အလွကိုယ္စီ...

ဒီပန္းေလးကို ျမင္ဖူးေနက် ျဖစ္မွာပါ...ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကိုယ္ထည္ ေဖာင္းေဖာင္း လံုးလံုးေလးမွာ ထိပ္က အနီေရာင္ နဲ႔ အနားသတ္ထားၿပီး အထဲက ဝတ္ဆံမွ်င္ အ႐ွည္ေလးထြက္ေနတာ...ႏူးညံ့ေပမဲ့ ခပ္စြာစြာ မဟုတ္မခံ ေကာင္မေလး တေယာက္ကို ျမင္မိေစတယ္...


ဒါေလးကေတာ့ ပိန္ပိန္ကိုင္းကိုင္း ပိုးဟပ္ျဖဴလို ေကာင္မေလးေပါ့....


ဒီေအာက္ ၃ပံုကေတာ့ လူလတ္ပိုင္း က်က္သေရ႐ိွ႐ိွ တည္ၿငိမ္တဲ့ အလွနဲ႔ မဟာဆန္သူ မမ လို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္တယ္....




ခရမ္းေရာင္ပန္းကေလးေတြက အလွေသြးႂကြယ္ေနတဲ့...အုပ္စုလိုက္ေနတတ္တဲ့ ႐ွက္တက္တက္ ေကာင္မေလးေတြ....




ဒါ ပန္းမွ မဟုတ္ပဲ အ႐ြက္ႀကီးပဲဟာလို႔ ဆိုၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕...ဟုတ္တယ္ အ႐ြက္ပဲ...တ႐ြက္ထဲမွာကို အေရာင္ေတြ အႏုအရင့္နဲ႔ အကန္႔လိုက္ ႐ိွေနတာ...လက္ေတြ႔ ဘဝကလည္း အဲလိုပဲ သူ႔အကန္႔နဲ႔သူ...ကိုယ္နဲ႔တူတဲ့ အ႐ြက္မို႔ အလွမ႐ိွေသာ္လည္း ဘဝသမားမို႔လို႔ ႐ိုက္ခဲ့တာ...အဟြန္း...:)


ဒါေတြကေတာ့ ဘာပန္းမွန္းကို မသိဘူး အေရာင္ေတြ ပံုစံေတြ ဆင္မလိုလိုနဲ႔ ကဲြလို႔၊ ပန္လို႔ရတဲ့ပန္း မဟုတ္ေသာ္လည္း ပန္းအိုးထိုးတဲ့ ေနရာေတြမွာ သံုးတာ ေတြ႔ဖူးတယ္...တခိုင္မွာ 'တပြင့္တည္းပဲ...ဒါေပမဲ့ အပ်ိဳဟိုင္းႀကီး' လို႔ ဆိုရမလို ရဲရဲေတာက္ အပိ်ဳႀကီးေတြကို သတိ ရသြားေစတယ္...



ဒါကို ၾကက္တူေ႐ြးပန္းလို႔ ေခၚၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕...အေရာင္မတူ၊ ပံုစံလည္းကဲြ...တြဲရ႐ြဲပြင့္ ေနပံုေတာ့ ဆင္တယ္...အညႇာတခိုင္ထဲမွာ အပြင့္ေတြမ်ားသမို႔ ရည္းစားမ်ားတတ္တဲ့၊ အီၾကာ႐ိုက္တတ္တဲ့ လံုမငယ္ေလးေတြနဲ႔ မတူလား...


ဒီ အထက္ နဲ႔ ေအာက္ ၂ ပံုက ႐ိုက္လာတာ အေရာင္နဲနဲမဲြလို႔ အမည္မေဖာ္လိုသူ (ခ်စ္သက္ေဝ) က အေရာင္ေလးစိုလာေအာင္ ျပင္ေပး ထားပါတယ္ 10Q ေနာ္ သယ္ရင္း:)


ဒီပန္းကိုေတာ့ ဗုဒၶံသရဏံပန္းလို႔ေခၚတာ ၾကားဖူးတယ္၊ တတိယအ႐ြယ္ ဘာဝနာပြားလို႔ ဘဝရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ျဖတ္သန္း ေတာ့မဲ့ အဖြားေတြနဲ႔ တူတယ္လို႔ တင္စားလိုက္ခ်င္တယ္...အေရာင္အေသြးစံုဟာ အလႊာအသီးသီးက အဖြားေတြကို ကိုယ္စားျပဳတာေပါ့...





စကားပန္း ၾကက္ေသြးေရာင္...ဘဝကို ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ နာနာက်ည္းက်ည္း သို႔ေသာ္လည္း အ႐ံႈးမေပးပဲ ျဖတ္သန္း ရင္ဆိုင္ေနတဲ့ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားျပည့္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေတြကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔လိုက္ရ သလိုပဲ...မာေက်ာေအးစက္ေနတယ္...


လူတိုင္းသိၾကတဲ့ ယုဇနပန္း...ဒီပန္းေလးကို အေတြ႔မွာ တရားသေဘာတခ်က္ လက္ခနဲ...၊ အဖူးကေလးေတြ၊ အပြင့္ကေလးေတြ နဲ႔ အႏြမ္းပြင့္ကေလး...ေရာယွက္လို႔...ကိုယ့္ကို တရားျပေနသလို...ခံစားလိုက္ရတယ္...


အင္မတန္ ႐ိုးစင္း၊ ဟန္မလုပ္တတ္တဲ့ ေက်းလက္ေတာ႐ြာက သမီးပ်ိဳေလးေတြရဲ႕ အလွနဲ႔ ဘဝကို ျမင္မိေစတဲ့ ပန္းဝါဝါကေလးေတြ...


ေတြ႔ေနက် ေခါင္ရမ္းပန္းလို မဟုတ္ပဲ ပြင့္ဖတ္ အထပ္ထပ္ေလးေတြနဲ႔၊ ပြင့္ဖတ္ တထပ္တည္း နဲ႔ ၿပီးေတာ့ သခြားေရာင္ ေခါင္ရမ္းပန္းကေလးေတြက....ရဲရင့္ ပြင့္လင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ေန မိန္းမပ်ိဳရဲ႕ အလွ...




ဒါေတြက ဒီေန႔ ႐ိုက္ခဲ့တာေပါ့...ဘယ္မွာလဲဆိုေတာ့ ဂ်ဴေရာင္း ငွက္ဥယ်ာဥ္မွာ... ဟယ္...ငွက္ဥယ်ာဥ္သြားၿပီး ငွက္ေတြ တေကာင္တၿမီး မွ ႐ိုက္မတင္ပဲ ပန္းေတြခ်ည္းပါလားလို႔ အထင္ မေစာပါနဲ႔အံုး...လာမွာပါ၊ ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္...ရသေလာက္ မိသေလာက္ေပါ့...အဲလို ေျပာရ ျခင္း က ကိုယ့္မွာ Feather phobia ႐ိွတယ္ေလ...ဒါေၾကာင့္ အေဝးကပဲ ရသေလာက္ ႐ိုက္ခဲ့တာ ကို ေျပာတာပါ...။

အံမယ္ ဒီပန္းပံုေတြ အလြယ္တကူ ႐ိုက္လာတယ္ မထင္ၾကပါနဲ႔၊ ခက္ခက္ခဲခဲပါ...မုဆိုးဒူးေထာက္လို႔ တသြယ္၊ ေျမာင္းေဘာင္ေပၚရပ္လို႔ တနည္း၊ ကားရားခြလို႔ တဖံု၊ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔ တမ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ကိုယ္ေနဟန္ထား နဲ႔ စြန္႔စြန္႔စားစား ႐ိုက္ခဲ့ရတာပါ။

အတူသြားသူေတြရဲ႕ ေသာက္လက္စ ေရဗူးေတြ၊ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြနဲ႔ စံုစီနဖာ ထည့္ထားတာမို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ကလည္း ေလးမွေလး...ဒီၾကားထဲ တခ်ိဳ႕ပန္း ေတြက ႐ွက္ၿပီး ဟိုဖက္လွည့္ေန ေတာ့ ဘယ္လက္နဲ႔ အကိုင္းကို ကိုယ့္ဘက္ဆဲြ လွည့္ၿပီးမွ ညာဘက္ ကင္မရာကိုင္ လက္နဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့ ရတာေတြပါ...။

ဘယ္လိုပံုစံပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုအေသြးအေရာင္ပဲ ႐ိွ႐ိွ၊ ရနံ႔႐ိွ ရနံ႔မဲ့ ဘာႀကီးပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ပန္းမွန္ရင္ ပန္းစာရင္းဝင္လို႔ သူ႔အလွနဲ႔သူ ႐ိွေနၾကတာပါပဲ...က်မတို႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလိုပဲေပါ့...

ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးထုႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳရင္း ကမာၻ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔ကို ႀကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္
(ဟမ္...!! ဆိုင္သလားေတာ့ သိပါဘူး...အို...ဇြတ္ပဲ ဆိုင္လိုက္ၾကပါေလ :))