ၾကမၼာအရိပ္

(က)

“အုိ ဒီဆရာဝန္ကိုမွ ပင့္ခဲ့ရသလား၊ ခက္တာပဲ”

စိမ္းသည္ မ်က္ေစ့ပိတ္ေမွးေနရင္းက အခန္းထဲသို႔ဝင္လာေသာ ေျခသံမ်ားေၾကာင့္ ျမင္ရသည္ဆိုရံုေလး မ်က္လႊာကိုပင့္ၾကည့္ရာ ဆရာဝန္မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ေသာ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္သြားရေလသည္။ ဆရာဝန္၏ ေဟာတရားမ်ားကို နာရေပဦးမည္။ ဒီဆရာဝန္ဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေဆးကုစားေနသည္ မသိ။ လူနာကို ေဆးေပးေဆးထိုးကုဖို႔ထက္ တရားေဟာကုဖို႔၊ ဘုရားကုကုဖို႔ကိုသာ စိတ္သန္ေလသလား မဆိုႏိူင္ေပ။ သူ႔ေဆးခန္းသို႔လာေသာ လူနာမွာ သိပ္မမ်ားလွ။ သို႔ေသာ္ ဆယ္ေယာက္မွ်ပင္ မျပည့္ေသာလူနာကို ေဆးခန္းခ်ိန္ေလးနာရီေလာက္ၾကာေအာင္၊ တစ္ညေနလံုးကုန္ေအာင္ ဆြဲကုတတ္ေသာဆရာဝန္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အလွည့္က်ဖို႔  ေရွ႕ကလူနာႏွင့္ ဆရာဝန္ ေလေၾကာျပတ္ေအာင္ ေစာင့္ရတာကိုက စိတ္မရွည္ခ်င္စရာ။ 

တစ္ခ်ိဳ႕ေသာလူနာမ်ားကေတာ့ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးေတြေဆးခန္းမွာ သံုးမိနစ္တစ္ေယာက္ႏႈန္း ၾကည့္ၿပီး ေဆးေပးေငြေခ်တာမ်ိဳးထက္ လူနာမ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ စိတ္အင္အားေပးတတ္ေသာ၊ လူနာ၏လူေနမႈဘဝထဲထိဝင္ကာ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးမႈေပးႏိူင္ေသာ ထိုဆရာဝန္မ်ိဳးကိုမွ သေဘာက်သည္ ဆိုၾကေသး၏။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြေပ။

စိမ္းကေတာ့ မႀကိဳက္ပါ။ ဆရာဝန္ဟာ ေဆးကုတန္တာ ကုဖို႔ပဲျဖစ္သည္။ လူနာမ်ား၏ ေန႔စဥ္ဘဝထဲထိ ထိုးထြင္းဝင္ကာ ေရာဂါကို အေျဖရွာတတ္တာမ်ိဳးဟာ တဆိတ္လြန္လြန္းသည္ဟု စိမ္းက ထင္သည္။

“ဘာျဖစ္တာလဲ မစိမ္းစိမ္း”

“မူးေနတာဆရာ၊  ေခါင္းထဲမွာ အံုေနၿပီး ေခါင္းထူလို႔ကို မရဘူး။ အိမ္မွာရွိတဲ့ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္စက္နဲ႔လည္း တိုင္းၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ေသြးေပါင္က ပံုမွန္ပဲ။ ဘာျဖစ္မွန္း မသိပါဘူးဆရာ”

“မစိမ္းစိမ္း အဲသလို ေခါင္းမထူႏိူင္ေအာင္ မူးမူးေနတာမ်ိဳး အျဖစ္မ်ားတယ္ေနာ္၊ ခဏေလး  ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခ်ိန္ၾကည့္ေပးပါ့မယ္”

ဆရာဝန္သည္ စိမ္း၏အေႏြးထည္လက္ရွည္ကို တံေတာင္ဆစ္ထိ ေခါက္တင္ကာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဖို႔ျပင္ေလ သည္။ ေသြးခ်ိန္ေနရင္းက ေနာက္လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ စိမ္းညာဘက္လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဖိကိုင္ကာ ေသြးစမ္းလွ်က္ရွိသည္။

“အင္း ေသြးက ၁၁၀ ၉၀ ေအာက္ေသြးေတာ့ နည္းနည္းမ်ားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေပးခဲ့ပါ့မယ္။ ေဆးထိုးဖို႔ မလိုဘူး။ ေကာင္းသြားမွာပါ”

ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဆရာဝန္က သည္တစ္ခါေတာ့ သူမစိတ္ကို ဖတ္မိပံုရေလသည္။ ဘာဘာညာညာ စကားမရွည္။ ေဆးေပး၊ ေဆးေသတၱာပိတ္ၿပီး ျပန္ရန္ျပင္သည္။

“ေနဦးဗ်၊ မစိမ္းစိမ္းက အရင္ကလိုပဲ ေဈးထဲ ငါးေရာင္းေနတုန္းလား”

လာၿပီ၊ စိတ္ဒံုးဒံုးခ်လို႔မွ မၿပီးေသး။ သည္ဆရာဝန္ဟာ ရိုးရာကို အပ်က္မခံတဲ့ဆရာဝန္ေပပဲ။

“ဟုတ္ကဲ့ တစ္ျခားဘာမွလည္း မလုပ္တတ္ေတာ့ အေမေတြလက္ထက္က ငါးေရာင္းတဲ့အလုပ္ပဲ ဆက္လုပ္ေနရတာေပါ့ ဆရာရယ္”

ဆရာဝန္သည္ တိုစိစိမုတ္ဆိတ္ေမႊးကို ဘယ္လက္ျဖင့္ သပ္လွ်က္ မ်က္ဝန္းမ်ားေမွးစင္းကာ စဥ္းစားေနဟန္ရွိသည္။ သူ၏ ရွပ္လက္ရွည္ျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွာ အေရာင္လြင့္ေတာ့မတတ္ျဖစ္ကာ ဂ်ာကင္မွ ညွင္းသိုးသိုးအနံ႔၊ မိုးစိုထားၿပီး၍ ေနေရာင္ေကာင္းေကာင္းမရေသာအနံ႔မ်ိဳး ထြက္လွ်က္ရွိေလသည္။

ေျပာရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားဟန္ကို လုပ္ေနက်အတိုင္းလုပ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ဘဲ ေျပာခ်လိုက္သည္ကလည္း သူ႔ထံုးစံပင္။

“ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမယ္ေနာ္။  လူဆိုတာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကံ ကံ၏အက်ိဳးေပးေတြက မတူၾကဘူးေပါ့ဗ်ာ။ မစိမ္းစိမ္းတို႔အေမလက္ထက္က ငါးေရာင္းခဲ့မယ္။ မစိိမ္းစိမ္းတို႔အေမဟာ က်န္းမာေရး ေကာင္းခ်င္လည္း ေကာင္းခဲ့မယ္။ ခု မစိမ္းစိမ္းအလွည့္က်မွ က်န္းမာေရးက ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းေတာ့မယ္။ မစိမ္းစိမ္းနဲ႔ မစိမ္းစိမ္းအေမဟာ ကံ ကံ၏အက်ိဳးေပးပံုျခင္းလည္း တူခ်င္မွ တူႏိူင္မယ္။ ဒီလိုေလဗ်ာ။ ငါးေတြ၊ အဲ ေျပာရရင္ ခ်ိန္ခြင္ထဲ ထည့္တဲ့အခါ ရွင္ေနေသးလို႔ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနတဲ့ငါးေတြကို ခင္ဗ်ားဘာလုပ္သလဲဗ် ဟင္၊ ေနာက္ၿပီး အရွင္ႀကီးေတြမုိ႔လို႔ မကိုင္ရဲလို႔ တစ္ခါတည္းခုတ္ေပးလိုက္ပါဆိုတဲ့ ေဈးဝယ္ေတြအတြက္ေရာ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္ေပးရသလဲ”

“ခ်ိန္ခြင္ထဲေရာက္မွ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနတဲ့ငါးဆိုရင္ေတာ့ ငါးေခါင္းကို ဒံုးကနဲ ထုလိုက္ရတာပဲ ဆရာရယ္။ အဲလိုပဲ အရွင္ႀကီးမို႔ မကိုင္ရဲလို႔ ခုတ္ခိုင္းတဲ့သူေတြအတြက္လည္း ကိုယ္ကပဲ ငါးကို ထုသတ္ၿပီး ခုတ္ထစ္ေပးလိုက္ရတာေပါ့”

“အင္း ေခါင္းကို ထုသတ္တာေနာ္”

“ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟင္”

“မစိမ္းစိမ္း  ခင္ဗ်ားေခါင္းေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနေအာင္ မူးေနတုန္းလား”

“မူးေနတုန္းေပါ့ဆရာရဲ႕ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟင္”

“အင္း ျဖစ္ႏိူင္ရင္ မစိမ္းစိမ္းအေနနဲ႔ တစ္ျခားအသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလုပ္ေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ဥပမာ ဟင္းရြက္ကန္စြန္းေရာင္းတာမ်ိဳး။  အဝတ္အထည္ေရာင္းတာမ်ိဳး။  ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ ေဆးေတြျပတ္ေအာင္ ေသာက္ၾကည့္ၿပီးမွ မသက္သာရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားၾက တာေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္ၿပီလား၊  ေပ်ာက္တာကေတာ့ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။  ကဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး”

“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”

စိမ္း မေျပာဘူးလား။ သည္ဆရာဝန္ဟာ အဲသလိုေလေၾကာရွည္တဲ့အျပင္ သူမ်ား အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းထဲ ခ်ဥ္းနင္းကာ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တတ္ေသးသည္။ သူ႔လိုမ်ိဳး ေျပာၾကေၾကးဆို စိမ္းတို႔လို ငါးေရာင္းတဲ့သူေတြျဖင့္ ေခါင္းကိုက္ေရာဂါနဲ႔ပဲ ေသၾကရေတာ့မလိုလို။ စိမ္းသည္ ေဘးမွာရပ္ေနေသာ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူကိုသာ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္လွ်က္ ပင့္စရာဆရာဝန္ရွားသလား ဟူေသာအၾကည့္ျဖင့္ တစ္မုန္းႀကီးၾကည့္လိုက္မိေလသည္။

(ခ)

ဆရာဝန္သည္ လူနာ၏ ညာဘက္နံရိုးေအာက္သို႔ ခပ္ဆဆစမ္းလွ်က္ရွိသည္။ လူနာ၏အသည္းက ပံုမွန္ထက္ႀကီးခ်င္သည္ဟု သူက ထင္၍ ဓါတ္မွန္ရိုက္ခိုင္းရာ ဖလင္ထြက္လာေတာ့ သူယူဆထားသည့္အတိုင္းပင္ အသည္းက ဒုကၡေပးေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။ လူနာက စီပိုးလည္း ရွိေနသည္။ အသည္းက ေျခာက္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနၿပီ။ ကင္ဆာအဆင့္သို႔ေရာက္ေနၿပီလားေတာင္ မဆိုႏိူင္။

လိုအပ္သည့္ေနာက္တစ္ဆင့္အေနႏွင့္ ေသြးစစ္ၿပီး AFP အေျဖရွာၾကည့္ရန္ျဖစ္သည္။

လူနာမွာ အရက္လည္း မေသာက္၊ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္သူျဖစ္ေနသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ အသည္းေျခာက္ရသည္ကို သူ အံ့ၾသရသည္။ ျဖစ္ႏူိင္ေခ်နည္းလြန္းလွသည္ေပ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူနာႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အလုပ္အကိုင္ စိတ္ဖိစီးမႈအေနအထား လူမႈပတ္ဝန္းက်င္တို႔ႏွင့္ ဆက္စပ္စဥ္းစားဖို႔ရန္သာ။

အရက္ခ်က္စက္ရံု…

ဆရာဝန္၏ မ်က္ခံုးႏွစ္ဘက္လံုး ပင့္တက္သြားမတတ္ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။ ဘုရားေရ….ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားေသာ ကိစၥ။  လူနာမွာ ေအာင္ျမင္ေသာ အရက္ခ်က္စက္ရံု တည္ေထာင္ထားသူ ျဖစ္သည္ဆို၏။ ဒါ ေတာ္ရံုတိုက္ဆိုင္မႈ မျဖစ္ႏိူင္ေတာ့။

ဆရာဝန္သည္ ကံ ကံ၏အက်ိဳးေပးတို႔ ဘဝကူးပင္မေစာင့္ပံုကို အံ့ၾသဘနန္းျဖစ္လွ်က္ရွိသည္။ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ျခားစီးပြားေရး ေျပာင္းလုပ္ရန္ သူ႔အၾကံဉာဏ္ကိုေတာ့ သာသာေလးေျပာျပခဲ့ပါေသးသည္။ လူနာ၏ ဇနီးသည္ကမူ မာမာတင္းတင္းပင္ ျငင္းသည္။ ဒါဟာ ျဖစ္ခ်င္လို႔သာ ျဖစ္တဲ့ေရာဂါပဲ၊ သူ႔ေယာက်ာ္းေရာဂါေပ်ာက္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ ကုမည္၊ စီးပြားျပဳတ္ခ်င္ ျပဳတ္ပါေစဟု ဆိုေလသည္။  သူနားလည္ပါသည္။  ေအာင္ျမင္ေနေသာ စီးပြားေရးတစ္ခုကို ဘယ္သူကမွ ေျပာင္းခ်င္မည္ မဟုတ္ေပ။  

သို႔ေသာ္ ဆရာဝန္သည္ သူသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားေသာ ေဆးပညာအျပင္ မျမင္ႏိူင္ေသာ ကံ ကံ၏အက်ိဳးေပးမ်ား၊ အေၾကာင္းႏွင့္အက်ိဳးဆက္စပ္ေနပံုမ်ား၊ သတၱေလာကႏွင့္ ပရေလာက၏ ဆက္ႏြယ္ေနမႈမ်ား စသည္တို႔ကို  မ်က္ကြယ္မျပဳလိုသူသာတည္း။

(ဂ)

စိမ္းသည္ သူငယ္ခ်င္းေဆြ တံေတာင္ဆစ္ႏွင့္တို႔ကာ ျပရာဆီသို႔ မ်က္လံုးေလးအသာေစာင္းကာ ၾကည့္လိုက္မိသည္။   

အို အဲဒါ ဟိုဆရာဝန္ႀကီးကေတာ္ပဲ။ သူမက ဆရာဝန္ႀကီးႏွင့္ အသက္ကြာပံုရသည္။ သိမ္ေမြ႔ႏုညံ့ေသာ၊ ကံ ကံ၏အက်ိဳးေပးကို ယံုၾကည္ေသာ၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္ႏြယ္မႈကို လက္ခံေသာ၊ လူနာကို စကားမ်ားမ်ားေျပာကုတတ္ေသာထိုဆရာဝန္ႀကီးမွာ သည္လိုမိန္းမငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလး ရထားတာ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္ေတြး၍မရႏိူင္။ ထို႔ထက္ပိုသည္က ဆရာဝန္ႀကီးကေတာ္သည္ ပ်ံလန္ေနေအာင္ဝတ္စားထားကာ အက်ႍလည္ဟိုက္မွာ ေဖြးေနေသာရင္ညြန္႔ကေလးပင္ ျမင္ေနရေလ သည္။ ေဆြးညိဳ႕ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးကေလးကို ပံုေဖာ္ကာ ရဲရဲညိဳေသာ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးကို ဆိုးထားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမမ်က္လံုးမ်ားမွာမူ ႏုညံ့ရိုးသားပံုေပၚသည္။ အားပါးတရရယ္လိုက္လွ်င္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို မ်က္ဝန္းမ်ားေမွးစင္းကာ ခ်ိဳရီသည္။

“ရပါတယ္ရွင့္၊ အိမ္ကိုလာခဲ့ပါဦးေလ။ ဦးဘုန္းျမတ္က ဆန္းေဒးေတြဆို အိမ္မွာ ရွိတတ္ပါတယ္။ သူက အဲ့တစ္ရက္ပဲ နားရတာေလ”

“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ။ ဆရာ့ကို ေျပာလိုက္ပါ ကၽြန္ေတာ္ လာခဲ့ပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ကလို ငွက္ေတြ ေထာင္မဖမ္းေတာ့ဘူးဗ်။  ဆရာေျပာသလို အလုပ္ေျပာင္းၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္က်န္းမာေရး ပိုေကာင္းလာတယ္၊ ဆရာ အရင္ကေပးထားတဲ့ေဆးေတြ ေသာက္စရာေတာင္ မလိုေတာ့ဘူးဆိုတာလည္း ေျပာျပလိုက္ပါဗ်ာ”

“ဟုတ္လား ေကာင္းတာေပါ့ရွင္၊ ဦးဘုန္းျမတ္သိရင္ေတာ့ ဝမ္းသာမွာပဲ။ သူက လူေတြကို စင္ၾကယ္တဲ့ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ထမင္းစားေစခ်င္တာရွင့္။ စိတ္ခ် ေျပာျပလိုက္ပါ့မယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာနဲ႔ လာေတြ႔ၿပီး ကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ပါ။ ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္ သြားပါဦးမယ္ခင္ဗ်”

“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ ဟုတ္ကဲ့”

စိမ္းတို႔မွာ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ နားမစြင့္ေသာ္လည္းၾကားေနရေလသည္။ ဟိုလူထြက္သြားၿပီးလွ်င္ ဆရာဝန္ကေတာ္ေလးသည္ ေဆြ႔အထည္ဆိုင္ထဲကို တန္းတန္းမတ္မတ္ႀကီး ဝင္လာ၍ အထည္သံုးေလးစ ျဖတ္ခိုင္းကာ ေဈးပင္မဆစ္ဘဲ ဝယ္ယူသြားေလ၏။  ေယာက်ာ္းရွပ္လက္ရွည္ မီးခိုးေရာင္တစ္ထည္လည္း ဝယ္သြားေသးသည္။  ဒါကေတာ့ ဦးဘုန္းျမတ္ဟု သူမေခၚေသာ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူဆရာဝန္ႀကီးအတြက္ ျဖစ္ရမည္။

ဆရာဝန္ကေတာ္ေလးသည္ ေသခ်ာအနီးကပ္ၾကည့္မွပင္ ပိုမိုငယ္ႏုကာ ေခ်ာေမာလွပသည္။ သူမဝတ္ထားေသာ အဝတ္အစားမ်ား၏ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီမႈသည္ ရိုးရွင္းေျဖာင့္စင္းေသာ သူမမ်က္ႏွာႏုႏုေအာက္မွာ ဖံုးလႊမ္းသြားသည္ ထင္ရ၏။ တစ္ဖန္ သူမသည္ ေဖာ္ခ်င္ျပခ်င္၍ဝတ္ျခင္း မဟုတ္တန္ရာ၊ သည္လိုပံုစံေလးဝတ္မွလွသည္ဟု ရိုးရိုးေလးပင္ေတြးကာ ဝတ္ဆင္ျခင္းသာျဖစ္ႏိူင္သည္။ ေျပာရလွ်င္ သူမပံုစံေလးသည္ ေဖာ္၍ ဝတ္စားထားသည္ဆိုေစကာမူ လိင္ဆြဲေဆာင္မႈရွိမေနဘဲ ၾကည့္လိုက္တိုင္းခ်စ္စဖြယ္ဟု ျမင္ေအာင္ ကုသိုလ္ထူးသူေပတည္း။

သို႔ေသာ္ သူမကေလးေျပာသြားေသာစကားကို ေကာက္ရလွ်င္ စိမ္းတို႔ကပဲ မစင္ၾကယ္ေသာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ထမင္းစားေနသူေတြလား၊ ဒါေတာ့ လြန္သည္ဟု စိမ္း ထင္သည္။ ေဆြကလည္း သူ႔ေယာက်ာ္းေထာင္ထားေသာ အရက္ခ်က္စက္ရံုေအာင္ျမင္ေနသည္ကို ဆရာဝန္ႀကီးက တစ္ျခားလုပ္ငန္းေျပာင္းလုပ္ေစခ်င္သည္ဟု စိမ္းကို ေျပာလာသည္။ စိမ္းတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ေလသံတူ ခံစားခ်က္တူကာ ဆရာဝန္ကေတာ္ေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္းခ်စ္ၾကသေလာက္ ဆရာဝန္ႀကီးအေပၚ သိစိတ္ႏွင့္ပင္ ခ်ဥ္တင္တင္ျဖစ္မိၾကေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ ဟိုလူေျပာသြားေသာစကားအရ သူ အလုပ္သစ္ေျပာင္းၿပီးမွ က်န္းမာေရးေကာင္းလာတယ္ ဆိုတာ ျဖစ္ႏိူင္ပါ့မလား၊ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ေျပာသြားသည္ကို နားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရတာမို႔ မယံုႏိူင္စရာလည္း မရွိ။ တိုင္ဆိုင္မႈေရာ ျဖစ္ႏိူင္သည္ပဲေလ။ မည္သို႔ဆိုေစ လူသည္ ေသတာေတာင္ ကံကုန္သက္ေစ့မွသာ ေသခ်င္ၾကသည့္အမ်ိဳးျဖစ္ရာ စိမ္းသည္လည္း ပေယာဂတစ္ခုခုေၾကာင့္ေတာ့ျဖင့္ မေသလို။ က်န္းမာစြာေနလို၍ သက္တမ္းေစ့မွသာ ေသလိုသည္ေပ။

သို႔တိုင္ေအာင္ ဆရာဝန္ေျပာသလို တစ္ျခားအလုပ္ေျပာင္းလုပ္ရန္မွာ ေျပာသေလာက္မလြယ္ကူလွ။ ခုလည္း စိမ္း ေနေကာင္းေနတာမွ ေခါင္းကေလးတစ္ခ်က္ေတာင္ ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ မမူးေတာ့ျပန္။ မျမင္ႏိူင္ေသာ လြန္ေလၿပီးသည့္ဘဝဘဝမ်ားစြာမွ ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးေသာကံဆိုသည္ကိုေတာ့ စိမ္း မသိပါ။ သည္ဘဝမွာေတာ့ စိမ္းသည္ ငါးမ်ားကို ေသေစလိုစိတ္ႏွင့္ သတ္သည္မဟုတ္။ မိမိျပဳေသာအမႈ မိမိထံျပန္လာမည္ဆိုသည္ကို မယံုၾကည္၍ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါ။ စိမ္း က်ိန္ဝ့ံပါသည္။

(ဃ)

အခ်ိန္စက္ဝန္းတို႔ တစ္ပတ္လည္ပတ္ခဲ့ၿပီ။ 

ေဆြႏွင့္သူမ၏ေယာက်ာ္းသည္ အထည္ဆိုင္တစ္ဘက္၊ တိုးပြားလာေသာ အရက္ခ်က္စက္ရံုလုပ္ငန္းက တစ္ဘက္ႏွင့္ ရွိဆဲ။ စိမ္း ၾကားရေသာသတင္းမွာ ေဆြ႔အမ်ိဳးသားေရာဂါသည္ အသည္းကင္ဆာ အဆင့္ ေလးသို႔ေရာက္ေနကာ စင္ကာပူသို႔ သြားေရာက္ကုသရန္ ျပည္တြင္းရွိႏိူင္ငံရပ္ျခားေဆးဝါးကုသေရး ဝန္ေဆာင္မႈအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ႏွင့္ ေမးျမန္းတိုင္ပင္လွ်က္ရွိသည္ဟု ဆို၏။

အဆင့္ေလးဆိုေသာကင္ဆာကို တာမင္နယ္စတိတ္ခ်္ဟု ေခၚၾကၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ေသာ အေနအထားမ်ိဳးမွာရွိသည္ဟု ေဆြေျပာလာေသာအခါ မ်က္ရည္လြယ္ေသာစိမ္းမွာ ေဆြႏွင့္အတူ မ်က္ရည္က်ရျပန္သည္။

မည္သို႔မွ်မတတ္ႏိူင္ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ခလုတ္ထိမွ အမိတတတ္ေသာ လူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ေဆြသည္လည္းေကာင္း ေဆြ႔အမ်ိဳးသားသည္လည္းေကာင္း အရက္ခ်က္စက္ရံုကို မန္ေနဂ်ာႏွင့္သာ လႊဲထားကာ ကံဆက္ရန္အတြက္ ငါးလႊတ္ျခင္း ေညာင္ေထာက္ျခင္း တံတားထိုးျခင္း စေသာအမႈမ်ားကို ၾကားဖူးနားဝႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ အၾကံဉာဏ္ေပးၾကသူမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္လွ်က္ရွိ ၾကေလ၏။

စိမ္းမွာမူ ေခါင္းမထူႏိုင္ေအာင္ အံုခဲလိုက္၊ ေဆးကုလိုက္၊ ေဈးထြက္လိုက္ႏွင့္ သူမ၏ နိစၥဓူဝကို ျဖတ္ေက်ာ္ျမဲေပ။

(င)

မနက္လင္းအားႀကီး ဆိုင္သြားဖို႔ အိမ္ကအထြက္၊ လမ္းထိပ္မွာ လူအုပ္ႀကီး ဝိုင္းအံုေနတာေတြ႔ေတာ့ မိန္းမပီပီ လူအုပ္ထဲ တိုးေဝွ႔ၾကည့္မိပါသည္။ ေနာက္ေက်ာမွာ ဓါးတန္းလန္းႏွင့္ ေသြးအိုင္ထဲ ေမွာက္ရက္ႀကီးလဲေနေသာ လူတစ္ေယာက္…။

ဘုရားေရ…

ေမွာက္ရက္ႀကီးျဖစ္ေသာ္လည္း စိမ္း ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသည္။ သူ ဝတ္ေနက် အျပာေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ရွပ္လက္ရွည္မဟုတ္ေသာ္လည္း စိမ္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနပါသည္။ လူမွားၿပီး ဓါးထိုးခံရတာတဲ့ ေျပာေနၾကသံ ၾကားရသည္။  ဘုရားေရ… စိမ္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဘုရားတမိျပန္သည္။ ေလာကႀကီး ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္။ သူဟာ လူေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ၊ ေလာကႀကီးကို လွေစခ်င္သူ။ လူေတြကို စင္ၾကယ္ေသာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္္းႏွင့္သာ ရွင္သန္ေစလိုသူ၊ လူေတြ၏အသက္ကို ကယ္တင္ ကုသေပးေနသူ….။  ျဖစ္ရေလ…..။ သူဝတ္ထားေသာ မီးခိုးေရာင္ရွပ္လက္ရွည္မွာ ေသြးနီနီတို႔ျဖင့္ ေစြးထင္လွ်က္ရွိၿပီ။ ထိုမီးခိုးေရာင္ရွပ္လက္ရွည္ကိုလည္း စိမ္းေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိပါသည္။ ေဈးပင္မဆစ္ဘဲ ဝယ္ယူသြားခဲ့ေသာ ရွပ္လက္ရွည္။

တရားခံ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္၊  ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကမ်ား ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ရက္တာပါလိမ့္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား အျပစ္မဲ့သူကိုမွ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ခဲ့ရပါသလဲ။  အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာေနၾကသံ ၾကားရသည္။ ေငြေပးသတ္ခိုင္းတာတဲ့၊ လူမွားၿပီး ဓါးနဲ႔ထိုးတာတဲ့။ စိမ္းအတြက္မူ သူ အျမဲတေစဝတ္ေနက် ရွပ္အျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ဆိုလွ်င္ လူမွားႏိုင္စရာမရွိဟု ထင္မိသည္။ ထိုအခိုက္ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါး နီညိဳ႕ညိဳ႕ကေလးကို ဖ်တ္ကနဲျမင္သည္။ ဘုရားေရ....။ စိမ္းသည္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေအာင္ ဘုရားတမိျပန္ေလသည္။

ဆရာဝန္သည္ စင္ၾကယ္ေသာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းႏွင့္သာ သူ႔တစ္သက္ေနထိုင္သြားသည္ကို သံသယ မရွိလို။  သို႔ေသာ္….စိမ္း ဉာဏ္မမီပါ။ စိမ္းသည္ မျမင္ႏိူင္ေသာ ေလာကႀကီးႏွင့္ ေလာကႀကီးထဲကလူေတြကို ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္လွ်က္ရွိသည္။ ကံၾကမၼာသည္ လူေကာင္းလူဆိုး ခြဲျခားမျမင္ႏိူင္ေတာ့ေအာင္ ရက္စက္လြန္းေနၿပီလား။

ထိုအခိုက္အတန္႔၌ စိမ္းကိုယ္ထဲမွာ ေသြးတို႔တဒိတ္ဒိတ္လည္ပတ္တိုးေဝွ႔ကာ ေခါင္းတစ္ခုလံုး နာက်င္အံုခဲလာၿပီး မတ္မတ္ပင္ ေကာင္းစြာမရပ္ႏိူင္ေတာ့ေပ။

Special Thanks : 
ဒီဝတၳဳတိုေလးအတြက္ သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီေလးကို ေမတၱာျဖင့္ေရးဆြဲေပးေသာ စာေရးသူ ညီမ ျမတ္ပန္းႏြယ္ အား ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ဒီေနရာေလးမွာ ေရးထိုးထားပါရေစ။

ORLOG - Fate or Personal Destiny