"နံနက္အလင္းေအာက္ ေပ်ာက္ရွတတ္ကုုန္ေသာ အိပ္မက္တိုု႔သည္…"

(၁)

“ဘဝႀကီးထဲမွာ သူလိုကိုုယ္လိုုမိန္းမေတြအတိုင္းပဲ ကိုယ္လည္းေနခ်င္တာေပါ့ ညိဳ။ မနက္လင္းတာနဲ႔ ေယာက်ာ္းေရခ်ိဳးဖို႔ သဘက္ သြားတိုက္တံကအစ၊ မနက္စာေလးျပင္ဆင္ၿပီး အတူစားၾကတာ အလယ္၊ ညေန သူအလုပ္ကျပန္လာမွ ညစာေလးစားၾက ဟိုနားဒီနား လမ္းေလးဘာေလးေလွ်ာက္ၾကတဲ့အဆံုးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သားသမီးကေလးေတြ ေမြးဖြားပ်ိဳးေထာင္ၾက၊ ႏွစ္ဘက္မိဘနဲ႔ နီးစပ္ရာေတြကို တတ္ႏိူင္သေလာက္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေဖးကူၾက အဲသလို သဘာဝက်က်မိန္းမဘဝႀကီးထဲ လူသားဆန္ဆန္ ကိုယ္က ေနခ်င္ေသးတာပဲ”

“ညိဳ သိလား၊ တကယ့္ခ်စ္ျခင္းတရားမွာ အကြာအေဝးမ႐ွိဘူး။ အတူ႐ွိေနႏိူင္ခ်ိန္ေတြဟာ ေ႐ႊပဲ။ တစ္ေန႔ ေဝးသြားၾကတဲ့အခါ အတူ႐ွိေနခဲ့ၾကဖူးတဲ့အခ်ိန္အပိုင္းအစေတြကို ျပန္ျပန္ထုတ္ၾကည့္ရင္း ညိဳ႕ကို ကိုယ္ သတိရေနမယ္...။ မေျပာတတ္ဘူး၊ ညိဳ႕ကိုသိပ္သတိရလာတဲ့အခါ ကိုယ္ မ်က္ရည္က်မိမလားဆိုတာ...။  ဒီေလာက္ပါပဲ ညိဳရယ္....”

ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း သူမေျပာခဲ့ ဖူးသည္။

က်ည္တစ္ေတာင့္ႏွယ္ ခြင္းအား႐ွိေသာသူမအၾကည့္တစ္ခ်က္သည္ ညွိဳ႕ယူသိမ္းငင္ေသာ္ျငား မကလက္၊ ညဳတုတုျဖစ္မေန။ ပစ္မွတ္တည့္တည့္ဆီ ပစ္မလြဲေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေလ့က်င့္ထားေသာ ေသနပ္သမား၏ေျပာင္းဝမွ က်ည္တစ္ေတာင့္လို ခိုင္ခိုင္မာမာလိုရာသြားသည္။ ထိုအၾကည့္ေအာက္က ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ႐ုန္းမထြက္ႏိူင္ခဲ့။ ေဖာက္ထြင္းတတ္ေသာထိုအၾကည့္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကို သူမ ျမင္သြားၿပီလား စိုးစိတ္ဝင္သည္။ စိုးရိမ္ေသာ္မွ ဘာအတြက္စိုးရိမ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မေသခ်ာပါ။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္ ဘာကိုလိုခ်င္လို႔လိုခ်င္မွန္း ေရေရရာရာမသိတဲ့ေကာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ လိုခ်င္တာရယူလိုက္ဖို႔ သရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ေကာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမဟာ ကြၽန္ေတာ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မလိုခ်င္လွေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္…

တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္မယ္ မမသက္ဦးၾကြယ္….

(၂)

“ေဟ့ေကာင္ မင္းညိဳ  မင္းေလဒီႀကီးက တကယ့္ဇယားကြ၊ အျဖဴေကာင္ေတြနဲ႔မွတဲ့၊ ေဒၚလာစားႀကီးတဲ့ကြ”ဆိုေသာ ေအာင္ထြန္းျမတ္စကားကို အၾကည့္တစ္ခ်က္ ခပ္တည္တည္ျပန္ၾကည့္ေပးလိုက္သည္။

“ၾကည့္က်က္လည္းလုပ္ပါကြာ မင္းဘိုးေတာ္ၾကီးက အမ်ိဳးဂုဏ္ေမာက္တဲ့ဘဲၾကီး၊ သူမ်ားနဲ႔တူတာ မဟုတ္ဘူး”

“ေဟ့ေကာင္ သူရ မင္းလည္းေတာ္ကြာ”

ေအာင္ထြန္းျမတ္ေလသံေနာက္မွာ တစ္ဆက္တည္းလိုလိုေျပာလိုက္ေသာ သူရကိုပါ ေပေစာင္းၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းတို႔လို မိဘလုပ္စာထိုင္စားေနတဲ့ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ေဘာ္ေၾကာ့ေတြ မဟုတ္ဘူး”ဟု စိတ္ထဲက စကားလံုးျပင္းျပင္းေတြႏွင့္ ျပန္ေခ်မိသည္။ ဒီေကာင္ေတြမ်က္ႏွာက စပ္ျဖဲျဖဲေတာ့ မဟုတ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အတည္ေျပာေနမွန္းေတာ့ သိသာသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေကာင္စလံုးကို သိမ္းႀကံဳးၿပီး ဘုၾကည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ပါးစပ္ေတြ ပိတ္သြားၾက၏။

ေ႐ွ႕ကလက္ဘက္ရည္ခြက္ကို ငံု႔ေသာက္တဲ့ေကာင္က ေသာက္၊ မီးေသေနတဲ့ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညွိၿပီး ေကာက္ဖြာတဲ့ေကာင္က ဖြာႏွင့္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္က်စိမ့္လည္း ေအးစက္ၿပီ။ ေသာက္လိုစိတ္ မ႐ွိေတာ့။ ဆိုင္အျပင္က လူေတြသြားလာေနၾကသည္ကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ ညေနေစာင္းမို႔ အပူ႐ွိန္က က်စျပဳျပီ။

သူမႏွင့္ ပထမဆံုးေတြ႔တဲ့ညကို သတိရမိသည္။ နာက်င္စရာေတြပါ။ သူမနာက်င္မႈေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ အစိမ္းလိုက္ ကူးစက္ခဲ့ေသာညလည္းျဖစ္သည္။

“ကိုယ့္အေၾကာင္း ?”

သူမက မ်က္ခံုးမ်ားကိုပင့္ကာ ညာလက္မကို သူမရင္ညြန္႔ဆီျပန္ညႊန္ရင္း ရယ္ဟဟေမးသည္။

“ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း”

“ကိုယ့္အေၾကာင္းက ဘာမွ စိတ္ဝင္စားစရာမ႐ွိတဲ့ဟာ”

“ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားပါတယ္...ေျပာခ်င္တာသာ ေျပာပါ”

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူမအေၾကာင္း စိတ္မဝင္စားပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိစၥအလြဲတစ္ခုေၾကာင့္ စိတ္ေထြမူးေနခ်ိန္၊ ေရခဲခြဲျခင္းဟု ဆိုရမလား၊ ေအးတိေအးစက္ ဆက္ဆံမႈတစ္ခုကို မလိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ အေျခအေနအနည္းငယ္ပူေႏြးလာေစရန္ ေမးမိေမးရာ စကားစလိုက္ျခင္းပင္။

“အဲဒီအတြက္ ႐ွင္က တစ္ညစာေၾကးကို ေပးထားတယ္ဆိုပါေတာ့....။ ကိုယ့္ဧည့္သည္ေတြကို ကိုယ့္ပါစင္နယ္ေတြ ေျပာျပေလ့မ႐ွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ႐ွင့္ကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီေန႔က်မွ ကိုယ့္စိတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေဖာက္ခ်ပစ္ခ်င္ေနလို႔။ ကုိယ္အခု ေျပာျပမွာေတြက ႐ွင္ေပးမယ့္ တစ္ညတာေၾကးနဲ႔ မတန္မရာေတြဆိုတာကိုုေတာ့ ႐ွင္နားလည္ေပးစမ္းပါ...။ ကိုယ္ေျပာျပမွာက ကိုယ့္ဘဝအစစ္...၊ ေငြေၾကးနဲ႔မျဖတ္ႏိူင္တဲ့ကိုယ့္ဘဝအစစ္တစ္ခုကို ခုမွသိရတဲ့႐ွင့္ကို ခ်ျပရမွာ....”

ၾကီးက်ယ္လိုုက္တာ၊ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ သူမေျပာျပရမည့္ဘဝတစ္ခုအတြက္ တန္ရာတန္ေၾကး ျပန္အမ္းေပးရဦးမလိုလို...၊ ဒီမိန္းမစကားေတြက စီးစီးပိုးပိုး႐ွိလွေသာ္လည္း နားေထာင္ခ်င္ေအာင္ စြဲညိွဳ႕ေနျပန္သည္။ သူမ အတန္ငယ္တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး သူမေ႐ွ႕မွ ဘီယာတစ္ငံု ငံုုသည္။ ၿပီးမွ တစ္လံုးခ်င္း စသည္။

“ကိုယ္တို႔မွာ ညီအစ္မသံုးေယာက္႐ွိတယ္။ အစ္မက ကိုယ္ ဆယ့္ေလးႏွစ္မွာ ဆံုးသြားတယ္။ ေနမေကာင္းရာက ေဆးလည္းမကုႏိူင္၊ အစားအေသာက္လည္းခ်ိဳ႕တဲ့တာနဲ႔ လံုးပါးပါးတာပဲ။ ကိုယ့္ညီမေလးက ဆယ္ႏွစ္၊ ကိုယ္ စဥ္းစားတယ္။ ကိုယ္တို႔မွာ ပိုက္ဆံ႐ွိရင္ ကိုယ့္အစ္မ အဲလိုအျဖစ္ဆိုးနဲ႔ေသရမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အမ်ိဳးေတြဆိုတာကလည္း လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ ႐ွစ္တန္းမွာေလ...”

ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

“တိုတိုေျပာရရင္ ကို္ယ္ စားေသာက္ဆိုင္မွာ အလုပ္ဝင္တယ္။ အဲဒီကေန ဆိုင္႐ွင့္အဆက္အသြယ္နဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ပြဲစားအိမ္မွာ ေနရတယ္။ ကိုယ္လိုမိန္းကေလးေတြ ဆယ့္ ေလးေယာက္႐ွိတယ္။ ကိုယ္တို႔ လွလွပပဝတ္ရ စားရတယ္။ သံုးလတစ္ခါ ေဆးစစ္ေပးတယ္။ ရတဲ့ေၾကးရဲ႕ ေလးဆယ္ရာႏႈန္းကို ကိုယ္တို႔ရတယ္။ ေျခာက္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းကို အိမ္႐ွင္ပြဲစားတ႐ုတ္မက ယူတယ္။ ကိုယ္ ေပ်ာ္တယ္။ မေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေအာင္ေနတယ္။ ကိုယ့္မိဘကို ပိုက္ဆံပို႔ႏိူင္တယ္။ ကိုယ့္ညီမေလးကို ေက်ာင္းထားႏိူင္တယ္။ ဒါ အျမတ္ပဲ။ ကိုယ့္ဘဝ႐ွံဳးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ကိုယ္ျပန္ရခဲ့တဲ့အျမတ္က အဲဒါပဲ။ မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ...၊ ကိုယ့္ဘဝ ႐ွံဳးတယ္ျမတ္တယ္ ကိုယ္မေျပာလိုပါဘူး။ ဒါ ကိုယ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈပဲ။ နာက်င္ရတာေတြၾကားကပဲ ကိုယ္ေပ်ာ္ေအာင္ေနခဲ့တယ္။ ေယာက်္ားေတြဟာ ကိုယ္တို႔လိုမိန္းမေတြကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ေမတၱာနဲ႔ ၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူတို႔ဆႏၵတစ္ခုအတြက္ သူတို႔ၿပီးေျမာက္ခ်င္ၾကတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကြန္ဒံုးမသံုးခ်င္ၾကဘူး။ ေခ်ာ့ၿပီး သံုးခိုင္းရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေဆးေတြသံုးထားၿပီး လိုအပ္တာထက္ ပိုၾကာၾကာဆက္ဆံတတ္ၾကတယ္။ နာက်င္ရတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕အမူးသမားေတြဟာ မိန္းမေတြကို တိရစာၦန္တစ္ေကာင္ေလာက္ပဲ တန္ဘိုးထားၾကတာ။ သူတို႔ဟာ တကယ့္အ႐ိုင္းအစိုင္းေကာင္ေတြ၊ သရဲသဘက္ေတြ ဝင္ပူးေနသလိုပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ အိပ္ရာက မထႏိူင္၊ လမ္းေတာင္ မေလွ်ာက္ႏိူင္ေအာင္ နာက်င္လြန္းလို႔ ကိုယ္ ငိုေနခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြ ႐ွိခဲ့တယ္”

ရင္ထဲမွာ လွပ္ကနဲက်င္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သူမမ်က္ႏွာကုိၾကည့္လိုက္မိခ်ိန္ မီးအဝါေရာင္အရိပ္က်ေနေသာေအာက္မွာ သူမလည္တိုင္ကေသြးေၾကာကေလး တေဖာက္ေဖာက္ခုန္လႈပ္ေနတာကို ျမင္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ ခြက္ထဲကလက္က်န္ကို ေကာက္ေမာ့ပစ္လိုက္သည္။ လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပူဆင္းသြား၏။ သူမက ျပံဳးေထ့ရင္း စကားဆက္သည္။

“ေနာက္ေတာ့ အိမ္႐ွင္တ႐ုတ္မရဲ႕ေယာက်္ားက ကိုယ့္ကို ၾကံတယ္။ ကိုယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္တို႔အိမ္က မိန္းကေလးေတြအကုန္လံုး သူ႔လက္က မလြတ္ဘူး။ အိမ္႐ွင္တ႐ုတ္မကလည္း သိေပမယ့္ လႊတ္ထားတာပဲ။ ကိုယ္က အလိုမလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ရန္႐ွာလာေရာ။ ကိုယ္ဟာ အလုပ္သေဘာနဲ႔ ကိုယ့္ခႏၶာကို ေရာင္းစားေနခ်င္သာေနရမယ္။ အနိုင္အထက္ေစာ္ကားလာတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ေဆာရီးပဲ။ အသက္နဲ႔ လဲပစ္လိုက္မယ္”

“ဒါနဲ႔ ကိုယ့္ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ရဲ႕အကူအညီနဲ႔ ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့လည္း ကိုယ္ဟာ ဒီအလုပ္ပဲ၊ တစ္ျခားအလုပ္ေျပာင္းလုပ္ဖို႔ဆိုတာကို စိတ္လည္း မဝင္စားေတာ့ဘူး။ ကုိယ္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ၿပီေလ။  ႐ွင္ သိလား၊ ေသခ်ာတာက တ႐ုတ္ျပည္ကေယာက်္ားေတြျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာျပည္ကေယာက်္ားေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တို႔ဆီေရာက္လာတဲ့ေယာက်္ားေတြဟာ ရမက္ႀကီးၾကတာခ်င္းေတာ့ အတူတူပဲကြ...”

ေျပာၿပီး သူမက တဟားဟားေအာ္ရယ္ေနခဲ့သည္။  သူမစကားမွာ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေတြ စပ္ဖ်ဥ္းထူပူသြားခဲ့ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေယာက်္ားပါဗ်ာ....ခင္ဗ်ားကလည္း…။ ဘယ္ေယာက်ာ္းကမ်ား ခင္ဗ်ားတိုု႔ဆီကိုု တရားရွာဖိုု႔လာမွာမိုု႔လဲ….။

“ေဟ့ေကာင္ မင္းညိဳ သူရ ထကြာ ျပန္ၾကရေအာင္”

ေအာင္ထြန္းျမတ္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ဖ်ံကို ဖ်တ္ကနဲပုတ္ကာေျပာလာမွ ေ႐ွ႕က ေအးစက္ေနေသာ က်စိမ့္ကို တစ္က်ိဳက္ထဲေမာ့ခ်ကာ ပိုက္ဆံ႐ွင္းရသည္။ အေတာ္ေမွာင္ေနၿပီ။ လမ္းမီးမ်ားပ်က္ေနသည့္အျပင္ ေကာင္းကင္မွာ လလည္းမ႐ွိေသာညျဖစ္တာေတာင္ အေမွာင္မွာက်င့္သားရမ်က္လံုးမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို အိမ္ဆီ တည့္တည့္မတ္မတ္ပင္ ျပန္ေရာက္ေစခဲ့သည္။

သူမကေရာ အေမွာင္မွာက်င့္သားရေနသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပဲမဟုတ္လား၊ သူမက ေမွာင္တဲ့အလုပ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္က မေပ်ာ္ႏိူင္တဲ့အလုပ္ထဲမွာ ေမွာင္ေနသူ၊ ဘာထူးေသးလဲ သူရေရာ ေအာင္ထြန္းျမတ္ေရာ ေက်ာင္းၿပီးလို႔မွ ဘာလုပ္ရမယ္ ဘာကိုင္ရမယ္ မသိတတ္ၾကေသး၊ အေမွာင္မွာ ေယာင္လည္လည္ေတြပါပဲ...

ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး တကယ့္အေမွာင္ေတြထဲမွာ...။

(၃)

တခါ သူမႏွင့္ လိုုင္စင္ရံုုးမွာ၊ ေနာက္တခါ စာအုုပ္ဆိုုင္မွာ၊ စာအုုပ္ဆိုုင္မွာေတြ႔ေတာ့ စာအုုပ္စင္ေပၚက စာအုုပ္ေတြကုုိ သူမ ဆာဆာေလာင္ေလာင္ၾကည့္ပံုုကိုု ဘာရယ္မဟုုတ္ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်စြာ ျပံဳးခဲ့မိေသးသည္။ ေနာက္တခါ ေကာ္ဖီဆိုုင္မွာ၊ ေနာက္ေတာ့ သူမႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ မၾကာမၾကာဆိုတာလို ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ ခုုဆိုု သိခဲ့ခင္ခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါက္ခဲ့ၿပီ။ ေျပာမျပတတ္ေသာ ခ်ည္ေႏွာင္မႈတစ္ခုက သူမႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ၾကား နားလည္မႈခ်င္းတူမွ်စြာ ႐ွိလို႔ေနခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ပိုလို႔ သိခ်င္လာခဲ့ၾကသည္။

ကြၽန္ေတာ္ NGOတစ္ခုမွာ အလုပ္သစ္ဝင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သခ်ာၤနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ေအာင္ထြန္းျမတ္က သူ႔အေဖကုမၸဏီမွာပဲ ဂ်ီအမ္ဝင္လုပ္ေနေၾကာင္းႏွင့္ သူရကေတာ့ ကယ္မစ္စထရီဘြဲ႕ရၿပီး အျပင္အလုပ္႐ွာမရႏိူင္ေသးခင္ သူ႔အေမေ႐ႊဆိုင္မွာကူထိုင္ေပးရင္း ပန္းထိမ္ဖိုကို ဦးစီးလုပ္ေနေၾကာင္းေတြ ကြၽန္ေတာ္ သူမကိုေျပာျပျဖစ္သည္။ သူမႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္အေျပာႏွင့္ပင္ ရင္းႏွီးလို႔ေနခဲ့ၿပီ။ သူမကလည္း သူမအေမ  မိုးကုတ္ရိပ္သာမွာ ရာသက္ပန္ေယာဂီအျဖစ္ ဝင္သြားေၾကာင္း၊ သူ႔ညီမေလး ေဆးေက်ာင္းၿပီးေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ညီမေလးေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အခါ သူမအသက္႐ွဴေခ်ာင္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေငြေၾကးမတတ္ႏိူင္ခဲ့လို႔ ပစ္လိုက္ရတဲ့အစ္မအႀကီးအတြက္  ႏြမ္းပါးသူေတြကို ညီမငယ္ေလးအား အခမဲ့ေဆးကုေပးေစမွာျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားေျပာျပသည္။ သည္လိုႏွင့္ သူမႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ၾကားအလႊာက ပါးသည္ထက္ပါးလ်လို႔လာခဲ့သည္။

တစ္ည...

ထိုတစ္ညက ကြၽန္ေတာ္ အနည္းငယ္ေထြေနခဲ့သည္။ ႐ွား႐ွားပါးပါး သူမ အားလပ္ေသာညတစ္ညမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ုပ္႐ွင္အတူၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ ရုုပ္ရွင္ရံုုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ သူမကိုု နမ္းျဖစ္သည္။ အိမ္အျပန္ တက္ကစီေပၚေရာက္ေတာ့ မူလငွားထားသည့္လမ္းဆံုးကိုမဟုတ္ဘဲ ဟိုတယ္တစ္ခုကို ေမာင္းဟု ကြၽန္ေတာ္က နာမည္႐ြတ္ျပေတာ့ ကားသမားက ခ်က္ခ်င္းလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသည္။ သူမ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖ်တ္ကနဲသာၾကည့္ၿပီး ဘာမွေတာ့ မေျပာ။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ သူမကို သိမ္းႀကံဳးေပြ႔ဖက္ထားမိသည္။ သူမက ကြၽန္ေတာ့္လက္မွာ အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္လို ေပ်ာ့ေခြေနခဲ့သည္။ ခဏေနေတာ့ သူမကို ေပြ႔ခ်ီကာ ခုတင္ေပၚသာသာေလးခ်ေပးလိုက္သည္အထိ  ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ် သူမ မဆို။ ကြၽန္ေတာ့္ေသြးေတြ ပူေႏြးလႈပ္႐ွားလ်က္႐ွိသည္။ သူမပါးျပင္ကို အထပ္ထပ္ နမ္းေမႊးေနလ်က္က လႊတ္မေပးလိုက္ခ်င္။

သူမက သူမကိုယ္ေပၚ စီးမိုးထားေသာ ကြၽန္ေတာ့့္ရင္ဘတ္ကို တြန္းဖယ္ရင္း ခဏေလးဟုဆိုကာ 

သူမလက္ကိုင္အိတ္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ရာကို ထုတ္ယူသည္။

စထေရာ္ဘယ္ရီလား ငွက္ေပ်ာသီးလားဟု ကျပက္ကေခ်ာ္ျပံဳးစစေမးေနေသာ သူမလက္ထဲက ကြန္ဒံုးမ်ားကိုလွမ္းယူကာ စားပြဲေပၚပစ္တင္လ်က္ "မသံုးပါဘူး မေတာ္တဆ ကေလးရေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ၊ ကေလးရိွတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ လက္ထပ္ယူမွာ"

ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုု သည္စကားေတြ ေျပာမိမွန္း မသိလိုုက္ပါ။

သူမက ဟက္ကနဲရယ္သည္။ ခဏကေလးပဲ။ မ်က္ႏွာကိုျပန္တည္ကာ "ကိုယ္က ညိဳ႕ကို လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ ညိဳနဲ႔အတူေနဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ႐ွင္းလား နားလည္လား"

သုူမက ေျပာေျပာဆိုဆို စားပြဲေပၚကကြန္ဒံုးႏွစ္ခုလံုးကို သူမလက္ကိုင္အိတ္ထဲျပန္သိမ္း၊ ဘရာဇီယာခ်ိတ္ကို လက္ေနာက္ျပန္တပ္လိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚကတီ႐ွပ္အနက္ေရာင္ကို ေခါင္းမွစြတ္ခ်ကာ ျပန္ဝတ္ေလသည္။

တီ႐ွပ္အနက္ေရာင္ဟာ သူမကိုယ္ ေကာက္ေၾကာင္းလွလွေပၚမွာ ပံုပန္းက်နစြာ လင္းထင္းသြယ္လ်လို႔....

“ေနဦး ညိဳက ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကို မက္ေမာတာလား၊ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေရာ ခ်စ္လို႔လား”

ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ဖ်န္းကနဲပူေႏြးကာ နာက်င္သလိုလို၊ ႐ွက္ရႊံ႕သလိုလိုစိတ္တစ္ခု ရင္ဘတ္ထဲက ႐ုန္းႂကြလ်က္ရိွေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သူမအေမးကို ျပန္မေျဖျဖစ္ခဲ့။ သူမကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အေျဖကို ေစာင့္မေန၊ ထပ္လည္းမေမးပါ။

ျပန္ၾကစို႔ဟုဆိုကာ ကုလားထိုင္ေနာက္မီမွာ လႊားတင္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ့္႐ွပ္အက်ႌကိုယူကာ ၾကယ္သီးေစ့ေတြတစ္လံုးစီ ျပန္တပ္ေပးေနေသာသူမမ်က္ႏွာကို စီးမိုးၾကည့္မိသည္။ တကယ္တမ္း ဒီမိန္းမဆီက ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တာ ဘာပါလိမ့္...။

ညစာအတူစားစဥ္ ေသာက္ခဲ့ေသာ၀ိုင္အနီက ခုမွပင္ မူးယစ္ေ၀သီလာသလို ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေတြ ႐ုတ္ခ်ည္း အံုခဲ၍လာေလသည္။ သူမက ကြၽန္ေတာ့္အေျခအေနကို သိသည္ထင့္၊ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရေအးေအးတစ္ခြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတိုက္သည္။ ကုလားထိုင္မွာ ခဏျပန္ထိုင္ခိုင္းသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေျခအေန ၿငိမ္သက္စျပဳလာခ်ိန္မွာ သူမ စကားစသည္။ ေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္ ညိဳဟု ေျပာေသးသည္။

"အခ်စ္ဆိုတာကို ကိုယ္ကေတာ့ ဒီလိုသေဘာေပါက္တယ္။ မဟာျမတ္မုနိဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ႐ွိတဲ့ ေၾကး႐ုပ္ႀကီးေတြကို ႐ွင္ သိတယ္မဟုတ္လားညိဳ...အရင္တုုန္းက ရခိုင္ျပည္ကိုျပန္ျပန္ေျပးလို႔  ေျခေထာက္ေတြကို သံႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္၊ လက္ေတြကို ျဖတ္ထားရတယ္ဆိုတဲ့အ႐ုပ္ႀကီးေတြေလ"
"အဲဒီအ႐ုပ္ႀကီးေတြကို လူေတြက ဗိုုက္ပြတ္ၿပီး ဗိုုက္နာေပ်ာက္ေအာင္ ဆုေတာင္းၾက၊ ေခါင္းပြတ္ၿပီး ေခါင္းမူးေပ်ာက္ေအာင္ ဆုေတာင္းၾက၊ တစ္ခ်ိဳ႕ မ်က္စိၾကည္ေအာင္ဆိုၿပီး အ႐ုပ္ႀကီးေတြမ်က္စိကိုႏိႈက္ၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္ၾကတာ၊ တကယ္တမ္း ဆုေတာင္းၾကတဲ့သူေတြ ခံစားရတဲ့ေရာဂါေပ်ာက္သလားဆိုေတာ့ မေပ်ာက္ဘူး။ အ႐ုပ္ႀကီးေတြခမ်ာမွာလည္း ဗိုုက္ေတြ ေခါင္းေတြ မ်က္စိေတြမွာ ေပါက္ျပဲ ခ်ိဳင့္ခြက္ဝင္ၿပီး ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္က်န္ရစ္ရ႐ွာတာ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ဘာအက်ိဳးမွ မ႐ွိဘူး။ သက္သာလို သက္သာျငား ခဏတျဖဳတ္ စိတ္ကိုုလွည့္စားၾကတာ၊ အဲဒါပဲ အခ်စ္ဆိုတာ...."
ကြၽန္ေတာ္စိတ္လႈပ္႐ွားလာလွ်င္လုပ္တတ္ေသာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို လက္မႏွင့္လက္ခလယ္ၾကားထည့္ကာ ဖိညွစ္ေနရာက သူမမ်က္ႏွာကို ဖ်တ္ကနဲလွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
ထိုထိ႐ွရာအနာတရမ်ားအား စီရီျဖန္႔ခင္းၾကည့္ျခင္းက ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ အိပ္ရာဝင္ပံုုျပင္မွ်သာပါပဲ…၊ သည္လိုုပဲထားလိုုက္ဖိုု႔ ေကာင္းပါသည္။

သူမကို ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

အဲသည့္ညက အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ လႈပ္ေနခဲ့သည္။ တစ္ညလံုးလည္း ေကာင္းေကာင္းအိပ္မရခဲ့။ သူမေရာ အိပ္လို႔ေပ်ာ္ပါ့မလား။ ကြၽန္ေတာ္ သူမကို ပူေႏြးလႈပ္႐ွားစြာ သတိရလို႔ ေနခဲ့ပါသည္။  

(၄)

အလုပ္ကိစၥႏွင့္ နယ္ေတြဆင္းရတဲ့အခါ သူမနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ တစတစ အဆက္အသြယ္ၾကဲပါးလာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဖုန္းေျပာျဖစ္ၾကေသာ တခါတရံမ်ားမွာ သူမက သူမအေၾကာင္းေတြအကုန္နီးပါး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပေလ့႐ွိသည္။ အကုန္နီးပါးဟု ကြၽန္ေတာ့္ဖာသာေသခ်ာသည္။ အကုုန္နီးပါး…. ထိုုအကုုန္နီးပါးကလည္း တကယ့္ကိုု နာက်င္စရာေတြခ်ည္းသာျဖစ္ေတာ့ သည္မိန္းမဟာ သည္လိုုအပူေတြထဲက ဘယ္လိုုမ်ား လူးလဲရွင္သန္ေနတာပါလိမ့္ဟုု ေတြးမိရသည္။

“ၿပီးခဲ့တဲ့လက ညီမေလး ဘြဲ႔ယူတယ္။ အေမ့ကိုု ရိပ္သာက ခနထြက္ၿပီး ညီမေလးနဲ႔ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္လိုုက္ဖိုု႔ ကိုုယ္ အဝတ္အစားကအစ စီစဥ္ခဲ့တယ္။  ကိုုယ့္မွာ ဒီညီမေလးတစ္ေယာက္ပဲ အားကိုုးဖိုု႔ရွိတာ။ အားကိုုးတယ္ဆိုုတာကလည္း ကိုုယ့္တစ္ေယာက္ထဲအတြက္၊ ေငြေၾကးအတြက္ မဟုုတ္ဘူး။ အေမ့အတြက္ ၿပီးေတာ့ ေငြေၾကးမတတ္ႏိူင္တဲ့လူနာေတြအတြက္ အခမဲ့ေဆးကုုေပးဖိုု႔။ ကိုုယ့္အတြက္ဆိုုတာက ပီတိေလးတစ္ခုုခံစားဖိုု႔သာ ကိုုယ္ လိုုခ်င္ခဲ့တာ။ အဲ့ဒီေန႔က ကိုုယ္ တေနကုုန္ အျပင္ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့တယ္။ ဦးတည္ရာမဲ့ ေလလြင့္ေနလိုုက္တာ၊ ညမိုုးခ်ဳပ္ထိပဲ။ သိလား၊ ညီမေလးနဲ႔ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ကိုု ကိုုယ္ လိုုက္မသြားျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ကိုုယ့္ေၾကာင့္ ညီမေလးဂုုဏ္ငယ္မွာ ကိုုယ္ စိုုးတယ္။ ညီမေလးကလည္း အတင္းမေခၚပါဘူးေလ (သူမက ဟက္ကနဲတခ်က္ရယ္သည္)။ အဲဒီေန႔က ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္အေနာက္ဘက္ အင္းလ်ားကန္စပ္မွာ ကိုုယ္ ထိုုင္တယ္၊ တစ္ေယာက္ထဲ ငိုုတယ္၊ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုု ညီမေလးနာမည္နဲ႔ ခံုုနံပါတ္ေခၚေနၿပီလား၊ အေမကေရာ လက္ခုုပ္မတီးႏိူင္ေလာက္ေအာင္မ်ား ဝမ္းသာေနမလား၊ မ်က္ရည္က်ေနမွာလား၊ ဓါတ္ပံုုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုုက္ေနၾကမလား၊ ေတြးရင္း မ်က္ရည္က်ရတယ္ ညိဳ…”။

ဖုုန္းထဲက သူမအသံကိုုနားေထာင္ရံုုႏွင့္ သူမဘယ္ေလာက္နာက်င္ခဲ့ရမွန္း ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုု႔ရသည္။ သူမႏွင့္ေဝးေနစဥ္ သူမလိုအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထံ ကြၽန္ေတာ္သြားခဲ့ေသးေၾကာင္းကိုုေတာ့ သူမကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာမျပခဲ့ပါ။ အဲသည္တစ္ခ်ိန္လံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို သတိရေနခဲ့တယ္လို႔ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားယံုမွာလား မမသက္ဦးၾကြယ္...။

ေနာက္တစ္လအၾကာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ဖုန္းေျပာျဖစ္စဥ္  သူမ၏အလုပ္ေဖာ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဒုကၡျဖစ္ေနလို႔ သူမ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေနရေၾကာင္းေျပာလာသည္။

”လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ ကိုယ္တို႔လိုမိန္းကေလးေတြဘက္မွာ မ႐ွိၾကဘူး ညိဳ၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကို လူႏွစ္ေယာက္လာေခၚသြားၿပီး ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ လူေလးေယာက္က ဝိုင္းေစာ္ကားၾကတယ္။ သူက နာက်င္လြန္းလို႔ ႐ုန္းကန္ရင္း လူတစ္ေယာက္ကို ပါး႐ိုက္လိုက္မိေတာ့ သူ႔ကို ေယာက်ာ္းႀကီးေလးေယာက္က ခ်ုပ္ၿပီးဝိုင္း႐ိုက္လိုက္ၾကတာ ညိဳရယ္....။  ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းဟာ ဆန္ျပဳတ္က်ဲက်ဲကိုေတာင္ တကြၽတ္ကြၽတ္စုတ္သပ္ရင္း နာနာက်င္က်င္မ်ိဳခ်ေနရတယ္။ သူ အလုပ္ျပန္မလုပ္ႏိူင္ေသးခင္ သူ႔မိသားစုကို ဘယ္သူေကြၽးထားမလဲ၊ သူ႔ဗိုုက္ထဲ အစားဝင္ေအာင္ ဘယ္သူခြံ႔မလဲ၊ သူ႔ညတြက္ခေတြနဲ႔ သူ႔မိသားစုပါးစပ္စိုေနရတာ ညိဳရဲ႕...။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြအတြက္ ကိုယ္တို႔ ဘယ္ကိုတိုင္ၾကားရမလဲ၊ ဘယ္လိုတရားက ကိုုယ္တိုု႔ကိုုေစာင့္ေ႐ွာက္မလဲ”

သူမအသံဟာ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ အက္ကြဲၾကမ္း႐ွေနခဲ့သည္။ အနားမွာရွိလ်င္ေတာင္ သူမလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္အားေပးရံုုမွ်သာ ကြၽန္ေတာ္တတ္ႏိူင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝဟာ သူမကိုုယ္တိုုင္ ယံုုယံုုၾကည္ၾကည္ပုုခံုုးေပၚထမ္းထားရတဲ့ဝန္ေတြေအာက္မွာ ေနသာထိုုင္သာပါလ်က္ လူကိုုလူလိုုမျမင္ႏိူင္တဲ့ လူေတြရဲ႕မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြထဲမွာ မထူႏိုုင္ေအာင္ ျပိဳလဲေနရေတာ့မွာလား။

တန္ဘိုုး…၊ 

လူေတြသတ္မွတ္ထားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဘိုုးဆိုုတာကိုု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနျဖစ္သည္။ လမ္းမေပၚ တေငြ႔ေငြ႔ယိမ္းထိုုးေနေသာ တံလ်ပ္အပူမ်ားကိုု ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရင္းက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲအထိ ပူေလာင္လာရသည္။  ကၽြန္ေတာ္ကေရာ…၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုုယ္ပိုုင္ပိုုက္ဆံႏွင့္ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္အိမ္တလံုုး မဝယ္ႏိူင္ေသး၊ ကားဝယ္စီးတာေတာင္ အေဖ့ဆီက လိုုတာဆြဲေနရေသးတဲ့ေကာင္။ ရူးသလိုုေၾကာင္သလိုုႏွင့္ေမ့ထားကာ အေဖ့အေၾကြးေတာင္ ေၾကေအာင္မဆပ္ႏိူင္ေသးတဲ့ေကာင္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကိုုမွ လမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ေပၚေရာက္ဖိုု႔ တည့္မတ္ေနရဆဲမွာ….၊ သူမကေတာ့ အျမဲတမ္းကၽြမ္းေျမ့ေနရေသာ ဘဝထဲမွာ အပူသားက်ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ျဖစ္သည္။

သူမဟာ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီမွာ ေႏြခ်ည္းပဲသီးသန္႔ရွိေသာ နယ္ျမိဳ႕ကေလးတစ္ခုုလိုု ပူေလာင္ႏြမ္းပါးေလသည္။

(၅)

ေႏြတစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ လမ္းမေပၚ တံလွ်ပ္ေတြ တလူလူလြင့္ယိမ္းေနတာကို ကြၽန္ေတာ္အမွတ္မဲ့ေငးေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာဆိုင္က ကားလမ္းနံေဘးကပ္လ်က္မွာမို႔ ျဖတ္ေမာင္းသြားသည့္ကားမ်ားေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္စိ္တ္ေတြေျပးေျပးလိုက္သလို ေနာက္က လိုက္ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။

ဟိုကားေပၚမွာ ပါသြားတာ မမသက္ဦးၾကြယ္မ်ားလား...။ သူမ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္…

သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အၾကား အခ်စ္ရွိခဲ့သလား၊  ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာျပန္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးအၾကားက ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းထိေတြ႔ရင္းႏွီးမႈသည္ အခ်စ္တစ္ခုလံုးႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ေတာ့ ေသးေကြးလြန္းေသာ အမႈန္တစ္စသာျဖစ္မည္။  တခါတရံလြမ္းဆြတ္မႈမ်ား၌ ထိုေတာင့္တမႈ မပါ။ စိုးစဥ္းမွ်ပင္ မပါဝင္ပါ။ သူမသာ ကြၽန္ေတာ့္အနား႐ွိလ်င္ဆိုေသာ ႐ူးသြပ္တမ္းတမႈသည္ အျဖဴစြတ္စြတ္ျဖစ္ၿပီး ထိေတြ႔ပတ္သက္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ေလာင္ကြၽမ္းပူေႏြးရသည္ဟူေသာ ႐ုပ္ဝါဒီဆန္ဆန္အယူအဆကို သူမေရာ ကြၽန္ေတာ္ပါ လက္မခံလို။ သို႔ေသာ္ ခုခ်ိန္မွာ သူမရင္ခြင္ထဲ ကြၽန္ေတာ္႐ွိေနခ်င္ပါသည္။ သူမႏွလံုးခုန္သံကို ကြၽန္ေတာ့္ ညာဘက္နားႏွင့္အပ္လ်က္ ၾကားနာခ်င္ပါသည္။ သူမႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ညွိဳးႏွင့္ ဖြဖြထိၾကည့္ခ်င္ပါေသးသည္။

“တကယ္ဆိုု အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ဒီလိုုရင္းႏွီးမွႈေတြက ကိုုယ့္အတြက္ အဆန္းမွမဟုုတ္တာပဲ ညိဳသိလား…၊ ညိဳက ညိဳျဖစ္ေနလိုု႔…” သူမအေျပာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ပူေႏြးလွႈပ္ရွားခဲ့မိဖူး၊  ေနာက္ေတာ့လည္း ဒါဟာ ေယာက်ာ္းတိုုင္းကိုု သူမေျပာေနက်မဟုုတ္ဘူးလိုု႔ မင္းေျပာႏိူင္လိုု႔လားမင္းညိဳဟုု ကိုုယ့္ဖာသာျပန္အေမးမွာ ေအးခဲၿငိမ္သက္သြားရျပန္သည္ပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ သူမ ထားရွိေသာသံေယာဇဥ္က သူမတကယ့္ရင္ထဲလာတာဟုု သူရႏွင့္ေအာင္ထြန္းျမတ္ကိုုေျပာျပလ်င္ေတာ့ မင္းညိဳ မင္းေသာက္ရူးလားဟုု ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ဝိုုင္းဆဲၾကမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပင္။ ထားပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ရင္ဆိုုင္ဝံ့လိုု႔လား၊ အရင္ဆံုုး မိဘအသိုုင္းအဝန္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ပတ္ဝန္းက်င္…၊ ေနာက္ဆံုုး ကၽြန္ေတာ္ကိုုယ္တိုုင္…။

“မင္း သက္ထားကိုု ဘယ္လိုုျမင္လဲ မင္းညိဳ”

သူရအေမးကိုု ေအာင္ထြန္းျမတ္ကပါ ေမးဆတ္ျပရင္း ေျဖ ေဟ့ေကာင္ဟုု ဆိုုသည္။

“သက္ထားကိုု ပိုုးဟပ္ျဖဴကေလးတေကာင္လိုု႔ပဲ ျမင္တယ္။”

“ေသနာ မင္းကိုု ဘယ္လိုုခံစားရလဲေမးတာ၊ မင္းဘိုုးေတာ္ၾကီးက ေကာင္မေလးဟာ သူ႔မိတ္ေဆြရဲ႕သမီးလည္းျဖစ္၊ ဆရာဝန္မေလးလည္းျဖစ္ေတာ့ မ်ိဳးရိုုးေရာ ဂုုဏ္ေရာ သေဘာက်ေနတာ ကိုုယ့္လူ”

သက္ထားက ျဖဴစင္သေလာက္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေကာင္မေလးတေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ သက္ထားေမြးေန႔တုုန္းက သူတိုု႔ျခံထဲကခံုုတန္းမွာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးရင္း ပါးကိုုနမ္းခဲ့ဖူးတာ၊ အဲဒီေနာက္မွာ ဘာမွလည္း ထပ္ျဖစ္မလာ။ ေကာင္မေလးက ကိုုကိုုေခၚေသာအသံမွာ သူ ရင္မခုုန္။

ညိဳဟုု ေခၚတတ္ေသာ ရွတတအသံတခုုကိုု သတိရမိျပန္သည္။ မမသက္ဦးၾကြယ္….

သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ျဖစ္ၾကတာ ၾကာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ နယ္ဘက္ေရာက္ေနေသာအခ်ိန္ေတြ၊ သူမ ဘာေတြလုုပ္ေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ ဖုုန္းအဆက္အသြယ္လည္း ျပတ္ေတာက္သေလာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔က ဘာေတြလဲ၊ သူမကိုု လြမ္းဆြတ္တယ္ေျပာရေအာင္….။ သိုု႔ေသာ္ သူမႏွင့္ပတ္သက္လ်င္  အတိုုင္းအတာတခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိခဲ့ရွခဲ့သည္ ထင္ပါသည္။

ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း ေမာ့ၾကည့္ေတြ႔ျမင္ေနရသည့္မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ....၊ နံရံေတြေပၚမွာ....

(၆)

ဆံုုေနက်ေကာ္ဖီဆိုုင္ေလးမွာ သူမ ခ်ိန္းေတာ့ မေတြ႔ရတာၾကာၿပီမိုု႔ စိတ္လွႈပ္ရွားစြာပင္ အိုုေခေလဟုု ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာခဲ့မိသည္။ သူမ ဘယ္လိုုမ်ားရွိေနပါလိမ့္၊ သူမအသံကေတာ့ အရင္လိုုေႏြးေထြးရွတဆဲ။  ေကာ္ဖီတခြက္မွာကာ ထိုုင္ေသာက္ရင္း သူမကိုု ေစာင့္ရသည္။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ ေစာေရာက္ေနတာ။

ေကာ္ဖီဆိုုင္ေလးက မေျပာင္းလဲပါ။ မီႏူးအသစ္ေတြ တိုုးလာတာတစ္ခုုပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေစ်းလည္း အနည္းငယ္တက္သြားတာတစ္ခုုပဲ။ ေကာ္ဖီအရသာက အရင္အတိုုင္း၊ ခံုုေတြ စားပြဲေတြ ေနရာခ်ထားတာကလည္း အရင္အတိုုင္းပဲျဖစ္သည္။

“ညိဳ ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား”

အသံက ကၽြန္ေတာ့္အေနာက္ဘက္မွ လာသည္။ ဝင္ေပါက္ကိုု ေက်ာခိုုင္းထားေသာ ခံုုမွာထိုုင္ေနသည္မိုု႔ အသံလာရာ သူမဆီကိုု လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိရသည္။ သူမ အနည္းငယ္ ျပည့္လာသည္၊ သူမဆံပင္ေတြ ရွည္လာၿပီ။ မ်က္ဝန္းေတြကမူ လက္ေမွာင္ဆဲ။

“ေကာ္ဖီပဲလား”

ကၽြန္ေတာ့္အေမးကိုု သူမက ေခါင္းညိတ္သည္။

ဘာကစလိုု႔ ဘာကိုုေျပာရမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ သူမမ်က္ႏွာအေျပာင္းအလဲကိုုသာ အေသးစိတ္ၾကည့္ေနမိသည္။  သူမညာဘက္လက္သူၾကြယ္မွာ ေရႊလက္စြပ္ကေလးတကြင္း။ အရင္လိုု သူမမ်က္တြင္းေလးေတြ ညိဳေမွာင္မေနဘဲ ျပည့္ေနတာကိုုေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာရသည္။ သူမအေမ ရိပ္သာမွာပင္ ေယာဂီဝတ္ႏွင့္ဆံုုးသြားတာ ၁ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည့္အေၾကာင္း၊ ညီမေလးက အထူးကုုျဖစ္ဖိုု႔ ဘြဲ႔လြန္ဆက္တက္ေနေၾကာင္း၊ သူမေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုု ရိုုးရိုုးဆရာဝန္ဘြဲ႔ႏွင့္ ေဆးခန္းထိုုင္ ေဆးကုုၿပီးရပ္တည္ဖိုု႔က ထင္သေလာက္မလြယ္လွေၾကာင္းေတြ…၊ သူမေျပာသမွ် ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ေနမိသည္။

တေလာက debateတခုုမွာ ျပည့္တန္ဆာလုုပ္ငန္းကိုု တရားဝင္မွတ္ပံုုတင္သင့္သလားဆိုုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးသြားၾကတာ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုုက္ရစဥ္ သူမကိုု ေျပာျပရဦးမည္ဟုု ေတြးထားခဲ့ဖူးသည္။ ထိုုေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ျပည့္တန္ဆာလုုပ္ငန္းကိုုတရားဝင္မွတ္ပံုုတင္သင့္ မတင္သင့္ အျပင္၊ ေဆးဝါးမွန္မွန္ကုုသေပးမွႈေတြ ရရွိဖိုု႔၊ အႏိူင္အထက္ျပဳမူခံရလ်င္ တိုုင္တန္းႏိူင္ဖိုု႔ စတာေတြပါဝင္သည္။ 

သူမသာ နားေထာင္ရလ်င္ စိတ္ဝင္စားမွာ…။

“လာၿပီ…”

သူမက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာဘက္ကိုု ကဲၾကည့္ကာ ဆိုုသည္။

“လာ ကိုုၾကီး ဒီမွာထိုုင္”

သူမက သူမေဘးမွခံုုကိုု ငဲ့ၾကည့္ရင္း ကိုုၾကီးဆိုုေသာအမ်ိဳးသားကိုု ထိုုင္ခိုုင္းလိုုက္သည္။

“ကိုုၾကီး ဒါက မဦးေျပာေျပာေနတဲ့ မင္းညိဳဆိုုတာေလ၊ မဦးသူငယ္ခ်င္းေပါ့”

ကားေသာ့အိတ္ကိုု ခါးမွာခ်ိတ္လိုုက္ၿပီး၊ လက္ကမ္းေပးလာေသာ ကိုုၾကီးဆိုုသူကိုု အလိုုက္တသင့္ျပန္လည္လက္လွမ္းရသည္။ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းဆိုုေသာ အသံုုးအႏွုုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ တင္းကနဲျဖစ္သည္။

“ကိုုယ္ အခုု စတိုုးဆိုုင္ေလး ဖြင့္ထားတယ္ ညိဳ၊ ဆိုုင္မွာတင္ဖိုု႔လိုုသမွ်ေတြကိုု ကိုုၾကီးပဲ စီစဥ္ေပးတာ။ ၆လေလာက္ရွိၿပီဆိုုေတာ့ လည္ပတ္စျပဳလာပါၿပီ။ ညိဳ အဲ့ဘက္ေရာက္ရင္ ဝင္ခဲ့ေလ၊ စတိုုးဆိုုင္နဲ႔ကပ္လ်က္မွာ စာအုုပ္ဆိုုင္ေလးပါ တြဲဖြင့္ထားတယ္ သိလားညိဳ….”

သူမ စာအုုပ္ေတြကိုု ဘယ္ေလာက္ႏွစ္သက္စြာဖတ္ေလ့ရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သတိရရသည္။

“ဖိတ္လိုုက္ဦးေလ မဦး”

“ဟုုတ္သားပဲ၊ စကားေျပာေကာင္းေနတာ ေမ့ေတာ့မလိုု႔”

သူမက လက္ကိုုင္အိတ္ထဲက စာအိတ္အျဖဴတအိတ္ကိုု ထုုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ကမ္းေပးလိုုက္သည္။

ဆက္ဆက္လာေစခ်င္တယ္ေနာ္ ညိဳ ဟုု ေျပာသြားေသးသည္။

ေႏြရာသီတမ်ိဳးတည္းရွိတဲ့ကၽြန္ေတာ့္နယ္ျမိဳ႕ကေလး ေအးခ်မ္းစိုုျပည္လာေတာ့မွာလား…

သူမ လိုုခ်င္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ သူလိုုကိုုယ္လိုုအိမ္ေထာင္သည္မိန္းမေတြဘဝမွာ သူမ ေပ်ာ္ပါေစ…။

(၇)

အိပ္မက္တစ္ခုု ေပ်ာက္သြားသူလိုု ခံစားဖူးပါသလား….။

တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မဟုုတ္ဟုု သိထားေပမယ့္ အိပ္မက္တခုုအစျပန္ရွာမရသူလိုု နံနက္မိုုးအလင္းက ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔က အိပ္မက္ခဲ့တာမွ မဟုုတ္ဘဲ။ ပိုုလိုု႔ပင္ ေၾကကြဲရပါသည္။ ဘာအတြက္ ေၾကကြဲရပါလိမ့္…စဥ္းစားေတာ့လည္း မေသခ်ာျပန္။

သူငယ္ခ်င္း…၊ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ဟာ သံေယာဇဥ္ၾကီးေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူမပါးျပင္သြယ္ကိုု လွပ္ကနဲျမင္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နာက်င္ရသည္။ အေမွာင္ထဲကေန လင္းခ်င္းသြားေတာ့မယ့္ သူမအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာရမည္ထင္ပါသည္။ ထင္ပါသည္….၊ ထိုုစကားလံုုးအသံုုးအႏွုုန္းကိုု သူမ မႏွစ္သက္ပါ၊ ညိဳဟာ အျမဲတမ္း မေရမရာနဲ႔ဟုု ဆိုုခဲ့ဖူးသည္။

သူမ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဝယ္ေပးခဲ့ဖူးေသာ စာအုုပ္မ်ားကိုု ပါ့ကင္လွလွႏွင့္ ထုုပ္ပိုုးသည္။ သူမေပးခဲ့ေသာ လိပ္စာအတိုုင္း လိပ္မူသည္။ ထိုုစာအုုပ္မ်ားထဲမွာ “ပိုုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုုယ္ပဲျဖစ္ပါေစ”လည္းပါဝင္သည္။ ထိုုစာအုုပ္ကိုုေပးစဥ္က ပိုုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုုယ္ပဲျဖစ္ပါေစဟုု သူမႏွဳတ္မွရြရြဆိုုရင္းေပးခဲ့တာကိုု သူမ သတိရပါေစ ဆုုေတာင္းသည္။ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္လိုုခ်င္ခဲ့တဲ့မိန္းမ မဟုုတ္ဘူး၊ ႏွႈတ္ခမ္းမ်ားကိုု တင္းေစ့ရင္း စိတ္က နာနာရြတ္ဆိုုရသည္။

သူမေပးခဲ့ေသာ ဖိတ္စာကိုုေတာ့ ထိုုေန႔က အိမ္အျပန္လမ္းမွာပင္ လႊင့္ပစ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။

ခ်စ္ၾကည္ေအး

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း 
ေမလ, ၂၀၁၈

သရုပ္ေဖာ္ - ဗဂ်ီလင္းဝဏၰ