ႏွလံုးသား အာဟာရ ျပည့္ဝခဲ့ေသာေန႔-၃

ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္မဲ့ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ အလွည့္ပါ။ ဆရာက ကာတြန္းေလးေတြကို ပ႐ိုဂ်က္တာနဲ႔ ထိုးျပၿပီး ေဟာေျပာသြားခဲ့တယ္။ ကာတြန္းေတြေရာ၊ ဆရာ ေျပာသြားတာေတြေရာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဆရာေဟာေျပာသြားတဲ့ ေခါင္းစဥ္က "ဒို႔ ျမန္မာေတြ ေပ်ာ္ပါေစ" တဲ့။ ေခါင္းစဥ္ေလးမွာကိုက ေမတၱာသံ ပါၿပီးသား။

က်မတို႔ ျမန္မာေတြ ေရလာလည္း ေပ်ာ္၊ မီးလာလည္း ေပ်ာ္ နဲ႔ ရေနသမွ်ေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ ေန႐ွာၾကတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေရမီး မမွန္လို႔ တခ်ိဳ႕ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ပ်က္စီးခဲ့ရင္ေတာင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မျမင္ဘဲ ငါကိုယ္က ညံ့လို႔ပါေလ လို႔ ေျဖေတြး ေနၾကရတဲ့ အေၾကာင္းေတြက စ ပါတယ္။ ရယ္ေမာရမလိုလိုနဲ႔ ရင္ေမာစရာေလးေတြ ပါပဲ။

ကာတြန္းေလးေတြ အမ်ားႀကီးထဲကမွ တခ်ိဳ႕ကို ေ႐ြးခ်ယ္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ေပးတယ္ဆိုတာက ကိုယ့္မွာ ေပးဖို႔ ပမာဏ အလံုအေလာက္ ႐ိွပါဦးမွ၊ ကိုယ့္မွ ၁၀၀ ႐ိွတာကို သူမ်ား ၂၀၀ ေပးခ်င္လို႔ ရမတဲ့လား။ အဲဒီသေဘာကို ဆရာက ဒီကာတြန္းေလးနဲ႔ ေျပာခဲ့တယ္...

ပထမ တကြက္မွာ ၂၄နာရီ မီးေပးေတာ့မယ္ ဆိုလို႔ အားငယ္သြား႐ွာတဲ့ ဘက္ထရီအိုးနဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ေလး...
ေနာက္တကြက္က်ေတာ့ ေဟာ အၾကံရသြားၿပီ ဒီေနရာမွာ လင္းရင္ အရင္ေနရာမွာ ေမွာင္ၿပီေပါ့ အားမငယ္နဲ႔ လာ သြားၾကစို႔ တဲ့...


က်မတို႔ ေ႐ႊျပည္ႀကီးက ဂက္စ္ေတြနဲ႔ ယိုးဒယားမွာ လင္းထိန္ေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ....။ က်မတို႔မွာ မေလာက္ငွေပမဲ့ သူမ်ားႏိူင္ငံ ေရာင္းစားတာကို က်ျပန္ေတာ့...ေအးေဆးပါ က်မတို႔ ေ႐ႊျပည္ႀကီး ႏိူင္ငံျခားေငြ တိုးတက္ ရ႐ိွဖို႔ပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ (အဟမ္း)....ဟုတ္ကဲ့ အေမွာင္ထဲေနရင္း က်မတို႔ ေပ်ာ္ၾကပါတယ္...ဟိုဘက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္ကို မုဒိတာ ပြားၾကပါတယ္။

ေနာက္တကြက္ကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ အင္မတန္ သနားစရာ ကိုႏိူင္ငံျခားသားႀကီးပါ။
လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ က်မတို႔ေလာက္ ဘယ္ႏိူင္ငံသားကမ်ား သိႏိူင္ပါ့မလဲေနာ္...



ကြန္ျပဴတာဆိုတာက ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ ဖြင့္လို႔ မရ ေရးခ် မရ ဆိုေတာ့ကာ....


ဒါကေတာ့ မေကာင္းသူပယ္ ေကာင္းသူကယ္ ဆိုတဲ့ သၾကားမင္းရဲ႕ ဝရဇိန္ လက္နက္ကို သံသယျဖစ္စရာပါ။ သၾကားမင္း လက္မတဲ့တာကေတာ့ အထင္အ႐ွားပါပဲ...


အင္း...လူႀကီးဆိုတာ အဲသလို အေျမာ္အျမင္ ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေနတတ္ရတယ္...ေနတတ္ေတာ့ သက္သာသေပါ့ လူႀကီးပါ ဆိုမွ က်န္းမာေရးကလည္း မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား...



သိတ္သိေနရင္ အေနမေခ်ာင္ဘူးေလ...


ျဖစ္လာေတာ့မွ ပါးစပ္ထဲ ေကာက္ျပင္လိုက္ၾကတာေပါ့...။ စည္းမ်ဥ္းဆိုတာ ခုလို ျပဳလြယ္ ျပင္လြယ္ ႐ိွရသတဲ့့....တို႔မ်ားက Flexible ျဖစ္လြန္လြန္းလို႔...


လက္ေအာက္ငယ္သား ဆိုတာ ျဖစ္ႏိူင္တာ မျဖစ္ႏိူင္တာ အသာထား အဲသလို ပရိယာယ္ ႂကြယ္ရတယ္၊ အထက္လူႀကီး ယံုေအာင္ ဂ်ပိုးကို လိပ္ ေျပာတတ္ရသတဲ့...လူနပ္ ခ်မ္းသာ ေခတ္ကိုး....


တို႔ ေ႐ႊျပည္ႀကီးဟာ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွမွာ ထိပ္ဆံုးကကဲြ႔....ဟိုး..........ေ႐ွး ေရွး တုန္းက ေပါ့ကြယ္...


ဘယ္သူမဆို တိုင္းျပည္အတြက္ အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္ ျဖစ္ႏိူင္ၾကပါတယ္။ လူမွန္ ေနရာမွန္ ျဖစ္ဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ ခုလို ထမင္းျဖဴထဲက သဲတပြင့္ ျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူေနသူေတြ မ်ားေနရင္ေတာ့....



ဆရာေျပာသြားတဲ့ အထဲက က်မ အႏွစ္သက္ဆံုး ၁၀ ကြက္ ေ႐ြးထုတ္ ျပခဲ့တာပါ။ ႐ုပ္႐ွင္၊ စာေပ၊ ဂီတ နဲ႔ ကာတြန္း အႏုပညာ႐ွင္ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ စကားေျပာေနၾကသူေတြပါ။ ရင္ထဲ ႐ိွတာေတြ၊ ခံစားရသမွ်၊ ျမင္ေတြ႔ရသမွ် ေတြကို ျပည္သူေတြ အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာျပခြင့္ ရၾကသူေတြပါ။ ႐ုပ္႐ွင္ထဲက တဆင့္ ေျပာၾကတယ္။ စာေပေတြက တဆင့္၊ သီခ်င္းသံစဥ္ေတြက တဆင့္၊ ကာတြန္း ႐ုပ္ပံုေလးေတြက တဆင့္ စကားေတြ ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေျပာၾကားမႈတိုင္းအတြက္ အႏုပညာ႐ွင္ေတြကို က်မ ေလးစားမိပါတယ္။

ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕သား ဘတ္စ္ေပၚက အဆင္း၊ ျပဳတ္က်လို႔ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္လံုး ဘတ္စ္ အႀကိတ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၿပီးၾကမွာပါ။ စကၤာပူ စာေပေဟာေျပာပြဲ မတိုင္ခင္ေလးတင္ကမွ ျဖစ္တာမို႔ လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့တဲ့ ဆရာ့ကို ေက်းဇူးတင္ ေလးစားမိပါတယ္။ ဆရာက စံနစ္ကိုပဲ လက္ညိႇဳးထိုး ျပခဲ့ပါတယ္။ ကားေမာင္းသူနဲ႔ စပါယ္ယာဆိုတာက သူတို႔မွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေခါက္ေရျပည့္ေအာင္၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဝင္ေငြ စံခ်ိန္မီေအာင္ တစီးနဲ႔ တစီး ခရီးသည္ လုတင္ၾကရတာ။ ကားတစီး နဲ႔ တစီး ဖိုက္ၾကရတယ္ ဆိုပါေတာ့ေလ။ ဒီေတာ့ အတက္ခရီးသည္ေတြ ေျခ ၂ေခ်ာင္းလံုး ကားေပၚ မေရာက္ခင္၊ အဆင္းခရီးသည္ေတြ ေျခ၂ေခ်ာင္းလံုး ေျမေပၚ မက်ခင္ ဆြဲဆရာေရ႕ လုပ္တတ္ၾကေတာ့တာ။ က်မ အေမ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒတ္ဆန္းကားေပၚက ျပဳတ္က်ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုေတာ့ ဆရာ့ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ႏိူင္ပါတယ္...။

ဒီက ဘတ္စ္ေတြကေတာ့ ဘတ္စ္ကပၸတိန္လို႔ ေခၚတဲ့ ေမာင္းသူ တေယာက္ထဲပဲ။ အိုမင္းမစြမ္းသူေတြ၊ မသန္မစြမ္းသူေတြ ဆိုရင္ ကားဘီး ၄ဘီးလံုး ေျမေပၚ ရပ္ထားၿပီး ေမာင္းသူကိုယ္တိုင္ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး တြဲတင္ေလ့႐ိွပါတယ္။

ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ ကာတြန္းဆရာႀကီး ဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ ကာတြန္းေတြ ဒီကေန႔အထိ ေခတ္မီေနပံုကို သေဘာက်မိတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးဘဂ်မ္းက တိုင္းျပည္အတြက္ ျပင္သင့္တာေတြကို အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ကာတြန္းေတြ ေရးဆဲြခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မျပင္ၾကတဲ့အခါ ဆရာႀကီး ကာတြန္းေတြဟာ ဒီေန႔ထိ အက်ံဳးဝင္ ေခတ္မီေနေတာ့တာေပါ့။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကာတြန္းေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္ မီေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ မျပင္ၾကပံု ရပါတယ္...။

ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္

က်မ ဝယ္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့စာအုပ္ေတြ...

က်မ အတြက္ ဆရာ့ရဲ႕ အမွတ္တရ...

ဆရာေျပာခဲ့ ျပခဲ့တဲ့ ကာတြန္းပံုေလးေတြကို က်မ မွတ္မိသလို က်မစကားနဲ႔ ျပန္ေရးျပထားျခင္းပါ။ ဆရာ့ ဆိုလိုရင္းနဲ႔ ကဲြလဲြမႈေတြ ႐ိွခဲ့ရင္ က်မရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္မႈ၊ နားလည္မႈ အားနည္းလို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္႐ွင္။

စာႂကြင္း>>က်မ ေခါင္းမွာ ဘုေတြနဲ႔ေပါ့ ဆရာ...၊ ဆရာတင္ေပးလိုက္တဲ့ ေထာင့္ကန္ေဘာေတြ ေခါင္းတိုက္သြင္းေန ခဲ့ရလို႔ေလ....

ပြဲ စီစဥ္သူေတြဟာ ပဲြမစခင္ ၃လေလာက္အလို ကတည္းက တနဂၤေႏြ အပတ္တိုင္း ည ၉နာရီက ၁၂နာရီ အစည္းအေဝး လုပ္ၾကရင္း ပဲြအတြက္ စီစဥ္ ျပင္ဆင္ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ အားလံုးကို ေက်းဇူးစကား ဆိုလိုက္ပါရေစ။ ေနာက္ တေခါက္ဆိုရင္ေတာ့ ခံုေနရာအတြက္ လက္မွတ္မွာ နံပါတ္ေတြ တခါတည္း ထည့္႐ိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ခံုနံပါတ္နဲ႔ဆို ေနာက္ဆံုးခံုေတြ အေရာင္းရခက္ႏိူင္တာ၊ ျမန္မာထံုးစံအတိုင္း ခံုနံပါတ္ ရၿပီးသားမို႔ ေအးေဆးလာၾကသူေတြ ေစာင့္ရင္း ပဲြခ်ိန္ ေနာက္က်တာေတြ ႐ိွေကာင္း ႐ိွႏိူင္ပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ေနပူထဲ တန္းစီၾက၊ ခံုနံပါတ္ အတိအက် မ႐ိွေတာ့ ျငင္းခုန္ ေနရာဦးၾကရတာေတြက ပိုၿပီး အိေျႏၵမဲ့ေစတယ္လို႔ က်မ ျမင္မိလို႔ပါ။