သိလား...
တကယ်တော့ ဘာကြီးကြီးကြယ်ကြယ် လေးလေးပင်ပင်တွေကိုမှ မရေးချင် မပြောချင်တော့တာမျိုး...
ပျော်စရာမကောင်းတော့ဘူး ပျော်စရာမရှိတော့ဘူး ပျော်ချင်တယ်...၊ အဲလိုလည်း မဟုတ်ဘူး။
ဘဝကြီးကို ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ ထိုင်ငေးနေသလိုမျိုး...၊ ကိုယ်နဲ့ ဘာမှ မသက်ဆိုင်သလိုမျိုး...၊ ရိုးအီလာနေမှုတွေထဲ ဘာတခုကမှ အထူးတဆန်း ထမဖြစ်နိူင်တာ သိနေတော့ ဘေးထွက်ထိုင်နေလိုက်တဲ့သဘောပဲ။ ပါဝင်လည်ပတ်မနေချင်တော့ဘူး။
ဒါပေမယ့် ကိုယ်လုပ်စရာရှိနေတာတွေကိုတော့ တာဝန်တခုလို လုပ်မြဲပဲ...။ ပြောရရင် ဘယ်သူမှသိဖို့မလို၊ ကိုယ်လုပ်နေတာ ကိုယ်သိရင် ရပြီ။ နိူင်ငံတော်သစ်မှာ လိပ်ပြာလုံလုံနဲ့ ခြေစုံရပ်နိူင်သူဖြစ်ရင် ရပြီ။ ဒါက အများနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အကြောင်း။ ကိုယ့်တကိုယ်စာအတွက်ကတော့ အပေါ်မှာ ပြောခဲ့သလိုပဲ၊ ဟန်တွေကို မလိုချင်သူပီပီ၊ အရှိအတိုင်း နေရတာ ကြိုက်တယ်။ လူအထင်ကြီးခံရဖို့ ဘယ်တုန်းကမှ မလုပ်ခဲ့တာ၊ ကိုယ်ကြိုက်တာကိုယ်လုပ်၊ ကိုယ်ဖြစ်ကိုယ်ခံပေါ်လစီနဲ့ နေလာခဲ့သူမို့ ခပ်ရှင်းရှင်းပဲ၊ နိူင်လည်း အရေးမကြီး ရှုံးလည်း ဘာမှမဖြစ်။ နိူင် ရှုံး ဆိုတာတွေကလည်း ဘဝမှာ အရေးပါတဲ့ အရာတွေမှ မဟုတ်တာ။
စိတ်အားနည်း နိမ့်ကျသူတွေသာ သူတပါးအပေါ် အနိူင်ရလိုစိတ်ကြီးကြတာ...။ အငုံ့စိတ်နဲ့ရှင်သန်နေသူတွေသာ ဟန်ကိုယ့်ဖို့ ဇွတ်တင်းလုပ်ပြနေရတာ...။
တခုခုဆို ဒါ ငါ့ကိုကြောတာဆိုတဲ့ စိတ်အခံရှိသူတွေနဲ့ ဝေးဝေးပဲ နေချင်တယ်။ ကိုယ်ပြောတဲ့စကားမှန်သမျှကို စိတ်ရှင်းရှင်းနဲ့နားထောင်ပေးပြီး သူပြောသမျှကိုလည်း ရင်နဲ့အပြည့် နားထောင်နွေးထွေးပေးသူပဲ ဖြစ်ချင်တယ်။ ကိုယ်ပြောတာများ တခုခုမှားသွားမလားဆိုတဲ့ တထင့်ထင့်စိတ်နဲ့ အစွန်းလွတ်အောင် သတိထားပြောနေရတဲ့ ဆက်ဆံမှုမျိုး ကိုယ် မလိုအပ်ဘူး။
အဲလိုလူတွေ ကြုံရပါများလာတော့ သူတို့လာလာပြတဲ့ အပေါ်ယံတွေကိုပဲ ယုံကြည်ပေးလိုက်တော့တယ်။ အနိူင်ရသွားတယ် ထင်သူတွေအပေါ်လည်း ပြည့်စုံပါစေ၊ စိတ်ချမ်းသာကြပါစေလို့ပဲ ဆုတောင်းပေးလိုက်တယ်။ လူတယောက် ကိုယ့်အနားရောက်လာရင် ဘယ်လိုကြောင့်ဆိုတာ အတွေ့အကြုံအရ သိနေပြီးသား၊ ဘယ်အချိန် ကိုယ့်အနားကနေ ထွက်သွားမှာလဲဆိုတာလည်း သိနေပြီးသားပါပဲ။ တပါးသူ ကိုယ့်အပေါ် တခါကြောသွားတိုင်း ကိုယ့်မှာ ပါဝါတွေ တက်တက်လာရတယ်၊ အေးချမ်းအောင် ပိုနေတတ်လာတယ်၊ သံယောဇဥ်တွေကို ပိုဖြတ်ချတတ်လာတယ်။ အနားမှာ လူတွေအများကြီး ခြံရံနေမှ မဟုတ်ဘူး၊ တယောက်ထဲ တိုးတိတ်စွာ အေးချမ်းနေရတာကလည်း ကိုယ်လိုလားတဲ့ ငြိမ်သက်ခြင်းတခုပဲ။
ကျေးဇူးတင်တယ်...၊ ကိုယ့်အပေါ် ချနင်းသွားသူတွေကို...၊
သူတို့ကြောင့်ပဲ ကိုယ့်မှာ ပိုပြီးသန်မာလာရတယ်...
"ခုမှ ငါ့အစ်မစစ်စစ်..."
ReplyDeleteမိုးငွေ့