ဘေလာ့ဂ္ဂါ့ေယာကၤ်ား ဘဝ...

ၿပီးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္တုန္းက ဟင္းေလးတခြက္ ခ်က္ တင္မိပါတယ္ အမ်ိဳးေတာ္ခ်င္သူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္လာလိုက္ၾကတာ...၊ ဟင္းခ်က္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ခ်ီးက်ဴးသူ ေတြကလည္းမ်ား ဆိုေတာ့ကာ က်မျဖင့္ ဘဝင္ေလဟပ္ သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ ေလ အဲသလို မဟုတ္တာမ်ား အခ်ီးက်ဴးခံရရင္ လူက ေနကို မေနတတ္ တာ ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုင္း အထုပ္ေတာ့ ျဖည္ျပအံုးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ဒီပို႔စ္ကို ေရးလိုက္တယ္။ အမ်ိဳးေတာ္ခ်င္သူမ်ား၊ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ထားသူမ်ား ျပန္လည္ စဥ္းစားခြင့္ ရေအာင္ပါ...။

အရင္တုန္းက က်မ "မခ်က္ခ်င္" ဟာ ခုေတာ့ ဟင္းခ်က္ဖို႔ အၿမဲ စိတ္မပါေတာ့ဘူး။ အို အျပင္မွာ သြားစားတာက ပိုတန္တာ၊ လင္မယား ၂ေယာက္ စားမွ အေအးနဲ႔ ဘာနဲ႔ဆို S$ ၁၂ / ၁၃ ေဒၚလာဆို စားပါေလ့၊ ေဟာ ပန္းကန္ေတာင္ ေဆးစရာ မလိုဘူး လို႔ အားတက္သေရာ ေျပာတတ္ၿပီ။ ဒါကိုမွ "ၾကက္သား နဲ႔ ဗူးသီး အိမ္ခ်က္ေလး စားခ်င္တာကြ" ဆိုလာရင္ေတာ့...အင္း ရတယ္ေလ ေစ်းအျမန္သြား ဗူးသီး နဲ႔ ၾကက္သား ၾကက္႐ိုး သႁပြမ္းဟင္းတခြက္ တပတ္စာ ခ်က္ေပးလိုက္တယ္ စားေပေရာ့ပဲ။ အမယ္ စိတ္ပါရင္ျဖင့္ ေဒၚေ႐ႊမိုး ရယ္ဒီမိတ္ ငပိ ေထာင္းေလးထဲ သံပုရာသီးေလးေတာင္ ညႇစ္ထည့္ေပး လိုက္ေသးတာ။ အဲဒီလို မသိုးဟင္း တပတ္စာ နဲ႔ လႊတ္ထားလိုက္တာ သူ႔ခမ်ာ ေနာက္ထပ္ ၾကက္သား ဗူးသီး ဆို စိတ္နာသြားေရာ။ အဲသလို....။

ညဆိုလည္း ညမို႔ သူ႔မွာ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရ႐ွာပါဘူး။ တခါတေလ တေန႔လည္လံုး စဥ္းစား မရတဲ့ ကဗ်ာ ကာရန္ နဲ႔ စာလံုးေတြက တေရးႏိူးမွ စိတ္ထဲ ဒိုင္းကနဲ ေပၚလာေတာ့ က်မက ေမ့တတ္သူ မို႔လို႔ ဝုန္းကနဲ ခ်က္ခ်င္းထရင္း မီးဖြင့္ၿပီး စာတ႐ြက္မွာ ေကာက္ျခစ္ထား လိုက္ေရာ၊ ၿပီးမွ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳး နဲ႔ ျပန္လဲွအိပ္တာ။ သူက ဘာျဖစ္တာ ပါလိမ့္လို႔ မ်က္ေမွာင္ခ်ီ ၾကည့္ရင္း အေျခအေနကို သေဘာ ေပါက္ သြားသလိုနဲ႔ ေစာင္ႀကီးကို မ်က္ႏွာေပၚထိ ဆဲြအုပ္၊ စိတ္ထဲကလည္း ေဂါက္မ၊ ငေၾကာင္ လို႔ က်ိန္ဆဲရင္း ျပန္အိပ္သြားပါေရာ။ အဲသလို....။

က်မေ႐ွ႕ဆို သူ႔ခမ်ာ အေျပာအဆိုက အစ အေတာ္ေလး ဆင္ျခင္ရ႐ွာတယ္။ သူ ေျပာသမွ် ပို႔စ္ ျဖစ္သြားတတ္လြန္းလို႔ မသက္ေဝ တို႔ဆို သူေျပာတာေတြ အိမ္လာနားေထာင္မယ္ခ်ည္း လုပ္ေနတာ၊ စဥ္းေတာ့ စဥ္းစားရမယ္ေလ စီးပြားေရး အေျခအေန အရေပါ့၊ ကုန္ၾကမ္းရ မယ္ လာနားေထာင္ၾက ဆိုၿပီး ပါမိနစ္ (per minute) နဲ႔ ခ်ာ့ခ်္ (charge) လုပ္ရင္ ေကာင္းမလားပဲ။ သူကေျပာလာတယ္ က်မေ႐ွ႕ ေယာင္လို႔ေတာင္ ေလမလည္ရဲဘူးတဲ့ ကဗ်ာ ျဖစ္သြားမစိုးလို႔... အဲသလို....။

တပတ္ တပတ္ အဝတ္ေတြဆိုတာကလည္း မ်ားလိုက္တာ။ ေလွ်ာ္ရတာ စက္နဲ႔ေပမဲ့ မီးပူတိုက္ေတာ့ လက္နဲ႔ မဟုတ္လား။ မအားလို႔ မတိုက္ျဖစ္ေသးရင္ အဝတ္ေတြအကုန္ ေခါက္ၿပီး သူ႔ပုဆိုး တထည္ထဲ ထည့္၊ အထုပ္ ထုပ္ၿပီး ဘီ႐ိုထဲ ပစ္ထဲ့ထားလိုက္တာပဲ။ ၂ပတ္ ေလာက္ ဆက္တိုက္ မီးပူမတိုက္ျဖစ္လို႔ကေတာ့ ဘီ႐ိုဖြင့္ရင္ သတိသာထား ေပေတာ့ပဲ။ လူေပၚ ၿပိဳက်လာတတ္လို႔ ။ အဲဒါနဲ႔ မျဖစ္ေသးပါ ဘူး အျပင္ထုတ္ထားမွပါ၊ ေတြ႔မွ လုပ္ျဖစ္မွာကိုး ၊ တခါ ဘီ႐ိုထဲက အထုပ္ေတြ အျပင္မွာပဲ ခ်ထားၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတိုက္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ေဘးဘီဝဲယာမွာ အထုပ္ေတြ ဝိုင္းလို႔။ ဒါေတာင္ က်မက စာေရးခ်င္ တဲ့ အခါ အဝတ္ထုပ္ႀကီးေတြကို ေက်ာ္ ေက်ာ္ ၿပီးၾကည့္တတ္ တာ "ဘာမွ လုပ္စရာ မ႐ိွရင္ ခ်စ္ စာေရးအံုးမယ္ေနာ္" လို႔ သူ႔ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရင္း အဝတ္ထုပ္ႀကီးေတြကို ေက်ာေပးၿပီး လက္ပ္ေတာ့ ထဲ ေခါင္းဝင္ေတာ့မတတ္ စာေရးစာဖတ္ လုပ္ေတာ့တာ။ အဲသလို....။

အိမ္မွာ အဲသလို အဝတ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ စာအုပ္ နဲ႔ စာ႐ြက္ အၾကမ္းေတြ ႐ႈပ္ပြလို႔ ဒါကိုပဲ က်မ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ စာေတြေရး ေနတဲ့ အခါ ေဒၚခ်စ္ၾကည္ အမိႈက္ပံုထဲမ်ား ထိုင္ေနသလား လို႔ေမးတတ္တယ္။ က်မကလည္းက်မ၊ ႐ွက္႐ွက္ နဲ႔ပဲ သူေျပာသလို အဓိပၸါယ္ နဲ႔ ကေလာင္ နာမည္ေလးမ်ား ေျပာင္းမလားလို႔။

ခ်စ္ၾကည္ေအး(အလံု) ဆိုရင္ ဘယ့္ႏွယ္တုန္း...ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္ၾကည္ေအး (ပုဇြန္ေတာင္) ဆိုရင္ေရာ...။ အဲ ခက္တာက အလံု အမိႈက္ပံု နဲ႔ ပုဇြန္ေတာင္ အမိႈက္ပံု ဘယ္သင္းက ပိုႀကီးမွန္း မသိတာ...။ အဲ ပိုႀကီးတဲ့ ေကာင္သာ ေနာက္မွာ တပ္လိုက္ပါေတာ့ေလ....။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...