ေရးၿပီးခဲ့တဲ့ အသြင္တူ၏ မတူ၏ ပိုစ့္မွာ သူ႔ကို ကိုပန္းသီးလို႔ တင္စားခဲ့တယ္။ ပန္းသီးဆိုတာက အျမင္လွသလို အရသာလည္း ႐ိွတဲ့ အသီး။ သူ႔ အမူအက်င့္ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ အေတာ္ေလး ထင္ဟပ္တဲ့ အသီး။ အဲဒီ ကိုပန္းသီးအေၾကာင္း ခု ေျပာျပခ်င္တယ္။ အားနာတတ္လြန္းတဲ့ အေၾကာင္း ဆိုပါေတာ့ေလ။
သူနဲ႔ ဘုရားပန္း သြားဝယ္ခဲ့ဖူးတယ္။ က်မ သစ္ခြပန္းဝယ္ေနက်ဆိုင္က ပန္းေတြသိတ္လတ္ၿပီး အနဲဆံုး တပတ္ေလာက္ေတာ့ အထားခံတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ အဲဒီဆိုင္က ပန္းေတြ မလတ္တာမို႔ ပန္းေတြကို ေ႐ြးၿပီး စိတ္တိုင္းမက်တာနဲ႔ ျပန္ခ်ထားခဲ့တယ္။ အဲဒီေစ်းမွာက ဘုရားပန္းဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခင္းက်င္းထားေလေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဆိုင္ဆီ က်မ မ်က္လံုးေတြ အလိုလို ေရာက္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။ သူ က်မလက္ကို ကုတ္ၿပီး မဝယ္ဖို႔ တားတယ္။ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္ခ်င္နဲ႔ "အားနာစရာႀကီးကြာ" လို႔ ဆိုေသးတယ္။ က်မ ဇြတ္ဝယ္ခဲ့တယ္။ ဒီဘက္က ဆိုင္နဲ႔ စာ ခ်ဳပ္ထားတာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ ၾကံဖန္အားနာတတ္ပံုမ်ား....ေျပာပါတယ္။
အိမ္ကို လတိုင္း ေငြပို႔တဲ့အခါ ပန္နီဆူလာမွာ ရင္းႏီွးခင္မင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္ ႐ိွတယ္။ အားနာတတ္သူႀကီးက တလျခားစီ အဲဒီႏွစ္ဆိုင္ကေန ေငြပို႔ေလ့႐ိွတယ္။ လစဥ္ပို႔ေငြ မဟုတ္ဘဲ အိမ္က ၾကားျဖတ္ကိစၥ တခုခုအတြက္ ေငြလိုတဲ့အခါ ဘယ္ဆိုင္နဲ႔ ပို႔ရပါ့ လို႔....သူပဲ ေခါင္းေျခာက္ခံတယ္။ က်မက "ေငြေစ်း ပိုေပးတဲ့ဆီက ပို႔ေပါ့" လို႔ ေျပာမိရင္ သူ အေတာ္ ေၾကကြဲ႐ွာတယ္။ "ခင္မင္ရင္းႏီွးမႈ အေရးႀကီးတယ္ ေငြေလး နဲနဲပါးပါးကြာတာကို စကားလုပ္ မေျပာစမ္းပါနဲ႔" တဲ့...။ ေဟာ...က်မျဖင့္ ေနရင္းထိုင္ရင္း ေငြမ်က္ႏွာၾကည့္တတ္တဲ့ လူဆိုးမႀကီး ျဖစ္ေရာပဲ ။
တခါတေလ NTUC မွာ ေစ်းဝယ္ၿပီး လမ္းေရာက္မွ တခုခုေမ့ခဲ့လို႔ အနီးအနားက Giant ကို လိုတာ ဝင္ဝယ္ၾကတဲ့အခါ သူ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာပဲ ေနတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အနား လိုက္မလာဘူး။ NTUC ကေစ်းဝယ္လာတဲ့ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႀကီးေတြကိုင္ၿပီး Giantထဲကို ဝင္ရမွာ အားနာစရာႀကီးတဲ့....။ ျဖစ္ရေလ...။
အရင္အလုပ္တခုမွာတုန္းက သူ ေရးေနာ့ကားေသးေလးတစီး ရထားတယ္။ အလုပ္႐ွင္က သေဘာေကာင္းတယ္။ က်မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏံွ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ဟိုနားဒီနား သြားၾကရေအာင္လို႔္ လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒါႀကီးရကတည္းက တနဂၤေႏြ အိမ္လိုက္ေျပာင္းေပးတယ္။ ကားေသးေပမဲ့ ေနာက္ခန္းက အေတာ္ဆန္႔တာေလ။ သူ႔အလုပ္က အလုပ္သမားေလးေတြ ဘယ္သူျပန္ျပန္ ေလဆိပ္ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ က်မလည္းပဲ ပရဟိတ ဝါသနာပါပါတယ္။ လူေတြကို တတ္ႏိူင္သေလာက္ ကူလုပ္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္ ႐ိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုမွ လိုက္မမီဘူး။
တည သူ ေျပာလာတယ္။ ႐ံုးက အလုပ္သမားေလးတေယာက္ ျပန္မွာကို ေလဆိပ္ ပို႔ရမယ္။ မနက္က်ရင္ ႏွစ္နာရီ ထရမယ္ ေလယာဥ္ ခ်က္အင္က မနက္ ေလးနာရီမို႔ တဲ့ေလ။ က်မလည္း မေနႏိူင္တာနဲ႔ "ေစာေစာစီးစီး အခ်ိန္ႀကီးလား" လို႔ ေမးမိတယ္။ "ေစာေစာစီးစီး အခ်ိန္က တက္စီခ ေစ်းႀကီးတယ္ အလုပ္သမားေလးေတြမို႔ ေငြ အစိတ္-သံုးဆယ္ သက္သာလည္း သူတို႔အတြက္ မနဲဘူးေပါ့ကြာ" တဲ့။ "ဟုတ္ပါၿပီ ဒါဆိုလည္း တက္စီဘိုး ေပးလိုက္ေရာေပါ့" လို႔ က်မက အထြန္႔တက္မိျပန္တယ္။ "ဟာ...ဘယ္တူမလဲ...ၿပီးၿပီးေရာ ပိုက္ဆံေပးလိုက္တာနဲ႔ သူတို႔အေပၚ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ အေရးတယူ လိုက္ပို႔ေပးတာနဲ႔ ခုလိုဆိုေတာ့ သူတို႔ စိတ္ၾကည္ႏူးတာေပါ့ကြာ" တဲ့။ ကဲ...က်မကပဲ စိတ္ၾကည္ႏူးမႈကို နားမလည္တဲ့ ႏွလံုးသားမဲ့တဲ့ မိန္းမႀကီး ျဖစ္မသြားျပန္ဘူးလား။ ခက္တယ္။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူဟာ မလိုအပ္ဘဲ အားနာတတ္လြန္းတယ္လို႔ က်မက ျမင္မိတယ္။ က်မကေတာ့ အားနာသင့္မွ နာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မထက္ သ႔ူမွာ ခ်စ္သူခင္သူ ပိုမ်ားတာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိူင္တယ္။
႐ြာျပန္ၾကလို႔ လူၾကံဳပါးရင္လဲ ဒီလိုပဲ။ တခါမ်ား လူၾကံဳပစၥည္းေတြ မ်ားလြန္းလို႔ သူ႔အဝတ္အစားေတြ၊ ဖိနပ္ကအစ အကုန္ေလွ်ာ့ထားခဲ့ၿပီး ဟိုက်မွ ဝယ္ဝတ္မယ္ လုပ္ျပန္တယ္။ လူၾကံဳပါးလိုက္တဲ့ ဟန္းကယ္ရီဆိုလည္း ဆဲြရလြန္းလို႔ လူစင္စစ္က ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ဘဝ ေရာက္ရတာ အခါခါ။ ဒီလိုပဲ သူ႔အနားေနရတာ မေနတတ္ရင္ အင္မတန္ အကုသိုလ္မ်ားတယ္။ သူ စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေ႐ွ႕က လုပ္သမွ် ကိုယ္က လိုက္ႏိူင္မွ တန္ကာက်တယ္။ သူက အင္မတန္ အားနာတတ္ၿပီး သူမ်ားအေရးကိစၥကို ေ႐ွ႕တန္း တင္ေလ့႐ိွသူ၊ မ်က္ႏွာ စိမ္းစိမ္း က်က္က်က္ ဘယ္သူ႔ကို မဆို ကူညီခ်င္သူ ျဖစ္တယ္။
မွတ္မိေသးတယ္ တေန႔မွာေပါ့... မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားၾကဖို႔ အေရးဆိုလာေလရဲ႕။ တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ိဳး အေစာႀကီး အိပ္ရာႏိႈးရင္ သိတ္စိတ္ဆိုးတတ္တဲ့ က်မက "အိပ္စမ္းပါရေစဦး အိပ္ေရးဝမွ သြားၾကတာေပါ့" ေျပာမိတယ္။ သူက ေစာေစာသြားဖို႔ပဲ ဇြတ္ေျပာ၊ က်မက ဇြတ္ ေပကပ္အိပ္နဲ႔...။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ "ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ" ဆိုမွ ႐ုတ္တရက္ "ဟာ...ဒီေန႔ သူ႔ေမြးေန႔ကိုး"...လို႔ သတိရမိသြားတယ္။ က်မ အရမ္း အားနာသြားခဲ့တယ္။ လင္နဲ႔မယားေပမဲ့ သူ႔အေပၚ အားနာစိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေယာကၤ်ားေမြးေန႔မွ ေမ့ရက္ေလျခင္းရယ္လို႔ အင္မတန္ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးတယ္။
ဘေလာ့ဂ္စေရးတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရေန႔ေလးေတြကို မေမ့မေလ်ာ့ ပိုစ့္ေလးတင္ၿပီး သူ႔အေပၚ ကိုယ့္ရဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္႐ိွမႈကို ျပခဲ့တယ္။ ပိုစ့္တင္ၿပီးတဲ့အခါ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး ကြန္ျပဴတာေ႐ွ႕ေရာက္ေအာင္ အတင္းဆဲြလို႔ ဖတ္ခိုင္းေတာ့တာ။ ဒီေတာ့လည္း သူ ျပံဳးလို႔... ေက်နပ္လို႔....။ သူက အဲသည္လို ေၾကလြယ္ ေအးလြယ္ ေျပၿငိမ္းလြယ္သူလည္း ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဒီေန႔ အဲဒီ ကိုပန္းသီး...အသက္တႏွစ္ ပိုႀကီးသြားျပန္ေပါ့။ ဒီေန႔ ကိုပန္းသီး ေမြးေန႔ေလ....။
ဒီပိုစ့္ေလးကေတာ့ ကိုပန္းသီးေမြးေန႔ အမွတ္တရဆိုလည္း ဟုတ္၊ က်မ ခ်စ္ၾကည္ေအး ငါးခ်ဥ္ေရာင္းတဲ့ ပိုစ့္ ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ အို...တကယ္ တကယ္ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ေလးမို႔ တကယ္ကို ခ်ဥ္တယ္ ခ်ဥ္ပါတယ္ကြယ္ ထင္ေတာ့တာ...:)
Image Source :http://www.dreamstime.com/
