သစ္ေကာင္းတစ္ပင္ ျဖစ္ခ်င္ပါသည္...

ပထမတပိုင္းမွာ က်မေရးခဲ့ၿပီး ေကာ္မန္႔ေတြ ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ က်မ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ မရမွာ စိုးရိမ္သြား ခဲ့မိပါတယ္။ အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့၊ ျဖစ္ေလ့႐ိွတဲ့၊ က်မကိုယ္တိုင္ လည္း ခံစားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္မို႔ အရင္း အတိုင္း ခ်ျပခဲ့ တာပါ။ Anti-Relative ျဖစ္ၾကပါစို႔လို႔ က်မ ဆိုလိုခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ...က်မတို႔အားလံုးဟာ လူသားဆန္ၾကသူေတြ ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ႐ိွလာတဲ့အခါ ခံစားရသလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးသြား ၾကတဲ့အတြက္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္။ ဒီအပိုင္းေလးကို ဆက္ဖတ္ၾကည့္ ၾကပါ အံုးေနာ္...။

တခါတေလ က်မ ညီမေတြက "မႀကီး တူမကို ေမြးစားပါလား၊ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္ရမွ ျပန္ေပးေလ" လို႔ ေနာက္တတ္ပါတယ္။ အေမ ကိုယ္တိုင္ကလည္း "သမီး နင့္တူမဟာ နင္ငယ္ငယ္က အတိုင္းပဲ၊ ပဲလုပ္တတ္တာေရာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ျမန္တာေရာ၊ စကားသြက္တာ ေရာ၊ ႐ုပ္က အစဆင္တယ္" လို႔ ဆိုလာျပန္ေတာ့ က်မမွာ အဲဒီတူမေလးအေပၚ အခ်စ္ပို ရျပန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဉာတကာနဥၥ ကုန္ပါေရာ ျဖစ္ေတာ့တာ။

အဲဒီ က်မရဲ႕တူမေလးကလည္း ဖုန္းထဲမွာ "သုသုက စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းလာတက္ခ်င္တာ" လို႔ေျပာတဲ့အခါ က်မျဖင့္ဘာျပန္ေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းမသိ ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးတာ။ ညီမျဖစ္သူက "မႀကီး အဲဒါ သမီးတို႔ သင္မထားဘူးေနာ္ မႀကီးတူမ သူ႔ဘာသာေျပာတာ" လို႔ ေျဖ႐ွင္းခ်က္ထုတ္႐ွာတယ္။ ဪ...ေခတ္ကိုက အဲသလို ျဖစ္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ကေလးေတြ ေမြးကတည္းက အူမဝဲေတာ့ပဲ ႏိူင္ငံျခားမွာ ေက်င္းသြားတက္မယ္လို႔ ေအာ္ၿပီးမ်ား ေမြးလာသ လား မသိ....။

အေမ့ရဲ႕ သူ႔ေမာင္ေတြအေပၚ ေကာင္းပံုေလး ေျပာျပပါအံုးမယ္။ သူ႔ေမာင္ ေငြလိုတယ္ဆိုေတာ့ က်မတို႔ သိမွာစိုးလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး အာမခံ သြားထားၿပီး သူမ်ားဆီက ၁၀၀ ကို ၆က်ပ္တိုးနဲ႔ ယူတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေမာင္ကို ၄က်ပ္တိုးနဲ႔ ျပန္ေပးသတဲ့။ အေမ လုပ္ပံုမ်ား...၊ စီးပြားေရးလုပ္လိုသူမ်ား က်မ အေမ နဲ႔ ႐ွယ္ယာဝင္ပါရင္ အဆင္မေျပလား...သူက အဲသလို ဘီးဇီးနက္ဝူးမန္း ေနာ္...။ ဒီလိုနဲ႔ တလ တလ သူက ၂က်ပ္ အတိုးေလးစိုက္ေပး၊ ဟိုက ၄က်ပ္ အတိုးနဲ႔ အရင္းေလး နဲနဲဖဲ့ဆပ္ နဲ႔ ဟုတ္ေနၾကတာ။ ၄-၅-၆ လၾကာလို႔ ဟိုက အတိုးေတာင္ အႏိူင္ႏိူင္ျဖစ္လာတဲ့ အခါက်မွ သူ႔မွာ မႏိူင္မနင္းျဖစ္လာၿပီး က်မဆီ ေရာက္လာေတာ့တယ္။ အေၾကာင္းစံုကို သူ႐ွင္းျပေတာ့ က်မမွာ အေမ့ကို သနားၿပီး ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္...ျဖစ္ရေသး။

တႏွစ္ေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေဘာနပ္စ္ ရခါနီးမွာ ရရင္ ဘာလုပ္မယ္၊ ဘာသံုးမယ္ ဘာညာ ပလန္ခ်ထားၾကပါတယ္။ ပိုက္ဆံက ျဖင့္ မရေသးပါဘူး။ တကယ္လည္း ပိုက္ဆံ ရလာေရာ ႏွစ္ဖက္လံုး ရဲ႕ အိမ္ေတြက ပိုက္ဆံလိုတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ တိုးေနေတာ့ ပိုက္ဆံကေလးက ဘဏ္ထဲမွာမွ မပူခင္ ဒုန္း ကနဲ ပို႔ေပးလိုက္ရပါေလေရာ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အၾကား ဟာသေလး တခု ျဖစ္ လာခဲ့တယ္။ ေဘာနပ္စ္မို႔ရမယ္ အသံၾကား ရင္ "႐ႉး တိုးတိုး က်န္တဲ့သူေတြ ၾကားရင္ ၾကားပါေစ၊ ရန္ကုန္ နဲ႔ မႏၲေလးကလူေတြ မၾကားပါ ေစနဲ႔" လို႔ ေျပာရင္း ရယ္ၾကရတယ္။ က်မက ရန္ကုန္သူ၊ သူက မႏၲေလးသားေလ...။

အေဖ့ညီမ က်မရဲ႕ အေဒၚ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူေနၾကရာက မိသားစုနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ စိတ္ဝမ္းကဲြ သြားၾကၿပီး အိမ္ခဲြ ေနဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အေဒၚအႀကီးက ေငြျပန္အမ္းႏိူင္ေတာ့ အငယ္ကို ဆင္းခိုင္းတယ္။ အေဒၚငယ္ကလည္း ဆင္းေပး တယ္ ဒါေပမဲ့ ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ အိမ္ျပန္ဝယ္ဖို႔ မျပည့္တဲ့အခါ က်မဆီက လွမ္းေခ်း ေတာ့တယ္။ က်မစဥ္းစားမိတယ္၊ သူ႔အေနနဲ႔ တူမျဖစ္သူ က်မဆီက ဘယ္ေခ်းခ်င္ပါ့မလဲေနာ္ တျခားအားကိုး မ႐ိွ႐ွာလို႔သာေပါ့။ အရစ္က် ျပန္ဆပ္မယ္ ဆိုတဲ့ ကတိနဲ႔ က်မ ေခ်းလိုက္ပါ တယ္။ တကယ္လည္း သူ႔ကတိ အတိုင္းျပန္ဆပ္႐ွာပါတယ္။ က်မ အတြက္ ေငြေခါင္းကဲြတာ ကလဲြလို႔ သူကေတာ့ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။

ေရ႐ွည္ စီမံကိန္းအေနနဲ႔ က်မဘက္က ညီမ နဲ႔ သူ႔ဘက္က တူမ၊ အဲဒီကေလး ၂ေယာက္ကို ေက်ာင္းေခၚထား ေပးခဲ့ၾကေသးတယ္။ ပိုလီ ေက်ာင္းက ၃ႏွစ္တက္ ရတာဆိုေတာ့ သူတို႔ ၂ေယာက္အတြက္ ၆ႏွစ္စာ ကုန္သြားပါတယ္။ က်မတို႔ လင္မယား တေန႔ေန႔ ေ႐ႊျပည္ျပန္ၾက တဲ့အခါ သူတို႔ေလးေတြပဲ မိဘေတြကို ဆက္ၾကည့္ႏိူင္ေအာင္ ရည္႐ြယ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ျဖင့္ သူတို႔လည္း ေက်ာင္းၿပီး၊ အလုပ္ရလို႔ ပီအာ လည္းျဖစ္၊ အဆင္ေျပလြန္ၿပီး ေယာကၤ်ားေတာင္ ရသြားၾကပါေရာ...။ ဒါကေတာ့ သီးခ်ိန္ပြင့္ခ်ိန္တန္လို႔ သီးၾကပြင့္ၾကတယ္ပဲ ဆိုပါ ေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ လိမၼာၾက႐ွာပါတယ္။ အိမ္ကိုလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ျပန္ၾကည့္ ၾကေတာ့ က်မတို႔ ကုန္ရက်ိဳးနပ္တယ္ပဲ ေျပာရမွာ ပါ။

တကယ္က က်မတို႔မွာလည္း ႐ိွလို႔လုပ္ေပးရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကို ႏိူင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ ေနၾကသူတိုင္း သိၾကပါလိမ့္မယ္။ လကုန္ ရင္ စီပီအက္ဖ္ ျဖတ္၊ ဟိုျဖတ္ ဒီျဖတ္၊ စလံုးက ဝင္ေငြခြန္ျဖတ္၊ သာေရး နာေရး၊ လစဥ္ အလႈအတန္းႏႈတ္၊ အိမ္ေငြလဲႊတာႏႈတ္၊ ၿပီးျပန္ ေတာ့ ျမန္မာသံ႐ံုးကေန အစိုးရ မင္းမ်ားထံ က်ေနာ္/က်မတို႔ရဲ႕ ေခြၽးႏွဲစာထဲက ၁၀% ကို ႏိူင္ငံႏွင့္ လူမ်ိဳးအတြက္ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ အခြန္ထမ္းေဆာင္ခြင့္ျပဳပါ ခင္ဗ်ာ/႐ွင္ လို႔ ၾကင္နာစြာ ေလွ်ာက္ထားၿပီး အခြန္ ထမ္းေဆာင္ရေသးတာကလား...။ က်ားႀကီး ေျခရာႀကီး ဆိုသလို အေနၾကာတာနဲ႔ အမွ် ကုန္စရာေတြကမ်ားလာ၊ အၿမီးႏႈတ္၊ ေခါင္းႏႈတ္ၿပီးတဲ့အခါ က်မတို႔မွာ တလလုပ္မွ တလစားရတဲ့ ဘဝ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ မေရတြက္ႏိူင္ေတာ့တဲ့ အခါမ်ားစြာမွာ လိုအပ္လာတဲ့အခါ ေဆြရယ္ မ်ိဳးရယ္ဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ တတ္ႏိူင္သေလာက္ ပခံုး ဝင္ထမ္း ေပးခဲ့တာပါပဲ။ က်မဘက္၊ ေယာကၤ်ားဘက္ ဘယ္အမ်ိဳးမဆို အကူအညီ ေတာင္းခံလာတဲ့အခါ တိုင္တိုင္ပင္ပင္နဲ႔ လုပ္ေပးသင့္တာမွန္ သမွ် လုပ္ေပးခဲ့ၾကတာပါ။ အမ်ိဳး မွ မဟုတ္ပါဘူး သူစိမ္းေတာင္ ဆက္စပ္လာလို႔ လုပ္ေပးသင့္တယ္ ထင္ရင္ လုပ္ေပးခဲ့တာပါပဲ။ အထူး သျဖင့္ ကေလးေတြ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး နဲ႔ သက္ႀကီး ႐ြယ္အိုေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေတြမွာေပါ့။

အဲဒီေနရာမွာ ေျပာစရာ႐ိွတာက လူ႔စိတ္ပါပဲ။ က်မရဲ႕ စိတ္ေပါ့ေလ...။ နဲနဲပါးပါး ေပးလိုက္ရ တဲ့အခါေတြမွာ မေထာင္းသာေပမဲ့ မ်ားမ်ား စားစားေပးရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ နင့္ကနဲ က်န္ေန ခဲ့တတ္တယ္။ က်မစိတ္ကို က်မ ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ ႏွေမ်ာလိုက္တာ ဆိုတဲ့ စိတ္က ေလး ျဖစ္က်န္ေနခဲ့တာ ေတြ႔ေတြ႔ ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မဟာ perfect saint မဟုတ္ေသး၊ မျဖစ္ႏိူင္ေသးတာ ေသခ်ာပါတယ္။ လက္ေတြ႔မွာ ကိုယ့္႐ိွတဲ့ အထဲက ခြဲေပးဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္ တတ္ႏိူင္တဲ့ ပမာဏကို ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးမွ ေပးတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ လိုလိုလားလား ၾကည္ျဖဴတတ္ဖို႔ က်မ ႀကိဳးစားရပါအံုးမယ္။ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ "သစ္တပင္ေကာင္း ငွက္တစ္ ေသာင္းနား" ဆိုတဲ့ ထဲမွာ ငွက္တစ္ေသာင္းထဲက တေကာင္ျဖစ္ဖို႔ လြယ္သေလာက္ သစ္ေကာင္းတပင္ ျဖစ္ဖို႔ဟာ အင္မတန္ ခဲယဥ္းပါ တယ္။

ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္...ဆရာေတာ္ႀကီးတပါး အလႈအိမ္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္းသြားရင္း အျပန္မွာ ဖိနပ္ေပ်ာက္သြားသတဲ့။ အဲဒီမွာ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ေတာ္မူ လိုက္တာက "ဟဲ့ ႐ွက္စရာ တိုးတိုး ေျပာၾကစမ္းပါ ငါ ခု ဖိနပ္ေပ်ာက္တာဟာ အရင္ဘဝေတြတုန္းက ငါ သူမ်ားဖိနပ္ ခိုးခဲ့ဖူး လို႔ဟ" တဲ့...။

က်မတို႔ ခုလို အားလံုး အေပၚ ေပးဆပ္ေနရတာဟာ ဟိုးဘဝေတြတုန္းက သူတို႔ဆီက အမ်ားႀကီး ယူခဲ့လို႔ေနမွာ...။ တကယ္က အဲသလို ေႂကြးေဟာင္းဆပ္ေနရတာကို သိလို႔ ကိုယ္ျပန္ေပးေနရတာေတြကို သိတ္မေျပာျပခ်င္ဘူး။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ ပဲြထဲက လူျပက္မ်ား ျပက္သလိုေပါ့ ႐ွက္လြန္းလို႔ ေျပာကို မေျပာခ်င္ဘူး ခုမွ လူစံုတုန္း ခ်ျပရတာ ဆိုသလို....။ က်မလည္း ေျပာပါရေစ...႐ွက္လြန္းလို႔ မေျပာဝံ့ တာ ခုမွ လူစံုတုန္း ဘေလာ့ဂ္ေပၚ ခ်ျပရတာလို႔ေလ....:)