ရပ္၍ေမွ်ာ္ဆဲ... ေစာင့္ဆဲကို….

မိုးက ခုတေလာ ထစ္ခ်ဳန္း၍ ခ်ဳန္း၍ရြာသည္။ 

ရြာေသာမိုး၌ လွ်ပ္တို႔ ဝင္းဝင္းလက္လက္ျပက္သည့္အျပင္ ရံခါခ်ိန္းတတ္ေသာမိုးႀကိဳးမ်ားေၾကာင့္ သူမ၏အခန္းငယ္ေလးမွာ လင္းတခါ ေမွာင္တလွည့္ရွိရသည္။ မိုးသည္ ေလႏွင့္အတူ သည္းသည္းေစြရြာေနေလ၏။ ထိုမိုးေအာက္မွာ အပင္ငယ္ေလးမ်ားသာမက သစ္ပင္ႀကီးတို႔ပင္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ယိမ္းထိုးလ်က္ရွိသည္။။ မိုးႏွင့္သစ္ပင္တို႔ စည္းခ်က္က်က် ဘယ္ညာယိမ္းထိုးေနသည့္ ျမင္ကြင္းကို သူမျပတင္းေပါက္ကေလးက အနားသတ္လို႔ေပးထားသည္။ ထိုျပတင္းေပါင္မွ ေဘာင္ခတ္ေပးထားသည့္ျမင္ကြင္းကေလးထဲ သူမမ်က္ဝန္းေတြကို စိုက္ထားလိုက္မိသည္။

မိုးစက္မိုးေပါက္ကေလးမ်ားသည္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ တည့္တည့္သက္ဆင္းရသည္ေတာ့ မဟုတ္၊ ေလ၏ေဆာင္ရာအတိုင္း ေျမျပင္ညီႏွင့္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းတိမ္း၍ က်ရရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မိုးေပါက္ကေလးမ်ားသည္ သူမျပတင္းေဘာင္အေပၚ လြင့္ကနဲ လြင့္ကနဲ ဖြာစင္လွ်က္ရွိသည္။ အရာရာသည္ ေဝေဝဝါးဝါး…။ မ်က္ခြံမ်ားကို တင္းတင္းပိတ္လိုက္ကာ ျပန္အဖြင့္၌ အားယူ၍ အျပင္ဘက္သို႔ ၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္။ ျမင္ကြင္းသည္ ျပတ္သားမလာ၊ ေျပာင္းလဲမသြား၊ ေဝဝါးဆဲေပ။

ေရမႈန္ေတြေၾကာင့္လား၊ သူမမ်က္ဝန္းေတြေၾကာင့္လား…၊ သစ္ပင္မ်ားသည္ ဘယ္ညာသို႔ ၾကမ္းတမ္းယိမ္းႏြဲ႔ေနေသာ အုပ္အုပ္ခဲခဲမ်ား၊ ေဒါင္လိုက္ခပ္စိမ္းစိမ္းမ်ားသာျဖစ္လို႔ေနသည္။ အပင္ေသးမ်ား၊ အပင္ႀကီးမ်ား၊ ရွည္လ်ားပင္မ်ား၊ ပုျပတ္ေသာအပင္မ်ား…၊   အားလံုးသည္ သူမမ်က္ဝန္းအိမ္ဝယ္ ျပယ္ လြင့္ေနေသာ ေရေဆးပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လႈပ္ရွား သက္ဝင္ေနသည့္ႏွယ္။

ေဒၚေထြး  ေဒၚေထြး ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္၊ တအိမ္လံုးမွာ သူမ တေယာက္ထဲမ်ားလား။ ေန႔လည္ခင္းမို႔ တေရးတေမာ ျပန္လည္အိပ္စက္ေနသည္ထင္၏။ ေနပါေစေလ၊ မိုးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို သူမ ေငးလ်က္ေနခ်င္ေသးသည္။ ျပတင္းေပါက္အား ပိတ္မပစ္လိုက္ခ်င္ေသး။

ထိုမိုးထဲမွာ သူမ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထီးတေခ်ာင္းကို လက္ကကိုင္လ်က္ႏွင့္ပင္ ရႊဲရႊဲစိုခဲ့ဖူးသည္။ သည္လိုေစြေစာင္း၍ရြာတတ္ေသာ မိုးထဲမွာ…။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျပာကာ ေမးရိုက္ေအာင္ တဂတ္ဂတ္တုန္ခိုက္ေနသည့္ၾကားမွာပင္ သူႏွင့္မို႔ သူမက အိမ္မျပန္ခ်င္။ အားနာ၍ဆိုကာ သူမထီးေအာက္ကို သူက ခိုဝင္မလာေသာအခါ သူမက ထီးကို ကိုင္ကာမတၱမွ်၊ လူကမူ ထီးျပင္ထြက္ကာ သူႏွင့္အတူ မိုးစက္မ်ားေအာက္ ေခါင္းေမာ့ေလွ်ာက္ေလသည္ တဲ့။

သူမတို႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကစဥ္ သည္အေၾကာင္းကို သူမကေျပာျပေတာ့ သူ ခပ္ဖြဖြေလးရယ္ေမာသည္။ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တာဟု ဆိုသည္။  ဘာျဖစ္လဲ၊ ေတြ႔ၾကတဲ့အခါ အဲသလိုမိုးေတြ သည္းေနပါေစ ဆုေတာင္းတယ္ဟု သူမက ထပ္ဆင့္ဆိုေလေသာ္ သူသည္ ေျပာစကားနားမေထာင္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္အား အလိုလိုက္ထားရသလို သူမမ်က္ႏွာကိုေငး၍သာ ၾကည့္ေလ၏။ ထိုအၾကည့္မွာ သူမ အရည္ေပ်ာ္က်ျမဲ။ ထိုအၾကည့္မွာ သူမ ရူးသြပ္ျမဲျဖစ္သည္။ သူ သူမမ်က္ႏွာကို အဲသလိုေငးၾကည့္တိုင္း သူမႏွလံုးသားေတြကိုမ်ား ထြင္းေဖာက္ကာ ျမင္သြားေတာ့မွာလား ေတြးရွက္မိရသည္။ 

သူငယ္ခ်င္းကေလးဟု သူမကေခၚလွ်င္ သူက စိတ္ေကာက္ဟန္ျပသည္။ ဒါဆို ဘာလဲ၊ ကၽြန္မတို႔ေတြက ဘာလဲ ေျပာပါဦးဟု သူမႏႈတ္ဖ်ားမွ ဖြင့္ေမးလွ်က္ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ မခ်ဳပ္လို။ ရွိေစ…။

သတိေတြသိပ္ရတဲ့အခါ စကားေတြေျပာၾကတာေပါ့ဟုဆို၍ ဗီဒီယိုေကာလ္ရေသာ အေကာင့္တခုကို သူမ ဖြင့္ခဲ့ဖူးသည္။ ­­ပထမဦးဆံုး သူ စတင္ေခၚခဲ့တဲ့ေန႔ကို သူမ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပါသည္။ ထိုေန႔က သူမ ေရမခ်ိဳးရေသး။ အဆီျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာ၊ အိမ္ေနပါတိတ္အႏြမ္းေလးႏွင့္ ဆံပင္ဖားဖားခ်ကာ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထိုင္၊ ကဗ်ာတပုဒ္ထဲ ဈာန္ဝင္ဖတ္ေနခိုက္ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူမွ်ေခၚယူခဲ့ဖူးျခင္းမရွိ၍ တျခားဖုန္းသံမ်ားႏွင့္ကြဲေသာ ထိုဖုန္းျမည္သံကိုၾကားစဥ္ ပထမေတာ့ အံ့ၾသကာ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ ဖုန္းစကရင္ေပၚမွာ သူ႔နာမည္ျမင္ေလမွ ကသုတ္ကရက္ ဖုန္းျပန္ထူးရေလသည္။

ဖုန္းစကရင္ေပၚမွာ သူ႔ကိုျမင္ရစဥ္ သူမစိတ္တို႔ ခုန္လႈပ္ေနခဲ့သည္မွာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ျပရလွ်င္ မည္သို႔မွ် ေရးခ်ႏိူင္ဖြယ္ မရွိ။ သူ႔ဓါတ္ပံု၊ သူမဓါတ္ပံု ေပးပို႔လဲလွယ္ခဲ့စဥ္ကႏွင့္ မတူ။ သူက သူမေရွ႕မွာ၊ သူ႔အျပံဳးတို႔က ခ်ိဳျမကာ၊ သူက သူမဖုန္းစကရင္ေပၚမွာ လြန္႔လြန္႔လႈပ္ရွားေနခဲ့ေသာ အသက္ဓါတ္တခုျဖစ္ခဲ့သည္။ သူသည္ စကားေျပာတတ္ေသာ ပံုရိပ္ေယာင္၊ သူသည္ လူႀကီးဆန္ပံု ဖမ္းလ်က္က စိတ္လိုလက္ရဆိုးတတ္ေသာ ညစ္က်ယ္က်ယ္ကေလးလည္းျဖစ္သည္။ သတိရတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လို သတိရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဟု သူဆိုလာလွ်င္ သူမက သူ႔ကို တဖန္ ေငးကနဲၾကည့္မိျပန္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဒါဆို ဘယ္လိုသတိရတာလဲ ေျပာဟု သူမ မေမးျဖစ္ခဲ့။ စကားေတြ မေျပာျဖစ္ၾကဘဲ ႏွစ္ေယာက္သားကိုယ္စီ အတူတူရွိေနသည္ဟူေသာ အသိႏွင့္သာ၊ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ေငးကာ ေနခဲ့ၾကဖူးေသာ အခ်ိန္မ်ား….မ်ားစြာ။

မိုးသည္ ဘယ္အညွိဳးႏွင့္ ေစြေလသည္ မသိ။ သည္း၍ သည္း၍သာ လာသည္။ သူမမ်က္ဝန္းမ်ားေရွ႕မွာ မိုးေရစက္ေတြလား၊ ျပတင္းႏွင့္ေဘာင္ခတ္ထားေသာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လား၊ ယိမ္းထိုးသစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ားလား။ တကယ္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မသဲကြဲျပန္ေခ်။ ျပတင္းေပါက္ကေလးမွတဆင့္ ေက်ာ္ၾကည့္ေနေသာ ျပင္ပျမင္ကြင္းမ်ားကိုလည္း မျမင္၊ ျပတင္းေပါက္ကေလး ေဘးၾကမ္းျပင္မွာ မိုးေရမ်ားႏွင့္ စိုရႊဲေနသည္၌လည္း အာရံုမေရာက္၊ သူမမ်က္ဝန္းႏွင့္ထိုျမင္ကြင္းအၾကား ၾကားခံေလထုကိုမွ ရွိေနသည္ဟုသာသိလ်က္ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကေလးထဲ သူမစိတ္တို႔ လြင့္ထြက္သြားျပန္သည္။

သိကၽြမ္းခဲ့ၾကတဲ့ တႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရက်ရင္ ေတြ႔ၾကမယ္ေလဟုဆိုေတာ့ သူက ျပံဳးလ်က္ ေခါင္းညိတ္သည္။ ဒီမွာၾကည့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဟုဆိုကာ သူ႔ခရီးစဥ္ကြန္ဖမ္းျဖစ္သည္ကို စာတိုေလးတေစာင္ႏွင့္အတူ ပို႔လာခဲ့စဥ္ သူမက ခရီးသြားဝန္ေဆာင္မႈကုပၸဏီတခုသို႔ဖုန္းဆက္ကာ ရီဇာ့ဗ္လုပ္ထားၿပီးျဖစ္ေသာေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ေငြေခ်ကာျဖတ္လိုက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုေလယာဥ္လက္မွတ္၏ ထြက္ခြာရက္စြဲကေလးကို သူမျပကၡဒိန္မွာ မင္နီဝိုင္းလ်က္ ေကာင့္ေဒါင္း လုပ္၊ ေပ်ာ္ခဲ့သည္ကို သူမ မေမ့။

သည္ၾကားထဲ ဖုန္းမေခၚၾကေၾကးဟု သတိရစိတ္ေတြကို စုထားဖို႔ သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။ အဲသည္ရက္ေတြမွာ သူ႔ကို သူမ ေသေလာက္ေအာင္လြမ္းဆြတ္လို႔ေနခဲ့သည္။ လက္မွတ္ေလးကို ခဏခဏထုတ္ၾကည့္လိုက္၊ ျပကၡဒိန္ေပၚက မင္နီဝိုင္းေလးကို လက္ဖ်ားႏွင့္ ထိၾကည့္လိုက္ႏွင့္ သတိတရစိတ္မ်ားက သူမကို ေစးေစးပိုင္ပိုင္ေလာင္ၿမိဳက္လ်က္ရွိေလ၏။

ထိုကဲ့သို႔သတိရခ်ိန္တိုင္းမွာ သူမက သူမဘယ္ဘက္လက္ထိပ္ကေလးမ်ားကို ညာဘက္လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ တေခ်ာင္းခ်င္းစီ ထိလို႔ ထိလို႔ ေနခဲ့သည္။ ဘယ္ဘက္လက္ညွိဳးထိပ္ကေလး၊ လက္ခလယ္ထိပ္ကေလး၊ လက္သူၾကြယ္ထိပ္ကေလး၊ လက္သန္းထိပ္ကေလး…တေခ်ာင္းခ်င္းစီ ထိေတြ႔ၾကည့္လ်က္က လက္ထိပ္ကေလးမ်ား၏ မာေၾကာၾကမ္းရွေသာအေတြ႔မွာ သူ႔ကို လြမ္းရသည္။ ထိုလက္ထိပ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ဂစ္တာႀကိဳးတို႔ကို ဖိကိုင္လိုက္ေလတိုင္း စူးနင့္သြားတတ္ေသာရင္ျဖင့္ သူ႔ကို တမ္းတရသည္။ ရိမ္မိုးသီခ်င္းသံကိုၾကားေလတိုင္း ေဝသီလာတတ္ေသာမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ သူ႔ကို ျပင္းျပင္းရွရွ သတိရ ရပါသည္။

ခရီးသြားဖို႔ အထုပ္ျပင္ၿပီးေသာအခါ လိုအပ္မည္ထင္သည္မ်ားကို စာရင္းတို႔လ်က္ ထပ္မံထည့္လိုက္၊ မလိုဘူးထင္သည္မ်ားကို ျပန္ထုတ္လိုက္ႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးအလုပ္ရွဳပ္ေနရသည္ကိုပင္ သူမ ၾကည္ေမြ႔လ်က္ရွိခဲ့သည္။ သူ ေပးပို႔ဖူးေသာ ကဗ်ာမ်ားအား ေအဖိုးစာရြက္ႏွင့္ထုတ္ကာ အတူတူဖတ္ၾကဖို႔ သူမ ေဘးလြယ္အိတ္ကေလးထဲ မွတ္မွတ္ရရထည့္ရသည္။ သူ႔ဓါတ္ပံုကေလးကို ကာလာလိုင္စင္ပံုအျဖစ္ သူမပိုက္ဆံအိတ္အေသးေလးထဲမွာ သူမပံုႏွင့္ယွဥ္လွ်က္ထည့္ဖို႔ကိုေတာ့ ရွက္ရြ႕ံစြာ စဥ္းစားတုန္႔ေႏွး ေနမိတုန္းေပ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမစိတ္ကို ဖတ္တတ္လွ်င္ေတာ့ သူ သိမည္ပါ။

ေလဆိပ္ကို ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ သူမ ပထမဦးစြာ ဆံုခ်င္သည္က သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ျဖစ္သည္။ ႀကိဳတင္ဝယ္ယူထားေသာ ဖုန္းကဒ္ကို ဖုန္းထဲသို႔လဲလွယ္ထည့္စဥ္မွာပင္ သူမလက္တို႔ တုန္ယင္လ်က္ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းထဲမွာရွိႏွင့္ေသာ သူ႔နံပါတ္ကိုအႏွိပ္မွာ ေသြးတို႔ ေႏြးလ်က္ရွိၿပီ။ လူႀကီးမင္းေခၚဆိုေသာဖုန္းမွာႏွင့္…အစခ်ီေသာေျဖသံကို မုန္းတီးသြားလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရိွ။ ပစၥည္းမ်ားေရြး၍ လွည္းေပၚတင္တြန္းကာထြက္လာခိုက္ သူမမ်က္ဝန္းမ်ားက အျပင္မွာ ႀကိဳေစာင့္ေနၾကသူေတြဆီ ျဖတ္ေျပးလ်က္ ျမင္လိုေသာမ်က္ဝန္းတစံုကို အလူးအလဲေဖြရွာမိျပန္သည္။

သံုးခါတိတိေခၚဆိုၿပီးေသာ္မွ တဘက္က မထူးသည့္အခါ အလိုလိုမ်က္ရည္လည္ခ်င္သည္။ သူ ေမ့မ်ားေနၿပီလား။ ေသခ်ာေျပာထားလ်က္နဲ႔၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္က အခ်ိန္ကို သူသိေအာင္ ေပးပို႔ထားၿပီးျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔….။  ဝမ္းနည္းစိတ္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္တို႔က ပါးျပင္ေပၚလိမ့္ဆင္းလို႔လာသည္။ ေတြ႔ရာတက္ကစီတစီးေပၚတက္ကာ အိမ္လိပ္စာေျပာၿပီး ကားေပၚေရာက္သည့္တိုင္ စိတ္တို႔က မေၾကလည္ခ်င္ေသး။ သို႔တိုင္ေအာင္ အိမ္သားေတြကို လာမႀကိဳဖို႔ေျပာထားသည္ကိုမူ ေနာင္တမရခ်င္ပါ။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေဘးဘီဝဲယာကိုမွ် မၾကည့္လိုေတာ့ေအာင္ သူမ ဝမ္းနည္းလ်က္ရွိသည္။ သူ႔ကို ပထမဦးဆံုးေတြ႔ဖို႔ရာ ဘယ္ေလာက္ထိေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ကို သူမသာ အသိဆံုးျဖစ္သည္ေလ။

သည္အခိုက္မွာ ဖုန္းျမည္လာေလသည္။ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲဆိုသည့္ သူ႔အေမး၌ မ်က္ရည္တို႔ အံ့ၾသစဖြယ္ ေသြ႔ေျခာက္သည္။ တက္ကစီေပၚက ဆင္းလိုက္၊ ေရာက္တဲ့ေနရာေျပာ၊ လာေခၚမယ္ဆိုသည္ကို ေနပါေစေတာ့၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွာဟု ျပန္ေျဖမိသည္။ ဒါဆိုလည္း ေနာက္ေန႔ေတြ႔ၾကမယ္ေလေနာ္ ဆိုေသာစကားအၾကားမွာ ရင္က ဟာကနဲ ဗလာက်င္းသည္။

တကယ္ဆို သူ သိဖို႔ေကာင္းသည္။ ေနာက္တေန႔ဆိုတာက ေနာက္တေန႔သာရယ္၊ သူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္ခဲ့သည္က သည္ေန႔၊ သည္အခ်ိန္၊ အခုေရာက္ေရာက္ခ်င္း…။ 

သည္လိုအမွတ္တရမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရႏိူင္သည္ပဲ။ ေလဆိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ သူ သူမကို အျပံဳးျမျမႏွင့္ေစာင့္ႀကိဳေနလိမ့္မည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္တို႔ တိတ္တိတ္ေၾကကြဲရသည္။ သူ သိမည္မဟုတ္။ ရွိေစေတာ့ကြယ္…။ ေႏွာင္ႀကိဳးတခုခ်ည္ေႏွာင္ရာမွာ တင္းတင္းခ်ည္မိသူသာ နာက်င္ရစျမဲ။

အဲသည့္အိပ္မက္၊ အဲသည့္အိပ္မက္ေပါ့၊ ဖုန္းမေခၚေၾကးဆိုသည့္ စည္းကမ္းကိုေဖာက္ဖ်က္ၿပီး အိပ္မက္ကို ေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ဟု အေၾကာင္းျပကာ သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။ သူက ကေလးတေယာက္လို ရယ္ျမဴးကာႏွင့္ ေအးကြာ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ လြဲရတယ္လို႔ကြာ၊ ေနာက္မျဖစ္ေစနဲ႔ ၾကားလားဟုဆိုေတာ့ သူမတို႔ ေပါ့ပါးစြာ အတူရယ္ေမာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

မိုးသည္ သည္ေန႔ေတာ့ တေန႔ခင္းလံုးရြာမည္ ထင္သည္။ ေကာင္းကင္ကို သဲကြဲစြာမျမင္ရေသာ္မွ ေမွာင္လ်က္ရွိေသာအခန္းငယ္ေလးကိုေထာက္ကာ မည္မွ်မည္းညိဳ႕၍ေနမည္ကို မွန္းဆရသည္။ ပက္လက္အေနအထားမွ ကိုယ္ကိုေစာင္းကာ ျပတင္းေပါက္ဘက္ မ်က္ႏွာတည့္တည့္မူလိုက္ရင္း ေစာင္ကို ရင္ဘတ္ေပၚထိ တင္းတင္းဆြဲျခံဳလိုက္မိ သည္။ ေအးလွၿပီ၊ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ မိုးႏွင့္အတူ ေလေအးတို႔ပါ ေရာေႏွာဝင္လာေသာ အခန္းကေလးက တုန္ခိုက္လို႔ေနသည္ပဲ။ မ်က္ဝန္းမ်ားကို မိွတ္ခ်လိုက္ေတာ့ မိုးေရစက္ကေလးမ်ားပင္ သူမပါးေပၚ တဖြဲဖြဲလာေရာက္လြင့္စင္သလို စိတ္ကထင္ျပန္သည္။

အတူတူဆံုရင္ သူမ သြားခ်င္ေသာေနရာေလးတခုရွိသည္။ ျမစ္ကမ္းနံေဘးကေလး တခုပါ။ သူေရာ သူမပါ ျမစ္ကမ္းေတြကို ႏွစ္သက္ၾကတာခ်င္း တူသည္။ ထိုျမစ္ကမ္းကေလးသည္ သူ ပို႔ေပးခဲ့ဖူးေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားထဲက ေနရာကေလးပါေပ။ တခါမွ်ပင္ မေရာက္ဖူးေသာ္လည္း သည္ျမစ္ကမ္းကေလးဆီ သူမစိတ္ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ေပါက္ခဲ့ဖူးၿပီးသား။ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့တိုင္းလည္း အဖန္အဖန္မရိုးႏိူင္။ ခုလည္း သူမစိတ္တို႔က မိုးသည္းသည္းေတြၾကားမွာပင္ အလြတ္မွတ္မိေနေသာ ထိုေနရာကေလးဆီ စိတ္ဦးလွည့္မိရျပန္သည္။

ထိုျမစ္ကမ္းနံေဘးက သစ္ပင္ေအာက္မွာ သူမ ရပ္သည္။ သူမ မတ္မတ္ရပ္ႏိူင္ေနၿပီပဲ။ သစ္ပင္၏ပင္စည္ကို မွီရန္ပင္ မလိုအပ္။ သူမ မားမားရပ္လ်က္ရွိေနၿပီ။ မ်က္ေစ့ေရွ႕က စီးဆင္းလ်က္ မွန္မွန္သြားေနေသာ ျမစ္ေရျပင္မွာ သူမ လိုက္ပါစီးဆင္းသည္။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာပင္။ ျမစ္သည္ သူ႔ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္းသာ စီးျမဲ၊ သူ႔စီးဆင္းရာလမ္းမွာ ေဘးဘီကမ္းတေလွ်ာက္ကိုျဖင့္ ထိပါးလႈပ္ခတ္သြားေသးသည္။ ထိပါးသြားေသာ ကမ္းတို႔မွာ က်န္ရစ္ရျမဲ၊ 

သူသည္ ျမစ္တစင္းမ်ားလား၊ ျမစ္သည္ ဆက္လက္စီးဆင္းျမဲ။ သူမသည္လည္း ရပ္ျမဲေပ။

ျမစ္သည္ သူမေရွ႕၌ ညိဳညစ္ေသာအေရာင္ ဆင္သည္။ တေနရာရာမွာမ်ား အေရာင္ေျပာင္းေနမည္လား၊ ေဘးဘီကမ္းစပ္တို႔အား ၾကမ္းတမ္းတိုက္စားခဲ့ဦးမည္လား။ သူမ မသိတတ္ႏိူင္။  ျမစ္ကိုျဖတ္၍တိုက္ေသာေလ၌ သူမ နားခိုေနေသာ သစ္ပင္ႀကီး၏အရြက္အခက္တို႔ ျမဴးထူးကခုန္ၾကေလ၏။ ေလေၾကာင္းေျပာင္းသည္ရွိေသာ္ သစ္ပင္ႀကီးမွာ ၿငိမ္သက္ရဦးေတာ့မည္။ သူ လြမ္းမ်ားေနမလား…။

မိုးကေလးတစက္ ႏွစ္စက္က်စျပဳၿပီ။ သည္ျမစ္ကမ္းေဘးမွ သူမ ခြာရေတာ့မည္။ သူမ ရပ္ေနခ်င္သည္။ သူမ မားမားရပ္နိုင္တုန္းေလး ျမစ္အား ခ်စ္ခင္စြာေငးေမာေနခ်င္သည္။ ေအးျမေသာသစ္ရိပ္မွာ သူမစိတ္ႏွလံုးတို႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခ်င္ပါေသးသည္။ သူ မရွိလည္း သူမေဘးမွာရွိေနသေယာင္ျဖည့္စြက္ထား၍ သူမ ေနေပ်ာ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူ သိေစခ်င္ပါသည္။

အခ်ိန္တန္ၿပီ၊ ျပန္ရမည္ကို သူမ သိသည္။ ေျခလွမ္းတခု စရန္ သူမေရြ႕လ်ားလိုက္သည္။ သူမ ေျခေထာက္ေတြ ေရႊ႕မရ။ အသက္ကိုဝေအာင္ ရွဴသြင္းကာ ေနာက္တႀကိမ္ႀကိဳးစား၍ ေရႊ႕ျပန္သည္။ မေရြ႕…၊ သူမေျခဖ်ားမ်ားက နည္းနည္းကေလးမွပင္ မေရြ႕ပါ။ အားကိုးလိုစိတ္ႏွင့္ သူမေရွ႕က စီးဆင္းေနေသာျမစ္ကို အကူအညီရလိုရျငား ေခၚမိသည္။ ျမစ္က လွည့္၍မွ်ပင္ မၾကည့္ေခ်။ ျမစ္သည္ ျမစ္ပီပီ ေရွ႕သို႔သာဆက္လက္စီးဆင္းတတ္ေၾကာင္း သူမ ဝမ္းနည္းစိတ္ႏွင့္ သိမွတ္ရသည္။ သူမကေတာ့ ထိပါးတိုက္စားခဲ့ဖူးေသာ ကမ္းစပ္တခုသာ။ ျမစ္နံေဘးမွာ ေငးလ်က္ က်န္ရစ္ရမည့္ သစ္တပင္သာရယ္။ ကံေကာင္းစြာပင္ သူမ သစ္တပင္လို မတ္မတ္ထူႏိူင္ေသးသည္ေပ။

ရပ္ေနရင္းမွာ သူမေျခအစံုသည္ အညိဳရင့္ေရာင္သို႔ ေျပာင္းသည္။ သူမတကိုယ္လံုးသည္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္ကာ မာခဲလ်က္ အေပြးတက္လာသေယာင္ရွိသည္။ သူမလက္တို႔သည္ အကိုင္းအခက္မ်ားအသြင္၊ သူမကိုယ္လံုးသည္ ပင္စည္တခုသဖြယ္၊ သူမဦးေခါင္းဆံစမ်ားသည္ ေထာင္ထြက္လ်က္ မိုးေမွ်ာ္ေသာအရြက္အုပ္ဆိုင္းမ်ားအျဖစ္ ကူးေျပာင္းလ်က္ရွိသည္။

အံ့ၾသမင္သက္စြာ၊ သူမ လႈပ္မရ။ သူမေျခအစံုက ေျမႀကီးထက္မွာ စတင္အျမစ္တြယ္ၿပီ၊ သူမေျခသည္းတို႔က ရွည္လ်ားဆန္႔ထြက္ကာ ေျမသားထဲသို႔ ထိုးေဖာက္ကုတ္ဝင္လွ်က္ရွိၿပီ။ သူမကိုယ္မွာ အကိုင္းအခက္မ်ား၊ ရြက္ႏုမ်ား ေဝဆာလ်က္ရွိၿပီ။ သူမေျခအစံုသည္ ေျမ၌ ခိုင္မာေပါက္ေရာက္လ်က္ရွိခဲ့ၿပီ။ ျမစ္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူလ်က္ သူမ ရပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ခိုင္မာအျမစ္တြယ္စြာ…။

ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္ဟု မေတြးတတ္၊ ျဖစ္ႏိူင္ခဲလွေသာ ျဖစ္ရပ္တခုမွာ သူမ ေျခာက္ျခားလ်က္ရွိသည္။

သူမ သစ္ပင္တပင္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီလား။ သူမဟာ ျမစ္နံေဘးမွာ ျမစ္ကိုေမွ်ာ္ေငးရင္း ရပ္ေနရေတာ့မည္လား၊ သည္ျမစ္နံေဘးမွာ သူမ ေနခ်င္ခဲ့သည္၊ သူ႔လားရာျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း စီးဆင္းသြားသည့္ျမစ္ကို သူမ ေမွ်ာ္ရံု ေငးေနခ်င္ခဲ့သည္ေပ။ သူမ အျမဲေမွ်ာ္လင့္လိုလားခဲ့သည့္အျဖစ္ဆိုေသာ္ျငား လက္ရွိမွာ သူမ ငိုခ်မိေတာ့မည္။ ေသခ်ာၿပီ။ သူမသည္ ရပ္၍၊ ရပ္၍၊ မားမားရပ္၍သာ စီးဆင္းသြားေသာျမစ္၏ ေနာက္ေက်ာကို ေငးေမာက်န္ရစ္ခဲ့ရေတာ့မည္။

“ကေလး ၾကည့္စမ္း၊ တကိုယ္လံုးလည္း ေအးစက္လို႔၊ ဖ်ားေတာ့မွာပဲ။ ေဒၚေထြးကို ေခၚလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ အို…မ်က္ႏွာမွာလည္း ေရေတြနဲ႔စိုရႊဲလို႔ပါလား”

သူမ ေျခေထာက္ေတြက ေျမေပၚမွာေပါက္ေရာက္ေနဆဲလို လွႈပ္မရႏိူင္ေသး။ ေဒၚေထြးစကားကို ၾကားေသာ္လည္း ေခါင္းပင္ငဲ့မျပႏိူင္ေအာင္ သူမတကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းလ်က္ရွိသည္။ သူမတကယ္ပဲ သစ္တပင္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီလား။ ေဒၚေထြးက ေျပာလည္း ေျပာ၊ လက္မွမ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႏွင့္ သူမမ်က္ႏွာကို ဖြဖြတို႔သုတ္ကာ အျပစ္တင္သေယာင္ဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေဘးၾကမ္းျပင္ေပၚက ေရမ်ားအား ၾကမ္းတိုက္ဝတ္ႏွင့္ သုတ္ေနေလသည္။

“သမီး ျပတင္းေပါက္နား ခဏေလာက္ထိုင္ခ်င္လို႔”

သူမစကားအၾကားမွာ ေဒၚေထြးက အျပင္ဘက္ကိုကဲၾကည့္ကာ စဲသြားေသာမိုးကိုေတြ႔မွ ေအး ေအး ခဏေတာ့ထိုင္ဟု ခ်စ္သနားစြာ ဆိုသည္။

သူမကြန္ျပဴတာစားပြဲေရွ႕ကထိုင္ခံုကို ျပတင္းေပါက္နားေရႊ႕ကာ သူမကို အိပ္ယာမွ ထူထေစသည္။ ဖုန္းကိုလွမ္းယူကာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေအာင္ သူမ ၾကည့္မိျပန္သည္။ သူမဖုန္းထဲက သူ႔မစ္စ္ေကာလ္ေတြကို စကရင္ေရွာ့ေလးရိုက္ကာ တခုတ္တရသိမ္းဆည္းထားသည္ကို သူ သိမည္မဟုတ္။  သူ သိလွ်င္ေရာ ဘာမ်ားထူးျခားႏိူင္ဦးမွာမို႔လဲကြယ္။ ႏြမ္းလ်ဝမ္းနည္းစြာ သူမ ထိခိုက္ရပါသည္။ သူႏွင့္ ေတြ႔ၾကဖို႔ မလိုေတာ့ၿပီဘဲ။ သူမဘာသာဆံုးျဖတ္ကာ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္၌ သူမတကိုယ္တည္း ေသဆံုးသည္။ တကယ္ပဲ…တကယ္ပါပဲ၊ သူမဟာ သစ္တပင္သာ ျဖစ္လိုက္ ခ်င္ေတာ့သည္။ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္၍သာ သည္မွ်နာက်င္ေၾကကြဲရသည္။ သစ္တပင္သာဆိုလ်င္ျဖင့္ ခံစားခ်က္မဲ့ႏိူင္ေကာင္းသည္ မဟုတ္လား။

ျပတင္းေပါက္ေဘး ထိုင္ခံုေလးမွာထိုင္ကာ ေအးျမေသာေလ၏အေတြ႔ကို သူမမ်က္ႏွာေပၚ ႏွစ္လိုစြာ ခံယူသည္။ သူမလက္ထဲမွာေတာ့ ေခၚသူမဲ့ေနတာၾကာလွၿပီျဖစ္ေသာ ဖုန္းကေလးကို ဖြဖြဆုတ္ကိုင္ထားျမဲ။

ေလေျပကေလးတခ်က္ သူမအခန္းထဲအေဝ့မွာ စားပြဲေပၚရွိ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာက စာမ်က္ႏွာေလးတစ္ခု၊ အေသအခ်ာျဖတ္ေတာက္ထားေသာ စာမ်က္ႏွာေလးတခုက ၾကမ္းျပင္ေပၚ လြင့္ကနဲက်သည္။ “ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးကေလးတဦးကို ဝင္တိုက္ကာ ေမာင္းႏွင္ထြက္ေျပးသြားေသာယာဥ္ေမာင္းအား တာဝန္ရွိသူတို႔မွ လိုက္လံရွာေဖြေန”ဆိုသည့္ သတင္း။ သူမေနထိုင္ရာ ကၽြန္းငယ္ကေလး၏ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာမို႔ သူ ဖတ္မိမည္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။

ခုေတာ့ တကယ္ကိုပဲ သူမတို႔ လြဲခဲ့ၾကၿပီ။ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ေလဆိပ္မွာ သူ ေစာင့္ေနခဲ့မည္လား၊ သို႔မဟုတ္ သူမ အိပ္မက္ထဲကလိုပဲ သူ ေနာက္က်၍လြဲၾကရမည္လား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ၊ ခုေတာ့ လြဲခဲ့ၾကရၿပီျဖစ္သည္။

အခန္းေထာင့္မွာ ေထာင္ထားေသာ ညာဘက္ေျခတုကေလးဆီ အၾကည့္တို႔ေရာက္စဥ္ သူမႏွလံုးသားတို႔ နင့္ကနဲ စူးေအာင့္ေလသည္။ ေဆာက္တည္ရာ မရႏိူင္စြာ…။ ျပတင္းေဘာင္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ေမွာက္ခ်လ်က္ သူမ ငိုေၾကြးမိျပန္သည္။

သူမ အေရာက္သြားခ်င္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔အနားကို…  ျမစ္တစင္းႏွင့္တူေသာ သူ႔အနားကို... 

က်န္ရစ္ခဲ့မည္မွန္းသိလ်က္ႏွင့္ ေငးေမာလြမ္းဆြတ္ခြင့္အတြက္ သူမ အေရာက္သြားခ်င္ခဲ့သည္ေလ…။ သူမစိတ္ႏွလံုးထဲတြင္မေတာ့ သူမသည္ သစ္တပင္အျဖစ္ႏွင့္  သူ႔အပါး မတ္မတ္ရပ္ဆဲ၊ ေမွ်ာ္ၾကည့္ဆဲ၊ သူ႔ေနာက္ေက်ာအား ေငးေမာလြမ္းဆြတ္ဆဲမွာ….၊

အျပင္ဘက္မွာေတာ့ တေက်ာ့ျပန္မိုးက သြန္း၍ သည္း၍ ေစြရြာေတာ့မည့္ဟန္ေပ…။