Saturday, January 29, 2011

ဥ အာ ၾကာ

မိတ္ေဆြ....
တေန႔တေန႔ ဆီျပန္ ခ်ည္ရည္ အ႐ြက္ေၾကာ္ ေတြနဲ႔ပဲ လံုးလည္လိုက္ေနသလား...
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ေခြၽးတလံုးလံုးနဲ႔ ခုတ္ရ ထစ္ရ သားငါးအသီးအ႐ြက္ေတြနဲ႔ နပမ္းလံုး ေနသလား...
အခ်ိန္ ဆင္းရဲလို႔ ဟင္းခ်က္ခ်ိန္ မ႐ိွ ျဖစ္ေနသလား...
ခု ေျပာျပမယ့္ ဥ အာ ၾကာ ကေလးနဲ႔ ဆို အားလံုး အဆင္ေျပ သြားရမွာေပါ့....

ဤသည္ကား ခ်စ္ၾကည္ေအး၏ "ဥ အာ ၾကာ" အညႊန္းတည္း...။

အဟမ္း...အတည္ ေျပာပါမယ္။
"ခုတေလာ အမ ဟင္းခ်က္နည္းလည္း မေရးဖူး တင္ေပးပါဦး၊ ဘာခ်က္ခ်က္ပါ" ဆိုလာတဲ့ ညီမငယ္ေလးအတြက္ "ျမန္ ေကာင္း သက္သာ-ဥ အာ ၾကာ" လို႔ အမည္ရတဲ့ ဟင္းကေလးတခြက္ ခ်က္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ဟင္းခ်က္ခ်ိန္ကလည္း ျမန္၊ စားလို႔ကလည္း ေကာင္း၊ စရိတ္ အကုန္အက်လည္း သက္သာတဲ့ ဒီဟင္းကို ဟင္းခ်က္ ပ်င္းတဲ့ အခ်ိန္၊ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ သားငါး အဆင္သင့္ မ႐ိွတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္းနဲ႔ တြဲစားလို႔လည္း ရပါတယ္။ ထမင္းခ်က္ရမွာ ပ်င္းရင္လည္း သူ႔ခ်ည္းပဲ စားလို႔ ရပါတယ္။ အဲ...သူ႔ကို ခ်က္ရမွာလည္း ပ်င္းလွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုလာရင္ျဖင့္ အၾကံတခု ေပးလိုက္ပါရေစ။ မိတ္ေဆြ...စားဖို႔ပါ ပ်င္းလိုက္ပါ။

အဓိက ပါဝင္တဲ့ အမ်ိဳးအမည္ေတြက ၾကက္ဥ၊ အာလူး နဲ႔ ပဲၾကာဇံ တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


 အာလူးကို ပံုမွာ ျပထားသလို ေသးေသးေလးေတြ တံုးလိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ ဆားနဲနဲနယ္ထားပါ။ ပဲၾကာဇံကို ေရစိမ္ထားပါ။


ဒယ္အိုးထဲ ဆီနဲနဲထည့္ၿပီး အေရာင္လွေအာင္ ဆီထဲကို ဆႏြင္းမႈန္႔ေလး နဲနဲ ထည့္ပါ။ ၿပီးရင္ အာလူးအတံုးေလးေတြ ထည့္ေၾကာ္ပါ။ အာလူးေလးေတြ ေ႐ႊဝါေရာင္ သန္းလာရင္ ဆယ္ၿပီး ေဘးဖယ္ထားပါ။ ဆီအက်န္နဲ႔ ဒယ္အိုးထဲကို ပဲၾကာဇံထည့္ပါ။ ပဲၾကာဇံ အိအိေထြးေထြးေလး ျဖစ္ေအာင္ ေရေလးနဲနဲ ေတာက္ၿပီး ေမႊေပးပါ။ ပဲၾကာဇံထဲကို အခ်ိဳအငံ အရသာ႐ိွေအာင္ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႔ နဲနဲ ထည့္ပါ။ ပဲၾကာဇံ အိအိေထြးေထြးေလး ျဖစ္လာၿပီဆိုမွ ခုနက ဖယ္ထားတဲ့ အာလူးေၾကာ္ အတံုးေလးေတြ ေရာထည့္ေပးပါ။ ေနာက္ဆံုးက်မွ ၾကက္ဥတလံုး ေဖာက္ထည့္ၿပီး ေရာသမေမႊလိုက္ရင္ ဥအာၾကာကို ရပါၿပီ။


ကဲ မျမန္လား...."ျမန္ ေကာင္း သက္သာ-ဥ အာ ၾကာ" တဲ့ ခ်က္ၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္...


Wednesday, January 26, 2011

သမား႐ိုးက် ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ


တေန႔....
အားအား႐ိွတာနဲ႔ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆိုတာေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္ၾကည့္မိတယ္

မ်က္လံုးအေသ
ရင္ဘတ္အေသ
ၾကယ္အေသ
အိပ္မက္အေသ
နာရီအေသ
ေကာင္းကင္အေသ
ႏွလံုးသားအေသ
ရင္ခုန္သံအေသ
ဟား.....မ်ားလိုက္တဲ့ အေသေတြ....

Pause....

အဲဒီ ခဏတာ
ငါ့မ်က္ႏွာမွာေတာင္
အျပံဳးေသတခု
ေျမျမႇဳတ္သျဂႋဳလ္မႈ    ျပဳလိုက္ရေသးတယ္....




Sunday, January 23, 2011

ခ်စ္သူတို႔ရဲ႕ တိမ္ျပာျပာေန႔တေန႔

မိုးေအာက္ေျမျပင္တလႊားမွာ ႐ိွၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြအတြက္ တိမ္ျပာျပာေန႔တေန႔ ဆန္းေဒးဟာျဖင့္ အင္မတန္မွ စိတ္ကူးယဥ္မဂၤလာပဲြ ဆင္ႏႊဲလို႔ေကာင္းတဲ့ ေန႔ေလးတေန႔ပါပဲ။ အဲဒီ စိတ္ကူးေတြကို လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိူင္သြားၾကၿပီျဖစ္တဲ့ ခ်စ္စရာ စံုတြဲေလးတတဲြရဲ႕ မဂၤလာပဲြကို က်မ ဒီေန႔ တက္ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့တာေၾကာင့္ ရင္ထဲကို အေပ်ာ္ေတြ ကူးစက္ေစခဲ့တဲ့ အဲဒီ မဂၤလာပဲြေလးအေၾကာင္း ျပန္လည္မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။

ဒါက တက္ေရာက္လာသူတိုင္းအတြက္ စားပဲြတင္ လက္ေဆာင္ပါ...


ခမ္းမထဲက တက္ေရာက္ၾကသူေတြ....


အၿပံဳးေတြ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ခ်စ္ၾကသူ ႏွစ္ေယာက္...


မိဘေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ အတူတူ.... 


ဒါက မဂၤလာေမာင္ႏံွ တည္ခင္းဧည့္ခံတဲ့ ေန႔လည္စာ...









အားလံုးစားေသာက္ၿပီးၾကတဲ့အခါ ညစာမ်ား ေကြၽးဦးမလားလို႔ ေစာင့္ၾကေသးတယ္။ အမ္စီလုပ္တဲ့ အမ်ိဳးသားက မဂၤလာေမာင္ႏံွ တည္ခင္းဧည့္ခံတဲ့ ဒင္နာလို႔ခ်ည္းပဲ ေျပာ ေျပာေနတာေၾကာင့္ ကိုယ္ေတြက ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္ေလ။ ဘာမွ ထပ္ မလာေတာ့တာ ေသခ်ာသြားမွ ျပန္ဖို႔ ျပင္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမထႏိူင္ေသးဘူး။ လူက ထႏိူင္ေပမဲ့ ဗိုက္က မထႏိူင္ဘူး ျဖစ္တယ္။

ခုလို သီးခ်ိန္တန္သီး ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ၾကရတာ ေလာကဓမၼတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ခ်စ္ၾကသူေတြခ်င္းမို႔လည္း ပိုၿပီး ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေနေသးေတာ့တာ။ "ေမာင္ေလးTZAႏွင့္ ညီမငယ္ ျဖဴ"တို႔ ရာသက္ပန္ ခ်စ္ၾကင္ျမတ္ႏိူးစြာ ေပါင္းဖက္ၾက၍ သားသား မီးမီးေလးမ်ား ေဘာလံုးတသင္းစာ ထြန္းကားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

အို...ဘာျဖစ္တုန္းေနာ္ ကိုယ္က ေယာက်ၤားေလး႐ွင္ဘက္ကပဲဟာ....:)

ပံုေတြ တင္ခြင့္ေပးခဲ့ေသာ ေမာင္ငယ္ TZA အား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္...


Friday, January 21, 2011

အ႐ြက္


ဘယ္သူ တဦးတေလမွ ေခါင္းထက္မွာ မပန္ၾကတဲ့အျပင္
ေလအေဝွ႔ ရာသီအေျပာင္း    ႐ြက္ေဟာင္းေတြ ေႂကြအက်    ေျမခရျပန္ေသးတယ္...

သူ႔ရဲ႕ သေဘာ သဘာဝ
ပန္းကေလးေတြ    ပိုလွဖို႔    ဝန္းရံရင္းအနား
ကိုင္းအဖ်ား   ပင္စည္ထက္    ခက္လက္ေဝျဖာရင္း
အဆင္းလွပ    အပြင့္ကေလးေတြ    တပါးသူဆြတ္ခူးတာ ေငးရင္း...
သူဟာ...
နီးလ်က္နဲ႔ ေဝးေနရ....။


ကဗ်ာအတြက္ ပံု အသံုးျပဳခြင့္ေပးခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝ အား ေက်းဇူးတင္ ခ်စ္ခင္စြာ...:)


Wednesday, January 19, 2011

သူတို႔ သားအမိႏွင့္ က်မ

အေမ ေသမွေတာ့ က်မ မငိုခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမ ႐ိွေနတုန္းမွာ အေမစိတ္ခ်မ္းသာေစဖို႔ပဲ က်မ ႀကိဳးစားတယ္။

အေမ ဒီတေခါက္ က်မဆီ လာလည္တဲ့အခါ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေစဖို႔ အတတ္ႏိူင္ဆံုး ဂ႐ုစိုက္မယ္လို႔  ႀကိဳတင္ စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တယ္။  အရင္ အေခါက္ေတြတုန္းက စိတ္ထဲ ႐ိွသေလာက္ အေမ့ကို က်မ မျပဳစုႏိူင္ခဲ့ဘူး။ က်မတို႔ လင္မယားမွာ အလုပ္တဘက္နဲ႔ ခြင့္ကလည္း မရတာမို႔ ပိတ္ရက္ေလာက္ပဲ အေမနဲ႔အတူ အိမ္မွာ ႐ိွေနေပးႏိူင္ခဲ့တယ္။

ဒီတေခါက္ေတာ့ က်မလည္း ခြင့္ရက္ လက္က်န္ေတြ႐ိွေနေသးတယ္၊ အိမ္ကလူႀကီးကလည္း ပေရာဂ်က္တခုၿပီးလို႔ ေနာက္ပေရာဂ်က္တခုမွာ အလုပ္မဝင္ခင္ နားေနတဲ့ ၾကားကာလ ျဖစ္တာမို႔ အခ်ိန္ေကာင္းပဲလို႔ ယူဆၿပီး အေမ့ကို က်မတို႔ဆီ အလည္ေခၚျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေမ သိတ္ဖူးခ်င္တဲ့ ျမဘုရားဖူးဖို႔ ဘန္ေကာက္ကို ပို႔ရင္း ခ်င္းမိုင္ဖက္ကိုပါ အလည္သြားၾကဖို႔ စီစဥ္ထားခဲ့တယ္။ အေမ သိတ္ေပ်ာ္မွာပဲ လို႔ က်မ ႀကိဳေတြးထားခဲ့ေသးတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ခရီးတေလွ်ာက္ အေမ ပင္ပန္းေနခဲ့တာ မ်ားတယ္။ ခ်င္းမိုင္ ႏွစ္ည၊ ဘန္ေကာက္ ႏွစ္ည သြားခဲ့ၾကတာျဖစ္ၿပီး ခ်င္းမိုင္မွာ တေန႔ ခရီးစဥ္တခုနဲ႔ ဘန္ေကာက္ ေန႔ဝက္ ခရီးစဥ္တခုမွာ ကားမူးတတ္တဲ့ အေမ ပင္ပန္းေန႐ွာခဲ့တယ္။ အေမက ထမင္းပဲ မက္မက္စက္စက္ စားသူ ျဖစ္ေတာ့ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ဆိုင္ထမင္းေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပလွဘူး။ ဆန္ျပဳတ္မွာေပးျပန္ေတာ့ ဆန္ကို အေၾကျပဳတ္ထားတာမ်ိဳး မရဘဲ ထမင္းခပ္ေတာင့္ေတာင့္ကိုပဲ စြပ္ျပဳတ္ရည္ထဲ ထည့္ၿပီးလာခ်တာမို႔ သူ စားဖို႔ အဆင္မေျပျပန္ပါဘူး။

တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြမွာေတာ့ ထမင္း အိအိေထြးေထြး ပူပူေႏြးေႏြး အဆင္ေျပေျပရတဲ့အခါ သူ ဝမ္းသာအားရ စား႐ွာပါရဲ႕။ ၿပီးျပန္ေတာ့ အစာမေၾကဘဲ ရင္ေတာင့္ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြကို သူ မလိုက္ႏိူင္ေတာ့လို႔ ဟိုတယ္ကိုပဲ ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ အေရးဆိုလာတဲ့အခါ ကားၾကပ္ ကားမ်ားတဲ့ ဘန္ေကာက္ တလမ္းေမာင္း ဟိုင္းေဝးေပၚမွာ ကားေမာင္းသူေရာ၊ က်မတို႔ေရာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အမတေယာက္ ပါလာတဲ့ ေဆးေလးတိုက္ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ဆက္ေခၚသြားခဲ့ၾကတယ္။ ခရီးစဥ္ကိုလည္း မူလအစီအစဥ္အတိုင္း မသြားေတာ့ဘဲ ခ်ံဳ႕ၿပီး စီစဥ္ခဲ့တယ္။ အဲသလို တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ မသြားဘဲ ဖ်က္ခဲ့ေပမဲ့ ေငြအျပည့္ ေပးေခ်ခဲ့တာမို႔ ကားသမားကေတာ့ ေၾကနပ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ 

အေဖ မဆံုးခင္ မိသားစုလိုက္ ျမဘုရားဖူးဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္။ ျမဘုရား ဖူးအၿပီးမွာေတာ့ အေမ မ်က္ရည္က်႐ွာတယ္။ အေဖ့ကို သတိရတဲ့စိတ္ရယ္၊ ဝမ္းသာလြန္းတာရယ္ေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္။ က်မလည္း အေဖ့ကို လြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ဝဲခဲ့ရတယ္။

ခရီးက ျပန္လာအၿပီးမွာေတာ့ အေမ အိုသြားၿပီ၊ အေမ အသက္ႀကီးသြားၿပီ ဆိုတာကို က်မ နားလည္ လက္ခံခဲ့ရေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အ႐ြယ္တင္တယ္ေျပာေျပာ က်န္းမာေရးမွာေတာ့ သိသိသာသာ က်ဆင္းလာခဲ့ၿပီ။ ကိုယ္ သြားေစခ်င္သလို သူက မသြားႏိူင္၊ ကိုယ္ စားေစခ်င္သလိုလည္း သူက မစားႏိူင္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီပဲေလ။

မနက္-ည ဘုရား႐ိွခိုး၊ ဘုရား ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ ၿပီးတာနဲ႔ တေန႔ခင္းလံုး မီးပူတိုက္လိုက္၊ ပ်င္းလာရင္ အိမ္ကလူႀကီး ဖြင့္ေပးတဲ့ တ႐ုတ္ကား နဲ႔ ကိုရီးယား ဒရမ္မာေတြ ၾကည့္လိုက္နဲ႔မို႔ "အေမေတာ့ ဒီကျပန္ရင္ တ႐ုတ္စကားေျပာ နဲ႔ ကိုရီးယား စကားေျပာ မာစတာ ျဖစ္ေလာက္ၿပီ ခုေတာင္ ေခ်ာင္းဆိုးတာနဲ႔ ရယ္တာနဲ႔ တတ္ေနၿပီ" လို႔ အိမ္ကလူႀကီးက ေျပာလို႔ ရယ္ရေသးတယ္။

အေမ့မွာ သနားလည္း သနားစရာ လုပ္စရာကလည္း မ႐ိွ။  ဂက္စ္မီးဖိုလည္း မကိုင္ရဲတာမို႔ ဘာမွ မခ်က္ မေႏႊးႏိူင္ဘူး။ က်မ ႐ိွရင္ေတာ့ ဂက္စ္မီးဖိုကို လက္နဲ႔ အသာေလး ခပ္ေဝးေဝးက  မရဲတရဲ လွမ္းၿပီး ဖြင့္ေသးတယ္။ က်မ မ႐ိွလို႔ကေတာ့ သူတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဟင္းကို အေအးအတိုင္း စားၾကတယ္။ က်မ ႐ံုးသြားရင္ အေမနဲ႔ သူ႔သားမက္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ မနက္စာ ေန႔လည္စာေတြကို ျဖစ္သလို စားၾကၿပီး ညေန က်မ ႐ံုးကျပန္လာမွ ညစာ ခ်က္ျပဳတ္ ေကြၽးရပါတယ္။

အအိပ္မက္တဲ့ က်မက ႐ံုးကားမီေအာင္ေတာင္ အေျပးအလႊားသြားရသူမို႔ အေမ့ မနက္စာကို အိမ္ကလူႀကီး လက္ထဲ ဝကြက္ အပ္ထားလိုက္ရတာ။ တေန႔ တေန႔ မနက္စာ ဘာစားလဲ ေမးမိေတာ့ Old Chang Kee က Curry Puff တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ေပါက္စီ နဲ႔ ေကာ္ဖီတဲ့။ ေမးတိုင္း ဒါပဲ ေျဖေနေတာ့တာနဲ႔ အိမ္ကလူႀကီး ေမးၾကည့္မွ က်မက အေမ ဒါေတြ ႀကိဳက္တယ္ ေျပာထားဖူးလို႔ သူက ဒါေတြပဲ ဝယ္ေကြၽးေနတာတဲ့ေလ။ လိုက္လည္းလိုက္တဲ့ သားအမိ။

က်မတို႔ ငယ္ငယ္က သားသမီးေတြ ေက်ာင္းထမင္းဘူး အတြက္ အေစာႀကီး အိပ္ရာထ ခ်က္ျပဳတ္ေနတတ္တဲ့ အေမ့ကို က်မ ျပန္ျမင္မိတယ္။ အေမ တေယာက္ထဲက သားသမီးေတြ အားလံုးအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ေပမဲ့ အေမတေယာက္ထဲအတြက္ က်မ ျပန္မလုပ္ေပးႏိူင္ပါလား က်မ ေတြးမိၿပီး စိတ္မေကာင္းေပမဲ့ အိပ္ရာထ ေနာက္က်တတ္တဲ့ က်မ အက်င့္ကိုျဖင့္ ျပင္မရႏိူင္ေသးပါဘူး။

ညစာ အတူစားၾကၿပီဆို က်မက အေမနဲ႔ အိမ္ကလူႀကီး ပန္းကန္ထဲ ဟင္းဦး ထည့္ေပးၿပီး ကိုယ့္ဖာသာ စားေတာ့တာ။ အေမက အသံတိတ္ မ်က္ရိပ္ျပတယ္။ သူ႔သားမက္ ပန္းကန္ထဲ ဟင္းေလ်ာ့ေနလို႔ ထပ္ထည့္ေပးဖို႔ေပါ့ေလ။  "အေမ့ သားမက္ကို လာမဖ်က္ဆီးနဲ႔ေနာ္ အေမတို႔ ေခတ္ကလို မဟုတ္ဘူး ဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္ ထြက္လုပ္ရတာ သူ႔ဖာသာ သူ ထည့္စားလိမ့္မေပါ့" လို႔ က်မက အသံထြက္ ျပန္ေျပာတယ္။ အမွန္က ခါတိုင္းဆို ထည့္ေပးပါတယ္ အေမ သူ႔သားမက္ကို အျဖစ္သည္းေနလို႔သာ က်မက ရယ္ခ်င္ပက္က်ိနဲ႔ တမင္ ေျပာခ်လိုက္တာ။

ထမင္းစားၿပီးျပန္ေတာ့လည္း တမ်ိဳးတဘာသာ။ သူ႔သားမက္ကို အခ်ိဳပဲြ အသီးအႏံွ ခြဲေကြၽးဖို႔ ေျပာလာျပန္ပါေရာ။ အားလံုးၿပီးလို႔ က်မ ကြန္ျပဴတာေ႐ွ႕ ထိုင္မယ္ လုပ္တဲ့ အခါက်ျပန္ေတာ့ "သမီးရယ္ အလုပ္ထဲလည္း တေန႔လံုး ကြန္ျပဴတာႀကီးေ႐ွ႕ ထိုင္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား ကိုယ့္ေယာကၤ်ားနဲ႔ စကားေလး ဘာေလးေျပာ၊ သူလိုတာေလး လုပ္ေပးေလ" တဲ့။ မခက္ဘူးလား။ က်မမွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတာလည္း အေမ့ မေျပာရဲျပန္ေတာ့ ဒုကၡေပါ့။

ဟိုလူႀကီးကလည္း အခြင့္သာတုန္း ေျပာတတ္လိုက္ပံုက အေမ....အေမ့သမီး က်ေနာ့္စကား နားမေထာင္ဘူး အေမ၊ မနက္ မနက္ဆို အေမ့သမီးကို အိပ္ရာက အျမဲပဲ ႏိႈးရတယ္၊ အေမ့ သမီး အကႌ်ေတြလည္း ဘီ႐ိုထဲ လံုးေထြးထည့္ထားတယ္ အေမ...၊ အေမ့သမီး အရမ္းေခါင္းမာတယ္ အေမ သိလား၊ အေမ.....၊ အေမ......နဲ႔ မၿပီးႏိူင္ မစီးႏိူင္ အတိုင္အေတာ ထူေနေတာ့တာ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တပါတီေထာင္ၿပီး က်မကို ဝိုင္း ႏိွပ္ကြပ္ေနေတာ့တာ၊ က်မက အလိုလို အျပင္ထရံျဖစ္ၿပီး သူ႔သားမက္ကို အတြင္းထရံလို ကာထားေတာ့တာ။ မခက္ဘူးလား။ ဒါေတာင္ အေဖ မ႐ိွေတာ့လို႔ အေဖမ်ား႐ိွရင္ သူတို႔သံုးေယာက္နဲ႔ က်မတေယာက္ထဲ ျဖစ္ရဦးမွာ။

ဒီေန႔ေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေလးနဲ႔ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ၾကတယ္။


ဒီႏွစ္ေတာ့ တိုက္ဆိုင္စြာပဲ အေမမ်ားေန႔မွာ အေမက က်မတို႔ အနားမွာ။ အေမ ေပးတဲ့ဆုေတြ ခံယူရင္း အေမလည္း က်န္းမာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။ တကယ္ဆို က်မက အေမ့ကို ခုလို ဘုရားစင္ေ႐ွ႕မွာပဲ ထိုင္၊ ဘုရား ႐ိွခိုး၊ တရားအားထုတ္ေနတာထက္ ရိပ္သာတခုခုမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ရက္႐ွည္ တရားအားထုတ္ ေနေစခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ အေမ့ၾကည့္ရတာ ဟိုသားအတြက္ပူရ၊ ဟိုသမီးအတြက္ပူရ၊ ေျမးေတြ စိတ္မခ်ရနဲ႔ သမုဒယခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြထဲ ႐ုန္းမထြက္ႏိူင္ေသးပံုပါပဲ။ 

အေမေတြဟာ ဒီလိုပဲ ထင္ပါရဲ႕။ က်မကျဖင့္ ခုတေခါက္လည္းပဲ စိတ္ဆံုးျဖတ္ထားသလို အေမ့ကို စိတ္႐ိွလက္႐ိွ မျပဳစုႏိူင္ျပန္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ေရေတြဟာ အျမဲ စုန္ေနေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ....


Monday, January 17, 2011

ပံုစံခြက္

တျခားလူမ်ိဳးေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကျဖင့္ အင္မတန္မွ ပံုစံခြက္ထဲက မထြက္ၾကတဲ့ လူမ်ိဳး။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲမွာပဲ ၾကည့္၊ ႐ွပ္အျဖဴနဲ႔ ကခ်င္ပုဆိုးကြက္စိပ္ေလးနဲ႔ ႐ုပ္ရည္ေလး သနားကမားဆိုရင္ ဒါ မင္းသား။ လူၾကမ္းေတြရဲ႕ ေဖာ္ျမဴလာက်ျပန္ေတာ့ ေခါင္းတံုးနဲ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔၊ ေဘထုတ္ထဲက ကုတ္အကႌ်နဲ႔ ဒါဆို လူၾကမ္းပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္ လူႀကီးလူေကာင္းပံု၊ ဘုရားဒကာပံုနဲ႔ လူဆိုး လူညစ္ေတြမ်ား မေတြ႔ဖူးၾကဘူးလား၊ က်မ အျပင္မွာ ေတြ႔ဖူးတဲ့ လူၾကမ္းမင္းသားႀကီးဆို  ဘုရားတရား အလြန္ကိုင္း႐ိႈင္း ရည္မြန္သူ၊ ဆိုလိုတာက အေပၚယံၾကည့္ၿပီး ဇာတ္႐ုပ္ခ်တတ္ၾကတဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္ရဲ႕ ပံုစံခြက္။ အဲဒီပံုစံခြက္ႀကီးဟာ ႐ိုးအီလြန္းလွၿပီ။

ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲဆိုး၊ ဆံပင္ကို ေခြေနေအာင္ ေကာက္၊ မိတ္ကပ္ ခပ္ထူထူနဲ႔ ေခတ္ေ႐ွ႕ေျပးေနတဲ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆိုတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္။ သူဟာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအေနနဲ႔ေရာ မိဘေတြကို လုပ္ေကြၽးဖို႔ပါ သီခ်င္းဆို႐ံုသာ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလး တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲဆိုတဲ့ ဝါးလံုး႐ွည္နဲ႔ သိမ္းရမ္းတတ္တဲ့ ပံုစံခြက္ထဲက အျမင္ေၾကာင့္ သူကေလး ဘဝမွာ နစ္နာစရာေတြ အဓိက နာမည္ေပါ့ ႐ိွလာႏိူင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ ေကာ္လာကတံုးနဲ႔ တိုက္ပံုနဲ႔ လူႀကီး လူေကာင္းပံုဖမ္းၿပီး အမ်ိဳးသမီးေလးေတြကို ယံုေအာင္ေျပာၿပီး ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတာေတြလည္း ႐ိွပါရဲ႕။ က်မ ဆိုလိုတာက အေပၚယံၾကည့္ၿပီး တန္ဘိုးျဖတ္ေလ့႐ိွၾကတဲ့ ပံုစံခြက္ႀကီးကို စြန္႔ထားခဲ့သင့္ပါၿပီ။

ပညာေရးမွာလည္းၾကည့္ပါ။ အမွတ္အျမင့္ဆံုး ေဆးေက်ာင္းရမွ ဂုဏ္႐ိွတယ္ အနဲဆံုး စက္မႈတကၠသိုလ္ ခုေတာ့ နည္းပညာေပါ့ေလ ေရာက္မွ လူၾကားထဲ ေျပာေကာင္းတယ္ ထင္ၾကတာ။ အဓိက မိဘေတြရဲ႕ သားသမီး ပညာေရးအေပၚ ဖိအားေပး ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ။ ငါ့တုန္းက ပညာမသင္ခဲ့ရလို႔ သားသမီးေတြက်ရင္ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ ဆႏၵအထိ နားလည္လို႔ ရေသးတယ္။ ငါ ဆရာဝန္ မျဖစ္ခဲ့လို႔ ငါ့သားသမီးအလွည့္က်ရင္ ဆရာဝန္ ျဖစ္ေစရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ သားသမီး ပခံုးေပၚ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး တင္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ သားသမီးဆိုတာ မိဘေတြရဲ႕ အတၱကို အေရာင္တင္ေပးဖို႔ တာဝန္႐ိွသူေတြလား စဥ္းစားၾကေစခ်င္တယ္။

မိဘဆိုတာ ကိုယ့္သားသမီးရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးကို အကဲခတ္ႏိူင္ၾကသူေတြပါ။ သူမ်ားကေလး တခါသင္႐ံုနဲ႔ရလို႔ ကိုယ့္ကေလးက သံုး-ေလးခါသင္မွ ရတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကေလးရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္နဲ႔ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို နားလည္လက္ခံသင့္တယ္။ အဲသလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ကေလးကို မရ ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ႐ိုက္ႏွက္ေနမယ္ ဆိုရင္ ဒီကေလးဟာ စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ ပိုၿပီး ေဝးကြာသြားႏိူင္ပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ မိဘေတြရဲ႕ ငါ့ကေလးဟာ သူမ်ားကေလးထက္ ေတာ္ရမယ္လို႔ အ႐ိုးစဲြေနတဲ့ အတၱပံုစံခြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။

ပညာဆိုတာ စာသင္ခန္းထဲမွာပဲ ႐ိွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကစားခုန္စားလား၊ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ အဆို၊ အကဘက္မွာ ဝါသနာထံုသူလား၊ သိပၸံပညာနဲ႔ တီထြင္ၾကံဆလိုမႈအေပၚ စိတ္ပါဝင္စားသူလား။ ကိုယ့္ကေလးရဲ႕ စိတ္ပါဝင္စားမႈကို ေလ့လာၿပီး သူ႔ရဲ႕ အားသန္ရာကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးသင့္ပါတယ္။ သူ႔ဉာဏ္ရည္အေလ်ာက္ အတန္းထဲမွာ အလယ္အလတ္တန္းစား ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္၊ ေနာက္ဆံုးနား ကပ္လိုက္ေနသူလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ မိဘေတြရဲ႕ သားသမီးအေပၚ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာကို က်မ နားလည္ပါတယ္။ ခံစားလို႔လည္း ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိဘေတြရဲ႕ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ပံုစံခြက္ ပညာေရးႀကီးထဲမွာ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ဘဝအတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္ ႐ွင္သန္ခြင့္ကို ပံုမသြင္းသင့္ဖူးလို႔ ခံစားမိပါတယ္။

ဟိုးတေလာဆီက ႏိူင္ငံရပ္ျခားမွာ ေမာ္ဒယ္အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းေနတဲ့ ျမန္မာ မိန္းကေလးတေယာက္ ေရကူးဝတ္စံုနဲ႔ ပံုေတြေၾကာင့္ ခပ္လႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ အမ်ိဳးသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ရင့္သီးတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကိုလည္း စိတ္မခ်မ္းသာစြာ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ျမန္မာမိန္းကေလးဆိုတာ ဒီလို အ႐ွက္မဲ့ ဝတ္စားရသလား ဝိုင္းလက္ညိႇဳးထိုးၾကတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ မလိုအပ္ဘဲ ႐ိွသမွ် အသားေတြ နင္းကန္ေဖာ္ထားရင္ေတာ့ ေျပာစရာေပါ့ေလ။ ခုေတာ့ ဟိုက သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ဓါတ္ပံု႐ိုက္တဲ့ေနရာက ကမ္းေျခမွာ။ ဘယ္သူကမ်ား ကမ္းေျခကို ထိုင္မသိမ္းနဲ႔ သြားပါ့မလဲ။ ဘုရားေက်ာင္းကန္လိုေနရာမ်ိဳးဆို ထားပါေတာ့။ ခုလို သူ႔ရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအရ၊ အလုပ္သေဘာအရ ဝတ္ျပရတဲ့အေပၚ ေဝဖန္ခ်က္ေတြက အေတာ္ဆိုးပါတယ္။ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ျမင္မိပါတယ္။

ဒါကလည္း ျမန္မာ မိန္းကေလးဆို ဒီလိုဝတ္ရ စားရတယ္ ဆိုတဲ့ ပံုစံခြက္ထဲက အျမင္ေၾကာင့္ပါပဲ။ နဲနဲေလး အေလွ်ာ့အတင္းနဲ႔ ျမင္တတ္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ သၾကၤန္အခ်ိန္မွာ ေအာက္က ေရကူးဝတ္စံုဝတ္ၿပီး အေပၚက ကုတ္အက်ႌအ႐ွည္ ထပ္ဝတ္တဲ့ အင္းလ်ားလမ္းထဲက လူခ်မ္းသာ မိန္းကေလးမ်ားရဲ႕ ဝတ္ဆင္ပံုမ်ိဳးက်ေတာ့ က်မလည္း လက္မခံႏိူင္ပါဘူး။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ဝတ္စားဆင္ယင္ တတ္ျခင္း၊ ဝတ္စားဆင္ယင္ သင့္ျခင္း၊ အလုပ္သေဘာအရ ဝတ္စားဆင္ယင္ျခင္း ဆိုတာ ႐ိွပါတယ္။

က်မတို႔ လူအမ်ားစု ေလွနံဓါးထစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပံုစံခြက္ေတြထဲက ေဖာက္ထြက္ၿပီး ေတြးသင့္ ျမင္သင့္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲသလိုမွ မဟုတ္ပဲ ကိုယ္ ပံုေသ ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ့ ပံုစံခြက္ႀကီးထဲက ေသြဖီတာနဲ႔ ခ်ဟ ႏွက္ဟ ဆိုရင္ျဖင့္ အေတာ္ကို အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည့္တန္လွပါတယ္။

မေတာ္လို႔မ်ား က်ီးအမတေကာင္မွာ က်ီးအျဖဴေလးတေကာင္ ေပါက္လာတာနဲ႔ အနီးအနားက ဗ်ိဳင္းအထီးေတြ တရားခံ ျဖစ္ရေတာ့မဲ့ အေပါက္မ်ိဳး။ က်ီးကန္းေဟ့ဆိုရင္ အျမဲ မဲရမယ္လို႔ မယူဆထားေစခ်င္တာပါ။ 




Saturday, January 15, 2011

ပုလင္းပင္

အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Bottle Tree တဲ့။ ျမန္မာလို ျပန္ရရင္ျဖင့္ ပုလင္းပင္ လို႔ပဲ သြယ္ကာ ဝိုက္ကာ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေခၚေဝၚ လိုက္ၾကပါစို႔ရဲ႕:) အဲဒီ ပုလင္းပင္ ႐ိွတဲ့ေနရာကို ဓါတ္ပံုသြား႐ိုက္ျဖစ္ဖို႔ မစ္စတာ ဒီဘီေအရဲ႕ အံ့ဩဘနန္း လက္ရာေတြကို ၾကည့္ၿပီး အင္စပိုင္းယား ျဖစ္ခဲ့ရလို႔ လို႔ ဆိုရပါမယ္။ တကယ္ဆို ဖားတုလို႔ ခ႐ု မခုန္သင့္မွန္းေတာ့ သိပါရဲ႕။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ ခုန္ခ်င္စိတ္ေတြက တားမရတာနဲ႔ ႐ံုးပိတ္ရက္တေန႔မွာ မနက္အေစာႀကီး အိပ္ရာက ထလို႔ ပုလင္းပင္႐ိွရာ ႏွစ္ေယာက္တြဲသြားၿပီး ခုန္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ အမ်ိဳးသမီး ဘေလာ့ဂါ ကင္မရာဝူးမန္းေတြရဲ႕ အားသာခ်က္က ေနာက္ေတာ္ပါးမွာ ကင္မရာနဲ႔ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ သယ္ဖို႔အတြက္ အမႈေတာ္ထမ္းႀကီး တေယာက္လံုးလံုး လိုက္ပါလာျခင္းပါပဲ။ ဘယ့္ဂေလာက္မ်ား ကံေကာင္းလိုက္ပါလိမ့္ေနာ္။

အဲသလို ကံေကာင္းလိုက္တာလို႔ ထင္ေနတုန္းေလး ျဗဳန္းဆို ကံမေကာင္းျခင္းက စ ပါေတာ့တယ္။ မိုးတဖဲြဖဲြ ႐ြာလာျခင္းပါပဲ။ နဂိုကမွ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ရာမွာ မူလတန္း လက္သင္ဘဝက မတက္ရတဲ့အထဲ ရာသီဥတုကပါ ကိုယ့္ဘက္မွာ မ႐ိွေလေတာ့ ခ႐ုခုန္ ခုန္မဲ့ဆဲဆဲက်မွ ဘီးေပါက္သြားသလို တန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားရပါတယ္။ ဆိုင္သလားေတာ့ မသိပါဘူး အားငယ္သြားတာမ်ား ေျပာပါတယ္။ မိုးအတိတ္ ထိုင္ေစာင့္ၾကေပမဲ့ မိုးက တအိအိနဲ႔ ႐ြာေနလိုက္တာမ်ား ကိုရီးယားကားမ်ားလို အင္မတန္ ေပ႐ွည္႐ွည္ ဆဲြဆန္႔ၿပီးကို ႐ြာပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီ မိုးဖြဲဖြဲ မႈန္မိႈင္းမိႈင္းၾကားက၊ တိမ္ေတြ က်ဲပါးေနတဲ့ၾကားက ႐ိွစုမဲ့စု ပညာေလးေတြ ထုတ္သံုးၿပီး ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ပုလင္းပင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက Lower Seletar Reservoir Park မွာ သြား႐ိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ကံေကာင္းလြန္းစြာပဲ အဲသည္ေနရာေရာက္ေတာ့ မိုးတိတ္သြားပါတယ္။ ေဟာ...ကံမေကာင္းစြာပဲ ကင္မရာ ဘက္ထရီ ျပားသြားျပန္ပါတယ္။ ယူတတ္ရင္ သံေဝဂရစရာပါ။ ႐ိုလာကိုစတာ စီးရသလို အနိမ့္ တခါ၊ အျမင့္ တလွည့္၊ ကံေကာင္းျခင္း တခါ၊ ကံဆိုးျခင္းတလွည့္....ဪ...ဘြ ဘြ...။

အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း လိုခ်င္တဲ့ ပံုေကာင္း မထြက္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အလင္းခန္း နံပါတ္၃ ထဲကေန နည္းပညာ အကူအညီယူဖို႔ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ခက္တာက နည္းပညာက အားလပ္ပါေသာ္ျငား လူက လံုးလံုးကေလးမွ မအား ျဖစ္ေနတာမို႔ ပံုေတြ ျပင္ဖို႔ ၾကန္႔ၾကာ သြားလိုက္တာ မႏွစ္က ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ပံုကို ဒီႏွစ္မွပဲ တင္ႏိူင္ပါေတာ့တယ္။ ပံုေတြၾကည့္ဖို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ပိတ္သတ္ႀကီးကို တကယ္ပဲ အားနာပါတယ္....:)

အရင္ကေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြကို ကင္မရာက ထြက္တဲ့အတိုင္း သဘာဝအေရာင္ကိုပဲ ႏွစ္သက္တာမို႔ ျပင္ဖို႔ မႀကိဳးစားခဲ့မိဘူး။ ခုေတာ့ ပို႔စကတ္ေလးေတြလို ဆန္းျပားတဲ့ အေရာင္ထြက္ေလးေတြနဲ႔ ပံုေလးေတြကို သေဘာက် လက္ခံလာမိတာေၾကာင့္ ျပင္ဖို႔ စိတ္ပါလက္ပါ ႐ိွလာသလို ျပင္ၿပီးလို႔ ထြက္လာတဲ့ အေရာင္အေသြးေလးေတြအေပၚ ခံစားတတ္လာပါတယ္။ က်မနဲ႔ အႀကိဳက္တူရင္ျဖင့္ ဒီပံုေလးေတြကို ခံစားႏိူင္ၾကမွာပါ။


Mr.DBA Photos Link:

ဒီမွာ95 နဲ႔ ဒီမွာ94ကို သြားၾကည့္ၾကပါဦး။ ပံုေတြ သိတ္လွပါတယ္။


Friday, January 14, 2011

၂၀၁၁ ေဟာစာတမ္း

ႏွစ္ေဟာင္းတႏွစ္ ကုန္ဆံုးခါနီးမွာ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး အဘက္ဘက္က အဆင္မေျပတာေတြ၊ အညံ့ေတြ ၾကံဳေတြ႔ရတိုင္း ထြက္ခတ္ ခတ္တယ္၊ အဖ်ားခတ္တယ္ လို႔ ေျပာဆိုေလ့႐ိွၾကတယ္။ တဖက္က အဲသလို ေျပာေလ့႐ိွၾကၿပီး တဖက္ကလည္း လာေတာ့မဲ့ ႏွစ္သစ္ေရာက္ရင္ျဖင့္ အေကာင္းဘက္ ေျပာင္းဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ႐ိွေနတတ္ၾကျပန္တယ္။ အစစ အရာရာ အားလံုး မေကာင္းရင္ေတာင္မွ ပို၍ေကာင္းေသာ ႏွစ္သစ္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကတယ္။ အဲသလို ေမွ်ာ္လင့္ၾက႐ံုနဲ႔ ႏွစ္သစ္ႀကီးက အေကာင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာစတမ္းသာဆို က်မတို႔ အားလံုး ထိုင္ၿပီး စုေပါင္း ေမွ်ာ္လင့္ပဲြႀကီး လုပ္ၾကပါစို႔ရဲ႕။

အေကာင္းေတြ ျဖစ္လာဖို႔ ဆိုတာက မိမိရဲ႕ လုပ္ရပ္ နဲ႔ စိတ္ထားတတ္မႈေတြ အေပၚ မူတည္ေနတာေလ။ ႏွစ္ တႏွစ္၊ လ တလ၊ ရက္ တရက္ အေပၚမွာ တည္မီေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ။  အဆိုးေတြ လုပ္ေနရင္း အေကာင္းေတြ ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ တရားပါ့မလား။ ႏွစ္သစ္ႀကီးက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအးခ်မ္းမႈေတြ သယ္ေဆာင္လာလာ မိမိ ကိုယ္တြင္းက ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ကိေလသာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနရင္၊ ဣႆာ ေမစၧရိယ မိမိ႐ိွတာ မလႉမတန္း၊ မေပးမကမ္းလိုတဲ့စိတ္၊ မလိုမုန္းထားစိတ္ေတြနဲ႔ အတြင္းႀကိတ္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ေအးခ်မ္းႏိူင္ပါ့မလဲ။ ဒီေတာ့ မိမိကိုယ္တြင္းက အတြင္းလိႈက္ေလာင္ေနတဲ့ ကိေလသာမီးေတြကိုသာ အရင္ၿငိမ္းေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ကိုယ္တြင္းမီးေတြသာ ၿငိမ္းရင္ ဘယ္ႏွစ္ ဘယ္လ ဘယ္ရက္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေအးခ်မ္းေနမွာ မုခ်ပါပဲ။

စကားစပ္မိတုန္း က်မတို႔အတြက္ ၂၀၁၁ ေဟာစာတမ္းေလးအေၾကာင္း ေျပာျပပါဦးမယ္။ ယံုဖို႔ မယံုဖို႔ ဆိုတာထက္ တခါတေလ စိတ္ထြက္ေပါက္ တခုအျဖစ္ က်မ ေမးၾကည့္ေလ့ ႐ိွပါတယ္။ သူကေတာ့ ၁၀ႏွစ္စာ အထူး ေဟာစာတမ္းလို႔ ဆိုထားပါတယ္။

၂၀၁၁မွာ အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႔ မရ ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တာနဲ႔ စကားမ်ားရကိန္း ႐ိွတယ္တဲ့ေလ။ စကားမမ်ားရေအာင္ အိမ္ကလူႀကီး ေတြ႔ရင္ပဲ ေက်ာခ်င္း ေျပးကပ္ထားရေတာ့မလိုလို။ ၿပီးေတာ့ ေျပာထားေသးတယ္။ လင္မယား ရန္ျဖစ္ေလ စီးပြားတက္ေလ ျဖစ္မဲ့ႏွစ္တဲ့။ ျဖစ္ရေလ....စီးပြားတက္ေအာင္ပဲ အိမ္ဧည့္ခန္းအလယ္ လက္ေဝွ႔ ႀကိဳးဝိုင္းေဆာက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အပီ ဖဲ့ၾကရေတာ့မလိုလို။

က်န္းမာေရး အညံ့႐ိွတယ္။ ဝင္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြ မမွ်ျဖစ္မယ္။ မိသားစုထဲက အႀကီးအကဲ က်န္းမာေရး အလြန္ညံ့မယ္တဲ့။ မွန္လိုက္တာ ဆရာရယ္ ၾကည့္ေျပာေနသလိုပါပဲ လို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒီေလာက္ ေယဘူယ်က်တဲ့ အေဟာအေျပာေတြက လူတိုင္းလိုလိုအတြက္ ပစ္မလြဲ ျဖစ္ေနမဲ့ ေဟာကိန္းေတြ မဟုတ္လား။  က်မ ေဗဒင္နဲ႔ လကၡဏာ ပညာရပ္ေတြကို ေစာ္ကားေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြ...တခ်ိဳ႕ ေဟာေျပာ လုပ္စားေနၾကတဲ့ လူေတြကိုသာ ေျပာခ်င္တာပါ။ ပညာ႐ွင္ အစစ္ေတြ ႐ိွေကာင္း ႐ိွမွာပါ။ သို႔ေသာ္ အတုနဲ႔ အစစ္ လြယ္လြယ္ ခြဲမရတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ယံုလြယ္သူေတြအေပၚ လုပ္စားေနၾကသူေတြ မ်ားလြန္းလို႔ သတိထားဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲသလိုမွ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ တန္းစီၿပီး ေငြေပး အလိမ္ခံၾကဖို႔သာ ႐ိွပါေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ လကၡဏာ၊ ေဗဒင္ပညာေတြ ဆိုတာက မိမိရဲ႕ ကံလမ္းေၾကာင္းကို စစ္ေဆးၿပီး ေ႐ွ႕ ေတြ႔လာမဲ့ အေကာင္းအဆိုးေတြကို သတိေပးႏိူင္တဲ့ ပညာလို႔ က်မ နားလည္မိပါတယ္။  မိမိရဲ႕ ကံလမ္းေၾကာင္းဆိုတာကလည္း မိမိကိုယ္တိုင္ ျပဳခဲ့သမွ် အေကာင္းအဆိုးေတြရဲ႕ အက်ိဳးေပးပဲ ျဖစ္တာမို႔ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ မိမိရဲ႕ စိတ္ထား နဲ႔ လုပ္ရပ္သာလွ်င္ ပဓာနက်ေနပါတယ္။ 

အားလံုးေသာ က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြမ်ား ၂၀၁၁မွာ လုပ္ရပ္ေကာင္းမ်ားကို ေစတနာေကာင္းထား၍ လုပ္ေဆာင္ၾကၿပီး ေကာင္းေသာ အက်ိဳးေပးမ်ား ရ႐ိွ ခံစားႏိူင္ၾကပါေစ...


Thursday, January 6, 2011

ကိုပန္းသီး

ေရးၿပီးခဲ့တဲ့ အသြင္တူ၏ မတူ၏ ပိုစ့္မွာ သူ႔ကို ကိုပန္းသီးလို႔ တင္စားခဲ့တယ္။ ပန္းသီးဆိုတာက အျမင္လွသလို အရသာလည္း ႐ိွတဲ့ အသီး။ သူ႔ အမူအက်င့္ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ အေတာ္ေလး ထင္ဟပ္တဲ့ အသီး။ အဲဒီ ကိုပန္းသီးအေၾကာင္း ခု ေျပာျပခ်င္တယ္။ အားနာတတ္လြန္းတဲ့ အေၾကာင္း ဆိုပါေတာ့ေလ။

သူနဲ႔ ဘုရားပန္း သြားဝယ္ခဲ့ဖူးတယ္။ က်မ သစ္ခြပန္းဝယ္ေနက်ဆိုင္က ပန္းေတြသိတ္လတ္ၿပီး အနဲဆံုး တပတ္ေလာက္ေတာ့ အထားခံတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ အဲဒီဆိုင္က ပန္းေတြ မလတ္တာမို႔ ပန္းေတြကို ေ႐ြးၿပီး စိတ္တိုင္းမက်တာနဲ႔ ျပန္ခ်ထားခဲ့တယ္။  အဲဒီေစ်းမွာက ဘုရားပန္းဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္  ခင္းက်င္းထားေလေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဆိုင္ဆီ က်မ မ်က္လံုးေတြ အလိုလို ေရာက္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။ သူ က်မလက္ကို ကုတ္ၿပီး မဝယ္ဖို႔ တားတယ္။ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္ခ်င္နဲ႔ "အားနာစရာႀကီးကြာ" လို႔ ဆိုေသးတယ္။  က်မ ဇြတ္ဝယ္ခဲ့တယ္။ ဒီဘက္က ဆိုင္နဲ႔ စာ ခ်ဳပ္ထားတာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ ၾကံဖန္အားနာတတ္ပံုမ်ား....ေျပာပါတယ္။

အိမ္ကို လတိုင္း ေငြပို႔တဲ့အခါ ပန္နီဆူလာမွာ ရင္းႏီွးခင္မင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္ ႐ိွတယ္။ အားနာတတ္သူႀကီးက တလျခားစီ အဲဒီႏွစ္ဆိုင္ကေန ေငြပို႔ေလ့႐ိွတယ္။ လစဥ္ပို႔ေငြ မဟုတ္ဘဲ အိမ္က ၾကားျဖတ္ကိစၥ တခုခုအတြက္ ေငြလိုတဲ့အခါ ဘယ္ဆိုင္နဲ႔ ပို႔ရပါ့ လို႔....သူပဲ ေခါင္းေျခာက္ခံတယ္။ က်မက "ေငြေစ်း ပိုေပးတဲ့ဆီက ပို႔ေပါ့" လို႔ ေျပာမိရင္ သူ အေတာ္ ေၾကကြဲ႐ွာတယ္။ "ခင္မင္ရင္းႏီွးမႈ အေရးႀကီးတယ္ ေငြေလး နဲနဲပါးပါးကြာတာကို စကားလုပ္ မေျပာစမ္းပါနဲ႔" တဲ့...။ ေဟာ...က်မျဖင့္ ေနရင္းထိုင္ရင္း ေငြမ်က္ႏွာၾကည့္တတ္တဲ့ လူဆိုးမႀကီး ျဖစ္ေရာပဲ ။ 

တခါတေလ NTUC မွာ ေစ်းဝယ္ၿပီး လမ္းေရာက္မွ တခုခုေမ့ခဲ့လို႔ အနီးအနားက Giant ကို လိုတာ ဝင္ဝယ္ၾကတဲ့အခါ သူ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာပဲ ေနတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အနား လိုက္မလာဘူး။ NTUC ကေစ်းဝယ္လာတဲ့ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႀကီးေတြကိုင္ၿပီး Giantထဲကို ဝင္ရမွာ အားနာစရာႀကီးတဲ့....။ ျဖစ္ရေလ...။

အရင္အလုပ္တခုမွာတုန္းက သူ ေရးေနာ့ကားေသးေလးတစီး ရထားတယ္။ အလုပ္႐ွင္က သေဘာေကာင္းတယ္။ က်မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏံွ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ဟိုနားဒီနား သြားၾကရေအာင္လို႔္ လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒါႀကီးရကတည္းက တနဂၤေႏြ အိမ္လိုက္ေျပာင္းေပးတယ္။ ကားေသးေပမဲ့ ေနာက္ခန္းက အေတာ္ဆန္႔တာေလ။ သူ႔အလုပ္က အလုပ္သမားေလးေတြ ဘယ္သူျပန္ျပန္ ေလဆိပ္ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ က်မလည္းပဲ ပရဟိတ ဝါသနာပါပါတယ္။ လူေတြကို တတ္ႏိူင္သေလာက္ ကူလုပ္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္ ႐ိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုမွ လိုက္မမီဘူး။

တည သူ ေျပာလာတယ္။ ႐ံုးက အလုပ္သမားေလးတေယာက္ ျပန္မွာကို ေလဆိပ္ ပို႔ရမယ္။ မနက္က်ရင္ ႏွစ္နာရီ ထရမယ္ ေလယာဥ္ ခ်က္အင္က မနက္ ေလးနာရီမို႔ တဲ့ေလ။ က်မလည္း မေနႏိူင္တာနဲ႔ "ေစာေစာစီးစီး အခ်ိန္ႀကီးလား" လို႔ ေမးမိတယ္။ "ေစာေစာစီးစီး အခ်ိန္က တက္စီခ ေစ်းႀကီးတယ္ အလုပ္သမားေလးေတြမို႔ ေငြ အစိတ္-သံုးဆယ္ သက္သာလည္း သူတို႔အတြက္ မနဲဘူးေပါ့ကြာ" တဲ့။ "ဟုတ္ပါၿပီ ဒါဆိုလည္း တက္စီဘိုး ေပးလိုက္ေရာေပါ့" လို႔ က်မက အထြန္႔တက္မိျပန္တယ္။ "ဟာ...ဘယ္တူမလဲ...ၿပီးၿပီးေရာ ပိုက္ဆံေပးလိုက္တာနဲ႔  သူတို႔အေပၚ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ အေရးတယူ လိုက္ပို႔ေပးတာနဲ႔ ခုလိုဆိုေတာ့ သူတို႔ စိတ္ၾကည္ႏူးတာေပါ့ကြာ" တဲ့။ ကဲ...က်မကပဲ စိတ္ၾကည္ႏူးမႈကို နားမလည္တဲ့  ႏွလံုးသားမဲ့တဲ့ မိန္းမႀကီး ျဖစ္မသြားျပန္ဘူးလား။ ခက္တယ္။

ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူဟာ မလိုအပ္ဘဲ အားနာတတ္လြန္းတယ္လို႔ က်မက ျမင္မိတယ္။ က်မကေတာ့ အားနာသင့္မွ နာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မထက္  သ႔ူမွာ ခ်စ္သူခင္သူ ပိုမ်ားတာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိူင္တယ္။

႐ြာျပန္ၾကလို႔ လူၾကံဳပါးရင္လဲ ဒီလိုပဲ။ တခါမ်ား လူၾကံဳပစၥည္းေတြ မ်ားလြန္းလို႔ သူ႔အဝတ္အစားေတြ၊ ဖိနပ္ကအစ အကုန္ေလွ်ာ့ထားခဲ့ၿပီး ဟိုက်မွ ဝယ္ဝတ္မယ္ လုပ္ျပန္တယ္။ လူၾကံဳပါးလိုက္တဲ့ ဟန္းကယ္ရီဆိုလည္း ဆဲြရလြန္းလို႔ လူစင္စစ္က ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ဘဝ ေရာက္ရတာ အခါခါ။ ဒီလိုပဲ သူ႔အနားေနရတာ မေနတတ္ရင္ အင္မတန္ အကုသိုလ္မ်ားတယ္။ သူ စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေ႐ွ႕က လုပ္သမွ် ကိုယ္က လိုက္ႏိူင္မွ တန္ကာက်တယ္။ သူက အင္မတန္ အားနာတတ္ၿပီး သူမ်ားအေရးကိစၥကို ေ႐ွ႕တန္း တင္ေလ့႐ိွသူ၊ မ်က္ႏွာ စိမ္းစိမ္း က်က္က်က္ ဘယ္သူ႔ကို မဆို ကူညီခ်င္သူ ျဖစ္တယ္။ 

မွတ္မိေသးတယ္ တေန႔မွာေပါ့... မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားၾကဖို႔ အေရးဆိုလာေလရဲ႕။ တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ိဳး အေစာႀကီး အိပ္ရာႏိႈးရင္ သိတ္စိတ္ဆိုးတတ္တဲ့ က်မက "အိပ္စမ္းပါရေစဦး အိပ္ေရးဝမွ သြားၾကတာေပါ့" ေျပာမိတယ္။ သူက ေစာေစာသြားဖို႔ပဲ ဇြတ္ေျပာ၊ က်မက ဇြတ္ ေပကပ္အိပ္နဲ႔...။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ "ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ" ဆိုမွ ႐ုတ္တရက္ "ဟာ...ဒီေန႔ သူ႔ေမြးေန႔ကိုး"...လို႔ သတိရမိသြားတယ္။ က်မ အရမ္း အားနာသြားခဲ့တယ္။ လင္နဲ႔မယားေပမဲ့ သူ႔အေပၚ အားနာစိတ္နဲ႔  ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေယာကၤ်ားေမြးေန႔မွ ေမ့ရက္ေလျခင္းရယ္လို႔ အင္မတန္ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးတယ္။

ဘေလာ့ဂ္စေရးတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရေန႔ေလးေတြကို မေမ့မေလ်ာ့ ပိုစ့္ေလးတင္ၿပီး သူ႔အေပၚ ကိုယ့္ရဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္႐ိွမႈကို ျပခဲ့တယ္။ ပိုစ့္တင္ၿပီးတဲ့အခါ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး ကြန္ျပဴတာေ႐ွ႕ေရာက္ေအာင္ အတင္းဆဲြလို႔ ဖတ္ခိုင္းေတာ့တာ။ ဒီေတာ့လည္း သူ ျပံဳးလို႔... ေက်နပ္လို႔....။ သူက အဲသည္လို ေၾကလြယ္ ေအးလြယ္ ေျပၿငိမ္းလြယ္သူလည္း ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဒီေန႔ အဲဒီ ကိုပန္းသီး...အသက္တႏွစ္ ပိုႀကီးသြားျပန္ေပါ့။ ဒီေန႔ ကိုပန္းသီး ေမြးေန႔ေလ....။

ဒီပိုစ့္ေလးကေတာ့ ကိုပန္းသီးေမြးေန႔ အမွတ္တရဆိုလည္း ဟုတ္၊ က်မ ခ်စ္ၾကည္ေအး ငါးခ်ဥ္ေရာင္းတဲ့ ပိုစ့္ ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ အို...တကယ္ တကယ္ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ေလးမို႔ တကယ္ကို ခ်ဥ္တယ္ ခ်ဥ္ပါတယ္ကြယ္ ထင္ေတာ့တာ...:)




Image Source :http://www.dreamstime.com/

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...