01Oct2022

 တန်ဘိုး value​တွေအ​ကြောင်း ​တွေး​နေမိပြန်တယ်...

ပြီး​တော့ စံနှုန်း​တွေ...

စံနှုန်း​တွေကို အများက သတ်မှတ်လို့ရ​ပေမယ့် တန်ဘိုးကျ​တော့ ကိုယ့်တန်ဘိုး ကိုယ် အသိဆုံး၊ ဘယ်သူကမှ လာသတ်မှတ်​ပေးချင်လို့ မရဘူးဟုတ်လား၊ 

ဒီအချက်က ကျွန်မကို သက်​တောင့်သက်သာ ရှင်သန်​စေတယ်။ 

ကျွန်မ​နေ့ရက်​တွေ...၊ ဘယ်​လောက်အကန့်အသတ် ရှိမလဲ ကျွန်မ မသိဘူး၊ ဒါ​ပေမယ့် ရှင်သန်ခွင့်ရ​နေတုန်း အချိန်တိုင်းကို ကျွန်မ တန်​အောင် ​နေ​နေတယ်။ မနက် မျက်စိပွင့်ကတည်းက ​ကောင်း​သောအ​တွေးအမြင်နဲ့ နိူးထတယ်၊ ​လေက​လေး ရှူတယ်၊ အပင်​တွေကို ကြည့်တယ်၊ ပန်းက​လေး​တွေကို တစိမ့်စိမ့်​ငေးတယ်၊ သူတို့ရနံ့က​လေး​တွေ ​မွှေးမြ​နေတာကို ချီးကျူးစကားဆိုတယ်။ သဘာဝတရားကြီးက လှလိုက်တာ...ရယ်လို့ နှုတ်က ထုတ်​ပြောတယ်။ ဘာကိုပဲကြည့်ကြည့် ကြည်ကြည်လင်လင် မြင်​အောင်ကြည့်တယ်။ ပြုံးထားတယ်...။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မနဲ့ ကျွန်မဝန်းကျင်မှာ ​ငြိမ်းအေးတဲ့၊ ချမ်းသာတဲ့ လှိုင်းက​လေး​တွေ...၊ waveလို့ ​ခေါ်မလား...၊ တလွန့်လွန့် ရှင်သန်လွှမ်းခြုံ ကြည်မြလို့ ​နေတယ်။ 

တ​နေကုန် အိပ်ရာဝင်တဲ့အထိပဲ...၊ ချမ်းသာစွာ အိပ်မယ်လို့ ​တွေးတယ်။ ​လေက​လေး ရှူသွင်းတာကို သိတယ် ​လေက​လေး ရှုထုတ်လိုက်တာကိုလည်း သိတယ်...၊ ပြုံးထားတယ်။ 

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ​နေ့ရက်​တွေဟာ တဖြည်းဖြည်း ချမ်းသာလာတာပဲ။ 

အရင်ကလို စိတ်တိုတာ ​ဒေါသထွက်တာ​တွေ နည်းလာတယ်။ ​တော်ရုံ​လောက်က​တော့ ​နေတတ်ထိုင်တတ်သွားပြီ။ ခန်ဓါကိုယ်ကြီးက နာလည်းပဲ ​သြော် နာမှာ​ပေါ့ ဒါ သူ့အလုပ်ပဲကိုးလို့ ​တွေးတယ်၊ နာဖို့က သူ့အလုပ်၊ ကိုယ့်အလုပ်က နာတာကို နာတာပါလားလို့ သိလိုက်ရင် ရပြီ။ ရိုးရိုးက​လေးပဲ...၊ အဲသ​လောက်ကို လွယ်ကူတယ်။

တကယ်​တော့ သဘာဝတရားကြီးက မခက်ဘူး...