ႀကဳိႏွင့္ေတာ့ ဘာလီေရ....

ၿပီးခဲ့တဲ့ နာတတ္စ္ ထရယ္ဗယ္ဖဲ (Natas Travel Fair) မွာ ဘာလီကို သြားဖို႔ တန္တာနဲ႔ လက္မွတ္ ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ ဖရီး အန္ အီးဇီး(Free and Eazy) ပါ။ ခု အဲဒီ ခရီးသြားဖို႔ ပစၥည္းေတြေကာက္ထည့္ရင္း ပိုစ့္တပုဒ္ ေကာက္ေရးလိုက္ တယ္။ ယူသြားဖို႔ ပစၥည္းေတြက သိတ္မမ်ားလွေပမဲ့ ကမ္းေျခကို သြားမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဦးထုတ္၊ ဖလစ္ဖေလာပ့္ (Flip Flop)၊ ဆန္းန္ဘေလာက္ (Sun Block) နဲ႔ ေနကာမ်က္မွန္ေတြက မပါမျဖစ္ ယူသြားရမွာေတြ၊ အေရးႀကီးတဲ့ ေလယာဥ္ လက္မွတ္၊ ဟိုတယ္ရီဇာ့ေဗး႐ွင္း၊ ပတ္စ္ပို႔ေတြလည္း လြယ္သြားမဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ ထဲ ထည့္ၿပီးသား။ အဲ အစာေၾကေဆး ဆင္တုန္းမႏြယ္ ေမ့ေတာ့ မလို႔...အပီ ဝါးဒီးဆဲြမွာ ဆိုေတာ့ကာ စားသမွ် အစာေၾကဖို႔ လိုသမို႔ လား...၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဝိတ္အေၾကာင္း ေခါင္းထဲက ခဏ ထုတ္ထားတယ္...။ ၿပီးေတာ့ ႐ွမ္းေဆး အေျဖေက်ာ္...သိတ္ေကာင္းတဲ့ ေဆး...ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဒါေသာက္ ...ေပ်ာက္ပဲ။ ေခါင္းကိုက္တတ္လို႔ ပနေဒါ တကဒ္လည္း ပါေသး။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေလ ေဆးက ဒီေလာက္ပါပဲ...။

နားကေလာ္ဖို႔ ေကာ္တြန္ဘတ္ဒ္ေလး ေတြလည္းယူသြားအံုးမွ...ေရထဲဆင္းၿပီးရင္ နားယားတတ္တယ္ မဟုတ္လား...။ ေရကူးဖို႔က သူ႔အတြက္ ေရကူးေဘာင္းဘီ ထည့္ၿပီးသား။ က်မ အတြက္ေရထဲ ဆင္းဖို႔ေရာ.....? စဥ္းစားရင္း လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ေလာက္က ထိုင္းမွာ ဝယ္ခဲ့တဲ့ တူးပိစ္ေလး သတိတရ နဲ႔ ဘီ႐ိုထဲကို ဖြၿပီး ႐ွာထုပ္လိုက္ေသးတယ္။ လားလား...တူးပိစ္ေလးက လွတုန္းပဲ...ဝလာတာက ကိုယ္...။ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ...ကမ္းေျခလာသူ အေပါင္း ဝက္သား ျပတ္ေရာ့လဟယ္ ဆိုသလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလား...အသာေလး ျပန္သိမ္း ထားလိုက္တယ္...ရာဇဝင္ထဲမွာ...အဲ ဘီ႐ိုထဲမွာပဲ တူးပိစ္ကို ထားရစ္ခဲ့...ခဲ့...ခဲ့...။

အိမ္ကလူႀကီးကေတာ့ ဒီေန႔ အလုပ္ေန႔ဝက္ သြားရေသးတယ္။ အို ... သူက က်မထက္ ပိုတက္ႂကြေသး....လိန္ပံ်ေတြကို သူခ်စ္တယ္ လိန္ပ်ံကြင္းကို သူခ်စ္တယ္၊ သြားဖို႔ တႂကြႂကြ ျဖစ္ေနတာမ်ား ...ျမင္စမ္းေစခ်င္တယ္။ သူနဲ႔ လိန္ပ်ံကြင္းနဲ႔ ခ်စ္ကြၽမ္းတဝင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ မ်ား ၾကာလွေပါ့။ ေျပာရမယ္ဆို က်မနဲ႔ အိမ္ေထာင္ မက်ခင္ ကတည္းကတဲ့...သူ႔ အခ်စ္ဦး ဆိုပါေတာ့။ ေအးေလ ဒီတေခါက္ လိန္ပ်ံကြင္း ေရာက္ရင္ သူတို႔ကို ေပးစားခဲ့လိုက္ပါ့မယ္...ျပန္ေပါင္းထုပ္ၾကပါေစေတာ့....အဲသလို က်မက သေဘာထား ႀကီးပါတယ္။

ဘာလီမွာ တရက္ခရီးေတြ အမ်ားႀကီး႐ိွတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေနရာေတြ ခ်ည္းပဲမို႔ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားအံုးမွာ။ ဘာလီရဲ႕ မိုးေလဝသ အေျခအေန ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဒီစေန-တနဂၤေႏြ ေျခာက္ေသြ႔မွာ တဲ့ေလ ေတာ္ပါေသး။ ဖတ္မိသမွ် ဘာလီ အေၾကာင္းေတြက စိတ္ဝင္စား စရာေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာလီရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို နဲနဲေလး ေျပာျပခ်င္တယ္...သူ႔ရဲ႕ေနာက္ခံက အေရာင္အ ေသြး စံုလြန္းတာမို႔လို႔...။

ဘီစီ ၂၅၀၀ ေလာက္က တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ ဘာလီမွာ စတင္ အေျခခ်ခဲ့ၾကၿပီး စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံတဲ့ အင္မတန္႐ိုး႐ွင္းတဲ့ ဘဝေတြနဲ႔ စခဲ့ၾကသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘာလီယဥ္ေက်းမႈ ရယ္လို႔ ေပၚထြန္းလာ ၿပီး တ႐ုတ္လူမ်ိဳး ေတြကပဲ ေရသြင္းစိုက္ပ်ိဳးေရး နည္းနာေတြ ေတြ႔႐ိွ သံုးစြဲခဲ့ၾက ျပန္တယ္။ ေအဒီ ၁၀၁၀ေရာက္ေတာ့ ဘာလီရဲ႕ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသား Airlangha ဟာ အေ႐ွ႕ ဂ်ာဗားကို သိမ္းပိုက္ ေအာင္ျမင္ၿပီး ဘာလီနဲ႔ ေပါင္းစည္း၊ ၿပီးေတာ့ ဘာလီကို သူ႔ညီအကိုေတာ္ Anak Wungsu ကို ေပးသနားလို႔ မင္းလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့တယ္။ အဲဒါဟာ သူတို႔ သမိုင္းမွာေတာ့ သိတ္အေရးပါတဲ့ ေ႐ႊ႕ကြက္ေလး တခုပဲလို႔ က်မ ျမင္မိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း အဲဒီေပါင္းစည္း မႈဟာ ဘာလီ နဲ႔ ဂ်ာဗား အၾကား ႏိူင္ငံေရးရာ၊ ဂီတနဲ႔ အႏုပညာလက္ရာေတြ ကူးလူးဖလွယ္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တာ။ အခုတိုင္ ေျပာေန ၾကားေနၾကရတဲ့ ဂ်ာဗား ဘာသာစကား ကာဝိုင္ (Kawai) ဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေပၚလာၿပီ။

ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဖလွယ္လို႔ ကုန္သြယ္ေရးေတြ တိုးတက္ စည္ပင္လာတဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲေဒသတခုကို အုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္၊ လိုခ်င္သူေတြ ႐ိွလာတဲ့ အေလ်ာက္ ဟင္ဒူ ဂ်ာဗားဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး Gajah Mada က ၁၃၄၃ မွာ ဘာလီကို သိမ္းပိုက္ခဲ့ေတာ့ တယ္ ။ ေအးေလ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆိုေတာ့ လည္း မ်က္စိက်ရာ အပိုင္းကို အလြယ္တကူ သိမ္းႏိူင္ေပမေပါ့... ။ အဲဒါဟာလည္း ဘာလီမွာ ဟင္ဒီေတြရဲ႕ အိႏိၵယ အေငြ႕အသက္ေတြ က်န္ေနခဲ့မႈရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းတခုပဲ ျဖစ္တယ္။

ဘာလီ အသိမ္းခံရသလိုပဲ တဖက္မွာလည္း ဂ်ာဗား ထဲကို ၁၆ ရာစု ႏွစ္မွာ အစၥလာမ္ေတြ အေ႐ွ႕ စူမတ္ၾတားဘက္ကေန ျပန္႔ႏွံ႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ျပန္ တယ္။ ဒီေတာ့ ဘာလီဘုရင္ ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ တေပါင္းတည္းျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ာဗား နဲ႔ ဘာလီဟာ ဟင္ဒီေတြ၊ အစၥလာမ္ေတြ ဝင္ေရာက္လာၿပီး တဲ့ေနာက္မွာ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ ကြဲေပၚ မူတည္လို႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစ ကား၊ ဂီတနဲ႔ အႏုပညာေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေရာင္ေတြ စံုလာတယ္။ တခါ ၁၅၉၇ မွာ ဒတ္ခ်္လူမ်ိဳးေတြ ဂ်ာဗားကြၽန္းေပၚ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ဥေရာပ ယဥ္ေက်းမႈေတြ စိမ့္ဝင္ခဲ့ ျပန္ေသးတယ္။

ဒီေတာ့ အဲသလို အေရာင္ေတြ စံုလင္၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြ ရက္ယွယ္ေနတဲ့ သမိုင္းေနာက္ခံေတြနဲ႔ ဘာလီကို က်မ စိတ္ဝင္စားစြာ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာ...က်မမမွားပါဘူးေနာ္...
အဲ...နာတတ္စ္ (Natas) ရဲ႕ ပ႐ိုမိုး႐ွင္း စဲြေဆာင​‌​္မႈ ေကာင္းတာလည္း ပါသေပါ့ေလ...​‌​

အားလံုးလည္း အဆင္သင့္သေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ...ဒီစေန သြားၿပီး အဂၤါေန႔ ျပန္လာပါမယ္...အဲဒီေတာ့မွ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ေဖာက္သည္ခ်ပါအံုးမယ္...
ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါေစေနာ္...(က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကိုေျပာပါတယ္....:))

သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ေတြ၊ စာဖတ္သူေတြ အားလံုးအတြက္လည္း ဆုအႀကီးႀကီး ေတာင္းေပးခဲ့ပါတယ္ ေနာ္...အစစ အဆင္ေျပပါေစ...က်မ္းမာေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ဘေလာ့ဂင္းႏိူင္၊ ဖတ္ႏိူင္ၾကပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းရင္း " အင္ဒိုနီး႐ွား ပိုလာဘာလီကြၽန္းေလးဝယ္ သူနဲ႔လည္း ေတြ႔လို႔ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္" ဆိုတဲ႔ အန္တီ ျဖဴသီရဲ႕ သီခ်င္းေလး ဆိုျပရင္း အဆံုးသတ္လိုက္ ပါတယ္....(ဟင္ ဘာမွလည္းဆိုင္ ဘူး:::))



အမွန္ကေတာ့ က်မက လက္ပ္ေတာ့ေလး သယ္သြားခ်င္တာ...တေန႔လည္ၿပီးတိုင္း ပို႔စ္တပုဒ္ တင္ခ်င္လို႔...အိမ္ကလူႀကီးရဲ႕ ဘာ....ဆိုတဲ့ အသံႀကီးေအာက္မွာ...ဟမ္ သူမ်ားက ဘာမ်ားေျပာမိလို႔လဲ... လို႔ ..မ်က္လံုးေလး ကလယ္ ကလယ္ နဲ႔ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ရတယ္...အို...ျမန္မာျပည္သူပဲ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ ခက္မွတ္လို႔....