဟမ္း...! ) ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ...သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝရဲ႕ မတက္ဂ္ တတက္ဂ္ပိုစ့္ေၾကာင့္ စဥ္းစားမိသမွ် ေရးခ်လိုက္ရပါတယ္။
က်မတို႔ သက္ေဝတို႔ တက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာျဖင့္ အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းႀကီး။ က်မ အေဖက ၿမိဳ႕မေက်ာင္းသား ေဟာင္း အဲဒီလိုပဲ က်န္တဲ့ တျခားကေလးေတြ အားလံုးဟာလည္း ၿမိဳ႕မေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြပဲ ျဖစ္ၾကေလ တယ္၊ က်မညီမ အငယ္မ နဲ႔ အတန္းတူတဲ့ ညီမငယ္ မြန္ (သုႏွင္းဆီ) ဟာလည္း ၿမိဳ႕မေက်ာင္းထြက္ တေယာက္ ပါပဲ။
ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္း ထိုးလို႔ ေနရာတက် ႐ိွၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အားလံုး လက္အုပ္ေလးေတြခ်ီလို႔ ဩကာသ ဘုရား႐ိွခိုးနဲ႔ နံနက္ စာသင္ခ်ိန္ကို က်က္သေရ႐ိွစြာ စတင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးပါ...ၿမိဳ႕မေက်ာင္းထြက္ ေတြရဲ႕ တူညီတဲ့ အခ်က္က ေက်ာင္းလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ေသြးေတြက ဖ်ဥ္းကနဲ၊ ပူကနဲ၊ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာၿမဲ၊ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ ေတာက္လာၿမဲ၊ ေက်ာင္းႀကီး အတြက္ ဘာမ်ား လုပ္ေပးႏိူင္မလဲ ေတြးမိ ၾကၿမဲပါပဲ။
က်မတို႔ ေပါင္းမိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး စာေတာ္ၾကသူေတြ ။ ၄တန္းမွာ ၿမိဳ႕နယ္ဆု ရလို႔ အေဖက ဆုယူဖို႔ အက်ႌအသစ္လိုက္ ဝယ္ေပးေတာ့ က်မ ေ႐ြးခဲ့တာက ကိုရီယားအကႌ်ပံု ဂါဝန္ အျဖဴအစိမ္း ၂ေရာင္စပ္ ခ်ဳပ္ထားၿပီး ရင္ဘတ္မွာ ဖဲျပား အႀကီးႀကီးနဲ႔။ ကေလးတုန္းက သိတ္ ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ အကႌ် တထည္ေပါ့။ ကိုရီးကားေတြဆိုတာ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိခင္တည္းက အဲသလို ကံစပ္ခဲ့တာ ေျပာရမွာေပါ့့...။ အတင္းႀကီးကို ဆက္စပ္လိုက္ပါတယ္။
ေလးတန္းမွာ အတန္းပိုင္ ဆရာမႀကီး စာအသင္ ေကာင္းလြန္းလို႔ က်မတို႔ ေက်ာင္းလံုးကြၽတ္ ေအာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေအာင္ဆို ဆရာမႀကီး ရဲ႕ စာမရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဒဏ္ေပးပံုက ကဒ္ထူျပားႀကီးႀကီး မွာ "က်ေနာ္ / က်မ စာမရပါ" ဆိုၿပီးေရး၊ ႀကိဳးနဲ႔ လည္ပင္းမွာဆဲြၿပီး အတန္း စဥ္တိုင္း ကို ပတ္ျပတာပါ။ မတ္တတ္မဟုတ္ပါဘူး ေလးဘက္ ေထာက္သြားၾကရ တာပါ။ ဘယ္ေလာက္ ႐ွက္စရာေကာင္းလည္း မွန္းသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။ အဲဒီထဲမွာ က်မတို႔ သက္ေဝတို႔ လံုးဝ လံုးဝ မပါခဲ့ဘူးဆိုတာ ရဲရဲႀကီး ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့လို႔ ေျပာလိုက္ပါရေစ။
မွတ္မိသေလာက္ ဆရာမေတြရဲ႕ ဒဏ္ေပးပံုကို ေျပာရရင္ ထိုင္ခံုကို ေခါင္းေပၚ႐ြက္ၿပီး ေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္၊ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ဒူးေထာက္ခိုင္းၿပီး ျဖတ္သြား သမွ်ေတြကို "အဲဒီမွာ ၾကည့္ၾကေဟ့ စာမရတဲ့ဟာေတြ၊ အ႐ွက္မ႐ိွတဲ့ဟာေတြ" လို႔ အတန္းထဲကေန ဆရာမက လွမ္းေအာ္ ေျပာေသးတာမ်ိဳးပါ။
က်မ အႀကိဳက္ဆံုး ဒဏ္ေပးနည္းကေတာ့ နား႐ြက္ဆဲြ လိမ္ရတဲ့ ဒဏ္ေပးနည္းပါပဲ။ အတန္း ထဲက စာေတာ္သူေတြကို ဆရာမက စာအရင္ ေမးၿပီးမွ အတန္းကို အုပ္စုခြဲ ေပးၿပီး စာလိုက္ေမးခိုင္းတာပါ။ မိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္းမို႔ စာမရရင္ ဆရာမ မျမင္ေအာင္ စာေထာက္ေပး တတ္ေပမဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုး ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ က်မက ၃၆၀ ဒီဂရီ လည္သြားေအာင္ နား႐ြက္ကို တအား ဆဲြလွည့္ခဲ့မိတာ။ ခုျပန္ေတြး မိေတာ့ ၿပံဳးခ်င္စရာ....။
တျခားေက်ာင္းသူေတြက သူ႔အုပ္စုေလးနဲ႔သူ ေနေလ့႐ိွၾကေပမဲ့ က်မက ဘယ္အုပ္စုနဲ႔မဆို ေပါင္းတယ္။ က်မလြယ္အိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္း စာအုပ္ေတြ အျပင္ အခ်ိန္မေ႐ြး ႐ိွတတ္တာ က သီခ်င္းစာအုပ္ နဲ႔ သားေရပင္ႀကိဳး အ႐ွည္ပါ။ အေဆာ့သန္တဲ့ေက်ာင္းသူေတြ ထဲမွာ က်မ က နံပတ္ဝမ္းဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြ အပ်ိဳလုပ္ေနတဲ့ ၉တန္း-၁၀တန္း ထိကို လက္လက္လန္ေအာင္ ေဆာ့ပါတယ္။
ထမီအစိမ္းကို ေယာက်ၤား ေလးေတြ ခါးေတာင္း က်ိဳက္သလို ဒါေပမဲ့ ထမီအစကို ေနာက္ထဲမ ညႇပ္ထည့္ပဲ ေ႐ွ႕မွာ လက္တဖက္နဲ႔ စုကိုင္၊ ၿပီးမွ သားေရပင္ခုန္တမ္း ေဆာ့ပါထယ္။ ဒူးအျမင့္ ကေန စခုန္လိုက္တာ ပခံုး၊ ေခါင္း၊ တလံေက်ာ္ အျမင့္ထိပါပဲ။ ကစားရင္လည္း အသင္း ေခါင္းေဆာင္မို႔ ေသတဲ့လူေတြ အတြက္လည္း ကလူရေသးတာ။ အင္မတန္ တက္ႂကြပါ တယ္။ သက္ေဝကက်ေတာ့ အၿငိမ္ပါ၊ ေက်ာင္းတုန္းထဲက သူက သိတ္မေဆာ့တတ္တဲ့သူ။ အပ်ိဳေလးဂိုက္ ဖမ္းေနတတ္သူေပါ့...။
မွတ္မွတ္ရရ ၈တန္းႏွစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ တေယာက္က အျပားႀကီး တျပားတည္းေပၚ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္လံုး တင္စီးရတဲ့ စကိတ္ ဆိုတာ ယူလာပါတယ္။ စီးမဲ့ေနရာကိုေတာ့ ဆရာႀကီး ႐ံုးခန္းနဲ႔ ေဟာေျပာခန္းအၾကားက ကြန္ကရစ္ခင္းထားတဲ့ ဗံဒါပင္လမ္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး ေက်ာင္းလႊတ္ တာနဲ႔ စီးလိုက္ၾကတာ ထမီခ်ဳပ္႐ိုးကြဲသူကဲြ၊ ဒူးၿပဲသူၿပဲ၊ က်မကိုယ္တိုင္လည္း တံေတာင္ဆစ္ ပြန္းပဲ့သြားရတဲ့ အထိ ေဆာ့ခဲ့ၾကတာပါ ။
ေဆာ့နည္းကေတာ့ ေပါင္းစံုေနေအာင္ကို ေဆာ့ပါတယ္။ ထုပ္ဆီးတိုး၊ ကုလားမစည္းနင္း၊ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ ( ၾကက္ေတာင္ကို ေက်ာင္း ေနာက္ဖက္ ၾကက္ေတာင္ကြင္းက သြားေကာက္ၾကတာပါ) ခုန္းပိုးစီးၿပီး စက္ဝိုင္းပံုရပ္လို႔ ေဘာလံုးပစ္တမ္း၊ တိုင္ဦးတမ္း ေတြပါ။ ဗံဒါသီး ေကာက္ အုတ္ခဲနဲ႔ထုၿပီး ဗံဒါေစ့ထုတ္ စားတတ္ၾကပါေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းဝတ္စံုက အကႌ်ျဖဴ လက္စက၊ လက္႐ွည္၊ ရင္ေစ့၊ ရင္ဖံုးေတြပဲ ဝတ္၊ ပါးမွာ သနပ္ခါးပါးကြက္နဲ႔ ဆံပင္ေ႐ွ႕ ကို ဆာမူ႐ိုင္းပံု အတိခ်၊ အေနာက္ကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ ပိုနီေတး စီးလို႔ အပ်ိဳႀကီးဂိုက္ဖမ္းၿပီး လူကျဖင့္ ေမ်ာက္႐ံႈးေအာင္ ေဆာ့ေနပံုက မ်က္စိထဲ ေတာ္ေတာ္ကို အစပ္အဟပ္ မတည့္ခ်င္စရာ။ စာေတာ္လို႔ ေတာ္ပါေသး...:)
၈တန္းႏွစ္မွာ ေနာက္ထပ္ အမွတ္ရစရာ တခုက မုန္႔စားလႊတ္ခ်ိန္ဆို အတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔ အတူ ေက်ာင္းေနာက္ဖက္ သြားၿပီး ေဆးလိပ္ခိုး ေသာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကို ဖမ္းၾကရတာပါ။ က်မနဲ႔ ဆရာမကို ေတြ႔လို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ထြက္ေျပးၿပီဆို ဆရာမက သူေတြ႔သမွ် ေက်ာင္းသား နာမည္ေတြ ေအာ္ေျပာ၊ က်မက ေရးမွတ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ နာမည္စာရင္း ၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်ိန္မွာ ေဆာ္ ပေလာ္ တီးေတာ့တာပါ။
ေက်ာင္းမွာ စကားမပီတဲ့ ဆရာမ တေယာက္႐ိွပါတယ္။ "အဲရာဆို႐ို႕စိရင္" လို႔ ေျပာတတ္တယ္ အမွန္က "အဲဒါဆိုလို႔႐ိွရင္" လို႔ေျပာခ်င္တာ ပါ။ သူေျပာသလို လိုက္တုရင္း ဆရာမကြယ္ရာမွာ က်မတို႔ တိုးတိုး ေနာက္ေလ့႐ိွၾကပါတယ္။ အေတာ္ကို မေကာင္းစားတဲ့ ခ်စ္စရာတပည့္ ေတြပါပဲ...။ တခါ ဆရာ လူပိ်ဳႀကီးနဲ႔ ဆရာမ အပ်ိဳႀကီးကို ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ တြန္းပို႔ခဲ့တာေတြ၊ ဆရာ့ျမင္ရင္ "ဆရာ တီခ်ယ့္ ေတြ႔မိလား ဟင္" လို႔ ေမးတတ္ သလို ဆရာမနဲ႔ ေတြ႔ျပန္ရင္ လည္း "ဆရာ့ကို ဘယ္နားမွာ ေတြ႔မိလဲဟင္ ဆရာမ" လို႔ မသိသလို ေမးတတ္ၾကျပန္ တယ္။ သူတို႔ခ်င္းခ်င္း လမ္းမွာေတြ႔လို႔ စကားစျမည္ ေျပာေနတာ ေတြ႔မိရင္ျဖင့္ "ဟယ္ ဆရာ နဲ႔ ဆရာမ စကားေတြ ေျပာေနၾကတယ္ ေတာ့" လို႔ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးရင္း အူျမဴးမဆံုး ႐ိွခဲ့ၾကျပန္ရဲ႕။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သူတို႔ က်မတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ဖူးစာ မဆံုခဲ့ ၾကပါဘူး။
က်မနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ ေယာက်ၤားေလး သူငယ္ခ်င္း ခပ္ဆိုးဆိုး တေကာင္ ႐ိွပါတယ္။ သူက ေက်ာင္းေျပး ေတာ့မယ္ဆို က်မဆီ သူ႔လြယ္အိတ္ အပ္ေလ့႐ိွေတာ့ တေန႔ က်မ စာေရးခံုထဲ သူ႔လြယ္အိတ္ မိသြားလို႔ ႀကံရာပါ အျဖစ္နဲ႔ ႀကိမ္လံုးစာမိဖူးေသးတာ။ ဒါလည္းပဲ မမွတ္ပါဘူး၊ သူေက်ာင္းေျပးရင္ လြယ္အိတ္ဖြက္ေပးတုန္းပါပဲ။ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ ဥာဥ္ဆိုးက အဲဒီတုန္းကတည္းက ႐ိွေနခဲ့တာ...ခုေတာ့ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက ဌာနတခုမွာ ပါဝါေတာ္ေတာ္ ႐ိွတဲ့ေကာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ေနာက္တေယာက္က်ျပန္ေတာ့ အေတာ္ကို ေျပာင္စပ္စပ္ႏိူင္သူပါ။ ဆရာမက အစ တတန္းလံုး သူ႔ဟာသေတြနဲ႔ ရယ္ေနခဲ့ရေအာင္ ေျပာင္ လြန္း ေနာက္ လြန္းသူ။ သူက က်မခံုေနာက္မွာ ထိုင္ၿပီး က်မ ဆံပင္ေတြ ခိုးညႇပ္၊ က်မ ဖိနပ္ဖြက္၊ ဗလာစာ႐ြက္ကို ဆုတ္ၿပီး အလံုး ေသး ေသးေလးေတြ လံုးလို႔ ေနာက္ကေန ေပါက္လိုေပါက္ လုပ္တတ္သူပါ။ သူက ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ဆိုးတတ္သူ သူငယ္ခ်င္းေလး...
တေန႔ သူဖ်ားၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ က်မဆီက မွတ္စု စာအုပ္ ငွား၊ ျပန္အေပးမွာ စာအုပ္ၾကားထဲ စာညႇပ္ေပးပါတယ္။ က်မက ဆရာမလက္ သြားအပ္လိုက္လို႔ အဆူခံရေတာ့ သူစိတ္ဆိုးၿပီး က်မကို ၃-၄ ရက္ေလာက္ စကားမေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်မမွာျဖင့္ စာအေပး ခံရတာ စိတ္မဆိုးႏိူင္ပဲ သူ႔ျပန္ေခ်ာ့ခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အခ်စ္ေလာက္ ျဖဴစင္တာ ၿမဲတာ ႐ိွပါအံုးမလား သူငယ္ခ်င္းေလးရယ္လို႔ ရင္ထဲကေန ေျပာမိခဲ့သလိုပါ...။
အဲဒီတုန္းက က်မစိတ္ထဲမွာ စာက်က္၊ ကစား၊ အစား ဒါပဲ ႐ိွခဲ့တာေလ။ (တကယ္ တကယ္ ယံုေပးၾကပါ...:)) အစားဆိုလို႔ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတြင္း မုန္႔ေစ်းတန္း နဲ႔ ေက်ာင္းျပင္ မုန္႔ေစ်းတန္း ၂ခု ႐ိွပါတယ္။ မနက္ဆို ႏိူ႔ထမင္းေသာက္၊ ေန႔လည္ အသုတ္စား ေလ့ ႐ိွပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အိမ္က ထမင္းဘူး ထုတ္ေပးပါတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို ေက်ာင္းအဝင္ဝ တဖက္တခ်က္က ပန္းၿခံထဲ ထမင္း သြားစားတတ္ၾကေသး တယ္။က်မႏွစ္ၿခိဳက္စြာ စားေလ့႐ိွခဲ့တဲ့ မုန္႔ ေနာက္တမ်ိဳးက ေခါက္မုန္႔ၾကားထဲ ကပ္ေစးႏႇဲ ညႇပ္ထည့္ၿပီး တဂြၽမ္းဂြၽမ္း ကိုက္စားရတဲ့ မုန္႔ပါ။ လြမ္းမိတဲ့အထဲမွာ အဲဒီ အစားေတြလည္း ပါပါတယ္။
က်မတို႔ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းကား အစိမ္းႀကီးေတြ႐ိွတယ္။ အဲဒီကားႀကီးေတြက က်မတို႔ ေက်ာင္းအျပင္ ဒဂံု၃ မိန္းကေလးေက်ာင္းနဲ႔ပါ ေပါင္း ႀကိဳေပးတာပါ။ မနက္ မနက္ဆို ေက်ာင္းကားအတူ ေစာင့္ၾကရတဲ့အထဲမွာ က်မတို႔နဲ႔အတူ မေကာ္နီလည္း ပါ ပါတယ္။ သူက ဒဂံု၃က က်မတို႔ထက္ အတန္းႀကီးပါတယ္။ သူအဆိုေတာ္ မျဖစ္ေသးခင္ကေပါ့။
တခါတေလ ေနာက္က်လို႔၊ ေက်ာင္းကား လြတ္သြားရင္ ေ႐ႊတိဂံုေျခရင္း ေတာင္ဖက္မုခ္ထိ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၁၀ျပားေပးရတဲ့ နံပါတ္ ၁၀ ဘတ္စ္ႀကီးေတြ စီးခ်င္စီး၊ ဒါမွမဟုတ္ အေဖာ္႐ိွရင္ ကန္တိုမင္ ပန္းၿခံံံကေန ျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းအထိ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့႐ိွၾကပါတယ္။ လြယ္အိတ္ စလြယ္သိုင္းလို႔ စရင္း ေနာက္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ တကယ့္ကို မေမ့ႏိူင္စရာပါပဲ။
တခါတခါ ညေန ေက်ာင္းကားပ်က္လို႔မ်ား ေနာက္တစီး အစားထိုးပို႔ေပးတဲ့ေန႔ဆို က်မတို႔မွာ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။ ေနာက္တစီးက သူပို႔ေနက် အေခါက္ၿပီးမွ ဒုတိယေခါက္အေနနဲ႔ ပို႔ေပးတာ ကိုး။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းကား တစီးလံုးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ က်မအႀကိဳက္ လြယ္အိတ္ထဲက သားေရပင္ႀကိဳး ထုပ္၊ အခြင့္အေရးရတုန္း မိုးပ်ံမတတ္ ေဆာ့ပါေတာ့တယ္။
တကယ္ဆို အဲဒီတုန္းက အခ်စ္အေၾကာင္း နားကိုမလည္တဲ့အျပင္ ရည္းစားစာေပးခံရရင္ ဘ႐ုတ္က်ဖို႔ေလာက္ပဲ ေတြးမိတာ။ စာျပန္ေနာ္ ဆိုရင္ ေဘးနားမွာ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္နဲ႔ စာပ်ံႏိူင္ဘူး မိုး႐ြာေနလို႔...တို႔ ။ သူ႔အေၾကာင္းေတြးရင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ဆိုရင္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား ေ႐ႊပုပၸါး ေသြးေဆးကိုစား...တို႔ ေရးၿပီး ျပန္စာအေနနဲ႔ ျပန္ေပး...အဲသလို ျပန္ေနာက္ခဲ့တာ။ သူမ်ားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပးရ ေကာင္းမွန္းလည္း မသိသူ ဆိုပါေတာ့...။ ဒါေပမဲ့ က်မ အထင္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ကစားခဲ့ၾကတာ ေနမွာပါေနာ္ တကယ့္ အခ်စ္စစ္ ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕...။
ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး အသက္အ႐ြယ္ေလးေတြရ၊ အလုပ္အကိုင္ အတည္တက် နဲ႔ အိမ္ေထာင္ရက္သားေတြလည္း က်လို႔ ကိုယ္ပိုင္ ဘဝေတြထဲ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔။ တခ်ိဳ႕ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ေႂကြလင့္သြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ႐ိွေပါ့။ အင္းေလ ေသျခင္း တရားရဲ႕ အခ်ိန္ အပိုင္းအဆကို ဘယ္သူက သိႏိူင္မလဲေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ိွေနၾကေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေတာ့ ေက်ာင္းသံေယာ ဇဥ္ရဲ႕ တုပ္ေႏွာင္မႈေအာက္မွာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအတြက္ အၿမဲ အသင့္ ႐ိွေနတတ္ၾကတာ ၾကည္ႏူးစရာပါေလ...။
မ်က္လံုးမိွတ္လို႔ စိတ္အစဥ္ကို အတိတ္ဆီ ေစၾကည့္တဲ့အခါ ပံုရိပ္ ထင္လာသမွ်ဟာ ပံုျပင္ တပုဒ္လို ေဝဝါးဝါး...။ ဒါေပမဲ့ ပံုျပင္ မဟုတ္ခဲ့ ဘူးေနာ္...တကယ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကဖူးတာ။ တခါတေလေတာ့လည္း ေပါ့ပါးေစခ်င္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးက ပံုျပင္တပုဒ္သာ ျဖစ္လိုက္ပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလး ပင့္သက္ ခ်မိျပန္ေလတယ္....
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာ က်မတို႔လို အသက္႐ြယ္တူ ကေလးေတြအၾကားမွာ ႐ိွေနခဲ့တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ အဆင့္ အတန္း၊ အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ စတဲ့ ကဲြျပားမႈေတြကို တန္းညိႇလို႔ ေပးခဲ့တယ္။ အားလံုးဟာ အတူတူ တသားတည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ဆို ျပန္မေတြး ခ်င္ေတာ့ဘူး...လက္ေတြ႔က်က် ေျပာရရင္ အေဟာင္းေတြက အစုတ္သာ ျဖစ္မွာပဲ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အသစ္ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမ႐ိွဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္မေတြးခ်င္ဘူး။ က်မက လူငယ္ပီပီ ေ႐ွ႕သို႔သာ ခ်ီတက္လိုက္ခ်င္တာ (အဟမ္း...! ) ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ...သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝရဲ႕ မတက္ဂ္ တတက္ဂ္ပိုစ့္ေၾကာင့္ စဥ္းစားမိသမွ် ေရးခ်လိုက္ရပါတယ္။
က်မတို႔ သက္ေဝတို႔ တက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာျဖင့္ အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းႀကီး။ က်မ အေဖက ၿမိဳ႕မေက်ာင္းသား ေဟာင္း အဲဒီလိုပဲ က်န္တဲ့ တျခားကေလးေတြ အားလံုးဟာလည္း ၿမိဳ႕မေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြပဲ ျဖစ္ၾကေလ တယ္၊ က်မညီမ အငယ္မ နဲ႔ အတန္းတူတဲ့ ညီမငယ္ မြန္ (သုႏွင္းဆီ) ဟာလည္း ၿမိဳ႕မေက်ာင္းထြက္ တေယာက္ ပါပဲ။
ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္း ထိုးလို႔ ေနရာတက် ႐ိွၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အားလံုး လက္အုပ္ေလးေတြခ်ီလို႔ ဩကာသ ဘုရား႐ိွခိုးနဲ႔ နံနက္ စာသင္ခ်ိန္ကို က်က္သေရ႐ိွစြာ စတင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးပါ...ၿမိဳ႕မေက်ာင္းထြက္ ေတြရဲ႕ တူညီတဲ့ အခ်က္က ေက်ာင္းလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ေသြးေတြက ဖ်ဥ္းကနဲ၊ ပူကနဲ၊ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာၿမဲ၊ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ ေတာက္လာၿမဲ၊ ေက်ာင္းႀကီး အတြက္ ဘာမ်ား လုပ္ေပးႏိူင္မလဲ ေတြးမိ ၾကၿမဲပါပဲ။
က်မတို႔ ေပါင္းမိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး စာေတာ္ၾကသူေတြ ။ ၄တန္းမွာ ၿမိဳ႕နယ္ဆု ရလို႔ အေဖက ဆုယူဖို႔ အက်ႌအသစ္လိုက္ ဝယ္ေပးေတာ့ က်မ ေ႐ြးခဲ့တာက ကိုရီယားအကႌ်ပံု ဂါဝန္ အျဖဴအစိမ္း ၂ေရာင္စပ္ ခ်ဳပ္ထားၿပီး ရင္ဘတ္မွာ ဖဲျပား အႀကီးႀကီးနဲ႔။ ကေလးတုန္းက သိတ္ ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ အကႌ် တထည္ေပါ့။ ကိုရီးကားေတြဆိုတာ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိခင္တည္းက အဲသလို ကံစပ္ခဲ့တာ ေျပာရမွာေပါ့့...။ အတင္းႀကီးကို ဆက္စပ္လိုက္ပါတယ္။
ေလးတန္းမွာ အတန္းပိုင္ ဆရာမႀကီး စာအသင္ ေကာင္းလြန္းလို႔ က်မတို႔ ေက်ာင္းလံုးကြၽတ္ ေအာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေအာင္ဆို ဆရာမႀကီး ရဲ႕ စာမရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဒဏ္ေပးပံုက ကဒ္ထူျပားႀကီးႀကီး မွာ "က်ေနာ္ / က်မ စာမရပါ" ဆိုၿပီးေရး၊ ႀကိဳးနဲ႔ လည္ပင္းမွာဆဲြၿပီး အတန္း စဥ္တိုင္း ကို ပတ္ျပတာပါ။ မတ္တတ္မဟုတ္ပါဘူး ေလးဘက္ ေထာက္သြားၾကရ တာပါ။ ဘယ္ေလာက္ ႐ွက္စရာေကာင္းလည္း မွန္းသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။ အဲဒီထဲမွာ က်မတို႔ သက္ေဝတို႔ လံုးဝ လံုးဝ မပါခဲ့ဘူးဆိုတာ ရဲရဲႀကီး ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့လို႔ ေျပာလိုက္ပါရေစ။
မွတ္မိသေလာက္ ဆရာမေတြရဲ႕ ဒဏ္ေပးပံုကို ေျပာရရင္ ထိုင္ခံုကို ေခါင္းေပၚ႐ြက္ၿပီး ေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္၊ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ဒူးေထာက္ခိုင္းၿပီး ျဖတ္သြား သမွ်ေတြကို "အဲဒီမွာ ၾကည့္ၾကေဟ့ စာမရတဲ့ဟာေတြ၊ အ႐ွက္မ႐ိွတဲ့ဟာေတြ" လို႔ အတန္းထဲကေန ဆရာမက လွမ္းေအာ္ ေျပာေသးတာမ်ိဳးပါ။
က်မ အႀကိဳက္ဆံုး ဒဏ္ေပးနည္းကေတာ့ နား႐ြက္ဆဲြ လိမ္ရတဲ့ ဒဏ္ေပးနည္းပါပဲ။ အတန္း ထဲက စာေတာ္သူေတြကို ဆရာမက စာအရင္ ေမးၿပီးမွ အတန္းကို အုပ္စုခြဲ ေပးၿပီး စာလိုက္ေမးခိုင္းတာပါ။ မိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္းမို႔ စာမရရင္ ဆရာမ မျမင္ေအာင္ စာေထာက္ေပး တတ္ေပမဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုး ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ က်မက ၃၆၀ ဒီဂရီ လည္သြားေအာင္ နား႐ြက္ကို တအား ဆဲြလွည့္ခဲ့မိတာ။ ခုျပန္ေတြး မိေတာ့ ၿပံဳးခ်င္စရာ....။
တျခားေက်ာင္းသူေတြက သူ႔အုပ္စုေလးနဲ႔သူ ေနေလ့႐ိွၾကေပမဲ့ က်မက ဘယ္အုပ္စုနဲ႔မဆို ေပါင္းတယ္။ က်မလြယ္အိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္း စာအုပ္ေတြ အျပင္ အခ်ိန္မေ႐ြး ႐ိွတတ္တာ က သီခ်င္းစာအုပ္ နဲ႔ သားေရပင္ႀကိဳး အ႐ွည္ပါ။ အေဆာ့သန္တဲ့ေက်ာင္းသူေတြ ထဲမွာ က်မ က နံပတ္ဝမ္းဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြ အပ်ိဳလုပ္ေနတဲ့ ၉တန္း-၁၀တန္း ထိကို လက္လက္လန္ေအာင္ ေဆာ့ပါတယ္။
ထမီအစိမ္းကို ေယာက်ၤား ေလးေတြ ခါးေတာင္း က်ိဳက္သလို ဒါေပမဲ့ ထမီအစကို ေနာက္ထဲမ ညႇပ္ထည့္ပဲ ေ႐ွ႕မွာ လက္တဖက္နဲ႔ စုကိုင္၊ ၿပီးမွ သားေရပင္ခုန္တမ္း ေဆာ့ပါထယ္။ ဒူးအျမင့္ ကေန စခုန္လိုက္တာ ပခံုး၊ ေခါင္း၊ တလံေက်ာ္ အျမင့္ထိပါပဲ။ ကစားရင္လည္း အသင္း ေခါင္းေဆာင္မို႔ ေသတဲ့လူေတြ အတြက္လည္း ကလူရေသးတာ။ အင္မတန္ တက္ႂကြပါ တယ္။ သက္ေဝကက်ေတာ့ အၿငိမ္ပါ၊ ေက်ာင္းတုန္းထဲက သူက သိတ္မေဆာ့တတ္တဲ့သူ။ အပ်ိဳေလးဂိုက္ ဖမ္းေနတတ္သူေပါ့...။
မွတ္မွတ္ရရ ၈တန္းႏွစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ တေယာက္က အျပားႀကီး တျပားတည္းေပၚ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္လံုး တင္စီးရတဲ့ စကိတ္ ဆိုတာ ယူလာပါတယ္။ စီးမဲ့ေနရာကိုေတာ့ ဆရာႀကီး ႐ံုးခန္းနဲ႔ ေဟာေျပာခန္းအၾကားက ကြန္ကရစ္ခင္းထားတဲ့ ဗံဒါပင္လမ္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး ေက်ာင္းလႊတ္ တာနဲ႔ စီးလိုက္ၾကတာ ထမီခ်ဳပ္႐ိုးကြဲသူကဲြ၊ ဒူးၿပဲသူၿပဲ၊ က်မကိုယ္တိုင္လည္း တံေတာင္ဆစ္ ပြန္းပဲ့သြားရတဲ့ အထိ ေဆာ့ခဲ့ၾကတာပါ ။
ေဆာ့နည္းကေတာ့ ေပါင္းစံုေနေအာင္ကို ေဆာ့ပါတယ္။ ထုပ္ဆီးတိုး၊ ကုလားမစည္းနင္း၊ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ ( ၾကက္ေတာင္ကို ေက်ာင္း ေနာက္ဖက္ ၾကက္ေတာင္ကြင္းက သြားေကာက္ၾကတာပါ) ခုန္းပိုးစီးၿပီး စက္ဝိုင္းပံုရပ္လို႔ ေဘာလံုးပစ္တမ္း၊ တိုင္ဦးတမ္း ေတြပါ။ ဗံဒါသီး ေကာက္ အုတ္ခဲနဲ႔ထုၿပီး ဗံဒါေစ့ထုတ္ စားတတ္ၾကပါေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းဝတ္စံုက အကႌ်ျဖဴ လက္စက၊ လက္႐ွည္၊ ရင္ေစ့၊ ရင္ဖံုးေတြပဲ ဝတ္၊ ပါးမွာ သနပ္ခါးပါးကြက္နဲ႔ ဆံပင္ေ႐ွ႕ ကို ဆာမူ႐ိုင္းပံု အတိခ်၊ အေနာက္ကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ ပိုနီေတး စီးလို႔ အပ်ိဳႀကီးဂိုက္ဖမ္းၿပီး လူကျဖင့္ ေမ်ာက္႐ံႈးေအာင္ ေဆာ့ေနပံုက မ်က္စိထဲ ေတာ္ေတာ္ကို အစပ္အဟပ္ မတည့္ခ်င္စရာ။ စာေတာ္လို႔ ေတာ္ပါေသး...:)
၈တန္းႏွစ္မွာ ေနာက္ထပ္ အမွတ္ရစရာ တခုက မုန္႔စားလႊတ္ခ်ိန္ဆို အတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔ အတူ ေက်ာင္းေနာက္ဖက္ သြားၿပီး ေဆးလိပ္ခိုး ေသာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကို ဖမ္းၾကရတာပါ။ က်မနဲ႔ ဆရာမကို ေတြ႔လို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ထြက္ေျပးၿပီဆို ဆရာမက သူေတြ႔သမွ် ေက်ာင္းသား နာမည္ေတြ ေအာ္ေျပာ၊ က်မက ေရးမွတ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ နာမည္စာရင္း ၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်ိန္မွာ ေဆာ္ ပေလာ္ တီးေတာ့တာပါ။
ေက်ာင္းမွာ စကားမပီတဲ့ ဆရာမ တေယာက္႐ိွပါတယ္။ "အဲရာဆို႐ို႕စိရင္" လို႔ ေျပာတတ္တယ္ အမွန္က "အဲဒါဆိုလို႔႐ိွရင္" လို႔ေျပာခ်င္တာ ပါ။ သူေျပာသလို လိုက္တုရင္း ဆရာမကြယ္ရာမွာ က်မတို႔ တိုးတိုး ေနာက္ေလ့႐ိွၾကပါတယ္။ အေတာ္ကို မေကာင္းစားတဲ့ ခ်စ္စရာတပည့္ ေတြပါပဲ...။ တခါ ဆရာ လူပိ်ဳႀကီးနဲ႔ ဆရာမ အပ်ိဳႀကီးကို ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ တြန္းပို႔ခဲ့တာေတြ၊ ဆရာ့ျမင္ရင္ "ဆရာ တီခ်ယ့္ ေတြ႔မိလား ဟင္" လို႔ ေမးတတ္ သလို ဆရာမနဲ႔ ေတြ႔ျပန္ရင္ လည္း "ဆရာ့ကို ဘယ္နားမွာ ေတြ႔မိလဲဟင္ ဆရာမ" လို႔ မသိသလို ေမးတတ္ၾကျပန္ တယ္။ သူတို႔ခ်င္းခ်င္း လမ္းမွာေတြ႔လို႔ စကားစျမည္ ေျပာေနတာ ေတြ႔မိရင္ျဖင့္ "ဟယ္ ဆရာ နဲ႔ ဆရာမ စကားေတြ ေျပာေနၾကတယ္ ေတာ့" လို႔ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးရင္း အူျမဴးမဆံုး ႐ိွခဲ့ၾကျပန္ရဲ႕။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သူတို႔ က်မတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ဖူးစာ မဆံုခဲ့ ၾကပါဘူး။
က်မနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ ေယာက်ၤားေလး သူငယ္ခ်င္း ခပ္ဆိုးဆိုး တေကာင္ ႐ိွပါတယ္။ သူက ေက်ာင္းေျပး ေတာ့မယ္ဆို က်မဆီ သူ႔လြယ္အိတ္ အပ္ေလ့႐ိွေတာ့ တေန႔ က်မ စာေရးခံုထဲ သူ႔လြယ္အိတ္ မိသြားလို႔ ႀကံရာပါ အျဖစ္နဲ႔ ႀကိမ္လံုးစာမိဖူးေသးတာ။ ဒါလည္းပဲ မမွတ္ပါဘူး၊ သူေက်ာင္းေျပးရင္ လြယ္အိတ္ဖြက္ေပးတုန္းပါပဲ။ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ ဥာဥ္ဆိုးက အဲဒီတုန္းကတည္းက ႐ိွေနခဲ့တာ...ခုေတာ့ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက ဌာနတခုမွာ ပါဝါေတာ္ေတာ္ ႐ိွတဲ့ေကာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ေနာက္တေယာက္က်ျပန္ေတာ့ အေတာ္ကို ေျပာင္စပ္စပ္ႏိူင္သူပါ။ ဆရာမက အစ တတန္းလံုး သူ႔ဟာသေတြနဲ႔ ရယ္ေနခဲ့ရေအာင္ ေျပာင္ လြန္း ေနာက္ လြန္းသူ။ သူက က်မခံုေနာက္မွာ ထိုင္ၿပီး က်မ ဆံပင္ေတြ ခိုးညႇပ္၊ က်မ ဖိနပ္ဖြက္၊ ဗလာစာ႐ြက္ကို ဆုတ္ၿပီး အလံုး ေသး ေသးေလးေတြ လံုးလို႔ ေနာက္ကေန ေပါက္လိုေပါက္ လုပ္တတ္သူပါ။ သူက ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ဆိုးတတ္သူ သူငယ္ခ်င္းေလး...
တေန႔ သူဖ်ားၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ က်မဆီက မွတ္စု စာအုပ္ ငွား၊ ျပန္အေပးမွာ စာအုပ္ၾကားထဲ စာညႇပ္ေပးပါတယ္။ က်မက ဆရာမလက္ သြားအပ္လိုက္လို႔ အဆူခံရေတာ့ သူစိတ္ဆိုးၿပီး က်မကို ၃-၄ ရက္ေလာက္ စကားမေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်မမွာျဖင့္ စာအေပး ခံရတာ စိတ္မဆိုးႏိူင္ပဲ သူ႔ျပန္ေခ်ာ့ခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အခ်စ္ေလာက္ ျဖဴစင္တာ ၿမဲတာ ႐ိွပါအံုးမလား သူငယ္ခ်င္းေလးရယ္လို႔ ရင္ထဲကေန ေျပာမိခဲ့သလိုပါ...။
အဲဒီတုန္းက က်မစိတ္ထဲမွာ စာက်က္၊ ကစား၊ အစား ဒါပဲ ႐ိွခဲ့တာေလ။ (တကယ္ တကယ္ ယံုေပးၾကပါ...:)) အစားဆိုလို႔ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတြင္း မုန္႔ေစ်းတန္း နဲ႔ ေက်ာင္းျပင္ မုန္႔ေစ်းတန္း ၂ခု ႐ိွပါတယ္။ မနက္ဆို ႏိူ႔ထမင္းေသာက္၊ ေန႔လည္ အသုတ္စား ေလ့ ႐ိွပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အိမ္က ထမင္းဘူး ထုတ္ေပးပါတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို ေက်ာင္းအဝင္ဝ တဖက္တခ်က္က ပန္းၿခံထဲ ထမင္း သြားစားတတ္ၾကေသး တယ္။က်မႏွစ္ၿခိဳက္စြာ စားေလ့႐ိွခဲ့တဲ့ မုန္႔ ေနာက္တမ်ိဳးက ေခါက္မုန္႔ၾကားထဲ ကပ္ေစးႏႇဲ ညႇပ္ထည့္ၿပီး တဂြၽမ္းဂြၽမ္း ကိုက္စားရတဲ့ မုန္႔ပါ။ လြမ္းမိတဲ့အထဲမွာ အဲဒီ အစားေတြလည္း ပါပါတယ္။
က်မတို႔ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းကား အစိမ္းႀကီးေတြ႐ိွတယ္။ အဲဒီကားႀကီးေတြက က်မတို႔ ေက်ာင္းအျပင္ ဒဂံု၃ မိန္းကေလးေက်ာင္းနဲ႔ပါ ေပါင္း ႀကိဳေပးတာပါ။ မနက္ မနက္ဆို ေက်ာင္းကားအတူ ေစာင့္ၾကရတဲ့အထဲမွာ က်မတို႔နဲ႔အတူ မေကာ္နီလည္း ပါ ပါတယ္။ သူက ဒဂံု၃က က်မတို႔ထက္ အတန္းႀကီးပါတယ္။ သူအဆိုေတာ္ မျဖစ္ေသးခင္ကေပါ့။
တခါတေလ ေနာက္က်လို႔၊ ေက်ာင္းကား လြတ္သြားရင္ ေ႐ႊတိဂံုေျခရင္း ေတာင္ဖက္မုခ္ထိ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၁၀ျပားေပးရတဲ့ နံပါတ္ ၁၀ ဘတ္စ္ႀကီးေတြ စီးခ်င္စီး၊ ဒါမွမဟုတ္ အေဖာ္႐ိွရင္ ကန္တိုမင္ ပန္းၿခံံံကေန ျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းအထိ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့႐ိွၾကပါတယ္။ လြယ္အိတ္ စလြယ္သိုင္းလို႔ စရင္း ေနာက္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ တကယ့္ကို မေမ့ႏိူင္စရာပါပဲ။
တခါတခါ ညေန ေက်ာင္းကားပ်က္လို႔မ်ား ေနာက္တစီး အစားထိုးပို႔ေပးတဲ့ေန႔ဆို က်မတို႔မွာ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။ ေနာက္တစီးက သူပို႔ေနက် အေခါက္ၿပီးမွ ဒုတိယေခါက္အေနနဲ႔ ပို႔ေပးတာ ကိုး။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းကား တစီးလံုးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ က်မအႀကိဳက္ လြယ္အိတ္ထဲက သားေရပင္ႀကိဳး ထုပ္၊ အခြင့္အေရးရတုန္း မိုးပ်ံမတတ္ ေဆာ့ပါေတာ့တယ္။
တကယ္ဆို အဲဒီတုန္းက အခ်စ္အေၾကာင္း နားကိုမလည္တဲ့အျပင္ ရည္းစားစာေပးခံရရင္ ဘ႐ုတ္က်ဖို႔ေလာက္ပဲ ေတြးမိတာ။ စာျပန္ေနာ္ ဆိုရင္ ေဘးနားမွာ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္နဲ႔ စာပ်ံႏိူင္ဘူး မိုး႐ြာေနလို႔...တို႔ ။ သူ႔အေၾကာင္းေတြးရင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ဆိုရင္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား ေ႐ႊပုပၸါး ေသြးေဆးကိုစား...တို႔ ေရးၿပီး ျပန္စာအေနနဲ႔ ျပန္ေပး...အဲသလို ျပန္ေနာက္ခဲ့တာ။ သူမ်ားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပးရ ေကာင္းမွန္းလည္း မသိသူ ဆိုပါေတာ့...။ ဒါေပမဲ့ က်မ အထင္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ကစားခဲ့ၾကတာ ေနမွာပါေနာ္ တကယ့္ အခ်စ္စစ္ ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕...။
ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး အသက္အ႐ြယ္ေလးေတြရ၊ အလုပ္အကိုင္ အတည္တက် နဲ႔ အိမ္ေထာင္ရက္သားေတြလည္း က်လို႔ ကိုယ္ပိုင္ ဘဝေတြထဲ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔။ တခ်ိဳ႕ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ေႂကြလင့္သြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ႐ိွေပါ့။ အင္းေလ ေသျခင္း တရားရဲ႕ အခ်ိန္ အပိုင္းအဆကို ဘယ္သူက သိႏိူင္မလဲေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ိွေနၾကေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေတာ့ ေက်ာင္းသံေယာ ဇဥ္ရဲ႕ တုပ္ေႏွာင္မႈေအာက္မွာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအတြက္ အၿမဲ အသင့္ ႐ိွေနတတ္ၾကတာ ၾကည္ႏူးစရာပါေလ...။
မ်က္လံုးမိွတ္လို႔ စိတ္အစဥ္ကို အတိတ္ဆီ ေစၾကည့္တဲ့အခါ ပံုရိပ္ ထင္လာသမွ်ဟာ ပံုျပင္ တပုဒ္လို ေဝဝါးဝါး...။ ဒါေပမဲ့ ပံုျပင္ မဟုတ္ခဲ့ ဘူးေနာ္...တကယ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကဖူးတာ။ တခါတေလေတာ့လည္း ေပါ့ပါးေစခ်င္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးက ပံုျပင္တပုဒ္သာ ျဖစ္လိုက္ပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလး ပင့္သက္ ခ်မိျပန္ေလတယ္....
သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝေရ...အေတြးမ်ားဟာ ဗူးစင္လိုပဲ တစဆဲြရင္ တစင္လံုး ပါလာတတ္ေတာ့တာ...ဒါေတာင္ အရမ္း႐ွည္သြားမစိုးလို႔ တခ်ိဳ႕ ခ်န္ထားခဲ့ေသး...
း( ေကာင္းလိုက္တာ ...အေနာ့္မွာေရးစရာအဲလိုကိုမရွိဘူး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ၂ နွစ္ထက္ပို မေနခဲ ့ရဘူး ..ေနာက္ဆံုးတက္ခဲ့ဖူးတဲ့ေက်ာင္းဆိုရင္ေတာ့
ReplyDeleteပညာေရးတကၠသိုလ္ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္း(တီတီစီ)ပဲ..ငိုခ်င္သြားတယ္။
မခ်စ္ေရ...
ReplyDeleteဒီပို႕စ္ဖတ္ၿပီး ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့
ဘ၀ေလး ျပန္လြမ္းသြားတယ္။
တကယ္...။
အတိတ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွျပန္၀ယ္လို႕မရႏိုင္တာမ်ဳိးေနာ္..။
ငယ္ငယ္ကတက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းကေတာ့ဘယ္ေတာ့မဆိုသတိရေနဆဲ၊
ReplyDeleteလြမ္းေနရဆဲပဲေနာ္.။ပိုစ့္ေလးဖတ္ၿပီးပိုလြမ္းသြားၿပီမႀကီးခ်စ္ေရ..။
ႏွစ္သစ္မွာက်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္။။
ခင္တ့ဲ
ညီမသဒၶါ
ေက်ာင္းေတြေျပာင္းရလုိ႔ ေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းအားလုံးကုိေတာ့၊ သူဟာႏွင့္သူ တစ္ခ်ိဳ႕ပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္၊ ဘာရယ္လုိ႔မဟုတ္ ေက်ာင္းမွာ ေဆးလိပ္ခိုး ေသာက္ဖူးတယ္၊ မမိဘူး။
ReplyDeleteဇြန္လည္း ကပ္ေစးႏွဲညွပ္ထားတဲ့မုန္႔ သိပ္ႀကိဳက္တာ။ သိပ္ကုိေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ ေရႊေရာင္ေန႔ရက္မ်ားေပါ့။ း)
ReplyDeleteေစာေစာမသိခဲ႔ရတာနာတယ္ကြာ... ကိုးတန္းဆယ္တန္းႏွစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေဆာ႔ဖို႔အေဖာ္စပ္တာ တစ္ေယာက္မွ မေဆာ႔ခ်င္ၾကေတာ႔လို႔ စိတ္ညစ္ခဲ႔ရဖူးတယ္...
ReplyDeleteေက်ာင္းသားဘ၀ကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ႏိုင္စရာ ပုံရိပ္ေတြအျဖစ္ ထင္က်န္ေနရစ္မွာပါဗ်ာ။
ReplyDeleteျပန္မရႏိုင္တဲ႔ ဘဝေတြကို တမ္းတရတာ လည္း လြမ္းေမာစရာ ေတြပါဘဲေနာ္
ReplyDeleteေရႊစင္
ဒီလို ခပ္ကဲကဲေတြမို႕ ဘေလာ႔ဂါ ေမာင္ႏွမ လာျဖစ္ေတာ႔သကိုး. . . ဟိုး. .ဟိုး . .ဟိုး . . ။
ReplyDeleteအမစာဖတ္ေနရင္းကို အတိတ္ေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေနာက္ကေန စလိုက္ထိုးျပေနလား ေအာက္ေမ႔ရတယ္။
လြမ္းစရာေတြပါပဲဗ်ာ။
ယုံပါတယ္...ေက်ာင္းတက္ကတည္းက လက္လက္လန္ေနတယ္ ဆုိတာ... ခုထိကုိ မႏုိင္ႏုိ္င္ဘူး :P
ReplyDeleteဂ်င္ဂ်င္း
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာ... ေမ့မရခ်င္စရာ... လြမ္းစရာေကာင္းလွတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ အတူတူ ေနခဲ့ၾကရတဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ... စာေရးေကာင္းလြန္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လက္ရာက ပထမတေခါက္ ဖတ္ေနရင္းမွာ ေပ်ာ္စရာ ျပံဳးစရာေကာင္းေပမယ့္ ေနာက္ တေခါက္ ႏွစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္လိုက္ေတာ့ လြမ္းစရာအတိ ျဖစ္သြားတယ္...
ReplyDeleteေက်ာင္းအေၾကာင္း ေျပာရ ေရးရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အမွတ္ရစရာ လြမ္းဆြတ္တသစရာေတြ အမ်ားၾကီးေနာ္... အခုလို စံုစံုလင္လင္ ေရးေပးတာ ေက်းဇူး အၾကီးၾကီး တင္ပါတယ္...
ဒီေန႕ တေန႕လံုး ရြာေတြလည္ေနတာ အခုမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္...
စာလာဖတ္တာ ေနာက္က်၊ ေကာ္မန္႕ေရးတာ ေနာက္က်ေနတာ စိတ္မရွိပါနဲ႕ေနာ္...
လက္စသတ္ေတာ့ ျမိဳ႕မေက်ာင္းမွာ ဘူးစင္ေတြလည္း ရွိသကိုး...
ReplyDeleteးဝ)
တယ္လည္းေဆာ့သကိုး..က်ဳပ္အစ္မက
ReplyDeleteေတာ္ေသးေပါ့ ဒီလိုေက်ာင္းသူမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္မွာပါမလာလို႔..
ႏို႔မဟုတ္စာေပးလည္း ေပါက္ကရလုပ္ခံရ.. ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္ေတာ့ လိုက္ဖမ္း....
ေ၀လင္းတို႔ ကံေကာင္းပါ့
ွဆရာေတာ္ဦးတိေလာက ေက်ာင္းကိုအေခ်ာင္ဝင္လြမ္းမိပါေၾကာင္း
ReplyDeleteမႀကီးေအးရယ္...
ReplyDeleteကၽြန္ေတာ္လည္း... စာေလးဖတ္ရင္း... ကိုယ္တက္ခဲ့တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းကိုျပန္လြမ္းသြားတယ္....။
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ....။
အခုေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာ....
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
မမေရးတဲ့ ပိုစ့္ေလးဖတ္ၿပီး ငယ္ငယ္က တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတြကို ျပန္လြမ္းသြားတယ္။ ၿမိဳ႕မ ေက်ာင္းကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ ဖိုးဖိုးက ၿမိဳ႕မ ေက်ာင္းကေန တႏိုင္ငံလံုးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့လို႔ ႀကံဖန္ ဂုဏ္ယူေနတာ။ း)
ReplyDeleteခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ဒ႑ာရီ
"ရင္ကို...ဖြင့္ခ်ခဲ့စမ္းပါ....” ဆိုပါလား၊ ဘာေတြေရးရရင္ ေကာင္းမလဲ ... ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြေတြးရင္ ေပ်ာ္တာထက္ ဦးေဏွာက္စားတာက မ်ားတယ္မို႔လား..... အဲ ..အဲ... ခေလးငိုေနၿပီ၊ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မအားေတာ့ဘူး၊ သြားၿပီ ...
ReplyDeleteအစ္မကေတာ့ အစ္မတက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းကို လြမ္းတဲ့ အေၾကာင္းေရးတာပဲ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းေျပးလို႔ လြယ္အိတ္ဖြက္တဲ့ေနရာေရာက္ရင္လည္း အုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္ျပီး လြယ္အိတ္ပစ္ခ်ဖူးတာ သတိရသြားျပန္ေရာ။
ReplyDeleteေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့သူ သြားဖမ္းေတာ့လည္း ေသာက္တတ္တ့ဲသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေဖာ္လိုက္ေပးဖူးတာ သတိရသြားျပန္ေရာ။
တစ္ရက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ငယ္ဘဝကအတိုင္း ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ ရခ်င္တယ္။ ျဖစ္မွမျဖစ္နိင္တာပါပဲ။
အရမ္းဖတ္လိ့ုေကာင္းတာပဲ က်ေတာ္လည္းရြာကေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုအရမ္း သတိရမိပါတယ္ ဒဏ္ေပးခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ခဏခဏပါဖူးပါတယ္ စာက်က္ပ်င္းလိ့ုေလ
ReplyDeleteေက်ာင္းသားဘဝက ျဖဴစင္မႈေလးေတြအေၾကာင္း စာဖြဲ႔ရရင္ျဖင့္ ဆံုးေတာ႔မယ္မထင္ပါဘူး တီတီၾကည္ရယ္
ReplyDeleteဖတ္လို႔အရမ္းေကာင္းတယ္ ျပံဳးလည္းျပံဳးမိတယ္ ေၾသာ္.. ငါငယ္ငယ္ကလည္း ဒီလိုေလးပါလားဆိုျပီး ေတြးမိလိုက္ျပံဳးစိစိလုပ္လိုက္နဲ႔ တီတီၾကည္႔ပံုစံကို မ်က္စိထဲဖမ္းျမင္လိုက္တာပဲ :P
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေရွ့က မိုင္ဒါကြင္းနဲ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲက ခေရေတာထဲမွာ ေဘာလုံးကန္ခဲ့တာ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး..ေမာေမာနဲ့ ဆရာၾကီးဦးဘလြင္အိမ္ေရွ့က ေရဘုံဘိုင္မွာေရေသာက္ခဲ့တာေတြ.....ေတြ...သတိရသြားတယ္..။
ReplyDeleteမခ်စ္ရဲ့ဘေလာ့ဒ္မွာ ေက်ာင္းအမွတ္တရ မတ္ခြက္ေလးနဲ့ စာအုပ္ေလးကို ေတြ့ေတာ့ ပိုလြမ္းတဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ReplyDeleteေက်ာင္း အာစရိယပူေဇာ္ပဲြေတြနဲ့လဲြတာ ေက်ာင္းကထြက္ကတည္းက အခုဆို ၁၃နွစ္ေလာက္ရိွေတာ့မယ္။ ဒီနွစ္ေတာ့ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားအံုးမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အစ္မပိုစ့္ေလးေတြမွာ ပိုခိုင္မာသြားတာမို့ ေက်းဇူး...အစ္မေတာ္။
အရမ္းကို လြမ္းတယ္ .......အမိေက်ာင္းေတာ္ျကီးရယ္။
ျဖစ္နိုင္ရင္..အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘဝကို ျပန္ရခ်င္ပါတယ္။
အျဖူအစိမ္းေလးနဲ့ အျဖူေရာင္ေလးေတြ.. ဘဝ
ကြ်န္ေတာ္လည္း ၿမိဳ႕မထြက္ပါပဲ။ ၈၇ က ဆယ္တန္းေအာင္၊ ေဒၚခင္ခင္သိန္း အတန္းကေပါ့။ ငါးတန္းကေန စတက္တာဆိုေတာ့ မူလတန္းက သစ္သားေဆာင္ႀကီးမွာေတာ့ မတက္ဖူးဘူး။ ဆရာႀကီး ဦးၿငိမ္းေမာင္ လက္ထက္ေပါ့။ ခေရပင္တန္းကို သတိရေသးတယ္။
ReplyDelete