ဘယ္မွာေနေန၊ ဘယ္ကိုေရာက္ေရာက္ သစ္ပင္တပင္ မျဖစ္မေန စိုက္ဖို႔ က်ဳပ္မွာ တာဝန္႐ိွတယ္။ ဟုတ္တယ္...က်ဳပ္ေယာက်ၤား ကိုထြန္းရီက ေက်ာယားတတ္တယ္....။
ကိုထြန္းရီနဲ႔ က်ဳပ္ အသက္ ၁၆ႏွစ္ တိတိ ကြာတယ္။ သူ႔မိဘေတြ က်ဳပ္တို႔အိမ္လာၿပီး အဘနဲ႔ အမဆီ က်ဳပ္ကို လာေတာင္းရမ္းတုန္းက ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္တယ္ ႀကိဳက္တယ္လည္းမဟုတ္၊ ရင္ခုန္တယ္ ဘာရယ္လည္း မျဖစ္ခဲ့ေပါင္။ ခက္တာက က်ဳပ္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က အမတို႔ ေမးတိုင္း ဘုရာစူးပါရဲ႕ ရည္ငံေနသူ မ႐ိွရေပါင္ေတာ္ လို႔ အျမဲ ျပန္ေျဖခဲ့တာခ်ည္း။ က်ဳပ္အသက္ ၂၅ လည္း ေက်ာ္လာၿပီ ဆိုေတာ့ကာ မိဘေတြ စိတ္ပူမယ္ဆိုလည္း ပူစရာ၊ အေနာက္ပိုင္းက က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ျမစိန္ေတာင္ ကေလး ၃ေယာက္ ေမြးၿပီးေနၿပီကိုး...။
ရည္ငံသူ မ႐ိွဆို ဘယ္သြားသြား အေမႀကီး (ႀကီးေတာ္ အပ်ိဳႀကီး)က ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ကိုး၊ ဒီေတာ့ ကာလသားေတြႏွယ္ အေဝးကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ ၿပဳံးျပန္ေလာက္ လုပ္ရဲၾက႐ွာတာ။ ကိုထြန္းရီက မဆိုးပါဘူး ညိဳေမာင္းေမာင္းနဲ႔ အရပ္မားမားနဲ႔ ၊ အေ႐ွ႕ဖ်ားက ေ႐ႊပန္းထိမ္ဆရာသား ေ႐ႊ႐ူးထက္ေတာ့ အပံုႀကီး သာတယ္။ ပန္းထိမ္ဆရာသားပီပီ ေ႐ႊေတြ အျပည့္ဝတ္ထားေပမဲ့ ႐ုပ္ကျဖင့္ ေက်ာက္ေက်ာေရပက္၊ လိပ္ေက်ာ ေၾကာင္ေကာ္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ရယ္။
အမူလြန္သြားမွျဖင့္ အမတို႔နား ကပ္ၿပီး နားသြင္းေနတဲ့ ေ႐ႊ႐ူးမိဘမ်ားေၾကာင့္ ေ႐ႊ႐ူးနဲ႔ ေပးစားလိုက္မွာလည္း စိုးရေသး။ ဒါနဲ႔ပဲ မိဘေတြလည္း ေက်နပ္ေစ၊ ေ႐ႊ႐ူးနဲ႔လည္းလြဲေစ ဆိုၿပီး ကိုထြန္းရီကို ေခါင္းညိမ့္ခဲ့တာ။ ရၿပီးေတာ့လည္း ကိုထြန္းရီမယ္ မဆိုး႐ွာပါဘူး အေတာ္ ဂ႐ုစိုက္႐ွာတာ၊ မယားငယ္ငယ္ေလး ရထားေတာ့ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံဘူး။ ဘာလိုခ်င္ လိုခ်င္ ခ်က္ခ်င္း ျဖည့္ဆည္းေပးတာပဲ။ က်ဳပ္တို႔က မိဘေတြ အိမ္ဝိုင္းေဘးက ေျမကြက္မွာ ပ်ဥ္ေထာင္ သက္ကယ္မိုး အိမ္ကေလးေဆာက္လို႔ ေနၾကတယ္။
ကိုထြန္းရီခမ်ာ ကေလး႐ူးမို႔ လိုခ်င္လွပါတယ္ဆိုမွ ပထမကိုယ္ဝန္ေရာ ဒုတိယကိုယ္ဝန္ပါ ပ်က္က်တဲ့အျဖစ္နဲ႔ ၾကံဳရေတာ့တယ္။ ဝမ္းနဲ႔ ၃-၄လ နီးပါး လြယ္ခဲ့ရတဲ့မိခင္ထက္ သူက ပိုခံစားေနတာ ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ရယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ကေလးမရႏိူင္ေတာ့တဲ့ က်ဳပ္ကိုပဲ ဇနီး၊ က်ဳပ္ကိုပဲ သမီးလုပ္ ခ်စ္႐ွာခဲ့ေတာ့တယ္။ လယ္ဧကမ်ားစြာပို္င္တဲ့ မိဘမ်ားက သူတို႔ပိုင္လယ္ကို တဝက္ခဲြေပးေပမဲ့ ကိုထြန္းရီက အခဲြမခံဘဲ မိဘမ်ားနဲ႔ တစီးပြါးတည္း ဖိဖိစီးစီး လုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ကိုထြန္းရီလက္ထက္မွာ စီးပြားက အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆတိုးတယ္။ သူကေတာ့ က်ဳပ္ကို သနပ္ခါး ေျခဆံုး ေခါင္းဆံုးလိမ္းလို႔ သက္ေတာင့္ သက္သာ ေနေစခ်င္တာ ႏိူ႕ေပတဲ့ က်ဳပ္ကလည္း ဒီတိုင္းေနရမွာ ပ်င္းစရာမို႔ ေစ်းႀကီးထဲက ညႇပ္ထည္ေလးေတြ အိမ္ယူၿပီး ခ်ဳပ္တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ဝမ္းဝ ခါးလွတာ ထက္ေတာင္ ပိုတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ...။
*************************
အတူတူေနမွ ကိုထြန္းရီရဲ႕ အက်င့္တခုကို သိလာရတယ္။ အဲဒါက တခ်ိန္လံုး ေက်ာယားတတ္ၿပီး ေက်ာကုတ္ေနတတ္တာပဲ။ လယ္ထဲမဆင္းလို႔ သူအိမ္မွာေနခ်ိန္ ေပ်ာက္ေနလို႔မ်ား တျခားသြားမ႐ွာနဲ႔ ျခံထဲက အပင္တပင္ပင္ ေအာက္မွာ သူ ႐ိွေနလိမ့္မယ္။ အပင္ရဲ႕ ပင္စည္ကို ေက်ာနဲ႔ သာသာ ပြတ္တိုက္ရင္း အယားေျဖသတဲ့။ အဲဒါ သူ႔အႀကိဳက္ပဲ၊ သူ႔အတြက္ နတ္စည္းဇိမ္ပဲ။ သူ႔ေက်ာပဲ မပြန္းမ႐ွ၊ သားေရေတြမ်ား အုပ္ထားသလားေတာင္ ထင္မိတယ္။ အဝတ္ေကာင္း မဝတ္ရ၊ အစားေကာင္း မစားရ ေနပါေစ၊ အဲသလို ေက်ာကုတ္ ဇိမ္ခံေနရတာကပဲ သူ႔အတြက္ တကမာၻ။ ညညေတြဆို အိပ္ရာထဲ တေရးႏိူးႀကီး...
"ဟ ဟ မယ္ခင္လွရဲ႕ ထစမ္းပါ ကုတ္စမ္းပါဟ ေအး ေအး ညာဘက္ နဲနဲေ႐ႊ႕ ေအာက္ေလး နဲနဲဆင္း ေအး အဲဒီ့နား အဲဒီ့နား"
"နဲနဲဖိကုတ္စမ္းပါဟ ညည္းလက္ကလည္း ႐ြ႐ြ ႐ြ႐ြနဲ႔ "
က်ဳပ္မလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ မ်က္စိႏွစ္လံုး မဖြင့္ပဲ သူ႔ေက်ာ ကုတ္ေပးေနရတာက ညစဥ္လိုလိုရယ္။ ၾကာလာေတာ့ တခ်ိဳ႕ညေတြ သူႏိႈးၿပီး မကုတ္ခိုင္းရင္ေတာင္ ေက်ာေပးၿပီး တဘက္ေစာင္း အိပ္ေနတဲ့ သူ႔ေက်ာေပၚ လက္က ေရာက္ေရာက္သြားတတ္ေသးတာ။
တခါေတာ့ သူေက်ာယားတတ္မွန္း သိတဲ့ အေ႐ွ႕ဖ်ားက သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုေသာင္းစိန္က ခရီးသြားအျပန္ လက္ေဆာင္တခု ဝယ္လာတယ္။ နာမည္ကလည္း အေတာ္ရယ္ရသား ေနာက္မယားလို႔ ေခၚသတဲ့။ ထိပ္မွာ လက္ငါးေခ်ာင္း ကုပ္ကုပ္ေလးလို ပံုထြင္းထားတဲ့ ေက်ာကုတ္တံေလး တေခ်ာင္းရယ္။
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အဲဒါ ရလိုက္တဲ့ေန႔ကတည္းက အဲဒီ့ကုတ္တံကို သူ႔လက္က မခ်ေတာ့ဘူး။ ေန႔ခင္းေန႔လည္ေရာ၊ ညဘက္ေရာ အဲဒီ့ ေနာက္မယားနဲ႔ အဆင္ကိုေျပလို႔။ မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း ျပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ့ဇိမ္ခံေကာင္းေနပံုမ်ား...။ က်ဳပ္ကေတာ့ ညညဆို အိပ္ပ်က္ သက္သာသြားလို႔ ႀကိတ္ဝမ္းသာရေသး။
ဒါနဲ႔ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ၿမိဳ႕ျပန္လက္ေဆာင္ကို ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ အဲသလို ကုတ္တံေတြခ်ည္း လက္ေဆာင္ ဝယ္ ဝယ္လာၾကတာ ခုဆို အားလံုးေပါင္း သံုးေခ်ာင္း႐ိွၿပီ။ ဒါေပသိ ကိုထြန္းရီက ေနာက္ဟာေတြကို မႀကိဳက္ဘူး။ မူလပထမ ကုတ္တံအေဟာင္းကိုပဲ ႀကိဳက္သတဲ့။ သူ ေျပာတာကေတာ့ အဲဒီ့ ကုတ္တံကမွ လူရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈ ႐ိွသတဲ့။ လူ႔လက္သည္းေတြနဲ႔ တူသတဲ့။ လူ ကုတ္ေပးသလို အယားေျပသတဲ့။
လက္ကိုင္အရင္းနားမွာ ထြန္းလို႔ စာလံုး ထြင္းထားလိုက္ေသးတယ္။ စားစား သြားသြား အဲဒီ့ ကုတ္တံ လက္က မခ်ဘူး။ အိပ္ရင္လည္း အိပ္ရာေဘးနား ထားအိပ္တာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အေပါ့အပါးသြားဖို႔ ေနာက္ေဖးထြက္ရင္ေတာင္ လက္က ကိုင္သြားတာ။ အျဖစ္သည္း သည္းႏိူင္လြန္းတယ္။ ၾကာလာေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ ကိုထြန္းရီၾကား အဲဒီ့ကုတ္တံက ကန္႔လန္႔လို႔ ျမင္လာတယ္။ က်ဳပ္ထက္ အဲဒီ့ကုတ္တံကို ပိုခ်စ္တယ္လို႔ ထင္လာတယ္။ က်ဳပ္တို႔ မိန္းမေတြမ်ား သဝန္တိုစရာ ႐ွားလြန္းလို႔ လို႔ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာပါေတာ့...
**************************
တညေတာ့ အျမင္ကတ္ကတ္ ႐ိွတာနဲ႔ သူ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သူ႔ကုတ္တံ ဖြက္ထားလိုက္တယ္။ မနက္လင္းလို႔ ႏိူးလည္းလာေရာ ကိုထြန္းရီရယ္ သူ႔ကုတ္တံ ေပ်ာက္ေနတာ သိသြားၿပီး တအိမ္လံုး ေဒါင္းေတာက္သလို ႐ွာေတာ့တာပဲ။ အ႐ူးတေယာက္နဲ႔ပဲ တူေနေသးရဲ႕။ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး "ငါ့ကုတ္တံေရာ...မယ္ခင္လွ ငါ့ကုတ္တံ ဘယ္မလဲ" နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမးလိုက္၊ အိမ္ထဲ ဝင္လိုက္၊ အိမ္ျပင္ ထြက္လိုက္နဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတာ။ က်ဳပ္မွာ သနားလည္း သနား၊ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္လာတာနဲ႔ပဲ သူ႔ကုတ္တံ သူ႔ ျပန္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။
အဲဒီကတည္းက သူ႔ကုတ္တံကို မ်က္ေစ့ေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိူင္ေလာက္ေအာင္ ပို အျဖစ္သည္းလာတယ္။ တခ်ိန္လံုး အဲဒီ့ ကုတ္တံနဲ႔ ေက်ာကုတ္ေနေတာ့တာပဲ။ ေနာက္တညက်ေတာ့ သူ ေက်ာကုတ္ဖို႔ ကုတ္တံ ႐ွာမေတြ႔ပဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
"ဟဲ့ ဟဲ့ ငါ့ကုတ္တံ ဘယ္မလဲ ငါ့ကုတ္တံ မယ္ခင္လွ ငါ့ကုတ္တံ ဖြက္ထားျပန္ၿပီလားဟင္"
"က်ဳပ္ မဖြက္ရေပါင္ေတာ္ ႐ွင့္ႏွယ္ တခါခိုးဖူး အခါခါ သူခိုး ထင္ေနေရာ့လား"
"ဒါဆိုဘယ္မလဲ ဟင္ ငါ့ကုတ္တံ ငါ့ကုတ္တံေရာ...အံမာေလး ယားလိုက္တာ ေက်ာထဲက ယားလိုက္တာ ကုတ္စမ္းပါအံုးဟ မယ္ခင္လွရဲ႕ နာနာကုတ္စမ္းပါ"
"ကုတ္ေနတာပဲေတာ္ ကိုထြန္းရီႏွယ္"
"ဟာကြာ မင္း ကုတ္ေနပံုက အယား မေျပလိုက္တာ လူ႔ လက္မဟုတ္သလိုပဲ"
ဘုရား ဘုရား ကိုထြန္းရီႏွယ္ ႐ူးမ်ား ႐ူးသြားေလေရာ့လား လူကုတ္ေပးတာကို လူ႔လက္လို႔ မထင္ပဲ သူ႔ကုတ္တံကိုမွ လူတေယာက္ရဲ႕လက္လို႔ ထင္ေနလိုက္ပံုမ်ား....။ ခက္ပဲ ခက္ရခ်ည့္။ ခမ်ာ မခံခ်ိ မခံသာ တလူးလူး တလိမ့္လိမ့္နဲ႔ အေတာ္ၾကာမွ အိပ္ေပ်ာ္သြား႐ွာတယ္။ အဲဒီညက စလို႔ ညညေတြ အအိပ္နည္းလာတယ္။ အအိပ္နည္းေတာ့ အစားပါနည္းလာေတာ့တာ။ သူ႔ကုတ္တံ ေပ်ာက္အၿပီး ရက္အတန္ၾကာ ညတညမွာ ခါတိုင္းညေတြလိုပဲ ကုတ္ေပးရ၊ သူလည္း မအိပ္ႏိူင္ပဲ ယားလိုက္တာ ယားလိုက္တာနဲ႔ ညည္းညဴရင္း သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ ေက်ာ္ေလာက္မွ အိပ္သြား႐ွာတယ္။
က်ဳပ္လည္း ခါတိုင္းလိုပဲ မနက္ ၅နာရီခဲြတာနဲ႔ ဆြမ္းထခ်က္၊ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကပ္ ၿပီးေတာ့ မနက္စာ ပဲေရပြေလး၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလး ဆီဆမ္းၿပီး ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ စားဖို႔ အၾကမ္းရည္ေလးပါ တည္ရင္း ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ခါတိုင္းဆို က်ဳပ္ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ ျပင္ခ်ိန္ဆို ကိုထြန္းရီက မ်က္ႏွာသစ္ ၿပီးေနၿပီ။ "မယ္ခင္လွရဲ႕ ငါ ဆာပဟ" လို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ လာေျပာေနက်...ခုျဖင့္ ေနေတာင္ ထြက္ေတာ့မယ္။ ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အခ်ိန္အေတာ္ ေစာင့္ၿပီးမွ ထရံကာထားတဲ့ အတြင္းခန္းေလးထဲ ဝင္ၿပီး ႏိူးဖို႔ လုပ္ရေတာ့တယ္။
"ကိုထြန္းရီ ေတာ့္ ကိုထြန္းရီ ထေတာ့ေလ..."
အသံလည္း ျပန္မထူး၊ လူးလြန္႔ဟန္လည္း မျပတာနဲ႔ အနားတိုးသြားၿပီး လႈပ္အႏိႈးမွာ...လားလား ေအးစက္ေတာင့္တင္းေနတဲ့ ကိုထြန္းရီရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို စမ္းမိရက္သား ျဖစ္ေနတယ္။ ႏွာဝနား လက္ဖဝါးေတ့ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ေသခ်ာပါၿပီ ကိုထြန္းရီ အသက္မ႐ိွေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္ တကိုယ္လံုးလည္း ေႁမြမ်ား အၫိႇဳ႕ခံထားရသလို ငုတ္တုတ္ေမ့ေနတယ္။ ကြမ္းတယာညက္ေလာက္အၾကာ လယ္ထဲဆင္းဖို႔ လာေခၚသူေတြ အသံၾကားမွ အိမ္ေ႐ွ႕ကျပင္ ထြက္ၿပီး တိုးတိုးေလး သူတို႔ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။
"ကိုထြန္းရီ ဆံုးၿပီ"
*****************************
ဒီေန႔ဆို ကိုထြန္းရီအေလာင္း ေျမက်လို႔ ၆ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔။ မနက္ျဖန္ဆို ရက္လည္ မုန္႔ဟင္းခါးေကြၽးမဲ့ေန႔။ ညညေတြဆို က်ဳပ္တေယာက္ထဲ အိပ္ရာေဘးက ထ ထ ဆိုၿပီး ကုတ္ခိုင္းမဲ့ လူႀကီးကို အသံတိတ္ သတိေတြ ရေနမိၿပီ။ သူ႔အေခါင္းထဲကို သူသိတ္စဲြလန္းတဲ့ ကုတ္တံေလး ထည့္ေပးလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ ႐ွာမေတြ႔ႏိူင္လို႔ မထည့္ေပးခဲ့ရဘူး။ အို...ဒါေတြဟာ အစဲြအလန္း သက္သက္ပါေလ။ က်ဳပ္ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ေရာ သူ ယူသြားႏိူင္မွာမို႔လား။ ေတြးရင္း က်ဳပ္ ၿပံဳးမိေသးတယ္။
"အမ အမခင္လွ ငိုခ်င္ ငိုခ်လိုက္ေနာ္ တင္းမထားနဲ႔ သိလား ငိုခ် ငိုခ်လိုက္"
ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး လုပ္ကူေနတဲ့ ညီမငယ္တေယာက္က အိမ္ထဲဝင္လာရင္း ငူငူႀကီး ၿပံဳးေနတဲ့ က်ဳပ္ကို အေတြ႔မွာ ႐ူးမ်ားသြားၿပီလား ဆိုတဲ့စိတ္အပူနဲ႔ က်ဳပ္ကို ဖြင့္ငိုခ် ခိုင္းတာ။
"အမ အကို ထြန္းရီ ေသတၱာ ႐ွင္းရင္း ဒီကုတ္တံေလးေတြ႔လို႔ အမကို လာေပးတာ"
အို...အဲဒါ သူ ႐ွာေနခဲ့တဲ့ ကုတ္တံေလးေပါ့...လက္က လွမ္းယူရင္း မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ကုတ္တံ အရင္းလက္ကိုင္က ထြန္း ဆိုတဲ့ ထြင္းစာလံုးကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အားလံုးက ငိုခ်လိုက္ ဆိုေပမဲ့ ကိုထြန္းရီ အေလာင္း ေျမက်ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ က်ဳပ္ မ်က္ရည္ မက်ေသးဘူး။ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္နင့္ႀကီး ျဖစ္ေနတာပဲ သိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ ထြက္က် မလာခဲ့ေသးဘူး။ ဟာတာတာနဲ႔ အသိစိတ္ကင္းမဲ့ၿပီး လူနဲ႔စိတ္ တျခားစီ။ ဝမ္းနည္းေနေပမဲ့ ဘယ္လို ငိုခ်လိုက္ရမွာလဲ က်ဳပ္ မသိဘူးရယ္။
ညညဆို အိပ္မက္မ်ား လာေပးမလား၊ ဒီအစဲြေၾကာင့္ မကြၽတ္မလြတ္ပဲ ထင္သာျမင္သာ ျဖစ္ေအာင္မ်ား လာျပမလားရယ္လို႔ မအိပ္ပဲ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ညေတြ...။ ဒီညလည္း သူ လာေလမလားရယ္လို႔ ေစာင့္ရအံုးမွာ... ေစာင့္ေနအံုးမွာပါပဲ။
ျပန္႐ွာေတြ႔တဲ့ ကုတ္တံေလးကို ကိုထြန္းရီ ေခါင္းအံုးေပၚ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ တင္လို႔။ က်ိန္းစပ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို အစြမ္းကုန္ အားတင္းၿပီး ဖြင့္ထားရက္က အားအင္မဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ အနားေပးဖို႔ လိုအပ္လာတယ္ ထင္ရဲ႕။ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားလိုက္တာ အျပင္က လူေတြ ဆရာေတာ္ကို အာ႐ံုဆြမ္း ကပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသံ ၾကားမွပဲ ႏိူးလာေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း လူးလဲထ၊ မ်က္ႏွာေလး သစ္၊ ေယာဂီတဘက္ေလး ပုခံုးေပၚတင္လို႔ အျပင္ခန္းကို ထြက္မယ္ အလုပ္...မ်က္လံုးက ေဝ့ကနဲ ကိုထြန္းရီ ေခါင္းအံုးေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္ တကိုယ္လံုး ေခါင္းကေန ေျခဖ်ားအထိ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေတြ ေထာင္ကနဲ ထသြားတယ္။ မ်က္စိမ်ား မွားသလား အေသအခ်ာ ျပန္ၾကည့္တယ္။ တကယ္...တကယ္ မ႐ိွေတာ့ဘူး...ေခါင္းအံုးေပၚ တင္ထားတဲ့ ကုတ္တံေလး...မ႐ိွေတာ့ဘူး။
ကိုထြန္းရီ....
ကိုထြန္းရီရယ္...႐ွင္ လာခဲ့သလား...႐ွင္ လာခဲ့သလားဟင္....
က်ဳပ္ ႐ွင့္ကို ေစာင့္ေနခဲ့တာ...က်ဳပ္ မအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနခဲ့တာပါေတာ္...
က်ဳပ္ ႐ွင့္ကို စကားေတြ ေျပာခ်င္ေနခဲ့တာေတာ့္....
ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ခဏကေလး ေမွးမိတာပါ...က်ဳပ္ကို ႏိႈးပါေတာ့လားေတာ္...
တေယာက္တည္း ႏႈတ္က တ႐ြ႐ြ ေၾကေၾကကဲြကဲြ ဆိုရင္း ခုတင္ေပၚ တင္ပုလြဲ ထိုင္ေနမိတယ္။
က်ဳပ္ အသိဝင္လာခ်ိန္မွာ...မ်က္ရည္ေတြ...မ်က္ရည္ေတြ...က်ဳပ္ ပါးျပင္ေပၚမွာ....
က်ဳပ္ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ ႐ႊဲလို႔၊ စိုလို႔ရယ္......
**************************
ကိုထြန္းရီနဲ႔ က်ဳပ္ အသက္ ၁၆ႏွစ္ တိတိ ကြာတယ္။ သူ႔မိဘေတြ က်ဳပ္တို႔အိမ္လာၿပီး အဘနဲ႔ အမဆီ က်ဳပ္ကို လာေတာင္းရမ္းတုန္းက ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္တယ္ ႀကိဳက္တယ္လည္းမဟုတ္၊ ရင္ခုန္တယ္ ဘာရယ္လည္း မျဖစ္ခဲ့ေပါင္။ ခက္တာက က်ဳပ္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က အမတို႔ ေမးတိုင္း ဘုရာစူးပါရဲ႕ ရည္ငံေနသူ မ႐ိွရေပါင္ေတာ္ လို႔ အျမဲ ျပန္ေျဖခဲ့တာခ်ည္း။ က်ဳပ္အသက္ ၂၅ လည္း ေက်ာ္လာၿပီ ဆိုေတာ့ကာ မိဘေတြ စိတ္ပူမယ္ဆိုလည္း ပူစရာ၊ အေနာက္ပိုင္းက က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ျမစိန္ေတာင္ ကေလး ၃ေယာက္ ေမြးၿပီးေနၿပီကိုး...။
ရည္ငံသူ မ႐ိွဆို ဘယ္သြားသြား အေမႀကီး (ႀကီးေတာ္ အပ်ိဳႀကီး)က ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ကိုး၊ ဒီေတာ့ ကာလသားေတြႏွယ္ အေဝးကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ ၿပဳံးျပန္ေလာက္ လုပ္ရဲၾက႐ွာတာ။ ကိုထြန္းရီက မဆိုးပါဘူး ညိဳေမာင္းေမာင္းနဲ႔ အရပ္မားမားနဲ႔ ၊ အေ႐ွ႕ဖ်ားက ေ႐ႊပန္းထိမ္ဆရာသား ေ႐ႊ႐ူးထက္ေတာ့ အပံုႀကီး သာတယ္။ ပန္းထိမ္ဆရာသားပီပီ ေ႐ႊေတြ အျပည့္ဝတ္ထားေပမဲ့ ႐ုပ္ကျဖင့္ ေက်ာက္ေက်ာေရပက္၊ လိပ္ေက်ာ ေၾကာင္ေကာ္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ရယ္။
အမူလြန္သြားမွျဖင့္ အမတို႔နား ကပ္ၿပီး နားသြင္းေနတဲ့ ေ႐ႊ႐ူးမိဘမ်ားေၾကာင့္ ေ႐ႊ႐ူးနဲ႔ ေပးစားလိုက္မွာလည္း စိုးရေသး။ ဒါနဲ႔ပဲ မိဘေတြလည္း ေက်နပ္ေစ၊ ေ႐ႊ႐ူးနဲ႔လည္းလြဲေစ ဆိုၿပီး ကိုထြန္းရီကို ေခါင္းညိမ့္ခဲ့တာ။ ရၿပီးေတာ့လည္း ကိုထြန္းရီမယ္ မဆိုး႐ွာပါဘူး အေတာ္ ဂ႐ုစိုက္႐ွာတာ၊ မယားငယ္ငယ္ေလး ရထားေတာ့ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံဘူး။ ဘာလိုခ်င္ လိုခ်င္ ခ်က္ခ်င္း ျဖည့္ဆည္းေပးတာပဲ။ က်ဳပ္တို႔က မိဘေတြ အိမ္ဝိုင္းေဘးက ေျမကြက္မွာ ပ်ဥ္ေထာင္ သက္ကယ္မိုး အိမ္ကေလးေဆာက္လို႔ ေနၾကတယ္။
ကိုထြန္းရီခမ်ာ ကေလး႐ူးမို႔ လိုခ်င္လွပါတယ္ဆိုမွ ပထမကိုယ္ဝန္ေရာ ဒုတိယကိုယ္ဝန္ပါ ပ်က္က်တဲ့အျဖစ္နဲ႔ ၾကံဳရေတာ့တယ္။ ဝမ္းနဲ႔ ၃-၄လ နီးပါး လြယ္ခဲ့ရတဲ့မိခင္ထက္ သူက ပိုခံစားေနတာ ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ရယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ကေလးမရႏိူင္ေတာ့တဲ့ က်ဳပ္ကိုပဲ ဇနီး၊ က်ဳပ္ကိုပဲ သမီးလုပ္ ခ်စ္႐ွာခဲ့ေတာ့တယ္။ လယ္ဧကမ်ားစြာပို္င္တဲ့ မိဘမ်ားက သူတို႔ပိုင္လယ္ကို တဝက္ခဲြေပးေပမဲ့ ကိုထြန္းရီက အခဲြမခံဘဲ မိဘမ်ားနဲ႔ တစီးပြါးတည္း ဖိဖိစီးစီး လုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ကိုထြန္းရီလက္ထက္မွာ စီးပြားက အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆတိုးတယ္။ သူကေတာ့ က်ဳပ္ကို သနပ္ခါး ေျခဆံုး ေခါင္းဆံုးလိမ္းလို႔ သက္ေတာင့္ သက္သာ ေနေစခ်င္တာ ႏိူ႕ေပတဲ့ က်ဳပ္ကလည္း ဒီတိုင္းေနရမွာ ပ်င္းစရာမို႔ ေစ်းႀကီးထဲက ညႇပ္ထည္ေလးေတြ အိမ္ယူၿပီး ခ်ဳပ္တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ဝမ္းဝ ခါးလွတာ ထက္ေတာင္ ပိုတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ...။
အတူတူေနမွ ကိုထြန္းရီရဲ႕ အက်င့္တခုကို သိလာရတယ္။ အဲဒါက တခ်ိန္လံုး ေက်ာယားတတ္ၿပီး ေက်ာကုတ္ေနတတ္တာပဲ။ လယ္ထဲမဆင္းလို႔ သူအိမ္မွာေနခ်ိန္ ေပ်ာက္ေနလို႔မ်ား တျခားသြားမ႐ွာနဲ႔ ျခံထဲက အပင္တပင္ပင္ ေအာက္မွာ သူ ႐ိွေနလိမ့္မယ္။ အပင္ရဲ႕ ပင္စည္ကို ေက်ာနဲ႔ သာသာ ပြတ္တိုက္ရင္း အယားေျဖသတဲ့။ အဲဒါ သူ႔အႀကိဳက္ပဲ၊ သူ႔အတြက္ နတ္စည္းဇိမ္ပဲ။ သူ႔ေက်ာပဲ မပြန္းမ႐ွ၊ သားေရေတြမ်ား အုပ္ထားသလားေတာင္ ထင္မိတယ္။ အဝတ္ေကာင္း မဝတ္ရ၊ အစားေကာင္း မစားရ ေနပါေစ၊ အဲသလို ေက်ာကုတ္ ဇိမ္ခံေနရတာကပဲ သူ႔အတြက္ တကမာၻ။ ညညေတြဆို အိပ္ရာထဲ တေရးႏိူးႀကီး...
"ဟ ဟ မယ္ခင္လွရဲ႕ ထစမ္းပါ ကုတ္စမ္းပါဟ ေအး ေအး ညာဘက္ နဲနဲေ႐ႊ႕ ေအာက္ေလး နဲနဲဆင္း ေအး အဲဒီ့နား အဲဒီ့နား"
"နဲနဲဖိကုတ္စမ္းပါဟ ညည္းလက္ကလည္း ႐ြ႐ြ ႐ြ႐ြနဲ႔ "
က်ဳပ္မလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ မ်က္စိႏွစ္လံုး မဖြင့္ပဲ သူ႔ေက်ာ ကုတ္ေပးေနရတာက ညစဥ္လိုလိုရယ္။ ၾကာလာေတာ့ တခ်ိဳ႕ညေတြ သူႏိႈးၿပီး မကုတ္ခိုင္းရင္ေတာင္ ေက်ာေပးၿပီး တဘက္ေစာင္း အိပ္ေနတဲ့ သူ႔ေက်ာေပၚ လက္က ေရာက္ေရာက္သြားတတ္ေသးတာ။
တခါေတာ့ သူေက်ာယားတတ္မွန္း သိတဲ့ အေ႐ွ႕ဖ်ားက သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုေသာင္းစိန္က ခရီးသြားအျပန္ လက္ေဆာင္တခု ဝယ္လာတယ္။ နာမည္ကလည္း အေတာ္ရယ္ရသား ေနာက္မယားလို႔ ေခၚသတဲ့။ ထိပ္မွာ လက္ငါးေခ်ာင္း ကုပ္ကုပ္ေလးလို ပံုထြင္းထားတဲ့ ေက်ာကုတ္တံေလး တေခ်ာင္းရယ္။
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အဲဒါ ရလိုက္တဲ့ေန႔ကတည္းက အဲဒီ့ကုတ္တံကို သူ႔လက္က မခ်ေတာ့ဘူး။ ေန႔ခင္းေန႔လည္ေရာ၊ ညဘက္ေရာ အဲဒီ့ ေနာက္မယားနဲ႔ အဆင္ကိုေျပလို႔။ မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း ျပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ့ဇိမ္ခံေကာင္းေနပံုမ်ား...။ က်ဳပ္ကေတာ့ ညညဆို အိပ္ပ်က္ သက္သာသြားလို႔ ႀကိတ္ဝမ္းသာရေသး။
ဒါနဲ႔ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ၿမိဳ႕ျပန္လက္ေဆာင္ကို ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ အဲသလို ကုတ္တံေတြခ်ည္း လက္ေဆာင္ ဝယ္ ဝယ္လာၾကတာ ခုဆို အားလံုးေပါင္း သံုးေခ်ာင္း႐ိွၿပီ။ ဒါေပသိ ကိုထြန္းရီက ေနာက္ဟာေတြကို မႀကိဳက္ဘူး။ မူလပထမ ကုတ္တံအေဟာင္းကိုပဲ ႀကိဳက္သတဲ့။ သူ ေျပာတာကေတာ့ အဲဒီ့ ကုတ္တံကမွ လူရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈ ႐ိွသတဲ့။ လူ႔လက္သည္းေတြနဲ႔ တူသတဲ့။ လူ ကုတ္ေပးသလို အယားေျပသတဲ့။
လက္ကိုင္အရင္းနားမွာ ထြန္းလို႔ စာလံုး ထြင္းထားလိုက္ေသးတယ္။ စားစား သြားသြား အဲဒီ့ ကုတ္တံ လက္က မခ်ဘူး။ အိပ္ရင္လည္း အိပ္ရာေဘးနား ထားအိပ္တာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အေပါ့အပါးသြားဖို႔ ေနာက္ေဖးထြက္ရင္ေတာင္ လက္က ကိုင္သြားတာ။ အျဖစ္သည္း သည္းႏိူင္လြန္းတယ္။ ၾကာလာေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ ကိုထြန္းရီၾကား အဲဒီ့ကုတ္တံက ကန္႔လန္႔လို႔ ျမင္လာတယ္။ က်ဳပ္ထက္ အဲဒီ့ကုတ္တံကို ပိုခ်စ္တယ္လို႔ ထင္လာတယ္။ က်ဳပ္တို႔ မိန္းမေတြမ်ား သဝန္တိုစရာ ႐ွားလြန္းလို႔ လို႔ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာပါေတာ့...
တညေတာ့ အျမင္ကတ္ကတ္ ႐ိွတာနဲ႔ သူ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သူ႔ကုတ္တံ ဖြက္ထားလိုက္တယ္။ မနက္လင္းလို႔ ႏိူးလည္းလာေရာ ကိုထြန္းရီရယ္ သူ႔ကုတ္တံ ေပ်ာက္ေနတာ သိသြားၿပီး တအိမ္လံုး ေဒါင္းေတာက္သလို ႐ွာေတာ့တာပဲ။ အ႐ူးတေယာက္နဲ႔ပဲ တူေနေသးရဲ႕။ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး "ငါ့ကုတ္တံေရာ...မယ္ခင္လွ ငါ့ကုတ္တံ ဘယ္မလဲ" နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမးလိုက္၊ အိမ္ထဲ ဝင္လိုက္၊ အိမ္ျပင္ ထြက္လိုက္နဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတာ။ က်ဳပ္မွာ သနားလည္း သနား၊ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္လာတာနဲ႔ပဲ သူ႔ကုတ္တံ သူ႔ ျပန္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။
အဲဒီကတည္းက သူ႔ကုတ္တံကို မ်က္ေစ့ေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိူင္ေလာက္ေအာင္ ပို အျဖစ္သည္းလာတယ္။ တခ်ိန္လံုး အဲဒီ့ ကုတ္တံနဲ႔ ေက်ာကုတ္ေနေတာ့တာပဲ။ ေနာက္တညက်ေတာ့ သူ ေက်ာကုတ္ဖို႔ ကုတ္တံ ႐ွာမေတြ႔ပဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
"ဟဲ့ ဟဲ့ ငါ့ကုတ္တံ ဘယ္မလဲ ငါ့ကုတ္တံ မယ္ခင္လွ ငါ့ကုတ္တံ ဖြက္ထားျပန္ၿပီလားဟင္"
"က်ဳပ္ မဖြက္ရေပါင္ေတာ္ ႐ွင့္ႏွယ္ တခါခိုးဖူး အခါခါ သူခိုး ထင္ေနေရာ့လား"
"ဒါဆိုဘယ္မလဲ ဟင္ ငါ့ကုတ္တံ ငါ့ကုတ္တံေရာ...အံမာေလး ယားလိုက္တာ ေက်ာထဲက ယားလိုက္တာ ကုတ္စမ္းပါအံုးဟ မယ္ခင္လွရဲ႕ နာနာကုတ္စမ္းပါ"
"ကုတ္ေနတာပဲေတာ္ ကိုထြန္းရီႏွယ္"
"ဟာကြာ မင္း ကုတ္ေနပံုက အယား မေျပလိုက္တာ လူ႔ လက္မဟုတ္သလိုပဲ"
ဘုရား ဘုရား ကိုထြန္းရီႏွယ္ ႐ူးမ်ား ႐ူးသြားေလေရာ့လား လူကုတ္ေပးတာကို လူ႔လက္လို႔ မထင္ပဲ သူ႔ကုတ္တံကိုမွ လူတေယာက္ရဲ႕လက္လို႔ ထင္ေနလိုက္ပံုမ်ား....။ ခက္ပဲ ခက္ရခ်ည့္။ ခမ်ာ မခံခ်ိ မခံသာ တလူးလူး တလိမ့္လိမ့္နဲ႔ အေတာ္ၾကာမွ အိပ္ေပ်ာ္သြား႐ွာတယ္။ အဲဒီညက စလို႔ ညညေတြ အအိပ္နည္းလာတယ္။ အအိပ္နည္းေတာ့ အစားပါနည္းလာေတာ့တာ။ သူ႔ကုတ္တံ ေပ်ာက္အၿပီး ရက္အတန္ၾကာ ညတညမွာ ခါတိုင္းညေတြလိုပဲ ကုတ္ေပးရ၊ သူလည္း မအိပ္ႏိူင္ပဲ ယားလိုက္တာ ယားလိုက္တာနဲ႔ ညည္းညဴရင္း သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ ေက်ာ္ေလာက္မွ အိပ္သြား႐ွာတယ္။
က်ဳပ္လည္း ခါတိုင္းလိုပဲ မနက္ ၅နာရီခဲြတာနဲ႔ ဆြမ္းထခ်က္၊ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကပ္ ၿပီးေတာ့ မနက္စာ ပဲေရပြေလး၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလး ဆီဆမ္းၿပီး ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ စားဖို႔ အၾကမ္းရည္ေလးပါ တည္ရင္း ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ခါတိုင္းဆို က်ဳပ္ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ ျပင္ခ်ိန္ဆို ကိုထြန္းရီက မ်က္ႏွာသစ္ ၿပီးေနၿပီ။ "မယ္ခင္လွရဲ႕ ငါ ဆာပဟ" လို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ လာေျပာေနက်...ခုျဖင့္ ေနေတာင္ ထြက္ေတာ့မယ္။ ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အခ်ိန္အေတာ္ ေစာင့္ၿပီးမွ ထရံကာထားတဲ့ အတြင္းခန္းေလးထဲ ဝင္ၿပီး ႏိူးဖို႔ လုပ္ရေတာ့တယ္။
"ကိုထြန္းရီ ေတာ့္ ကိုထြန္းရီ ထေတာ့ေလ..."
အသံလည္း ျပန္မထူး၊ လူးလြန္႔ဟန္လည္း မျပတာနဲ႔ အနားတိုးသြားၿပီး လႈပ္အႏိႈးမွာ...လားလား ေအးစက္ေတာင့္တင္းေနတဲ့ ကိုထြန္းရီရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို စမ္းမိရက္သား ျဖစ္ေနတယ္။ ႏွာဝနား လက္ဖဝါးေတ့ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ေသခ်ာပါၿပီ ကိုထြန္းရီ အသက္မ႐ိွေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္ တကိုယ္လံုးလည္း ေႁမြမ်ား အၫိႇဳ႕ခံထားရသလို ငုတ္တုတ္ေမ့ေနတယ္။ ကြမ္းတယာညက္ေလာက္အၾကာ လယ္ထဲဆင္းဖို႔ လာေခၚသူေတြ အသံၾကားမွ အိမ္ေ႐ွ႕ကျပင္ ထြက္ၿပီး တိုးတိုးေလး သူတို႔ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။
"ကိုထြန္းရီ ဆံုးၿပီ"
ဒီေန႔ဆို ကိုထြန္းရီအေလာင္း ေျမက်လို႔ ၆ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔။ မနက္ျဖန္ဆို ရက္လည္ မုန္႔ဟင္းခါးေကြၽးမဲ့ေန႔။ ညညေတြဆို က်ဳပ္တေယာက္ထဲ အိပ္ရာေဘးက ထ ထ ဆိုၿပီး ကုတ္ခိုင္းမဲ့ လူႀကီးကို အသံတိတ္ သတိေတြ ရေနမိၿပီ။ သူ႔အေခါင္းထဲကို သူသိတ္စဲြလန္းတဲ့ ကုတ္တံေလး ထည့္ေပးလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ ႐ွာမေတြ႔ႏိူင္လို႔ မထည့္ေပးခဲ့ရဘူး။ အို...ဒါေတြဟာ အစဲြအလန္း သက္သက္ပါေလ။ က်ဳပ္ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ေရာ သူ ယူသြားႏိူင္မွာမို႔လား။ ေတြးရင္း က်ဳပ္ ၿပံဳးမိေသးတယ္။
"အမ အမခင္လွ ငိုခ်င္ ငိုခ်လိုက္ေနာ္ တင္းမထားနဲ႔ သိလား ငိုခ် ငိုခ်လိုက္"
ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး လုပ္ကူေနတဲ့ ညီမငယ္တေယာက္က အိမ္ထဲဝင္လာရင္း ငူငူႀကီး ၿပံဳးေနတဲ့ က်ဳပ္ကို အေတြ႔မွာ ႐ူးမ်ားသြားၿပီလား ဆိုတဲ့စိတ္အပူနဲ႔ က်ဳပ္ကို ဖြင့္ငိုခ် ခိုင္းတာ။
"အမ အကို ထြန္းရီ ေသတၱာ ႐ွင္းရင္း ဒီကုတ္တံေလးေတြ႔လို႔ အမကို လာေပးတာ"
အို...အဲဒါ သူ ႐ွာေနခဲ့တဲ့ ကုတ္တံေလးေပါ့...လက္က လွမ္းယူရင္း မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ကုတ္တံ အရင္းလက္ကိုင္က ထြန္း ဆိုတဲ့ ထြင္းစာလံုးကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အားလံုးက ငိုခ်လိုက္ ဆိုေပမဲ့ ကိုထြန္းရီ အေလာင္း ေျမက်ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ က်ဳပ္ မ်က္ရည္ မက်ေသးဘူး။ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္နင့္ႀကီး ျဖစ္ေနတာပဲ သိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ ထြက္က် မလာခဲ့ေသးဘူး။ ဟာတာတာနဲ႔ အသိစိတ္ကင္းမဲ့ၿပီး လူနဲ႔စိတ္ တျခားစီ။ ဝမ္းနည္းေနေပမဲ့ ဘယ္လို ငိုခ်လိုက္ရမွာလဲ က်ဳပ္ မသိဘူးရယ္။
ညညဆို အိပ္မက္မ်ား လာေပးမလား၊ ဒီအစဲြေၾကာင့္ မကြၽတ္မလြတ္ပဲ ထင္သာျမင္သာ ျဖစ္ေအာင္မ်ား လာျပမလားရယ္လို႔ မအိပ္ပဲ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ညေတြ...။ ဒီညလည္း သူ လာေလမလားရယ္လို႔ ေစာင့္ရအံုးမွာ... ေစာင့္ေနအံုးမွာပါပဲ။
ျပန္႐ွာေတြ႔တဲ့ ကုတ္တံေလးကို ကိုထြန္းရီ ေခါင္းအံုးေပၚ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ တင္လို႔။ က်ိန္းစပ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို အစြမ္းကုန္ အားတင္းၿပီး ဖြင့္ထားရက္က အားအင္မဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ အနားေပးဖို႔ လိုအပ္လာတယ္ ထင္ရဲ႕။ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားလိုက္တာ အျပင္က လူေတြ ဆရာေတာ္ကို အာ႐ံုဆြမ္း ကပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသံ ၾကားမွပဲ ႏိူးလာေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း လူးလဲထ၊ မ်က္ႏွာေလး သစ္၊ ေယာဂီတဘက္ေလး ပုခံုးေပၚတင္လို႔ အျပင္ခန္းကို ထြက္မယ္ အလုပ္...မ်က္လံုးက ေဝ့ကနဲ ကိုထြန္းရီ ေခါင္းအံုးေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္ တကိုယ္လံုး ေခါင္းကေန ေျခဖ်ားအထိ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေတြ ေထာင္ကနဲ ထသြားတယ္။ မ်က္စိမ်ား မွားသလား အေသအခ်ာ ျပန္ၾကည့္တယ္။ တကယ္...တကယ္ မ႐ိွေတာ့ဘူး...ေခါင္းအံုးေပၚ တင္ထားတဲ့ ကုတ္တံေလး...မ႐ိွေတာ့ဘူး။
ကိုထြန္းရီ....
ကိုထြန္းရီရယ္...႐ွင္ လာခဲ့သလား...႐ွင္ လာခဲ့သလားဟင္....
က်ဳပ္ ႐ွင့္ကို ေစာင့္ေနခဲ့တာ...က်ဳပ္ မအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနခဲ့တာပါေတာ္...
က်ဳပ္ ႐ွင့္ကို စကားေတြ ေျပာခ်င္ေနခဲ့တာေတာ့္....
ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ခဏကေလး ေမွးမိတာပါ...က်ဳပ္ကို ႏိႈးပါေတာ့လားေတာ္...
တေယာက္တည္း ႏႈတ္က တ႐ြ႐ြ ေၾကေၾကကဲြကဲြ ဆိုရင္း ခုတင္ေပၚ တင္ပုလြဲ ထိုင္ေနမိတယ္။
က်ဳပ္ အသိဝင္လာခ်ိန္မွာ...မ်က္ရည္ေတြ...မ်က္ရည္ေတြ...က်ဳပ္ ပါးျပင္ေပၚမွာ....
က်ဳပ္ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ ႐ႊဲလို႔၊ စိုလို႔ရယ္......
ကုတ္တံေလးေပ်ာက္လို႔ ေသသြားတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး ေနာ္ အစ္မခ်စ္ၾကည္....။
ReplyDeleteအစ္မေရ... ညီမၾကားဖူးတာ.... ေက်ာက္ေက်ာေရပက္ ၊ လိပ္ေက်ာ ေၾကာင္ေကာ္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္လားလို႕....
ReplyDeleteေကာင္းတယ္ အေရးေကာင္းတယ္ မ်က္ရည္ဝဲမိတယ္။
ReplyDeleteအေရးကလဲညက္ အေတြးကလဲသြက္၊ ဖတ္လို႔ အားႀကီးေကာင္းပါ့..:)
ReplyDeleteအစ္မ
ReplyDeleteဖတ္ရင္းနဲ႕ ၾကက္သီးေတာင္ ထတယ္ .. စိတ္မေကာင္းတာေရာ ခံစားရတာေရာေပါင္းျပီး တကယ္ရင္ထဲကို နင္႕သြားတယ္..
လူေတြဟာ ဘာလို႕မ်ား အစြဲအလန္း ၾကီးတတ္ၾကတယ္မသိဘူးေနာ္.. အသက္ေသတဲ႕အထိ စြဲလမ္းသြားတဲဲ႔ သေဘာပါဘဲ..
ဒီ၀တၳဳေလးဖတ္ျပီး စဥ္းစားလိုက္မိတာက ကုတ္တံေလးတစ္ေခ်ာင္းကိုေတာင္ ဒီေလာက္စြဲလန္းတတ္ရင္ တစ္ျခားတစ္ျခားေသာအရာေတြကို လက္မလြတ္ႏိုင္ေအာင္ စြဲလန္းတၾကီး ဖက္တြယ္ထားတဲ႕ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ဘယ္လိုမ်ားေနပါလိမ္႕လို႕ သတိရလိုက္မိတယ္..
ကၽြန္မလည္း ယားကုတ္ေလးအၿမဲကုတ္တတ္တာပါ။ ၀တၳဳေလးဖတ္ရတာ သနားစရာလည္းေကာင္းတယ္။
ReplyDeleteအေရးအဖြဲ႕ ေကာင္းပါေပ႔
ReplyDeleteခ်စ္ၾကည္ေအး ေရ
ReplyDeleteအစြဲေပါ႔ေနာ္ အင္း ဖတ္သြားပါတယ္ သနားစရာေလးေနာ္
ေရႊစင္ဦး
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုတ္တံေလးမွ မရွိရင္ မေနတတ္ဘူးဗ်ို့..။
ReplyDeleteအိပ္ယာေဘးမွာအျမဲေဆာင္ထားရတယ္..။စလံုးကိုလာမယ္လုပ္ေတာ့ မပါမျဖစ္
သယ္လာခဲ့တာ လက္စြဲေတာ္ကုတ္တံေလးရယ္.....။ဒီမွာဝယ္မရမွာစိုးလို့ ေလ...း))
သဘာဝတစ္ခုကို ရသေတြ အမ်ားၾကီးထည့္ေပးထားတဲ့ စာစုပိုစ့္ေလးကို ဖတ္မိရင္း ျပံဳးမိတယ္ ထင္တာပါပဲေလ...
ReplyDeleteဖတ္ၿပီး ေက်ာထဲက ယားသြားတယ္။
ReplyDeletevery touching story.. nice..
ReplyDeleteThks ur post.
မမ စာေရးတာ အရမ္းႀကိဳက္တယ္... တကယ့္တန္းဝင္လက္ပါ။
ReplyDeleteဒီစာကိုဖတ္ရတာ ဆရာမ ခင္ခင္ထူး ရဲ့ စာေတြကို သြားသတိရတယ္ အညာဓေလးေလးလိုလို အေခၚေ၀ၚေတြ ဇတ္အိမ္ ေကာ ဇတ္ေကာင္ေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကိုလည္းၾကိဳက္တယ္ ။ လူတစ္ေယာက္မွာလည္း သူ႕အစြဲလမ္းနဲ႕ သူပဲေနာ့္ ကိုထြန္းရီ အျဖစ္က ရယ္ရမလိုလိုနဲ႕ ငိုသြားရမယ့္ အျဖစ္ ။
ReplyDeleteထြင္းထုပ်ိဳျမစ္ ဝတၳဳသစ္
ဒီေလဘယ္ကို ဖတ္ျပီးေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ျပံဳးသြားတယ္ း)
ေမာင္မ်ိဳး
အစ္မေရ တကယ္ပဲ အေရးေကာင္းလုိက္တာ။ အဆုံးသတ္ခါနီးမွာ တကယ္ပဲ ၾကက္သီးေတာင္ထမိပါရဲ႕။
ReplyDeleteအစြဲ...အစြဲ...အစြဲ...
ပစၥည္းဥစၥာ စြဲလန္းၿပီးေသရင္ ၿပိတၱာတစ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္။ :-/
က်ေနာ္ေတာင္ ေနာက္မယား လိုခ်င္သြားၿပီ...။
ReplyDeleteတယ္ေတာ္ပါလား။ စာေရးနည္းေလး ပို႔ခ်စမ္းပါ။ :)
ReplyDeleteမယ္ခ်စ္ရယ္...ဖတ္ရင္းနဲ ့ေက်ာယားလာလို ့လက္ေနာက္ျပန္ကုတ္လိုက္
ReplyDeleteရတယ္။ေနာက္လင္...အဲ...အဲ,ေ နာက္မယားကဘယ္မွာရွာဝယ္ရပါ့..။
အင္း...ကိုယ့္အတြက္ဝယ္တဲ့ေနာက္မယားေလး ေတာ္ေနျကာ အိမ္ဦးနတ္
ျကီးလက္ထဲေရာက္သြားရင္..ဒြတ္ခ။ေတာ္ျပီ မဝယ္ေတာ့ဘူး...။
မႀကီးခ်စ္ရယ္...ဖတ္ရင္းနဲ႕စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္တာေလ
ReplyDeleteေတာ္လိုက္တာ ေရးတာ တကယ့္ကိုေကာင္းတာပဲ
ReplyDeleteအမခ်စ္..စာဖတ္ရတာအညာကိုေရာက္သြားသလိုပဲ...တခါတေလလူေတြ အစြဲလန္းၾကီးတာ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္...။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ..။
ReplyDeleteခင္တဲ႔
မိုးေငြ႔
ဟားဟား ညီမ ဆင္ဆင္ ဟုတ္တယ္၊ ညီမ မွန္တယ္၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေ႐ႊ႐ူးက ေက်ာင္းတုန္းက အမ သူငယ္ခ်င္းေလ၊ သူ႔ကာ႐ိုက္တာကို ယူေရးတာ၊ အဲဒီစကားက အမတို႔ သူ႔ကို စ ေနက် စကား၊ အမွန္ေတာ့ လူအားလံုးအတြက္ ေရးတဲ့ေနရာမွာ ေယဘူယ်က်တဲ့ စကားကိုပဲ သံုးသင့္တာေပါ့...၊ ေက်းဇူး ညီမ...အမ ျပင္ေရးလိုက္ပါမယ္...
ReplyDeleteညီမ ဆင္ဆင္နဲ႔ ညီမေလး>>ကိုထြန္းရီ ဘာ့ေၾကာင့္ေသတယ္၊ ကုတ္တံ ဘယ္လို ေပ်ာက္တယ္ ဆိုတာ စာဖတ္သူေတြ ေတြးဖို႔ ခ်န္ထားခဲ့တာပါ ညီမတို႔ေရ...ခုလို ေမးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္...
မမကြန္>>ဒါဆိုရင္ ေသခ်ာၿပီ မမကြန္ ႏွလံုးသား ႏုတယ္...
ReplyDeleteTOI>>ေက်းဇူးပါ ေမာင္ေလး...
ညီမေခ်ာ>>ဟုတ္တယ္ တခ်ိဳ႕ ဘာမဟုတ္တဲ့ အစဲြအလမ္းေတြက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္...
ညီမ အနမ္း, ကရနခလင >>ေက်းဇူး ေက်းဇူး ေက်းဇူးပါ
မမေ႐ႊစင္>>ဟုတ္ ေက်းဇူးပါ မမ
ေမာင္ေလး>>ေမာင္ေလးလည္း ကုတ္တံႀကိဳက္သူတေယာက္ ဆိုပါေတာ့
Crystal>>ၿပံဳးမိတယ္ ထင္တယ္ပဲလား ညီမ...ေကာ္မန္႔အတြက္ ေက်းဇူးပါ
ကိုေပါ>>ေက်ာယားရင္ ကုတ္တံေလး ေဆာင္ထားေလ...
Anonymous>>Thanks for your comment...
ညီမ မယ္ကိုး>>ဟ ဟ ျပန္ဆဲြခ်ၾကပါအံုးဟ...:P
ေမာင္မ်ိဳး>>ဟုတ္တယ္ ရသနဲနဲ စံုသြားတယ္...ဆရာမ ခင္ခင္ထူးကေတာ့ အညာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္ေတြ႔ေတြ၊ အမက စာေတြ႔ပဲ ႐ိွတာပါ
ညီမဇြန္>>ဟုတ္တယ္ အဲဒါေလးကိုလည္း ယူထားတယ္ ဒီပိုစ့္ေရးရတဲ့ အဓိက ကေတာ့ အစဲြေတြ မ႐ိွေစခ်င္တာပါပဲ
ကိုAATO>> ေနာက္မယား ယူလို႔ရပါတယ္ သိတ္မစဲြဖို႔ပဲ လိုတာပါ...:P
ညီမေလး>>အေပၚမွာ ေျပာခဲ့ၿပီေနာ္ ဘာ့ေၾကာင့္ ေသတယ္ဆိုတာ ထည့္လိုက္ရင္ ဖတ္ရတာ ေပါ့သြားမယ္ေလ...ဒါ့ေၾကာင့္ မထည့္တာ...
ကလူသစ္>>သင္ေပးမယ္ အလကားေတာ့မရဘူး အိမ္ေခၚ ထမင္းေကြၽးမွ ဟိဟိ...:)
စုစု>>ေက်ာယားတတ္ရင္ေတာ့ ေဆာင္ထားတာ အေကာင္းဆံုးပဲ:)
blackroze>>ညီမ ဒါ...စီးေမ်ာ ခံစားခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာ...:)
ဗစ္စ္>>အခ်ငး္ခ်င္းေတြပဲဟာ...ေအးေလ ေတာ္လို႔ပဲဟာ ေျပာဘာစီ ေျပာဘာစီ...:P
ညီမ မိုးေငြ႔ ဟုတ္တယ္ အစဲြက ဘာမွ မဟုတ္ေပမဲ့ ေၾကာက္စရာ...
ဖတ္ မန္႔ ခံစားသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး ေက်းဇူး အထူးပါ...:)
အစ္မ...အစ္မ အဲဒီလူကဘာလို႔ေသသြားတာလဲဟင္ ကုတ္တံေပ်ာက္သြားလို႔လား ေတာ္ေနၾကာ ကုတ္တံေစာင့္သူရဲ ျဖစ္ေနရင္မလြယ္ဘူးေနာ္အစ္မ အစြဲၾကီးကလဲ ကုတ္တံမွ စြဲရတယ္လို႔ လာယူျခင္းယူ မိန္းမေတာ့ လာယူမသြားဘူး ဒီလူ ညံ့ခ်က္ :)
ReplyDeleteခင္တဲ့(ခ်ိဳက်)
အပို အလို မရွိ ေကာင္းပါ၏။
ReplyDeleteအမ ဝတၱဳတိုေရးတာ သိပ္ပိုင္ႏိုင္တာပဲ..... ႀကိဳက္တယ္.........
ReplyDeleteဟုတ္တယ္...
ReplyDeleteအစြဲ ဆိုတာ ေဖ်ာက္ရခက္တယ္ေနာ္...
ဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားတယ္...
အဲလိုလူေတြ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီးပဲ...
အစြဲအလန္း အရမ္းႀကီးတာလည္း မေကာင္းဘူး...
မႀကီး...စာေရးတာ အရမ္းဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္...
မခ်စ္ ဟီးးးအီးးးးး
ReplyDeleteကုတ္တံျပန္ေပးးးးးးးးးးးးးးး
ငါ႕ကုတ္တံေလး ဟိဟိ
သူ႕ ကုတ္တံေလးကို သူ တကယ္ လာယူသြားတာေပါ့ေနာ္....
ReplyDeleteသနားပါတယ္... း((
ုကုတ္တံ ၀တၳဳတို စာအေရးအသားေလးကို စြဲသြားတယ္၊ :)
ReplyDeleteေရးတာ ေတာ္လိုက္တာ၊
အၾကည္ အရမ္းဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္။ ေရးထားပံုကလဲ သိပ္စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ တကယ္႔စာေရးဆရာမၾကီးေတြေရးတာက်ေနတာပဲ။ ေသသြားၿပီဆိုေတာ႔ ဇာတ္ေဆာင္ေနရာ ကိုယ္တိုင္ေရာက္သြားၿပီး ငိုခ်င္လိုက္တာ။
ReplyDeleteဟိုးအရင္က ဦး၀င္းေဖ ေပဖူးလႊာမွာေရးဖူးတဲ႔ ၀ထၳဳတိုေတြေတာင္ သတိရသြားတယ္။
ဘုရား ဘုရား...တကယ္ၾကီးလာယူသြားတာလား...
ReplyDeleteၾကက္သီးထစရာၾကီး...
This comment has been removed by the author.
ReplyDelete