စစ္ကိုင္း ေကာင္းမႈေတာ္ဘုရားႀကီး

ခုတေလာ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာေရာ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာပါ ေပ်ာက္ျခင္း လွတပတေလးနဲ႔ ေပ်ာက္ေနတဲ့ က်မကို သတိရလြမ္းဆြတ္သူေတြ ႐ိွေနၾကမွာပါ။ ဇြတ္ ပါပဲ။ ႐ိွေပးလိုက္ၾကပါ :)

က်မ ခရီးသြားေနခဲ့တာပါ။ ဘေလာဂ့္နဲ႔ ေဝးေနခဲ့တာမို႔ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ စာေရးခ်င္ေပမဲ့ လူက ဖ်ားလာတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ေရးဖို႔ အားမ႐ိွဘဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဖ်ားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ဒီလိုပါ။ မနက္နဲ႔ ညေတြမွာ ေအးစိမ့္ေနေအာင္ ခ်မ္းသေလာက္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေအာင္ ပူျပင္းတဲ့ မႏၲေလး ေန႔လည္ခင္းေတြမွာ ေျခဗလာနဲ႔ ဘုရားေတြလွည့္ဖူးရင္း ေခါင္းေပၚက အပူ၊ ေျခဖဝါးေအာက္က အပူေတြကို တေမ့တေလ်ာ့နဲ႔ ဓါတ္ပံု အ႐ိုက္ ေကာင္းရာက စပါတယ္။

အပူမိၿပီး ႏွာရည္ေတြ ေတာက္ေတာက္က်ေတာ့မွ "ဟာ ငါေတာ့ သြားၿပီ" ရယ္လို႔ သတိဝင္လာေတာ့ ေနာက္က်သြားခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္တေန႔ မႏၲေလးကေန အင္းေလး၊ ပင္းတယ၊ ေတာင္ႀကီးနဲ႔ ပုဂံ ခရီး႐ွည္ ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွာရည္တ႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ လူက ပူလိုက္၊ ေအးလိုက္ၾကားထဲ ေဆးမျပတ္ေသာက္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ျမဲ၊ သြားျမဲ၊ စားျမဲ။ စိတ္...စိတ္ေပါ့ေလ အဲဒီစိတ္နဲ႔ က်မ သြားေနခဲ့တာ။

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လို႔ စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တာနဲ႔ "ေဆးခန္းပို႔ေပးပါ" လို႔ အိမ္ကလူႀကီးကို ေျပာရေတာ့တာ။ ဆရာဝန္ဆီေရာက္မွ ၿပီးခဲ့တဲ့ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္လံုး အဖ်ား႐ိွေနတာကို သိေတာ့တယ္။ မ်က္လံုးေတြပူ၊ ႏွာသီးဖ်ားက ေလေတြလည္း ပူလိုက္တာလို႔ေတာ့ ထင္သား။

"က်မ ဖ်ားလို႔ မျဖစ္ဘူး ေလယာဥ္လက္မွတ္ ျဖတ္ၿပီးသား မနက္ျဖန္ ျပန္ရမယ္ သဘက္ခါ အလုပ္ျပန္ဝင္ရမွာ" လို႔ က်မက ဆိုေတာ့ ဆရာဝန္က ၿပံဳးတယ္။ တင္ပါးကို ေဆးတလံုးထိုးေပးၿပီး တအိတ္မွာ ေဆး ၇လံုးပါတဲ့ ေဆးအိတ္ေလးေတြ ၆နာရီျခား တခါေသာက္ဖို႔ ေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဆး ၃ခြက္ ဝင္အၿပီး ေနာက္တေန႔မနက္မွာ ေလယာဥ္ေပၚတက္ႏိူင္တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ စလံုး ျပန္ေရာက္ခဲ့ေတာ့တာ။

ဒီေရာက္ျပန္ေတာ့ ဝဲစဲြေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝ၊ အကို ေအာင္သာငယ္နဲ႔ ကိုေအာင္(ပ်ဴႏိူင္ငံ)တို႔  ေျပာျပမွ သိခဲ့ရၿပီး လူလည္းေဆးကု၊ ဘေလာ့ဂ္လည္းေဆးကု လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ပ်ဳိးေနလိုက္တာ...အပ်ဳိးနဲ႔တင္ ပိုစ့္တပုဒ္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေရးလိုရင္းကို စပါမယ္။

အားလံုးသိၾကတဲ့ စစ္ကိုင္းက ေကာင္းမႈေတာ္၊ အဲသည္ေကာင္းမႈေတာ္ဘုရားႀကီးကုိ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၉၉၈ ခုႏွစ္က သာလြန္မင္းတရားႀကီး ၁၂ ႏွစ္ၾကာ အခ်ိန္ယူ တည္ထားကုိးကြယ္ခဲ့ၿပီး ေစတီေတာ္အျမင့္ ၁၈၈ ေပ၊ ေအာက္ေျခလံုးပတ္ ေပ ၈၈၀ေက်ာ္ ရွိတယ္လို႔ ဖတ္ဖူးပါတယ္။

စစ္ကိုင္း ေကာင္းမႈေတာ္ဘုရားႀကီးလို႔ ဆိုလိုက္ရင္ မ်က္လံုးထဲမွာ ေစတီလံုးျပည့္ ထံုးသကၤန္း တေဖြးေဖြးနဲ႔ ျမင္ေယာင္လာမိၾကမွာပါပဲ။ ဒါကလည္း အစဥ္အဆက္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ ထံုးျဖဴျဖဴကေလးကိုပဲ ပင္ကိုယ္ အေသြးအေရာင္အျဖစ္ မ်က္လံုးထဲက မထြက္ႏိူင္ေအာင္၊ စဲြေနေအာင္ ဖူးလို႔မဝ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာမို႔ပါ။

ခု အဲသည္ ေကာင္းမႈေတာ္ဘုရားႀကီးကို လံုးေတာ္ျပည့္  စတင္ ေ႐ႊခ်ေနၾကပါၿပီ။ က်မစိတ္ထဲေတာ့ ဝမ္းနည္းသလိုလိုႀကီးပါ။ ထံုးနဲ႔ေ႐ႊ ဘယ္သင္းက ပို တန္ေၾကး႐ိွတယ္ဆိုတာေတာ့ သိပါရဲ႕။ ႏိူ႔ေပတဲ့ ခုဟာက စရစ္ဝိုင္းနဲ႔ သနပ္ခါးအေဖြးသား ေတာကလံုမပ်ိဳကို အိုမီဂါပံုညႇပ္ၿပီး မိတ္ကပ္ အတင္းလူးေပးသလို ခံစားမႈမ်ိဳးပါ။ က်မနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ အကိုေတာ္တေယာက္က "ဒါကို အေသအခ်ာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ထားေနာ္ သမိုင္းတြင္မဲ့ အေျပာင္းအလဲ ညည္းသိလား" လို႔ ဆိုတာနဲ႔ပဲ က်မလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ ႐ိုက္ခဲ့လိုက္ပါေတာ့တယ္။

မွတ္ခ်က္ : ဤပိုစ့္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ဓါတ္ပံုမ်ားကို သမိုင္းတန္ဘိုးထားသူ မည္သူမဆို ယူသံုးႏိူင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သက္ဆိုင္ရာ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္႐ွင္မ်ား၏ အာေဘာ္မ်ားသည္ မိမိႏွင့္ လံုးဝ မပတ္သက္ေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

ခ်စ္ၾကည္ေအး