IC ည

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔ညက တီးဝိုင္း သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။  တီးဝိုင္းနာမည္က One Tea မဟုတ္ပါဘူး။  One Tea က one of the sponsors ပါ။   တကယ္တီးမဲ့ တီးဝိုင္းနာမည္က IC လို႔ ခ်စ္စႏိူး ေခၚၾကတဲ့ Iron Cross ပါ။ အဲဒီ One Tea ဆိုတဲ့ စာလံုး အႀကီးႀကီးအေပၚနားေလးမွာ Iron cross ဆိုတာေလး ခပ္မိွန္မိွန္ ေရးထိုးထားပါတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။

လက္မွတ္အရေတာ့ ပဲြခ်ိန္ ညေန ၆နာရီက ၁၀နာရီပါ။ တကယ္စေတာ့ ၆ခြဲေနပါၿပီ။ တပုဒ္ ၅ မိနစ္ႏႈန္းနဲ႔ ဆိုရင္ေတာင္ သီခ်င္း အပုဒ္ေပါင္း ၆ပုဒ္စာ ႀကီးမ်ားေတာင္ အခ်ိန္လြန္သြားပါၿပီ။ ပဲြစစခ်င္း IC ရဲ႕ အဖြင့္တီးလံုးေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ နားေထာင္လို႔ မ႐ိုးႏိူင္ေအာင္ပါပဲ။ IC ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း တဦးခ်င္းစီရဲ႕ သူတို႔တီးခတ္တဲ့ တူရိယာအေပၚ ကြၽမ္းက်င္မႈနဲ႔ ဆန္းသစ္တီထြင္ႏိူင္မႈေတြေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ျမဴးဇစ္ေတြဟာ အျမဲ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေနပါတယ္။ 

အစီအစဥ္အရ ပထမဦးဆံုး လင္းလင္း၊ ၿပီးေတာ့ အာဇာနည္ တေယာက္ ၃ပုဒ္စီ ဆိုသြားၾကပါတယ္။ လင္းလင္းကိုေတာ့ ေတးေရးဆရာအျဖစ္ သိထားရာက ကိုေလးျဖဴရဲ႕ ဘီအိုဘီမွာ သီခ်င္း ဝင္ေၾကာင္းေပးတာေလး နားေထာင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုေလးျဖဴရဲ႕ "ခဏေလးမ်ား"ဟာ သူ႔လက္ရာ ဆိုတာ မွတ္မွတ္ရရ ႐ိွခဲ့ဖူးတယ္။ သီခ်င္းအခ်ိဳေလးေတြနဲ႔ ပိုလိုက္ဖက္မယ္ လို႔ ျမင္မိတယ္။ အာဇာနည္ကေတာ့ စည္းတဖက္ျခားနဲ႔ စဖြင့္ၿပီး ထံုးစံအတိုင္း အဆိုအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သီဆိုသြားခဲ့တယ္။

ဝိုင္ဝိုင္း စဆိုလို႔ ၃ပုဒ္ေျမာက္က်မွ ထင္ပါရဲ႕ ေဘစ့္သမား ကိုခင္ေမာင္သန္႔ စင္ေ႐ွ႕ထြက္တီးပါတယ္။ ေဘစ့္ဂစ္တာ တခုခု loose ျဖစ္ေနတာ ျပင္ဆင္ရင္း စင္ေဘးထြက္ၿပီး ထိန္းတီးေနခဲ့တာပါ။ က်မအျမင္ ေျပာရရင္  ဝိုင္ဝိုင္းဆိုတာကို အရင္ပဲြေတြေလာက္ အားမရခဲ့တာ အမွန္ပါ။ သူ႔အလွည့္ ၅ပုဒ္ကို ပရိသတ္ေတြ အေတာ္ သည္းခံ နားေထာင္ခဲ့ၾကရပံုေပၚပါတယ္။

လာပါၿပီ။ မ်ိဳးႀကီး အလွည့္ပါ။ ေနာက္ကလူေတြ အကုန္နီးပါး မတ္တတ္ရပ္ ခုန္ေပါက္ကုန္ၾကတယ္။ အကႌ်ေတြ ေလထဲ ပစ္ေျမႇာက္ ကုန္ၾကတယ္။ ခုမွပဲ စင္ေပၚ စင္ေအာက္ တသားတည္း ျဖစ္သြားခဲ့ေတာ့တာ။ ေဆးပါ ေဆးပါ...နဲ႔ အသားကုန္ လႊတ္ေအာ္ၾက၊ လက္ေတြ အေပၚေျမႇာက္ၾက၊ ခုန္ၾက ကၾကနဲ႔ မ်ိဳးႀကီးရဲ႕ စန္းဟာ လူငယ္ထုအၾကား ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကိုအငဲ...။ ေနာက္...ကိုေလးျဖဴ...။ ဆက္တိုက္ပါပဲ... လူငယ္ေတြရဲ႕ အာ႐ံုဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဖန္တီးမႈေတြထဲ အင္နဲ႔ အားနဲ႔ အ႐ိွန္အဟုန္နဲ႔ စီးေမ်ာ လိုက္ပါလို႔...။ ေရာ့ခ္တေစၧေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈေအာက္ ေကာက္ေကာက္လိုက္ပါလို႔...။

ေနာက္ဆံုးတန္းက ၾကည့္ရတဲ့ အရသာကို က်မ သိတ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေဘာလံုးပဲြ ပဲြၾကည့္စင္လို ေလွကားထစ္ေတြေပၚကမို႔လို႔ စတိတ္ခ်္ တခုလံုးကို စီးမိုး ျမင္ေနရတာရယ္၊ ေ႐ွ႕ကလူေတြရဲ႕ စည္းခ်က္အလိုက္ ခုန္ ခုန္ ခုန္ေနတဲ့ ေခါင္းေလးေတြဟာ လိႈင္းလံုးကေလးေတြ အတက္အက်လို ျမင္ႏိူင္တာရယ္၊ ေနာက္ကမို႔လို႔ မတ္တတ္ရပ္ခ်င္လည္းရပ္၊ ကခ်င္ရင္လည္းက အပီကဲလို႔ ရတာေတြရယ္ေၾကာင့္ ပဲြတခုလံုးရဲ႕ အေငြ႔အသက္ကို အျပည့္အဝ ခံစားရႏိူင္တာမို႔ပါ။

ကိုေလးျဖဴရဲ႕ ပထမဆံုးသီခ်င္း အမဲလိုက္အကမွာေတာ့ အားလံုး စိတ္ေတြ လႊတ္ေပးလိုက္ၾကတယ္ ထင္ရဲ႕။ မတ္တတ္ရပ္ ခုန္ၾက၊ ကၾကျပန္ပါေရာ။  ပထမပိုင္းအၿပီးမွာ ဒုတိယပိုင္းအစ လင္းလင္းရဲ႕ အလွည့္ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ အားနာလိုက္တာ လင္းလင္းေရ... ဒါေပမဲ့ ဗိုက္ဆာလွၿပီ။ ညစာစားခြင့္ျပဳဦးလို႔ စိတ္ထဲက ေျပာ၊ အေျပးအလႊား အျမန္သြားစား။ စားၿပီး ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဝိုင္ဝိုင္း အလွည့္ တဝက္က်ိဳးေနၿပီ။ ေနာက္တခါ မ်ိဳးႀကီး...ဓါတ္ျပားေဟာင္း၊ ကိုအငဲ...ႏြံ၊ ကိုေလးျဖဴ...ခရီးဆံုးထိ...။ အႀကိဳက္ဆံုး သီခ်င္းေတြ အတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္။

ပဲြသိမ္းေတာ့ ည ၁၀နာရီခြဲၿပီ။ က်မအပါအဝင္ ပရိသတ္က အိမ္မျပန္ခ်င္ၾကေသးဘူး။ ဆိုတဲ့သူေတြလည္း ဆိုလို႔ မဝၾကေသးဘူး။ တကယ္ဆို သူတို႔အတြက္ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းေလာက္ပဲ ႐ိွေသးတာ။ ဒီၾကားထဲ ခန္းမရဲ႕ တာဝန္ ႐ိွသူေတြက ၁၀နာရီေက်ာ္တာနဲ႔ ပဲြသိမ္းဖို႔ လာလာေျပာေနၾကေတာ့ ၾကည့္ရတာ အရသာ ပ်က္သြားတယ္။ သူတို႔ကလည္း တာဝန္အရ လုပ္ၾကရတာေလ။ စီစဥ္သူက ညေန၆နာရီကေန ည ၁၀နာရီထိပဲ ငွားခေပးထားတာကိုး။ ဒါနဲ႔ပဲ အီလည္လည္နဲ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကရေတာ့တယ္။ 

ျဖစ္ႏိူင္ရင္ ညေန ၅နာရီ စၿပီး အလယ္မွာ နားခ်ိန္ နာရီဝက္ေလာက္ ႐ိွသင့္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေန႔လည္ ၁နာရီက ညေန ၆နာရီ လုပ္ရင္လည္း အဆင္ေျပႏိူင္တယ္။ ဒုတိယပိုင္းမွာ ဆိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ဝေအာင္ ဆိုႏိူင္ဖို႔ သီခ်င္းပုဒ္ေရနဲ႔ ၾကာျမင့္ခ်ိန္ မိနစ္ တြက္ခ်က္ထားသင့္တယ္။ အခက္အခဲေတြကေတာ့ ႐ိွမွာပါပဲ။ စီစဥ္သူအေနနဲ႔ ဒါေလးေတြကအစ ႀကိဳတင္ တြက္ဆ စီစဥ္ထားမယ္ဆိုရင္ ၾကည့္ရတာ ပိုအဆင္ေျပတဲ့ ပဲြေလးတပဲြ ျဖစ္လာႏိူင္မွာပါ။