Thursday, October 15, 2015

ငယ္ငယ္တုန္းက ပြဲႀကိဳက္ခင္ကြ်န္မ

ကြၽန္မက ဗဟန္းသူစစ္စစ္၊ စစ္တာမွ ေဒၚခင္ၾကည္ေဆး႐ံုလို႔လည္းေခၚၾကတဲ့ တာဝါလိန္းေဆး႐ံုမွာ ကြၽန္မကို  ေမြးခဲ့တာ။ ဗဟန္းမွာ ေမြး၊ ဗဟန္းမွာပဲ ႀကီးခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက ဗဟန္းကို သံေယာဇဥ္သိပ္႐ွိတယ္။ မနက္မနက္ဆို ေဈးျခင္းေတာင္းဆြဲၿပီး အဖြားေနာက္ကလိုက္ရတာ မွတ္မိတယ္။ ဗဟန္းေဈးထဲမယ္ ေဈးမဝယ္ခင္ ေဈးအထြက္ေပါက္ (သံျဖဴဆိုင္တန္းဘက္ထြက္တဲ့အေပါက္)နားကဆိုင္မွာ ေျမးအဖြားေတြ ေခါက္ဆြဲသုတ္စားၾကတာလည္း မေမ့ႏိူင္ဘူး။ အသုတ္ဆိုင္ေဘးက မုန္႔လက္ေဆာင္း ေျမအိုးဆိုင္းထမ္းႀကီးနဲ႔ ေရာင္းတာ၊ အဲတာလည္း သိပ္ႀကိဳက္တဲ့အထဲမွာ ပါတာပဲ။

အဲဒီတုန္းက ေဈးသည္ေတြဟာ သိပ္သေဘာေကာင္းၾကတာေပါ့။ ၾကက္သြန္နီဥက အစ၊ ခ်ဥ္ဖတ္အဆံုး အဆစ္ထည့္ေပးတတ္ၾကတာမ်ိဳး။ ေဈးအဝင္ေပါက္ (ေ႐ႊတိဂုံဘုရားအတက္ဘက္ကေနဝင္တဲ့အေပါက္) ကေနစဝင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘုရားပန္းဆိုင္ေတြ၊ မုန္႔အခ်ိဳဆိုင္ေတြ႐ွိတယ္။ အိုးေလးဒိန္ခ်ဥ္တို႔ ေ႐ႊထမင္းတို႔ မုန္႔စိမ္းေပါင္းတို႔ဆိုတာ သိပ္စားေကာင္းတာေပါ့။
ကြၽန္မငယ္ငယ္က ပြဲႀကိဳက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေျပာမယ့္ဟာ ခုထိ ပြဲခင္းထဲ မေရာက္ေသးဘူး။ ဗဟန္းေဈး စားေသာက္တန္းမွာတင္ တဝဲလည္လည္ရယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဝယ္ျခမ္းၿပီးသြားရင္ ဆိုက္ကားေလးငွားၿပီး ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ ေဈးအလာလမ္းေလွ်ာက္ ေဈးအျပန္ဆိုက္ကားဆိုပါေတာ့။

ဟိုး ၃ႏွစ္ေလာက္က ကြၽန္မအလည္ျပန္ေတာ့ ဗဟန္းေဈးထဲ သြားလည္ခဲ့တယ္။ ေဈးကြဲခ်ိန္ ေနအေတာ္ျမင့္ေနခ်ိန္မို႔ လူ႐ွင္းေနခဲ့တယ္။ သားငါးတန္းထဲကိုျဖတ္အဝင္မွာ ထိန္းထားတဲ့ၾကားက ကြၽန္မ မ်က္ရည္က်မိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မငယ္ငယ္က အဖြားမို႔ သားငါးတန္းဝင္ရင္ ကြၽန္မက လိုက္မဝင္ဘဲ အျပင္ဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္နားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ သားငါးတန္းထဲက အညွီနံ႔ေတြ ကြၽန္မ မခံႏိူင္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ ခုမ်ားေတာ့ သားငါးတန္းထဲကအျဖတ္မွာ ကြၽန္မ ဘယ္လိုမွ မေနေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မဟာ အညွီေတြနဲ႔မ်ား အသားက်ခဲ့ၿပီလား.....။ ေတြးမိလိုက္တဲ့ခဏမွာ ရင္ထဲ နင့္ကနဲခံစားလိုက္ရတာရယ္။

ေဈးတန္းထဲကထြက္လာၿပီး ဘုရားတက္ေတာ့လည္း ကြၽန္မစိတ္ေတြဟာ အတိတ္ဆီမွာ တလည္လည္ရယ္ပါပဲ။ ဘုရားကို အေ႐ွ႕မုခ္ကအတက္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဆိုင္ေတြမွာ အသိေတြခ်ည္းပဲမို႔ ဝင္ႏွုတ္ဆက္ေနခဲ့ရေသးတယ္။ ကြၽန္မအဖိုးအဖြားေတြဆီမွာလည္း ဆိုင္ေတြ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဗဟန္းသူဗဟန္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားမွာ ဆိုင္ေတြ႐ွိတတ္ၾကပါတယ္။ စိတ္ပုတီးဆိုင္၊ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ ဘုရားစာအုပ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္၊ ပန္းဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ နိဗၺာန္ကုန္ဆိုင္ အဲသလိုဆိုင္ေတြ ႐ွိတတ္ၾကတယ္။

စကားမစပ္ ကြၽန္မအဖိုးရဲ႕လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္။ အဖိုးက ေစတနာေကာင္းတယ္။ စိတ္ရင္းေကာင္းတယ္။ ဆိုင္ေတြတိုင္းမွာ လူငွားအလုပ္သမားေတြ႐ွိတာမို႔ ကြၽန္မတို႔ဆိုင္ေတြက အလုပ္သမားေတြ အကုန္လံုးေပါင္းလိုက္ရင္  ဆယ္ေယာက္နီးပါး႐ွိပါတယ္။ အဖိုးက ႏွစ္ကုန္ရင္ အလုပ္သမားေတြကိုေရာ သူတို႔မိသားစုေတြကိုပါ နိဗၺာန္ကုတို႔ဆိုၿပီး အထက္ျမန္မာျပည္ ဘုရားဖူးပို႔ေလ့႐ွိတယ္။ ခရီးစရိတ္ စားစရိတ္အၿငိမ္း၊ လွဴဖို႔တန္းဖို႔ပဲယူလာၾကဆိုၿပီး အဖိုးက ေျပာတတ္တယ္။ အဖိုးက ႏွုတ္မခ်ိဳဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမေတာ့ စြံသား။ အလုပ္သမားေတြကလည္း အဖိုးကိုခ်စ္ၾကတယ္။ အဖိုးက ပါးစပ္ကေျပာမေနေပမယ့္ ေစာင့္ေ႐ွာက္သင့္တာ ေစာင့္ေ႐ွာက္တတ္တာမို႔ လူေတြက ခ်စ္ၾကတာ။ 

မွတ္မွတ္ရရ ကြၽန္မ မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဖိုးကို ႐ုပ္႐ွင္ဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္က မင္းသားလုပ္ဖုိ႔လာေခၚဖူးတယ္။ အဲဒီေခတ္က မင္းသားႀကီးဗိုလ္ဘကိုနဲ႔ အဖိုးက ႐ုပ္ခ်င္းအေတာ္ဆင္တာကိုး။ အဖိုးက ႏွာတံေပၚေပၚ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္လွလွနဲ႔ပါ။ အဖြားကေတာ့ ႐ြက္ၾကမ္းေရခိ်ဳေလာက္သာပါပဲ။ မင္းသားလုပ္ဖို႔ကို အဖိုးက ျငင္းပါတယ္။ က်ုပ္ဟာက်ုပ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္စားတာကမွ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ၊ မင္းသားလုပ္မွ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ႔ ေဇာ္ကန္႔လန္႔ျဖစ္ေနပါဦးမယ္ တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မလည္း မင္းသားေျမး မျဖစ္ခဲ့ရဘူးေပါ့။ 

ကြၽန္မလည္း ေဈးအေၾကာင္း၊ ေဈးထဲကမုန္႔ေတြအေၾကာင္း၊ အဘိုးအေၾကာင္းေျပာေနတာ မ်ားသြားၿပီထင္ပါရဲ႕။ ေျပာျပခ်င္တဲ့ပြဲအေၾကာင္းက မေရာက္ႏိူင္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပြဲအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆို ကြၽန္မအဖိုးအေၾကာင္းက အဓိကပါရမွာကိုး။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဖိုးအေၾကာင္း စကားထည့္စပ္ရပါတယ္။

ဒီလိုပါ။ ကြၽန္မစြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ပြဲအေၾကာင္းဆိုတာက ေ႐ႊတိဂံုဘုရားတေပါင္းပြဲႀကီးကေန စပါတယ္။  ကြၽန္မမွတ္မိတာကေတာ့   ေ႐ႊတိဂံုဘုရားတေပါင္းပြဲႀကီးဟာ ႏွစ္စဥ္ မတ္လထဲမွာ က်င္းပေလ့႐ွိၿပီး ဆယ္ရက္ ဆယ့္ႏွစ္ရက္ အဲသေလာက္ၾကာေလ့႐ွိပါတယ္။
ကြၽန္မတို႔ကေလးေတြကေတာ့ တေပါင္းပြဲေတာ္ႀကီး ဘယ္ေတာ့စမလဲနားစြင့္ေနရတာပါပဲ။ ပြဲေတာ္စေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မတို႔လမ္းေတြထဲ ဇာတ္ပြဲေၾကာ္ျငာကားေတြ ဦးဆံုးလွည့္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ သိၿပီ။ တေပါင္းပြဲေတာ္ႀကီးမွာျဖင့္ ဘယ္ဇာတ္ေတြက ဘယ္ႏွစ္ည ကမယ္။ ဘယ္ဇာတ္ေတြက ဘယ္နားမွာ ဇာတ္႐ံုထိုးမယ္ဆိုတာေတြကိုေပါ့။ 

ကားေပၚကေန ေဝေပးတဲ့ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာထဲက မင္းသားမင္းသမီးပံုေတြ ျမင္ရတာနဲ႔တင္ ဇာတ္ပိုးက အေတာ္ေလးတ႐ြ႐ြျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဘုရားပြဲမစခင္ ကေလးေတြေရာ လူႀကီးေတြပါ အေပ်ာ္စီးၾကတဲ့ ခ်ားရဟတ္ေတြလာဆင္ေနၿပီဆို ျမင္တာနဲ႔တင္ ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကၿပီ။ ရဟတ္က ႏွစ္ခု အႀကီးတစ္ခု၊ ေဘးနားမွာ အေသးက တစ္ခု၊ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုအေသးစားကေလးေတြ၊ သူက ကားထဲမွာ ဝင္ၾကည့္ၾကရတာ။ ကားေနာက္ခန္းက ေလးေထာင့္အတံုးပံု၊ လူေတြက ကားေနာက္ခန္းထဲက ခံုတန္းေလးေတြမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၾကရတယ္။ ကေလးေတြပဲ ၾကည့္ၾကတာရယ္ပါ။ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ဆန္႔ပါတယ္။ ျပကာနီးၿပီဆို အေမွာင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုက သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး အူျမဴးၾကရေသးတာ။ ျပေတာ့လည္း ကားေနာက္ခန္းကို မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ ပိတ္ကားေသးေသးေလးေပၚမွာ တုန္တုန္မွုန္မွုန္အ႐ုပ္ေတြကို ၾကည့္ၾကရတာရယ္။ ကားကလည္း အျဖဴအမည္း တုန္ကလည္း တုန္၊ မွုန္ကလည္း မွုန္နဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာပါပဲေလ။

ပရိေဘာဂဆိုင္၊ သင္ဖ်ဳးဖ်ာဆိုင္၊  ႐ွင္မေတာင္ ႐ွမ္းေခါက္သနပ္ခါးတံုးေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္၊ ဒန္အိုးဒယ္အိုးလို မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းဆိုင္၊ ႀကိမ္နဲ႔ယက္ထားတဲ့ ေတာင္း ပလံုးေတြ စေကာ စကာေတြ၊ ပခုကၠဴဘက္ကလာတဲ့ အညာေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ အဝတ္အထည္ဆိုင္ေတြအျပင္ မုန္႔ဆိုင္ေတြပါေရာက္လာၿပီး ဆိုင္ခင္းၾကၿပီဆို ပြဲေတာ္ရက္နီးလာၿပီလို႔ ကြၽန္မတို႔ သိၾကတယ္။ မ်က္စိတစ္ဆံုး ေမွ်ာ္ၾကည့္လို႔မွမကုန္တဲ့ဆိုင္တန္းႀကီးေတြ ေတြ႔ရၿပီဆို ကြၽန္မတို႔ကေလးေတြမွာ တခုန္ုခုန္ေပ်ာ္ၾကရတယ္။  ေအးေအးေဆးေဆး မုန္႔လာစားခ်င္သူေတြက ပြဲေတာ္မစခင္မွာပဲ မုန္႔ဆိုင္ေတြဆီ ပြဲေဈးေလွ်ာက္ရင္း တတန္တကလာစားၾကရတယ္။ မုန္႔သိုင္းျခံဳ၊ မုန္႔ေရပါး၊ မုန္႔ခ်ိဳသြင္း၊ ေအာင္ဗလမုန္႔၊ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္၊ မုန္႔ဆီေၾကာ္၊ ထမနဲ၊ အညာသားေက်ာကုန္း၊ စလူမုန္႔ အို...စံုေနတာပါပဲ။

ဇာတ္ပြဲေတြသြင္းတဲ့ဇာတ္႐ံုႀကီးေတြဆိုတာ ေပါင္မုန္႔လံုးအ႐ွည္ႀကီးတစ္လံုးလိုပဲ။ ေခါင္ကေန ခံုးၿပီး ေဘးႏွစ္ဘက္ကို ဂငယ္ပံုခပ္ညီညီနိမ့္ဆင္းသြားတဲ့ ပံုမ်ိဳး။ ဇာတ္႐ံုေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာမွာေတာ့ ဇာတ္ဆိုင္းဘုတ္အႀကီးႀကီးထဲမွာ ဇာတ္မင္းသား မင္းသမီးေတြကို ဇာတ္ဝတ္ဇာတ္စားနဲ႔ မိတ္ကပ္အျပည့္နဲ႔ ေခ်ာေပ့လွေပ့ဆိုတဲ့ ပိုစတာႀကီးဆြဲၿပီး တင္ထားတယ္။ ဇာတ္႐ံုအဝင္မွာေတာ့ အဝင္ေပါက္နဲ႔အထြက္ေပါက္ရယ္လို႔ ႏွစ္ကန္႔ခြဲျခမ္းထားၿပီး အဝင္ေပါက္က ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ဘလက္ဘုတ္ႀကီးေပၚမွာ ေျမျဖဴနဲ႔ ယေန႔ည ကျပမည့္အစီအစဥ္ဆိုတာကို ေရးထားတာ ေတြ႔ရမယ္။ ဇာတ္အစ ပထမဆံုးအဖြင့္မွာဆို အပ်ိဳေတာ္ ကန္ေတာ့ခန္း၊ သူငယ္ေတာ္ ဒါေတြကေန စဖြင့္တယ္။ ၿပီးမွ ေအာ္ပရာ၊ ျပဇာတ္၊ ျပဇာတ္ၿပီးေတာ့ အားလပ္ခ်ိန္ ခဏေပးတယ္။ ျပန္စတဲ့အခါ ဝန္ႀကီး ေလးေယာက္က ျမိဳ႕တည္တာနဲ႔စတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ နွစ္ပါးသြား၊ ေနာက္ဆံုးက်မွ ေနာက္ပိုင္းျပဇာတ္၊ ေနာက္ပိုင္းျပဇာတ္လည္းအၿပီး မိုးလည္းအလင္း။ အဲသလို မိုးအလင္း ကျပၾကတာ။

ကြၽန္မမွာ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးႏွစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ သူတို႔က ပြဲသိပ္ႀကိဳက္ၾကတာ။ ကြၽန္မက ကိုးႏွစ္-ဆယ္ႏွစ္သမီးေလာက္႐ွိဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔လက္ေပၚမွာ ကြၽန္မက ႀကီးျပင္းခဲ့ရေတာ့ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးေတြက ကြၽန္မကို သမီးလိုခ်စ္ၾကတာ။ သူတို႔ဘယ္သြားသြား ကြၽန္မကို ေခၚသြားေလ့႐ွိၾကေတာ့ အဲဒီမွာ ကြၽန္မက ပြဲႀကိဳက္တတ္သြားေတာ့တာ။ အဖိုးက ဇာတ္ပြဲလက္မွတ္ကို ေ႐ွ႕နား အလယ္က်က်မွာ ဖ်ာေလးခ်ပ္စာ ပြဲစ-ပြဲဆံုးအတြက္ တစ္ခါထဲျဖတ္ထားေပးတာပဲ။ အိပ္ေရးဆက္တိုက္ပ်က္လို႔မွ မၾကည့္ႏိူင္တဲ့ညဆို ဆိုင္ကအလုပ္သမားမိသားစုေတြကို ပြဲလက္မွတ္ေပးၿပီး ၾကည့္ခိုင္းလိုက္တာမ်ိဳး။

ကြၽန္မအေဒၚေတြ အမ်ားဆံုးၾကည့္တဲ့ဇာတ္က ေ႐ႊမန္းသဘင္ပါ။  သစၥာေမတၱာ ေ႐ႊမန္းသဘင္ဇာတ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက မင္းသားဝင္းဗိုလ္အရမ္းေခ်ာ အရမ္းနာမည္ႀကီးေနခ်ိန္။ သူကတဲ့ က်ားမာယာဆိုတဲ့ဇာတ္က ေယာက်ာ္းက မိန္းမလိုအေယာင္ေဆာင္ၿပီး သူႀကိုက္တဲ့မိန္းကေလးကို ရေအာင္ပိုးတဲ့ဇာတ္လို႔ အၾကမ္းမွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာ မိန္းကေလးလိုဝတ္ထားတဲ့မင္းသားဝင္းဗိုလ္ဟာ အစကတည္းက မိန္းမေခ်ာေခ်ာသူမို႔ လွတာမွ မွုန္ေနေအာင္ကို လွတာပါ။ အမ်ိုးသမီးေတြ ဝက္ဝက္ကြဲစြဲလန္းခဲ့ၾကတာေပါ့။ ကြၽန္မအေဒၚအပ်ိဳႀကီးေတြလည္း အင္မတန္ႀကိဳက္ခဲ့ၾကတာလို႔ မွတ္မိေနတယ္။ ျပဇာတ္ၿပီးလို႔ ခဏနားေနခ်ိန္ ဇာတ္ေနာက္ေပါက္ကိုသြားၿပီး ႏွစ္ပါးသြားကတဲ့အခါ မင္းသားေခါင္းေပါင္းမွာပန္ဖို႔ သစ္ခြပန္းသြားေပးခဲ့ၾကတာ ကြၽန္မ မွတ္မိတယ္။ မင္းသားက မိတ္ကပ္လည္းလိမ္းရင္း လာသမွ်မိန္းကေလးပရိသတ္ႀကီးကိုလည္း စကားတေျပာေျပာဧည့္ခံရတာပဲ။ 

ဇာတ္႐ံုအေနာက္ဘက္ဟာ သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာပါ။ အဲဒီမွာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ မဟုတ္တဲ့ တကယ့္ဘဝေတြကို ေတြ႔ႏိူင္တာကိုး...


စိတ္ကဆက္ေရးခ်င္ေပမယ့္ ဘေလာ့ဂါကြၽန္မ အေတာ္ေလးအိပ္ငိုက္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ေန႔မွဆက္ေရးပါရေစ :) 




Saturday, October 10, 2015

"မဆံုးႏိုင္ေသာ အစဥ္အဆက္ျပတ္ေတာက္ေနမႈ"


အနာတရေတြဆက္လက္ေမာင္းႏွင္ဖို႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ေလာင္စာျဖည့္တင္းမႈမွာ ႐ူးႏွမ္းေနပံုကေတာ့ 
ကြၽန္မခႏၶာကို လက္ဖ၀ါးထဲက်စ္က်စ္ဆုပ္....ခဏခဏဆိုတာလို.. 
အေမွာင္ထဲ လက္ကုန္လႊင့္ပစ္ခဲ့ရဖန္မ်ားေတာ့ 
အလင္းဆိုတာကို ကြၽန္မလမ္းျပေျမပံုထဲ ထည့္သြင္းမထားခဲ့ ျပန္မေကာက္ၾကပါနဲ႔ကြယ္ 
အခ်ိန္တန္ယင္းထတဲ့အခါ အတုန္းအ႐ုန္းက်ိဳးပဲ့ေနျဖစ္ဦးမွာ... 
အခ်စ္ဆိုတာ ေသာက္ေရးလံုးလံုးမပါတဲ့ေကာင္ႀကီးပါ ကြၽန္မ ႐ွင့္ကိုလြမ္းလိုက္ရတာ 
 အိပ္မက္ထဲ သူ႔ညာဘက္ေမး႐ိုးေလး ကြၽန္မလက္နဲ႔ေတာက္ရင္း ဆို
အဲသည္လို…. 
 သက္႐ွိတစ္ေယာက္ရဲ႕ျဖစ္တည္ေနမႈကို ေသြးေၾကာထဲ အလြမ္းေတြထည့္ခတ္မွ ႏိုးထရ 
အိပ္ေရးပ်က္မယ္ ထမၾကည့္ပါနဲ႔ကြယ္ 
 ခ်စ္တတ္ခဲ့ေသာႏွလံုးသား ရယ္ရယ္ေမာေမာေပါ့ေပါ့ပါးပါးမီးပံုရိွဳ႕ရံုပါ အေတာ္ေမာပါတယ္ 
ဘ၀ႀကီးထဲ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ဆြဲတဲ့မ်ဥ္းေကြးတစ္ေၾကာင္းဟာ ကြၽန္မ
ဘယ္အရာနဲ႔မွ ထပ္တူမက် အစြန္းထြက္ေနသူက ဒဏ္ရာေတြနဲ႔မွ 
ပိုးစိုးပက္စက္ အပ္က်မတ္က် အံဝင္ခြင္က်ရျပန္သတဲ့ 
အဲသလိုၿဂိဳလ္ခြင္နဲ႔ ကမ္းကုန္မိုက္သမွ် ဘာအညိွဳးအေတးမွမရိွပါဘဲ 
မိုက္မဲခြင့္ျပဳေလေသာ ကံၾကမၼာကိုသာ ခပ္နာနာေက်းဇူးေတာ္တင္ပစ္ရတယ္ 
ေမႊးညင္းေတြ အေပၚယံအေရခြံေတြမွာ ကြၽန္မကို မ႐ွာပါနဲ႔ 
နံရံေတြေပၚကအသံေတြ နားေသာတဆင္ၾကည့္ပါ 
ပင့္ကူမွ်င္ေစးၿငိမႈမွာ သံသရာဟာ ႐ုန္းထြက္ရခက္ေနလို႔ 
ခပ္ေအးေအးပဲ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ေကာက္ညည္းရင္း ဆက္ၿငိတယ္ 
 ၿငိရင္းစြဲကရိွေတာ့... 
 ကြၽန္မအသံၾကားရလား 
 ႐ွင့္အသံၾကားလား 
 အသံေတြဟာ မဆံုႏိုင္ေအာင္ေခ်ာ္ထြက္ 
အသံေတြဟာ မဆံုးႏိူင္ေအာင္ကြဲအက္ 
အသံေတြဟာ မရင္းႏွီးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေအးစက္ 
အသံေတြဟာ 
အသံေတြဟာ 
အ သံ ေတြ ဟာ 
မဆံုးႏိုင္ေသာ အစဥ္အဆက္ျပတ္ေတာက္မႈမွာ ရြာသြန္းလာသမွ် ခပ္နာနာဖိကိုက္ထားရ 
 အေရာင္ကုတ္က ေသြးစိမ္း႐ွင္႐ွင္ 
 ကြၽန္မ ႏွစ္လိုအားရ မ်ိဳမ်ိဳခ်ေနရတဲ့ေအးစက္မႈက ဖက္ဖူးစိမ္းေရာင္ 
 ဘာသာေဗဒက မိုးလံုးျပန္႔မိႈင္း 
 ကိန္းဂဏန္းက ဆယ့္သံုးဂဏန္း 
ေသခ်ာပါတယ္ ဒီရာသီမွာလည္း ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ ပစ္စလက္ခတ္အေရးနိမ့္ေလဦး...



* အေရာင္ကုတ္ - Color Code


ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...