ေကာင္းေနေသးေသာ အေဟာင္းမ်ား...

ဒီေန႔မနက္ ႐ံုးအသြားလမ္းမွာ တေယာက္တည္း ျပံဳးစိ ျပံဳးစိနဲ႔ ၊ တခုခုကို သတိရေနၿပီး
မ်က္ႏွာပိုးသတ္လို႔ မရႏိူင္ ျဖစ္ေနတာ။ သိခ်င္ေနၿပီ မဟုတ္လား ေျပာျပမယ္ေလ...ဒီလို...

တရက္ က်မ ႐ံုးအသြား Old Chang Kee မွာ မနက္စာ ဝင္ဝယ္ၿပီး ဖစ္႐ွ္ေဘာလ္ တုတ္
ထိုးတေခ်ာင္း လက္ကကိုင္စားလာတယ္။ အဲဒီမွာ အေနာက္က သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္
နဲ႔ လူတေယာက္ဟာ က်မ ညာဘက္ ပုခံုးစြန္းကို ပြတ္တိုက္၊ က်မေ႐ွ႕ ေက်ာ္တက္ၿပီး
ေလွ်ာက္သြားေရာ၊ ေဆာလည္း မေဆာရီးသြားဘူး၊ က်မလည္းပါးစပ္မွာ ေပက်ံသြားတဲ့
အခ်ဥ္ကို တစ္႐ႈးနဲ႔သုတ္ရင္း ဒီလူ႔ႏွယ္ သူ႔မိန္းမ မီးဖြားလို႔မ်ား ဒီေလာက္ ေရးႀကီးသုတ္
ျပာ ျဖစ္ေနရသလားလို႔ စိတ္ထဲက ဘုေတာပစ္လိုက္မိတယ္။

သူ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက အမိႈက္ပံုး ၃လံုးေ႐ွ႕ ရပ္ၿပီး လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ထဲက ႂကြပ္
ႂကြပ္အိတ္ တလံုးကိုထုတ္တယ္၊ ၿပီးမွ လႊင့္ပစ္စရာေတြကို စကၠဴဆိုရင္ စကၠဴ ပစ္ဖို႔ ပံုး၊
ပလပ္စတစ္ဆိုရင္ ပလပ္စတစ္ ပစ္ဖို႔ ပံုး၊ Can ကန္ဗူးဆိုရင္ ကန္ဗူး ပစ္ဖို႔ပံုးထဲကို အ
ေသအခ်ာ ခြဲျခားၿပီးထည့္ေန ေတာ့တာကိုး။ ဒါနဲ႔ပဲ ခုနက စိတ္တိုသြားတာေလး ေပ်ာက္
ၿပီး ကိုႏိူင္ငံႀကီးသားကို စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိျပန္တယ္။ က်မလည္း သူ႔နား ခပ္လွမ္းလွမ္း
မွာ ရပ္ရင္း ဖစ္႐ွ္ေဘာလ္က ဗိုက္ထဲေရာက္သြားၿပီး က်န္ေနတဲ့ တုတ္ေခ်ာင္းကို ပစ္ဖို႔
ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။

ဒါကို ကိုႏိူင္ငံႀကီးသားက သတိထားမိပံုနဲ႔ က်မဘက္ လွမ္းၾကည့္ရင္းသူ႔ကိုယ္ကို ေဘး
နဲနဲကပ္ေပးတယ္။ လာပစ္ေလ ဆိုတဲ့သေဘာ။ ၿပီးေတာ့ က်မဘက္ တခ်က္ စိုက္ၾကည့္
ျပန္တယ္။

အို.....လူ မ်ား သစ္ပင္မွတ္လို႔ စိုက္ၾကည့္စရာလား...

ဒါနဲ႔ပဲ Paper, Plastic, Can ဆိုတဲ့ အမိႈက္ပံုး ၃ပံုးထဲက တပံုးပံုးထဲကို နံၾကားေထာက္
ေ႐ြးရင္း ႏိူင္ငံႀကီးသမီး ပီသစြာ ၿပီးၿပီးေရာ ပစ္ခဲ့လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ...ဖစ္႐ွ္
ေဘာလ္ တုတ္ေခ်ာင္းပစ္ရန္လို႔ ဘယ္ပံုးမွာမွ ေရးမထားဘူး...။

႐ံုးေရာက္ေတာ့မွ ေနာက္ခံုက ေကာင္မေလး ေျပာျပလို႔ က်မ ဂ်င္းန္ေဘာင္းဘီ အသစ္
ႀကီး စတစ္ကာ မခြာပဲ ဝတ္လာမိတာကိုး...ဂ်င္းန္ေဘာင္းဘီရဲ႕ အေ႐ွ႕ေပါင္ေပၚမွာ
W-28, L-32 လို႔ ကပ္ထားတဲ့ ေဒါင္လိုက္ စတစ္ကာေလး ျမင္ဖူးၾကမွာေပါ့။
ကိုႏိူင္ငံႀကီးသား.....စိုက္ၾကည့္တာ ဒါေၾကာင့္ကိုး...႐ွက္ထွာ...


တကယ္ေတာ့ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းက ခုမွေရာက္တာ၊ ရီဆိုင္ကယ္တို႔၊ အေဟာင္းကို
တေနရာရာမွာ ျပန္သံုးတာတို႔ အဲဒါမ်ိဳးေတြက ေခတ္စားေနတာ ၾကာလွေပါ့။
သီခ်င္းေဟာင္းေတြ ျပန္ဆို၊ ဇာတ္ကား အေဟာင္းေတြ ျပန္႐ိုက္၊ လဗိုက္စ္ ကေတာင္
ဂ်င္းန္အေဟာင္းေတြ နဲ႔ သူ႔ဆိုင္က အသစ္နဲ႔ လဲရင္ အသစ္အတြက္ ၅၀ ေလွ်ာ့ေပးတာ
တို႔၊ တခ်ိဳ႕ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ဆိုလည္း ထရိတ္အင္ လုပ္လို႔ရတာမ်ိဳးေတြ...စံုလို႔ေပါ့။

ဒါဟာ တကယ္ကိုေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ပါ ကမာၻေျမႀကီးကို ထိန္းသိမ္းရာ ေရာက္
တယ္ေလ...လိုအပ္ေနေသးတဲ့၊ အသံုးတည့္ေနေသးတဲ့ အေဟာင္းေတြကို စြန္႔မပစ္သင့္
ေသးဘူး၊

က်မ စာေရးေနတုန္း အိမ္ကလူႀကီးက စာ႐ြက္ပိုင္းေလးတခု လာျပတယ္။ စင္တယ္လ္
Road Show မွာ ဖုန္းအေဟာင္းေတြ ေစ်းေကာင္းေပးၿပီး အသစ္နဲ႔လဲလို႔ရတဲ႔ အေၾကာင္း
ပါ။

ဒါတင္ပဲဆိုရင္ ျပႆနာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူက ေျပာေသးတာ၊ဖုန္းေတြက်ေတာ့ ေဟာင္း
သြားရင္ ထရိတ္အင္ လုပ္လို႔ရတယ္ေနာ္ တဲ့...ၾကည့္ ဒါက...။ က်မ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္
ေသးတာ...ဘာသေဘာတုန္း..။ ထရိတ္အင္ လုပ္လို႔ရရင္ က်မကိုပါ လဲေတာ့မယ့္ ပံု
လိုလို...ေအးေလ...စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ က်မ ဒီေလာက္ ႏိွပ္စက္တာ၊ ဆိုးတာ
သူ႔ခမ်ာ သည္းခံ႐ွာတာ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထရိတ္အင္ ေအာ့ပ္႐ွင္ မ႐ိွေတာ့တဲ့ အခါ.......

ကားေလာကမွာ ကားသမားစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ကားအသစ္လည္း မဝယ္ႏိူင္၊ လဲလို႔လည္း
မရတဲ့ေနာက္ ႐ိွတဲ့ ကားအေဟာင္းႀကီးပဲ ေဆးမႈတ္တန္မႈတ္၊ ေဘာ္ဒီေလး ဘာေလး ထု
သင့္တာထုၿပီး ျဖစ္ေအာင္ သံုးေနရေတာ့တာပါပဲကြာ တဲ့။ သူ ဒါေတြ အတုယူသင့္တယ္...

ကိုင္း...ေလာကမွာ သံုးတတ္၊ ျမင္တတ္ရင္ ေကာင္းေနေသးတဲ့ အေဟာင္းေတြမွ အမ်ားႀကီး...