Friday, May 7, 2010

လမ္းကေလး....

႐ံုးသြား႐ံုးျပန္ က်မ ျဖတ္သြားေနက် လမ္းကေလး တခု႐ိွတယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးက တဘက္ တခ်က္မွာ စကားျဖဴ စကားဝါပင္ေတြ ဝန္းရံလို႔...။ စကားျဖဴ၊ စကားဝါပန္းေတြ ပြင့္တဲ့ အခ်ိန္ မ်ားဆို သင္းေမႊးေနတဲ့ ပန္းရနံ႔ေတြဟာ အဲဒီလမ္းေလးထဲကို က်မ မေရာက္ခင္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ကတည္းက အႀကိဳေထာက္ေလ့႐ိွတယ္။ က်မကလည္း ျပန္လည္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လို႔ မ်က္ႏွာ ေလးေတာင္မွ ၿပံဳးေယာင္ ေယာင္ ျဖစ္သြားတတ္ၿမဲ...။ အပင္ေအာက္ကိုမ်ား ေရာက္ရင္ေတာ့ ေမာ့မၾကည့္မိပဲ မေနႏိူင္ေအာင္ အပြင့္ျဖဴျဖဴဝါဝါ ခ်စ္စရာ အေသြး ကေလးေတြကို အေရးတယူ ႐ိွမိရျပန္တယ္။

တခါတေလ သူတို႔ရဲ႕ ပြင့္ဖတ္ေလးေတြ တဖတ္ခ်င္း ေျမေပၚ ေႂကြက်ေနတာ ျမင္ရတဲ့ အခါမ်ိဳး မွာေတာ့ စိတ္ႏွလံုး မသာမယာ ျဖစ္မိျပန္ ေလတယ္။ ႐ွင္ က်မကို မရယ္ပါနဲ႔ေနာ္....။ က်မက ခံစားတတ္လြန္းတယ္၊ ပိုလြန္းတယ္လို႔ ႐ွင္ စိတ္ထဲက ေျပာေနျပန္ၿပီမဟုတ္လား....။ ကဲပါေလ က်မ ေျပာျပပါ့ မယ္...႐ွင္နားေထာင္ၾကည့္...၊ တကယ္ေတာ့ က်မက သဘာဝရဲ႕ အမွန္တရား ကို ႐ွင့္ထက္ ပိုျမင္ၿပီးသူ၊ ႀကိဳျမင္ ၿပီးသူ...၊ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထားတတ္သူ တေယာက္ ပါ။

သက္႐ိွသက္မဲ့ ခပ္သိမ္းေသာ အရာမွန္သမွ်ဟာ သြားေနၾကတယ္လို႔ က်မေျပာရင္ ႐ွင္ လက္ခံ မွာလား...။ ပန္းပြင့္ကေလးေတြကိုပဲ ၾကည့္လိုက္...ပန္းအိုးထဲ ေရျဖည့္လို႔ အလွၾကည့္ထားတာ ေတာင္မွ သူတို႔က လွတဲ့ေနရာမွာပဲ ရပ္တန္႔ မေနၾကဘူး၊ ေႂကြၾက၊ ႏြမ္းၾကရ တယ္။ ကဲ ႐ွင္ လက္ခံၿပီလား...သူတို႔ဟာ ပန္းအိုးထဲမွာ သြားေနၾကတယ္ ဆိုတာ....။

က်မတို႔ အားလံုးလည္း ဒီလိုပဲ....၊ ဟင္...႐ွင္က လက္မခံခ်င္ျပန္ဘူးေပါ့...ဟုတ္လား...။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ႐ွင္တို႔ က်မတို႔ အိပ္စက္ အနားယူေနပါ တယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ သြားေနခဲ့တာ။ အိပ္ပါတယ္ဆိုမွ ဘယ္ကလာ သြားရမွာတုန္းကြ လို႔ ႐ွင္ထင္ေနမလား...ေသခ်ာတယ္ ဒါဆို ႐ွင့္ အေတြး အျမင္ေတြ မွားေနၿပီ။ ႐ွင့္ရဲ႕ မ်က္လံုးဟာ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ဟုတ္ေသးရဲ႕လား၊ အနီးၾကည့္ အေဝး ၾကည့္ မ်က္မွန္ေတြကူမွ ျမင္ရေတာ့တာ မဟုတ္လား...အဲဒါ သူ သြားေနခဲ့လို႔ေပါ့။

တကယ္က က်မတို႔ အားလံုး သြားေနၾကတယ္...တခုတည္းေသာ မပ်က္မကြက္ သြားၾကရမဲ့ လမ္းကေလးဆီကိုေပါ့......

တခုပဲ....ပန္းကေလးေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝခရီးမွာ အစြမ္းကုန္ ဖူးပြင့္ေဝဆာလို႔ ေလာက ကို အလွဆင္ခဲ့ၾကတယ္။ က်မတို႔ သက္႐ိွ လူသားေတြကေရာ ဘဝ ခရီးလမ္းေပၚမွာ သြားရင္း နဲ႔ ပန္းကေလးေတြလို အလွဆင္ခဲ့သူ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ိွပါလိမ့္....။

႐ွင္ သိထားရမွာက လူေတြေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ဘဝလမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကဲြျပားပါေစ၊ ေနာက္ဆံုးသြားရမဲ့ လမ္းကေလးကေတာ့ တလမ္းတည္းပါပဲ...က်မ နားမလည္ဘူး...လူေတြဟာ ဘဝခရီး သြားရင္း တေန႔ ခ်န္ရစ္လို႔ ထားခဲ့ရမဲ့ အရာေတြအတြက္ ဓမၼမႈ နဲ႔ေရာ အဓမၼမႈနဲ႔ ပါ အပူတျပင္း ႐ွာေဖြေနသေလာက္၊ ေသခ်ာေပါက္သြားရမဲ့ အဲဒီ လမ္းကေလးတခု အတြက္ ေတာ့ ျပင္ဆင္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကေလရဲ႕။

ဒါ အေရးႀကီးတယ္ေနာ္ ႐ွင္ သိလား...၊ ဘဝလမ္းခရီးေပၚမွာ ျဖတ္သန္းရင္း ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ အလံုးစံုဟာ ႐ွင့္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးသြားရမဲ့ လမ္းကေလးေပၚမွာ နမိတ္ ေဆာင္၊ အရိပ္အေယာင္ျပလို႔ ႐ွင္ေနာက္ထပ္ သြားရမဲ့လမ္း အေကာင္းအဆိုးကို ေ႐ြးခ်ယ္ ေပးတယ္ ဆိုတာ....။

12 comments:

  1. အစ္မပို႔စ္ေလး ဖတ္ေတာ့မွာပဲ ငယ္ငယ္က ဆရာမတစ္ေယာက္ေမးတာေလး ျပန္သတိရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးပါတယ္.. ႏွစ္တန္းလားသုံးတန္းလား သစ္ပင္ေတြဟာ ေ႐ြ႕လ်ားႏိုင္လားတဲ့။ သိဘူးေလ။ ေ႐ြ႕ဘူးေပါ့ ေျဖထည့္လိုက္တာ တက္တက္စင္ေအာင္လႊဲပါေရာ.. သစ္ပင္ေတြဟာ ေ႐ြ႕တယ္တဲ့ ဆရာမက ျပန္ေျပာတယ္။ အစ္မေျပာသလိုဆိုရင္ေတာ့ သြားေနၾကတယ္ေပါ့...။ Zephyr ေရးတဲ့ ပို႔စ္ေလးတစ္ခုက အေၾကာင္းေလးသတိရမိတယ္... လူေတြက ၀က္သတ္စခန္းက ၀က္ေတြလိုပဲတဲ့ ေသရမွာကို ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး တေ႐ြ႔ေ႐ြ႕သြားရတာကို အသားက်ေနၾကတယ္တဲ့.. ေသခ်ာေပါက္ေရာက္မယ့္လမ္းေပမယ့္ လူေတြက မသိေမ့ေလ်ာ့ျခင္းေတြနဲ႔ အသားက်ေနၾကၿပီေလ... အားလုံးကတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔.............

    PS တစ္ကြ.... အူးရားးးးးး( ура1)

    ReplyDelete
  2. အစ္မေရ... အတတ္ႏုိင္ဆုံးေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့တဲ့ သတိတရားနဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနဆဲပါ။

    ဒီလုိပုိ႔စ္မ်ိဳးေတြ ဖတ္ရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္။ ကုိယ္လည္း ေမ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ သြားသတိရမိလုိ႔ အခုိက္အတန္႔အေလ်ာက္ ဆင္ျခင္မိသြားတယ္။

    ReplyDelete
  3. သိပါလ်က္နဲ႕ ေမ့ေနတာကုိ ငါ့အစ္မက ဒီပုိစ့္ေလးနဲ႔ သတိေပးလိုက္သလိုၿဖစ္သြားေတာ့ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ၿပန္သတိရဆင္ၿခင္မိသြားရတယ္...ေက်းဇူးပါ မမခ်စ္...

    ဂ်င္ဂ်င္း

    ReplyDelete
  4. တရားသေဘာနဲ႔ရွဳသြားပါတယ္။

    ReplyDelete
  5. အင္း. . .
    လမ္းကေလး ဆိုေပမဲ႔ မျမင္ရေတာ႔ သတိမထားမိၾကတာပါ။
    ဒါေပမဲ႔ ဒီလမ္းကေလးက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ တိုးဝင္ဝင္ ဆံ့ေနတုန္းပါပဲ။
    စီးဆင္းမႈ ကလည္း ျမန္တယ္။ အမေလွ်ာက္ခဲ႔တဲ႔ လမ္းေလးလိုလည္း ေမႊးခ်င္မွ ေမႊးမွာ. . .

    ReplyDelete
  6. အခုတေလာ အဲဒီသြားရမဲ႔ လမ္းအေၾကာင္း ေန႔တိုင္းလိုလို ေတြးမိေနတယ္။ အရင္ကေတာ႔ မေတြးျဖစ္ခဲ႔တာ အမွန္ပဲ။

    ReplyDelete
  7. တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ တမင္တကာကို ေမ့ထားခ်င္ၾကတယ္ေလ
    ၾကာၾကာေတာ့ ေမ့ေနခြင့္ မရၾကပါဘူး။ ရင္ဆိုင္ရမွာခ်င္း တူတူ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားနိင္တဲ့သူေတြက ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္နဲ႔ တူတယ္ေနာ္။

    ReplyDelete
  8. ္မယ္ကိုးSat May 08, 05:19:00 AM GMT+8

    မမစာေလးေတြ ဖတ္ျဖစ္ေပမယ့္ နက္မေကာင္းလုိ႔ မမန္႔ျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ မမ အေတြးေလးကို ခ်ေရးထားပံုေလး အရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္။ ရသအားလံုးကို ႏိုင္တဲ႔ မမရဲ႕ blog ေလးကို ေျခာက္လျပည့္မွစ ထာဝစဥ္ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။

    ReplyDelete
  9. ေမာင္ေလး ေဝလင္း၊ ညီမဇြန္၊ ညီမဂ်င္ဂ်င္း၊ ေမာင္ေလး T ၊ ေမာင္ေလး ေဇာ္၊ ညီမ ခ်ိဳသင္း၊ ကိုျမစ္ နဲ႔ ညီမေလး မယ္ကိုး....အျမင္ေလးေတြ အတြက္ ေက်းဇူး အထူးပါ....:)

    ReplyDelete
  10. မခ်စ္ေရ...
    ဘြာေတးခတ္ထားလို႕မရပဲ အားလံုးေသခ်ာေပါက္သြားရမွာ ဒီလမ္းပဲေနာ္။
    ဒါကို ဒီႏွစ္ထဲမွာ ပိုၿပီးသိျမင္လာတယ္။ ေၾကြက်ေနတဲ့ ပြင့္ဖတ္ေလး ေတြကေန အခုလို အက်ဳိးရွိတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ထြက္လာတာ မခ်စ္ရဲ႕ ေစတနာ့ အျမင္ေလးေၾကာင့္ပါဘဲ။ ဆင္ျခင္ရမယ္။ ျပင္ဆင္ရဦးမယ္ မခ်စ္ေရ...။

    ReplyDelete
  11. မွတ္ရင္းနဲ့ သြားၾကတာေပါ့၊ ပါရမီက မပါေလေတာ့…. အရွင္လည္းမထြက္နုိင္ပါဘူး၊

    ReplyDelete
  12. ရႈ႕ေထာင့္ေလးတစ္ခုကို ျပထားတာေကာင္းပါတယ္
    ေလးနက္တဲ႔ အေၾကာင္းရာတစ္ခုေပါ့......
    တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုတိုင္တည္တဲ႔ပံု ရယ္ အသိတစ္ခုေပးခ်င္တဲ႔စိတ္ရယ္
    ေနာက္..နွစ္သိမ့္ ေနတဲ႔စကားေျပာဟန္ရယ္က ေတာ့........
    (အားထုတ္နိုင္ျခင္းမ်ားအေပၚ ခ်ီးမြမ္းလွ်က္)

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...