ခ်စ္ေသာသူမ်ားႏွင့္ တဘဝတာ

က်မတို႔ သတင္းစာ ဖတ္ၾကတဲ့အခါ မျဖစ္မေန ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ေကာ္လံက မဂၤလာေဆာင္၊ ေမြးေန႔ နဲ႔ ေသေန႔ေၾကာ္ျငာလို႔ ေခၚႏိူင္တဲ့ နာေရးေၾကာ္ျငာေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ သားဖြားေဆး႐ံုမွာ ေမြးလာလိုက္ၾကတာေတြကလည္းမ်ား၊ တေန႔တေန႔ ေသေနၾကတာေတြက အမ်ားသားရယ္။ ေနစမ္းပါအံုး...သတင္းစာထဲေတြ႔တဲ့ နာေရးေၾကာ္ျငာတိုင္းအတြက္ ႐ွင္တို႔ ငိုၾကသလား...။ ဘယ္ ငိုလိမ့္မလဲေနာ္။ သူစိမ္းေတြဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ မ်က္ရည္ဘယ္ထြက္ပါ့မလဲ။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလရယ္လို႔ စုတ္သပ္မိ႐ံု၊ သနားဂ႐ုဏာ သက္မိၾက႐ံုေပါ့...။

တကယ္လို႔မ်ား ခ်စ္ရတဲ့ အသိမိတ္ေဆြထဲက တေယာက္ေယာက္ နာမည္မ်ား နာေရးေၾကာ္ျငာထဲ ဖတ္မိလို႔ကေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရၿပီ။ ဝမ္းနည္းၾကရၿပီ။ ေဆြမ်ိဳးအရင္းႀကီး ျဖစ္ေနရင္ျဖင့္ ပိုေတာင္ ဆိုးဦးမယ္။ အပူလံုးက ရင္ဝထိ တက္ေဆာင့္ၿပီး ေျမေပၚမွာပဲ လူးလိွမ့္ေနမလား၊ ရင္ဘတ္စည္တီးလို႔ ငိုခ်င္းပဲ ခ်ေနမလား။ နဲနဲခ်စ္မိရင္ နဲနဲပူေလာင္ၿပီး မ်ားမ်ားခ်စ္မိရင္ မ်ားမ်ား ပူေလာင္ ေစၿပီေပါ့။

ေဆး႐ံု ေဆးခန္းေတြလည္း ေရာက္ဖူးၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ ေတြ႕ရတဲ့ ေရာဂါသည္ေတြအတြက္ ျဖစ္ရေလရယ္လို႔ သနားမိၾက႐ံု။ ခ်စ္သူ ခင္သူေတြ အတြက္မ်ားဆိုရင္ျဖင့္ ဓါး႐ွ ဒဏ္ရာေလးကအစ က်မတို႔မွာ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကို္င္မိ၊ ရင္ေတြပူေလာင္လို႔။ ခပ္ႀကီးႀကီး ေရာဂါမ်ား ျဖစ္ရင္ေတာ့လား ဘုရား႐ိွခိုး ဆုေတာင္းေပးရ၊ ေဗဒင္ေတြေမး၊ ယၾတာေတြေခ်နဲ႔ အ႐ူးမီးဝိုင္းသလို ပူတတ္ၾကရဲ႕ မဟုတ္လား။

လမ္းေပၚမွာျဖင့္ အေႏွးယာဥ္ေတြ၊ အျမန္ယာဥ္ေတြလည္း ေပါပါ့။ တျခားသူေတြအတြက္ေတာ့ သတၱဝါေတြ ေဘးရန္ကင္း႐ွင္းၾကပါေစေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားႏိူင္ေပမဲ့ ကိုယ့္အိမ္သူ အိမ္သားေတြကိုဆို ေျဖးေျဖးေမာင္းေနာ္၊ ေက်ာ္မတက္နဲ႔၊ ၿပိဳင္မေမာင္းနဲ႔၊ ေမာင္းရင္း ဖုန္းေျပာမေနနဲ႔ စသျဖင့္ ပူပူပင္ပင္ စံုစံုလင္လင္ မွာတတ္ၾကေသးတာ။ ခ်စ္တဲ့သူေတြအတြက္ ပူတတ္ၾကပံုေတြေလ။

ကမာၻတလႊား အငတ္ေဘးေတြ ၾကံဳေနၾကတာမွ အမ်ားႀကီးရယ္၊ ခ်စ္သူ ဝမ္းဟာမွာကိုျဖင့္ အပူဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ ခ်စ္ရတဲ့သူေတြကိုျဖင့္ ေနမေကာင္းမွာလည္း ပူရ၊ စားၿပီးလို႔ အစာမေၾကမွာလည္း ပူရ၊ မွက္ ျခင္ ကိုက္မွာလည္းပူရ၊ လမ္းသြားရင္း ခလုတ္တိုက္မွာ၊ ေခ်ာ္လဲမွာကိုလည္း ပူရ၊ ႀကိဳမျမင္ႏိူင္တဲ့ အႏၲာရာယ္ေတြ အတြက္လည္း ေတြးပူရ၊ ည အိပ္မေပ်ာ္မွာကိုလည္း ပူရနဲ႔...အို ခ်စ္ခင္စဲြလန္းမႈ ဒီဂရီအလိုက္ ပူပန္ၾကရတာ။ က်န္သူမ်ား အတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္ ပူေလာင္ ခံစားၾကလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ ပူပင္ေၾကကြဲ ခံစားလိုက္ၾကမွျဖင့္ ခ်စ္ရတဲ့ သူတို႔တေတြ အတြက္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႔က အိမ္ကဖုန္းလာလို႔ ျပန္ေခၚေတာ့ အေမရယ္။ ညီမ အလတ္မ အူအတက္ေရာင္လို႔ ေဆး႐ံုမွာ ဗိုက္ခဲြရသတဲ့။ အေမက သားအမိခ်င္းေပမဲ့ အားနာတတ္တယ္။ ပိုက္ဆံ အေၾကာင္း လံုးဝ မဟဘူး။ ခဲြၿပီးၿပီ စိတ္မပူပါနဲ႔တဲ့။ က်မကေတာ့ အမအႀကီးပီပီ ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးအေပၚ တူတူေပမဲ့ စီးပြားေရး မေျပလည္ပဲ မေအအိမ္ အတူလာေနတဲ့ ညီမ မိသားစုမို႔ သူ႔အေပၚ သနားရတာက ပိုတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တရက္ ပိုက္ဆံ ခ်က္ခ်င္းပို႔၊ ေနာက္တရက္က် ေငြရ မရ ဖုန္းဆက္ရင္း အေျခအေန ေမးၾကည့္မိတယ္။

ညီမက အူအတက္ ခြဲထုတ္ၿပီးေပမဲ့ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ အသက္႐ႈလို႔မေကာင္းဘူးတဲ့ေလ။ သူ႔ကို ထံုေဆးေပးၿပီး အခြဲမွာ သူက နာလို႔ အားကနဲ နာတယ္ နာတယ္ ေအာ္မွ ေမ့ေဆး ခ်က္ခ်င္း ထပ္ထိုးေပးၿပီး ဆက္ခဲြသတဲ့။ က်မေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ အျမန္သြင္းလိုက္ရတဲ့ ေမ့ေဆး အ႐ွိန္ေၾကာင့္ပဲ ႏွလံုးထိေလသလား။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုတာ က်မ မေျပာတတ္ေပမဲ့ အစိမ္းလိုက္ႀကီး ခဲြသလို ျဖစ္သြားေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ နာ႐ွာမလဲ။ တဝဲလည္လည္ အေတြးေတြနဲ႔ က်မမွာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လိုက္ရတာ။ ဒါလည္းပဲ ခ်စ္ေသာသူ တေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ မဟုတ္လား။

မိသားစုဝင္ေတြ အတြက္ မေျပာနဲ႔။ တေလာေလးဆီက ကိုႀကီးေက်ာက္ အသည္း စီေအ ျဖစ္လို႔ ခဲြရမယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ က်မတို႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ေတြအားလံုး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾက၊ ေမတၲာပို႔ ဆုေတာင္းေပးၾကနဲ႔ ခ်စ္ခင္သူ တေယာက္အတြက္ ပူပန္ခဲ့ၾကေသးတာ မဟုတ္လား။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မျမင္ဘူးၾကပဲ စာေတြက တဆင့္ ခင္မင္ၾက၊ ေမာင္ႏွမေတြလို ရင္းႏီွးေနာက္ေျပာင္ၾကနဲ႔ပဲ ခ်စ္ေသာသူေတြ စာရင္း တိုးပြားလာေလတာ။

လူ ဆိုတာ အိုတတ္တဲ့ အမ်ိဳး၊ နာတတ္တဲ့ အမ်ိဳး၊ ေသတတ္တဲ့ အမ်ိဳးပဲရယ္လို႔ တရားေတာ္နဲ႔ ေျဖေတြးတာက တျခားလူေတြ အတြက္ေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ။ အသိမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အသုဘပို႔မ်ားသြားရင္ က်န္ရစ္သူေတြကို တရားေဟာ ေျပာျပတာမွ ဓမၼကထိက ႐ံႈးေလာက္ရဲ႕။ တရားနဲ႔ ေျဖဖို႔ဆိုတာ ငါ့အမ်ိဳးက်ေတာ့ ေျဖမရႏိူင္ဘူး ျဖစ္ျပန္တယ္။ ငါ့ အမ်ိဳးကိုး...။ ငါ ခ်စ္တဲ့သူကိုး...။ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏီွးမႈနဲ႔ ပူပင္ေသာက ဆိုတာ တိုက္႐ိုက္ အခ်ိဳးက်ေလေတာ့ ပိုၿပီး ခ်စ္ခင္စဲြလန္းေလ၊ ပိုၿပီးေတာ့ ေသာက ေရာက္ေလေလပဲေပါ့။

လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ရတဲ့ဘဝ ခဏတာေလးမွာ ေဆြရယ္ မ်ိဳးရယ္၊ ခ်စ္သူ ခင္သူရယ္လို႔ ႐ိွလာခဲ့ၾကတဲ့ က်မတို႔ အားလံုး သံသရာက လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ႐ုန္းမထြက္ႏိူင္ေသးသမွ်ေတာ့ သမုဒယရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြထဲ ခါးစည္းတုတ္ေႏွာင္ ခံေနၾကရဦးေတာ့မွာ ပါပဲေလ....။