သစ္ေကာင္းတစ္ပင္-၁

"ဉာတကာနဥၥ သဂၤေဟာ" တဲ့ ေဆြမ်ိဳး ဉာတကာ တို႔အား ျပဳစုလုပ္ေကြၽး ေစာင့္ေ႐ွာက္ျခင္း သည္ မဂၤလာတစ္ပါး မည္ပါသတဲ့။ က်မက ဒါကို လံုးဝ လံုးဝ လက္ခံ က်င့္သံုးခဲ့သူ တစ္ေယာက္ပါ။

အဲဒီကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအးေလ...မဂၤလာတစ္ပါးပါပဲ...။ မဂၤလာ႐ိွပါတယ္ဟယ္ ေပးလိုက္ ပါ...။ အင္း မဂၤလာေတာ့ မဂၤလာေပါ့ ေလ...။ ေအးေဟ့ မဂၤလာ႐ိွတယ္ပဲ မွတ္လိုက္ပါ့မယ္...။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ေသာက္မဂၤလာေဟ့ ယူၾက ယူၾက လို႔ ထေအာ္ဟစ္ ရေတာ့မလိုကို ခံစား ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပါတ္သက္ရင္ က်မ ခပ္ငယ္ငယ္ အပ်ိဳေပါက္ အ႐ြယ္ေလာက္ ကတည္းက ခါးသီးခဲ့ဖူးတယ္။ အေမ့ အကိုဝမ္းကဲြ က်မ ဘႀကီးက နတ္က ေတာ္၊ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ နာမည္ႀကီးပါပဲ အဲဒါကို သူ႔ဟာသူ နတ္ကေနတာ အေကာင္း၊ အေမ့လာၿပီး ဆိုင္းဝိုင္းေထာင္ ခိုင္းတယ္။ နတ္ဆိုင္းဝိုင္းက ဘယ္ ေလာက္ရင္းရင္ ရတယ္၊ နတ္ရာသီတခု လိုက္ၿပီးအငွား တီးေပးရင္ ဘယ္ေလာက္က်န္တယ္ ဘာ ညာေပါ့။

ဒါနဲ႔ အေမကလည္း နားမလည္ ပါးမလည္နဲ႔ သူ႔အကိုစကား နားေယာင္ၿပီး ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးဝယ္၊ နတ္ဆိုင္း ေထာင္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါ တခါ တည္း ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးကို ဘႀကီးလက္ ဝကြက္အပ္ လိုက္ ေတာ့တာပါပဲ။ ဘႀကီးကေတာ့ အင္မတန္ အဆင္ ေျပတာေပါ့ေလ ဆိုင္းဝိုင္း အပိုင္နဲ႔ နတ္ကေတာ္ေဟ့ ဆိုၿပီး အေတာ့္ကို မာန္တက္ခဲ့ေတာ့တာ၊ ႏွမဆိုင္းဝိုင္း သူ႔ဆိုင္းဝိုင္းကိုး...။

ပထမေတာ့ တပြဲကၿပီးတိုင္း အျမတ္ေငြ ဘယ္ေလာက္ဘာညာနဲ႔ လာအပ္သား...။ ေနာက္ပိုင္းလည္းက်ေရာ ပြဲမကရဘူး၊ ပတ္စာ ထည့္ဖို႔၊ ပစၥည္းလဲ ထည့္ဖို႔....ဖို႔...ဖို႔ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ျပန္အပ္ေငြ နည္းလာေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း မလိုက္ႏိူင္၊ နားလည္ တဲ့ စီးပြားေရးလည္း မဟုတ္ခဲ့ေတာ့ အ႐ႈံးခံၿပီး ျပန္ ေရာင္းပစ္ခဲ့ ပါေတာ့တယ္။

အေမ့ဘက္က အကိုၿပီးျပန္ေတာ့ တခါ အေဖ့ဘက္က အကို။ သူက အငွားကားေမာင္းတယ္။ အေဖ့ကို ငါ့ညီ ကားတစီးဝယ္ကြာ အကို ေမာင္းေပးမယ္။ အံုနာခ တေန႔ ဘယ္ေလာက္ ျပန္ရ မယ္၊ ဘယ္ႏွႏွစ္ ၾကာရင္ အရင္းေက်မယ္ ဆိုၿပီး မစားရ ဝခမန္း ေျပာျပန္ပါတယ္။ တကယ္ပါ က်မ အေဖအေမေတြက သိတ္ယံုလြယ္သူေတြပါ။ အေဖလည္း သူ႔အကို စကားနားေထာင္ၿပီး ပစ္ကပ္ကားတစီးဝယ္ၿပီး အကို႔ လက္အပ္ျပန္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေမးစရာ႐ိွ တာက က်မအေဖကိုယ္တိုင္ ဘာလို႔ မလုပ္သလဲဆို တာပါ။ အေဖက က်မ တႏွစ္သမီး ကတည္းက သေဘၤာလိုက္ ခဲ့တာမို႔ အေဖ အိမ္မွာ႐ိွခ်ိန္ အင္မတန္ နည္းပါ တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ က်မတို႔ သားအမိေတြကို ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ စိတ္ခ်စြာ အပ္ႏံွထားခဲ့ခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ တူပါရဲ႕။

ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ေလ ပထမပိုင္းေတာ့ ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ေတာ့လည္း အဖ်ား႐ႉးသြားျပန္ တာပါပဲ။ က်မ အဲဒီတုန္းက ၈တန္း႐ိွပါ ေသးတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငါတို႔ႏွယ္ တ႐ုတ္ကား ၾကည့္ေနရသလိုပါပဲလား တေယာက္လာလည္း လူစြမ္းေကာင္း၊ ေနာက္တေယာက္ ထြက္လာလည္း လူစြမ္းေကာင္းနဲ႔ ငါတို႔သာ ပါးပါးလီွး ခံေနရတာပါလား လို႔ သေဘာေပါက္ လာပါတယ္။

တခါ အေမ့ေမာင္ေတြ...က်မ ဦးေလးေတြ အလွည့္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ဦးေလးေတြက အိမ္ေထာင္သာ က်သြားေရာ အမျဖစ္တဲ့ က်မအေမဆီက လက္ျဖန္႔ေတာင္းတုန္းပါ။ က်မ ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႔ မရခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက တကၠသိုလ္ တက္ေနပါၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ္ အေဖ့မွာ ဟိုးပင္လယ္ ထဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း သြားအလုပ္လုပ္ေနရတာ၊ အဲဒီကရတဲ့ ပိုက္ဆံ အေမ့လက္ထဲကေန ဦးေလးကို ေထာက္ပံ့ရမွာ က်မ ဘယ္လိုမွ မေပးခ်င္ခဲ့ဘူး။ အေဖ့ကို သနားေနမိတယ္။ အေမကေတာ့ သူ႔ေမာင္ေတြလာရင္ ႐ိွတာေတြ ခ်ေကြၽး႐ံု တင္မကဘူး အျပန္မွာ လက္ထဲ ပိုက္ဆံထည့္ေပးလိုက္ေသးတာ ပါ။

အေမက ေမာင္ႏွမ ၅ေယာက္မွာ တဦးတည္းေသာ အႀကီးဆံုး သမီး၊ သူ႔ေအာက္က ေမာင္ ၄ ေယာက္ကို ထိန္း ရင္း ႀကီးခဲ့ရတာဆိုေတာ့ သူ႔ေမာင္ေတြကို သံေယာဇဥ္ႀကီးၿပီး အရမ္းညႇာ တယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း နဲနဲ ေယာကၤ်ားဆန္ခ်င္တယ္။ က်မကေတာ့ အေဖ့ သနား တာနဲ႔ အေဖ့လုပ္စာထဲက သူ႔ေမာင္ေတြကို အေမ ေပးကမ္းေနတာေတြကို မ႐ႉစိမ့္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။

တခါ အေမနဲ႔ က်မ စကားမ်ားရတယ္။ အတိအက် မမွတ္မိေပမဲ့ ျဖစ္ပံုက က်မ လိုခ်င္တာ ဝယ္မေပးလို႔ အေမ့ကို ေငါ့တာပါ။
"အေမက သမီးလိုခ်င္တာက်ေတာ့ မဝယ္ေပးပဲနဲ႔ အေမ့ ေမာင္ေတြခ်ည္း ဖို႔ေနတာပဲ" အဲဒါ က်မ အေမ့ကို မေက်မနပ္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားပါ။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ မီးဖိုထဲက ေယာင္းမ တေခ်ာင္း က်ိဳးတဲ့အထိ က်မ အ႐ိုက္ခံရ ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မ ေက်ာင္းၿပီးကာစ အသက္ အစိပ္ ေတာင္ ႐ိွေနပါၿပီ။

ေခါင္းမာတဲ့ က်မက မ်က္ရည္တစက္မထြက္ပဲ အေမ ႐ိုက္တာကို ေပခံခဲ့တာ။ ၿပီးမွ ေျခသလံုး က အ႐ိႉးေတြကို အဖြားက ဆႏြင္းသိတ္ ေပးပါတယ္။ အေမ ႐ိုက္တုန္းက မထြက္ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ဟာ အဖြားရဲ႕ "နင္ ငါ့ေျမးကို အဲေလာက္ ေတာင္ နာေအာင္ ႐ိုက္ရသလားဟယ္" ဆိုတဲ့ အေမ့ကို ဆူတဲ့ စကားအၾကား မွာေတာ့ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ေအာင္ ဝမ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကတည္းက က်မကိုယ္ က်မသိခဲ့တာ အသားနာလို႔ကေတာ့ နာပါေစ စကားတခြန္းရဲ႕ အထိအ႐ွကိုသာ ရင္ထဲမွာ မခံစားႏိူင္ခဲ့တာ။ အေမ ခဏခဏ ေျပာဖူးတယ္ ေမာင္ႏွမ အားလံုးထဲမွာ က်မက အ႐ိုက္ခံရဆံုးတဲ့ေလ။

ခုေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္ အမႀကီး အမိအရာ ဆိုသလို အ႐ြယ္ေလးရလာေတာ့ အေမ့ေနရာ ကေန ၾကည့္တတ္၊ ၾကည့္တတ္ေတာ့ ျမင္တတ္ လာပါတယ္။ က်မေအာက္က ေမာင္ေလး ညီမေလးေတြကို ျပန္ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔၊ သူတို႔မေျပလည္ရင္ ေပးကမ္းဖို႔ အလိုလို နားလည္တတ္ ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဘႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ က်မတို႔အေပၚ ဆိုးခဲ့တာေတြကိုေတာ့ ခုထိ နားမလည္ ႏိူင္ေသးပါဘူး။ တရားသေဘာနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး အရင္ဘဝေတြက အေႂကြးေတြ ဆပ္ခဲ့ရတယ္ပဲ မွတ္ရေတာ့မွာပါ။

က်မတို႔မွာ သားေထာက္သမီးခံ မ႐ိွေလေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြကို ေထာက္ပံ့တိုင္း အေမ့ကို ျပန္ေငါ့ခဲ့သလို ေငါ့မဲ့ က်မလို သမီးဆိုးတ ေယာက္ မ႐ိွခဲ့တာ က်မကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ တခါ အဲဒီလို ကေလးမ႐ိွ တာကိုက ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးေမြးထားတဲ့ ကေလး ကိုယ့္ကေလးဆိုသလို အားလံုး ရဲ႕အေရး တို႔အေရး လို႔ ဆိုရမဲ့ အေပါက္ပါ။ တခုခုဆို သူတို႔က ကေလးလည္း မ႐ိွ၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လံုးလည္း ႏိူင္ငံျခားမွာ အလုပ္ လုပ္ေနၾကတာ ဆိုတဲ့ တံဆိပ္ႀကီးႀကီး အကပ္ခံလိုက္ရတဲ့အခါ က်မတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဟာ လူစင္စစ္ကေန အလိုလို ေငြထုပ္စက္ေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။




ေရးရင္းနဲ႔ ပိုစ့္အရမ္း ႐ွည္သြားမစိုးလို႔ ႏွစ္ပိုင္းခဲြလိုက္ရပါတယ္...တင္တဲ့အခါ လာဖတ္ၾကပါအံုးေနာ္....:)