စိနတိုင္းသြားေတာလား-၉

တစ္ကယ္ဆို တရုတ္ျပည္သြား ခရီးစဥ္ကို ျမန္ျမန္ျဖတ္လိုက္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သြားခဲ့တဲ့ ေနရာေတြက မ်ားေတာ့ ေရးခ်င္တာေတြကလည္း မ်ားေနတယ္။ ဟိုဟာေလးလည္း ေရးလိုက္ခ်င္၊ ဒီဟာေလးလည္း ေရးလိုက္ခ်င္ အဲသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီလကုန္ေလာက္ေတာ့ အၿပီးျဖတ္ မယ္။ မရ ရေအာင္ ျဖတ္မယ္လို႔ စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ထားတယ္။ ကဲ ဆက္ၾကရေအာင္ေနာ္....။

ေဘဂ်င္းအျပင္ ကၽြန္မတို႔ သြားခဲ့တဲ့ ေနာက္ထပ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကေတာ့ Cheng De Zhan ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးပါ။ ခ်န္းသာ့လို႔ အသံထြက္ၾကပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ Jehol (က်ဲ႕ဟိုး လို႔ အသံထြက္မယ္ ထင္ပါရဲ႕) လို႔ ေခၚတြင္ခဲ့ၾကတဲ့ အဲဒီ့ ျမိဳ႕ကေလးဟာ ေဘဂ်င္းရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ ေဟဘဲ-Hebei ျပည္နယ္ အတြင္းမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ခ်န္းသာ့ၿမိဳ႕ကေလးဆီကို ေဘဂ်င္းကေန ၄နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ရထားစီးၿပီး သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးဆီ တခုတ္တရ သြားခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူဟာ Qing emperors-ခ်င္းမင္းဆက္ေတြရဲ႕ ေႏြရာသီစံနန္းေတာ္ရွိရာၿမိဳ႕ ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ပါပဲ။

ရထားစီးရတာ ႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ စိတ္လွႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ေဘဂ်င္းမွာ ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား၊ အလွ်င္ရထားလို႔ ေခၚရမဲ့ Speed train နဲ႔ ၿမိဳ႕တြင္းသြားရထား Sub way သံုးမ်ိဳးလံုးကို စီးဖူးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ခ်န္းသာ့ကို သြားခဲ့ၾကတာက ၿမိဳ႕ပတ္ရထားနဲ႔ပါ။

ေဘဂ်င္း မီးရထားဘူတာရံု

ဘူတာရံုအထဲကို ေရာက္ပါၿပီ။ ဧဂ်င့္က လက္မွတ္ႀကိဳတင္၀ယ္ထားခဲ့တာမို႔ ၀င္လို႔ရတာနဲ႔ တန္း၀င္ခဲ့ၾကတယ္။

ေလွကားေပၚကအဆင္း လွမ္းရိုက္ထားတာပါ။ က်န္တဲ့သူေတြေျခလွမ္းကို အမွီလိုက္ရင္း ရိုက္ရတာမို႔ ဓါတ္ပံုေတြကို သိတ္ စိတ္တိုင္းမက်ဘူးလို႔ ႀကိဳတင္ ၀န္ခံခ်င္ပါတယ္ရွင္....

ကၽြန္မတို႔စီးရမဲ့တြဲကို ေရာက္ပါၿပီ။ ဒါကို သူတို႔ဆီမွာေတာ့ Upper class လို႔ ေခၚသတဲ့။ ၾကည့္ရံု ၾကည့္ရင္ေတာ့ မဆိုးဘူးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ရမွာပါ။

 
 

ရယ္ရတာက သူတို႔ ေဒသခံေတြဟာ ခံုနံပါတ္အတိုင္း မထိုင္ၾကဘဲ ေတြ႔ရာ၊ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာ ၀င္ထိုင္ တတ္ၾကတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ေနရာမွာ ထိုင္ေနတဲ့သူကို လက္မွတ္ျပၿပီး ဖယ္ခိုင္းေတာ့ သူက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ အနားက ေနာက္တစ္ေနရာ ေျပာင္း ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ တစ္ခါေနာက္လူက ဖယ္ခိုင္းျပန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္တစ္ေနရာ ေျပာင္းထိုင္ျပန္ပါတယ္။ သူ႔မွာလည္း ထိုင္ခံုနံပါတ္ရွိရက္နဲ႔ေလ...။

ရထားစထြက္တာနဲ႔ ေဘးဘီမွာ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အိမ္ကေလးေတြပါ။

ကၽြန္မတို႔ ရြာကိုေတာင္ လြမ္းသြားမိပါတယ္။ ခပ္ဆင္ဆင္ တူမေနဘူးလား...

ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိူင္မဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေနရာမွာတင္ အစားအေသာက္ေတြစားၾက၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္ၾကတာမို႔ပါ။ အဲကြန္းရထားဆိုေတာ့ အလံုပိတ္ထားတဲ့ အထဲမွာ အနံ႔အသက္ေတြက မႊန္ေနေတာ့တာပါ။ ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြ၊ အနံ႔ေတြနဲ႔ အစားအေသာက္ အနံ႔ေတြ ေရာျပြမ္းေနတဲ့ အနံ႔ကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိူင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ မေလးရွားက အန္ကယ္ႀကီးက ခဏဆိုၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာ ၿပီး ေနရာေျပာင္းၾကရေအာင္ဆိုေတာ့မွ ကၽြန္မမွာ အသက္ရွဴေခ်ာင္ေတာ့တယ္။ အန္ကယ္ႀကီးက အိပ္စင္တဲြနဲ႔ ပိုက္ဆံအလိုက္ေပးၿပီး လက္မွတ္လဲလာခဲ့တာေလ။ အန္ကယ္ႀကီး တစ္အား ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း။

အိပ္ခန္းတြဲေရာက္လို႔မွ အသက္ရွဴေခ်ာင္ၿပီး ရသေလာက္အခ်ိန္ေလးမွာ ခဏနားမယ္ၾကံေတာ့ (မနက္အေစာႀကီး ၄နာရီ အိပ္ရာက ထခဲ့ရတာဆိုေတာ့ေလ) ကၽြန္မတို႔ ေဘးခုတင္က လူက တစ္စခန္းထျပန္ပါတယ္။ ဖုန္းေျပာတာပါ။ သူတို႔က မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ေတာင္မွ ေအာ္ေျပာေနတတ္ၾကတာ ဆိုေတာ့ ဖုန္းထဲကေန ေျပာၾကတဲ့အခါ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့။ ဖုန္းေျပာၿပီးျပန္ေတာ့  မီးရထားက ၀န္ထမ္းေတြ သူ႔ဆီ လာ လာႏွႈတ္ဆက္ၾက၊ စကားေျပာၾကျပန္ပါတယ္။ မီးရထားဌာန၀တ္စံုေတြနဲ႔မို႔ ၀န္ထမ္းေတြလို႔ ကၽြန္မက ေသခ်ာေနခဲ့တာပါ။ ၾကည့္ရတာ ဒီလူက မီရထားဌာနမွာ ေဂၚဇီလာ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ လို႔ေတာင္ ေတြးမိပါေသးရွင္။

ၿမိဳ႕ကေလးကိုေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ခင္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ေအးခ်မ္းလွပ ခ်စ္စရာ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ကၽြန္မ တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားလိုက္တာမ်ား ပင္ပန္းတာေတြေတာင္ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္သြား ပါေတာ့တယ္။

ဒီပံုက Qing Dynasty-ခ်င္းမ်ိဳးဆက္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ Kangxi မင္းပါ။ သူဟာ ထီးနန္းသက္ ၆၁ႏွစ္တိုင္ေအာင္ မင္းလုပ္စိုးစံခဲ့ရသူျဖစ္ၿပီး ေႏြရာသီစံနန္းေတာ္ကို ခ်န္းသာ့မွာ တည္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်န္းသာ့ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ေဘဂ်င္းျမိဳ႕ေတာ္ထက္စာရင္ ပိုမိုေအးျမတဲ့ ကုန္းျမင့္ေဒသျဖစ္တာမို႔ ေႏြရာသီမွာ အပူေရွာင္အနားယူဖို႔ ရည္ရြယ္ရင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ (တို႔ရြာက သထိန္းေတြ ေႏြရာသီဆို ျပင္ဦးလြင္တက္နားဖို႔ အိမ္တစ္လံုးေဆာက္ထားသလို ေနမွာပ)

ေႏြရာသီစံနန္းေတာ္ဟာ ၁၉၉၄ခုႏွစ္မွာ ယူနက္စကိုကမာၻ႔အေမြအႏွစ္မ်ား ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔ရဲ႕ စာရင္း ၀င္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး လွတာလည္း အေတာ္ေလးကို လွပါတယ္။ ေဘဂ်င္းၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ Forbidden Cityကနန္းေတာ္နဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ က်ယ္ျပန္႔ႀကီးမားသေလာက္ အေဆာင္အခန္းေတြဟာ ပိုၿပီး ရိုးရွင္းတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ပံုေတြတစ္ခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ပါ။

ကၽြန္မကေတာ့ ၿမိဳ႕ကြက္ကေလး သန္႔ရွင္းၿပီး ေအးခ်မ္းသာယာတာကို သေဘာက်မိပါတယ္။ ခ်န္းသာ့မွာ ရိုက္ခဲ့တဲ့ပံုေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္တိုင္းမက်တာပါ။ ေျပးလႊား ၾကည့္ရင္း အျမန္ရိုက္ခဲ့ရတာမို႔ပါ (အခ်ိန္ယူၿပီး ေအးေဆးရိုက္ရင္ပဲ ပံုေကာင္းေတြ ထြက္မလိုလို း)။ 

လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ခဏခဏကြဲၿပီး ကိုယ့္ကိုပဲ သူမ်ားေတြ ျပန္ေစာင့္ေနရရင္ မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ အျမန္ၾကည့္-အျမန္ရိုက္ပဲ။  အလင္းခန္း-၃ အားကိုးနဲ႔ ပံုေတြ ျပင္ျပန္ေတာ့လည္း ျပင္လြန္းေတာ့ ဘာျဖစ္ တယ္ ဆိုလား....။ အင္း ဘာပဲေျပာေျပာ မူရင္းေကာင္းမွ မိတၱဴေကာင္းမည္ မဟုတ္ပါလားရွင္.....။

ဆက္ပါဦးမယ္.....


Ref.-wikipedia.org