05122023

 ဟိုအရင်ချိန်​တွေတုန်းက​တော့ ရှင်သန်ခြင်းဟာ ဘဝတခုနဲ့အတူ တွဲလျက်ပါလာပြီးသားလို့ ထင်ခဲ့တာ။ ခုချိန်မှာ​တော့ ရှင်သန်ခြင်းမှာ အားထုတ်မှုပါမှ​ရမယ်လို့ မြင်မိပြီ။ တ​နေ့တ​နေ့ ရှင်သန်ဖို့အတွက် ကိုယ့်ခန္ဓာကို​မွေးမြူ​နေရတဲ့အခါ ဘဝအ​ပေါ် သံသယနဲ့ ခပ်စိမ်းစိမ်းပြန်ကြည့်တတ်သွားတယ်။ ဘဝကလည်း ​မေးခွန်းပြန်ထုတ်တယ်၊ ​နေစမ်းပါဦး ဘဝထဲဝင်လာဖို့ ဘာမက်လုံးမှ မ​ပေးမိပါဘူး တဲ့။ ကိုယ်တိုင်လိုချင်လို့ ရခဲ့တဲ့ဘဝ ဟုတ်လား...။ 

ဒီရက်​တွေမှာ အများကြီး ​တွေးဖြစ်တယ်။ ဘာမှ မလုပ်ဘဲ ​တွေးဖို့အတွက်သက်သက် ထိုင်​တွေးတာ...။ 

Healing meditation classတက်ဖြစ်တုန်းက ဆရာ​​မေး​လေ့ရှိတဲ့ ရည်မှန်းချက်၊ ​ငွေဝင်ချင်တယ်၊ အလုပ်အကိုင် အဆင်​ပြေချင်တယ်၊ အိမ်အ​ရောင်းထွက်ချင်တယ်၊ စသည်ဖြင့် တချို့က ​ဖြေတတ်ကြတယ်။ ကိုယ်က "ကျန်းမာချင်တယ်ဆရာ" ကလွဲလို့ ​ဖြေစရာ တခြားမရှိ၊ ဖြစ်ချင်တဲ့ တခြားရည်မှန်းချက်လည်း မရှိ...။ 

​သေချာ​တွေးကြည့်​တော့ ခုချိန်ဟာ ကိုယ့်အတွက် အပြည့်ဝဆုံးအချိန် ဖြစ်​နေတာ၊ ကိုယ် တဦးထဲအတွက်ဆို လိုချင်တာ ဖြစ်ချင်တာ ဘာမှ မရှိ။ ​ကိုယ့်ဘဝ ကိုယ့်ဖြစ်တည်မှု အလုံးစုံကို ​ကြေနပ်ဆုံးအချိန်လို့ ​ပြောရမှာပဲ။ 

နေစရာ စားစရာ ဝတ်စရာ၊ ​ငွေ​ကြေး၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာကျန်းမာ​ရေးကအစ ပူပင်စရာမရှိဘူး။ ကိုယ်ကျန်းမာ​ရေး နည်းနည်း စိတ်ပူစရာရှိ​​ပေမယ့် ဘာမှ​ပြောပ​လောက်တာမျိုး​တော့လည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး။ ဒီ​လောက်​တော့ဖြင့် ရင်ဆိုင်နိူင်သားပဲလို့ စိတ်ပြင်ဆင်ထားတာ​ကြောင့်လည်းဖြစ်မယ်။ ခန္ဓာရှိရင် ​ဝေဒနာ ရှိမယ်၊ ဖြစ်တာရှိရင် ပျက်တာလည်း ရှိမယ်။ ရှိသင့်သ​လောက်ရှိထားတဲ့တရားအမြင်နဲ့မို့ ​နေသာပါတယ်။ 

တခါတခါ​တော့သာ အရင်က ရှင်သန်မှုကဖြင့် ​ပေါ့ပါးလှချည့် ခု​တော့...လို့ တရားကလွတ်ပြီး ​တွေးတတ်တာ၊ အဲလိုအချိန်ဆို နှလုံးအပူဟပ်သလို မြိုက်ကနဲခံစားရတတ်တယ်။ သတိဝင်လာတာနဲ့  ချက်ချင်းအ​တွေးကို ​ပြောင်းယူပစ်ရတယ်။ 

ခိုင်တယ်မြဲတယ်ဆိုတဲ့အရာ ဘယ်မှာမှ မရှိဘူး၊ အရာရာဟာ အချိန်ရှိသ၍ သွား​နေကြ စီးဆင်း ​ရွေ့လျား​နေကြတာပဲဟုတ်လား...။

တံတား​အောက်က​ရေလို​ပေါ့...။

ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ဖြစ်ခွင့်ရတဲ့ဘဝဟာ တန်ဘိုးကြီးလှချည်ရဲ့၊ ဘုရားရဲ့တရား​တော်​တွေကိုသာ လက်​တွေ့ မကျင့်သုံးနိူင်ရင်၊ မကျင့်သုံးတတ်ရင်၊ ကျင့်သုံးခွင့်မရခဲ့ရင်...၊ 

လူဖြစ်ခြင်းရဲ့ အပူက အင်မတန်​လောင်မြိုက်​စေမှာ...။ 

(စကားမစပ် ကြွားလိုက်ဦးမယ်။ စိုက်ထားတဲ့​ရွှေပဲပင်​လေး​က  ခူးစားလို့​တောင်ရ​နေပြီ)