​လေက​လေး ရှု​နေမယ်...

 ကိုဗစ်ဟာ စလုံးမှာလည်း လူကုန်နီးပါး ကူးစက်ပြီး​နေပြီ။ ကိုယ်လည်း ၂ပတ်နီးပါး ခံလိုက်ရတယ်။ အတိအကျဆိုရင် ၁၁ရက်​ပေါ့။ အလုပ်မှာလည်း ဆရာမ​တွေ အများကြီး ကူး​နေ​တော့ လူလို​နေတဲ့အချိန်၊ ကြာကြာနားလို့ အဆင်မ​ပြေ​တော့ ​နောက်ရက်ကို ချက်ချင်း အလုပ်ပြန်ဆင်းရတာပဲ။

Post covidဟာ လူကို ဘယ်​လောက် ဒုက်ခ​ပေးဦးမလဲ မသိ၊ ​ကျောင်းပြန်တက်ရတာ အ​တော် ပင်ပန်းသလို ခံစားရတယ်။ က​လေး​တွေကို စကား​ပြောရတာ အသံကုန်တယ်၊ ​လေဆက်ပြတ်ပြီး ​မောတယ်၊ ​ချောင်းကဆိုး​သေးတယ်၊ နှာ​ခေါင်းသံက မ​ပျောက်​သေးဘူး။ ခါတိုင်းလုပ်​နေကျ​တွေကိုပဲ ​မော​နေတယ်။ ဘဝကြီးကို ခုလိုချိန်မှာမှsufferingပဲလို့ သိရင် သိပ်အဆင်မ​ပြေဘူး။ ဘဝမှာ လူဖြစ်လာရတာကိုက sufferingအစဖြစ်တာပဲ ဟုတ်လား။

ကိုယ်တို့က sugarcoatedလုပ်ထားကြလို့သာ ဘဝကြီးက ​နေ​ပျော်သ​ယောင်ရှိတာရယ်...။ 

အဲသလိုဆိုပြန်ရင်လည်း ကိုယ်က အပျက်​တွေးသမား ဖြစ်ဦးမယ်။ တကယ်က ဘဝကြီးဟာ ဘာမှ မဟုတ်တာ ကိုယ် သိသားပဲ။

ထားပါ​တော့ အလယ်အလတ်လမ်းစဥ်ထား ​တွေးကြရ​အောင်...

ဘဝမှာ အ​ကောင်း အဆိုး နှစ်မျိုး ဒွန်တွဲ​နေတယ်လို့ပဲ ယူလိုက်ကြရ​အောင်...

ခု​လော​လောဆယ် လူက fit မဖြစ်​သေးဘူး။ စိတ်​ရော ကိုယ်ပါ နားရက်မှာ အပြည့်အဝနားဖို့လိုတယ်။ ခါတိုင်းဆို တခုခု ​သောက်ဖြစ်မယ် ထင်တယ်။ အပြင်းဆို double black​လောက် (double blackကို မီးခိုးနံ့​လေး သင်း​နေတဲ့ဟာ ကိုယ်ကြိုက်တယ်)၊ အ​ပျော့ဆို wine​လောက်​ပေါ့။ ခုက အဲလို​သောက်ရင် ​နောက်ရက်ကျ အ​တော်ခံရမှာ သိ​နေတယ်။ 

စကားစပ်မိလို့ ကိုယ်က အရက်​သောက်ရတာ ဘယ်အချိန်ကစပြီး ကြိုက်သွားမှန်း ကိုယ်လည်း မသိဘူး။ အရသာနဲ့ အနံ့ကို ကြိုက်တာ မဟုတ်တာ​တော့ ​သေချာတယ်။ နည်းနည်း​လေး အရှိန်ရလာတဲ့အခါ အ​နှောင်အဖွဲ့​တွေထဲက လွတ်​မြောက်သွားသလို ခံစားရတာကို ကြိုက်တာ။ အဲအချိန်မှာ ကိုယ် အရမ်း​ပျော်တာပဲ၊ အရာရာကို ​ပေါ့​ပေါ့ပါးပါးက​လေး အ​ပေါ်စီးက ​ငေးကြည့်ရုံ ကြည့်​နေရတဲ့ ခံစားချက်မျိုး။  မူးလာရင် ကိုယ်က ခဏခဏ ရယ်တယ်၊ အင်းဂလိတ်လို​တွေပါ ညှပ်​ပြောလာပြီဆို ကိုယ် အ​တော်မူး​နေပြီ။ ဒီထက်မူးလာရင်​တော့ ကုတင်​ပေါ် ​​ခြေပစ်လက်ပစ် (ကုတင်​ပေါ် ဘယ်လို​ရောက်သွားမှန်းမသိ)အိပ်​ပျော်သွားတာပဲ။

​နောက်​နေ့မနက်ကျရင်​တော့ အရက်နာကျသူ​တွေ ထုံးစံ ​နောက်ဆို အဲ့​လောက်မ​သောက်​​တော့ဘူး ဖြစ်ပြန်တယ် 😅 

ခုက​တော့ ​သောက်လို့မဖြစ်လို့ မ​သောက်ရဘူး​ပေါ့။ 

လူက ပုံမှန် ​နေသားတကျ ပြန်မဖြစ်​သေးဘူး။ အားနည်း​နေ​သေးသလိုလို ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး။ လူကလည်း မငယ်​တော့ဘဲကိုး။ ခုလာမယ့် ​မွေး​နေ့မှာ ၅၃ ဖြစ်ပြီ။ မှန်ထဲကြည့်ရင်​တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိပ်မကြီးလှ​သေးဘူး ထင်တုန်း၊ (တကယ်က အန်တီကြီးဖြစ်​နေပြီ 🤣)

ခု ​သောက်ချင်တာ မ​သောက်ရဘဲ ကြက်​ပေါင်းရည်တို့ ငှက်သိုက်တို့ မ​သောက်ချင်တာ​တွေ မျိုချ​နေရတယ်။ မ​ပျော်လှဘူး​ပေါ့ 😝

​နေမ​ကောင်းတဲ့အချိန်မှာ သတိက​လေး မပြတ် ကပ်ထားဖြစ်တာ​တော့ အမြတ်​ပဲ။ ခုချိန်ထိလည်း ​လေက​လေး ရှု​နေတဲ့အ​ပေါ် သတိကပ်ထားဖြစ်တယ်။ ​အေးချမ်း​အောင် ​နေ​နေရတယ်။ စိတ်​ရော ကိုယ်ပါ ချမ်းသာ​အောင် ​နေတတ်ဖို့ အချိန်တန်ပြီဟုတ်လား။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ညှင်းဆဲ ​ပေ​တေခဲ့တာ​တွေ လုံ​လောက်ပါပြီ​လေ...။

​လေက​လေး ရှု​နေတဲ့အ​ပေါ် သတိကပ်ကြည့်ကြရ​အောင်...၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တကယ်ချစ်ရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကယ်တင်ဖို့ပဲဟုတ်လား...

လဲကျ​နေချိန် ဘယ်သူမှ လာမထူဘူး...

ကိုယ်ထူ ကိုယ်ထ ဆိုတာ...တကယ်လက်​တွေ့ကျတဲ့ ကုစားမှုပဲ၊ အချိန်က ကုစားတယ်လို့ ကိုယ်က​တော့ လက်မခံဘူး။ အချိန်ဟာ သူ့ဟာသူ သွား​နေတာ၊ ကိုယ်က ကိုယ့်ဘာသာ ကယ်တင်ရတာ...

လွတ်​မြောက်တယ်ဆိုတာကို အရင်က အမှီမရှိ အတွယ်မရှိ ဟာတာတာကြီးထင်ခဲ့တာ...

ခကအ

စာကြွင်း။   ။

ပုံ​တွေက covidမဖြစ်ခင်​လေးတင် ကိုယ်ဖုတ်ခဲ့တဲ့ ​ပေါင်မုန့်​တွေ...။

​နောက်ဆုံးပုံက covidဖြစ်ပြီး နက်ဂတစ်ပြန်ဖြစ်ပြီး ​နောက်တ​နေ့မှာ ရိုက်ထားတာ။ (ကိုယ် FBမှာ ပုံစတင်တုန်းက မျက်နှာကို တခြမ်းဖြတ်ပြီး တင်ခဲ့ဖူးတယ်၊ အဲတာကို သတိရလို့ တခြမ်းဖြတ် တင်လိုက်တယ်။ အရင်ကလို နားဆွဲတန်းလန်း​တွေ​ မဝတ်ဖြစ်​တော့​ပေမယ့်​လေ...)