တစ္ရက္ ကြၽန္မ႐ံုးအသြားလမ္းမွာ အမ်ိဳးသမီးကေလး တစ္ေယာက္ ေနာက္ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာတာ ေတြ႔ရေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ဘေလာဂ့္ေရးေနသူပီပီ နား မ်က္ေစ့ေတြ ဖြင့္ထားတဲ့သေဘာ။ လားလား...ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္။ ဖြားေအလုပ္သူက ေက်ာပိုးအိတ္ေလး လက္ကကိုင္လို႔၊ ေျမးျဖစ္သူက ဖြားေအလက္ထဲက တြန္းထိုး႐ုန္းကန္ရင္း ငိုလို႔ရယ္။ ဒါကို သားသည္အေမလုပ္သူက ေနာက္ဆံတငင္ငင္ျဖစ္ေနတဲ့ ပံုပါပဲ။
ဘာရယ္မဟုတ္ ကြၽန္မလည္း ေျခလွမ္းေတြ အ႐ိွန္ေလွ်ာ့ခ်ရင္း အသာေလး ၾကည့္မိပါတယ္။ မေအလုပ္သူက လူကသာ ႐ံုးသြားမဲ့ ပံု ေသေသသပ္သပ္ ဝတ္စားလို႔၊ စိတ္ကေတာ့ ငိုယိုေနတဲ့ သားငယ္ဆီမွာ။ ဖြားေအက တခ်က္ လွည့္ၾကည့္ရင္း "သြားသာသြား" လို႔ လွမ္းေျပာရင္း လက္ယပ္ျပေလတယ္။ ဪ...ျမန္မာမိသားစု ကေလးေပကိုး... ။ ေျပာကာမွ မေအလုပ္သူက သူ႔ေျခလွမ္းအစံုကို ရပ္တန္႔လို႔ သားကေလးဘက္ လိုက္ ေငးၾကည့္ေန႐ွာေတာ့တယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ သူ႔သားကေလးကို ခ်က္ခ်င္းပဲ အေျပးသြားလို႔ ရင္ခြင္ထဲ ဆဲြသြင္းေထြးေပြ႔ထားလိုက္ခ်င္ပံ ုပါ။
အဲဒီခဏမွာ ကြၽန္မလည္းပဲ မိခင္တေယာက္ရဲ႕႔ သားသမီးေတြအေပၚထား႐ိွတဲ့ သမုဒယေႏွာင္ႀကိဳး အတင္းအဆကို ခန္႔မွန္း ခံစားၾကည့္မိတယ္။ ခန္႔မွန္း လို႔သံုးရတာက ကြၽန္မက မိခင္တစ္ေယာက္ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကယ္ပဲ ကြၽန္မရင္ထဲ သိမ့္ကနဲ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားေလး ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ သားသည္အေမကေလးက ေနရာမွာ ေျခစံုရပ္ရင္း ေျမးအဖြားေက်ာျပင္ကို မ်က္ေစ့တဆံုး လိုက္ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္မလည္း ေျခလွမ္းေတြကို သြက္သြက္လွမ္းရင္း ႐ံုးကားအမီ ဆက္ေလွ်ာက္ ခဲ့ေတာ့တယ္။
တကယ္ဆို ဒါမ်ိဳးက သားသည္မိခင္တိုင္း သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းအပ္စမွာ ျဖစ္ေနက်မို႔ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥတခု မဟုတ္ေပဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲသလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျမင္ရတိုင္း ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္အပ်က္တခုဟာ ကြၽန္မ အေတြးထဲ ဖ်တ္ကနဲ ေရာက္ ေရာက္လာတတ္တာ...။
အဲသည္တုန္းက ကြၽန္မက ခပ္ငယ္ငယ္ပဲ ႐ိွေသးတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆရာဝန္မႀကီး သားအမိ ႐ိွတယ္။ ဆရာဝန္မႀကီးက ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ မုဆိုးမ ျဖစ္သြားခဲ့သူ။ အတိအက် ဆိုရရင္ သူ႔သားဦး ကေလး ေမြးၿပီးစမွာပဲ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ။ သားကေလးဟာ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူက ကိုယ္စားထားခဲ့တာရယ္လို႔ ဖူးဖူးမႈတ္ ခ်စ္႐ွာတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ စေနသား သားဦးေၾကာင့္ လင္ေသရတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမွားနဲ႔ ခြၽတ္ေခ်ာ္ မွားယြင္းမႈတိုင္းအတြ က္ သားျဖစ္သူကို မာန္မဲ အျပစ္တင္ေလ့႐ိွျပန္တယ္။
ဆရာဝန္မႀကီးက ေဆး႐ံုမွာ ေဆးမကုေတာ့ဘဲ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေတြမွာပဲ ပင့္တဲ့ဆီကို လိုက္ကုတယ္။ အဲဒါကလည္း သူ႔သားေလးေၾကာင့္ပဲ သူ အလုပ္ထြက္လိုက္တာ။ သူ အလုပ္ လုပ္တဲ့ ေဆး႐ံုကို ကေလးေခၚသြားလို႔ မရေပမဲ့ သူေဆးကုသြားမဲ့ လူနာအိမ္ေတြကိုေတာ့ သူ႔သားကေလးပါ ေခၚသြားလို႔ ရတာကိုး။ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ဆရာဝန္မႀကီးက ေဆးလိုက္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတယ္။ အားေဆးအသြင္းေကာင္းသလို ေဆးအစပ္လည္း ေကာင္းတယ္။ အေၾကာေဆး၊ အသားေဆးသြင္းတာ ညင္သာတာမို႔ ကြၽန္မတို႔အဖြား အားေဆးထိုးဖို႔ အိမ္ကို အျမဲပင့္ရတယ္။
ဆရာဝန္မႀကီးလာတိုင္းလည္း သားလုပ္သူက အျမဲပါလာတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားလုပ္တဲ့သူက လူပ်ိဳႀကီးဖားဖား ျဖစ္ေနၿပီ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သားကိုမခဲြႏိူင္လို႔ ေက်ာင္းအပ္ၿပီးမွ ျပန္ထုတ္လိုက္၊ ေက်ာင္းကို လိုက္ေခၚလိုက္၊ ကေလးက ငိုတိုင္း မထားခဲ့ရက္လို႔ ျပန္ေခၚလာလိုက္နဲ႔ သားျဖစ္သူဟာ ေက်ာင္းမတက္ခဲ့ရဘဲ အေမေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ထမီစဆဲြ လိုက္ေနခဲ့ေတာ့တာ။
ဆရာဝန္မႀကီးနဲ႔ သူ႔သားရဲ႕ နာမည္ေတြက ဘိုနာမည္ေလးေတြ။ နန္စီ ဆိုလား၊ နယ္လီ ဆိုလား ကြၽန္မ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ သားျဖစ္သူ နာမည္ကိုေတာ့ ဆရာဝန္မႀကီးပါးစပ္ဖ်ားက မခ်တာမို႔ ကြၽန္မ ခုထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ခပ္လြယ္လြယ္ " ေဘာ္နီ" လို႔ပဲမွတ္လိုက္ပါ။ ေဘာ္နီကေလးဟာ အ႐ြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔ အေမနဲ႔အတူ အျမဲ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေပၚမွာ လူေပလူေတ ကေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းမိၿပီး ပ်က္စီးစျပဳလာတယ္။ ရန္ျဖစ္လို႔၊ ႐ိုက္ႏွက္လာလို႔၊ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ပစၥည္းေတြ ေပါက္ခဲြ ဖ်က္ဆီးခဲ့လို႔နဲ႔ ဆရာဝန္မႀကီးက ေနာက္ကေန လိုက္႐ွင္းရေတာ့တယ္။ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ ဆရာဝန္မႀကီးက "ငါေတာ့ ေသလိုက္ခ်င္တာပါပဲ ေဘာ္နီရယ္" လို႔ ငိုသံ တုန္ခိုက္ခိုက္ေလးနဲ႔ ဆိုတတ္တယ္။ ဆရာဝန္မႀကီးက သိတ္ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔သူ၊ စကားေျပာသံကအစ ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအး တိုးတိုးညင္ညင္ ကေလးရယ္။ ေဘာ္နီ႔ေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ေဒါသေၾကာင့္ အသံႀကီးက ဝမ္းေခါင္းသံႀကီး ပါလာတတ္တယ္။
ေဘာ္နီက ေခြးခ်စ္တတ္သူမို႔ သူတို႔အိမ္မွာ ေခြးေတြ ေမြးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာ္နီ႔ကိုယ္နံ႔ ကလည္း ေခြးတေကာင္ရဲ႕ အနံ႔လို ခပ္အံု႔အံု႔ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ရယ္။ သူတို႔အိမ္ကို အဖြားအတြက္ ေဆးလိုက္ယူရင္း တခါ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ေဘာ္နီဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခြးေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနတာပဲ။ သူတို႔အိမ္က မီးသီးဟာ အနီေရာင္ႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ ခပ္မိွန္မိွန္ရယ္။ သူတို႔အိမ္ထဲ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ တမ်ိဳးႀကီးပဲ၊ ေက်ာမလံုသလို၊ ငွက္အုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ ကိုယ့္ေက်ာေနာက္ဘက္က ျဖန္းကနဲ ထပ်ံသြားၾကသလို...အဲသလို ခံစားမႈမ်ိဳး။ ဒီၾကားထဲ ဆရာဝန္မႀကီး ေဘာ္နီ႔ကို ေမးလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မေက်ာထဲ စိမ့္ကနဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ " ေဘာ္နီ မင္းဒယ္ဒီကို ညစာ ေကြၽးၿပီးၿပီလား" တဲ့ေလ။ အဲသည္ေတာ့မွ ကြၽန္မ သတိထားမိတာ။ အခန္းေထာင့္က စင္ေသးေသးေလးေပၚမွာ သူ႔ေယာက်္ားဓါတ္ပံု၊ ၿပီးေတာ့ ထမင္းပန္းကန္နဲ႔ ေသာက္ေရဖန္ခြက္။
ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ အရပ္ထဲမွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ဆရာဝန္မႀကီးဟာ ယဥ္ယဥ္ေလး ႐ူးေနတာလို႔ ေျပာၾက တယ္။ ေဘာ္နီကေလးကေရာ...ေသဆံုးသြားတဲ့ ဖခင္ကို ေန႔တိုင္း ထမင္းေကြၽးရ၊ ေယာက်္ားျဖစ္သူကို ေန႔စဥ္ တတြတ္တြတ္ စကားေတြ တိုင္တည္ေျပာဆိုေနတတ္တဲ့ စိတ္မမွန္တဲ့ မိခင္နဲ႔ ၊ ေမွာင္ကုပ္ကုပ္ အိမ္ႀကီးထဲမွာ ေခြးႀကီးေတြနဲ႔ပဲ အတူ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝ။
အတန္းပညာလည္း မတတ္၊ အသက္ေမြးမႈပညာရယ္လို႔လည္း ေလာက္ေလာက္လားလား မ႐ိွတဲ့ ေဘာ္နီေလး သူ႔အေမ ဆံုးပါးသြားတဲ့အခါ ဘယ္လိုမ်ား က်န္ေနခဲ့မွာပါလိမ့္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးဖူးပါရဲ႕။ ေတြးမိတိုင္းလည္း မ႐ႈႏိူင္ မကယ္ႏိူင္ သက္ျပင္းအခါခါ ခ်ရင္း အဆံုးသတ္ခဲ့ရတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က ၾကားရတဲ့ သတင္းအရေတာ့ ဆရာဝန္မႀကီး ဆံုးသြား႐ွာၿပီ၊ ေဘာ္နီေလးကေတာ့ မူးယစ္ေဆးဝါးမႈနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာလို႔ ၾကားခဲ့ရတယ္။ ရင္ေမာစရာပါပဲ။ သူ႔ဘဝေ႐ွ႕ေရး ဘယ္လိုမ်ား ဆက္႐ွာမွာပါလိမ့္။
ေဘာ္နီ႔လို အပင္မသန္၊ ဘဝ မလွခဲ့ရတဲ့ကေလးမ်ိဳးေတြ ေနာက္ထပ္ မ႐ိွပါေစနဲ႔၊ ေဘာ္နီ႔ထက္ ဘဝဆိုးတဲ့ ကေလးေတြ ေလာကႀကီးထဲ အမ်ားႀကီး ႐ိွမေနပါေစနဲ႔ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ေဘာ္နီ႔ဘဝေလး ေအးခ်မ္းပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္မိပါေတာ့တယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ ကြၽန္မလည္း ေျခလွမ္းေတြ အ႐ိွန္ေလွ်ာ့ခ်ရင္း အသာေလး ၾကည့္မိပါတယ္။ မေအလုပ္သူက လူကသာ ႐ံုးသြားမဲ့ ပံု ေသေသသပ္သပ္ ဝတ္စားလို႔၊ စိတ္ကေတာ့ ငိုယိုေနတဲ့ သားငယ္ဆီမွာ။ ဖြားေအက တခ်က္ လွည့္ၾကည့္ရင္း "သြားသာသြား" လို႔ လွမ္းေျပာရင္း လက္ယပ္ျပေလတယ္။ ဪ...ျမန္မာမိသားစု ကေလးေပကိုး...
အဲဒီခဏမွာ ကြၽန္မလည္းပဲ မိခင္တေယာက္ရဲ႕႔ သားသမီးေတြအေပၚထား႐ိွတဲ့ သမုဒယေႏွာင္ႀကိဳး အတင္းအဆကို ခန္႔မွန္း ခံစားၾကည့္မိတယ္။ ခန္႔မွန္း လို႔သံုးရတာက ကြၽန္မက မိခင္တစ္ေယာက္ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကယ္ပဲ ကြၽန္မရင္ထဲ သိမ့္ကနဲ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားေလး ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ သားသည္အေမကေလးက ေနရာမွာ ေျခစံုရပ္ရင္း ေျမးအဖြားေက်ာျပင္ကို မ်က္ေစ့တဆံုး လိုက္ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္မလည္း ေျခလွမ္းေတြကို သြက္သြက္လွမ္းရင္း ႐ံုးကားအမီ ဆက္ေလွ်ာက္ ခဲ့ေတာ့တယ္။
တကယ္ဆို ဒါမ်ိဳးက သားသည္မိခင္တိုင္း သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းအပ္စမွာ ျဖစ္ေနက်မို႔ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥတခု မဟုတ္ေပဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲသလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျမင္ရတိုင္း ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္အပ်က္တခုဟာ ကြၽန္မ အေတြးထဲ ဖ်တ္ကနဲ ေရာက္ ေရာက္လာတတ္တာ...။
အဲသည္တုန္းက ကြၽန္မက ခပ္ငယ္ငယ္ပဲ ႐ိွေသးတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆရာဝန္မႀကီး သားအမိ ႐ိွတယ္။ ဆရာဝန္မႀကီးက ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ မုဆိုးမ ျဖစ္သြားခဲ့သူ။ အတိအက် ဆိုရရင္ သူ႔သားဦး ကေလး ေမြးၿပီးစမွာပဲ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ။ သားကေလးဟာ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူက ကိုယ္စားထားခဲ့တာရယ္လို႔ ဖူးဖူးမႈတ္ ခ်စ္႐ွာတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ စေနသား သားဦးေၾကာင့္ လင္ေသရတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမွားနဲ႔ ခြၽတ္ေခ်ာ္ မွားယြင္းမႈတိုင္းအတြ
ဆရာဝန္မႀကီးက ေဆး႐ံုမွာ ေဆးမကုေတာ့ဘဲ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေတြမွာပဲ ပင့္တဲ့ဆီကို လိုက္ကုတယ္။ အဲဒါကလည္း သူ႔သားေလးေၾကာင့္ပဲ သူ အလုပ္ထြက္လိုက္တာ။ သူ အလုပ္ လုပ္တဲ့ ေဆး႐ံုကို ကေလးေခၚသြားလို႔ မရေပမဲ့ သူေဆးကုသြားမဲ့ လူနာအိမ္ေတြကိုေတာ့ သူ႔သားကေလးပါ ေခၚသြားလို႔ ရတာကိုး။ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ဆရာဝန္မႀကီးက ေဆးလိုက္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတယ္။ အားေဆးအသြင္းေကာင္းသလို ေဆးအစပ္လည္း ေကာင္းတယ္။ အေၾကာေဆး၊ အသားေဆးသြင္းတာ ညင္သာတာမို႔ ကြၽန္မတို႔အဖြား အားေဆးထိုးဖို႔ အိမ္ကို အျမဲပင့္ရတယ္။
ဆရာဝန္မႀကီးလာတိုင္းလည္း သားလုပ္သူက အျမဲပါလာတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားလုပ္တဲ့သူက လူပ်ိဳႀကီးဖားဖား ျဖစ္ေနၿပီ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သားကိုမခဲြႏိူင္လို႔ ေက်ာင္းအပ္ၿပီးမွ ျပန္ထုတ္လိုက္၊ ေက်ာင္းကို လိုက္ေခၚလိုက္၊ ကေလးက ငိုတိုင္း မထားခဲ့ရက္လို႔ ျပန္ေခၚလာလိုက္နဲ႔ သားျဖစ္သူဟာ ေက်ာင္းမတက္ခဲ့ရဘဲ အေမေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ထမီစဆဲြ လိုက္ေနခဲ့ေတာ့တာ။
ဆရာဝန္မႀကီးနဲ႔ သူ႔သားရဲ႕ နာမည္ေတြက ဘိုနာမည္ေလးေတြ။ နန္စီ ဆိုလား၊ နယ္လီ ဆိုလား ကြၽန္မ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ သားျဖစ္သူ နာမည္ကိုေတာ့ ဆရာဝန္မႀကီးပါးစပ္ဖ်ားက မခ်တာမို႔ ကြၽန္မ ခုထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ခပ္လြယ္လြယ္ " ေဘာ္နီ" လို႔ပဲမွတ္လိုက္ပါ။ ေဘာ္နီကေလးဟာ အ႐ြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔ အေမနဲ႔အတူ အျမဲ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေပၚမွာ လူေပလူေတ ကေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းမိၿပီး ပ်က္စီးစျပဳလာတယ္။ ရန္ျဖစ္လို႔၊ ႐ိုက္ႏွက္လာလို႔၊ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ပစၥည္းေတြ ေပါက္ခဲြ ဖ်က္ဆီးခဲ့လို႔နဲ႔ ဆရာဝန္မႀကီးက ေနာက္ကေန လိုက္႐ွင္းရေတာ့တယ္။ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ ဆရာဝန္မႀကီးက "ငါေတာ့ ေသလိုက္ခ်င္တာပါပဲ ေဘာ္နီရယ္" လို႔ ငိုသံ တုန္ခိုက္ခိုက္ေလးနဲ႔ ဆိုတတ္တယ္။ ဆရာဝန္မႀကီးက သိတ္ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔သူ၊ စကားေျပာသံကအစ ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအး တိုးတိုးညင္ညင္ ကေလးရယ္။ ေဘာ္နီ႔ေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ေဒါသေၾကာင့္ အသံႀကီးက ဝမ္းေခါင္းသံႀကီး ပါလာတတ္တယ္။
ေဘာ္နီက ေခြးခ်စ္တတ္သူမို႔ သူတို႔အိမ္မွာ ေခြးေတြ ေမြးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာ္နီ႔ကိုယ္နံ႔ ကလည္း ေခြးတေကာင္ရဲ႕ အနံ႔လို ခပ္အံု႔အံု႔ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ရယ္။ သူတို႔အိမ္ကို အဖြားအတြက္ ေဆးလိုက္ယူရင္း တခါ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ေဘာ္နီဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခြးေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနတာပဲ။ သူတို႔အိမ္က မီးသီးဟာ အနီေရာင္ႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ ခပ္မိွန္မိွန္ရယ္။ သူတို႔အိမ္ထဲ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ တမ်ိဳးႀကီးပဲ၊ ေက်ာမလံုသလို၊ ငွက္အုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ ကိုယ့္ေက်ာေနာက္ဘက္က ျဖန္းကနဲ ထပ်ံသြားၾကသလို...အဲသလို ခံစားမႈမ်ိဳး။ ဒီၾကားထဲ ဆရာဝန္မႀကီး ေဘာ္နီ႔ကို ေမးလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မေက်ာထဲ စိမ့္ကနဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ " ေဘာ္နီ မင္းဒယ္ဒီကို ညစာ ေကြၽးၿပီးၿပီလား" တဲ့ေလ။ အဲသည္ေတာ့မွ ကြၽန္မ သတိထားမိတာ။ အခန္းေထာင့္က စင္ေသးေသးေလးေပၚမွာ သူ႔ေယာက်္ားဓါတ္ပံု၊ ၿပီးေတာ့ ထမင္းပန္းကန္နဲ႔ ေသာက္ေရဖန္ခြက္။
ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ အရပ္ထဲမွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ဆရာဝန္မႀကီးဟာ ယဥ္ယဥ္ေလး ႐ူးေနတာလို႔ ေျပာၾက တယ္။ ေဘာ္နီကေလးကေရာ...ေသဆံုးသြားတဲ့ ဖခင္ကို ေန႔တိုင္း ထမင္းေကြၽးရ၊ ေယာက်္ားျဖစ္သူကို ေန႔စဥ္ တတြတ္တြတ္ စကားေတြ တိုင္တည္ေျပာဆိုေနတတ္တဲ့ စိတ္မမွန္တဲ့ မိခင္နဲ႔ ၊ ေမွာင္ကုပ္ကုပ္ အိမ္ႀကီးထဲမွာ ေခြးႀကီးေတြနဲ႔ပဲ အတူ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝ။
အတန္းပညာလည္း မတတ္၊ အသက္ေမြးမႈပညာရယ္လို႔လည္း ေလာက္ေလာက္လားလား မ႐ိွတဲ့ ေဘာ္နီေလး သူ႔အေမ ဆံုးပါးသြားတဲ့အခါ ဘယ္လိုမ်ား က်န္ေနခဲ့မွာပါလိမ့္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးဖူးပါရဲ႕။ ေတြးမိတိုင္းလည္း မ႐ႈႏိူင္ မကယ္ႏိူင္ သက္ျပင္းအခါခါ ခ်ရင္း အဆံုးသတ္ခဲ့ရတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က ၾကားရတဲ့ သတင္းအရေတာ့ ဆရာဝန္မႀကီး ဆံုးသြား႐ွာၿပီ၊ ေဘာ္နီေလးကေတာ့ မူးယစ္ေဆးဝါးမႈနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာလို႔ ၾကားခဲ့ရတယ္။ ရင္ေမာစရာပါပဲ။ သူ႔ဘဝေ႐ွ႕ေရး ဘယ္လိုမ်ား ဆက္႐ွာမွာပါလိမ့္။
ေဘာ္နီ႔လို အပင္မသန္၊ ဘဝ မလွခဲ့ရတဲ့ကေလးမ်ိဳးေတြ ေနာက္ထပ္ မ႐ိွပါေစနဲ႔၊ ေဘာ္နီ႔ထက္ ဘဝဆိုးတဲ့ ကေလးေတြ ေလာကႀကီးထဲ အမ်ားႀကီး ႐ိွမေနပါေစနဲ႔ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ေဘာ္နီ႔ဘဝေလး ေအးခ်မ္းပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္မိပါေတာ့တယ္။
စိတ္မေကာင္းစရာဘဲ အမရယ္..အဲဒီလို ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀ ရင္နာဖို႔လဲေကာင္း သနားဖို႔လဲေကာင္းပါရဲ႕။ မအိမ္သူလဲ တစ္ေယာက္ေတြ႔ဖူးတယ္။ အေမအို ေက်ာင္းဆရာမႀကီးက ဖူးဖူးမႈတ္ထားတဲ့ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ ႀကီးေတာင့္ ႀကီးမားသားႀကီးကို လိုေလေသးမရွိ ရွာေဖြေကၽြးၿပီး ရုတ္တရက္ အေမႀကီးက ျဗဳန္းဆိုေသသြားေတာ့ အဲဒီသားက ပညာမတတ္ဘာမတတ္ အေမ့လုပ္စာထိုင္စားၿပီး ေဘာ္ေၾကာ့ေနလာရာကေန ဒုကၡေတြေရာက္ လုပ္ကိုင္လဲမစားတတ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ဘ၀ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးအမေရ..
ReplyDeleteအင္းေနာ္....အမ
ReplyDeleteသားသမီးကို ခ်စ္လြန္းတာက နည္းမမွန္ခဲ့လို ့ပဲ နစ္မြန္းသြားတယ္ဆိုရမယ္။
ဒက္ဒီကေတာ့ ေၾကာခ်မ္းစရာရယ္။ :)
မိသားစု ဘဝေလးႏွေမ်ာဖို ့လည္း ေကာင္းတယ္။
( ရိုးရ )
စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ မခ်စ္ၾကည္ေအးေရ...၊ ကုေဋ႐ွစ္ဆယ္ သူေဌးသားကိုေတာင္ ျဖတ္ကနဲ သတိရလိုက္ မိေသးတယ္၊ ဘာမွ အျပစ္မ႐ွိတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ပညာတတ္ရဲ႕သားနဲ႔ ခ်စ္ပံုမမွန္တဲ့ မိဘေၾကာင့္ လမ္းမွားေပၚ ေရာက္သြားခဲ့ရတာ...၊ ဝမ္းနည္းစရာပဲ...။
ReplyDeleteေဘာ္ဘီတို႕လို မိသားစုမ်ိဳးေတြ႔ဖူးတယ္ နီးနီးနားနား မွာတင္ဘဲ။
ReplyDeleteအဲဒီလို သားသမီးေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ရလဒ္ကလည္း သိပ္မေကာင္းဘူးအစ္မရယ္
စိတ္မေကာင္းစရာ
ေဘာ္ဘီတို႔လို မိသားစုေတြ ပေပ်ာက္ပါေစ
ေဘာ္နီ႔ ဘဝေလးေအးခ်မ္းပါေစလုိ႔ မမနဲ႔ထပ္တူဆုေတာင္းေနမိတယ္..။ အင္း...ဘဝထဲကသင္ခန္းစာေတြ..
ReplyDeleteဘယ္အရာမွ အစြန္းမေရာက္မိဖုိ႔ သတိမူႀကရမွာပါပဲ..မေရ..။
အစ္မေရ.. ဖတ္ရင္းနဲ႕ ခံစားရတယ္...။ ကမာၻေလာကမွာရွိတဲ့ မိဘေတြအားလံုး ခ်စ္တတ္တဲ့အခ်စ္နဲ႕ ခ်စ္တတ္ျပီး... ဥပါဒ္ဒဏ္ေတြ ကင္းစင္ၾကပါေစဗ်ာ...
ReplyDeleteခင္မင္လ်က္
ေန၀ႆန္
စိတ္မေကာင္းစရာပဲေနာ္.. ဆရာဝန္မ ျဖစ္ရဲ႕နဲ႕ အေတြးအေခၚ မမွန္ခဲ့တာ.. ေျပာၾကသလိုပဲ.. မူမွန္စိတ္ကေန နည္းနည္း လြဲေခ်ာ္ေနလို႕သာ သား ျဖစ္သူကို လမ္းမွန္ေအာင္ မျပဳစု မပ်ိဳးေထာင္ ႏိုင္ခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕။
ReplyDeleteခ်စ္ၾကည္ေအး ေရ
ReplyDeleteအခုကို အဲလို သားမ်ဳိးနဲ႕ အဲလို အေမ မ်ဳိးကို မ်က္ေစ႔ ေရွ႕မွာ ေတြ႕ေနတယ္... ဘယ္အခ်ိန္ ဘာျဖစ္မလည္း ဆိုတာ သိေနေပမ႔ဲ.. ကိုယ္႔ သမီး ကပါဝင္ပတ္သက္ေနေတာ႔ မျဖစ္ပါေစနဲ႕ ၾကားခ်ိန္ေတြ မွာ ေျပာင္းလဲသြားပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေနရတယ္
ေရႊစင္ဦး
စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ အဲဒီလိုအျဖစ္ဆုိးေတြလူတုိင္းကင္းလြတ္ၾကပါေစ
ReplyDeleteခ်စ္ၾကည္ေရ...
ReplyDeleteမိဘေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြရဲ႕ ႏႈတ္၏ေဆာင္မျခင္း၊ လက္၏ေဆာင္မျခင္းေတြကို
မရခဲ့တာလား။ လ်စ္လ်ဴ႐ွဳၿပီး မခံယူခဲ့တာလား။
ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ျဖစ္ရေလတယ္...။
ဖတ္ခဲ့ရသမွ်ကေနေျပာရရင္... အဲဒါဆရာဝန္မႀကီးက စိတ္ေပ်ာ့တယ္ထင္တယ္...
ReplyDeleteအစ္မသီတာေျပာသလို... ႏႈတ္၏ေဆာင္မျခင္း၊ လက္၏ေဆာင္မျခင္းေတြကို
မရခဲ့တာလား။ လ်စ္လ်ဴ႐ွဳၿပီး မခံယူခဲ့တာလား...
ညီတဝမ္းကြဲငေပေလးကို သတိရသြားတယ္... း(
အမေလး ေက်ာခ်မ္းထွာ ..
ReplyDeleteတခ်ိဳ ့ေတြလည္း ပညာတတ္ပီး သညာမရွိလုိ ့အဲလိုျဖစ္ၾကတာ
နံပါတ္တစ္ ညံ့ခ်က္က အေမဆရာ၀န္မ၊ နံပါတ္ႏွစ္က ေဘာ္နီကိုယ္တိုင္၊ နံပါတ္ သံုးက ကၾကမၼာ ...ေနာက္ဆံုးျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတဲ့ ေကာင္ကို ခံုရံုးတင္ရမယ္ဆိုရင္။
ReplyDeleteဒီလိုေတြျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူက ေနာက္ကြယ္ကေန ႀကိဳးကိုင္ေနလဲ။ အဲဒါ အေရးႀကီးတယ္။
စိတ္မေကာင္းစရာပါ..မႀကီးခ်စ္ရယ္...
ReplyDeleteပညာတတ္ဆရာဝန္တေယာက္ျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႕
ေလာကဓံအလွည့္အေျပာင္းကိုမခံနိုင္တဲ့ေတာ့လည္း...
သားေလးလည္းသနားစရာေကာင္းသလို.အေမလည္းသနားစရာ
ေကာင္းလွပါတယ္...
ေဘာ္နီဘ၀ေလး ေအးခ်မ္းပါေစ ...
ReplyDeleteေဘာ္နီ႔လို ကေလးမ်ိဳးေတြ ေနာက္ထပ္ ရွိမလာပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရမွာပဲ....
ReplyDeleteထံုးစံအတိုင္း ရွပ္ျပာ ရွပ္ျပာနဲ႔ ေကာ္နီလို႔ ဖတ္လိုက္ေသးတာ... ဟီး
ခ်စ္နည္းမွန္ဖုိ႔လိုတယ္လို႔ ဆုိလိုတာေပါ႔
ReplyDeleteစိတ္ခ်ပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ႔ကေလးေတြကုိ နည္းက်လမ္းက်ခ်စ္ပါ႔မယ္
ေမာင္ဘႀကိဳင္
ေနျပည္ေတာ္မွလာသည္
ညကတင္ ဆရာၾကီးသာဓုရဲ႕ သူ႔သားေတြကို ဆံုးမတဲ့အေၾကာင္းေလးဖတ္ထားလို႔ သေဘာက်ေနမိတာ။ ဒီထဲက မိခင္လိုမ်ဳိးစရိုက္ကိုဖတ္ရေတာ့ ဒါဟာ သူတည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ သားသမီးရဲ႕ အနာဂတ္လို႔ပဲ မွတ္ယူမိတယ္။ မိဘေတြ ခ်စ္နည္းမွန္ဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ နားရြက္ကိုက္ခံရတဲ့ ပံုျပင္ေတြ ထပ္ၾကားေနရအံုးမယ္။
ReplyDeleteအင္း ငယ္ကတည္းက ဒီလိုျဖစ္လာဖုိ႔ ပံုစံသြင္းခဲ့လိုက္သလိုျဖစ္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႔။ ခ်စ္တာနဲ႔ ႏွစ္တာ ခြဲျခားတတ္မွ ကေလးအတြက္ေကာင္းလိမ့္မယ္ေနာ္။
ReplyDeleteခင္မင္ေလးစားလ်က္
ဆရာ၀န္မၾကီးက အေျခအေနမေကာင္းေတာ႔တာ တျခားသူ႔မိသားစု၀င္ေတြ မသိၾကဘူးလား မသိဘူး။ ကေလးကေတာ႔ သူ႔ကိုပ်ိဳးထားတဲ႔အတိုင္း ပြင္႔မွာပဲေလ။ ကလူသစ္သမီးကေတာ႔ ေက်ာင္းထားရလြယ္၊ ေက်ာင္းေပ်ာ္သဗ်ာ။ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာလို႔ရတယ္။
ReplyDeleteဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ ... ခေလးကိုခ်စ္ရာမေရာက္ ႏွစ္ရာေရာက္တာ ပညာတတ္ၿဖစ္ရက္နဲ႔ မသိတာလား ...
ReplyDelete