၂ဝ၁၈ေရ…

၂ဝ၁၈ေရ…

ေအးခ်မ္းစြာလည္ပတ္ေနတဲ့ ငါ့ကမာၻထဲကဝင္ရိုုးေတြကိုု တစစီျဖဳတ္ပစ္ခဲ့ၿပီးမွ 
ငါ့ဗရမ္းဗတာဟန္ခ်က္မဲ့မွႈေတြကိုု စိမ္ေျပနေျပထိုုင္ရယ္ေနခဲ့သူ
ခ်စ္ျခင္းမွာ တရားသျဖင့္ဆိုုတာ မရိွဘူး
မတရားသျဖင့္ျပဳလုုပ္ခဲ့မွႈေတြမွာ နင္ ေပ်ာ္ေနပါ...


လမ္းတဘက္ကိုုျဖတ္ကူးတိုုင္း ငါ့လက္ဖဝါးေတြကိုု ဆုုတ္ကိုုင္ထားတတ္ခဲ့သူ
နင့္လက္ဖဝါးကတဆင့္ ငါ့တကုုိယ္စာထဲ ေႏြးေထြးလင္းျမမွႈေတြ ခ်ိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူ
ငါ့ကိုုယ္ေပၚက ေရေမႊးရန႔ံ တပါးသူဆီသင္းပ်ံ႕မွာကိုုေတာင္ ဝန္တိုု(ျပ)ေနတတ္ခဲ့သူ
ဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းတရားဆိုုတဲ့လမ္းမၾကီးပဲလိုု႔ ယံုုၾကည္ေစခဲ့သူ


စိတ္က်ေရာဂါလိုု႔ ငါ့ခႏၶာအႏွံ႔မွာခ်ေရးၿပီး ငါ့ေသြးသားထဲ တစိမ့္စိမ့္စီးဝင္ေနခဲ့ရတာ
ေပ်ာ္ပါရဲ႕လား…
၂ဝ၁၈ေရ…
နင္ဟာ တကယ္ေတာ့...
ငါ့ဘက္မွာ ေမွာင္ပိန္းသေလာက္  အျခားတဘက္မွာ လင္းပေနတဲ့ ၾကယ္…



ခ်စ္ၾကည္ေအး
၂၂၁၂၂ဝ၁၈

အနာတရမ်ား

ပန္းတခင္းလား ေလေျပညႇင္းလား
မိုးႀကိဳး မုန္တိုင္းေတြလား
ေလးေထာင့္မွန္ပံုးထဲ စီရီခင္းက်င္းထားပံု
ဘာေတြရိွတယ္ ဘာၿပီးရင္ ဘာလာမယ္
ပ်င္းတယ္

အနက္ေရာင္ကတၱီပါ႐ွံဳ႕အိတ္ကေလး
အထဲမွာ ယုန္ျဖဴကေလးလား ႏွင္းဆီနက္တပြင့္လား ခိုျပာတေကာင္လား
ဘာမွန္းသိမေနရတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္မႈ
ပဥၥလက္ဆန္မႈေတြက အာရံုကိုသိမ္းဆည္းတယ္
ေမွာ္ဆန္ဆန္ညိွဳ႕ငင္တယ္

စစ္တုရင္ခံုေပၚကအ႐ုပ္မ်ား
အစားခံရတဲ့ေကာင္ရိွသလို
ဘုရင္မ တက္သိမ္းမယ့္ေကာင္ရိွတယ္
အဆုတ္အတက္ ဗ်ဴဟာ မာယာတို႔ရဲ႕ကြၽမ္းက်င္မႈ
အ႐ုပ္ေတြျမင္ေနရလည္း အကြက္ေတြလွရင္ ပြဲၿပီးတယ္

ေလးေထာင့္မွန္ပံုးဟာ အနက္ေရာင္ကတၱီပါအိတ္ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္
ေလးေထာင့္မွန္ပံုးဟာ စစ္တုရင္ခံုေပၚက ဘုရင္မတက္သိမ္းမယ့္အ႐ုပ္ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္
ေလးေထာင့္မွန္ပံုးဟာ စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းတဲ့ အစားခံလိုက္ရတဲ့အ႐ုပ္ျဖစ္သြားတယ္
ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ ေလးေထာင့္မွန္ပံုးဟာ
မ်က္ရည္က်ရတယ္ အသက္ႏႈတ္ယူခံလိုက္ရတယ္
တစစီကြဲေၾကတယ္
ဘယ္သူကမွ စိတ္မဝင္စားဘူး...
အားလံုးေက်ာခိုင္းလိုက္ၾကတယ္

မွန္ကြဲစေတြ...အေနာက္မွာ ရယ္ေမာသံေတြ...

ခကအ
အနာတရမ်ား ~
၁၁၁၂၂၀၁၈

နာရီ

နာရီေတြကိုု ကၽြန္မ သိပ္မက္ေမာတာပဲ။ အျပင္သြားလိုု႔ နာရီဆိုုင္ေတြေရွ႕ေရာက္တိုုင္း ကၽြန္မမ်က္လံုုးေတြက နာရီေတြတလံုုးခ်င္းစီကေန ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မခြာႏိူင္ဘူး။ မိန္းမပတ္နာရီ၊ ေယာက်ာ္းပတ္နာရီ၊ တိုုင္ကပ္နာရီ၊ စားပြဲတင္နာရီ၊ အိပ္ေဆာင္နာရီ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကတဲ့နာရီေတြကိုု တလံုုးခ်င္းစီၾကည့္ေငးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သံပတ္နာရီလား၊ ဓါတ္ခဲနာရီလား၊ လက္ပတ္ၾကိဳးက သားေရလား၊ သံကြင္းေတြလား၊ ပလတ္စတစ္လား၊ စတီးလ္လား၊ အေရာင္အေသြးအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဒီဇိုုင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔နာရီေတြဟာ ကၽြန္မအာရံုုကိုု ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ဖိုု႔ ဘယ္ေတာ့မွ မလြဲႏိူင္တဲ့အရာေတြပဲ။

နာရီေတြဟာ တိုုင္းတာေရးကိရိယာတခုုျဖစ္တယ္လိုု႔ ဆိုုတယ္။ အခ်ိန္ေတြကိုု ညႊန္ျပဖိုု႔၊ တမိနစ္ တနာရီ တရက္ တလ စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္ယူနစ္ေတြကို ေခတ္တေခတ္အထိ ေရတြက္သြားႏိူင္ဖိုု႔ နာရီေတြက သူ႔အလုုပ္သူလုုပ္ေနၾကရတယ္။
နာရီေတြရဲ႕တာဝန္က အမ်ားနည္းတူ ညီမွ်တဲ့အခ်ိန္အၾကာအရွည္ကိုု ျပေနဖိုု႔ပဲ မဟုုတ္လား။ ရံုုးသြားခ်ိန္၊ အလုုပ္လုုပ္ခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္၊ အစည္းအေဝးခ်ိန္၊ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုုတာေတြနဲ႔ လူတေယာက္ သိုု႔မဟုုတ္ လူအမ်ားကိုု အတူတကြ ခ်ဳပ္သီထားလိုုက္ၾကတယ္။ လူအားလံုုးဟာ ျပဌာန္းထားတဲ့အခ်ိန္ေတြအတိုုင္း အမ်ားနည္းတူ လွႈပ္ရွားလုုပ္ေဆာင္ၾကရတယ္။ အမ်ားနဲ႔သက္ဆိုုင္တဲ့၊ တရားဝင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စက္နာရီက ေျပာတဲ့အခ်ိန္ေတြအတိုုင္းဆိုုပါေတာ့။

ကၽြန္မတိုု႔ တဦးတေယာက္ခ်င္းစီမွာလည္း Body clockဆိုုတဲ့ ဇီဝနာရီေတြ ရွိၾကတာပဲ။ ဒီနာရီေတြအေၾကာင္းက ပိုုၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသလားလိုု႔။ ကြၽန္မတို႔ဟာ ဇီဝနာရီေတြက ေျပာတဲ့အသံကိုု နားေထာင္ၿပီး လိုုသမွ် ျဖည့္ဆီးေပးၾကရတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ စားခ်ိန္ အနားယူဖိုု႔လိုုအပ္လာခ်ိန္ ဒါေတြကိုု သူက ေျပာလာတတ္တယ္။
စက္နာရီေတြနဲ႔ ဇီဝနာရီ ကြာျခားခ်က္ကိုု ကၽြန္မ အမ်ားၾကီး မေျပာလိုုေတာ့ပါဘူး။ စက္နာရီေတြက မခံစားတတ္ဘူး၊ ဇီဝနာရီေတြက ခံစားမွႈပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်ဥ္း အဲသလိုုပဲ မွတ္သားထားလိုုက္တယ္။ (ဒါဟာ မမွန္ဘူးလို႔ ကြၽန္မ တေန႔မွာ သိလာခဲ့ပါတယ္)

နာရီဆိုုင္တခုုမွာ ေရးကပ္ထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာတမ္းတခုုကိုု ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားမိခဲ့ဖူးတယ္။
Clocks are not just telling time တဲ့…။
ဒီလိုုဆိုုေတာ့ျဖင့္ စက္နာရီေတြဟာ အခ်ိန္ေတြအျပင္ ဘာေတြကိုုမ်ား ေျပာတတ္ၾကပါလိမ့္လိုု႔ ေတြးမိစရာပဲ မဟုုတ္လား။ ကၽြန္မ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။ အင္း…ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ကၽြန္မ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူးေလ။

တေန႔ေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္ဧည့္ခန္းက နံရံကပ္နာရီ အလုုပ္မလုုပ္ေတာ့တာနဲ႔ အိပ္ခန္းနံရံက နာရီကိုုျဖဳတ္ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ တပ္လိုုက္တယ္။ အလုုပ္မလုုပ္ေတာ့တဲ့နာရီကိုုေတာ့ recycle bagထဲထည့္ထားလိုုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းမွပဲ ပစ္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္။ အိပ္ခန္းထဲက နံရံကပ္နာရီကေတာ့ သိပ္မလိုုအပ္လွဘူးထင္ပါရဲ႕၊ ကၽြန္မတေယာက္ထဲ သံုုးတာမိုု႔ ဖုုန္းက နာရီ ဒါမွမဟုုတ္ အိပ္ရာေဘး အံဆြဲထဲမွာ ခၽြတ္ထားတတ္တဲ့ လက္ပတ္နာရီကိုု ယူၾကည့္လည္းရတာပဲ ဟုုတ္လား။ အံဆြဲထဲကိုု နာရီထည့္ထားတတ္တဲ့အေၾကာင္းက ညည တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ပတ္နာရီက စကၠန္႔တံ တခ်ပ္ခ်ပ္နဲ႔သြားေနသံကိုုေတာင္ ကၽြန္မနားက ၾကားေနရတာမိုု႔ပါပဲ။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြဆိုု ပိုုေတာင္ဆိုုးေသးရဲ႕။ 

တည….။ မအိပ္ခ်င္ေသးတာနဲ႔ စာဖတ္မီးအဝါေလးဖြင့္လိုုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚ စာဖတ္ေနမိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ နံရံကိုုၾကည့္လိုုက္မိတယ္။ ခ်ိတ္ဖိုု႔ ရိုုက္သြင္းထားတဲ့ သံမွိႈငုုတ္ကေလးရယ္၊ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ စက္ဝိုုင္းပံုုအရာကေလးရယ္…။
နာရီ…၊
ဟုုတ္သားပဲ အိပ္ခန္းထဲကနာရီကိုု ကၽြန္မက ဧည့္ခန္းထဲ ေျပာင္းတပ္ထားလိုုက္ၿပီကိုုး။ အဲဒီကစၿပီး ကၽြန္မ သတိထားမိသြားတယ္။ နာရီထားရာေနရာကိုု ကၽြန္မမ်က္လံုုးက ခဏခဏၾကည့္ေနမိတတ္တယ္ဆိုုတာကိုုပါပဲ။ ရွိေနတုုန္းကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ အခ်ိန္ၾကည့္ခ်င္လို႔ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္မသိခ်င္ပါဘဲျဖစ္ေစ မ်က္စိက ေရာက္ေရာက္သြားတတ္ေနတာျဖစ္မယ္။ ခုေတာ့ နာရီကိုုျဖဳတ္ထားၿပီးသားလိုု႔ သိသိနဲ႔ေတာင္ အက်င့္ပါေနတဲ့ မ်က္လံုုးက ၾကည့္မိေနတတ္ျပီ။ 

အက်င့္ဆိုုတာ မသိစိတ္ကေနပဲျဖစ္ေစ၊ သိသိနဲ႔ျဖစ္ေစ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ထပ္ကာထပ္ကာျပဳလုပ္ေနက်အရာ၊ အဲဒီကေနမွ အစြဲအလန္းတခု ျဖစ္တည္လာတတ္တာ။ သက္ျပင္းခပ္သာသာကေလး ခ်လိုက္မိတယ္။
အိပ္ရာေဘးအံဆြဲထဲက နာရီကိုု ထုုတ္ၾကည့္ေတာ့ ည ဆယ္႕တစ္နာရီ မိနစ္ေလးဆယ္။

တေန႔….။ နာရီဆိုုင္ကေန နံရံကပ္နာရီအဝိုုင္းတလံုုး ထပ္ဝယ္လာခဲ့ၿပီး အိပ္ခန္းထဲက ခ်ိတ္ေနက် သံမွိႈငုုတ္ကေလးမွာပဲ ျပန္ခ်ိတ္ထားလိုုက္တယ္။
အဆင္ေျပသြားၿပီ။
ကၽြန္မ ကုုတင္ေပၚကေန စာဖတ္ရင္း အခ်ိန္လွမ္းၾကည့္တယ္။ အိပ္ရာေပၚ လွဲေနရင္း မအိပ္ႏိူင္ေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ နာရီလွမ္းၾကည့္တယ္။ တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ လိွမ့္ေနရင္းကေန ဘယ္အခ်ိန္ပါလိမ့္လို႔ နာရီလွမ္းၾကည့္တယ္။ မနက္မိုးလင္းလို႔ မ်က္စိပြင့္လာတာနဲ႔ ကြၽန္မညာဘက္နံရံေပၚက နာရီကို လွမ္းၾကည့္တယ္...။ နာရီကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။
ဒီအခ်ိန္...၊ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ...

သူ… အလုုပ္ထဲမွာပဲ ရွိေနတုုန္းလား…
ေနေရာေကာင္းရဲ႕လား...
ညစာေရာ စားၿပီးရဲ႕လား….
ဒီေန႔ ဘာမ်ားခ်က္စားသလဲ မသိ….

Clocks are not just telling time တဲ့…။

ကၽြန္မအေတြးထဲ ဖ်တ္ကနဲေရာက္လာတယ္။
နာရီေတြဟာ အခိ်န္ေျပာျခင္းအျပင္ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ခဲ့ရာ မွတ္ဉာဏ္အပိုုင္းအစေတြကိုုပါ တပါတည္း ယူေဆာင္လာတတ္သလား…။
သူ ကၽြန္မကိုု ေမ့ေနၿပီလား…
ဒီလိုုအခ်ိန္ေတြဆိုုရင္ေလ….
မ်က္ဝန္းေတြ ေဝဝါးလာရာက တလိမ့္လိမ့္က်လာတဲ့ စိုုစြတ္မွႈေတြက ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚမွာ…

ဇီဝနာရီေတြမွာပဲ ခံစားခ်က္ရိွတာမဟုတ္ဘူး၊ စက္နာရီေတြမွာလည္း အခ်ိန္ေျပာျခင္းအျပင္ သက္ဆိုင္ရာဆက္စပ္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္းရဲ႕အေနာက္က ပူးတြဲခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ခံစားမႈေတြကို သယ္ေဆာင္လို႔ လာတတ္တာ...။
အေတြးေတြကိုု ရပ္ပစ္လိုုက္မိတယ္။ 

ဘယ္တုုန္းကမွ မေတြးခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္မအိပ္ခန္းထဲက နာရီကိုု ျဖဳတ္ပစ္လိုုက္ဖိုု႔ဆိုုတဲ့အေတြးကိုု ကၽြန္မအခုု စဥ္းစားေနမိျပီ။

ဒါေပမယ့္ နာရီေတြအေပၚထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕စြဲလန္းစိတ္ကေတာ့ နည္းနည္းကေလးမွ ေလ်ာ့မသြားဘူး…။

ခ်စ္ၾကည္ေအး
၁၉၁၁၂၀၁၈

ကၽြန္မေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ/ ေရးေနျဖစ္ေသာ ကဗ်ာမ်ား - ႏိူဝင္ဘာ ၂၀၁၈

(၁)

"ငါး"

တခ်က္ပဲ မိခဲ့ဖူးတာ
အေၾကးခြံကို လွန္ခြၽတ္ခ်ခဲ့လည္း နာက်င္က်န္ရစ္ဆဲ
အာေခါင္ကို ထုတ္ခ်င္းေဖာက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္
ေရထဲျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္ဆိုတဲ့
တသက္စာနာမည္ေကာင္းမွာ ဂုဏ္ယူေပ်ာ္ရႊင္ပါ
တခ်က္ပဲမိခဲ့တဲ့ ခ်ိတ္ဖ်ားကကြၽန္မအသက္ကို
တဲတဲကေလးမွီရင္း ေစာင့္ေနရတဲ့႐ွင္သန္မႈ
ခပ္ယဲ့ယဲ့ထဲမွာ...

ခကအ
၁၃၀၉၂၀၁၈

(၂)

ကမာၻႀကီးလံုးတယ္ဆိုတာကို ခဏေမ့ထားလိုက္ၾကရေအာင္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကလို႔
ဆံုေတြ႔မႈတဒဂၤကေလးရိွခဲ့ရံု
ေက်ာခိုင္းသြားတဲ့အခါ တစတစေဝးၾကရရံု
ဘယ္ေလာက္႐ိုးေျဖာင့္ခဲ့သလဲ
ဘယ္ေလာက္လွည့္စားခဲ့သလဲ
အနိူင္ေတြအရွံဳးေတြ တြက္မေနပါနဲ႔ေလ
အတုန္႔အလွည့္ဆိုတာ ပဲ့တင္သံတခုပဲလို႔ သိထားေတာ့၊ ဘာမွမတတ္ႏိူင္ခဲ့သူပါ...
က်ိဳးပဲ့ေၾကမြခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္အအစအနေတြကို
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည္႔ေနရံုကလြဲ...
ေသေလာက္ေအာင္ေပ်ာ္ရႊင္ရမႈေတြ ေနာက္ထပ္တခါရဦးမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ဘယ္ေတာ့မွျပန္လည္ေတြ႔ဆံုခြင့္မရိွျခင္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္မယ္
ေသခဲ့ဖူးပါၿပီ တခါမက
ပ်ဥ္ဘိုးနားလည္သြားတဲ့ အသားမာတက္ပံုမ်ိဳးနဲ႔
လြမ္းဆြတ္မႈေတြကို နာက်င္မႈေတြလို႔ နာမည္ေျပာင္းတပ္လိုက္တယ္....

တိုးတိတ္နာက်င္ရမႈေတြ ~
ခကအ
၂၈၀၉၂၀၁၈

(၃)

တကမာၻဟာ အေဝးႀကီးပဲ
လို႔.....
စိတ္ခ်င္းမေဝးဖူးသူတေယာက္က ထင္ခဲ့ဖူးတာေပါ့
ညီမေလးရယ္
တစတစေဝးကြာသြားတဲ့စိတ္ေတြထဲ တကမာၻဆိုတာ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးျဖစ္သြားတဲ႔အခ်ိန္က 
စတယ္
မ်က္ေတာင္တခ်က္အခတ္မွာ ေလွ်ာကနဲခုန္ဆင္းသြားတဲ့ သတိရျခင္းေတြ
လိမ့္ဆင္းက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြ
ဆံပင္႐ွည္ေတြနဲ႔ကာထားလိုက္ရတဲ့ နာက်င္မႈေတြဟာ
တဆတ္ဆတ္ခါ...
အျပံဳးေတြေတာက္ပဆင္ျမန္းဖို႔ အေနာက္ပို႔ထားလိုက္ရတဲ့ ရင္ကြဲနာေတြ
ဘယ္သူမွမျမင္ၾကဘူး ဟုတ္လား ညီမေလး...
မ်က္ႏွာဖံုးေတြဟာ လိုအပ္ပါတယ္
ပိရိေသသပ္စြာ လွလွပပအနားသတ္ဖို႔
ႏႈတ္ခမ္းကေလးေကြးရံုျပံဳးတတ္ဖို႔
အားလံုးေကာင္းမြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါသည္လို႔ စာတမ္းထိုးႏိူင္ဖို႔
ကိုယ္တို႔ဟာ မ်က္ႏွာေတြ အသီးသီးေျပာင္းလဲတပ္ဆင္ၾကရတယ္
တကမာၻစာေဝးလည္း စိတ္ခ်င္းေဝးတာထက္ ပိုေဝးႏိူင္ဦးမလား
ေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႔ ျပံဳးေနတဲ့မ်က္ႏွာကေလး
ေကာက္တပ္ခဲ့ရတယ္ ေပ်ာ္ပါတယ္...ေလ။

ဘယ္သူမွမျမင္လိုက္ခင္...။

သူမ ~
ခကအ
၁၅၁၀၂၀၁၈

(၄)

မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတဲ့အခါ ကြၽန္မကို ယံုပါ
နာက်င္မႈေတြနဲ႔မႇြမ္းထံုေနတဲ့ ကြၽန္မဆီက
အနည္းငယ္ကိုမွ် ကိုင္းကူးကိုင္းဆက္ မေပးလိုဘူး
႐ွင့္ကမာၻမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနထိုင္ပါ
႐ွင့္နံနက္ခင္းေတြမွာ ေနေရာင္ျဖာပါေစ
ကြၽန္မဒဏ္ရာေတြနဲ႔ဆတူ ႐ွင့္စိတ္က်န္းမာပါေစ
ထူထဲဝင္းမွည့္ေနတဲ့ တသက္လံုးစာစိတ္ဒဏ္ရာေတြ...
ကြၽန္မ ရသင့္ခဲ့တာ ကြၽန္မနဲ႔တန္လို႔ပါ...
ကြၽန္မ က်န္းမာေနပါတယ္
ရက္စြဲတခ်ိဳ႕မွာ စြတ္စိုလာတတ္တဲ့အနာေဆြးေတြရယ္
အခ်ိန္နာရီတခ်ိဳ႕မွာ ေခါင္းေထာင္လာတတ္တဲ့ လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြရယ္
ကြၽန္မဘက္က အနာတရမွန္သမွ်
ရွင္ မျမင္ေအာင္ ဝွက္ႏိူင္ေသာကိုယ္သာ ျဖစ္လိုတယ္။

႐ွင့္ေကာင္းကင္က ေမာ့ၾကည့္တဲ့အခါတိုင္း
ကြ်န္မေကာင္းကင္ ကြယ္ပါေစ...

သူမ ~
ခကအ
၁၈၁၀၂၀၁၈

(၅)

အလင္းမပြင့္ႏိူင္ေတာ့တဲ့ စိတ္အေဟာင္းေတြက
ေက်ာက္ခတ္စရာမလိုဘဲ ထ ထ ေတာက္တယ္
ၿပီးရင္...
သူ႔အေမွာင္နဲ႔သူ တရိွန္ရိွန္ဝင္းပတယ္
ေသြးေၾကာေတြ အသားမွ်င္ေတြကို တလႊာခ်င္း တထပ္ခ်င္း ကုတ္ျခစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ
စိတ္နံရံေတြထဲက ထိုးေဖာက္ထြက္က်လာ
႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ စိတ္ေတြ...
ေသြး႐ူးေသြးတမ္းပဲ့ပဲ့က်ေနတဲ့ စိတ္အပိုင္းအစေတြဟာ ေဖြးေဖြးလႈပ္မွ် က် ေႂကြ...
စိတ္က်ိဳးစိတ္ျပတ္ေတြ စိတ္ေလစိတ္လြင့္ေတြ...
ညအေမွာင္ေတြထဲ ငယ္သံပါေအာင္ ညည္းတြားၾက
ၾကားလား ၾကားရလား ၾကားရရဲ႕လား
ၾကည့္မွန္တခ်ပ္ထဲမွာ
အႀကိမ္ႀကိမ္က်ရွံဳးေနတဲ့ စိတ္အေသေတြကို
သျဂႋဳလ္မႈ ျပဳလုပ္ေနတဲ့မိန္းမ ျမင္ရလား
သင့္စိတ္ေတြကို သူ႔စိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးမွ နားေထာင္ဖို႔ပါပဲ...
ၾကားရလား
ၾကားရရဲ႕လား....

စိတ္ခ်င္းေတြ ေဝးသြားလိုက္ပံုက
သံသရာဟာ တခုနဲ႔တခု လွမ္းၾကည့္လို႔မွ မျမင္ရႏိူင္ေအာင္...

တိုးတိတ္နာက်င္ရမႈေတြ ~
ခကအ
၀၇၁၁၂၀၁၈

ကၽြန္မေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ/ ေရးေနျဖစ္ေသာ ကဗ်ာမ်ား - ဂ်ဴလိုုင္ ၂၀၁၈

(၁)

ကန္ေရျပင္က်ယ္ထဲ ခဲလံုးေတြပစ္ေပါက္ေနမိသူ
ျပန္႔ကားသြားတဲ့ လိႈင္းဂယက္ေတြရဲ႕လႈပ္ခတ္မႈ
အသံလိႈင္းမ်ား
ၾကားသိႏိူင္မလား
ျမင္ႏိူင္မလားကြယ္
အေပၚယံအ႐ိုင္းဆန္သမွ်
ကန္ေအာက္ေျခမွာ ပကတိေအးစက္သက္ၿငိမ္
တမိုးတည္းေအာက္ ကြာဟမႈေတြမ်ားက
တဘဝ ႏွစ္ဘဝ ၾကာတယ္ထင္ရ
တကယ္ေတာ့ တသံသရာစာေဝးကြာမႈ
အရာရာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားေတာ့မွ
ေလတိုးသံသဲ့သဲ့ေလးမွ်....မၾကားရတဲ့အခါ
ကန္ေရျပင္ေပၚမွာ အရိပ္ေတြ
မလႈပ္ခတ္ေတာ့တဲ့ လူးလြန္႔သက္ဝင္ျခင္းမ်ား

ခ်စ္ၾကည္ေအး
ကန္ေရျပင္ေပၚမွာ အရိပ္ေတြ ~
၁၈၀၇၂၀၁၈

(၂)

ႏွစ္ လ နာရီ ရာသီေတြ လည္ပတ္ကုန္ဆံုးသြားသလိုမ်ိဳး
စီးဆင္းသြားတဲ့ ျမစ္ေရအလ်ဥ္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ
ေနာက္ျပန္လွည္႔စီးဆင္းမလာသလိုမ်ိဳး
စိတ္ခ်င္းဆက္ႏြယ္ေနမႈေတြ ပါးလ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ကာလပ်က္ထဲမွာ...
သတိတရေတြဟာ တစစီလိုက္ေကာက္ရင္းက
ေပ်ာက္႐ွရတဲ့အျဖစ္
တခုခုေတာ့ လုပ္ရမယ္ ဟုတ္လား
ဒဏ္ရာေတြအျပည့္ျဖည့္ထားတဲ့ေသနပ္နဲ႔
ဘဝႀကီးကို တရစပ္ခ်ိန္ပစ္လိုက္တယ္
ကိုယ့္ေက်ာမွာ က်ည္ေပါက္ရာေတြအျပည့္...

ခ်စ္ၾကည္ေအး
၁၆၀၇၂၀၁၈

(၃)

ကိုယ့္အေၾကးခြံကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ၿပီး
ဆုတ္လွန္ပစ္လိုက္သူလို နာက်င္မယ္မွန္းသိလ်က္
သူ႔ဆူးေခြေတြ ေက်ာေပၚတင္ခဲ့သူရဲ႕အေရာင္က
ေသြးေရာင္ရဲရဲေလ....

ဒဏ္ရာအျပည့္မို႔ ေလေျပဖြဖြေသြးရင္ေတာင္
နာတတ္လြန္းရဲ႕....

ခ်စ္ျခင္းတရားဆိုတာ
နံရံနဲ႔ ေျပးေျပးေဆာင့္တတ္တဲ့ ဦးေခါင္းတခုပါပဲ....

ၾကည္ ~
၀၉၀၇၂၀၁၈

(၄)

စထေရာ္ဘယ္ရီေတြ ခ်ယ္ရီေတြမွာ
သက္တမ္းလြန္ရက္စြဲ ရိွသလား

Dopamine ေတြ
Oxytocin ေတြ 
သင့္ကိုယ္ထဲက Loveေဟာ္မုန္းေတြ အလုပ္မလုပ္ၾကေတာ့ဘူးဆိုရင္
ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ သက္တမ္းကုန္သြားတာပဲ
မ်က္လံုးခ်င္းဆံုပါ
လက္ခ်င္းခ်ိတ္တြဲပါ
ေပြ႔ဖက္ပါ
ညာဘက္ပါးကေလးကို နမ္းပါ
သီခ်င္းနဲ႔ အတူကခုန္ပါ
အခ်စ္ေဟာ္မုန္းေတြ သင့္ကိုယ္ထဲမွာ
ေကာင္းေကာင္းအလုပ္လုပ္ေနပါေစ
စထေရာ္ဘယ္ရီေတြ ခ်ယ္ရီေတြမွာေရာ
သက္တမ္းလြန္ရက္စြဲ ရိွသလား

လတ္ဆတ္ခ်ိဳၿမိန္ေနတုန္းမွာ
စားျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္

ခ်စ္ၾကည္ေအး
၂၆၀၆၂၀၁၈

(၅)

ငါးဖယ္တေကာင္ရဲ႕အသားေတြကို
ကမာခြံနဲ႔ျခစ္ ျခစ္ခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး

အလႊာလိုက္ အလႊာလိုက္အသားေတြထဲမွာ
နာက်င္မႈ ရိွေနမလား
အေသသားမို႔ သူ မသိနိူင္ေတာ့ေပမယ့္
႐ွင္သန္ေနဆဲလူတေယာက္...အျဖစ္...
ငါ့အသားမႊာေတြရဲ႕ ဖြာကနဲ ဖြာကနဲေတြ
႐ုန္းမရ ထြက္မရ ေသလုမူးမူးခ်ိန္ေတြ
ငါကိုယ္တိုင္ အံႀကိတ္ ၾကည့္ေနတုန္း
တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနတဲ့ စိတ္က
မ်က္ႏွာလႊဲတယ္

ျပဳသူအျဖစ္ အသစ္မွာ
ေက်နပ္ႏိူင္ပါေစကြယ္....

၁၅၀၆၂၀၁၈
စီေကေအ
အမွတ္မရိွတဲ့ ကဗ်ာ ~

မွတ္ခ်က္။   ။

ကၽြန္မေရးျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြကိုု Facebookထဲကေန ဒီကုိ ယူသိမ္းထားလိုုက္တာပါ။

တေန႔ေန႔မ်ား ကဗ်ာစာအုုပ္ေလးလုုပ္ျဖစ္ရင္....ဆိုုတဲ့ စိတ္နဲ႔ေပါ့

မေသခ်ာပါဘူး။  ဒါက ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ေပါ့။

လုုပ္ခ်င္လည္း လုုပ္ျဖစ္မယ္။ လုုပ္ခ်င္မွလည္း လုုပ္ျဖစ္မယ္...

ခ်စ္ၾကည္ေအး 

သူမ = ငရဲတခုု + သူမ

ေအးခ်မ္းခဲ့ပါတယ္။ အျမဲတမ္းေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္သူတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ႕ကမာၻမွာ ပကတိျဖဴစင္မႈေတြနဲ႔ ႐ိုးအ ယံုလြယ္မႈေတြက သူမကို ကေလးတေယာက္လို အေရာင္မဲ့ေစခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုထင္ထားခဲ့မွာလဲ။ ဒီေလာက္ရက္စက္တဲ့ က်ိန္စာတခု တသက္လံုးစာ မျပယ္ေတာ့မယ့္ ရက္စက္မႈေတြနဲ႔အတူ က်ေရာက္လာေတာ့မယ္ဆိုတာ...။ သူမဟာ ငိုတတ္သူအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ ဘဝမွာ အေတြ႔အၾကံဳနည္းပါးသူ၊ စိတ္ခြန္အားနည္းသူ၊ အေလွ်ာ့ေပးခြင့္လႊတ္တတ္သူေတြက ႐ွံဳးစတမ္းတဲ့လား။ သူမ သိပ္႐ိုးအခဲ့တယ္။ ဟန္ေဆာင္တတ္သူကေတာ့ လွည့္ကြက္ေတြအျပည့္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ၫႊန္းသူ ပိရိပိုင္ႏိူင္လြန္းလွရဲ႕ေလ။ အႏိူင္ရဖို႔သက္သက္ကစားတတ္သူဟာ အကစားခံရသူဘက္က နာက်င္ေၾကကြဲမႈကို ဘယ္လိုမွ နားလည္စာနာေနမွာ မဟုတ္တာ သူမ ေလာင္းရဲတယ္။ ကစားတတ္သူပီပီ ကစားပြဲတခု ေအာင္ျမင္စြာလွည့္ပတ္ကစားႏိူင္တိုင္း ပိုလို႔ ခြၽန္ျမလာတဲ့ သူ႔ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးအေပၚ ေက်နပ္အားရစြာ လက္ခေမာင္းခတ္ေနက်ပဲ။

အခ်စ္ဆံုး အမုန္းဆံုး အညာတတ္ဆံုး အလွည့္စားတတ္ဆံုး သံသရာမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႔ပါရေစနဲ႔ေတာ့။ စိတ္မွာရတဲ့ဒဏ္ရာဟာ လိႈက္စားလြန္းမက အတြင္းဆံုးထိ ထိုးေဖာက္လို႔ တဆတ္ဆတ္နာက်င္ရတယ္။ ျဖဴစင္ခဲ့သမွ် ျပန္ရခဲ့တာ ႐ိုးအခဲ့သမွ် ျပန္ရခဲ့တာ သိပ္ခ်စ္လြန္းခဲ့သမွ် ျပန္ရခဲ့တာ နာက်င္မႈေတြပဲ နာက်င္မႈေတြ နာက်င္မႈေတြ နာက်င္မႈေတြ နာက်င္မႈေတြ နာက်င္မႈေတြ နာက်င္မႈေတြဟာ.....
အသက္တခုလံုးကိုထုတ္ခ်င္းေပါက္သြားမတတ္ သူမဟာ ႐ွင္လ်က္နဲ႔ အေသ ျဖစ္တယ္။ 

ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိူင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတခုလံုးမွာ သူမက သားေကာင္ သူမက ဗီလိန္ သူမက မုဆိုး အရာရာ သူမေၾကာင့္။ နာမည္ဆိုးရဖို႔ ရင္တခုလံုး ေၾကမြရတယ္။ ဘာတခုမွအေကာင္းမက်န္ေတာ့တဲ့စိတ္နဲ႔ခႏၶာဟာ တယဥ့္တိုက္ ကုန္ခမ္းျခင္းဆီ ဦးတည္ေရြ႕လ်ားေနေတာ့တယ္။ ဟန္မေဆာင္လိုဘူး ဟန္ေဆာင္ေနတာမႀကိဳက္ဘူး မ်က္ႏွာဖံုးေတြကို ကုတ္ဖဲ့ဆြဲဖယ္ခြၽတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလြန္းသူမ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိတိုင္း ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္က စူးေအာင့္လာတယ္။ သူမကပဲ မိန္းမဆိုးျဖစ္ရတဲ့ဇာတ္ဟာ တဆိတ္ေတာ့ နာလြန္းလွတယ္။ ထိုးဇာတ္ပီပီ ရင္ထု လူးလိွမ့္ခန္းေတြမွာ ဇာတ္ကြက္ေတြက သူမပဲ နာက်င္ရဖို႔ တဘက္သတ္ဆန္ဆန္ေတြ စီရင္ထားခဲ့ေလတာ။

ဘယ္ေတာ့မွမိုးမလင္းေတာ့တဲ့ နာက်င္မႈေတြက ေမွာင္တဲ့အျပင္ မိုက္လြန္းေနေသးတယ္။ ေန႔အလင္းထဲက ဖယ္ထုတ္ခံထားရတဲ့ ဝဋ္ဆင္းရဲဟာ မျမင္ရတဲ့ကံၾကမၼာကို တေစၦမ်က္ကန္းတေကာင္လို ရမ္းတိုးေနရတယ္။ အနာအက်င္ အဆံုးအ႐ွံဳးေတြ မ်ားလွခ်ည္ရဲ႕ကြယ္။

လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္လို႔ ေပါ့ပါးသြားမယ့္ အလင္းကို သူမမ်က္လံုးေတြက ျမင္ၾကည့္ဖို႔ အားမရိွေသးဘူး။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိသယ္ယူသြားမယ့္ နာက်င္မႈေတြကို ထုတ္ပိုးေနစဥ္ က်င့္သားရအေမွာင္ဟာ ေနာက္တေက်ာ့ ျပန္ၿပိဳးပ်က္လို႔ေနခဲ့ၿပီ။ 

သူမ ~

ခ်စ္ၾကည္ေအး

၂၇၀၆၂၀၁၈

"နံနက္အလင္းေအာက္ ေပ်ာက္ရွတတ္ကုုန္ေသာ အိပ္မက္တိုု႔သည္…"

(၁)

“ဘဝႀကီးထဲမွာ သူလိုကိုုယ္လိုုမိန္းမေတြအတိုင္းပဲ ကိုယ္လည္းေနခ်င္တာေပါ့ ညိဳ။ မနက္လင္းတာနဲ႔ ေယာက်ာ္းေရခ်ိဳးဖို႔ သဘက္ သြားတိုက္တံကအစ၊ မနက္စာေလးျပင္ဆင္ၿပီး အတူစားၾကတာ အလယ္၊ ညေန သူအလုပ္ကျပန္လာမွ ညစာေလးစားၾက ဟိုနားဒီနား လမ္းေလးဘာေလးေလွ်ာက္ၾကတဲ့အဆံုးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သားသမီးကေလးေတြ ေမြးဖြားပ်ိဳးေထာင္ၾက၊ ႏွစ္ဘက္မိဘနဲ႔ နီးစပ္ရာေတြကို တတ္ႏိူင္သေလာက္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေဖးကူၾက အဲသလို သဘာဝက်က်မိန္းမဘဝႀကီးထဲ လူသားဆန္ဆန္ ကိုယ္က ေနခ်င္ေသးတာပဲ”

“ညိဳ သိလား၊ တကယ့္ခ်စ္ျခင္းတရားမွာ အကြာအေဝးမ႐ွိဘူး။ အတူ႐ွိေနႏိူင္ခ်ိန္ေတြဟာ ေ႐ႊပဲ။ တစ္ေန႔ ေဝးသြားၾကတဲ့အခါ အတူ႐ွိေနခဲ့ၾကဖူးတဲ့အခ်ိန္အပိုင္းအစေတြကို ျပန္ျပန္ထုတ္ၾကည့္ရင္း ညိဳ႕ကို ကိုယ္ သတိရေနမယ္...။ မေျပာတတ္ဘူး၊ ညိဳ႕ကိုသိပ္သတိရလာတဲ့အခါ ကိုယ္ မ်က္ရည္က်မိမလားဆိုတာ...။  ဒီေလာက္ပါပဲ ညိဳရယ္....”

ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း သူမေျပာခဲ့ ဖူးသည္။

က်ည္တစ္ေတာင့္ႏွယ္ ခြင္းအား႐ွိေသာသူမအၾကည့္တစ္ခ်က္သည္ ညွိဳ႕ယူသိမ္းငင္ေသာ္ျငား မကလက္၊ ညဳတုတုျဖစ္မေန။ ပစ္မွတ္တည့္တည့္ဆီ ပစ္မလြဲေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေလ့က်င့္ထားေသာ ေသနပ္သမား၏ေျပာင္းဝမွ က်ည္တစ္ေတာင့္လို ခိုင္ခိုင္မာမာလိုရာသြားသည္။ ထိုအၾကည့္ေအာက္က ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ႐ုန္းမထြက္ႏိူင္ခဲ့။ ေဖာက္ထြင္းတတ္ေသာထိုအၾကည့္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကို သူမ ျမင္သြားၿပီလား စိုးစိတ္ဝင္သည္။ စိုးရိမ္ေသာ္မွ ဘာအတြက္စိုးရိမ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မေသခ်ာပါ။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္ ဘာကိုလိုခ်င္လို႔လိုခ်င္မွန္း ေရေရရာရာမသိတဲ့ေကာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ လိုခ်င္တာရယူလိုက္ဖို႔ သရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ေကာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမဟာ ကြၽန္ေတာ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မလိုခ်င္လွေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္…

တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္မယ္ မမသက္ဦးၾကြယ္….

(၂)

“ေဟ့ေကာင္ မင္းညိဳ  မင္းေလဒီႀကီးက တကယ့္ဇယားကြ၊ အျဖဴေကာင္ေတြနဲ႔မွတဲ့၊ ေဒၚလာစားႀကီးတဲ့ကြ”ဆိုေသာ ေအာင္ထြန္းျမတ္စကားကို အၾကည့္တစ္ခ်က္ ခပ္တည္တည္ျပန္ၾကည့္ေပးလိုက္သည္။

“ၾကည့္က်က္လည္းလုပ္ပါကြာ မင္းဘိုးေတာ္ၾကီးက အမ်ိဳးဂုဏ္ေမာက္တဲ့ဘဲၾကီး၊ သူမ်ားနဲ႔တူတာ မဟုတ္ဘူး”

“ေဟ့ေကာင္ သူရ မင္းလည္းေတာ္ကြာ”

ေအာင္ထြန္းျမတ္ေလသံေနာက္မွာ တစ္ဆက္တည္းလိုလိုေျပာလိုက္ေသာ သူရကိုပါ ေပေစာင္းၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းတို႔လို မိဘလုပ္စာထိုင္စားေနတဲ့ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ေဘာ္ေၾကာ့ေတြ မဟုတ္ဘူး”ဟု စိတ္ထဲက စကားလံုးျပင္းျပင္းေတြႏွင့္ ျပန္ေခ်မိသည္။ ဒီေကာင္ေတြမ်က္ႏွာက စပ္ျဖဲျဖဲေတာ့ မဟုတ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အတည္ေျပာေနမွန္းေတာ့ သိသာသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေကာင္စလံုးကို သိမ္းႀကံဳးၿပီး ဘုၾကည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ပါးစပ္ေတြ ပိတ္သြားၾက၏။

ေ႐ွ႕ကလက္ဘက္ရည္ခြက္ကို ငံု႔ေသာက္တဲ့ေကာင္က ေသာက္၊ မီးေသေနတဲ့ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညွိၿပီး ေကာက္ဖြာတဲ့ေကာင္က ဖြာႏွင့္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္က်စိမ့္လည္း ေအးစက္ၿပီ။ ေသာက္လိုစိတ္ မ႐ွိေတာ့။ ဆိုင္အျပင္က လူေတြသြားလာေနၾကသည္ကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ ညေနေစာင္းမို႔ အပူ႐ွိန္က က်စျပဳျပီ။

သူမႏွင့္ ပထမဆံုးေတြ႔တဲ့ညကို သတိရမိသည္။ နာက်င္စရာေတြပါ။ သူမနာက်င္မႈေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ အစိမ္းလိုက္ ကူးစက္ခဲ့ေသာညလည္းျဖစ္သည္။

“ကိုယ့္အေၾကာင္း ?”

သူမက မ်က္ခံုးမ်ားကိုပင့္ကာ ညာလက္မကို သူမရင္ညြန္႔ဆီျပန္ညႊန္ရင္း ရယ္ဟဟေမးသည္။

“ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း”

“ကိုယ့္အေၾကာင္းက ဘာမွ စိတ္ဝင္စားစရာမ႐ွိတဲ့ဟာ”

“ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားပါတယ္...ေျပာခ်င္တာသာ ေျပာပါ”

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူမအေၾကာင္း စိတ္မဝင္စားပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိစၥအလြဲတစ္ခုေၾကာင့္ စိတ္ေထြမူးေနခ်ိန္၊ ေရခဲခြဲျခင္းဟု ဆိုရမလား၊ ေအးတိေအးစက္ ဆက္ဆံမႈတစ္ခုကို မလိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ အေျခအေနအနည္းငယ္ပူေႏြးလာေစရန္ ေမးမိေမးရာ စကားစလိုက္ျခင္းပင္။

“အဲဒီအတြက္ ႐ွင္က တစ္ညစာေၾကးကို ေပးထားတယ္ဆိုပါေတာ့....။ ကိုယ့္ဧည့္သည္ေတြကို ကိုယ့္ပါစင္နယ္ေတြ ေျပာျပေလ့မ႐ွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ႐ွင့္ကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီေန႔က်မွ ကိုယ့္စိတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေဖာက္ခ်ပစ္ခ်င္ေနလို႔။ ကုိယ္အခု ေျပာျပမွာေတြက ႐ွင္ေပးမယ့္ တစ္ညတာေၾကးနဲ႔ မတန္မရာေတြဆိုတာကိုုေတာ့ ႐ွင္နားလည္ေပးစမ္းပါ...။ ကိုယ္ေျပာျပမွာက ကိုယ့္ဘဝအစစ္...၊ ေငြေၾကးနဲ႔မျဖတ္ႏိူင္တဲ့ကိုယ့္ဘဝအစစ္တစ္ခုကို ခုမွသိရတဲ့႐ွင့္ကို ခ်ျပရမွာ....”

ၾကီးက်ယ္လိုုက္တာ၊ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ သူမေျပာျပရမည့္ဘဝတစ္ခုအတြက္ တန္ရာတန္ေၾကး ျပန္အမ္းေပးရဦးမလိုလို...၊ ဒီမိန္းမစကားေတြက စီးစီးပိုးပိုး႐ွိလွေသာ္လည္း နားေထာင္ခ်င္ေအာင္ စြဲညိွဳ႕ေနျပန္သည္။ သူမ အတန္ငယ္တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး သူမေ႐ွ႕မွ ဘီယာတစ္ငံု ငံုုသည္။ ၿပီးမွ တစ္လံုးခ်င္း စသည္။

“ကိုယ္တို႔မွာ ညီအစ္မသံုးေယာက္႐ွိတယ္။ အစ္မက ကိုယ္ ဆယ့္ေလးႏွစ္မွာ ဆံုးသြားတယ္။ ေနမေကာင္းရာက ေဆးလည္းမကုႏိူင္၊ အစားအေသာက္လည္းခ်ိဳ႕တဲ့တာနဲ႔ လံုးပါးပါးတာပဲ။ ကိုယ့္ညီမေလးက ဆယ္ႏွစ္၊ ကိုယ္ စဥ္းစားတယ္။ ကိုယ္တို႔မွာ ပိုက္ဆံ႐ွိရင္ ကိုယ့္အစ္မ အဲလိုအျဖစ္ဆိုးနဲ႔ေသရမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အမ်ိဳးေတြဆိုတာကလည္း လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ ႐ွစ္တန္းမွာေလ...”

ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

“တိုတိုေျပာရရင္ ကို္ယ္ စားေသာက္ဆိုင္မွာ အလုပ္ဝင္တယ္။ အဲဒီကေန ဆိုင္႐ွင့္အဆက္အသြယ္နဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ပြဲစားအိမ္မွာ ေနရတယ္။ ကိုယ္လိုမိန္းကေလးေတြ ဆယ့္ ေလးေယာက္႐ွိတယ္။ ကိုယ္တို႔ လွလွပပဝတ္ရ စားရတယ္။ သံုးလတစ္ခါ ေဆးစစ္ေပးတယ္။ ရတဲ့ေၾကးရဲ႕ ေလးဆယ္ရာႏႈန္းကို ကိုယ္တို႔ရတယ္။ ေျခာက္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းကို အိမ္႐ွင္ပြဲစားတ႐ုတ္မက ယူတယ္။ ကိုယ္ ေပ်ာ္တယ္။ မေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေအာင္ေနတယ္။ ကိုယ့္မိဘကို ပိုက္ဆံပို႔ႏိူင္တယ္။ ကိုယ့္ညီမေလးကို ေက်ာင္းထားႏိူင္တယ္။ ဒါ အျမတ္ပဲ။ ကိုယ့္ဘဝ႐ွံဳးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ကိုယ္ျပန္ရခဲ့တဲ့အျမတ္က အဲဒါပဲ။ မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ...၊ ကိုယ့္ဘဝ ႐ွံဳးတယ္ျမတ္တယ္ ကိုယ္မေျပာလိုပါဘူး။ ဒါ ကိုယ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈပဲ။ နာက်င္ရတာေတြၾကားကပဲ ကိုယ္ေပ်ာ္ေအာင္ေနခဲ့တယ္။ ေယာက်္ားေတြဟာ ကိုယ္တို႔လိုမိန္းမေတြကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ေမတၱာနဲ႔ ၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူတို႔ဆႏၵတစ္ခုအတြက္ သူတို႔ၿပီးေျမာက္ခ်င္ၾကတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကြန္ဒံုးမသံုးခ်င္ၾကဘူး။ ေခ်ာ့ၿပီး သံုးခိုင္းရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေဆးေတြသံုးထားၿပီး လိုအပ္တာထက္ ပိုၾကာၾကာဆက္ဆံတတ္ၾကတယ္။ နာက်င္ရတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕အမူးသမားေတြဟာ မိန္းမေတြကို တိရစာၦန္တစ္ေကာင္ေလာက္ပဲ တန္ဘိုးထားၾကတာ။ သူတို႔ဟာ တကယ့္အ႐ိုင္းအစိုင္းေကာင္ေတြ၊ သရဲသဘက္ေတြ ဝင္ပူးေနသလိုပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ အိပ္ရာက မထႏိူင္၊ လမ္းေတာင္ မေလွ်ာက္ႏိူင္ေအာင္ နာက်င္လြန္းလို႔ ကိုယ္ ငိုေနခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြ ႐ွိခဲ့တယ္”

ရင္ထဲမွာ လွပ္ကနဲက်င္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သူမမ်က္ႏွာကုိၾကည့္လိုက္မိခ်ိန္ မီးအဝါေရာင္အရိပ္က်ေနေသာေအာက္မွာ သူမလည္တိုင္ကေသြးေၾကာကေလး တေဖာက္ေဖာက္ခုန္လႈပ္ေနတာကို ျမင္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ ခြက္ထဲကလက္က်န္ကို ေကာက္ေမာ့ပစ္လိုက္သည္။ လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပူဆင္းသြား၏။ သူမက ျပံဳးေထ့ရင္း စကားဆက္သည္။

“ေနာက္ေတာ့ အိမ္႐ွင္တ႐ုတ္မရဲ႕ေယာက်္ားက ကိုယ့္ကို ၾကံတယ္။ ကိုယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္တို႔အိမ္က မိန္းကေလးေတြအကုန္လံုး သူ႔လက္က မလြတ္ဘူး။ အိမ္႐ွင္တ႐ုတ္မကလည္း သိေပမယ့္ လႊတ္ထားတာပဲ။ ကိုယ္က အလိုမလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ရန္႐ွာလာေရာ။ ကိုယ္ဟာ အလုပ္သေဘာနဲ႔ ကိုယ့္ခႏၶာကို ေရာင္းစားေနခ်င္သာေနရမယ္။ အနိုင္အထက္ေစာ္ကားလာတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ေဆာရီးပဲ။ အသက္နဲ႔ လဲပစ္လိုက္မယ္”

“ဒါနဲ႔ ကိုယ့္ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ရဲ႕အကူအညီနဲ႔ ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့လည္း ကိုယ္ဟာ ဒီအလုပ္ပဲ၊ တစ္ျခားအလုပ္ေျပာင္းလုပ္ဖို႔ဆိုတာကို စိတ္လည္း မဝင္စားေတာ့ဘူး။ ကုိယ္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ၿပီေလ။  ႐ွင္ သိလား၊ ေသခ်ာတာက တ႐ုတ္ျပည္ကေယာက်္ားေတြျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာျပည္ကေယာက်္ားေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တို႔ဆီေရာက္လာတဲ့ေယာက်္ားေတြဟာ ရမက္ႀကီးၾကတာခ်င္းေတာ့ အတူတူပဲကြ...”

ေျပာၿပီး သူမက တဟားဟားေအာ္ရယ္ေနခဲ့သည္။  သူမစကားမွာ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေတြ စပ္ဖ်ဥ္းထူပူသြားခဲ့ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေယာက်္ားပါဗ်ာ....ခင္ဗ်ားကလည္း…။ ဘယ္ေယာက်ာ္းကမ်ား ခင္ဗ်ားတိုု႔ဆီကိုု တရားရွာဖိုု႔လာမွာမိုု႔လဲ….။

“ေဟ့ေကာင္ မင္းညိဳ သူရ ထကြာ ျပန္ၾကရေအာင္”

ေအာင္ထြန္းျမတ္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ဖ်ံကို ဖ်တ္ကနဲပုတ္ကာေျပာလာမွ ေ႐ွ႕က ေအးစက္ေနေသာ က်စိမ့္ကို တစ္က်ိဳက္ထဲေမာ့ခ်ကာ ပိုက္ဆံ႐ွင္းရသည္။ အေတာ္ေမွာင္ေနၿပီ။ လမ္းမီးမ်ားပ်က္ေနသည့္အျပင္ ေကာင္းကင္မွာ လလည္းမ႐ွိေသာညျဖစ္တာေတာင္ အေမွာင္မွာက်င့္သားရမ်က္လံုးမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို အိမ္ဆီ တည့္တည့္မတ္မတ္ပင္ ျပန္ေရာက္ေစခဲ့သည္။

သူမကေရာ အေမွာင္မွာက်င့္သားရေနသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပဲမဟုတ္လား၊ သူမက ေမွာင္တဲ့အလုပ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္က မေပ်ာ္ႏိူင္တဲ့အလုပ္ထဲမွာ ေမွာင္ေနသူ၊ ဘာထူးေသးလဲ သူရေရာ ေအာင္ထြန္းျမတ္ေရာ ေက်ာင္းၿပီးလို႔မွ ဘာလုပ္ရမယ္ ဘာကိုင္ရမယ္ မသိတတ္ၾကေသး၊ အေမွာင္မွာ ေယာင္လည္လည္ေတြပါပဲ...

ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး တကယ့္အေမွာင္ေတြထဲမွာ...။

(၃)

တခါ သူမႏွင့္ လိုုင္စင္ရံုုးမွာ၊ ေနာက္တခါ စာအုုပ္ဆိုုင္မွာ၊ စာအုုပ္ဆိုုင္မွာေတြ႔ေတာ့ စာအုုပ္စင္ေပၚက စာအုုပ္ေတြကုုိ သူမ ဆာဆာေလာင္ေလာင္ၾကည့္ပံုုကိုု ဘာရယ္မဟုုတ္ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်စြာ ျပံဳးခဲ့မိေသးသည္။ ေနာက္တခါ ေကာ္ဖီဆိုုင္မွာ၊ ေနာက္ေတာ့ သူမႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ မၾကာမၾကာဆိုတာလို ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ ခုုဆိုု သိခဲ့ခင္ခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါက္ခဲ့ၿပီ။ ေျပာမျပတတ္ေသာ ခ်ည္ေႏွာင္မႈတစ္ခုက သူမႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ၾကား နားလည္မႈခ်င္းတူမွ်စြာ ႐ွိလို႔ေနခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ပိုလို႔ သိခ်င္လာခဲ့ၾကသည္။

ကြၽန္ေတာ္ NGOတစ္ခုမွာ အလုပ္သစ္ဝင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သခ်ာၤနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ေအာင္ထြန္းျမတ္က သူ႔အေဖကုမၸဏီမွာပဲ ဂ်ီအမ္ဝင္လုပ္ေနေၾကာင္းႏွင့္ သူရကေတာ့ ကယ္မစ္စထရီဘြဲ႕ရၿပီး အျပင္အလုပ္႐ွာမရႏိူင္ေသးခင္ သူ႔အေမေ႐ႊဆိုင္မွာကူထိုင္ေပးရင္း ပန္းထိမ္ဖိုကို ဦးစီးလုပ္ေနေၾကာင္းေတြ ကြၽန္ေတာ္ သူမကိုေျပာျပျဖစ္သည္။ သူမႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္အေျပာႏွင့္ပင္ ရင္းႏွီးလို႔ေနခဲ့ၿပီ။ သူမကလည္း သူမအေမ  မိုးကုတ္ရိပ္သာမွာ ရာသက္ပန္ေယာဂီအျဖစ္ ဝင္သြားေၾကာင္း၊ သူ႔ညီမေလး ေဆးေက်ာင္းၿပီးေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ညီမေလးေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အခါ သူမအသက္႐ွဴေခ်ာင္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေငြေၾကးမတတ္ႏိူင္ခဲ့လို႔ ပစ္လိုက္ရတဲ့အစ္မအႀကီးအတြက္  ႏြမ္းပါးသူေတြကို ညီမငယ္ေလးအား အခမဲ့ေဆးကုေပးေစမွာျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားေျပာျပသည္။ သည္လိုႏွင့္ သူမႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ၾကားအလႊာက ပါးသည္ထက္ပါးလ်လို႔လာခဲ့သည္။

တစ္ည...

ထိုတစ္ညက ကြၽန္ေတာ္ အနည္းငယ္ေထြေနခဲ့သည္။ ႐ွား႐ွားပါးပါး သူမ အားလပ္ေသာညတစ္ညမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ုပ္႐ွင္အတူၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ ရုုပ္ရွင္ရံုုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ သူမကိုု နမ္းျဖစ္သည္။ အိမ္အျပန္ တက္ကစီေပၚေရာက္ေတာ့ မူလငွားထားသည့္လမ္းဆံုးကိုမဟုတ္ဘဲ ဟိုတယ္တစ္ခုကို ေမာင္းဟု ကြၽန္ေတာ္က နာမည္႐ြတ္ျပေတာ့ ကားသမားက ခ်က္ခ်င္းလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသည္။ သူမ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖ်တ္ကနဲသာၾကည့္ၿပီး ဘာမွေတာ့ မေျပာ။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ သူမကို သိမ္းႀကံဳးေပြ႔ဖက္ထားမိသည္။ သူမက ကြၽန္ေတာ့္လက္မွာ အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္လို ေပ်ာ့ေခြေနခဲ့သည္။ ခဏေနေတာ့ သူမကို ေပြ႔ခ်ီကာ ခုတင္ေပၚသာသာေလးခ်ေပးလိုက္သည္အထိ  ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ် သူမ မဆို။ ကြၽန္ေတာ့္ေသြးေတြ ပူေႏြးလႈပ္႐ွားလ်က္႐ွိသည္။ သူမပါးျပင္ကို အထပ္ထပ္ နမ္းေမႊးေနလ်က္က လႊတ္မေပးလိုက္ခ်င္။

သူမက သူမကိုယ္ေပၚ စီးမိုးထားေသာ ကြၽန္ေတာ့့္ရင္ဘတ္ကို တြန္းဖယ္ရင္း ခဏေလးဟုဆိုကာ 

သူမလက္ကိုင္အိတ္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ရာကို ထုတ္ယူသည္။

စထေရာ္ဘယ္ရီလား ငွက္ေပ်ာသီးလားဟု ကျပက္ကေခ်ာ္ျပံဳးစစေမးေနေသာ သူမလက္ထဲက ကြန္ဒံုးမ်ားကိုလွမ္းယူကာ စားပြဲေပၚပစ္တင္လ်က္ "မသံုးပါဘူး မေတာ္တဆ ကေလးရေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ၊ ကေလးရိွတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ လက္ထပ္ယူမွာ"

ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုု သည္စကားေတြ ေျပာမိမွန္း မသိလိုုက္ပါ။

သူမက ဟက္ကနဲရယ္သည္။ ခဏကေလးပဲ။ မ်က္ႏွာကိုျပန္တည္ကာ "ကိုယ္က ညိဳ႕ကို လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ ညိဳနဲ႔အတူေနဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ႐ွင္းလား နားလည္လား"

သုူမက ေျပာေျပာဆိုဆို စားပြဲေပၚကကြန္ဒံုးႏွစ္ခုလံုးကို သူမလက္ကိုင္အိတ္ထဲျပန္သိမ္း၊ ဘရာဇီယာခ်ိတ္ကို လက္ေနာက္ျပန္တပ္လိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚကတီ႐ွပ္အနက္ေရာင္ကို ေခါင္းမွစြတ္ခ်ကာ ျပန္ဝတ္ေလသည္။

တီ႐ွပ္အနက္ေရာင္ဟာ သူမကိုယ္ ေကာက္ေၾကာင္းလွလွေပၚမွာ ပံုပန္းက်နစြာ လင္းထင္းသြယ္လ်လို႔....

“ေနဦး ညိဳက ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကို မက္ေမာတာလား၊ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေရာ ခ်စ္လို႔လား”

ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ဖ်န္းကနဲပူေႏြးကာ နာက်င္သလိုလို၊ ႐ွက္ရႊံ႕သလိုလိုစိတ္တစ္ခု ရင္ဘတ္ထဲက ႐ုန္းႂကြလ်က္ရိွေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သူမအေမးကို ျပန္မေျဖျဖစ္ခဲ့။ သူမကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အေျဖကို ေစာင့္မေန၊ ထပ္လည္းမေမးပါ။

ျပန္ၾကစို႔ဟုဆိုကာ ကုလားထိုင္ေနာက္မီမွာ လႊားတင္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ့္႐ွပ္အက်ႌကိုယူကာ ၾကယ္သီးေစ့ေတြတစ္လံုးစီ ျပန္တပ္ေပးေနေသာသူမမ်က္ႏွာကို စီးမိုးၾကည့္မိသည္။ တကယ္တမ္း ဒီမိန္းမဆီက ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တာ ဘာပါလိမ့္...။

ညစာအတူစားစဥ္ ေသာက္ခဲ့ေသာ၀ိုင္အနီက ခုမွပင္ မူးယစ္ေ၀သီလာသလို ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေတြ ႐ုတ္ခ်ည္း အံုခဲ၍လာေလသည္။ သူမက ကြၽန္ေတာ့္အေျခအေနကို သိသည္ထင့္၊ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရေအးေအးတစ္ခြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတိုက္သည္။ ကုလားထိုင္မွာ ခဏျပန္ထိုင္ခိုင္းသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေျခအေန ၿငိမ္သက္စျပဳလာခ်ိန္မွာ သူမ စကားစသည္။ ေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္ ညိဳဟု ေျပာေသးသည္။

"အခ်စ္ဆိုတာကို ကိုယ္ကေတာ့ ဒီလိုသေဘာေပါက္တယ္။ မဟာျမတ္မုနိဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ႐ွိတဲ့ ေၾကး႐ုပ္ႀကီးေတြကို ႐ွင္ သိတယ္မဟုတ္လားညိဳ...အရင္တုုန္းက ရခိုင္ျပည္ကိုျပန္ျပန္ေျပးလို႔  ေျခေထာက္ေတြကို သံႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္၊ လက္ေတြကို ျဖတ္ထားရတယ္ဆိုတဲ့အ႐ုပ္ႀကီးေတြေလ"
"အဲဒီအ႐ုပ္ႀကီးေတြကို လူေတြက ဗိုုက္ပြတ္ၿပီး ဗိုုက္နာေပ်ာက္ေအာင္ ဆုေတာင္းၾက၊ ေခါင္းပြတ္ၿပီး ေခါင္းမူးေပ်ာက္ေအာင္ ဆုေတာင္းၾက၊ တစ္ခ်ိဳ႕ မ်က္စိၾကည္ေအာင္ဆိုၿပီး အ႐ုပ္ႀကီးေတြမ်က္စိကိုႏိႈက္ၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္ၾကတာ၊ တကယ္တမ္း ဆုေတာင္းၾကတဲ့သူေတြ ခံစားရတဲ့ေရာဂါေပ်ာက္သလားဆိုေတာ့ မေပ်ာက္ဘူး။ အ႐ုပ္ႀကီးေတြခမ်ာမွာလည္း ဗိုုက္ေတြ ေခါင္းေတြ မ်က္စိေတြမွာ ေပါက္ျပဲ ခ်ိဳင့္ခြက္ဝင္ၿပီး ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္က်န္ရစ္ရ႐ွာတာ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ဘာအက်ိဳးမွ မ႐ွိဘူး။ သက္သာလို သက္သာျငား ခဏတျဖဳတ္ စိတ္ကိုုလွည့္စားၾကတာ၊ အဲဒါပဲ အခ်စ္ဆိုတာ...."
ကြၽန္ေတာ္စိတ္လႈပ္႐ွားလာလွ်င္လုပ္တတ္ေသာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို လက္မႏွင့္လက္ခလယ္ၾကားထည့္ကာ ဖိညွစ္ေနရာက သူမမ်က္ႏွာကို ဖ်တ္ကနဲလွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
ထိုထိ႐ွရာအနာတရမ်ားအား စီရီျဖန္႔ခင္းၾကည့္ျခင္းက ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ အိပ္ရာဝင္ပံုုျပင္မွ်သာပါပဲ…၊ သည္လိုုပဲထားလိုုက္ဖိုု႔ ေကာင္းပါသည္။

သူမကို ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

အဲသည့္ညက အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ လႈပ္ေနခဲ့သည္။ တစ္ညလံုးလည္း ေကာင္းေကာင္းအိပ္မရခဲ့။ သူမေရာ အိပ္လို႔ေပ်ာ္ပါ့မလား။ ကြၽန္ေတာ္ သူမကို ပူေႏြးလႈပ္႐ွားစြာ သတိရလို႔ ေနခဲ့ပါသည္။  

(၄)

အလုပ္ကိစၥႏွင့္ နယ္ေတြဆင္းရတဲ့အခါ သူမနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ တစတစ အဆက္အသြယ္ၾကဲပါးလာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဖုန္းေျပာျဖစ္ၾကေသာ တခါတရံမ်ားမွာ သူမက သူမအေၾကာင္းေတြအကုန္နီးပါး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပေလ့႐ွိသည္။ အကုန္နီးပါးဟု ကြၽန္ေတာ့္ဖာသာေသခ်ာသည္။ အကုုန္နီးပါး…. ထိုုအကုုန္နီးပါးကလည္း တကယ့္ကိုု နာက်င္စရာေတြခ်ည္းသာျဖစ္ေတာ့ သည္မိန္းမဟာ သည္လိုုအပူေတြထဲက ဘယ္လိုုမ်ား လူးလဲရွင္သန္ေနတာပါလိမ့္ဟုု ေတြးမိရသည္။

“ၿပီးခဲ့တဲ့လက ညီမေလး ဘြဲ႔ယူတယ္။ အေမ့ကိုု ရိပ္သာက ခနထြက္ၿပီး ညီမေလးနဲ႔ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္လိုုက္ဖိုု႔ ကိုုယ္ အဝတ္အစားကအစ စီစဥ္ခဲ့တယ္။  ကိုုယ့္မွာ ဒီညီမေလးတစ္ေယာက္ပဲ အားကိုုးဖိုု႔ရွိတာ။ အားကိုုးတယ္ဆိုုတာကလည္း ကိုုယ့္တစ္ေယာက္ထဲအတြက္၊ ေငြေၾကးအတြက္ မဟုုတ္ဘူး။ အေမ့အတြက္ ၿပီးေတာ့ ေငြေၾကးမတတ္ႏိူင္တဲ့လူနာေတြအတြက္ အခမဲ့ေဆးကုုေပးဖိုု႔။ ကိုုယ့္အတြက္ဆိုုတာက ပီတိေလးတစ္ခုုခံစားဖိုု႔သာ ကိုုယ္ လိုုခ်င္ခဲ့တာ။ အဲ့ဒီေန႔က ကိုုယ္ တေနကုုန္ အျပင္ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့တယ္။ ဦးတည္ရာမဲ့ ေလလြင့္ေနလိုုက္တာ၊ ညမိုုးခ်ဳပ္ထိပဲ။ သိလား၊ ညီမေလးနဲ႔ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ကိုု ကိုုယ္ လိုုက္မသြားျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ကိုုယ့္ေၾကာင့္ ညီမေလးဂုုဏ္ငယ္မွာ ကိုုယ္ စိုုးတယ္။ ညီမေလးကလည္း အတင္းမေခၚပါဘူးေလ (သူမက ဟက္ကနဲတခ်က္ရယ္သည္)။ အဲဒီေန႔က ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္အေနာက္ဘက္ အင္းလ်ားကန္စပ္မွာ ကိုုယ္ ထိုုင္တယ္၊ တစ္ေယာက္ထဲ ငိုုတယ္၊ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုု ညီမေလးနာမည္နဲ႔ ခံုုနံပါတ္ေခၚေနၿပီလား၊ အေမကေရာ လက္ခုုပ္မတီးႏိူင္ေလာက္ေအာင္မ်ား ဝမ္းသာေနမလား၊ မ်က္ရည္က်ေနမွာလား၊ ဓါတ္ပံုုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုုက္ေနၾကမလား၊ ေတြးရင္း မ်က္ရည္က်ရတယ္ ညိဳ…”။

ဖုုန္းထဲက သူမအသံကိုုနားေထာင္ရံုုႏွင့္ သူမဘယ္ေလာက္နာက်င္ခဲ့ရမွန္း ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုု႔ရသည္။ သူမႏွင့္ေဝးေနစဥ္ သူမလိုအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထံ ကြၽန္ေတာ္သြားခဲ့ေသးေၾကာင္းကိုုေတာ့ သူမကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာမျပခဲ့ပါ။ အဲသည္တစ္ခ်ိန္လံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို သတိရေနခဲ့တယ္လို႔ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားယံုမွာလား မမသက္ဦးၾကြယ္...။

ေနာက္တစ္လအၾကာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ဖုန္းေျပာျဖစ္စဥ္  သူမ၏အလုပ္ေဖာ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဒုကၡျဖစ္ေနလို႔ သူမ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေနရေၾကာင္းေျပာလာသည္။

”လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ ကိုယ္တို႔လိုမိန္းကေလးေတြဘက္မွာ မ႐ွိၾကဘူး ညိဳ၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကို လူႏွစ္ေယာက္လာေခၚသြားၿပီး ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ လူေလးေယာက္က ဝိုင္းေစာ္ကားၾကတယ္။ သူက နာက်င္လြန္းလို႔ ႐ုန္းကန္ရင္း လူတစ္ေယာက္ကို ပါး႐ိုက္လိုက္မိေတာ့ သူ႔ကို ေယာက်ာ္းႀကီးေလးေယာက္က ခ်ုပ္ၿပီးဝိုင္း႐ိုက္လိုက္ၾကတာ ညိဳရယ္....။  ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းဟာ ဆန္ျပဳတ္က်ဲက်ဲကိုေတာင္ တကြၽတ္ကြၽတ္စုတ္သပ္ရင္း နာနာက်င္က်င္မ်ိဳခ်ေနရတယ္။ သူ အလုပ္ျပန္မလုပ္ႏိူင္ေသးခင္ သူ႔မိသားစုကို ဘယ္သူေကြၽးထားမလဲ၊ သူ႔ဗိုုက္ထဲ အစားဝင္ေအာင္ ဘယ္သူခြံ႔မလဲ၊ သူ႔ညတြက္ခေတြနဲ႔ သူ႔မိသားစုပါးစပ္စိုေနရတာ ညိဳရဲ႕...။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြအတြက္ ကိုယ္တို႔ ဘယ္ကိုတိုင္ၾကားရမလဲ၊ ဘယ္လိုတရားက ကိုုယ္တိုု႔ကိုုေစာင့္ေ႐ွာက္မလဲ”

သူမအသံဟာ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ အက္ကြဲၾကမ္း႐ွေနခဲ့သည္။ အနားမွာရွိလ်င္ေတာင္ သူမလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္အားေပးရံုုမွ်သာ ကြၽန္ေတာ္တတ္ႏိူင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝဟာ သူမကိုုယ္တိုုင္ ယံုုယံုုၾကည္ၾကည္ပုုခံုုးေပၚထမ္းထားရတဲ့ဝန္ေတြေအာက္မွာ ေနသာထိုုင္သာပါလ်က္ လူကိုုလူလိုုမျမင္ႏိူင္တဲ့ လူေတြရဲ႕မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြထဲမွာ မထူႏိုုင္ေအာင္ ျပိဳလဲေနရေတာ့မွာလား။

တန္ဘိုုး…၊ 

လူေတြသတ္မွတ္ထားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဘိုုးဆိုုတာကိုု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနျဖစ္သည္။ လမ္းမေပၚ တေငြ႔ေငြ႔ယိမ္းထိုုးေနေသာ တံလ်ပ္အပူမ်ားကိုု ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရင္းက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲအထိ ပူေလာင္လာရသည္။  ကၽြန္ေတာ္ကေရာ…၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုုယ္ပိုုင္ပိုုက္ဆံႏွင့္ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္အိမ္တလံုုး မဝယ္ႏိူင္ေသး၊ ကားဝယ္စီးတာေတာင္ အေဖ့ဆီက လိုုတာဆြဲေနရေသးတဲ့ေကာင္။ ရူးသလိုုေၾကာင္သလိုုႏွင့္ေမ့ထားကာ အေဖ့အေၾကြးေတာင္ ေၾကေအာင္မဆပ္ႏိူင္ေသးတဲ့ေကာင္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကိုုမွ လမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ေပၚေရာက္ဖိုု႔ တည့္မတ္ေနရဆဲမွာ….၊ သူမကေတာ့ အျမဲတမ္းကၽြမ္းေျမ့ေနရေသာ ဘဝထဲမွာ အပူသားက်ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ျဖစ္သည္။

သူမဟာ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီမွာ ေႏြခ်ည္းပဲသီးသန္႔ရွိေသာ နယ္ျမိဳ႕ကေလးတစ္ခုုလိုု ပူေလာင္ႏြမ္းပါးေလသည္။

(၅)

ေႏြတစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ လမ္းမေပၚ တံလွ်ပ္ေတြ တလူလူလြင့္ယိမ္းေနတာကို ကြၽန္ေတာ္အမွတ္မဲ့ေငးေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာဆိုင္က ကားလမ္းနံေဘးကပ္လ်က္မွာမို႔ ျဖတ္ေမာင္းသြားသည့္ကားမ်ားေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္စိ္တ္ေတြေျပးေျပးလိုက္သလို ေနာက္က လိုက္ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။

ဟိုကားေပၚမွာ ပါသြားတာ မမသက္ဦးၾကြယ္မ်ားလား...။ သူမ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္…

သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အၾကား အခ်စ္ရွိခဲ့သလား၊  ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာျပန္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးအၾကားက ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းထိေတြ႔ရင္းႏွီးမႈသည္ အခ်စ္တစ္ခုလံုးႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ေတာ့ ေသးေကြးလြန္းေသာ အမႈန္တစ္စသာျဖစ္မည္။  တခါတရံလြမ္းဆြတ္မႈမ်ား၌ ထိုေတာင့္တမႈ မပါ။ စိုးစဥ္းမွ်ပင္ မပါဝင္ပါ။ သူမသာ ကြၽန္ေတာ့္အနား႐ွိလ်င္ဆိုေသာ ႐ူးသြပ္တမ္းတမႈသည္ အျဖဴစြတ္စြတ္ျဖစ္ၿပီး ထိေတြ႔ပတ္သက္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ေလာင္ကြၽမ္းပူေႏြးရသည္ဟူေသာ ႐ုပ္ဝါဒီဆန္ဆန္အယူအဆကို သူမေရာ ကြၽန္ေတာ္ပါ လက္မခံလို။ သို႔ေသာ္ ခုခ်ိန္မွာ သူမရင္ခြင္ထဲ ကြၽန္ေတာ္႐ွိေနခ်င္ပါသည္။ သူမႏွလံုးခုန္သံကို ကြၽန္ေတာ့္ ညာဘက္နားႏွင့္အပ္လ်က္ ၾကားနာခ်င္ပါသည္။ သူမႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ညွိဳးႏွင့္ ဖြဖြထိၾကည့္ခ်င္ပါေသးသည္။

“တကယ္ဆိုု အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ဒီလိုုရင္းႏွီးမွႈေတြက ကိုုယ့္အတြက္ အဆန္းမွမဟုုတ္တာပဲ ညိဳသိလား…၊ ညိဳက ညိဳျဖစ္ေနလိုု႔…” သူမအေျပာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ပူေႏြးလွႈပ္ရွားခဲ့မိဖူး၊  ေနာက္ေတာ့လည္း ဒါဟာ ေယာက်ာ္းတိုုင္းကိုု သူမေျပာေနက်မဟုုတ္ဘူးလိုု႔ မင္းေျပာႏိူင္လိုု႔လားမင္းညိဳဟုု ကိုုယ့္ဖာသာျပန္အေမးမွာ ေအးခဲၿငိမ္သက္သြားရျပန္သည္ပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ သူမ ထားရွိေသာသံေယာဇဥ္က သူမတကယ့္ရင္ထဲလာတာဟုု သူရႏွင့္ေအာင္ထြန္းျမတ္ကိုုေျပာျပလ်င္ေတာ့ မင္းညိဳ မင္းေသာက္ရူးလားဟုု ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ဝိုုင္းဆဲၾကမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပင္။ ထားပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ရင္ဆိုုင္ဝံ့လိုု႔လား၊ အရင္ဆံုုး မိဘအသိုုင္းအဝန္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ပတ္ဝန္းက်င္…၊ ေနာက္ဆံုုး ကၽြန္ေတာ္ကိုုယ္တိုုင္…။

“မင္း သက္ထားကိုု ဘယ္လိုုျမင္လဲ မင္းညိဳ”

သူရအေမးကိုု ေအာင္ထြန္းျမတ္ကပါ ေမးဆတ္ျပရင္း ေျဖ ေဟ့ေကာင္ဟုု ဆိုုသည္။

“သက္ထားကိုု ပိုုးဟပ္ျဖဴကေလးတေကာင္လိုု႔ပဲ ျမင္တယ္။”

“ေသနာ မင္းကိုု ဘယ္လိုုခံစားရလဲေမးတာ၊ မင္းဘိုုးေတာ္ၾကီးက ေကာင္မေလးဟာ သူ႔မိတ္ေဆြရဲ႕သမီးလည္းျဖစ္၊ ဆရာဝန္မေလးလည္းျဖစ္ေတာ့ မ်ိဳးရိုုးေရာ ဂုုဏ္ေရာ သေဘာက်ေနတာ ကိုုယ့္လူ”

သက္ထားက ျဖဴစင္သေလာက္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေကာင္မေလးတေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ သက္ထားေမြးေန႔တုုန္းက သူတိုု႔ျခံထဲကခံုုတန္းမွာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးရင္း ပါးကိုုနမ္းခဲ့ဖူးတာ၊ အဲဒီေနာက္မွာ ဘာမွလည္း ထပ္ျဖစ္မလာ။ ေကာင္မေလးက ကိုုကိုုေခၚေသာအသံမွာ သူ ရင္မခုုန္။

ညိဳဟုု ေခၚတတ္ေသာ ရွတတအသံတခုုကိုု သတိရမိျပန္သည္။ မမသက္ဦးၾကြယ္….

သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ျဖစ္ၾကတာ ၾကာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ နယ္ဘက္ေရာက္ေနေသာအခ်ိန္ေတြ၊ သူမ ဘာေတြလုုပ္ေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ ဖုုန္းအဆက္အသြယ္လည္း ျပတ္ေတာက္သေလာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔က ဘာေတြလဲ၊ သူမကိုု လြမ္းဆြတ္တယ္ေျပာရေအာင္….။ သိုု႔ေသာ္ သူမႏွင့္ပတ္သက္လ်င္  အတိုုင္းအတာတခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိခဲ့ရွခဲ့သည္ ထင္ပါသည္။

ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း ေမာ့ၾကည့္ေတြ႔ျမင္ေနရသည့္မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ....၊ နံရံေတြေပၚမွာ....

(၆)

ဆံုုေနက်ေကာ္ဖီဆိုုင္ေလးမွာ သူမ ခ်ိန္းေတာ့ မေတြ႔ရတာၾကာၿပီမိုု႔ စိတ္လွႈပ္ရွားစြာပင္ အိုုေခေလဟုု ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာခဲ့မိသည္။ သူမ ဘယ္လိုုမ်ားရွိေနပါလိမ့္၊ သူမအသံကေတာ့ အရင္လိုုေႏြးေထြးရွတဆဲ။  ေကာ္ဖီတခြက္မွာကာ ထိုုင္ေသာက္ရင္း သူမကိုု ေစာင့္ရသည္။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ ေစာေရာက္ေနတာ။

ေကာ္ဖီဆိုုင္ေလးက မေျပာင္းလဲပါ။ မီႏူးအသစ္ေတြ တိုုးလာတာတစ္ခုုပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေစ်းလည္း အနည္းငယ္တက္သြားတာတစ္ခုုပဲ။ ေကာ္ဖီအရသာက အရင္အတိုုင္း၊ ခံုုေတြ စားပြဲေတြ ေနရာခ်ထားတာကလည္း အရင္အတိုုင္းပဲျဖစ္သည္။

“ညိဳ ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား”

အသံက ကၽြန္ေတာ့္အေနာက္ဘက္မွ လာသည္။ ဝင္ေပါက္ကိုု ေက်ာခိုုင္းထားေသာ ခံုုမွာထိုုင္ေနသည္မိုု႔ အသံလာရာ သူမဆီကိုု လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိရသည္။ သူမ အနည္းငယ္ ျပည့္လာသည္၊ သူမဆံပင္ေတြ ရွည္လာၿပီ။ မ်က္ဝန္းေတြကမူ လက္ေမွာင္ဆဲ။

“ေကာ္ဖီပဲလား”

ကၽြန္ေတာ့္အေမးကိုု သူမက ေခါင္းညိတ္သည္။

ဘာကစလိုု႔ ဘာကိုုေျပာရမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ သူမမ်က္ႏွာအေျပာင္းအလဲကိုုသာ အေသးစိတ္ၾကည့္ေနမိသည္။  သူမညာဘက္လက္သူၾကြယ္မွာ ေရႊလက္စြပ္ကေလးတကြင္း။ အရင္လိုု သူမမ်က္တြင္းေလးေတြ ညိဳေမွာင္မေနဘဲ ျပည့္ေနတာကိုုေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာရသည္။ သူမအေမ ရိပ္သာမွာပင္ ေယာဂီဝတ္ႏွင့္ဆံုုးသြားတာ ၁ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည့္အေၾကာင္း၊ ညီမေလးက အထူးကုုျဖစ္ဖိုု႔ ဘြဲ႔လြန္ဆက္တက္ေနေၾကာင္း၊ သူမေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုု ရိုုးရိုုးဆရာဝန္ဘြဲ႔ႏွင့္ ေဆးခန္းထိုုင္ ေဆးကုုၿပီးရပ္တည္ဖိုု႔က ထင္သေလာက္မလြယ္လွေၾကာင္းေတြ…၊ သူမေျပာသမွ် ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ေနမိသည္။

တေလာက debateတခုုမွာ ျပည့္တန္ဆာလုုပ္ငန္းကိုု တရားဝင္မွတ္ပံုုတင္သင့္သလားဆိုုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးသြားၾကတာ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုုက္ရစဥ္ သူမကိုု ေျပာျပရဦးမည္ဟုု ေတြးထားခဲ့ဖူးသည္။ ထိုုေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ျပည့္တန္ဆာလုုပ္ငန္းကိုုတရားဝင္မွတ္ပံုုတင္သင့္ မတင္သင့္ အျပင္၊ ေဆးဝါးမွန္မွန္ကုုသေပးမွႈေတြ ရရွိဖိုု႔၊ အႏိူင္အထက္ျပဳမူခံရလ်င္ တိုုင္တန္းႏိူင္ဖိုု႔ စတာေတြပါဝင္သည္။ 

သူမသာ နားေထာင္ရလ်င္ စိတ္ဝင္စားမွာ…။

“လာၿပီ…”

သူမက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာဘက္ကိုု ကဲၾကည့္ကာ ဆိုုသည္။

“လာ ကိုုၾကီး ဒီမွာထိုုင္”

သူမက သူမေဘးမွခံုုကိုု ငဲ့ၾကည့္ရင္း ကိုုၾကီးဆိုုေသာအမ်ိဳးသားကိုု ထိုုင္ခိုုင္းလိုုက္သည္။

“ကိုုၾကီး ဒါက မဦးေျပာေျပာေနတဲ့ မင္းညိဳဆိုုတာေလ၊ မဦးသူငယ္ခ်င္းေပါ့”

ကားေသာ့အိတ္ကိုု ခါးမွာခ်ိတ္လိုုက္ၿပီး၊ လက္ကမ္းေပးလာေသာ ကိုုၾကီးဆိုုသူကိုု အလိုုက္တသင့္ျပန္လည္လက္လွမ္းရသည္။ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းဆိုုေသာ အသံုုးအႏွုုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ တင္းကနဲျဖစ္သည္။

“ကိုုယ္ အခုု စတိုုးဆိုုင္ေလး ဖြင့္ထားတယ္ ညိဳ၊ ဆိုုင္မွာတင္ဖိုု႔လိုုသမွ်ေတြကိုု ကိုုၾကီးပဲ စီစဥ္ေပးတာ။ ၆လေလာက္ရွိၿပီဆိုုေတာ့ လည္ပတ္စျပဳလာပါၿပီ။ ညိဳ အဲ့ဘက္ေရာက္ရင္ ဝင္ခဲ့ေလ၊ စတိုုးဆိုုင္နဲ႔ကပ္လ်က္မွာ စာအုုပ္ဆိုုင္ေလးပါ တြဲဖြင့္ထားတယ္ သိလားညိဳ….”

သူမ စာအုုပ္ေတြကိုု ဘယ္ေလာက္ႏွစ္သက္စြာဖတ္ေလ့ရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သတိရရသည္။

“ဖိတ္လိုုက္ဦးေလ မဦး”

“ဟုုတ္သားပဲ၊ စကားေျပာေကာင္းေနတာ ေမ့ေတာ့မလိုု႔”

သူမက လက္ကိုုင္အိတ္ထဲက စာအိတ္အျဖဴတအိတ္ကိုု ထုုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ကမ္းေပးလိုုက္သည္။

ဆက္ဆက္လာေစခ်င္တယ္ေနာ္ ညိဳ ဟုု ေျပာသြားေသးသည္။

ေႏြရာသီတမ်ိဳးတည္းရွိတဲ့ကၽြန္ေတာ့္နယ္ျမိဳ႕ကေလး ေအးခ်မ္းစိုုျပည္လာေတာ့မွာလား…

သူမ လိုုခ်င္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ သူလိုုကိုုယ္လိုုအိမ္ေထာင္သည္မိန္းမေတြဘဝမွာ သူမ ေပ်ာ္ပါေစ…။

(၇)

အိပ္မက္တစ္ခုု ေပ်ာက္သြားသူလိုု ခံစားဖူးပါသလား….။

တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မဟုုတ္ဟုု သိထားေပမယ့္ အိပ္မက္တခုုအစျပန္ရွာမရသူလိုု နံနက္မိုုးအလင္းက ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔က အိပ္မက္ခဲ့တာမွ မဟုုတ္ဘဲ။ ပိုုလိုု႔ပင္ ေၾကကြဲရပါသည္။ ဘာအတြက္ ေၾကကြဲရပါလိမ့္…စဥ္းစားေတာ့လည္း မေသခ်ာျပန္။

သူငယ္ခ်င္း…၊ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ဟာ သံေယာဇဥ္ၾကီးေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူမပါးျပင္သြယ္ကိုု လွပ္ကနဲျမင္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နာက်င္ရသည္။ အေမွာင္ထဲကေန လင္းခ်င္းသြားေတာ့မယ့္ သူမအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာရမည္ထင္ပါသည္။ ထင္ပါသည္….၊ ထိုုစကားလံုုးအသံုုးအႏွုုန္းကိုု သူမ မႏွစ္သက္ပါ၊ ညိဳဟာ အျမဲတမ္း မေရမရာနဲ႔ဟုု ဆိုုခဲ့ဖူးသည္။

သူမ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဝယ္ေပးခဲ့ဖူးေသာ စာအုုပ္မ်ားကိုု ပါ့ကင္လွလွႏွင့္ ထုုပ္ပိုုးသည္။ သူမေပးခဲ့ေသာ လိပ္စာအတိုုင္း လိပ္မူသည္။ ထိုုစာအုုပ္မ်ားထဲမွာ “ပိုုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုုယ္ပဲျဖစ္ပါေစ”လည္းပါဝင္သည္။ ထိုုစာအုုပ္ကိုုေပးစဥ္က ပိုုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုုယ္ပဲျဖစ္ပါေစဟုု သူမႏွဳတ္မွရြရြဆိုုရင္းေပးခဲ့တာကိုု သူမ သတိရပါေစ ဆုုေတာင္းသည္။ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္လိုုခ်င္ခဲ့တဲ့မိန္းမ မဟုုတ္ဘူး၊ ႏွႈတ္ခမ္းမ်ားကိုု တင္းေစ့ရင္း စိတ္က နာနာရြတ္ဆိုုရသည္။

သူမေပးခဲ့ေသာ ဖိတ္စာကိုုေတာ့ ထိုုေန႔က အိမ္အျပန္လမ္းမွာပင္ လႊင့္ပစ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။

ခ်စ္ၾကည္ေအး

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း 
ေမလ, ၂၀၁၈

သရုပ္ေဖာ္ - ဗဂ်ီလင္းဝဏၰ

Special Educationနဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ knowledge sharingပြဲေလးအေၾကာင္း

ေမလ ၂၇ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာေအာ္တစ္ဇင္အသင္းက စီစဥ္ေပးမယ့္ Special Educationနဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ knowledge sharingပြဲေလးအေၾကာင္း မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္ရွင္။

ေန႔ရက္၊ အခ်ိန္ - ၂၇ ေမလ ၂၀၁၈၊ ေန႔လယ္ ၁နာရီမွ ၃နာရီ
ေနရာ - ရန္ကုုန္ကေလးေဆးရံုုၾကီး (ဟယ္လ္ပင္)
တိုုးခ်ဲ႕ေဆာင္သစ္ အစည္းအေဝးခန္းမ
ျပည္ေထာင္စုုရိပ္သာလမ္း၊ ဒဂံုုျမိဳ႕နယ္

ေန႔လယ္ခင္းအဆာေျပ - လက္ဖက္ရည္နဲ႔ မုုန္႔

မွ်ေဝေျပာမယ့္အေၾကာင္းအရာ း

၁။ ခ်စ္ၾကည္ေအး - Dyslexia and Self-esteem
၂။ နန္းစန္းစန္းျမင့္ - Early sign of Autism and importance of early intervention
၃။ နန္းစန္းစန္းျမင့္ + ခ်စ္ၾကည္ေအး - Differentiating Sensory from Behaviour 

တက္ေရာက္သင့္သူမ်ား - Special Education စိတ္ဝင္စားသူမ်ား၊ မိဘမ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ား၊ Facilitatorမ်ား 

ကၽြန္မေျပာမယ့္ Dyslexiaနဲ႔ ပါတ္သက္လိုု႔ ေျပာရရင္ တခ်ိဳ႕ကေလးငယ္ေတြ စာသင္ခန္းထဲမွာ ၾကံဳရတဲ့ စာဖတ္ႏိူင္ျခင္းစြမ္းရည္ စံလြဲေနျခင္းအေၾကာင္းပါ၊ သိုု႔ေသာ္ ဆရာေတြေရာ မိဘေတြကပါ ကေလးရဲ႕ သင္ယူမွႈအခက္အခဲကိုု စံလြဲမွႈတခုုမွန္း သတိမမူမိဘဲရွိေနတတ္တဲ့အေၾကာင္းကိုု သိရွိေစခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလိုုသိရွိမွလည္း သင္ယူမွႈခရီးတေလွ်ာက္ ကေလးရဲ႕အခက္အခဲကိုု မွန္ကန္စြာကူညီေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးႏိူင္မွာပါ။

Dyslexiaဆိုုတာ ဘာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲ၊ ဘယ္လိုုသိရွိႏိူင္မလဲ၊ ဘယ္လိုုေလ့က်င့္ေပးရမလဲ စသည္ျဖင့္ ေျပာျပသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

စာရင္းမေပးရေသးသူမ်ား ျမန္မာေအာ္တစ္ဇင္အသင္း ဖုုန္း - ၀၉ ၄၄ ၈၀၂၁ ၄၁၇ ကိုု ေမလ ၂၂ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုုးထားၿပီး ရံုုးခ်ိန္အတြင္း ဆက္သြယ္ စာရင္းေပးႏိုုင္ၾကပါတယ္ရွင္။ 

၂၇ရက္ေန႔ ေတြ႔ၾကရေအာင္ေနာ္....

ခ်စ္ခင္စြာ

ခ်စ္ၾကည္ေအး

ၾကယ္ေတြဆီသြားတဲ့လမ္း....

ၾကယ္ေတြဆီသြားတဲ့လမ္းကို ငါ သိတယ္

ေျမကမာၻကေန ေငးေမာ့ေနရံု
ေက်ာေပးထားတဲ့ၾကယ္ကေလးကို လြမ္းဆြတ္ေနရံု
ငါ့မ်က္ရည္တစက္က်တိုင္း ၾကယ္ကေလးကိုခ်စ္တယ္လို႔ ေရရြတ္ေနရံု
ရင္ဘတ္အျပည့္ခံစားခ်က္ေတြ၊
လွ်ံတက္လာတဲ့စကားလံုးေတြကို မ်ိဳခ်သိမ္းဆည္းေနရံု
ၾကယ္ကေလးအေၾကာင္းေရးထားသမွ် only meလိုက္ရံု
ၾကယ္ကေလးအၿပံဳးေတြကို ငါ့ရင္ဘတ္ဘယ္ဘက္ေထာင့္ေပၚမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားရံု
ငါ ျပည့္စံုခဲ့ပါၿပီ

ၾကယ္ေတြဆီအသြားလမ္းကိုေတာ့
ခက္ခက္ခဲခဲ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားလိုက္တာ

ဘယ္ေတာ့မွ သတိမရေတာ့ဘူး....ငါ....။

ခ်စ္ၾကည္ေအး
၀၄၀၅၂၀၁၈

လြတ္ေျမာက္ေစ....ငါ...

အဝါေရာင္ရြက္ေၾကြေတြ အညိဳေရာင္ရြက္ေၾကြေတြကိုု အစိမ္းေရာင္ေအာက္ခံ ျမက္ခင္းေပၚမွာျမင္ရတဲ့အခါ စိတ္ဟာ အလိုုလိုု နာက်င္ရျပန္တယ္။ မတူၾကဘူးေနာ္…၊ သဘာဝဆိုုတာ အခ်ိန္ေတြ အႏုုအရင့္ေတြ အသစ္အေဟာင္းေတြနဲ႔ ဖြဲ႔က်က္ထားကာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ရွိေစတာ…။

အပင္ထိပ္ဖ်ားကိုု ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အစိမ္း အႏုု အရင့္ေတြဟာ ေကာင္းကင္ေပၚေမာ့လိုု႔ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ျမရည္ေတာက္ေနၾကေလရဲ႕။ ေျမျပင္ေပၚမွာ ခ ေနရတဲ့ ရြက္ေၾကြေတြကိုု ကိုုယ္ ေကာက္ယူသိမ္းဆည္းထားခ်င္မိတယ္။ ကင္းဗတ္စ္စေပၚ တင္ကာ ပန္းခ်ီေရးဆြဲၾကည့္ခ်င္တာရယ္…။

သစ္ရြက္ေျခာက္ရဲ႕သဘာဝကိုုက ၾကြပ္ဆတ္လြန္းေတာ့ က်ိဳးေၾကလြယ္တာ…။ အျမင္မွာ မာဆတ္ဆတ္ဟန္ရွိလည္းပဲ အထိမခံဘဲ ေၾကမြလြယ္တာ…၊ သူ႔ဘဝေပးပဲေပါ့…။

🎼 နာက်င္စရာမ်ားနဲ႔ 🎶 ငါ့ဘဝေသဆံုုး မနက္ျဖန္တိုုင္းကလည္း မူးေနတုုန္း…🎵🎶

Randomဖြင့္ထားခဲ့တဲ့ ယူထ်ဴ႕က သီခ်င္းဟာ မူးၿပီးထြက္လာတယ္။ ခဏကေလးေတာ့ သီခ်င္းရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကိုုကိုုယ္ လိုုက္သြားမိသလိုု…၊

အသင့္ရွိေနတဲ့ ကင္းဗတ္စ္စတခုုကိုု ယူၿပီး ေအာက္ခံေဆးသုုတ္လိုုက္တယ္။ ေအာက္ခံေဆးေျခာက္သြားတာကိုု ေစာင့္ရင္း စီးကရက္တလိတ္ကိုု မီးညွိလိုုက္တယ္။ ႏွႈတ္ခမ္းမွာ ေတ့ ရွိဳက္လိုုက္တဲ့အခါ အဆုုတ္ထဲထိစီးဝင္သြားတဲ့ မီးခိုုးေငြ႔ေတြကိုု ျမင္လိုုက္ရတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကိုု ဆိုုးရြားစြာ ထိခိုုက္ေစပါသည္ တဲ့။ ျပံဳးမိသားပဲ၊ ေသျခင္းတရား….၊ ေသျခင္းတရားဟာ သိပ္လြယ္သလား…။ အဲသေလာက္သာ လြယ္ကူရင္ ကိုုယ့္ရွိေနျခင္းဟာ ပ်က္ခဲ့တာၾကာၿပီပဲကြယ္…။

ေအာက္ခံေဆးတထပ္ကိုု စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုုင္း အေရာင္ခပ္ရင့္ရင့္ ခပ္မွိဳင္းမွိဳင္းေတြကိုု စုုတ္ခ်က္တင္ေနမိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေဆးတထပ္….၊ စုုတ္တံကိုု ေဆးထဲႏွစ္လိုုက္ၿပီးတဲ့အခါ ကိုုယ့္စိတ္ေတြကိုုပါ စုုတ္တံထိပ္ဖ်ားမွာ ႏွစ္ခ်လိုုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကင္းဗတ္စေပၚကိုု အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တရစပ္ၾကဲပက္ခ်လိုုက္တယ္။ သြားၾကစမ္း….။ ေဖာက္ခ်ပစ္လိုုက္တဲ့ စိတ္အရည္ေတြဟာ ကင္းဗတ္စေပၚ ပံုုပန္းမက် စီးဆင္းသြားၾကတယ္။ ဘယ္ကိုုဘယ္လိုု စီးၾကရမွန္းမသိတဲ့ စိတ္ေတြေပါ့…၊ ထြက္ေပါက္ သိပ္မဲ့တာပဲ…။

ျဖာကနဲေဝ့က်သြားတဲ့ေဆးစက္ေတြေနာက္ စိတ္က လိုုက္မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သိျခင္း…၊ လက္ရွိကိုု သိျခင္း၊ အမွတ္သတိႏွင့္ လက္ရွိကိုု သိေနျခင္းသာ စိတ္ထဲ ရွိေတာ့တယ္။

ကိုုယ့္မ်က္လံုုးေတြအေပၚ ကိုုယ္ဟာ ရက္ရက္စက္စက္ေစခိုုင္းတတ္သူတေယာက္ဆိုုတာ သတိရလိုုက္မိတယ္။ မ်က္လံုုးေတြ နီရဲလာၿပီး နာက်င္ ေအာင့္ခဲလာမွ မ်က္စိေရွ႕က အရာေတြကိုု လြဲဖယ္ဖိုု႔၊ မ်က္လံုုးကိုု ခဏအနားေပးဖိုု႔ လုုပ္ရတယ္။ မ်က္လံုုးေတြကိုု မွိတ္လိုုက္ၿပီး မ်က္လံုုးထဲက နာက်င္ကိုုက္ခဲမွႈေတြဆီ စိတ္ကိုု ေစရတယ္။

ပူေနတာပဲ၊ ေအာင့္ေနတာပဲ…၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုုးရဲ႕အတြင္းဘက္ဆံုုး မ်က္လံုုးအိမ္ေနာက္က အရိုုးထဲအထိ ကိုုက္ေနတာပဲ။ စိတ္ကိုု အဲဒီနာက်င္မွႈအထဲ ထည့္လိုုက္တဲ့အခါ က်န္တာေတြ အကုုန္ေပ်ာက္သြားတယ္၊ လက္ရွိတည္ရွိေနမွႈ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အသံဗလံ စသည္မ်ား…။ နာက်င္မွႈတခုုသာပဲ အသက္ဝင္လိုု႔လာတယ္။ တကိုုယ္လံုုး က်န္တာ ဘာမွမရွိ၊ နာမွႈ က်င္မွႈ ကိုုက္ခဲမွႈကေလးတခုုသာ…၊ တျဖည္းျဖည္း မွ်င္းလိုု႔လာတယ္…။ ေပါ့လာတယ္၊ ေလ်ာ့လာတယ္…။

အျပင္က ၾကည့္လိုု႔ျမင္ရတဲ့နာက်င္မွႈဟာ သူ႔အတြင္းသားထဲကေန ဝင္ၾကည့္လိုုက္တဲ့အခါ သူ႔သဘာဝနဲ႔ တဆက္တစပ္တည္း ျဖစ္သြားတယ္။ မထူးျခားေတာ့ဘူး။ ထူးၿပီး နာမေနေတာ့ဘူး။ ေပ်ာက္သြားသလိုုလိုုေတာင္ ခံစားရတယ္။ တကယ္က ရွိေနတယ္။ အရွိဓါတ္တခုုဟာ ရွိေနတုုန္းပဲ။ ေပ်ာက္သြားသလိုုထင္ရလိုုက္၊ ျပန္ဖမ္းဆုုပ္ၿပီး အာရံုုေပၚတင္ေပးလိုုက္၊ ရွိေနေသးတယ္ထင္ရလိုုက္၊ အဲဒီသံသရာမွာ…။ နာက်င္ျခင္းနဲ႔ကိုုယ္ဟာ…အဖန္တလဲလဲ။

တကယ္ေတာ့ ဘာဆိုု ဘာမွ မရွိဘူး။ ဘာမွမရွိတာေတြကိုု တြယ္ၿငိျခင္းေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းေအာင္ နာက်င္ရတာ ရွိမလား…။
ကင္းဗတ္ေပၚက သစ္ရြက္ေတြကိုု တခ်က္ၾကည့္မိျပန္တယ္။ ေသသြားတဲ့သစ္ရြက္ေတြ…။ ကင္းဗတ္ေပၚမွာ ရွင္သန္ေနၾကလိုု႔…။ မဟုုတ္ဘူး....သူတိုု႔ ေသေနၾကတာ...။

ဒါဟာလည္း တခဏမွ်ပါပဲ…။ ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားကိုု ကိုုယ္ လႊတ္ခ်လိုုက္မိတယ္…။

အဲဒီခဏမွာ စစ္ၿငိမ္းရဲ႕စာသားေလးတခုုကိုု သတိရမိတယ္…

"မင္းကို ငါလႊတ္လိုက္တယ္
ငါ  လြတ္ေျမာက္ပါေစကြယ္" 


ခ်စ္ၾကည္ေအး
၂၆ဧၿပီ ၂ဝ၁၈

ဆြဲလက္စကား ~