Cebu ၿမိဳ႕(ဖိလစ္ပိုင္) သို႔ တေခါက္-၁၀ (အၿပီး)

ဘိုဟိုးလ္ကြၽန္းကေန အျပန္ခရီး ဖယ္ရီေပၚကေန ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ဘိုဟိုးလ္ရဲ႕ ညေနဆည္းဆာပါ...

Park Mallမွာ ညစာအတြက္ ေခါက္ဆဲြ ဝင္ဝယ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အန္တီဆူဇန္ရဲ႕ သမီးက က်မတို႔အတြက္ ညစာခ်က္ထားၿပီး အိမ္မွာ အသင့္ ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ သူ႔သမီးက ဟင္း သိတ္မခ်က္တတ္သူမို႔ အန္တီဆူဇန္က က်မတို႔ မစားႏိူင္မွာ စိုးရိမ္ၿပီး ေခါက္ဆဲြထပ္ဝယ္႐ွာတာပါ...

အန္တီ့သမီး မ႐ွယ္လီ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေတြက မဆိုးပါဘူး...ၾကက္အသည္းအျမစ္နဲ႔ အာလူး မုန္လာဥနီ အခ်ိဳခ်က္....

ၾကက္သား-အာလူး ဒါကိုေတာ့ င႐ုတ္သီး အေရာင္တင္မႈန္႔နဲ႔ ခ်က္ထားတာ၊ ဖိလစ္ပီႏိူေတြက င႐ုတ္သီး အစပ္ မစားၾကပါဘူး...ဒါက က်မတို႔ စားတတ္သလို ခ်က္ေပးထားတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဟင္းခ်က္သင္ လက္ရာမို႔ အစပ္အဟပ္ မတည့္ေပမဲ့ ေစတနာေလးနဲ႔ ခ်က္ထား႐ွာတာမို႔ စားဝင္ပါတယ္ေလ...

ယွဥ္ၾကည့္ပါ ဒီဟင္းထဲက မုန္လာဥနီကို အေပၚကဟင္းလို အကြင္းေလးေတြ မလီွးပဲ အေခ်ာင္းကေလးေတြ ပံုေျပာင္းလို႔ လီွးထားပါတယ္။ စားတဲ့သူေတြ မမွတ္မိေအာင္ မ႐ွယ္လီက မုန္လာဥနီကို ႐ုပ္ဖ်က္ထားတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕...:P

ဒါကေတာ့ ငါးေပါင္းပါ...

အဲဒီ့ေန႔ညက စကားေကာင္းေနလိုက္တာ ဟိုတယ္အျပန္ ေနာက္က်ပါတယ္... ဒါက က်မတို႔ တည္းခဲ့တဲ့ ဟိုတယ္ အခန္းေ႐ွ႕ပါ...

ဟိုတယ္ရဲ႕ SPAပါ...အရမ္းတန္ပါတယ္ လက္သည္း ေျခသည္း လီွးတာကို စလံုး ၅က်ပ္ေလာက္ပဲ ေပးရတာမို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး လုပ္ခဲ့ပါတယ္...

ကဲ ခပ္တိုတိုတုတ္တုတ္ပဲ သြားၾကပါစို႔...

ျပန္မဲ့ေန႔ မနက္ ေလဆိပ္ ေရာက္ပါၿပီ...ခ်က္အင္ ၿပီးလို႔ ေလဆိပ္ထဲ ေလ်ာက္သြားၾကရင္း စားေသာက္ဆိုင္ တဆိုင္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ က်မ မ်က္လံုးေတြ ျပာသြားပါေတာ့တယ္။ စားသူမ႐ိွပဲ ေလထဲ ေျမာက္တက္ေနတဲ့ တူေတြ၊ ဇြန္းခရင္းေတြ နဲ႔ စားစရာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ...ၾကံၾကံဖန္ဖန္ လုပ္လည္းလုပ္ျပတတ္ပါေပ့...

ၾကည့္ရတာ အရမ္းကို အသည္းယားတာပဲ...စားစရာေတြကလည္း လုပ္ထားတာ အေတာ္ပီျပင္တယ္...

ခုမွပဲ တကယ္ စားရေတာ့မွာ...:)ေလယာဥ္ေပၚမွာ က်မက ေခါက္ဆဲြ၊ သူက ထမင္းစားပါတယ္...

ခက္တာက ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေကြၽးတဲ့ ခြက္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းေသးလာလိုက္တာ၊ က်မမွာ ေခါက္ဆဲြေပါင္း ၁၆မွ်င္တိတိ ေရတြက္စားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဗိုက္မဝေသးတဲ့ အျဖစ္...သူက "ထပ္ေတာင္းေလ...ရတယ္ သူတို႔ ထပ္ေပးတယ္" တဲ့...က်မက မယံုလို႔ ထပ္မေတာင္းပါဘူး။

သူ႔စကားမ်ား...နားေယာင္လို႔ သူ႔ တပည့္မ ၂ေယာက္ အ႐ွက္ကြဲပါေရာလား။ "ဆစ္အဲ-silkair ေပၚမွာ ေစာင္ေတြေပးတယ္ ရရင္ ညည္းတို႔ ေတာင္းလာခဲ့" လို႔ သူ႔ တပည့္မေတြကို အခြၽန္နဲ႔ ပင့္လိုက္တာ၊ ဟို ငတံုးမေလး ၂ေယာက္က ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚက ေစာင္ႀကီးေတြ ပိုက္ၿပီး အဆင္းမွာ ေလယာဥ္မယ္ေတြက အိတ္စက်ဴ႕စ္မီ ဆိုၿပီး ျပန္ေတာင္းလို႔ ႐ွက္႐ွက္နဲ႔ ထားခဲ့ရပါေရာလား...

တခါလည္း က်မတို႔ ရန္ကုန္ အလည္သြားၿပီး စလံုး ျပန္အလာ၊ စလံုးကမိတ္ေဆြက သူရဲ႕ အေမကို က်မတို႔နဲ႔အတူ ေခၚလာခဲ့ေပးဖို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မတို႔လည္း ေလဆိပ္ဆင္းမဲ့ မနက္ အဲ့ဒီ အေမႀကီးကို သြားဝင္ေခၚရပါတယ္။ အေမႀကီးရဲ႕ က်န္ခဲ့တဲ့ ေျမးျမစ္ေတြ မၿပီးႏိူင္ေအာင္ ဝိုင္းႏႈတ္ဆက္ေနၾကတာ ေစာင့္တုန္း သူက စကား တခြန္း ဝင္ေျပာပါတယ္။ "အေမ အေမ့ေျမးေတြနဲ႔ စကားျဖတ္ေတာ့ ေတာ္ၾကာ ေနာက္က်လို႔ ထိုင္ခံုမရပဲ ေလယာဥ္ေပၚ မတ္တတ္လိုက္ေနရဦးမယ္"...တဲ့။ က်မမွာ မနည္း မ်က္ႏွာပိုး သတ္ရတယ္။

ေလယာဥ္ေပၚ အစားအေသာက္ ေကြၽးေတာ့ ေျပာေသးတာ၊ "အေမ စားေနာ္ ဝေအာင္စား ဒီထမင္းဖိုး က်ေနာ္ပဲ စိုက္ထားမယ္ ဟိုေရာက္မွ အေမ့ သားမက္ဆီက ျပန္ေတာင္းေပး" တဲ့ေလ...။ "ဟယ္ ဟုတ္လား အေမ့ဆီလည္း ပိုက္ဆံ အပို မပါဘူး ငါ့သားရဲ႕"တဲ့၊ က်မမွာ မေနသာပဲ "အေမ အလကား သူ အေမ့ကို စ ေနတာ ေပးစရာမလိုဘူး" ေျပာမွ အဲ့ဒီ အေမႀကီးမွာ ရယ္လိုက္တာ...။ "ေအး အေမ့ သားမက္ကေတာ့ မွာလိုက္သား ဒီလူ အစအေနာက္ သန္တယ္ေနာ္ အေမ သူ ေျပာတာေတြ မယံုနဲ႔" လို႔ မွာလိုက္သတဲ့...:P

ေလယာဥ္ ျပဴတင္းေပါက္ကေန တဆင့္ ေတြ႔ရတဲ့ တိမ္ေတြ...


တိမ္ေတြဟာ ေလကို တည္မီွၿပီး ပံုသ႑န္ေျပာင္းတတ္တာမို႔ က်မက မႀကိဳက္ဘူး...


ေရခဲျမစ္ထဲ ေရာက္ေနသလိုပဲ....

တိမ္ေတြကို မႀကိဳက္ရတဲ့အထဲ ပို ခိုင္မာေစတဲ့ အျဖစ္တခု ၾကံဳရေသးတယ္။ စလံုးဆင္းဖို႔ မိနစ္ ၄၀ေလာက္ အလိုမွာ ႐ုတ္တရက္ က်မျမင္ေနရတဲ့ အျဖဴ-အျပာ ေရာယွက္ေနတဲ့ တိမ္ေတြဟာ အျဖဴေတြခ်ည္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေလယာဥ္တစင္းလံုး ခါေနၿပီး တခုခုကို ထိုးေဖာက္ ႐ုန္းထြက္ေနရသလို ေလယာဥ္မီးေတြလည္း မိွတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေဘးဘယ္ညာ ျပဴတင္းေပါက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ႏွစ္ဘက္လံုးမွာ ျမင္ေနရတာက ျဖဴညစ္ညစ္ အေရာင္ ပိန္းလိုက္ႀကီးေတြ...။ ေလယာဥ္ဟာ မေ႐ွာင္လႊဲႏိူင္တဲ့ တိမ္ထု ထူထူႀကီးေတြထဲ ျဖတ္သန္း ေမာင္းႏွင္ခဲ့ရတာ။ ရတနာသံုးပါး ဂုဏ္ေက်းဇူးကို မျပတ္ သတိရေနရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း သရဏဂံု အၿပီးတင္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္...

က်မ မွတ္ထားတာ ၾကာျမင့္ခ်ိန္ ၁၅မိနစ္နီးပါး ႐ိွပါတယ္။ တိမ္ထုထဲက လြတ္ေျမာက္လို႔ ျမင္ကြင္းေတြ ခပ္ေရးေရး ျပန္ျမင္ရမွပဲ စိတ္ေအးရတာ။ ခရီးသြားတာမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ ဘယ္မွာေနေန သူ႔အခ်ိန္ေရာက္လာရင္ ေသျခင္းတရားဆိုတာ ေ႐ွာင္လႊဲလို႔ မရႏိူင္တာပါ။ စလံုးေျမကို ေလယာဥ္ဘီးခ်မွပဲ ႐ွင္သန္ျခင္းဆိုတာကို လက္ထဲ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ျပန္ရလိုက္သလို ခံစားရေတာ့တယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ေနေန က်မကေတာ့ ခရီးသြားေနဦးမွာပါေလ...