၃၁ရက္ေန႔ ဒီဇင္ဘာညမွာ
ကၽြန္မက ေတာင္ႀကီး-ရန္ကုန္ကားေပၚမွာပါ။
ညေနဘက္ ေတာင္ႀကီးကေန ေအးသာယာကိုဆင္းေတာ့ ကားဂိတ္ကစီစဥ္ေပးတဲ့ကားေလးနဲ႔ ဟိုတယ္ကို လာႀကိဳပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကားေလးနဲ႔လည္းျဖစ္ျပန္၊ ေတာင္အဆင္းအတက္ေကြ႔ေတြကလည္း မ်ားျပန္တာမို႔ ကားေပၚမွာ မူးလာသမွ် ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ကၽြန္မ အန္ပါေတာ့တယ္။ လူလည္း ႏံူးေခြလို႔ေပါ့။
ညေန ၆နာရီ
ကားႀကီးစထြက္ကတည္းက မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ၿပီး ေမွးလိုက္လာတဲ့ကၽြန္မဟာ ၈နာရီထိုးခါနီး ေအာင္ပန္းေရာက္ေတာ့
အေညာင္းအညာေျပ ေအာက္ခဏဆင္းပါတယ္။ ေအးလြန္းတာမို႔ လူက လမ္းေလွ်ာက္ရင္ တခုန္ခုန္နဲ႔ ေလွ်ာက္ရတာပါ။
ဒါေတာင္ အေအးအတိုင္းအဆက ၁၂ေလာက္ရွိတာ။ ကားက နာရီဝက္အခ်ိန္ေပးၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားတံခါးကို
ပိတ္ထားတာမို႔ ကားေပၚလည္း ျပန္တက္မရမယ့္အတူတူ အေပါ့အပါးသြားၿပီး စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ
ႏြားႏိူ႔ပူပူတစ္ခြက္မွာေသာက္ၿပီး အပူကူးေနခဲ့ရတယ္။
အဲဒီမွာ ကားေပၚပါလာတဲ့
ႏိူင္ငံျခားသူအမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးနဲ႔ ေဈးဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြ စကားအခ်ီအခ်ေျပာေနၾကတာ
ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူတို႔ခ်င္း စကားေပါက္ပံုမရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ လူမႈဝန္ထမ္းေရႊတံဆိပ္ရ
(သူ႔မိန္းမက ေပးထားတဲ့ဆုပါ) ကၽြန္မအိမ္ကလူႀကီးက ကူညီပါရေစဆိုၿပီး သူတို႔နား ေရာက္သြားေတာ့မွ "အမ်ိဳးသမီးႀကီး လိုခ်င္တာက တစ္ခါသံုးခြက္ေတြ၊ ဒီမွာ ရႏိူင္မလား"လို႔ ေဈးဆိုင္ကေကာင္မေလးေတြကို
ေျပာျပေပးရပါတယ္။ ကံေကာင္းစြာပဲ အမ်ိဳးသမီးႀကီးလိုခ်င္တဲ့ ခြက္ေတြရသြားခဲ့ပါတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲဆိုေတာ့ကာ
သူမမွာ ဝိုင္ပုလင္းေတြ ပါလာေၾကာင္း၊ ည၁၂ထိုးတဲ့အခါ ကားေပၚမွာ နဴးရီးယားဆင္ႏႊဲဖို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း၊
ကားေပၚကလူေတြကို ဝိုင္တစ္ခြက္စီလိုက္တိုက္ၿပီး တို႔စ္လုပ္မယ့္အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ သဒၵါေပါက္သြားတဲ့ အိမ္က ေရႊတံဆိပ္ရ ပုပ္ဂိုႀကီးက ခြက္ဘိုးေတြ သူပဲ ရွင္းေပးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္မကို
ျပံဳးျပံဳးႀကီး ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း အလိုက္သင့္ပဲ ေကာင္းတာေပါ့ ႏွစ္သစ္ညမွာ ခုလို
ကားေပၚဆင္ႏႊဲတာမိ်ဳးတစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီးႀကီးလို ႏိူင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္
ဒီကားေပၚပါလာတာ သိပ္ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ျပံဳးျပံဳးႀကီး ျပန္ေျပာခဲ့လိုက္ပါတယ္။
နာရီဝက္ျပည့္လို႔
ကားေပၚျပန္တက္ၾကၿပီး ဆက္လက္ေမွးလိုက္လာရင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ ခ်က္စ္ပိန္းရပါေတာ့တယ္။
အသက္မရွဴႏိုင္ေအာင္ ေမာလာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ အလိုလိုက်လာတာေၾကာင့္ လူက လူမမာလိုျဖစ္သြားရာက
ခ်က္ခ်င္းပဲမလွႈပ္ႏိူင္ေလာက္ေအာင္ ေဒါင္းသြားပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ႏွာသီးဝကေလကို ရွဴမွတ္ရင္း
သက္သာသလိုေလး ေနသာေအာင္ေနရင္း လိုက္ခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီခဏမွာ
ႏိူင္ငံျခားသူအမ်ိဳးသမီးႀကီးက ကၽြန္မတို႔ရွိရာ ကားေရွ႕ပိုင္းနားကို လာၿပီး ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးေလးကို
ကားေခါင္းပိုင္းမွာျပေနတဲ့ ဒစ္ဂ်စ္တယ္နာရီကို လက္ညိွဳးထိုးျပပါတယ္။ နာရီက ၁၀မိနစ္ေနာက္က်ေနတာမို႔
အခ်ိန္ျပန္ညွိေပးေစလိုေၾကာင္း၊ ၁၂နာရီမွာ နဴးရီးယားလုပ္မွာမို႔ ဒီနာရီက အခ်ိန္ကိုၾကည့္ၿပီး
ေကာင့္ေဒါင္းလုပ္ခ်င္တာမို႔ ျပင္ေပးေစလိုေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္လည္း
မသိ၊ နာရီက အခ်ိန္ညွိမရတာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီး လက္ေလွ်ာ့ၿပီး သူ႔ေနရာသူ သြားျပန္ထိုင္ေနပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မလည္း မ်က္ေစ့ေတြကို ျပန္မွိတ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လိုက္ပါလာ ခဲ့ေတာ့တယ္။ ညကားေပၚမွာ
မအိပ္တတ္၊ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ႏိူင္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ကားစီးရတာ အခ်ိန္ၾကာလြန္း၊ ပင္ပမ္းလြန္းရပါတယ္။
က်န္းမာေရးမေကာင္းတာမို႔ ပိုလို႔ဆိုးေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔
ကၽြန္မလက္ကနာရီက ၁၂နာရီထိုးဖို႔ ၄မိနစ္သာလိုပါေတာ့တယ္။
ကားေပၚမွာပါလာသမွ်လူေတြ တက္ညီလက္ညီ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ခ်က္စ္ပိန္းေၾကာင့္
အသက္ေတာင္ ခက္ခက္ခဲခဲရွိဳက္ၿပီး ရွဴေနရတာမို႔ ေလသံေတာင္မထြက္ႏိူင္တဲ့အခ်ိန္မွာ တေခါေခါ တရွဴးရွဴးအိပ္ေမာက်ေနသူေတြကုိ အိပ္ႏူိင္ၾကေလျခင္းလို႔သာ
မုဒိတာပြားရပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မလက္က
နာရီေလးက မီးစုန္းအေရာင္နဲ႔ ကၽြန္မ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ည၁၂နာရီထိုးပါၿပီ။ အဲဒီမွာ ကားေနာက္ဘက္ဆီက
Happy New Year ဆိုတဲ့ အသံ တိုးတိုးညွင္းညွင္းေလး ၾကားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
တကယ္ပဲ သူမအသံ တစ္သံထဲရယ္။ ကၽြန္မကပဲ စိတ္ေပ်ာ့လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီအသံနဲ႔အတူ ကၽြန္မစိတ္ႏွလံုးေတြ
ကြဲေၾကသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ Happy New Year လို႔ သူမနဲ႔အတူ စိတ္ထဲကေန ကၽြန္မ ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ ႏိူင္ငံျခားသူအမ်ိဳးသမီးႀကီး ၾကားႏိူင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး ေနာ္။
သူမအသံက တကယ့္ကို စိတ္လိုအားရ တိုးတုိးသဲ့သဲ့ကေလးရယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးဆင္ႏြဲဖို႔၊ ကားေပၚကလူေတြကို ဝိုင္တစ္ခြက္စီ လိုက္တိုက္ရင္း တို႔စ္လုပ္ဖို႔ သူမစိတ္ကူးေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ….ႀကိဳတင္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကံစည္ေနမႈေတြနဲ႔ သူမ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ဓါတ္က်သြားမလဲ။ တကယ္တမ္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားေပၚကလူေတြက အိပ္ေမာက်ေနၾကၿပီျဖစ္လို႔ သူမစိတ္ထဲ လူေတြ ႏိူးမ်ားသြားမလားဆိုတဲ့ အားနာစိတ္၊ ဒီလိုႏွစ္သစ္တႏွစ္ကို လက္ခံ ႀကိဳဆိုေနရမယ့္အခ်ိန္မွာမွ အိပ္ေနၾကရသလားဆိုတဲ့ အားမလိုအားမရစိတ္၊ ႏွစ္သစ္တႏွစ္ကူးတာကို တစ္ကားထဲစီး တစ္ခရီးထဲသြား လူမ်ိဳးျခားေတြနဲ႔အတူ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ ေပ်ာ္ရႊင္ဆင္ႏြဲခ်င္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔…. သူမဘယ္ေလာက္မ်ား ခံစားလိုက္ရေလမလဲ…..။ နင့္ကနဲ ေနမွာပဲ ေနာ္။ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။
ေခါင္း မထူႏိူင္တဲ့ကၽြန္မဟာ
ကားေနာက္ပိုင္းဆီက သူမရွိရာကို စိတ္ေတြနဲ႔သြားၿပီး သူမကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လို႔၊ ေထြးေပြ႔လို႔၊
ဟက္ပီးနဴးရီးယားလို႔ ေအာ္ရင္း သူမဝိုင္ခြက္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ တိုက္ရင္း သူမဆီက အေပ်ာ္ေတြ
ကူးလူးလို႔……။ သူမ သိႏိူင္မယ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္….။
တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ တန္ဘိုးထားတတ္ပံုခ်င္း မတူတဲ့အခါ၊ တစ္ေယာက္စိတ္၊ တစ္ေယာက္ဆႏၵကို တစ္ေယာက္က မသိတဲ့အခါ....။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
ႏွလံုးသားခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္ဖို႔ရာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိူင္ၾကဘူး မဟုတ္လား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ကၽြန္မ သူမနဲ႔အတူ ရွိေနေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူမနဲ႔အတူ ကၽြန္မ၊ ကၽြန္မနဲ႔အတူ သူမ…..။
သူမစိတ္ႏွလံုးေတြ နာက်င္ခဲ့ရ၊ သူမ တန္ဘိုးထားေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အကူးမွာ အလိုဆႏၵေတြမျပည့္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ သူမကို နားလည္စာနာေပးရင္း ကၽြန္မစိတ္ႏွလံုးေတြ သူမနဲ႔အတူ နာက်င္ခဲ့ရတာ။ ဒါေတြကို သူမ သိဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူးေလ…။
သူမစိတ္ႏွလံုးေတြ နာက်င္ခဲ့ရ၊ သူမ တန္ဘိုးထားေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အကူးမွာ အလိုဆႏၵေတြမျပည့္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ သူမကို နားလည္စာနာေပးရင္း ကၽြန္မစိတ္ႏွလံုးေတြ သူမနဲ႔အတူ နာက်င္ခဲ့ရတာ။ ဒါေတြကို သူမ သိဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူးေလ…။
သူမလက္ထဲက
ဝိုင္ခြက္ေတြ ဘယ္လိုမ်ားေနမွာပါလိမ့္….
အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ အတူတကြ ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္တဲ့စိတ္က ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာတဲ့အခါ စိတ္ပင္ပမ္းခံစားရပါတယ္ အစ္မေရ.. ႀကံဳဖူးပါရဲ႕...။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုျပန္ေျဖေတြးျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ရတာမလို လိုတာမရဆိုတာ ေလာကဓမၼတာ.. ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေတြကို မွ်ေျခမွာထားၿပီး လက္ေတြ႔ဓမၼဓိဌာန္က်က် စဥ္းစားလိုက္တဲ့အခါ နာက်င္မႈေတြ အထိုက္အေလွ်ာက္ သက္သာရာ ရသြားမွာပါ။ ဒီ တိုးရစ္က ျမန္မာျပည္မွာ မဟုတ္ပဲ ႏိုင္ငံျခားမွာသာဆိုရင္ သူမနဲ႕အတူ တစ္ကားလံုး နယူးရီးယားကို ၀က္၀က္ကြဲ ႀကိဳဆိုေနၾကမွာပါ။ လူခ်င္းတူေပမဲ့ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာျခင္း ကြာျခားေတာ့ ေပးခ်င္တာနဲ႔ ျပန္ရတာက အခ်ဳိးအဆ မမွ်ျဖစ္တတ္တာ သဘာ၀ပါအစ္မေရ..။
ReplyDeleteဘိုင္သေ၀း... ေနေကာင္းေအာင္ ဂရုစိုက္ဦးေနာ္..။
ဖတ္ၿပီးေတာ႔ မန္႔ပဲတျခားပုိ႔စ္ဖတ္မလားေတြးၿပီး အုိေရာက္ခဲတဲ႔ အစ္မဘေလာ႔မွာ မန္႔အုံးမွဆုိၿပီး
ReplyDeleteမန္႔ခဲ႔ပါတယ္ဗ်ာ း) စိတ္ခ်မ္းသာ ကုိယ္က်န္းမာပါေစအစ္မေရ း)
ပို႔စ္ဖတ္ရင္း မၾကီးနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသူတို႔ ႏွစ္ကူး ႏႈတ္ဆက္လုိက္ၾကတဲ႔ အသံတိုးတိုးေလးေနာက္ကို လိုက္ရြတ္ၾကည့္ေနမိတယ္...။
ReplyDeleteသနားပါတယ္...အစ္မရယ္... အစ္မေရးထားတာ သူ႔ပံုေလးနဲ႔ အစ္မခ်စ္ပံုေလး မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္လာမိတယ္...
ReplyDeleteေနေကာင္း က်န္းမာပါေစ...