ကၽြန္မရဲ႕လမ္း ဘဝရဲ႕လမ္းမ်ား

ကေလးငယ္ငယ္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ကာစအရြယ္ ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးကတည္းက လမ္းေတြ စမ္းေလွ်ာက္ ခဲ့တယ္။ အေဖအေမေတြက ရပ္ႏိူင္ေပ့ ရပ္ႏိူင္ေပ့လို႔ အားေပးရင္း လဲသြားမွာစိုးစိတ္နဲ႔ ေဘးကေန ထိန္းေက်ာင္းရင္းေပါ့။ ကၽြန္မက ငယ္ငယ္ကေလးထဲက လမ္းေလွ်ာက္ျမန္တယ္လို႔ အေမက ေျပာတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာမဟုတ္ဘဲ အေျပးတပိုင္း ဆတ္ေတာက္ဆတ္ေတာက္ေလွ်ာက္တာ တဲ့ေလ။ ေဘးက ၾကည့္ေနသူေတြမွာ လဲေတာ့မလား  လဲေတာ့မလားနဲ႔ ရင္တထိတ္ထိတ္ၾကည့္ေနၾကရသတဲ့။ ေလွကား အဆင္းအတက္မွာေတာင္ ကၽြန္မက ေျပးဆင္း ေျပးတက္ေလ့ရွိပါသတဲ့။

အဲသလို အျမဲ ေျပးေျပးလႊားလႊားေလွ်ာက္ရာက မေတာ္တဆလဲက်တဲ့အခါေတြမွာ ကၽြန္မက မငိုဘူးဆိုဘဲ။ လူးလဲထၿပီး ေဘးဘီၾကည့္၊ ျပန္ေလွ်ာက္တတ္တယ္တဲ့ေလ။ မေျပတဲ့တခ်ိဳ႕လမ္းေတြမွာ အေဖက ခ်ီမယ္ ဆိုလည္း ကၽြန္မက အေဖ့လက္ေပၚက ေလွ်ာဆင္းခ်လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ လမ္းေပၚေျခခ်ေလွ်ာက္ ခ်င္သူ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မလက္ကိုဆြဲထားတဲ့ အေဖ့ရဲ႕လက္ထဲကေန မၾကာခဏ ရုန္းထြက္ၿပီး ေလွ်ာက္ တတ္သူလည္း ျဖစ္သတဲ့။ အေဖက အဲ့ဒီတုန္းကတည္းက ႀကိဳေျပာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မဟာ ေခါင္းမာမယ္၊ တဇြတ္ထိုးဆန္မယ္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အခ် ျမန္မယ္၊ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံစိတ္ရွိမယ္တဲ့ေလ။

ကေလးတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြဟာ အိမ္တြင္းၾကမ္းျပင္နဲ႔ အိမ္ေပၚထပ္ တက္တဲ့ ေလွကားေလာက္ပဲရွိခဲ့ရာက မူႀကိဳတက္ရတဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဝင္းထဲ၊ စာသင္ခန္းထဲ အျပင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပးလႊားကစားရတဲ့ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ကစားကြင္းထဲေတြအထိ ကၽြန္မ ေဒါင္းေဒါင္းေျပးေလွ်ာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီလိုပဲ လဲရင္ ျပန္ထ၊ ျပန္ေလွ်ာက္နဲ႔ေပါ့။ ေျခလွမ္းေတြ မခိုင္မာေသးေပမဲ့ လဲအက်ေတြဟာ ညင္သာေနခဲ့တယ္။ ေဘးကင္းတဲ့ အလဲအထေတြသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြ ခိုင္လို႔ အတန္းေက်ာင္းတက္ရတဲ့အခါ ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြကို ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိလာတယ္။ လဲမက်ေတာ့ဘူးလို႔ယံုၾကည္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ရဲရဲဝ့ံဝ့ံလွမ္းလို႔…။ ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္တတ္ေနဆဲပဲ။ လမ္းေတြဟာလည္း ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္၊ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္း ေရတြက္လို႔ရတဲ့ အလြတ္ရေနတဲ့ လမ္းမေတြပါပဲ။ လဲက်လည္း အႏၱရာယ္မမ်ားလွတဲ့ လမ္းေတြမွာ ေျခေခ်ာ္က်ခဲ့ရင္ေတာင္ အက်ညင္သာခဲ့တာေပါ့။  အလြယ္တကူ ေမ့ေပ်ာက္လြယ္ခဲ့တာေပါ့။

အရြယ္ေလးရလာတဲ့အခါ ကၽြန္မရဲ႕လမ္းေတြဟာ အရင္ကေလာက္ မရိုးေတာ့ဘူး။ အေကြ႔အေကာက္ေတြ မ်ားလာတယ္။ အနိမ့္အျမင့္ အတက္အဆင္းေတြ မ်ားလာတယ္။ ေရွ႕မွာ ဘယ္လိုလမ္းမ်ိဳးရွိမယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းရခက္လာတယ္။ လမ္းခြဲေတြ  လမ္းသြယ္ေတြ ရႈပ္ေထြးလာတယ္။ ခပ္ေျပေျပလမ္းေတြ၊ ခပ္ေစာက္ေစာက္လမ္းေတြ….လမ္းလိမ္လမ္းေကာက္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မဟာ အေတာ္ေလး အထာမက်ျဖစ္လို႔။ 

ကၽြန္မက ခပ္ရိုးရိုးအေတြးနဲ႔၊ ခပ္ရိုးရိုးေျခလွမ္းနဲ႔….။  လမ္းေတြက လိမ္ေကာက္ပံုနဲ႔…..ဘယ္လိုမွ သဟဇာတ မျဖစ္လိုက္ပံု။ ဒီလမ္းက ထြက္လို႔မွ ဒီခရီး မေရာက္၊ ဒီလမ္း မေပါက္တဲ့အခါေတြ လည္းရွိရဲ႕။ ေရွ႕မွာေတာ့ ခပ္ေျပေျပလို႔ ျမင္ေနပါရက္နဲ႔ ျဗဳန္းကနဲ ခပ္ေစာက္ေစာက္ အနိမ့္အဆင္းေတြ၊ လမ္းရိုးႀကီးလို႔ ထင္လိုက္ပါရက္နဲ႔ ေလွ်ာက္မိေတာ့မွ ခပ္မတ္မတ္လမ္းေတြ ဘြားကနဲအေတြ႔မွာ ကၽြန္မ ေျခကုန္လက္ပမ္း က်ခဲ့ရျပန္တယ္။  တင္ႀကိဳမျမင္ႏိူင္တဲ့ လမ္းအေလွ်ာေတြမွာ ဟန္ခ်က္ပ်က္တဲ့အခါ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ထူထဖို႔ အားျပန္ယူရတဲ့အခါေတြလည္း ရွိခဲ့ပါရဲ႕။ အနာတရေတြဟာ ထင္သေလာက္ မသိမ္ေမြ႔ေတာ့ဘူး။ ခက္ရွလာၿပီ။ ဘယ္လိုမွ ျပန္လွည့္လို႔မရတဲ့ လမ္းမွားေတြ ေလွ်ာက္မိတဲ့အခါ မွားမွန္းသိသိနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ တစ္လမ္းသြားေတြေပၚမွာ ဘဝက ဒဏ္ရာေတြ နက္လာခဲ့ၿပီ။

ငယ္ငယ္ကလို ကၽြန္မေဘးမွာ အေဖရွိမေနေတာ့ဘူး။ လဲေတာ့မလား  လဲေတာ့မလားလို႔ စိုးစိတ္ေတြနဲ႔ ေဖးမေပးမယ့္လက္ေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ လဲက်လို႔မွ ဝိုင္းဝန္းထူမ မေပးတတ္ၾကေတာ့တဲ့ အခါေတြထဲ ကိုယ္တိုင္ထူမတ္ရတဲ့အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြအတြက္ အားအင္ေတြမဲ့လို႔။ ေရာထိုင္ေနလို႔လည္း မၿပီးေတာ့တဲ့ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္မႈေတြမွာ ကိုယ္တိုင္သာ အားကိုးရာ မဟုတ္လား။ ဒီလမ္းဒီခရီး မနီးလည္းဘဲ ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြအတြက္ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈပါပဲ။ လမ္းေတြရွိေနသေရြ႕ ေျခလွမ္းေတြ သယ္ႏိူင္ေနေသးသေရြ႕ ဆက္ေလွ်ာက္ေနရဦးမွာ။

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျမန္တဲ့ကၽြန္မဟာ ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ လမ္းမွားတစ္ခုအတြက္ ေနာင္တဆိုတာထက္ လမ္းမွန္ေပၚ ဘယ္လိုျပန္တက္ရမယ္ဆိုတာသာ ကၽြန္မအတြက္ ကူကယ္ရာ။ ေလွ်ာက္ခ်င္ခဲ့တဲ့ လမ္း၊ ေရာက္ခ်င္ခဲ့တဲ့ခရီးေတြအတြက္ အတာ္ၾကာၾကာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးမွ လမ္းမွားမွန္းသိလို႔ ဂငယ္ေကြ႔ တစ္ခ်က္တည္းအေကြ႔မွာ ထိခိုက္မိတဲ့အခါေတြအတြက္ ကၽြန္မ ရင္နာတတ္ခဲ့ရၿပီ။ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ရင္းႏွီးခဲ့ရမႈေတြ၊ လမ္းကေလးအေပၚ ေျခခ် ခဲ့ဖူးတဲ့ ေျခရာေတြအတြက္။ ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအၿပိဳအလဲမွာ အစကေန ျပန္စ ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အသိအတြက္။ ေဘးတဘက္တခ်က္ဝဲယာ လမ္းမွန္လို႔ထင္ရတဲ့လမ္းေပၚက လူေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြ၊ အဲဒီအၾကည့္ေတြထဲမွာ အထင္အျမင္ေသးမႈေတြ၊ သေရာ္ေမာ္ကားအျပံဳးေတြ၊ ေရွ႕တင္မွာပဲ စိုက္ခ်လိုက္မယ့္ ဓါးခ်က္ေတြ၊ စကားတင္းဆို ေလွာင္ေျပာင္ရယ္သံေတြ....။ နင့္ကနဲ စူးေနေအာင္ ခံခဲ့ရတဲ့ ထိုးစိုက္မႈေတြနဲ႔ ဘဝဟာ မြမြေၾကလို႔။

တခါတေလေတာ့လည္း မေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေကာင္းမွာလို႔ ေတြးျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ လမ္းေတြအေပၚ မွတ္မွတ္ထင္ထင္နင္းေလွ်ာက္ခဲ့မႈအတြက္ ကၽြန္မ ဝမ္းနည္းထိခိုက္ရျပန္တယ္။ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ထိထိခိုက္ခိုက္ခံစားရတဲ့ လမ္းေတြေပါ့။ ဟုတ္တယ္၊ တခ်ိဳ႕လမ္းေတြဟာ ရပ္ၾကည့္ေနဖို႔ပဲ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လက္ပိုက္ ရပ္ၾကည့္ေနဖို႔ပဲ၊ ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ မရည္ရြယ္သင့္ဘူး။ လမ္းအဆံုးမွာ လြင့္ေဝးေနတဲ့ မတ္ေစာက္ေနတဲ့ ကမ္းပါးတစ္ခုသာ ႀကိဳေနမယ့္ လမ္းမ်ိဳးေပါ့။ အနာတရေတြ သိပ္မ်ားမယ့္ လမ္းမ်ိဳးေပါ့။ ဒဏ္ရာနက္နက္ေတြအတြက္ လြယ္လြယ္ကူကူ ေမ့ေပ်ာက္ႏိူင္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ လမ္းမ်ိဳးေတြေပါ့။

ကၽြန္မတို႔ လမ္းေတြေလွ်ာက္တိုင္း ေလွ်ာက္တိုင္းမွာ လမ္းအဆံုးကိုေရာက္ဖို႔ ရည္ရြယ္တာလား၊ လမ္းအဆံုးမွာ တခုခုရွိေနမယ္လို႔ သိေနၾကလို႔လား။  ဒါမွမဟုတ္ လမ္းအဆံုးေရာက္ၿပီးတိုင္း ရြာေတြ႔မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားတတ္ၾကလို႔လား။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ လမ္းေတြကို ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသလဲ။ ခရီးေရာက္ဖို႔သက္သက္မွ်သာပဲလား၊ ဂုဏ္သိကၡာေတြ၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြ အတြက္လည္း ပါမွာေပါ့။  ခက္ခဲတဲ့လမ္းေတြအေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္နင္းေလွ်ာက္ၿပီးတိုင္း ရလာတဲ့ စိတ္ေက်နပ္မႈေတြလည္းပါမွာပါပဲ။ လမ္းအဆံုးမွာ ဂုဏ္သိကၡာေတြ မာနေတြ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို အေရာင္လက္လက္ထေအာင္ တင္ေပးလိုက္တတ္တဲ့လမ္းေတြရွိသလို၊ ဂုဏ္သိကၡာေတြ မာနေတြ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ကိုယ္က်င့္တရားေတြကို စေတးလိုက္ရတဲ့ လမ္းေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။

လမ္းေတြကို ေျခဖဝါးအျပားလိုက္ခ်လို႔ နင္းေလွ်ာက္သူေတြ ရွိမယ္။ ေငြေၾကးနဲ႔ နင္းေလွ်ာက္ေက်ာ္ျဖတ္ သူေတြ ရိွမယ္။ ဦးေႏွာက္ကို သံုးၿပီး ေလွ်ာက္သူေတြ ရွိမယ္။ ႏွလံုးသားကို ခင္းၿပီး ေလွ်ာက္သူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ပါေစ၊ ရိုးသားစြာေလွ်ာက္လွမ္းတတ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္လိမ့္မယ္။ မွန္ရင္လည္း ရိုးရိုးသားသား၊ မွားရင္လည္း ရိုးရိုးသားသားျဖစ္ဖို႔ေပါ့....။

ကၽြန္မ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။  အေဖ ကၽြန္မကို ႀကိဳတင္ေဟာခ်က္ထုတ္ခဲ့တာေတြ။

ေခါင္းမာမယ္တဲ့…၊  ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မက ကိုယ္မွန္တယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့လမ္းအတြက္ ေျခလွမ္းေတြကို အဲဒီလမ္းေပၚ ခ်ကို ခ်လိုက္ရမွ။  တဇြတ္ထိုးဆန္မယ္တဲ့….၊ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မက ကိုယ္ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့ လမ္းအတြက္ ဘယ္သူတားတား ဇြတ္ေရွ႕ဆက္တိုးတတ္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အခ် ျမန္မယ္တဲ့၊ ဟုတ္တယ္။ ေလာကပရိယာယ္မၾကြယ္ဝတဲ့ ကၽြန္မဟာ အရာရာကို အတည့္ပဲ ျမင္တတ္တယ္။ လမ္းေတြ႔တာနဲ႔ လုပ္မယ္၊ ေလွ်ာက္မယ္လို႔ လမ္းအဆံုးကို မေမွ်ာ္ဘဲ အလ်င္စလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်တတ္တယ္။ ကၽြန္မက စိတ္ခံစားမႈကို ေရွ႕တန္းတင္လြန္းသူေလ။ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံစိတ္ရွိမယ္၊ ဒါလည္းပဲ မွန္တယ္။ လမ္းမွားျဖစ္ေစ လမ္းမွန္ျဖစ္ေစ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အရာရာတိုင္းအတြက္ ကိုယ့္မွာသာ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ ယူဆၿပီး ရဲရဲရင္ဆိုင္ပစ္တတ္တယ္။

ကၽြန္မအေပၚ အေဖႀကိဳတင္ေျပာခဲ့တာေတြအားလံုး မွန္ခဲ့တယ္။ တစ္ခုပဲ…။ ဟိုအရင္ငယ္စဥ္ကလို လဲက်တဲ့အခါ လူးလဲထူထရင္း ဆက္ေလွ်ာက္တတ္တာေတာ့ မွန္ပါရဲ႕။ ဘယ္ေလာက္နာနာ ငါ့သမီးက မငိုတတ္ဘူးဆိုတာကေတာ့ လြဲခဲ့ၿပီ။ လဲက်မႈေတြအတြက္ ျပန္လည္ထူမတ္ရင္း သိပ္နာက်င္လြန္းတဲ့ အခါေတြမွာ အသံမဲ့ညည္းတြားတတ္ၿပီ၊ ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်တတ္ၿပီလို႔ ကၽြန္မ အေဖ့ကို ေျပာျပခ်င္လိုက္ တာ။

ခ်ိဳခ်က္မကင္းႏိူင္တဲ့ ႏြားသိုးတစ္ေကာင္မဟုတ္ေလေတာ့ ထိရွရာေတြအတြက္ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ မယူႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ နာက်င္တတ္ခဲ့ၿပီ။ အမွားဟာ ဂုဏ္ယူစရာမွ မဟုတ္တာဘဲေလ။ ဒါေပမဲ့ အမွန္ကို ညႊန္ဖို႔ လမ္းျပေျမပံုတစ္ခ်ပ္လို႔ ကၽြန္မ နားလည္တယ္။

ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ လမ္းေတြဟာ လွ်ိဳ႕ဝွက္လြန္းတယ္၊ နက္နဲလြန္းတယ္၊ မာယာမ်ားလြန္းတယ္။ အတြန္းအတိုက္ေတြ ေပါမ်ားတယ္။ အဆင္းဘီးတပ္တဲ့လမ္းေတြလို ေလွ်ာကနဲ ေအာက္ေရာက္သြားႏိူင္တဲ့ လမ္းေတြလည္း ရွိတယ္။ အျမင့္ေရာက္ဖို႔ ေကြ႔ကာပတ္ကာ တက္ရတဲ့လမ္းေတြ ရွိတယ္။ တခ်က္ေခ်ာ္တာနဲ႔ လြင့္ကနဲ က်သြားမယ့္ လမ္းေတြ။ လမ္းေတြမွာ မ်က္လံုးေတြ ရွိတယ္။ နားေတြ ရွိတယ္။ အျမင္အၾကားနဲ႔ လမ္းေတြ…၊ အထူအပါး ျခားနားတဲ့လမ္းေတြ….။ မခ်စ္ေသာ္လည္းေအာင့္ကာ မေသမခ်င္း ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းရေတာ့မယ့္လမ္းေတြ…။

ဘဝဟာ တိုတိုေလးပါ။ လမ္းေတြကေတာ့ ရွည္လ်ားလြန္းလွတယ္။ မဆံုးႏိူင္တဲ့ လမ္းေတြေပါ့။

မဆံုးႏိူင္တဲ့လမ္းေတြအေပၚ ကၽြန္မတို႔ ေလွ်ာက္ျမဲ ဆက္ေလွ်ာက္ေနၾကရဦးမွာပဲ။ လမ္းသြယ္ေတြ လမ္းခြဲေတြေရာက္တဲ့အခါတိုင္း ဘယ္လမ္းလိုက္မလဲ ေရြးရတာကိုက လူ႔ဘဝရဲ႕ အားစမ္းမႈတစ္ခုေပပဲလား။ လမ္းမွန္တစ္ခုေလွ်ာက္မိလို႔ အဆံုးေရာက္တိုင္း စိုက္ထူခဲ့တဲ့အလံေတြ ရွိေကာင္းရွိမွာျဖစ္သလို၊ လမ္းမွားတစ္ခုေပၚေလွ်ာက္လို႔ လမ္းဆံုးတိုင္တဲ့အခါတိုင္း ကိုယ့္က်ရွံဳးမႈကို ကိုယ္တိုင္ဝန္ခံတတ္ဖို႔လည္း လိုေသးတာ။ အမွားကို ေရႊခ်ၿပီး ေဘာင္သြင္းထားႏိူင္ရင္ေတာ့ တစ္ေန႔ လမ္းမွန္ေရာက္တဲ့အခါ ျပံဳးျပံဳးႀကီး အရသာခံ ျပန္ၾကည့္ႏိူင္မွာပဲေပါ့။

လာစမ္းပါေစေလ….။  ဟိုးေရွ႕က လမ္းေတြ၊  လမ္းသြယ္ေတြ၊ လမ္းၿပိဳင္ေတြ၊ လမ္းခြဲေတြ….။ ဒဏ္ရာေတြဘယ္ေလာက္ နက္နက္ ေပးဦးမလဲ…..။ ၿပီးခဲ့တဲ့လမ္းေတြနဲ႔ မတူတဲ့ အသစ္အသစ္ေသာ မာယာေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ခြန္အားအသစ္ေတြ တဖန္ ေမြးျမဴရင္းေပါ့….။ 

ကၽြန္မတို႔အားလံုး လမ္းေတြ ဆက္ေလွ်ာက္ေနၾကရဦးမွာပါေလ....