စာေရးဆရာဆိုသည့္လူတန္းစားမ်ားကို စာေရးဆရာဟု မည္သို႔မည္ပံု
သတ္မွတ္ေခၚတြင္သည္လဲ ကၽြန္မ မသိပါ။ ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာစေရးစဥ္က ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ဘေလာ့ဂ္ဂါဟု ခပ္တည္တည္ သတ္မွတ္ကာ ေရးပါသည္။ ထိုမွ လက္စမ္းသည့္အေနႏွင့္ေရာ အားစမ္းသည့္အေနႏွင့္ပါ
စာမူေလးမ်ား ဟိုဟိုဒီဒီပို႔ၾကည့္ရာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံစာမူေလးမ်ားရွိလာပါသည္။ ထိုစာမူကေလးမ်ား
မ်ားလာ၍ ဝတၳဳတိုစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ စုစုစည္းစည္းထုတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္မူ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမဟူေသာ ေဝါဟာရႏွင့္ ကၽြန္မ မျဖစ္မေနကၽြမ္းဝင္လာရေပေတာ့၏။
ဘေလာ့ဂ္ေလာကတြင္ စာေရးသူမ်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ နာမည္အဖ်ားစြတ္ကာ ခင္မင္သမႈႏွင့္ေခၚတြင္သကဲ့သို႔
ပံုႏွိပ္ေလာကတြင္လည္း စာေရးသူမ်ား တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆရာ ဆရာမဟု ေလးစားသမႈႏွင့္ေခၚဆိုၾကသည္ကို
သိလာရသည္။
ေကာင္းလွပါ၏။ အစ၌မူ
ကၽြန္မကို ဆရာမဟု ေခၚလိုက္တိုင္း တြန္႔ကနဲ တြန္႔ကနဲျဖစ္သြားတတ္ေသာ္ လည္း ယခုေတာ့ အေတာ္ေလးနားယဥ္စျပဳလာၿပီ
ဆိုရမည္ေပ။ ကၽြန္မအေနျဖင့္ စာေရးဆရာကို ထိုကဲ့သို႔
ဆရာ ဆရာမတပ္ေခၚသူမ်ား၏ အသံကိုပါ ခြဲျခမ္းခံစားတတ္စျပဳၿပီဟုလည္း ဆိုႏိူင္ပါသည္။ သူတို႔၏အသံသည္
ပကတိ အျဖဴအရွင္းျဖစ္၏။
ကၽြန္မအိမ္ကလူႀကီးကို ကိုပန္းသီးဟု သိၾက ေခၚတြင္ၾကပါသည္။
ထိုကိုပန္းသီး၏ ဆရာမေခၚတြင္သံကား အေရာင္စြက္ေန၏။ အကဲပါေန၏။ (ဝါ) ေငါ့ေတာ့ေတာ့ျဖစ္ေန၏ဟုပင္ ဆိုရခ်ိမ့္မည္။
ကၽြန္မဘာေၾကာင့္ အသို႔ဆိုရသနည္း။ ဆက္ဖတ္ပါ။ ႀကိဳးစားရွင္းလင္းပါအံ့။
ခုတစ္ေလာ ကိုပန္းသီးႏွင့္ကၽြန္မ
ညေနညေနဆို လမ္းကေလးဘာေလးထြက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကပါသည္။ က်န္းမာေရးအတြက္ဟုပင္ ဆိုပါစို႔။ တကယ္တမ္းေတာ့
ကြန္ျပဴတာႀကီးေပ်ာက္သြားမွာ စိုးစိတ္ႏွင့္ တစ္ေနကုန္ ကြန္ျပဴတာထဲ ေခါင္းဝင္ေတာ့မတတ္ထိုင္ေနေသာကၽြန္မအား
အေညာင္းမိမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ဟု သူက ရိုးသားစြာပင္ သေရာ္ကေမာ္ဝန္ခံပါသည္။
တစ္ေန႔ ေလွ်ာက္လာၾကရင္း လမ္းေပၚမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္သစ္ကိုင္းတစ္ခုကိုေတြ႔ေသာ္
ကၽြန္မက ခြေက်ာ္ၿပီး သူက အေသအခ်ာကုန္းေကာက္ကာ လူသြားလမ္းႏွင့္လြတ္ရာသို႔ သြားေရာက္ခ်ထားေလ သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ထိုကဲ့သို႔ပင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကစဥ္ လမ္းေပၚတြင္ တစ္ေတာင္ခန္႔ရွည္လ်ားေသာ သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းေတြ႔ရျပန္ရာ
သူက အမိႈက္ပံုးနားေရာက္သည္ထိ လက္ကကိုင္လာခဲ့ေလသည္။ အမိႈက္ပံုးေတြ႔ေသာအခါ ပံုးထဲလည္းမထည့္ဘဲ
ပံုးေဘးနားကပ္လွ်က္ လွဲခ်ထားကာ အသံုးတည့္တဲ့သူေတြ႔ရင္ ယူပါေစဟု ထားခဲ့ေလသည္။ သည္လူႀကီး
အဲသည္လိုစိတ္ေလးကေတာ့ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ။
ကၽြန္မသည္ ဆားငံေစ့လို ဆီးသီးလိုမ်ိဳး စားၿပီးလ်င္ အထဲကအေစ့ကို
အိမ္ျပတင္းေပါက္ အကြက္ကေလးေတြထဲ ဝင္ေအာင္ ပစ္ပစ္ထည့္တတ္သည္။ ထိုလက္ရည္သည္ တစ္ေယာက္ထဲ
စမ္းလွ်င္ အတည့္၊ ကိုပန္းသီးေရွ႕ေရာက္ေသာ္မွ ျပတင္းေဘာင္ထိကာ အိမ္ထဲသို႔ ေထာက္ကနဲ ျပန္က်တတ္ေလ၏။
ထိုအခါ သူက မ်က္လံုးျပဴးႀကီးမ်ား ပဏာမပို႔လႊတ္ကာ ေနာက္ဆက္တြဲ တစ္ခြန္းတည္းေသာ စကားကို
ဆိုေလသည္။
စာေရးဆရာမ လုပ္ေနၿပီးေတာ့ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
ဘယ့္ကေလာက္မ်ား အေငၚတူးသည့္ စကားပါလဲ။ စာေရးဆရာမဟူေသာ သူ႔အေခၚတြင္
ေငါ့ေတာ့ေတာ့ အသံက ေအာ္တိုမက္တစ္ကပ္ပါသည္။ လုပ္ေနၿပီးေတာ့ဟူေသာ စကားတြင္ အျပစ္တင္သံ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ပါဝင္သည္။
မခက္ပါလား….။ အဲသလို စည္းကမ္းမရွိ မလုပ္နဲ႔ေလဟု
ရိုးရိုးတန္းတန္းမ်ား ေျပာလိုက္ပါေတာ့လား၊ အျပစ္တင္ပါေတာ့လားဟုသာ တမ္းတမိသည္။ ခုေတာ့….။
တခါတေလ ကၽြန္မေသာက္ေလ့ရွိေသာ သံဗူးေဖ်ာ္ရည္မ်ားကုန္၍ သံဗူးခြံကို
အမိႈက္ပံုးထဲ စံနစ္တက် စြန္႔ပစ္မည္ ၾကံေသာ္ သူက လက္မခံ။
"ဒီမွာ ၾကြပ္္ၾကြပ္အိတ္ ေတြ႔လား၊ အဲဒီအထဲမွာ စုထည့္ထား၊ ကိုယ္
ရံုးသြားရင္ ယူသြားမယ္။ ရံုးက အဖြားက သံဗူးခြံေတြ စုတာ။ ရီဆိုင္ကယ္သမားေတြကို ျပန္ေရာင္းတာ
တဲ့။ ကုသိုလ္ရပါတယ္ကြာ"
သံဗူးခြံေလးေတြမ်ားလာတိုင္း ခ်ပ္ေနေအာင္ျပားလိုက္ကာ ထိုအျပားကေလးမ်ားကို အိတ္တစ္လံုးထဲ ထည့္၍ သူ႔ရံုးသို႔ ယူသြားတတ္ပါသည္။ စိတ္လက္ရွည္သူေပ။ ကၽြန္မက သူ႔လို စိတ္မရွည္။ လစ္ရင္လစ္သလို လႊင့္ပစ္လိုက္တတ္ပါသည္။
ေနာက္တစ္ခုက ကတ္ထူစကၠဴေတြ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ကလာေသာ ေရႊပုဇြန္ကိတ္မုန္႔ထုတ္ပိုးသည့္
စကၠဴဘူးမ်ိဳး၊ အထူအရြယ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ ကၽြန္မက ကတ္ထူဘူးမ်ားကို အမိႈက္ပံုးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေသာ္လည္း
သူက မႀကိဳက္ျပန္။
"ဒီမွာေလ ဒီအိတ္ထဲမွာ စုထည့္ထားမွေပါ့။ ဒီလို ကတ္ထူေတြက ရီဆိုင္ကယ္လုပ္လို႔ရတယ္။
ရီဆိုင္ကယ္လုပ္ရန္ဆိုတဲ့အထဲကို ပစ္ရမွာ။ ၾကားလား အဲ့မွာ ထည့္ထား"
သူက အဲသည္လို စည္းကမ္းတိက်သူ၊ ကၽြန္မက လစ္ရင္လစ္သလို စည္းကမ္းေဖာက္သူ။
"မွတ္ထား၊ ဒါေတြက တစ္ဦးခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္းက စမွရမွာ။ အဲဒီကေန
တစ္အိမ္ေထာင္၊ အဲဒီကေန တစ္ရပ္ကြက္၊ အဲဒီကေနမွ တစ္ၿမိဳ႕နယ္…။ ဒီလိုပဲ သြားရမွာ။ ကိုယ္တို႔လို
သာမန္လူမေျပာနဲ႔ စာေရးေနတဲ့သူေတြဆိုတာ ဒီလိုအသိမ်ိဳး ပိုလို႔ေတာင္ရွိသင့္တယ္"
"ဟမ္ စာေရးဆရာဆိုတာလည္း လူေတြထဲက လူေတြပဲေလ၊ အကိုးကြယ္ အဆည္းကပ္ခံရေလာက္ေအာင္၊
အတုခိုးရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းသူေတြလို႔ ဘယ္သူက ေျပာသတုန္း"
ကၽြန္မစိတ္ထဲက တိတ္တိတ္ေလး ေစာဒကတက္မိျခင္းျဖစ္ကာ သူ႔ေရွ႕မွာ
ေလသံပင္ မဟရဲေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။ သူက အဲသည္လို စာအုပ္ႀကီးသမားျဖစ္သည္။ ကၽြန္မက ေလာကမွာ
စည္းေတြေဘာင္ေတြထဲေနရတာ မႀကိဳက္သူ၊ အခြင့္ရရင္ ရသေလာက္ ေဖာက္ဖ်က္ ပုန္ကန္ခ်င္သူသာ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုႏွစ္ေယာက္ အတူရွိခ်ိန္၊ သူ လစ္သည္အထင္ႏွင့္ ကၽြန္မ စည္းကမ္းမဲ့တာ
မိသြားခ်ိန္...။ ထိုအခါတိုင္းမွာ တစ္ခြန္းထဲေသာစကားကို သူက မပ်က္မကြက္ေျပာျပန္ပါသည္။
စာေရးဆရာမ လုပ္ေနၿပီးေတာ့ဟူ၍ ျဖစ္ပါ၏။
း) အစ္ကိုၾကီးရဲ႔ ေငါေတာ့ေတာ့အေျပာကို ျမင္ေယာင္မိလိုက္တယ္...။
ReplyDeleteမခ်စ္ေနာ္ ..... ဟြန္႔ စာေရးဆရာမလုပ္ေနၿပီးေတာ့ .... :P
ReplyDeleteကိုပန္းသီးစနစ္ႀကီးပံုေတာ့ ျမင္တာနဲ႔သေဘာေပါက္ၿပီးသားပါ မခ်စ္ရယ္....
မခ်စ္ေျပာမွ တီတင့္လဲ ဘေလာ့ဂါလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ သတ္မွတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ႀကံဳေတြ႔ခင္မင္ရတဲ့သူတိုင္းကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပဲေခၚဆိုေလ့ရွိတာေၾကာင့္
တစ္ခါတစ္ရံ ျပန္စဥ္းစားၿပီးအားနာမိတယ္... သူတို႔ေတြက ဆရာ ဆရာမေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ...
ေမတၱာျဖင့္
တီတင့္
အာ....မလိုပါဘူး တီတင့္ရာ...။ အခ်င္းခ်င္းေတြဟာကို....:)
ReplyDeleteၾကိဳက္ပါတယ္။ဒီကေန ့ၿဖစ္ပ်က္ ေနတဲ ့ ေခတ္ၿပိဳင္ဝတၱဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ။တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းမွတစ္ဆင္ ့ တစ္နဳိင္ငံသားလံုးစည္းကမ္းရွိကာမွ နဳိင္ငံအဆင္ ့အတန္းၿမင္ ့မွာပါလို ့ ေၿပေၿပၿပစ္ၿပစ္ ေၿပာထြက္တင္ၿပသြားတာေလးကေတာ ့ၿဖင္ ့ တိုင္းက်ဳိးၿပည္ၿပဳ ဝတၱဳတိုေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္လို ့ ေၿပာရမွာပါ။
ReplyDeleteအဟီး ေရးတတ္တယ္...ေအးေလေနာ္ စာေရးဆရာ လုပ္ေနၿပီေတာ႕ ဒီေလာက္ေတာ႕ ေရးတတ္မွာေပါ့ေနာ္..ေနာ္..
ReplyDeleteကုိပန္းသီးလုိမ်ိဳးလူ မ်ားမ်ား ရွိရင္ ေရႊႏုိင္ငံႀကီး တုိးတက္ၿပီ။ အင္း ေျပာတာ ေျပာရတယ္။ သူႀကီးတုိ႔ တုံးဖလားမွာ အမႈိက္ပုံဆုိတာ ခုထက္ထိ ရွိေသးဘူး။ ဒီအတုိင္း ၾကမ္းေပါက္ထဲ တံျမက္ လွည္းခ်လုိက္တာပါဘဲ။ ရီဆုိင္ကယ္ဆုိတဲ့စကားကုိ ရြာသားေတြ တစ္ေယာက္မွေတာင္ ၾကားဖူးမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ကုိပန္းသီးတုိ႔ စုံတြဲ လုိက္ဖက္တယ္ေနာ္ အမ။ း)
ReplyDeleteဆရာမခ်စ္ၾကည္ေအး ဆိုးတာ... ကိုပန္းသီးႀကီး သနားပါတယ္...
ReplyDeleteအေ၀းႀကီးက ကုန္ၾကမ္းကို ရွာမေနနဲ႔အစ္မေရ...
ကိုပန္းသီးအေၾကာင္း အတြဲလိုက္ေရးရမွာ..။
ဟြန္း... စာေရးဆရာမ လုပ္ေနၿပီးေတာ့.... :P
ဘာျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ ညာျဖစ္ေနၿပီးေတာ့လို႔ အေျပာခံရရင္ အေတာ္ဖီလင္ငုပ္တာဗ်ဳိ႕...ဘာႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ အကုန္လံုးေတာ့ ဘယ္စြမ္းမလဲဗ်ာ...ေနာ့
ReplyDeleteကိုပန္းသီးနဲ႔ ေရစက္ဆံုရတာ ကံေကာင္းတာေပါ့ အမ...
ReplyDelete