Wednesday, May 5, 2010

ဘယ္သူေသေသ...

"ဟဲ့ ေအးသန္း...နံပါတ္ ခိုင္ၿပီလား...ဘယ္ေလာက္တဲ့တုန္း"

"မေသခ်ာေသးဘူး အေမေရ ထိပ္စည္းကေတာ့ ခိုင္ေနၿပီေတာ့ ၇ တဲ့"

"ေဟ...ဟုတ္လား ေအး ေအး သြားစမ္း လမ္းထိပ္မွာ သြားနားေထာင္ခ်ည္...ငါတို႔ နံပါတ္ ထြက္ရင္ တခါတည္း နင့္အေဖကို ဂိတ္မွာ ဝင္ေျပာခဲ့၊ ဆန္၄ဗူးလည္း တခါတည္း ဝယ္လာခဲ့ ၾကားလား...ဟဲ့ ဟဲ့ ေနအံုး ဟိုဟာ မီးေမႊး ဖို႔ ထင္း႐ူးဆီကေလး တစည္းေလာက္ပါ ဝယ္ခဲ့စမ္း အိုေက..."

"ဟီးဟီး ဟုတ္..."

ေအးသန္းျဖင့္ အိမ္အျပင္ ေျပးထြက္ေတာ့မဲ့ ေျခလွမ္းေတြ တုန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ဟီးကနဲ တခ်က္ရယ္မိရသည္။ သူ႔အေမ မခင္စိန္ရယ္ေလ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြား နံပါတ္လိုက္ရင္း သေဘၤာသားကေတာ္ ဆိုလား အဲဒီအုပ္စုနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးကာမွ စကားတခြန္း ေျပာၿပီးတိုင္း ေနာက္က တအိုေက ထဲ အိုေက ေနတတ္သည္မွာ အေဖလို လူေအးကေတာင္ မ်က္ေစာင္း ထိုးယူရသည့္ အထိ။

ေအးသန္း ေျခေတြကလည္း လမ္းထိပ္မ်ား သြားရမယ္ဆို ဘီးတပ္ထားသလို ေျပးလြန္းလွ သည္။ ဂိတ္မွာ ကိုစိုး ႐ိွေနႏိူင္သည္ မဟုတ္ လား။ ဘုရား သိၾကားမလို႔ ဂိတ္မွာ အေဖ ႐ိွမေနပါေစနဲ႔ အေဖ လူရၿပီး ဆိုက္ကား အငွား လိုက္သြားပါေစေတာ္...ေအးသန္း ႀကိတ္ဆု ေတာင္းရင္း ဂိတ္ဘက္ မ်က္လံုး တခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆုေတာင္းက ေျပာင္းျပန္ ျပည့္သြားသည္။ ဂိတ္မွာ ကိုစိုးမ႐ိွပဲ အေဖက ဆိုက္ကားေပၚ ခပ္လဲွလဲွ ထိုင္၊ ကြမ္းဝါးရင္း သူ႔အလွည့္ ေစာင့္ေနေလသည္။

ေအးသန္း လွစ္ကနဲ ကြမ္းယာဆိုင္ အဖီေလးေ႐ွ႕ ေျပးဝင္ကာ အမလွေငြအား ေမးလိုက္ေလ သည္။

"အမလွေငြ ဘာနံပါတ္ ထြက္သြားတုန္းဟင္"

"ဟဲ့ ငါၾကားတာေတာ့ ၇၂ ဆိုလားပဲ ဟဲ့ ေအာင္ၿမိဳင္ ဟဲ့ေကာင္ ထမင္းစား ဂဏန္းက ၇၂ မဟုတ္လား"

အမလွေငြ က ဂိတ္မွာ ပါစင္ဂ်ာ ေစာင့္ေနေသာ သူ႔ေမာင္ ကိုေအာင္ၿမိဳင္ကို လွမ္း၍ အတည္ျပဳ ေလသည္။

"ဟုတ္တယ္ အမ က်ဳပ္ၾကားတာေတာ့ ၇၂ ပဲ"

အေဖကေတာ့ ေအးသန္းတို႔ကို တခ်က္ ငဲ့ၾကည့္ကာ ဘာမွ ဝင္မေျပာ။ အေဖက ဒီလိုပါပဲ၊ ဆိုက္ကားနင္းလို႔ ရသမွ် အေမ့ အကုန္အပ္မည္၊ အေမ ဆင္သမွ် ဝတ္မည္။ အေမ ခ်က္သမွ် ဘာဟင္းပဲ စားရ စားရ တခ်က္ မၿငီး႐ွာသူ၊ ႏွစ္လံုးေတြ ဘာေတြလည္း ဝါသနာလည္းမပါ၊ ကန္႔လည္း မကန္႔ကြက္သူ ျဖစ္ေလသည္။

"ဟယ္ ဒါဆို အေမ ေပါက္တယ္ေတာ့"

ေအးသန္း ေပ်ာ္လြန္း၍ ခုန္ေပါက္ကာ အေမမွာလိုက္သည္မ်ားကို အေဖ့အား အျမန္ေျပာကာ ေစ်းကို ဒုန္းစိုင္းေျပးေတာ့သည္။ ေစ်းမွ ျပန္လာေသာ္ အိမ္မေရာက္ခင္ တအိမ္ေက်ာ္ အလို ကပင္ အေမၾကားေအာင္ ေအာ္ဟစ္ ဝင္လာေလသည္။

"အေမေရ ေအးသန္းတို႔ နံပါတ္ေတာ့၊ ေအးသန္းတို႔ ေပါက္ၿပီ...ဟီးဟီး ေပ်ာ္လိုက္တာ အေမေနာ္ အေမ့ကတိအတိုင္း က်ဳပ္ကို ဝယ္ေပးရမွာပဲေတာ့ ဒီႏွစ္ ရပ္ကြက္ဘုရားပဲြမွာ အသစ္ဝတ္ခ်င္တာ ေနာ္ လို႔"

"ေအးပါေအ ေအးပါ ေပးစရာ႐ိွတာေတြ ေပးၿပီး ညည္းလိုခ်င္တာ ဝယ္ေပးမယ္ အိုေက"

"အိုေက အိုေက ဟီးဟီး"

ဒီတခါေတာ့ ေအးသန္းကိုယ္တိုင္ပင္ စိတ္ပါလက္ပါ ျပန္အိုေကရင္း သူဝတ္ခ်င္ေသာ အကႌ်အသစ္ေလးအား မ်က္စိထဲ ကြင္းကနဲ ကြက္ကနဲ ျမင္ေယာင္ေန႐ွာေလသည္။

**********************************

"ဟယ္ ေဒစီရယ္ ၇၂ တဲ့ဟယ္ နင္တို႔ကေလ ငါမို႔ ေျပာရင္ အေလးအနက္ မ႐ိွၾကဘူး တကယ္ပဲ"

"မမေဒဝီကလည္း မမကျဖင့္ အပိုင္ေျပာတာလည္း ဟုတ္ပဲနဲ႔ ဟုတ္ႏိူးႏိူးနဲ႔ မေသခ်ာတဲ့ဟာကို"

"အမယ္ ငါေျပာပါတယ္ ဘုန္းႀကီးက ပုဝါႀကီး ေခါင္းျခဳံျပေနတာ ပါဝါခိ်န္းမွာလို႔ ေျပာေနသားပဲ"

"မမကလည္း ဘုန္းဘုန္းက ေတာေတာင္ထူထပ္မယ္ ခ်ည္းေျပာေနတာ မမပဲ ၇ ပူးထြက္မွာ ဆို"

"ေအးေလ ခုလည္း ပါဝါ တလံုးခ်ိန္းၿပီး ၇၂ ထြက္သြားတာပဲဟာ"

"ဟမ္ မမကလည္း ေပါက္ေဖာ္မႀကီး လုပ္ေနျပန္ၿပီ ဟားဟား ကဲပါ မမရယ္ ၁၀ သိန္းဖိုး ေလာက္ကေလးမ်ား ေတြးမေနပါနဲ႔ မမသက္တို႔နဲ႔ ခ်ိန္းအံုး မနက္ျဖန္ မနက္ အိမ္ကကားနဲ႔ပဲ သြားမွာလား သူတို႔လာေခၚမွာလားလို႔"

"ေအးပါ ေအးပါ ေတာ္ေသးရဲ႕ ၄ ေယာက္ စပ္ထိုးလို႔ တေယာက္ ၂သိန္းခဲြေလာက္ပဲ ကုန္တာ"

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဒဝီတို႔ ညီအမက ဒါကိုပဲ ေပ်ာ္ေနရေလသည္။ သူတို႔မွာ ဒီလိုမ်ိဳး နံပါတ္အတြက္ ဘုန္းႀကီးေနာက္လိုက္ရင္းနဲ႔မွ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရသည္ မဟုတ္လား။ အပ်ိဳႀကီး မမျမ ဆိုလည္း ခင္စရာ အလြန္ေကာင္း သည္။ ဆရာဝန္ကေတာ္ ခ်ိဳသဲဆိုလည္း သူတို႔ထဲမွာ အငယ္ဆံုးေပမဲ့ လူႀကီး အဆန္ဆံုး၊ ကေလးမ႐ိွေတာ့လည္း လြတ္လပ္စြာပင္ သူတို႔ႏွင့္ အဖဲြ႔ က်ကာ ညီအမရင္းမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနရသည္။ သူတို႔ ၄ေယာက္ အဖဲြ႔ အတြက္ နံပါတ္ထိုးျခင္း သည္ အေပ်ာ္မွ်သာ။ မိဘမ်ား ထားခဲ့ေသာ အေမြကပဲ မနဲမေနာ၊ တလ တလ အစုစပ္ဝင္ ထားသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားက ရသည္ပင္ သံုးမကုန္။

"ခ်ိဳသဲေရ မနက္ျဖန္ မမေဒဝီတို႔ လာဝင္ေခၚမယ္ေလ ေနာ္ ခ်ိဳသဲကားႀကီး ထားခဲ့လိုက္ ဟုတ္ၿပီလား ေအး ေအး ဪ ဟို ခ်ိဳင္းစာ႐ြက္ေတြ မေမ့နဲ႔အံုး ကြမ္ရင္ခ်ိဳင္းေရာ၊ ဝါစိႏၲခ်ိဳင္းေရာ ေအးေအး ဒါပဲေနာ္"

"ဟယ္လို မမျမလား ေဒဝီပါ မမရဲ႕ အင္းေလ ပလံုတာပဲ မမေရ ဟင္းဟင္း ဒါေပမဲ့ စိတ္မပူပါနဲ႔ ေနာက္တေခါက္ေပါ့ မမရယ္ မနက္ျဖန္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ၾကတာေပါ့ေနာ္...အင္းအင္း ဝင္ေခၚမယ္ေနာ္မမ ဟုတ္ကဲ့ မမျမ"

"ေဒစီေရ မယုႀကီးေရာ ဘယ္လိုလဲ ဖုန္းဆက္ၾကည့္စမ္းပါအံုး"

"မဆက္ေတာ့ဘူးေလ မမေဒဝီ ၊ သူ႔ဘာသာ လာခဲ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္သားပဲဟာ ဟိုက်မွ ေတြ႔ၾကတာေပါ့"

မယုက သေဘၤာသားကေတာ္၊ ငါးၾကင္းဆီႏွင့္ ငါးၾကင္းေၾကာ္သူ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္ပိုင္ ပိုက္ဆံနဲ႔ မထိုးသူ ေကာ္မ႐ွင္စား ျဖစ္ေလသည္။
ေဒဝီတို႔ အုပ္စုက မယုဆီကပဲ ထိုးေနက်၊ ထိုးသားမ်ားေလ မယုအတြက္ ကိုက္ေလ...၊ ၅% ေကာ္မ႐ွင္ ရတာကို ျပန္ထိုးတာနဲ႔တင္ တြက္ေျခကိုက္ သည္။ မေပါက္ရင္ အရင္း၊ ေပါက္ရင္ အျမတ္ အလံုးအရပ္ ေလ်ာ့စရာ မ႐ိွသူ ျဖစ္ေလသည္။

*********************************

"ဟင္ အဘ မ႐ိွဘူးလား"

"ဟယ္ ဟုတ္ပါရဲ႕ ဒီ ဘလက္ဘုတ္မွာ စာေရးသြားတယ္ေတာ့"

"အျပင္သြားသည္ ေန႔လည္ ၁း၅၇ တြင္ တရားေဟာပါမည္" တဲ့

"ေမာင္ေ႐ႊ ဒါဆို ခုမနက္ အဘ တရားမေဟာဘူးေပါ့"

မေဒဝီက အဘရဲ႕ ကပၸိယ အမ်ိဳးသားကို အတည္ျပဳသလို လွမ္းေမးရင္း က်န္တဲ့သူေတြ အားလံုးကို ကဲ ဘာလုပ္ၾကမလဲ ဆိုသည့္ သေဘာမ်ိဳး မ်က္ခံုးကေလး လွမ္းပင့္ျပေလသည္။

"ကဲပါေလ အိမ္ျပန္မေနၾကပါနဲ႔ေတာ့ ဆလြန္းသြား၊ မ်က္ႏွာေဆး၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ၾကရေအာင္ပါ"

သူ႔ဘာသာပဲ ေျပာလည္းေျပာ၊ ဆံုးလည္း ဆံုးျဖတ္ကာ ကားေပၚတက္ရင္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္ ကာ ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ေလသည္။

ျခံဝင္းထဲက ထြက္လာေသာ သေဘၤာသားကေတာ္ အုပ္စု၏ ကားေလးကို ျမင္ေတာ့ မခင္စိန္ ေခါင္းေလး ငဲ့ၾကည့္ကာ ၿပံဳးျပမိသည္။ ကားေလးကလည္း အေကြ႔မို႔ အ႐ိွန္ ေလွ်ာ့ခ်ေမာင္းရင္း ကားမွန္တခ်ပ္ ပြင့္လာကာ ေခါင္းအျပင္ ထြက္ရင္း လွမ္းေျပာေလသည္။

"အမ စိန္စိန္ေရ အဘ မ႐ိွဘူး သိလား ေန႔လည္မွ ေဟာမယ္တဲ့ ေဒစီတို႔ သြားၿပီေနာ္ ေန႔လည္မွ ေတြ႔မယ္ အိုေက"

"ဟင္ ဟုတ္လား အိုေက အင္းအင္း"

မခင္စိန္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။

တတ္ႏိူင္ပါဘူးေလ...အိမ္ျပန္လို႔ လမ္းစရိတ္ ကုန္မွာထက္စာရင္ ဒီလမ္းထိပ္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကပဲ ေစာင့္ရတာေပါ့။ မေန႔က ေပါက္ထားေပမဲ့ ဝယ္စရာ ျခမ္းစရာ၊ ေပးစရာ ဆပ္စရာေတြ ဝယ္ၿပီး၊ ေပးၿပီးေတာ့ လက္ထဲ ဘာက်န္ ေတာ့လို႔လဲ။ ေအးသန္းအတြက္ အကႌ် အျပင္ ေယာကၤ်ားအတြက္ ပုဆိုးေလး တကြင္းေလာက္လည္း ဝယ္ေပးအံုးမွပါ။ ကိုယ္ေတြ ဘဝက ေသေဌးျဖစ္ ထိုးႏိူင္တာမွ မဟုတ္တာပဲေလ...

ေတြးရင္းက လက္ဖက္ရည္ကို စိန္ေျပနေျပ ေသာက္ရင္း အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေလသည္။

*********************************

"ဟဲ့ ညည္းက နာမည္ ဘယ္သူ"

"မၫြန္႔ ပါ အဘ"

"ေအး လာခဲ့ ဒီေ႐ွ႕နား"

ဒီ အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ႏွာသစ္၊ အဘဆီ လာတာ ဒါနဲ႔မွ ႏွစ္ေခါက္ေျမာက္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ အေခါက္က အခ်ီႀကီး မိသြားတယ္ ဆိုလားပဲ။ အဘက မၫြန္႔ရဲ႕ နား႐ြက္ေနာက္ ထဲ အေမႊးတိုင္ တတိုင္ ထိုးညႇပ္ေပးလိုက္ရင္း လက္ထဲကိုလည္း သီးေမႊးတလံုး ထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။ မခင္စိန္တို႔လည္း အဘ လုပ္သမွ်၊ ေျပာသမွ် မ်က္ေတာင္မခတ္၊ အသက္ပင္ မ႐ႉႏိူင္ပဲ လိုက္ၾကည့္မွတ္ေနၾက ရေလသည္။

"မဂၢင္ ဘယ္ႏွစ္ပါးတုန္းဟဲ့"

"၈ပါး ပါ အဘ"

"ေအးေအး ဟုတ္ၿပီ ျပန္ၾက ျပန္ၾက ဒီေန႔ ဒါပဲ"

အဘက ျပန္ၾကဆိုေသာ္လည္း သူတို႔ မျပန္ႏိူင္ၾကေသး။ ေအာက္ထပ္ ျခံဝန္းထဲ ႐ံုးစု ႐ံုးစုႏွင့္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ ယူလာခဲ့သမွ် ခ်ိဳင္းေပါင္းစံု၊ တြက္နည္းေပါင္းစံု ႏွင့္ အဘေျပာသြားခဲ့ တာေတြ တိုက္ၾကည့္ရင္း နံပါတ္ တြက္ၾကေလသည္။

"ဘာဂဏန္းေကာင္းလဲ မယု"

"မဂၢင္ ဆိုေတာ့ မက ၅၊ ဂငယ္က ၂ ဆိုေတာ့ ေပါင္းရင္ ၇ ထြက္တယ္ ၈ပါးကေတာ့ ၈က ၈၊ ပါးက ၅ ဆိုေတာ့ ၁၃၊ က်မ အထင္ ႏွစ္လံုးေပါင္း ၁၃ ထြက္မယ္ ထင္တာပဲ"

"ဟဲ့ အေမႊးတိုင္ေနာ္ အေမႊးတိုင္...အဘ အေမႊးတိုင္သံုးရင္ ၇ အၿမဲထြက္တယ္"

"ဒါဆို သီးေမႊးကေရာ ၆၊ ၅ ေနာ္ ေပါင္း ၁၁ ဆိုေတာ့ ၂ ၊ ပါဝါခ်ိန္းရင္ ၇ ပဲေလ"

"ေတာင္ေပၚခ်ိဳင္းအရ ၅ ေကာင္းေနတယ္ေနာ္ ေတြ႔လား ေျမာင္းျမၿမိဳ႕ တြင္ မိုးမ်ားမည္ တဲ့"

"ဟုတ္ၿပီ ေရာ့ မယု တို႔အုပ္စုက တေယာက္ ၂သိန္းခဲြဖိုးစီပဲ ၄ဦးစပ္ ဆယ္သိန္းဖိုး"

မခင္စိန္ျဖင့္ ၁၀သိန္း႐ိွရင္ မထိုးေတာ့ေပါင္၊ အိမ္ေ႐ွ႕ အေျခာက္အျခမ္းဆိုင္ ေလးပဲ တဲထိုးေရာင္းေတာ့မယ္...အေတြးနဲ႔ မခ်ိၿပံဳးေလး ၿပံဳးရင္း အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ကားႀကီးဂိတ္ဘက္ လမ္းေလ်ာက္ရင္း ထြက္လာမိေတာ့သည္။

*********************************

"အဘ က်ေနာ္က ဘယ္ဂဏန္းကို ပိတ္ရမလဲ ခင္ဗ်ာ"

"ဦးတင့္ေဇာ္ ခင္ဗ်ား ငါးဟင္းႀကိဳက္သလားဗ်"

"မႀကိဳက္ပါဘူး အဘ"

"ေအး မႀကိဳက္ရင္ မဝယ္နဲ႔ေပါ့ကြ"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘ ဒါ အဘအတြက္ ကန္ေတာ့တာပါ"

အားလံုးျပန္ၾကမွ ဦးတင့္ေဇာ္က အဘနားကပ္ကာ စာအိတ္ထူထူ တလံုးကို ကန္ေတာ့ရင္း ပိတ္ဂဏန္းကို ေမးရသည္။ ဒီလိုပါပဲေလ အဘလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ေတြကေတာ့ ထိုးသားနဲ႔ ဒိုင္အၾကား တလွည့္စီ ေပးစားရင္း ႏွစ္ဘက္လံုး မနာေစရေအာင္ သတိႏွင့္ ေဟာေျပာၾက ရသည္သာ။ ငါးဆိုတာက ၅ပဲ ျဖစ္ႏိူင္ သလို၊ ငါးက တနၤလာနံမို႔ ၂ လည္း ျဖစ္ႏိူင္သည္ေလ။

ဒီေလာက္ဆို ဦးတင့္ေဇာ္တို႔က သိၿပီ၊ ၂ နဲ႔ ၅ အထိုင္ကြက္ေတြ ဆဲြ ပိတ္ခ်႐ံုပင္။ ေသာင္းကြက္၊ သိန္းကြက္ေတြကို အကုန္ ပိတ္ၿပီး ဆယ္ကြက္၊ ရာကြက္ ေလာက္ပဲ ဖြင့္ေပးမည္။ ဒီလိုပဲ ဦးတင့္ေဇာ္တို႔လို ဒိုင္ႀကီးေတြက ေဖာက္သည္လည္း မပ်က္၊ ေပါက္တယ္ ဆိုတဲ့ နာမည္လည္း ရေအာင္ ေလ်ာ္ႏိူင္သမွ် ေငြေၾကးပမာဏ ႏွင့္ တြက္ခ်က္ ကစားရေလသည္။


*****************************

ေက်ာင္း တေက်ာင္းလံုးမွာ သူႏွင့္ အဘ ႏွစ္ေယာက္ထဲက်န္မွ ေမာင္ေ႐ႊ ျခံတံခါး ပိတ္ၿပီး အေပၚထပ္ တက္ခဲ့သည္။ ဂဏန္း အထြက္မွာ ဘယ္သူေတြ ေသေဌး ျဖစ္လို႔၊ ဘယ္သူေတြျဖင့္ အိမ္ေပၚက ဆင္းေပးရတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းမ်ိဳးမ်ား ေမာင္ေ႐ႊတို႔ အတြက္ ႐ိုးလြန္းလွၿပီ။

ဂဏန္းထိုးၾကသူမ်ားတြင္ ခ်မ္းသာလြန္း၍ အပ်င္းေျပ ဝါသနာအရ ထိုးသူေတြ ႐ိွသလို၊ ေလာဘမႀကီးပဲ မွန္မွန္ေလး စားေလာက္႐ံု ထိုးေနသူေတြလည္း ႐ိွၾကသည္။ ဘဝတခုလုံးေျပာင္းလဲဖို႔ ရည္႐ြယ္၍ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးထားကာ အပိုင္ကြက္ဟု တြက္ၿပီး ပံုေအာ ထိုးေနသူမ်ားလည္း ႐ိွေလသည္။ ဒီၾကားထဲမွာမွ မယုတို႔လို ပါးနပ္ေသာ ေကာ္မ႐ွင္စား မ်ားလည္း ႐ိွေသးသည္။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ မေသခ်ာလွေသာ ဂဏန္းကေလး ႏွစ္လံုး အေပၚ မိမိ ဘဝ တခုလံုး ပံုေလာင္းဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ အင္မတန္မွ မိုက္မဲလြန္းလွသည္။

ေမာင္ေ႐ႊ ကိုယ္တိုင္ကေရာ....

ထိုးသားပဲေပါက္ေပါက္၊ ဒိုင္ပဲစားစား ဂဏန္းထြက္ၿပီးလို႔ စို႔စို႔ပို႔ပို႔ေလး စားရသူ တိုင္းဆီက မုန္႔ဖိုး ပဲဖိုးေလး လက္ျဖန္႔စရာမလိုပဲ သူ ရေနက်။ မယုတို႔လို ငါးၾကင္းေၾကာ္ေနဖို႔ေတာင္ မလို၊ သူမ်ားေၾကာ္ၿပီးသား မွ်စား႐ံု...။ ေမာင္ေ႐ႊက ပါးနပ္သည္။ လည္ပတ္သည္။ အားလံုးႏွင့္ တည့္ေအာင္ ေပါင္းသည္။ ဘယ္သူေတြ ေခါင္းမသံုးလို႔ ဘယ္လိုပဲ မဲြေဆးေဖာ္ေဖာ္ သူကေတာ့ အခ်ိန္တန္ လက္ထဲ ေငြစီ ေနသည္သာ။


သူတို႔ အားလံုးကို ၾကည့္ရင္း ေမာင္ေ႐ႊ သနားလွသည္။ ေမာင္ေ႐ႊ႕ ဒႆနက ေလာကႀကီးမွာ အသက္႐ွင္ေနစဥ္ ေနတတ္ စားတတ္ဖို႔ သာ လိုသည္ ဟူ၏။

24 comments:

  1. အဲဒါေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး.. ေပါက္လိုက္ ကုန္လိုက္ နဲ႕ လုပ္ေနၾကတာပဲေနာ္.. ဘယ္သူမွလည္း သေဌးျဖစ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး.. အေၾကြးပဲ တင္ၾကတာ..

    ReplyDelete
  2. ေမာင္ေရြကဘာလဲ

    ReplyDelete
  3. ပိုင္တယ္အစ္မရာ.. အေရးအသားနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကလွလြန္းတယ္။

    ReplyDelete
  4. ထိုးသားဆို သံုးေသာင္း. . .
    ဒိုင္ ဆိုရင္ ငါးေသာင္း . . .
    အဲဒီလို ဝရမ္းထုတ္ျပီးကို ဖမ္းသူေတြကို ဆုခ်ပစ္ခ်င္တာဗ်ာ။
    ဒီေလာက္ကို စိတ္နာတယ္. . .အဲဒီဟာကို. .
    မေျပာခ်င္ေတာ႔ဘူး ျပန္ျပီ။

    ReplyDelete
  5. ဟဲဟဲ ရင္ဖြင့္ရရင္ ဖတ္လို႕ ေကာင္းတယ္။
    အေၾကာင္းအရာက မွန္လြန္းအားႀကီးတယ္
    ^_^

    ReplyDelete
  6. း)အစ္မ.. အိမ္ျပန္တုန္းက သူတုိ႔ကို ေသခ်ာထိုင္ၾကည္႔ခဲ႔တယ္ထင္တယ္။

    ReplyDelete
  7. ၀တၳဳေလး အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္သရုပ္ကို အရွိအတိုင္း ေဖာ္ျပေနတယ္။ ဂဏန္းေတြနဲ႔ ယုံထင္ေၾကာင္ထင္ ရမ္းသမ္းမွန္းရတဲ႔ ဒုကၡကလဲ မေသးဘူးေနာ္ မမ။

    ReplyDelete
  8. အမခ်စ္ေရ...
    ေန႕စဥ္ ေရႊျပည္ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြေျပာင္းလဲေနတာ ၾကာေပါ့
    စားျပီးျပီလား ဘာဟင္းခ်က္လဲ ဆိုတာ မေမးေတာ့ဘူး
    ေတြ႕ရင္ ဘာရလဲ ဘာေကာင္းလဲ နဲ႕ အင္းသူတို႔ခ်င္းေတာ့ အဆင္ကို ေျပလို႔ဗ်ာ ၾကိဳက္တယ္ဗ်ိဳ႕
    ခင္တဲ့
    seesein

    ReplyDelete
  9. ႏုႏုရည္(အင္းဝ) လိုပဲ။

    ReplyDelete
  10. အဲဒီလို လုပ္တဲ့သူေတြကိုေလ တကယ့္ကို... အံ့ၾသမိတယ္......

    ReplyDelete
  11. ေခတ္ရဲ့အရိပ္ကုိ ထပ္ဟပ္သြားေအာင္ေရးျပတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးက ထိမိပါတယ္ မေရ။

    အစ္မ Professional ေျပာင္းလုိက္ပါလား။ ဝတၳဳပဲ ေရးေတာ့လုိ႔...။ း)

    ReplyDelete
  12. ေသေသခ်ာခ်ာ သိမွ ေရးလို႕ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာမို႕ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ ေလ့လာမႈအားကို ေလးစားသြားတယ္...
    Bravo..!!

    ReplyDelete
  13. တစ္ခါတစ္ေလ...အဲ့ဒီ အဘ တုိ႕ ဘုိးေတာ္ တုိ႕ေျပာသြားတာေတြ လိုက္ေကာက္ရင္ ဂဏန္း..10 လုံး ေျပးမလြတ္ေတာ့ဘူး...။ အျပင္က အဲ့ဒီ လက္ေတြ႕ဘ၀ ထဲကို ေရာက္သြားသလုိပါပဲ..တကယ္ကုိ ေခတ္စားေနတဲ့ ေရာဂါေတြပါ။

    ReplyDelete
  14. ခ်စ္ၾကည္ေအး မ်ား လိုင္းေျပာင္းသြားၿပီလားလို႕ ok

    ေရႊစင္ဦး

    ReplyDelete
  15. မခ်စ္...
    ဒါမ်ဳိး ဝတၳဳေလးေတြ မ်ားမ်ားေရးပါဗ်ာ။ တကယ္မိတယ္။
    မဟုတ္ရင္ ဒီဝတၳဳေလးကို ယူမိမွာ..။
    ခုေတာ့... " ကေတာက္ " ...။ ( မခ်ိတင္ကဲ ေတာက္ေခါက္သံ)
    :)

    ReplyDelete
  16. တကယ္ေကာင္းတဲ့ အေရးအသားပဲ အစ္မရာ..။ အေရးသြက္တယ္။ သ႐ုပ္ေပၚတယ္။ ထိမိတယ္။ ဖတ္ေနရင္း ေခါင္းထဲမွာ ဂဏန္းေတြ ခ်ာလပတ္ရမ္းသြားတာပဲ။ ေပးခ်င္တဲ့Massage လည္းေကာင္းတယ္။
    မေန႔ကတည္းက ဖတ္မလို႔ဟာ အျပင္သြားခါနီးျဖစ္ေနတာနဲ႔ ခုမွပဲ လာဖတ္ျဖစ္တယ္။ Sorry!

    ReplyDelete
  17. မွတ္မိေသးတယ္ တခါက အိမ္ေရွ႕က အုတ္ခံုေလးမွာ ထိုင္ေနတုန္း ေရေျမာင္းထဲက ဖားေအာ္သံ ၾကားလိုက္တယ္
    ၃ ခါ ဆက္တိုက္ေအာ္ျပီး နဲနဲၾကာမွ ၁ ခါ ထပ္ေအာ္တယ္။
    အဲ့ဒါ ၃၁ ပဲလို႔ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
    ညေနေရာက္ေတာ့ တကယ္ ၃၁ ထြက္သြားေရာ..။
    မထိုးျဖစ္လိုက္ပါဘူးး။

    အိမ္ေရွ႕အိမ္က ေမာ္ဘီ ဘရေသ့ဆီသြားတိုင္း က်ေနာ့္ကို အေဖာ္ေခၚတာပဲ။ ဟိုေရာက္ျပီးဆို လူေတြမ်ား အေျပးအလႊားကို လိုက္ေနၾကတာ ယူတတ္ရင္ တရားရ နိင္တယ္။

    ခုေတာ့လည္း ဒါဟာ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခု ျဖစ္ေနျပီနဲ႔ တူပါရဲ႕

    ReplyDelete
  18. ဇာတ္လမ္းကို အေၾကာင္းအရာတမ်ိဳးနဲ႕ဆင္ထားျပီး ဇာတ္သိမ္းကို တျခားရသတမ်ိဳးနဲ႕ သိမ္းသြားတာ အရမ္းေျပျပစ္တယ္။ သိပ္ေတာ့ေျပာမတတ္ဘူး။ ေကာင္းတယ္။ ခ်ဲအေၾကာင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလ့လာထားရမယ္ထင္တယ္။

    ReplyDelete
  19. အၾကည္က ခ်ဲအေၾကာင္း အေတာ္သိတာပဲ။ တကယ္႔သရုပ္မွန္ပဲ ။ ၿပန္တိုင္းၾကားေနရတဲ႔ စကားသံေတြ၊ ႏွဳတ္ဆက္စကားသံေတြက ခ်ဲအေၾကာင္းမလြတ္ၾကဘူး။ အေပၚက ေၿပာသလို ယဥ္ေက်းမွုတစ္ခုၿဖစ္ေနပါၿပီ။
    အၾကည္စာေရးေကာင္းေၾကာင္း အရင္ကတည္းက သတိထားမိသားပဲ။ ဒီဝတၳဳကေတာ႔ ကိုယ္ေတြအၾကိဳက္ မိုးမိုး(အင္းယား)တို႕၊ မစႏၵာတို႔ေတာင္ သတိရေစတယ္။

    ReplyDelete
  20. ေရးထားတာေရာ၊ ေပးထားတာေရာ၊ ေကာင္းလုိက္တာ၊ တစ္ခုပဲ အဘ ကဘုန္းႀကီးလား၊ ရေသ့လားေတာ့ မသိဘူး၊ အဲဒီ့ အဘ ဇာတ္လမ္းဆက္ေရးပါလုိ႔၊

    ReplyDelete
  21. ငါ့အစ္မ ပုိင္သကြာ...အၿပင္ေလာကနဲ႕ ကြက္တိဒက္ထိပဲ... ေရးပါဦး ဒီလို ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ေတြ... အေပၚကေၿပာသြားတာေတာ့ ႏုႏုရည္(အင္း၀) တဲ့...ညီမေလးကေတာ့ မစႏၵာရဲ႕ အေရးအဖြဲ႕မ်ိဳးလုိ႕ တင္စားခ်င္တယ္...

    ဂ်င္ဂ်င္း

    ReplyDelete
  22. ရဲနိဳင္ဝင္းSat May 08, 05:56:00 PM GMT+8

    မိတယ္ဗ်ာ အရမ္းႀကိဳက္တယ္ က်ေတာ္ရဲျဖစ္ရင္အားလံုးဖမ္းမွာ ခုေတာ့......

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...