ေအာခ်တ္ သံသရာ

အသက္ေလး နဲနဲရလာေတာ့ နားရက္ဆို အိမ္မွာပဲ ေနခ်င္တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး နားခ်င္တယ္။ အိမ္မွာပဲ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ မ်က္ႏွာ တပ္ထားခ်င္တယ္။ လူေတြကလည္း အဲဒီ့ေန႔ေလးေတြက်မွ ေမြးေန႔၊ အိမ္တက္၊ မဂၤလာေဆာင္နဲ႔ သဒၶါဆြမ္းေကြၽးျခင္းဆိုတဲ့ အမႈေတြ ျပဳၾကတယ္။ အဲလိုေန႔ေလးေတြက်မွ မိတ္ေဆြေတြ အခ်င္းခ်င္းလည္း ေတြ႔ဆံုၾကရတာ ဆိုေတာ့ကာ စေန၊ တနဂၤေႏြဆို အိမ္မွာ မေနႏိူင္ဘူး လမ္းေပၚမွာ ႐ိွေနတာ မ်ားတယ္။ ဟိုကဖိတ္တာ သြားစားလိုက္၊ ဒီကဖိတ္တာ သြားစားလိုက္ေပါ့။ ဘယ္အလႈမွ အဖိတ္မခံရလို႔ စားစရာအိမ္မ႐ိွတဲ့ ေန႔မ်ိဳးမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မတိုင္ပင္ရဘဲ အျပင္ထြက္ စားၾကဖို႔ သေဘာတူၾကရတယ္။

၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ အတူေနလာၾကၿပီးတဲ့အခါ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ဆိုတာထက္ အျပင္္မွာ တျခား စိတ္ဝင္စားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ိွေနပါလားဆိုတာ ပိုသေဘာေပါက္လာတယ္။ နဲနဲေတာင္ ေနာက္က်ေနသလား မသိ...။

ဒီလိုနဲ႔ ပလာဇာစင္ဂါပူရ လို႔ေခၚတဲ့ ေ႐ွာ့ပင္းေမာႀကီးထဲက ဆိုင္ေလးတဆိုင္မွာ ေန႔လည္စာ သြားစားခဲ့ၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၂နာရီသာသာပဲ ႐ိွေသးတယ္။ အျပင္မို႔ ထြက္မိၿပီဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိမ္မျပန္ခ်င္တဲ့ ေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္၊ လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ကင္မရာႀကီးေၾကာင့္ ေအာခ်တ္ဖက္ လွည့္ၾကဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ခရစ္စမတ္အတြက္ မီးအလွဆင္ထားတာေတြ ႐ိုက္မယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္က ေန႔လည္ခင္းႀကီးမို႔ ေအာခ်တ္ရဲ႕ အလွအပကို မခံစားႏိူင္ဘူး ျဖစ္တယ္။ ၾကည့္ေလ...ခရစ္စမတ္ပဲြေတာ္အႀကိဳ အလွဆင္ထားတဲ့ မီးေတြကို ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ၾကည့္ရတာဟာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမပါတဲ့ ကုလားကို ေတြ႔ရသလို ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ႏိူင္လွတယ္။ မျပည့္စံုဘူး။ ပါဖက္ မျဖစ္ဘူးေပါ့...။

ဒါနဲ႔ပဲ ဟိုသြား ဒီသြား ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ အေမွာင္ကို ေစာင့္ရတယ္။ ေအာခ်တ္ရဲ႕ အလွဟာ အေမွာင္လာလို႔ မီးေတြထြန္းညိႇမွပဲ ႐ုပ္လံုးႂကြ လွပလန္းဆတ္လာတယ္။ 

လက္႐ိွ Scott Road-စေကာ့လမ္း ျဖစ္လာမဲ့ ေနရာမွာ အရင္က Dr Junရဲ႕ ဥယ်ာဥ္နဲ႔ စိုက္ခင္းေတြ႐ိွခဲ့တယ္။ Dr Jun ဆိုတာက ေအာခ်တ္လမ္းမႀကီး ဆိုတဲ့ အမည္ေ႐ြးခ်ယ္မႈကို အတည္ျပဳေပးခဲ့ရသူပါ။ ေအာခ်တ္ဆိုတာကို nutmeg (အသီးတမ်ိဳးပါပဲ), pepper နဲ႔ gambier ဆိုတဲ့ ပန္းကေလးေတြဆီကေန ရလာတာ။ ၁၈၃၀မွာကတည္းက လမ္းေပါက္ေနေပမဲ့ ၁၈၃၆ခုႏွစ္ George Colemanရဲ႕ေျမပံုမွာေတာင္ ေအာခ်တ္လမ္းမလို႔ အမည္ မတြင္ခဲ့ေသးဘူး။

Meritus Mandarin Hotel နဲ႔ Ngee Ann City ေနရာဟာလည္း တခ်ိန္က graveyardေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၁၈၄၆ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ေလာက္ကေပါ့။ ၁၉၆၀မွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လူေနအိမ္ေျခေတြ၊ ဘန္ဂလိုေတြ႐ိွလာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ Dhoby Ghaut MRT Station ဟာလည္း တခ်ိန္က Jewish cemetery ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၄ခုႏွစ္က်မွ ၿဖိဳခ်ဖ်က္ဆီးခဲ့တာ။ က်မတို႔႐ြာမွာ သုႆန္ေ႐ႊ႕သလိုေနမွာေပါ့။ အဲဒီကေနမွ တျဖည္းျဖည္း စည္ပင္လာခဲ့ၿပီး ခု ျမင္ရတဲ့ ေအာခ်တ္လမ္းမႀကီးရဲ႕ ခမ္းနားမႈႀကီး ဝင္ေရာက္ေနရာယူလာခဲ့တာ။

ခုေတာ့လည္း ေအာခ်တ္ဟာ စလံုးေရာက္ရင္ မေလွ်ာက္မျဖစ္ ေလွ်ာက္ရမဲ့လမ္းမႀကီးတခုအျဖစ္ ထည္ထည္ဝါဝါ ႐ိွခဲ့ၿပီ။ ဘယ္သူကမ်ား ေအာခ်တ္လမ္းမႀကီးရဲ႕ ရာဇဝင္ကို ခုလို သုႆန္တစျပင္၊ သခိ်ဳင္းေျမအျဖစ္ ေတြးမိၾကမွာလဲေနာ္။ ဘုရားေဟာတရားအရ ဆိုရင္ေတာ့ ေျခခ်ရာ ေနရာတိုင္းဟာ သတၲဝါေတြရဲ႕ သခ်ိဳင္းျဖစ္တယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ အဲသည္ေလာက္ေအာင္ပဲ သံသရာႀကီးက ႐ွည္လ်ားလွတယ္။

က်မတို႔ သိတဲ့ ေအာခ်တ္ရဲ႕ ပဲြေတာ္ညေတြကေတာ့ တႏွစ္နဲ႔ တႏွစ္ မတူေအာင္၊ တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ ပိုမို ဆန္းျပားသည္ထက္ ဆန္းျပားေအာင္ တန္ဆာဆင္ထားေလတဲ့ ေအာခ်တ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာစာေတြသာ ျဖစ္တယ္။ ေသခ်ာတာက မႏွစ္က ေအာခ်တ္ကို ဒီႏွစ္ ျပန္မရႏိူင္သလို၊ ဒီႏွစ္ ေအာခ်တ္ကိုလည္း ေနာက္ႏွစ္မွာ ျပန္မရႏိူင္ျခင္းပါပဲ။ မ်က္ေစ့ေအာက္မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ေရ႐ွင္ စီးဆင္းေနသလိုမ်ိဳး...ေရေတြကေတာ့ ေရေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေ႐ွ႕ေရေတြကို ေနာက္ေရေတြက အစားထိုး စီးဆင္းေနၾကတာမ်ိဳး။ ေအာခ်တ္ရဲ႕ သံသရာဟာလည္း ဒီလိုပါပဲေလ....။

စာႂကြင္းစာက်န္ :

ဒီေန႔ ႐ံုးသြားရတာ ေပ်ာ္တယ္။ လက္ေဆာင္ေတြ ရတယ္။ ဘယ္သူမွ အလုပ္ရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ၾကဘူး။ မန္ေနဂ်ာႀကီးလည္း ေပ်ာ္ေနတယ္။ သူက ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ေလ။ ခဏေနေတာ့ မန္ေနဂ်ာႀကီးနား သြားေမးတယ္။ မ႐ိုးႏိူင္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ဒီေန႔ X'mas eve ေန႔ဝက္ ႐ံုးဆင္းမလားဟင္ လို႔။ ဟိုးေန႔ကလည္း ေမးၿပီးသား။ ဒါေပမဲ့ သူ ဒီေန႔ စိတ္မ်ား ေျပာင္းသြားမလား ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လက္က်န္ေလးနဲ႔ သြားေမးတာ။ ႏိူး ႏိူး Full working dayတဲ့...။ ကြာ...သူ စိတ္ သိတ္ခိုင္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ခြင့္ ေန႔ဝက္ ေကာက္တင္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဘာ တတ္ႏိူင္ေသးလဲ...ခု ဒီပိုစ့္ကို အိမ္ကေန ေရးတင္ပလိုက္တယ္....:)

အားလံုးပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ X'mas ပဲြေတာ္ညမ်ား၊ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ပိတ္ရက္႐ွည္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ႐ွင္....။

Ref.:http://en.wikipedia.org/wiki/