(အစ)
သမီးရဲ႕ခပ္ေစြေစြအၾကည့္ကိုလ်စ္လ်ဴရွႈ႕ရင္း လုပ္စရာရွိတာကို
ဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ျပင္ဆင္ေနတာ ၿပီးမွ မၿပီးေသးတာပဲ။ shitလို႔ သူမႏႈတ္ဖ်ားက လႊတ္ကနဲထြက္သြားေတာ့
သမီးက ဆတ္ကနဲ လွမ္းၾကည့္တယ္။ သမီးအၾကည့္ထဲမွာ စိတ္ေလလိုက္တာဆိုတဲ့ ဖြင့္ဆိုခ်က္က ကိုးေလာက္ရွိတယ္။
ဒီမ်က္ေတာင္တုဟာေလ ဒီေန႔မွ ဘယ္လိုတပ္ရခက္ခဲတယ္ မသိဘူး။ မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းနားမွာ ကြာခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတာကို
ျပန္တပ္ဖို႔ ဆတ္ကနဲ ဆြဲခြာလိုက္တယ္။ ႏွာရိုးေလး ပိုေပၚ လာေအာင္ ႏွာရိုး တဖက္တခ်က္ကို ပါးနီေလးရိပ္ရိပ္တင္လိုက္ေသးတယ္။
မ်က္ေတာင္တုခပ္ပါးပါးေၾကာင့္ မ်က္ဝန္းအိမ္ေတြဟာ ရွိရင္းစြဲထက္ ပိုက်ယ္လာသေယာင္။ ႏႈတ္ခမ္းနီကိုေတာ့
ခပ္ရဲရဲမဆိုးဘဲ ပန္းေဖ်ာ့ေလးပဲဆိုးၿပီး အၿပီးသတ္လိုက္ တယ္။ ေမာင္က ႏႈတ္ခမ္းအနီရဲရဲဆိုးတာ
မႀကိဳက္ဘူး၊ “ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းမွာ မ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ
ေပကုန္မွ ခက္မယ္” တဲ့။ ၾကည့္ ဆိုးတဲ့ ေမာင္….။ သူမမ်က္ႏွာမွာ ရွက္ၿပံဳးတစ္ခ်က္ ဖ်တ္ကနဲေျပးတယ္။
ေမာင္….။ သူမအေတြးထဲ
ေမာင္လို႔ တစ္ခ်က္ေလး တ လိုက္ရံုနဲ႔တင္ အံ့ၾသခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ ေအာင္ သူမေသြးေတြ ပူေႏြးသြားတယ္။
သမီးသိရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို ရွံဳ႕မဲ့လို႔ ပုခံုးကို ဟန္ပါပါ တြန္႔ျပေလဦးမယ္။ “ဘာလဲ ဒုတိယအရြယ္၏
တတိယေဝဒနာလား ဟာဟ”လို႔ ေလွာင္ရယ္ေနဦးေတာ့မွာ။ သူမရည္းစားဦးအေၾကာင္း၊ ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့
သူမခင္ပြန္း သမီးအေဖအေၾကာင္း၊ ခု ေမာင့္အေၾကာင္း ဒါေတြအားလံုး သမီးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပထားခဲ့ေတာ့
သမီးက သူမရဲ႕ေမာင့္ကို တတိယေဝဒနာလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေလတယ္။
ေမာင္ဟာ ၾကင္နာတတ္သူတစ္ေယာက္၊ အဲဒါ သူမ ေသခ်ာတယ္။ သူမလက္ကေလးကို
ဆြဲေပြ႔ယူငင္လိုက္တာက အစ၊ သူမပါးကေလးကို ဖြဖြေမႊးျမလိုက္တာအဆံုး ေမာင္ဟာ တကယ့္ကုိ ၾကင္ၾကင္နာနာ။
ေမာင့္လက္ထဲမွာ သူမဟာ ေနထိပန္းကေလးတစ္ပြင့္လို အၿမဲတမ္းေပ်ာ့ေခြႏြမ္းလ်ၿမဲ။ အားအင္ေတြကုန္ခမ္းသြားၿမဲ။
မသိေတာ့ပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ။ ေမာင့္ကိုေတြ႔ရင္ပဲ သူမရင္ေတြ ေျဗာင္းဆန္ကုန္ေတာ့တာ။
ဦးေႏွာက္နဲ႔ႏွလံုးသားတို႔ အဆက္အသြယ္ေတြ ျပတ္ေတာက္ ကုန္ေတာ့တာ။ အဆင္အျခင္ေတြ ကင္းမဲ့လို႔…၊
ေမာင့္အၾကင္နာမွာ ဇက္ကုန္လႊတ္ ေမ်ာ လြင့္ေနတတ္ခဲ့တာ။
ေျပာၾကပါေတာ့ေလ။ ဒီအသက္ဒီအရြယ္က်မွ အခ်စ္ဆီကို ကမ္းကုန္စီးဆင္းေနတာဟာ
ရွက္စရာလို႔၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္အေပၚ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္က ရယ္ပြဲဖြဲ႔ခ်င္စဖြယ္လား။
တင္းဆိုဖြဲ႔ခ်င္စရာမ်ား ေကာင္းလြန္းေနသလား။
အခ်စ္ဆိုတာ အသက္နဲ႔ အရြယ္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့အရာလား၊ ႏွစ္ေယာက္အတူ ဘဝတစ္ခုတည္ေဆာက္ဖို႔
ျဖစ္ႏိူင္ေခ်ရွိမႈ မရွိမႈနဲ႔ေရာ သက္ဆိုင္သလား။ အတူတူ ဘဝတစ္ခု မတည္ေဆာက္ႏိူင္ဘဲနဲ႔ေရာ
သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ မခ်စ္ၾကရေတာ့ဘူးလား။ သူမကေရာ ေမာင္နဲ႔အတူ ဘဝတစ္ခုတည္ေဆာက္ရဲလို႔လား။
သူမအသက္အရြယ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ဟာ ေမာင္နဲ႔သူမၾကားက ခပ္ထူထူစည္းတစ္ခုတဲ့လား။ မေတြးခ်င္…။
လူေတြရဲ႕ သူမ်ားအေပၚ ေျပာစရာ ပါးစပ္၊ ထိုးစရာ လက္ညွိဳးေတြ
အားလပ္လြန္းေနတာဟာ ျပႆနာ။
သူမအေနနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ ဂရုစိုက္မေနခ်င္။ ဘဝတုိတုိမွာ၊ လူေပါင္းမ်ားစြာထဲမွာ၊ ခုလိုအခ်ိန္မွာမွ ေမာင္နဲ႔ဆံုဆည္းခြင့္ေပးတဲ့
ကံၾကမၼာကိုသာ သူမက ေက်းဇူးတင္ေနခဲ့တာ။ သူ႔အလိုလိုျဖစ္တည္လာတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာကို လူေတြရဲ႕ပါးစပ္ေတြ မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ သက္သက္နဲ႔
ေျမျမွဳတ္ေက်ာခိုင္းပစ္လိုက္ဖို႔ သူမက သတၱိမေၾကာင္ခ်င္ဘူး။ အင္း ဒါကို သူမက သတၱိလို႔ပဲ
သံုးႏႈန္းလိုက္ခ်င္တယ္။ သူမဂုဏ္သိကၡာ၊ သူမမာန၊ သူမရပ္တည္မႈ၊ သူမအရွက္ ဒါေတြအားလံုး၊ ဒါေတြအားလံုးနဲ႔ ေမာင့္အေပၚခ်စ္မိတဲ့အခ်စ္ကို လဲလွယ္ပစ္ရဲတဲ့ သတၱိ။ လူေတြရဲ႕ ျဖစ္ႏိူင္ဖြယ္ရာေသာ ေျပာဆိုျပစ္တင္မႈေတြ၊
ေနာက္ေက်ာက ဓါးခ်က္ေတြနဲ႔ လဲလွယ္ပစ္ရဲတဲ့ သတၱိ။ တကယ္ေတာ့ အေဝးႀကီးရယ္။ သူမရဲ႕အရာရာကို လႊတ္ခ်ခဲ့ၿပီးမွ
ေမာင့္အနားေရာက္ဖို႔ အေဝးႀကီးကေန လာရသူမို႔႔ ေမာင့္အေပၚခ်စ္မိတဲ့အခ်စ္ကို သူမကိုယ္တိုင္
တန္ဘိုးထားတယ္။
ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာၾကေစ၊ အရာအားလံုးနဲ႔ဆန္႔က်င္လို႔ ပံုႏွစ္ၿပီး
ခ်စ္ဖူးခ်င္တယ္။ သူမဘဝမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ခါမွ မခ်စ္ဖူးတဲ့အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔
ေပ်ာ္ဝင္ပတ္သက္ ၾကည့္ခ်င္လွတယ္။ ေမာင္နဲ႔အတူ အခ်စ္ဆိုတာကို တစ္သားတည္း တစ္ေသြးတည္း
အတူတကြ ဆုတ္ကိုင္လို႔သာ ထားခ်င္ေတာ့တယ္။ သူမ ရူးေနတာလို႔ ေျပာၾကပါေစေတာ့။
လူႏွစ္ေယာက္လက္ထပ္ၾကတိုင္း လိင္ကိစၥသာယာခ်င္လို႔ပဲလို႔ တညီတညြတ္ထဲ
အေပၚယံေကာက္ခ်က္ ခ်တတ္ၾကတာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္။ သူမ နားမလည္ႏိူင္ဘူး။ အေနာက္ႏိူင္ငံေတြမွာ
အသက္ေတြႀကီးမွ ေတြ႔ဆံုခ်စ္မက္လို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကတဲ့စံုတြဲေတြ အမ်ားႀကီးရယ္။ အဲဒီအတြက္
ဘယ္သူကမွလည္း ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္မႈ မျပဳၾကဘူး။ ကာယကံရွင္ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အမီသဟဲအျဖစ္ ေပါင္းေဖာ္မႈအေပၚ
ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာေတာင္ရွိၾကေသးတယ္။
လူႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္အတြက္ ေနာက္တစ္ေယာက္က အနားမွာရွိေနသင့္တယ္၊
ရွိေနဖို႔လိုအပ္တယ္ ယူဆလို႔ အတူေနၾကတာ ဘာျဖစ္သလဲ။ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာတဲ့လူေတြအဖို႔
ပိုလို႔ေတာင္လိုအပ္ေသးတာ။ အားေပးေဖာ္ ေဖးမဖက္၊ ေဆးေပးမီးယူဆိုတာေတြဟာ ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီလိုအသက္အရြယ္မွာ
ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ လိုအပ္ေသးတာမဟုတ္လား။ တစ္ပင္လဲလို႔ တစ္ပင္ထူတာဆိုတဲ့ ေရွးရိုးစကားႀကီးကို
ဆြဲမထည့္လိုေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ အခ်စ္ေၾကာင့္သာျဖစ္ရမွာလို႔ သူမက ဆင္ေျခတက္ခြင့္ရခ်င္ေသးတယ္။
သူမရည္းစားဦးအေပၚ စိတ္အလႈပ္အရွားတစ္ခုနဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ
ခ်စ္ခဲ့တာ၊ သမီးလိမၼာနာမည္ခံခ်င္ခဲ့လို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ ျငင္းဆန္ခ်င္စရာလည္းမရွိတဲ့ မိဘေတြရဲ႕အစီအမံနဲ႔
သမီးတို႔အေဖကို အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တာ၊ ဒါေတြဟာ အခ်စ္မဟုတ္ခဲ့ဘူးလားလို႔ ေမးခ်င္စရာပါပဲ။
အဲ့ဒီအတြက္ သူမမွာ တိက်တဲ့အေျဖ ရွိမေနဘူး။ ေသခ်ာတာက ခုခ်ိန္မွာ သူမ ေမာင့္ကို ေသမလိုခ်စ္တယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္တစ္ေယာက္လို ခုန္ခုန္လႈပ္လႈပ္ ရွဴးရွဴးရွားရွားအခ်စ္မ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ ေမာင္နဲ႔ပါတ္သက္တိုင္း
ေႏြးလာတဲ့ သူမေသြးေတြ၊ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္အထက္က လႈပ္ကနဲ လူးလြန္႔သြားတာေတြနဲ႔တင္ သူမ ေက်နပ္တယ္။
ဒါ အခ်စ္ပဲ…။
သမီးတို႔အေဖဆံုးၿပီးကတည္းက သားအမိဆိုတာထက္ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း
ေပါင္းၾကသူေတြမို႔ သူမနဲ႔သမီးၾကား ဆက္ဆံေရးက သိပ္ကိုလြတ္လပ္ပြင့္လင္းတယ္။ ဘာမဆို တိုင္တိုင္ပင္ပင္ရွိၾကတယ္။
အလွအပေရးရာကအစ ခ်စ္မႈေရးရာအဆံုးေပါ့။ သမီးက ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတယ္။ စည္းစံနစ္ႀကီးတယ္။
အေနအထိုင္ေအးေဆးသိမ္ေမြ႔တယ္။ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္တယ္။ ဒါေတြဟာ အေဖ့ဆီက ရခဲ့တာ။ ရုပ္ရည္ကအစ
အေဖတူသမီး။
“သမီးက အေမ့အလွကို မမီပါဘူးကြာ”လို႔ လူေတြေျပာၾကတိုင္း မဲ့ၿပံဳးေလးနဲ႔
တုန္႔ျပန္တတ္တဲ့ သမီးမ်က္ႏွာကို သူမက ေငးၾကည့္ရယ္ေမာလိုက္ၿမဲ။ “သမီးက အေဖနဲ႔တူလို႔
အေမ့ေလာက္မလွတာေပါ့၊ သမီးက အေဖ့ေသြးအျပည့္ပါတာကိုး”လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္း မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ေျပာတတ္ၿမဲ။
အေဖနဲ႔တူလို႔ တဲ့။ အေဖ့ေသြးအျပည့္ တဲ့။ သမီး ဘာကိုဆိုလိုခ်င္တယ္ဆိုတာကို သိသူမို႔ သူမက
ခပ္ဟဟရယ္ပစ္လိုက္တာ ခ်ည္းပဲ။ တစ္ေယာက္ထဲကို ေသသည္အထိ စြဲစြဲျမဲျမဲခ်စ္ျပသြားခဲ့တဲ့
သမီးေဖေဖ….။ သူမလည္း အဲသလုိ ခ်စ္တတ္ခ်င္သားပဲ။
“မၿပီးေသးဘူးလား ေမေမ”ဆိုတဲ့ သမီးအသံၾကားမွ သူမအေတြးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားေတာ့တယ္။
“ေအး ၿပီးပါၿပီသမီးရယ္၊ ေမေမ ေနာက္ငါးမိနစ္ေလာက္ဆို ၿပီးပါၿပီ။
သမီးဆာရင္ ဟင္းေတြေႏႊးစားေနာ္၊ ေမေမ ဟင္းေတြခ်က္ထားခဲ့တယ္။ ထမင္းလည္းရွိတယ္ အိုေက”
“ဟုတ္ ေမေမ”
အခန္းတံခါးကို ေစ့ပိတ္လိုက္ရင္း ရင္လ်ားထားတဲ့ သဘက္ကို ကိုယ္ေပၚက
ခြာလိုက္တယ္။ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ထက္မွာ ဖ်တ္ကနဲအရိပ္ထင္လာတဲ့ သူမကိုယ္သူမ ေငးကနဲၾကည့္မိရင္း
သဘက္ကို ရွက္ရွက္နဲ႔ ျပန္ဆြဲျခံဳလိုက္မိေသးတယ္။ ေနာက္မွ မရဲတရဲနဲ႔ သူမကိုယ္လံုးကို
ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ သူမအသားအရည္….၊ သူမေပါင္တံေတြ…..၊ သူမရင္သားေတြ အလွပ်က္ေနၿပီလား၊
ေပ်ာ့တြဲေနၿပီလား…။ ၿပီးေတာ့ သူမလက္ေမာင္းႏွစ္ဘက္၊ သူမလည္တိုင္က တြန္႔စျပဳေနတဲ့ အရည္ေတြ။
သူမဟာ ေမာင့္အတြက္ သိပ္မ်ား အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနၿပီလား။ သူမထက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တိတိငယ္တဲ့ေမာင့္ မ်က္ႏွာေလးကို
ျမင္ေယာင္ရင္း ဝမ္းနည္းသလိုလို။ “ကိုယ္က ေမာင့္အတြက္ သိပ္ႀကီးရင့္ေနပါၿပီ။ ေမာင္ရယ္
ကိုယ္တို႔ မခ်စ္ၾကပါစို႔နဲ႔ေတာ့” ေတြးရင္းက သူမစိတ္ေတြေလးလံလို႔ေနေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့
အဲဒီလိုအေတြးနဲ႔တင္ သူမ ေသေလာက္တာ သူမအသိဆံုး။ ေမာင္နဲ႔မေဝးႏိူင္တာလည္း သူမကိုယ္သူမ
အသိဆံုးရယ္။
မွန္ထဲက မိန္းမကို သူမ အားတင္းျပံဳးျပလိုက္တယ္။ သူမ လွေနေသးတာပဲ။
ေလးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ရဲ႕ ရင့္က်က္မႈအလွ၊ က်က္သေရ၊ စီးပြားတစ္ခုကိုဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳႏိူင္မႈ
ဒါေတြကလည္း ဆြဲေဆာင္မႈတစ္ခုပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ come on, don’t loose heart ok ! သူမကိုယ္
သူမ အားေပးလိုက္တယ္။
ေကာ့ဆက္ဝတ္ဦးမွပါ။ ဘီရိုေအာက္ဆံုးထပ္က ေကာ့ဆက္ကို ဝတ္ၿပီးတဲ့အခါ
သူမကိုယ္သူမ ယံုၾကည္မႈျပည့္သြားသလိုလို။ ေကာ့ဆက္ေၾကာင့္ ခါးကေလးသိမ္သြားသလို တင္ကေလးကို
ပင့္ထားသလိုမို႔ ေန႔လည္ကတည္းက ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့
ကိုယ္လံုးနဲ႔အတိ ဂါဝန္အျဖဴအရွည္ကေလးကို သူမေခါင္းေပၚကေန စြတ္ခ်လိုက္တဲ့အခါ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့အလွတရားတစ္ခုကို
သူမခံစားလိုက္ရတယ္။
မွန္ထဲကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၾကည့္မိျပန္တယ္။ ဂါဝန္အရွည္အျဖဴေရာင္နဲ႔
မိန္းမဟာ ထင္သေလာက္လည္း မဆိုးေသးပါဘူးေလ။ မအိုမင္းေသးဘဲ ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲ။ လွပဆြဲေဆာင္မႈရွိေနဆဲ။
အသက္ရွဴေတာ့ နည္းနည္းၾကပ္သလိုပဲ၊ ေကာ့ဆက္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။
“ပုလင္းကိုင္ ဇက္၊ မိန္းမဖက္ ခါး”တဲ့။ ေမာင္ ေျပာဖူးတယ္။ ေမာင္ သူမခါးကို ဖက္လိုက္တဲ့အခါ
ေမာင့္လက္ေတြက သူမဝတ္ထားတဲ့ ေကာ့ဆက္ကိုမ်ား ထိသိခံစားသြားေလမလား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ရွက္စရာသိပ္ေကာင္းမွာပဲ။
သူမက ဘယ္တုန္းကမွ ေမာင့္အေပၚ အေပၚယံအလွေတြနဲ႔ မသိမ္းသြင္းခဲ့ဖူးဘူး။ ဟန္ေဆာင္အလွအပေတြ
မျပခဲ့ဖူးဘူး။ ပကတိသူမကိုသာ ေမာင့္ကို သိေစခဲ့တာ။ ဘာမွမလူးျခယ္ထားတဲ့ သူမမ်က္ႏွာကို
အရွိအတိုင္း ေမာင့္ကို သိေစ၊ လက္ခံေစခဲ့တာေလ။ ဘာမွ တန္ဆာမဆင္ထားတဲ့ သူမစိတ္ရင္းကိုပါ
အတြင္းအျပင္ အရွိအတိုင္းသိေစခဲ့တာ။
ကိုယ္ေပၚက ေကာ့ဆက္ကို ခၽြတ္ခဲ့လိုက္ေတာ့မွပဲ အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားသလို
သူမ ခံစားရတယ္။ နာရီသံၾကားတယ္။ သူမေတာ့ ေနာက္က်ေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးမိရင္း အဝတ္အစားလဲျခင္းကို
အၿပီးသတ္လိုက္တယ္။ ေမာင္က ေနာက္က်တာ မႀကိဳက္ဘူးေလ။
“မိုးမခ်ဳပ္နဲ႔ေနာ္ ေမေမ”ဆိုတဲ့ သမီးကို “အင္းပါ သမီးရယ္၊
ေမေမ သိပ္မိုး မခ်ဳပ္ပါဘူး။ ေမေမ့ကို ေစာင့္ေတာ့မေနနဲ႔ေနာ္ ၾကားလားသမီး၊ အိပ္ခ်င္ အိပ္ႏွင့္
ဟုတ္ၿပီလား” လို႔ ျပန္ေျပာရင္း ကားထဲ ခပ္ျမန္ျမန္ဝင္လို႔ ေမာင္းထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
သူမ ေနာက္က်ရင္ ေမာင္ စိတ္ေကာက္ေတာ့မွာ….
(အလယ္)
ဆိုင္ထဲေရာက္လို႔ စားပြဲဝိုင္းေတြဆီ မ်က္ေစ့ေဝ့အၾကည့္မွာ
စိတ္လက္ေအးသြား ရတယ္။ ေမာင္ ေရာက္မေနေသးဘူးဘဲ။ ေမာင္နဲ႔ထိုင္ေနက် ေထာင့္ခပ္က်က်စားပြဲမွာပဲ
ေရြးထိုင္လိုက္တယ္။ အေအးတစ္ခြက္ အရင္မွာေသာက္ရင္း ေမာင့္ကိုေစာင့္တယ္။ စားပြဲတိုင္းေပၚမွာ
အျဖဴေရာင္ဖဲႀကိဳးေလးနဲ႔ လွလွပပစည္းေႏွာင္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီအနီရဲရဲတစ္ပြင့္ရယ္၊ အသည္းပံုေခ်ာကလက္ဘူးကေလး
တစ္ဘူးစီရယ္၊ ဝိုင္အနီတစ္ပုလင္းစီရယ္ ရွိၾကတယ္။
အရံညစာကေတာ့ အားလံုးအတြက္အတူတူေပမယ့္ အဓိကညစာကိုေတာ့ သူတို႔ေပးတဲ့ မီႏူးထဲက
ေရြးခ်ယ္မွာယူရမွာမို႔ ေမာင္ေရာက္မွပဲ အတူမွာေတာ့မယ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔အတြက္ အထူးညစာမို႔ ႀကိဳတင္ၿပီး မွာယူထားရတဲ့ ညစာ…၊
ေမာင္နဲ႔အတူ ပထမဦးဆံုး အတူတူရွိေနၾကရမယ့္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ညစာမို႔ သူမရင္အခုန္အလႈပ္က
ေဘာင္ဘင္ခတ္မွ် အရိုင္းဆန္လြန္းလွတယ္။
ေဘးစားပြဲက ခပ္ငယ္ငယ္စံုတြဲကေတာ့ ကယုကယင္နဲ႔ ခ်ိဳအီေနလိုက္ၾကတာ။
သူမ ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ငယ္ရြယ္သူေတြကိုး။ ခ်ာတိတ္ကေလးက သူ႔ေကာင္မေလးကို ေခ်ာ့ကလက္ခြံ႔ေကၽြးလိုက္၊
ေကာင္မေလးက ခ်ာတိတ္ကေလးကို သူ႔ပန္းကန္ထဲက အီတလီေခါက္ဆြဲေတြ ခက္ရင္းနဲ႔လိတ္ယူရင္း ျပန္ခြံ႔ေကၽြးလိုက္နဲ႔။
တခါတခါ ေကာင္မေလးဆီက ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံေလးေတြ ၾကားရတတ္ေသးတယ္။
ခဏေနေတာ့ ဒီေဂ်ဆီမွာ အခ်စ္သီခ်င္းညိမ့္ညိမ့္ေလးေတြ ေတာင္းဆိုေနသံကို
ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔အတြက္ဆိုတာေတြကိုလည္း ဒီေဂ်က ေၾကာ္ျငာေပးေနတာမို႔ သူတို႔
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္စႏိူးေခၚေဝၚၾကတဲ့ နာမည္ထူးထူးဆန္းဆန္းခ်စ္စရာေလးေတြကို ၾကားေတာ့
သူမ ျပံဳးမိရေသးရဲ႕။ တစ္ေယာက္ကမ်ား သူ႔ေကာင္မေလးကို ေခၚပံုက ခ်စ္ပုတုေလးတဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေကာင္မေလးက တကယ္ကို ပုပုေသးေသးေလး။ ခ်စ္စရာ….လူငယ္ကေလးေတြရဲ႕ တက္ၾကြလတ္ဆတ္တဲ့ အခ်စ္…။
ဟင္း….သူမအခ်စ္ကေရာ ေမာင့္အတြက္ လတ္ဆတ္ႏိူင္ ပါဦးမလား ေနာ္။
သူမေရာက္ေနတာ တစ္နာရီနီးပါးရွိခဲ့ၿပီ။ ေမာင့္ဆီက ေနာက္က်မယ့္အေၾကာင္း
ဖုန္းေလးေတာင္မွ မဆက္။ သူမ ဆိုင္ကဝိုင္ဖိုင္နဲ႔ခ်ိတ္လိုက္ၿပီး ေမာင့္ဆီကို ဗိုင္ဗာမက္ေဆ့ခ်္ပို႔လိုက္တယ္။
Where r u mg?
မက္ေဆ့ခ်္က sent ဆိုတဲ့ေနရာမွာရပ္ေနၿပီး delivered ျဖစ္မသြားဘူး။
ခက္ေတာ့တာပဲ ဒါဆို ေမာင္ဖတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ေမာင္ အလုပ္မ်ား မ်ားေနလို႔လား။ ေမာင္က
သူ အလုပ္မ်ားေနတုန္း ဖုန္းဆက္တာမႀကိဳက္ေပမယ့္ ခုက အေတာ္ေနာက္က်ေနတာမို႔ မျဖစ္မေနဖုန္းဆက္ရေတာ့မွာ။
ဖုန္းက အတန္ၾကာေအာင္ ေခၚေနေပမယ့္လည္း တစ္ဘက္က ဖုန္းမေျဖ။ လူႀကီးမင္းေခၚဆိုေသာဖုန္းမွာနဲ႔ပဲ
တိုးေနတာမို႔ သူမ စိတ္ပ်က္သြားရတယ္။ ေမာင့္ဆီ သံုးႀကိမ္ေျမာက္ဖုန္းအေခၚမွာေတာ့ စက္ပိတ္ထားပါတယ္ရွင္ဆိုတဲ့အေျဖေၾကာင့္
သူမစိတ္ထဲ ထင့္ကနဲ။
သူမေသာက္ေနတဲ့ အေအးလည္း ကုန္ၿပီ။ ဗိုက္လည္းဆာလွၿပီ။ ေမာင္မလာေသးဘူးဆိုတဲ့အသိက
ဗိုက္ဆာလိုက္တာဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့ေစျပန္တယ္။ သူမအာရံုေတြက ေမာင္ဘာမ်ားျဖစ္ေနပါလိမ့္ဆိုတဲ့
အထဲမွာ စံုးစံုးနစ္လို႔။ အဲကြန္းခန္းထဲမွာ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြစို႔လာသလိုလို။
တစ္ခ်ိဳ႕စံုတြဲေလးေတြက ပန္းစည္းေလးေတြကိုင္လို႔ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။
တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဒီေဂ်ဖြင့္ေပးထားတဲ့ သီခ်င္းညိမ့္ညိမ့္ေလးေတြနဲ႔ သူတို႔စားပြဲေဘးနားတင္ရပ္ၿပီး
တြဲကလို႔ေနၾကတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ ၾကည္ႏူးလိုက္တာဆိုတာထက္ ခုေနခါမွာ သူမကို ရင္ေမာေစခဲ့ၿပီ။
ေမာင္ ဘယ္မွာမ်ားပါလိမ့္။
စားပြဲထိုးေလးတစ္ေယာက္က အဓိကညစာမွာေတာ့မလား လာေမးေတာ့ သူမ
ေခါင္းခါျပလိုက္မိတယ္။ ခဏေလး ေစာင့္ပါရေစဦးေနာ္၊ ေမာင္ လာေနတာ ျဖစ္မွာပါ။ ကားလမ္းေတြမ်ား
ပိတ္ေနသလား။ အို…တခုခုဆို ေမာင္ ဖုန္းဆက္ရမွာေပါ့။ ခု စက္ပိတ္ထားတယ္တဲ့ေလ။ မေတြးဝံ့
မေတြးသာ ေမာင္မ်ား တစ္ခုခု ျဖစ္ေနလား၊ ေမာင့္ဖုန္းမ်ား ကားႀကိတ္ခံရသလား။ ေမာင္ ေဘးမွကင္းရဲ႕လား။
ဘုရား ဘုရား အဲ့ဒီအေတြးနဲ႔တင္ သူမစိတ္ေတြ ေဆာက္တည္ရာမရႏိူင္ေတာ့။ ေမာင္ ဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔။
ေမာင္ ေဘးကင္းပါေစ။ ေမာင္ ဘယ္မွာမ်ားပါလိမ့္၊
ဘယ္မွာမ်ားပါလိမ့္ကြယ္။
ခုမွပဲ သူမဝတ္လာတဲ့ဂါဝန္က စည္းၾကပ္ေနသလိုလို၊ တစ္ကိုယ္လံုး
တုပ္ေႏွာင္ခံထားရသလို အသက္ရွဴမဝႏိူင္ေတာ့။ ေတာ္ေသးတယ္၊ ေကာ့ဆက္ဝတ္မလာျဖစ္ခဲ့တာ။ ဝတ္သာဝတ္လာခဲ့ရင္
ခုေန သူမ အသက္ရွဴၾကပ္ၿပီး မူးေမ့လဲက်သြားေလာက္တယ္။ ဆာလြန္းရင္ ျဖစ္ေနက်အတိုင္း သူမလက္ေတြ
တုန္ယင္လာၿပီ။ ခဏေလး…ပလိစ္၊ စားပြဲထိုးေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ အေအးတစ္ခြက္ေပးပါဦး။
သူမရင္ေတြ ပူလွၿပီ။ ေမာင္ေရ ေမာင္ ဘယ္မွာလဲဟင္။
သူမ ထိုင္ေနခဲ့တာ ႏွစ္နာရီနီးပါးရွိၿပီ။ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းလို႔။
ေဘးဘီဝဲယာက စံုတြဲေတြကို ၾကည့္မိတိုင္း သူမရင္ညြန္႔ထဲ ေအာင့္တက္လာတာမို႔ မၾကည့္မိေအာင္ထိန္းရင္း
မ်က္လံုးေတြက စားပြဲေရွ႕တည့္တည့္ကိုသာ စိုက္ခ်ၾကည့္ေနမိေတာ့တာ။ ငိုခ်င္လာသလိုပဲ။ သူမမ်က္လံုးေတြ
ေဝဝါး လာေနၿပီ။ စားပြဲေပၚက ပန္းစည္းကေလးရယ္၊ ေခ်ာကလက္ဘူးရယ္၊ ဝိုင္ပုလင္းရယ္ကို ျဖတ္ရိုက္ ခ်ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔
သူမစိတ္ေတြ သူပုန္ထေနၿပီ။ ေမာင္ေရ ျမန္ျမန္ လာပါေတာ့။
သူမ အရူးတစ္ေယာက္လို စိတ္ထဲက ေအာ္ေျပာေနမိေတာ့တာ။ သူမဂါဝန္ကလည္း ခုမွပဲ တစ္ကိုယ္လံုးကို
ဖ်စ္ညွစ္ထားသလို စည္းေႏွာင္ၾကပ္ပိတ္ေနေတာ့တယ္။ သူမ တကယ္ပဲ ထြက္ေပါက္ မရွိေတာ့သလို။ ေမာင့္ကို
ေစာင့္ရင္း ဒီဆိုင္မွာပဲ မိုးလင္းရေတာ့မွာလား။ သူမ ငိုခ်လိုက္မိေတာ့မယ္…။ သူမမ်က္ရည္ေတြ
ဝဲေနတာကို ေခါင္းေမာ့ရင္း မ်က္ေတာင္ေတြ ပုတ္ခတ္လိုက္ျပန္တယ္။
ေမာင္ေရ၊ ေမာင္ ဘယ္မွာလဲကြယ္။
“ဒီကအစ္မက မခက္ျမေဝလားခင္ဗ်ာ”
“ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္”
“အစ္မအတြက္ စာတစ္ေစာင္ေပးခိုင္းလိုက္လို႔ပါ”
ေျပာေျပာဆိုဆို ေက်ာခိုင္းထြက္သြားတဲ့ သူငယ္ေလးရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို
ေငးရင္း ၾကက္ေသေသေနမိတယ္။ ေနာက္မွ လက္ထဲကစာကို ဖတ္လိုက္ဖို႔ သတိရတယ္။
ေမာင့္ဆီက စာ….။
သူမ ဘယ္လုိမွ ထင္မွတ္မထားခဲ့တဲ့ ေမာင့္ရဲ႕စာ။
ဖတ္ေနရင္းမွာ သူမမ်က္ဝန္းေတြ သူမႏႈတ္ခမ္းေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ခုန္လႈပ္လာတယ္။
ေမာင့္စာေပၚကို သူမမ်က္ရည္ေတြ တစ္ေပါက္ခ်င္း တစ္ေပါက္ခ်င္းက်တယ္။ စာကိုင္ထားတဲ့ သူမလက္ေတြ
တုန္ယင္လို႔၊ မရေတာ့ဘူး၊ သူမ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရေတာ့ဘူး။ စာရြက္ေပၚကို မ်က္ႏွာအပ္လို႔
ရွိဳက္ႀကီးတငင္ ငိုမိေတာ့တယ္။ အသံတိတ္ငိုေၾကြးေနတဲ့ သူမပုခံုးေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္ခါလို႔။
တစ္ေန႔မွာ ထားခဲ့မယ္ဆိုတာသိလ်က္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ရသူပါ ေမာင္။ ဒီေန႔ျဖစ္မယ္လို႔
ဘယ္တုန္းကမွ ေတြးမထား ခဲ့တာရယ္။ သူမဘက္က လိုလားစြာေပးခဲ့ရတာေတြက တကယ့္ႏွလံုးသားနဲ႔
တကယ့္ အစစ္ေတြ။ ေမာင့္အနားေရာက္ေအာင္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ခရီးမွာ သူမလႊတ္ခ်ခဲ့ရတဲ့ တန္ဘိုးေတြကျဖင့္
မ်ားလွခ်ည့္ ေမာင္ရယ္။ မၾကာခင္ႏွစ္ေတြမွာ ေသြးဆံုးေကာင္းဆံုးႏိူင္တဲ့ မိန္းမအရြယ္ကို
သူ႔ထက္အမ်ားႀကီးငယ္ရြယ္တဲ့ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္က တကယ့္အခ်စ္စစ္နဲ႔ ခ်စ္ႏိူင္လိမ့္မယ္လို႔
သူမ ဘာေၾကာင့္မ်ား ယံုၾကည္မိခဲ့ပါလိမ့္ကြယ္။ ဒါဟာ ရူးသြပ္မႈတစ္ခုမွ်သာပဲ။
ေမာင့္မ်က္လုံးေတြ၊ ေမာင့္စကားေတြ….ျပန္ျမင္လိုက္မိတိုင္း၊
ျပန္ၾကားေယာင္မိတိုင္း သူမေခါင္းမာစြာ ျငင္းဆန္မိျပန္တယ္။ ေမာင္ သူမကို တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာ။
ေမာင္ သူမအေပၚ တကယ္ကို ေႏြးေထြးၾကင္နာခဲ့တာ။
ေသလိုက္စမ္းပါ။ သူမဟာ တကယ့္ကို အရူးပဲ။ ဆိတ္သားေရကို မလံုမလဲျခံဳရင္း သူမစိတ္ကို သူမ
ညာမိျပန္တယ္။ ဟင့္အင္း…ေမာင္ဟာ သူမကို…။ သြားစမ္းပါ…။
ဟုတ္တယ္ အရူးလုပ္ခဲ့တာ။ သူမ နာက်င္စြာ ငိုမိျပန္တယ္။
စားပြဲထိုးေလးကိုေခၚၿပီး အီတလီေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ မွာတယ္။ ေမာင့္အတြက္ကေတာ့
ဝက္နံရိုးကင္ပဲ မွာလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စာအျပည့္မွာၿပီးၿပီ ေနာ္။ စားပြဲထိုးေလးက အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔။
အေအးကိုလည္း ေမာင္ေသာက္ေနက် သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္လက္ေဖ်ာ္ပဲ ေပးေနာ္လို႔ မွာလိုက္ေသးတာ။ ေရခဲေလွ်ာ့ေပး။
မွာထားတာေတြ ေရာက္လာေတာ့ ေခါက္ဆြဲကို ခက္ရင္းနဲ႔ထိုးလိတ္လို႔
သူမပါးစပ္နားထိ သြင္းမလို႔လုပ္တုန္း ဖ်တ္ကနဲ….။
ေမာင္ ခြံ႔ေကၽြးခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္။ ေမာင့္ပါးစပ္က ဟားလို႔ လိုက္ဆိုရင္း သူမကို ကေလးတစ္ေယာက္လို
ခြံ႔ခဲ့ဖူးတာေလ။ သူမ တစ္ကိုယ္လံုး အပိုင္းပိုင္းအစစ၊ တစ္စစီေၾကသြားတယ္။ ဘယ္လိုမွ ျပန္လည္
ေကာက္ယူစုစည္းလို႔ မရႏိူင္ေတာ့ဘူး။ သူမပါးစပ္ထဲ ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြကို အသိမဲ့ဝါးေနရင္းက မ်က္ရည္ေတြစိမ့္ကနဲက်လာျပန္တယ္။
ဆို႔နင့္ေနတဲ့ရင္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွဆက္မစားႏိူင္ေအာင္ တင္းခံေနတယ္။ ပိရိပါေပရဲ႕၊ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာ လွပါေပရဲ႕။
ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူမ ဘယ္လိုမွမထင္ရက္ႏိူင္ေအာင္ ၾကင္နာခဲ့ပါေပရဲ႕။ သြားၿပီ။
သူမဘဝမွာ အနက္ဆံုးဒဏ္ရာေတြ အခ်စ္တစ္ခုနဲ႔ရင္းၿပီး သူမ ရလိုက္ၿပီပဲ။
သူမမ်က္လံုးက မ်က္ေတာင္တုေတြကို ဆြဲျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြကို
တစ္ရွဴးစနဲ႔ တို႔သုတ္လိုက္ေတာ့ လိုင္နာအမည္းေရာင္ေတြ စြန္းထင္းလို႔။ သူမ ဘာလုပ္ေနေသးတာလဲ။
ခုခ်ိန္မွာ တျခားမိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ရွိေကာင္းရွိေနႏိူင္မယ့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အတြက္
သူမ ရူးသြပ္ေနဖို႔ တန္သလား။ မ်က္ရည္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတို႔သုတ္ၿပီး သူမ ျပံဳးလိုက္မိတယ္။
တစ္ေန႔….
သူမ သိေနခဲ့တဲ့တစ္ေန႔ ေရာက္လာၿပီပဲေလ။ ဘာအတြက္မ်ား ဝမ္းနည္းေနဦးမွာလဲ။ အေစာဆံုး လမ္းခြဲျခင္းဟာ
သူမအတြက္ အတိမ္ဆံုးဒဏ္ခ်က္ကို ျဖစ္ေစတာပဲ မဟုတ္လား။ ၾကာေလေလ သူမဘက္က မရုန္းႏိူင္၊ မျဖတ္ႏိူင္တဲ့အခ်စ္ေတြနဲ႔
ဒီထက္ပိုရူးရေတာ့မွာ။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီထက္ပိုၿပီး သူမ ခံသာမယ့္စကားေတြနဲ႔
မထားရစ္ခဲ့ရတာလဲ။ ခ်စ္ၿပီးမွ အထားခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာထက္ မခ်စ္ဘဲအညာခံရတာဆိုတဲ့အျဖစ္ဟာ ခါးသည္းလြန္းလွပါရဲ႕။
သူမဂါဝန္ေအာက္အနားကို ဆြဲအခ်မွာ ရုတ္တရက္ စားပြဲေပၚက ဝိုင္ပုလင္းဟာ
လိမ့္ကနဲ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခြမ္းကနဲက်ကြဲသံနဲ႔အတူ သူမဂါဝန္ေအာက္နားစကို ဝိုင္အနီေတြ စြန္းထင္းေစကုန္ေတာ့တယ္။
စားပြဲထိုးကေလးေတြေရာက္လာၿပီး ပုလင္းကြဲစေတြကို သိမ္းဆည္း၊ သူမကိုလည္း ထိခိုက္သြားမိေသးလား
ေမးၾကတယ္။ သူမ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚက ပန္းစည္းနဲ႔ ေခ်ာကလက္ဘူးကို သူမလက္က
အလိုလိုလွမ္းမိရက္သား၊ ၿပီးမွ ဆိုင္ေထာင့္က အမိႈက္ပံုးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေတာ့တယ္။ သူမမ်က္ရည္ေတြ
တစ္ေပါက္ၿပီး တစ္ေပါက္….။ ပါးေပၚလိမ့္ဆင္းက်လာေပမယ့္ သူမ အေရးတယူ သုတ္မေနေတာ့ဘူး။
ဆိုင္ထဲကေန လွမ္းထြက္လာတဲ့အခါ သူမ သိေနတယ္။ အားလံုးရဲ႕သနားဂရုဏာမ်က္ဝန္းေတြ
သူမ ေက်ာျပင္မွာ ထိုးစိုက္ကြဲရွလို႔။ သူမကေတာ့ ကမာၻေျမႀကီးရဲ႕ ေအာက္ဆံုးအလႊာမွာ နိမ့္က်ျပားကပ္လို႔။
(အဆံုး)
အိမ္ထဲဝင္လာတဲ့ သူမကို သမီးက ေမေမျပန္လာတာ ေစာလွခ်ည္လားဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔
နံရံကနာရီကို တစ္လွည့္၊ သူမမ်က္ႏွာကို တစ္လွည့္ၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အငိုမ်က္ႏွာကို
သမီးသိသြားမွာ စိုးတာေၾကာင့္ ေခါင္းငံု႔လ်က္နဲ႔ပဲ ဂြတ္ႏိူက္သမီးလို႔ ႏႈတ္ဆက္ရင္း အိပ္ခန္းထဲ
ခပ္သြက္သြက္အဝင္မွာ သမီးရဲ႕ ခပ္ဆြံ႔ဆြ႔ံႏႈတ္ဆက္သံကို သူမ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။
“ဟက္ပီးဗယ္လင္တိုင္းေနာ္ ေမေမ” တဲ့။ “ဟက္ပီးဗယ္လင္တိုင္း ဟန္နီ”လို႔ သူမ ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ခုတင္ေပၚပစ္လဲွရင္း လူးလိမ့္ငိုမိျပန္တယ္။
အားရေအာင္ငိုၿပီးမွ ဂါဝန္အျဖဴကို လဲလိုက္တယ္။ ဂါဝန္အျဖဴေအာက္ေျခနားမွာ ဝိုင္အနီေတြ
စြန္းထင္းလို႔။ ဟင့္အင္း အဲဒါ ဝိုင္အနီေတြမွ မဟုတ္တာပဲ။ သူမႏွလံုးေသြးေတြ….။ သူမ ေသြးပ်က္မတတ္
ငိုေၾကြးခဲ့ရာက စိမ့္က်လာတဲ့ ႏွလံုးေသြးေတြ။
သြားစမ္းပါ။ တန္လို႔လား….။ သူမစိတ္ေတြ နာက်င္မႈနဲ႔ၾကမ္းတမ္းလာျပန္တယ္။ ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္သမွ်ေတြ ဖုန္းထဲမွာ…။ ေမာင့္ပံုေတြ….ေမာင့္ဆီက မက္ေဆ့ခ်္ေတြ။ တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ဖ်က္ခ်ပစ္။ တန္ဘိုးထား သိမ္းဆည္းဖို႔ မလိုအပ္ေတာ့။ သူမလက္က Deleteလို႔ တစ္ခ်က္ႏိွပ္လိုက္တိုင္း စူးကနဲေအာင့္ေအာင့္လာတဲ့ ရင္ဟာ ေသမတတ္နာက်င္ႏွိပ္စက္လြန္းလွရဲ႕။
အဲဒီညဟာ သူမတစ္သက္တာမွာ အရွည္ဆံုးည၊ အေမွာင္ဆံုးည၊ နာက်င္ရဆံုးည၊
သူမရင္တစ္ခုလံုး ကြဲအက္ခဲ့ရတဲ့ည ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့သင္ခန္းစာကို သူမ ဘဝပ်က္မတတ္ရင္းၿပီး
သင္ယူခဲ့ရဖူးၿပီ။ သူမသင္ယူခဲ့ရတဲ့ သင္ခန္းစာက လွည့္စားတတ္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳးဟာ ဘဝတစ္ခုလံုးပံုႏွစ္ခ်စ္ဖို႔၊
တန္ဘိုးႀကီးႀကီးထားဖို႔ မတန္မရာ…။
သိပ္နက္ခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာအတြက္ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး သူမ ယူခဲ့ရတယ္။
အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္လာတဲ့အခါ ႀကီးငယ္မေရြး ခ်စ္ရင္ခ်စ္သေလာက္ ခ်စ္မိသူသာခံစားရတယ္ဆိုတာကို
သူမကိုယ္ေတြ႔မို႔ ယံုခဲ့ရၿပီ။ သူမဘဝဟာ တကယ့္ကို ကေျဗာင္းကျဗန္ဆန္ခဲ့တာ။ အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ေတြၾကားက
ျပန္ျပန္အားယူ ထူထခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြညေတြေပါ့….။ ရွင္ရက္နဲ႔က်ခဲ့ရတဲ့ ငရဲေတြဆိုပါေတာ့ေလ။
(နိဂံုး)
သူမဆိုင္ထဲကို ဝင္လာေတာ့ မ်က္ႏွာအေဟာင္းစားပြဲထိုးေကာင္ေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကို
ေတြ႔တယ္။ မဂၤလာပါလို႔ သူမ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ သူမကို မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိမယ္။
စားပြဲေလးေတြေပၚမွာ မႏွစ္ကလိုပဲ ဖဲႀကိဳးအျဖဴနဲ႔ လွလွပပစည္းထားတဲ့
ႏွင္းဆီအနီရဲရဲတစ္ပြင့္၊ အသည္းပံုေခ်ာကလက္ဘူးတစ္ဘူးနဲ႔ ဝိုင္အနီ တစ္ပုလင္း။ မႏွစ္ကလိုပဲ
ဂါဝန္အျဖဴေရာင္အရွည္ကို သူမ ဝတ္ဆင္ထားတယ္။ မႏွစ္ကလိုပဲ ေထာင့္ခပ္က်က်စားပြဲမွာ ထိုင္တယ္။
မႏွစ္ကလိုပဲ မေျပာင္းလဲတဲ့ မီႏူးအတိုင္း သူမ မွာယူလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စာ….။
ဒီေန႔ သူမတစ္ေယာက္ထဲ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ကို ဆင္ႏႊဲမွာ။ ဟင့္အင္း
မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူမဆင္ႏႊဲမယ့္ အထိမ္းအမွတ္က တစ္ႏွစ္ျပည့္ညစာ။
ဟုတ္တယ္၊ အတိအက်ေျပာရရင္
သူမဘဝထဲက ေမာင္ေသဆံုးသြားခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ညစာေပါ့….။
ဆိတ္သားေရကို မလံုမလဲျခံဳရင္း သူမစိတ္ကို သူမ ညာမိျပန္တယ္။ .... ဆိုတဲ့ စကားေလးကို သေဘာက်မိတာပဲ အစ္မခ်စ္။
ReplyDeleteေနာက္ဆံုး စာေၾကာင္းကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲေက်နပ္တာပဲ။
ဟုတ္တယ္...။
ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့လို႔ ေတြးရင္း ေက်နပ္တာ...... :)
--------------
ခင္မင္စြာ...
ကိုဏီ
"မၾကာခင္ႏွစ္ေတြမွာ ေသြးဆံုးေကာင္းဆံုးႏိူင္တဲ့ မိန္းမအရြယ္ကို…… ….."
ReplyDeleteစကားလံုးေတြကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္ အစ္မခ်စ္…၊ ႏုသင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႏုခဲ့သလို လိုအပ္လာတဲ့အခါမွာလည္း “shit" တို႔ “ကိုးေလာက္႐ွိတယ္” တို႔အျပင္ အေပၚက စာေၾကာင္းလိုမ်ိဳးနဲ႔ နာက်ည္း၊ ေၾကကြဲရမႈကို ခပ္ရင့္ရင့္ ' ဒဲ့ ' ေဖာ္ျပတာမ်ိဳးေတြ ထိတယ္…၊ း)
အတတ္ပညာ ႏိုင္နင္းစြာနဲ႔ ဖြဲ႔ထားခဲ့လို႔ ခက္ျမေဝဟာ ခ်စ္တတ္တဲ့ ႏွလံုးသား႐ွိသလို၊ နာက်င္႐ွံဳးနိမ့္ရမႈ အၾကားမွာ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးမသြားတဲ့ မိန္းမအျဖစ္နဲ႔ တင့္တယ္ေနခဲ့တယ္…။
လူႏွစ္ေယာက္လက္ထပ္ၾကတိုင္း လိင္ကိစၥသာယာခ်င္လို႔ပဲလို႔ တညီတညြတ္ထဲ အေပၚယံေကာက္ခ်က္ ခ်တတ္ၾကတာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္။
ReplyDeleteဆိုတဲ႕ အေတြးေလးကို ခုရက္ေတြမွာ ေတြးျဖစ္ေနတာ ။ မမစာေလးကိုဖတ္လိုက္ေတာ႕ ဒီစာေၾကာင္းေလးကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
ဖတ္လိုက္ရတယ္ ။ ဇာတ္သိမ္းကိုလည္း ၾကိဳက္တယ္ ။
အခ်စ္ဆိုတာ ေထာင္ေခ်ာက္သက္သက္ :)
ReplyDelete'ခ်စ္ၿပီးမွ အထားခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာထက္ မခ်စ္ဘဲအညာခံရတာ ဆိုတဲ့အျဖစ္ဟာ ခါးသည္းလြန္းလွပါရဲ႕'
ReplyDeleteဒီစာသားေလးဟာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္လံုးအတြက္ အခ်ဳပ္ေလးပဲလို႔ ယူဆမိတယ္ မခ်စ္ေရ။ Happy ending ကိုႏွစ္သက္ေပမယ့္.ျဖစ္သင့္တဲ့ဇာတ္သိမ္းပိုင္းေလးမို႔ သေဘာက်တယ္။
ေမတၱာျဖင့္
တီတင့္
မိုက္စ္....
ReplyDeleteမခ်စ္က အခ်စ္၀တၱဳေရးလက္ အရမ္းေကာင္းတယ္..
ReplyDeleteလံုးခ်င္းေရးဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္..
ေျပာင္ေျမာက္ခ်က္က ကိုယ္ပါမြန္းၾကပ္သြားတယ္
ReplyDeleteအခ်စ္ဟာခါးသက္သက္ပါပဲ ဒါေပမယ္႔ တက္မက္ေနဆဲပါေလ
ခ်စ္တဲ႔ ညီမ
ဒိုးကန္
Please also visit my blog below.
ReplyDeletehttp://wunzinminraja.blogspot.sg/
ဝန္ဇင္းမင္းရာဇာ