အစီအစဥ္အရဆိုရင္ေတာ့ မအူပင္ၿမိဳ႕ေပၚ ဆိုက္ကားတစ္စီးနဲ႔ ဘုရားစံုဖူးၾကတဲ့အခန္း၊ ၿပီးေတာ့ ေမာေမာပမ္းပမ္း ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အမ်ိဳးအိမ္မွာ ထမင္းစားၾကတဲ့အခန္း ျဖစ္ရမွာ။ ဒါေပမဲ့ ရင္ကိုအျမန္ထိပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး အဲဒီအခန္းေတြ ေက်ာ္ပစ္လိုက္တယ္။
ဟာ...ဟင္...ကေတာက္....!!!(ထမင္းစားပဲြႀကီးကို မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ေယာင္ရင္း ပိတ္သတ္ႀကီးမွ အလြန္႔ အလြန္ စိတ္ပ်က္သြားသံ......)
ဝက္သိုးထိုးနည္းနဲ႔ အတိုပဲ ခ်ဳပ္လိုက္ၾကပါစို႔။ မအူပင္ေစ်းထဲမွာ စာေရးကိရိယာေတြ၊ မုန္႔မ်ိဳးစံုေတြ ဝင္ဝယ္ၾကတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕ထဲက ေက်း႐ြာစုတစ္ခုျဖစ္တဲ့ " ေ႐ႊဘိုစု" ဆိုတဲ့ ႐ြာကေလးဆီ ကားတဆင့္ ထပ္စီးၾကရတယ္။ ၄၅မိနစ္ေလာက္ ႐ိွမယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ကားေပၚက ဆင္းခဲ့ၾကၿပီး ေရာက္သြားၿပီလား ဆိုေတာ့ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ကယ္ရီယာနဲ႔ ႐ြာထဲ စီးသြားရဦးမွာတဲ့။ ကြၽန္မမွာ ကိုယ့္ပိုင္ရာဆိုင္ရာ မဟုတ္ေလေတာ့ မ်က္ေစ့သူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ သူတို႔ ေခၚတဲ့ေနာက္ လိုက္ရတာပါပဲ။
ကယ္ရီယာဆိုလို႔ ဘာမ်ားလဲ မွတ္တယ္၊ ဆိုင္ကယ္ကို ေျပာတာ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ထိုင္ခံုမွာ ကတၱီပါဖံုေလးနဲ႔ ပါစင္ဂ်ာထိုင္ဖို႔ အေသအခ်ာလုပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ပါ။ ထမီနဲ႔မို႔ ေနာက္ကေန မိန္းမထိုင္ ေဘးေစာင္းေလး ထိုင္လိုက္ရင္း ရၿပီဆိုတာနဲ႔ အ႐ိွန္နဲ႔ ေမာင္းထြက္လိုက္တာ ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြရယ္၊ လြယ္ထားတဲ့အိတ္ရယ္၊ လည္ပင္းက ကင္မရာႀကီးရယ္နဲ႔ လူက ကိုး႐ိုးကားရားကို ျဖစ္လို႔။ ျပဳတ္က်ခဲ့မစိုးလို႔ ေနာက္ကတန္းေလးကို လက္တစ္ဘက္နဲ႔ ထိန္းကိုင္ရင္း ကိုယ္က ဆိုင္ကယ္ေပၚ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ပါသြားခဲ့တာ။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ ေမာင္ေလးက "အစ္မ အားမနာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ခါး ဖက္ထားလို႔ရတယ္ေနာ္"တဲ့။ ကြၽန္မမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ရယ္ခ်င္သြားေသးတယ္။
ဆိုင္ကယ္က မူလတန္းေက်ာင္းေလးရဲ႕ အေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္တယ္။ ေက်ာင္းေလးက တကယ့္ကို ေသးေသးေလး၊ စာသင္ခန္းေလး ၃ခန္းပဲ႐ိွတယ္။ စာသင္ခန္းေလးထဲက ကေလးေတြကို ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါမွာ ကြၽန္မရင္ထဲ က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ ကေလးတခ်ိဳ႕ဟာ ေက်ာင္းဝတ္စံု အျဖဴအစိမ္းေတာင္ မ႐ိွၾက႐ွာဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေန ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ကေလးေတြ ဝတ္လို႔ရယ္။ ဆရာမက "အလႉ႐ွင္လာတယ္၊ အလႉ႐ွင္ကို ႏႈတ္ဆက္ၾကရေအာင္"ဆိုေတာ့ အားလံုး တေယာက္တေပါက္နဲ႔ "မဂၤလာပါ" လို႔ လက္အုပ္ေလးခ်ီရင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ ကေလးေတြကို ဗလာစာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ေပတံ၊ ခဲဖ်က္၊ ခြၽန္စက္၊ ကြန္ပါဗူး နဲ႔ မုန္႔ေတြ ေဝငွေပးၾကပါတယ္။ ကေလးေတြ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာမ်ား ကြန္ပါဗူးေပၚက အ႐ုပ္ေလးေတြ တေယာက္ဟာနဲ႔ တေယာက္ လဲၾကည့္ၾက၊ အထဲမွာ ေရနဲ႔ ေငြမႈန္စေလးေတြပါတဲ့ ေပတံေလးေတြကို အေပၚကိုေထာင္ၿပီး လႈပ္ၾကည့္ၾကနဲ႔၊ ကြၽန္မမွာ သူတို႔ေလးေတြၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ဝဲမိတာ ခဏခဏရယ္။ တခ်ိဳ႕က မုန္႔ေတြကို လြယ္အိတ္ေလးထဲ ထည့္သိမ္းေနတာ ျမင္ရလို႔ ကြၽန္မက "စားေလ သမီးရဲ႕" ဆိုေတာ့ ေခါင္းခါျပ႐ွာတယ္။ သူ မစားဘဲ အိမ္က အေဖ အေမဖို႔၊ ေမာင္ေလး ညီမေလးဖို႔ သိမ္းသြားတာ ျဖစ္မွာ။
ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ဒီတစ္ခါအလႉဟာ တကယ့္ကို ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားခဲ့ရတာပါ။ လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာေလးအတြက္ ခုလို တႏိူင္ေလး လႉလိုက္လို႔ ရခဲ့တဲ့ပီတိဟာ ကုန္တဲ့ေငြပမာဏနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အခ်ိဳးခ်လို႔ မရစေကာင္းပါဘူး။ ေနာက္တခါ ကားအျပတ္ငွားၿပီး လႉဖို႔ပစၥည္းေတြ သယ္ႏိူင္သေလာက္ သယ္ယူသြားဖို႔ ေတြးမိရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းဝတ္စံု ျဖဴစိမ္းကေလးေတြ ခ်ဳပ္သြားဖို႔လည္း မေမ့ေစရဘူး။ လြတ္အိတ္၊ ဖိနပ္ အစံု တတ္ႏိူင္သေလာက္ ဝယ္သြားမယ္လို႔ ေခါင္းထဲမွာ ေတးထားလိုက္တယ္။
ဒီကေလးေတြကို ကြၽန္မ ေတြ႔ခဲ့ရသေလာက္ သူတို႔ မ်က္လံုးေလးေတြကိုက အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ ကေလးရယ္လို႔ အပူအပင္မဲ့ မဟုတ္ဘဲ တစ္ခုခု ေလးလံေနသလို ခံစားရတယ္။ သူတို႔ေတြထဲမွာ ေနာက္ႏွစ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းႏႈတ္ေတာ့မယ္လို႔ မိဘေတြ ဆံုးျဖတ္ထားသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ႐ိွမွာပါလိမ့္။ "ဒီေန႔ ေက်ာင္းမသြားနဲ႔ အေမ့ဝိုင္းကူ" ဆိုၿပီး အိမ္မွာ မိဘလုပ္ကူေနရလို႔ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္မလာႏိူင္တဲ့ ကေလးေတြေရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ႐ိွပါလိမ့္မလဲ။
ကေလးေတြနဲ႔ ဆရာမေတြကို ႏႈတ္ဆက္၊ ေက်ာင္းကေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လာပါဦးမဲ့ အေၾကာင္းေလး တီးတိုးရင္း ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
ကယ္ရီယာဆိုလို႔ ဘာမ်ားလဲ မွတ္တယ္၊ ဆိုင္ကယ္ကို ေျပာတာ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ထိုင္ခံုမွာ ကတၱီပါဖံုေလးနဲ႔ ပါစင္ဂ်ာထိုင္ဖို႔ အေသအခ်ာလုပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ပါ။ ထမီနဲ႔မို႔ ေနာက္ကေန မိန္းမထိုင္ ေဘးေစာင္းေလး ထိုင္လိုက္ရင္း ရၿပီဆိုတာနဲ႔ အ႐ိွန္နဲ႔ ေမာင္းထြက္လိုက္တာ ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြရယ္၊ လြယ္ထားတဲ့အိတ္ရယ္၊ လည္ပင္းက ကင္မရာႀကီးရယ္နဲ႔ လူက ကိုး႐ိုးကားရားကို ျဖစ္လို႔။ ျပဳတ္က်ခဲ့မစိုးလို႔ ေနာက္ကတန္းေလးကို လက္တစ္ဘက္နဲ႔ ထိန္းကိုင္ရင္း ကိုယ္က ဆိုင္ကယ္ေပၚ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ပါသြားခဲ့တာ။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ ေမာင္ေလးက "အစ္မ အားမနာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ခါး ဖက္ထားလို႔ရတယ္ေနာ္"တဲ့။ ကြၽန္မမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ရယ္ခ်င္သြားေသးတယ္။
ဆိုင္ကယ္က မူလတန္းေက်ာင္းေလးရဲ႕ အေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္တယ္။ ေက်ာင္းေလးက တကယ့္ကို ေသးေသးေလး၊ စာသင္ခန္းေလး ၃ခန္းပဲ႐ိွတယ္။ စာသင္ခန္းေလးထဲက ကေလးေတြကို ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါမွာ ကြၽန္မရင္ထဲ က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ ကေလးတခ်ိဳ႕ဟာ ေက်ာင္းဝတ္စံု အျဖဴအစိမ္းေတာင္ မ႐ိွၾက႐ွာဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေန ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ကေလးေတြ ဝတ္လို႔ရယ္။ ဆရာမက "အလႉ႐ွင္လာတယ္၊ အလႉ႐ွင္ကို ႏႈတ္ဆက္ၾကရေအာင္"ဆိုေတာ့ အားလံုး တေယာက္တေပါက္နဲ႔ "မဂၤလာပါ" လို႔ လက္အုပ္ေလးခ်ီရင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ ကေလးေတြကို ဗလာစာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ေပတံ၊ ခဲဖ်က္၊ ခြၽန္စက္၊ ကြန္ပါဗူး နဲ႔ မုန္႔ေတြ ေဝငွေပးၾကပါတယ္။ ကေလးေတြ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာမ်ား ကြန္ပါဗူးေပၚက အ႐ုပ္ေလးေတြ တေယာက္ဟာနဲ႔ တေယာက္ လဲၾကည့္ၾက၊ အထဲမွာ ေရနဲ႔ ေငြမႈန္စေလးေတြပါတဲ့ ေပတံေလးေတြကို အေပၚကိုေထာင္ၿပီး လႈပ္ၾကည့္ၾကနဲ႔၊ ကြၽန္မမွာ သူတို႔ေလးေတြၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ဝဲမိတာ ခဏခဏရယ္။ တခ်ိဳ႕က မုန္႔ေတြကို လြယ္အိတ္ေလးထဲ ထည့္သိမ္းေနတာ ျမင္ရလို႔ ကြၽန္မက "စားေလ သမီးရဲ႕" ဆိုေတာ့ ေခါင္းခါျပ႐ွာတယ္။ သူ မစားဘဲ အိမ္က အေဖ အေမဖို႔၊ ေမာင္ေလး ညီမေလးဖို႔ သိမ္းသြားတာ ျဖစ္မွာ။
ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ဒီတစ္ခါအလႉဟာ တကယ့္ကို ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားခဲ့ရတာပါ။ လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာေလးအတြက္ ခုလို တႏိူင္ေလး လႉလိုက္လို႔ ရခဲ့တဲ့ပီတိဟာ ကုန္တဲ့ေငြပမာဏနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အခ်ိဳးခ်လို႔ မရစေကာင္းပါဘူး။ ေနာက္တခါ ကားအျပတ္ငွားၿပီး လႉဖို႔ပစၥည္းေတြ သယ္ႏိူင္သေလာက္ သယ္ယူသြားဖို႔ ေတြးမိရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းဝတ္စံု ျဖဴစိမ္းကေလးေတြ ခ်ဳပ္သြားဖို႔လည္း မေမ့ေစရဘူး။ လြတ္အိတ္၊ ဖိနပ္ အစံု တတ္ႏိူင္သေလာက္ ဝယ္သြားမယ္လို႔ ေခါင္းထဲမွာ ေတးထားလိုက္တယ္။
ဒီကေလးေတြကို ကြၽန္မ ေတြ႔ခဲ့ရသေလာက္ သူတို႔ မ်က္လံုးေလးေတြကိုက အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ ကေလးရယ္လို႔ အပူအပင္မဲ့ မဟုတ္ဘဲ တစ္ခုခု ေလးလံေနသလို ခံစားရတယ္။ သူတို႔ေတြထဲမွာ ေနာက္ႏွစ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းႏႈတ္ေတာ့မယ္လို႔ မိဘေတြ ဆံုးျဖတ္ထားသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ႐ိွမွာပါလိမ့္။ "ဒီေန႔ ေက်ာင္းမသြားနဲ႔ အေမ့ဝိုင္းကူ" ဆိုၿပီး အိမ္မွာ မိဘလုပ္ကူေနရလို႔ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္မလာႏိူင္တဲ့ ကေလးေတြေရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ႐ိွပါလိမ့္မလဲ။
ကေလးေတြနဲ႔ ဆရာမေတြကို ႏႈတ္ဆက္၊ ေက်ာင္းကေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လာပါဦးမဲ့ အေၾကာင္းေလး တီးတိုးရင္း ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
ရန္ကုန္ အေဝးေျပးဂိတ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆည္းဆာလြန္ခ်ိန္။ ေန႔သစ္တေန႔ရဲ႕အလင္းကို ေရာက္ဖို႔ အေမွာင္ကို ႀကိဳဆိုၾကရမယ္ မဟုတ္ပါလား....
သာဓု သာဓု သာဓု
ReplyDeleteရင္ကိုထိေစေသာ အစ္မခ်စ္ရဲ႕ပို႔စ္ေလးတစ္ခု
ဒီတခါေတာ့ ထိသြားၿပီ၊ တကယ့္ကို ဟတ္တ္ တည့္တည့္ပဲ...၊ ကေလးေတြ ဓါတ္ပံုကပါ ပိုၿပီးေတာ့ စိတ္ထိခိုက္ေစတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မခ်စ္ၾကည္ေအးရဲ႕ အလွဴပစၥည္းေတြကို ရၿပီး သူတို႔ေပ်ာ္တဲ့အေၾကာင္း ၾကားရတာ ရင္ထဲမွာ ထပ္တူပီတိ ျဖစ္ရပါတယ္၊ သြားခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ေလးက တိုေပမယ့္ ဒီခရီးအေၾကာင္း ပို႔စ္ေလးက ေပးတဲ့ ခံစားမႈကေတာ့ တကယ့္ကိုပဲ ႐ွည္႐ွည္လ်ားလ်ား....။
ReplyDeleteရင္ကို ထိမွန္သြားတာမ်ား
ReplyDeleteကိုယ္တကယ္ မခံစားႏိုင္ဘူး အခ်စ္ၾကည္ရယ္
က်ိဳက္လတ္ကေန ေရွ႕ဆက္သြားရင္ တို႔မ်ားရြာကို ေရာက္ပါတယ္
က်ိဳက္လတ္၊ က်ိဳက္ေထာ္၊ က်ံဳက်ိဳက္---> ႐ုပ္ဆိုင္
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အပူအပင္မရိွတဲ့ မ်က္ဝန္းမ်ဳိး မျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတာ ဖတ္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
ReplyDeleteတနိင္တပိုင္လႉနိင္ခဲ့တာ ဝမ္းေျမွာက္မိပါရဲ႕။
ကေလးေတြအတြက္ အခ်ိန္ပိုင္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ ရလိုက္တာဟာ ဘာမွမရတာထက္ေတာ့ ပိုေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္ထပ္ အလႉၾကီးမ်ားလႉနိင္ပါေစ။
အရင္ ပါလီမန္ေခတ္တုန္းက ျမန္မာျပည္က ဆႏၵျပပြဲတခုမွာ ေရွ႕က ဗမာအုပ္က တစံုတရာ ေတာင္းဆို တာကို ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ ဗမာလို အမ်ားၾကီးမတတ္တဲ့ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား အုပ္က “အား.. တူတူ ပဲ၊ အား..တူတူ ပဲ” (ေရွ႕က ေျပာသြားတာနဲ႕ အတူတူပဲ) လို႕ လိုက္ေအာ္ရင္း ဆႏၵျပခဲ့ ၾကသတဲ့။ အခု က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာကို ေရွ႕ကလူေတြ ေျပာသြားၾကျပီး ျဖစ္လို႕ ( ေရွ႕ကလူေတြနဲ႕ )“အား..တူတူပဲ” လို႕ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ (၁) အလွဴအတြက္ ပီတိ ျဖစ္ရပါတယ္။ (၂) က်ေနာ္တို႕ ရင္ေတြကိုလည္း တည့္တည့္ၾကီး လာမွန္ပါတယ္။
ReplyDeleteမ်က္ရည္စေတြသိမ္းလုိ႔ ျပန္သြားရျပီ မမေရ..။ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ့ ဘဝေတြကုိ သနားဂရုဏာသက္မိရတယ္..။ ရန္ကုန္ျပန္ျဖစ္ရင္ အဲဒိဘက္ကုိသြားဦးမွလုိ႔ စိတ္ထဲေတးထားလုိက္ျပီ..။
ReplyDeleteျမင့္ျမတ္တဲ့အလွဴဒါနအတြက္ ေလးစားစြာ၊ ႀကည္ႏူးဝမ္းေျမာက္စြာ သာဓုသုံးႀကိမ္ေခၚလုိက္ပါတယ္..။
ခ်စ္ၾကည္ေအး ညီမ ေရ
ReplyDeleteညီမ ရဲ႕ ရင္ကို ထိေစတာတာ အမ ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ႕ အရာမဟုတ္ေပမဲ႕ တကယ္ ကို ထိပါတယ္ ဒီမွာ ဒီလိုမ်ဳိးေတြဘဲ သူတို႕ မွာ ............ အင္း........
ေနာက္ထပ္ အမ်ားႀကီး လွဴ ႏိုင္ပါေစ။
ReplyDeleteေအးဗ်ာ............
ReplyDeleteသားတစ္ေယာက္ဖခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ. ခံစားၾကည့္မိပါတယ္ဗ်ာ ။ မ်က္ရည္ဝဲလာတယ္။ ကေလးအားလုံးကုိ ကေလးေလးေတြလိုပဲျမင္ခ်င္တယ္ဗ်ာ ။ ေနာက္ေနာင္ၾကံဳၾကိဳက္ရင္ေျပာပါဦး ။ လႈရေအာင္လုိ.။
တီတီေအ
ခုမွတကယ္ ရင္ကိုထိတာ....။ ညီမေလးလဲ မၾကီးလိုပဲ အဲဒီကေလးေတြေတြ႔ရင္ မ်က္ရည္၀ဲေရာ...။ လွဴေနက်မိဘမဲ႔ေက်ာင္းကိုစေရာက္တုန္းကဆို ငိုကိုငိုပစ္လိုက္တာ...သနားလို႔ေလ..။ မၾကီးအလွဴအတြက္ သာဓုသံုးၾကိမ္ေခၚလိုက္ပါတယ္...။
ReplyDeleteWhy you didn't go and donate to white Elephants in Nay Pyi Daw?
ReplyDeleteMyanmar leaders said that if White Elephants are there, country will rich and perfect.
Dontate next time to White Elephants too like Myanmar Tycoons.
မေရ... ျမန္မာျပည္က ခ်ိဳ႕တဲ့ၾကတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာ အစ္မေျပာသလုိ အေရာင္ေဖ်ာ့ေနတာ ညီမလည္း သတိထားမိတယ္။ လုိအပ္ခ်က္ေတြ သိပ္မ်ားေနတဲ့ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ျပန္တုိင္း ရခဲ့တဲ့ စိတ္ထိခုိက္မႈေတြလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး မရယ္။ း(
ReplyDeleteဒါေၾကာင့္လည္းေလ.. ဇြန္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ကုိယ္ႏုိင္သေလာက္ ပံ့ပုိးၾကမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားတယ္။
အစ္မခ်စ္ရဲ႕ အလွဴအတြက္ သာဓု...သာဓု...သာဓုလုိ႔ သုံးႀကိမ္ေခၚသြားတယ္ေနာ္။ း)
ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ ႏွစ္က်ပ္ခြဲျကီးနဲ့ ဆလင္းဘက္အိပ္ျကီးလြယ္ျပီးအထုတ္အပိုးေတြနဲ့ေတာင့္ေတာင့္ျကီးပါ
ReplyDeleteသြားတဲ့အစ္မပံုကို ျမင္ေယာင္ရင္း ရီေနမိတာ..။အဲ....ရီလို့မွမဆံုးေသး...စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါေရာ....:(
ဒီကကေလးေတြရဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ့ ကၽြန္တာ္တို့ ညန္မာပီ ျကီးက ကေလးေတြရဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ႏွိုင္းယွဥ္
မိတိုင္း ရင္ထဲမေကာင္းဘူးအစ္မရာ...။အစ္မရဲ့ အလွုအတြက္ ဝမ္းသာမိပါတယ္...။ေျခာက္ေသြ့ေနတဲ့ ကႏၱာရ
အမိျမန္မာျပည္အတြက္ ေအးျမတဲ့ မိုးေရစက္ကေလးတစ္စက္ေပါ့ေနာ္...၊ဒီလိုမိုးေရစက္ကေလးေတြ ေနာက္
ထပ္အမ်ားျကီး....အမ်ားျကီး....က်လာ၊ရလာရင္ေတာ့ စိုျပည္လန္းစမ္းလာမွာမလြဲပါအစ္မရာ...။
Comment 1 to 13 ......Ah Tu Tu Bel:)
ReplyDeleteThe post me feeling:) n :(
Gyidaw
ဘရာဗာ ေဒၚခ်စ္
ReplyDeleteအားက်လိုက္တာ အမေရ။ ရန္ကုန္ျပန္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ အဲဒီလို လွဴႏို္င္ေအာင္ အခုထဲက ျပင္ဆင္ထားအံုးမွဘဲ။ ကေလးေတြသနားစရာ...
ReplyDelete((( သာဓု ))))
ReplyDeleteအေျခအေနက ျမန္မာျပည္က လမ္းေတြလုိပဲ။ အေျခခံကမေကာင္းေတာ႔ ေနာက္က အျမဲတမ္းလိုက္ျပင္ေနရတယ္။ ဘယ္ေတာ႔မွလဲ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းျဖစ္မလာဘူး။ ခုဟာက အျမင္မေတာ္တဲ႔သူေတြကပါ ၀င္ေနရတာပဲ။
ဒီလိုလွဴတာေကာင္းပါတယ္။
ReplyDeleteဒီထက္ပိုၿပီးလက္ေတြ႕က်တဲ့ စုေပါင္းကူညီမွုကို စဥ္းစားၿပီးအေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ယင္...
ေနာက္ထပ္ အမ်ားႀကီး လွဴ ႏိုင္ပါေစ။
ReplyDelete