သူ႔အႀကိဳက္ (သို႔မဟုတ္) က်မ ခ်က္ မိ....(အပိုင္း ၁)

က်မကို သူ စေတြ႔ခဲ့တာ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ဝိုင္းကူ ခ်က္ျပဳတ္ေနခ်ိန္ပါ။ က်မကျဖင့္ မအားတာမို႔ သူ ၾကည့္ေန ခဲ့တယ္ဆိုတာ လံုးဝ သတိမထားခဲ့မိဘူး။ အက်ႌပြပြ ဝတ္ထားခဲ့လို႔ ဘယ္ဘက္ လက္နဲ႔ ေနာက္ျပန္ အက်ႌစေတြကို လံုးၿပီး ဆုတ္ ကိုင္ထားရင္း ညာဘက္လက္ကလည္း ဟင္းအိုးေမႊေနတဲ့ က်မကို ေတြ႔စကတည္းက သူ႔ရင္ေတြ လႈပ္ကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာ လို႔ ေနာက္ေတာ့ သူ ျပန္ေျပာျပ ခဲ့တယ္။

ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း လာတိုင္း သတၱိခဲႀကီး သူက က်မကို ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပံဳးျပန္ အဆင့္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ တက္မလာခဲ့ပါဘူး။ လေပါင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ တဆင့္ခံနဲ႔ က်မ ကို စိတ္ဝင္စားေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။ က်မမွာ နဲနဲမွ ထင္မထား လို႔ အံ့ဩလိုက္ရတာ။

သူက အစားေကာင္း မက္သူမို႔ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက အိမ္မွာ ထမင္းစားရင္ အသားဟင္းပါမွ၊ အသားေတာင္ ဝက္သားမွ၊ ဝက္ျမင္ရင္ ေခါင္းကိုက္သူ၊ ေခါင္းက စၿပီး ကိုက္လိုက္တာ အၿမီးထိပဲ ဆိုပါ ေတာ့။ ခ်စ္ေသာသူက အဲဒီေလာက္ ဝက္သား ႀကိဳက္ေတာ့ကာ က်မမွာ ဝက္သားခ်က္နည္း ေပါင္းစံုကို အရည္က်ိဳ ေသာက္ရပါ ေတာ့တယ္။


ဝက္သား အခ်ိဳခ်က္ေလး ႐ိုက္ၿပီးသား ႐ိွေနလို႔ ျဖည့္တင္ေပးလိုက္တယ္...

သၾကားေလး ဆီသပ္၊ ေမႊးလာမွ ဂ်င္းအေခ်ာင္းေလးေတြ ထည့္၊ ဂ်င္းနံ႔ေလးေမႊးေတာ့မွ အသားထည့္၊ အသားႏူးေတာ့ ၾကက္သြန္ နီ ေလးစိတ္ကဲြ ေလးထည့္၊ ခ်ကာနီးမွ ပဲငံျပာရည္ အပ်စ္ေလး အေရာင္လွ႐ံု ထည့္တဲ့ အခ်ိဳခ်က္ဟင္း၊ အဲဒီ ဝက္သား အခ်ိဳခ်က္ ကို ပဲျပား၊ မိႈ၊ မိႈေျခာက္ပန္းေျခာက္၊ ပဲလိပ္ ထည့္ခ်က္တဲ့ တ႐ုပ္ဟင္းမ်ိဳးလည္း သူ ႀကိဳက္တယ္။ ဝက္သားကို ၾကက္သြန္ျဖဴ နီ င႐ုတ္သီးနဲ႔ ဆီသပ္၊ အသားႏူးအိလို႔ ခ်ကာနီးမွ မန္က်ည္းသီး မွည့္ ပ်စ္ပ်စ္ေလး ေဖ်ာ္ထည့္တဲ့ဟင္းလည္း အအီေျပေလးမို႔ စား ေကာင္းျပန္တာပဲ။

ၾကက္သြန္ျဖဴ နီ ဂ်င္း ေထာင္းၿပီးသားနဲ႔ အသားကို တခါတည္းေရာနယ္၊ တနာရီေလာက္ ထားၿပီးမွ သၾကားနဲနဲ၊ ပဲငံျပာရည္ အၾကည္ရည္ထည့္ၿပီး လံုးခ်က္၊ အသားသိတ္မႏူးခင္ ၾကက္သြန္နီေၾကာ္ မြမြေလး ကို ေျခၿပီးထည့္တဲ့ ဝက္သား အိုးႀကီးႏွပ္ ကလည္း သူ႔အႀကိဳက္ပါပဲ။ ဝက္သားကို အျပား ေသးေသးတံုး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဆီသပ္ၿပီး အသားႏူးတာနဲ႔ ၾကက္သြန္နီ ေလး ေထာင့္အတံုး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေလးေထာင့္အတံုး၊ ပန္းင႐ုတ္ပြသီး အစိမ္း နဲ႔ သီဟို႒္ေစ့ ထည့္ခ်က္တဲ့ ဝက္ကုန္းေဘာင္ ဆိုလည္း ျမန္လဲျမန္ သူလည္းႀကိဳက္တာမို႔ မၾကာမၾကာ ခ်က္ျဖစ္တယ္။

ဝက္သားကို အျပားပါးပါးလီွး ၊ မုန္ညႇင္းဖူး စိမ္းစိမ္း ကို အဖပ္လိုက္ ၃ပိုင္းပိုင္း၊ ဆီ နဲနဲထည့္၊ ခ႐ုဆီေလးနဲ႔ ေၾကာ္၊ ခ်ခါနီးမွ င႐ုတ္ေကာင္းနဲ႔ ၾကက္သြန္ ျဖဴ ဒါးျပား႐ိုက္ၿပီးထည့္ခ်က္ရတဲ့ အရည္စပ္စပ္ေလး ေသာက္ စားလို႔ရတဲ့ ဟင္းေလးလည္း သူ႔အ ႀကိဳက္ပါပဲ။ ဘာဂူေတး လို႔ေခၚတဲ့ ဝက္နံ႐ိုးေဆးေပါင္း ဟင္း ဆို႐င္ေတာ့ က်မတို႔ ၂ေယာက္လံုး အႀကိဳက္ေပါ့။

သူ႔အေမ က်မ ေယာကၡမႀကီးက ပူပန္႐ွာတယ္ ဟင္းမခ်က္တတ္တဲ့ မိန္းမနဲ႔ ရရင္ျဖင့္ သူ႔သား ခက္ရခ်ည္ ရဲ႕ ဆိုၿပီး။ သူကေတာ့ သူ႔တြက္ကိန္းနဲ႔သူ၊ က်မက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အေယာက္ သံုး ေလးဆယ္စာ ခ်က္ေနတာမို႔လို႔ သူ မငတ္ႏိူင္ဘူးလို႔ ေတြးၿပီး သား၊ ေယာကၤ်ား တေယာက္ကို ႀကိဳက္ရင္ သူ႔ရဲ႕ အစာအိမ္ လမ္းေၾကာင္းက စေဖာက္ ရသတဲ့။ အဲဒီ့နည္းနဲ႔ က်မက သူ႔ကို စ ပိုးတာ လို႔ လူထူၿပီ ဆိုရင္ သူ အၿမဲ ဂုဏ္လုပ္ ေျပာေလ့႐ိွ တယ္။

အိမ္ေထာင္ က်ကာစ ကဆိုရင္ လက္စြမ္းျပလိုက္တာမွ ႐ံုးကျပန္ေရာက္လို႔မွ အကႌ် မလဲႏိူင္ေသးဘူး၊ မီးဖိုေခ်ာင္ တန္းဝင္ေတာ့ တာ။ ဆီျပန္တခြက္၊ အ႐ြက္ေၾကာ္ တမ်ိဳး၊ ဟင္းရည္ေသာက္ တဖံု၊ အသုတ္ တမယ္ နဲ႔ တေန႔တမ်ိဳး ခ်က္ေကြၽးခဲ့တာ။ သူက လည္း အိမ္ခ်က္ကို ပိုခံုမင္လာေတာ့တာေပါ့။


ေတာ္ေသၿပီ ေဒၚေဝက်ီ (ကိုဘိြင္းဇ္ဇ္ဇ္ ႏွင့္ ကိုဟိုကိုသြား ထံမွ အတုခိုးပါသည္)

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...