Tuesday, September 4, 2012

လွႈပ္ခတ္တတ္ေသာ အကိုင္းဖ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္သည္



၁)

မိန္းမ၀၀ႀကီးတစ္ေယာက္ လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာေနတယ္။ လမ္းအတိုင္း လိွမ့္ခ်လာေနတယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မလားပဲ။ လံုးလံုး  လံုးလံုးနဲ႔။ လိမ့္လိမ့္  လိမ့္လိမ့္နဲ႔။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းကို ေရစီးေရလာေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္သြားတဲ့လူရဲ႕ လက္ခ်က္ပဲ။ လမ္းေတြက မသိမသာေလး ေစာင္းငမ္းငမ္းနဲ႔။ ဒီေတာ့ မိန္းမ၀၀ႀကီး ၾကည့္ရတာ
လမ္းအတိုင္းလိမ့္က်လာေနသလိုပဲ။ အဲဒါ မိုးရြာၿပီးရင္ ေရမတင္ေအာင္ စီမံခဲ့တာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ မိုးရြာၿပီးရင္ ေရတင္က်န္မေနခဲ့ဘူး။  ဘယ္ၿမိဳ႕လဲလို႔ မေမးပါနဲ႔။ ေဟာ သူမ  ေရွ႕က ဟမ္ဘာဂါဆိုင္ေလးထဲ ၀င္သြားၿပီ။ ဟမ္ဘာဂါတစ္လံုး၀ယ္တယ္။ အပ္ပ္ဆိုက္ေနာ္တဲ့။ ပံုမွန္ထက္ပိုႀကီးတဲ့ ဘာဂါေပါ့ေလ။ ရယ္ရတာက ပံုမွန္ထက္ပိုႀကီးတယ္ဆိုတဲ့ ဘာဂါဟာ မိန္းမ၀၀ႀကီးအတြက္ေတာ့ မိန္းမ၀၀ႀကီးပါးစပ္ ဟမ္ဘာဂါပက္သလို ျဖစ္ေနတာပဲ။  လူသားခ်င္းစာနာတဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မၿပံဳးလိုက္မိပါဘူးဗ်ာ။ ၀တဲ့သူမွာလည္း ၀တဲ့ဒုကၡနဲ႔၊ ပိန္တဲ့သူမွာလည္း ပိန္တဲ့ဒုကၡနဲ႔၊ ေဖာင္းတဲ့သူမွာလည္း ေဖာင္းတဲ့ဒုကၡနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ ဒုကၡေတြ မ်က္ႏွာပြင့္လိုက္ပံုက။

ေဟာ မိန္းမ၀၀ႀကီး ထီးဖြင့္ေဆာင္းလိုက္တယ္။ ထီးကေလးဟာ မိန္္းမ၀၀ႀကီးေခါင္းေပၚမွာ မွိႈကေလးတစ္ပြင့္လို။ အျပင္မွာ မိုးေပါက္ကေလးေတြ က်ေနတာပဲကိုး။ လမ္းေပၚက လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထီးဖြင့္ေဆာင္းကုန္ၾကၿပီ။ ခုမွ သတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အ၀တ္ေတြ လွမ္းထားတာ။

၂)

ဒီေန႔ မိန္းမ၀၀ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့ အက်ၤ ီအသစ္နဲ႔။ အသစ္၀တ္ထားတဲ့ မိန္းမတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း မိန္းမ၀၀ႀကီးမ်က္ႏွာက ေၾကနပ္မွႈေတြနဲ႔ ခ်ိဳအီလို႔။ ရုတ္တရက္ မိန္းမ၀၀ႀကီးက သူ႔ဖိနပ္ကို ငံု႔ၾကည့္တယ္။ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး ဖိနပ္ခြာျမင့္ကို ေသခ်ာကိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္ရတာ ဖိနပ္က ခြာျပဳတ္ေတာ့မဲ့ဆဲဆဲ ျဖစ္ပံုရတယ္။ တစ္ခုခုေရရြတ္ၿပီး ဖိနပ္ကို လႊင့္ပစ္ေတာ့မဲ့ဟန္ျပင္လိုက္တယ္။ အားရပါးရ လႊဲပစ္မလိုလုပ္ၿပီးမွ မ်က္လံုးေတြက ဟိုရွာဒီရွာနဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ဟန္နဲ႔ ဖိနပ္ႏွစ္ဘက္လံုးကို ခၽြတ္ၿပီး အေ၀းႀကီးကို ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါေပါ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အမွႈိက္ပံုးေတြက လြယ္လြယ္ကူကူ ေနရာတကာမွာ မရွိဘူးေလ။ မိန္းမ၀၀ႀကီးက ခပ္တည္တည္ပဲ ေျခဗလာနဲ႔  ဆက္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္ အဲသလိုမ်ိဳး။ တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြလို ဖိနပ္ျပတ္တာကိုပဲ ရွက္သလိုလို၊ ငိုေတာ့မလိုလိုျဖစ္ေနတာထက္စာရင္။ တစ္ေနရာရာမွာ ဖိနပ္ဆိုင္ေတြ႔ရင္ေတာ့ ဖိနပ္အသစ္တစ္ရန္ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္လိုက္ဦးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ေျပာေနမိတယ္။ 

ခဏေနရင္ အမွိႈက္ကားလာခ်ိန္။ ႏိူင္ငံႀကီးသားပီသစြာ အမွိႈက္စြန္႔ပစ္ဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္သြားၿပီး အမွိႈက္ထုတ္ကို အိမ္ေရွ႕မွာခ် အသင့္ျပင္ထားလိုက္တယ္။ မီးဖိုထဲမွာ ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမကို သားလိမၼာလာပါၿပီ ဆိုတဲ့အျပံဳးမ်ိဳး ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မရေသးတာက လြဲလို႔ေပါ့အေမ။ အေမ့ကို လုပ္ေကၽြးႏိူင္ေတာ့မွာပါ။ ခဏေလး ေစာင့္ပါ။ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ပါအေမ။ သားလုပ္စာေကၽြးခ်င္လို႔ပါ။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ၿပံဳးျပတယ္။

 ၃)

အင္တာဗ်ဴးက သိတ္ေတာ့ အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမးခြန္းေတြကို တတ္ႏိူင္သမွ် ေျဖတာပဲ။ ဒါေပမဲ့.....။ ကံေပါ့ေလ။ ကံကိုပံုခ်တတ္တာ ကၽြန္ေတာ္အစစ္မဟုတ္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ နွစ္သိမ့္ဖို႔ အသည္းအသန္လိုအပ္ေနလို႔။ အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္တုန္း ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ခိုေတြကို အစာသြားေကၽြးရရင္ ေကာင္းမယ္။ စိတ္က ဆံုးျဖတ္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းအေျပာင္း လူကေနာက္ျပန္အလွည့္မွာ ေနာက္က လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တိုက္မိသြားတယ္။ ဟာ....ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းထဲက  မိန္းမ၀၀ႀကီးပဲ။ အနီးကပ္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္သလို မိန္းမ၀၀ႀကီးမဟုတ္ဘဲ မိန္းမ၀၀ေလး ျဖစ္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာေလးက ႏုႏုေလးနဲ႔။ မေတာ္လို႔ပါဗ်ာ။ မိန္းမ၀၀ေလးက ၿပံဳးပဲျပတယ္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးနဲ႔ ။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာဘူး။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ခိုေတြဆာေနမွာစိုးတာနဲ႔ လမ္းကို ခပ္သြက္သြက္ ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ခိုေတြက သူမ်ားေကၽြးစာေပးစာ ေစာင့္စားေနၾကရတဲ့ဘ၀မို႔လား။ ခိုစာပဲေတြပစ္ေကၽြးေတာ့ ခိုေတြက ၀မ္းသာလြန္းလို႔ေလ။ အလုအယက္ စားၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ ရန္မျဖစ္ၾကဘူး။ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ကတၱရာတစ္လမ္းတည္းေပၚ ႏွႈတ္ေရတစ္ျပင္တည္း ေရြးေကာက္စားၾကတယ္။ ခိုေတြက အလုပ္လုပ္စရာ မလိုဘူး။ ဒါေတာင္ ညည္းေနၾကေသးတာ။ ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ ခိုေတြေရ မင္းတို႔အစား ကၽြန္ေတာ့္ကို ညည္းခြင့္ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ရဖို႔ မေသခ်ာဘူး ခိုေတြရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါအေမ။ ကၽြန္ေတာ္ ည့ံဖ်င္းေနဆဲပဲ ရွိပါေသးတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္လိုလူေတာ္ကို မေရြးခ်ယ္ဘူးဆိုရင္လည္း မေရြးခ်ယ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမွႈပဲ ဆိုၾကပါစို႔။

၄)

မိန္းမ၀၀ေလးက ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုေရွ႕မွာ ရပ္ေနတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ထဲက စာသားေတြကို ၀ါးစားသလို ဖတ္ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြက အေရာင္ေတြ တလက္လက္ေတာက္ပလို႔။ ၾကည့္စမ္း ေၾကာ္ျငာက Slimming ေၾကာ္ျငာကိုး။ ဘယ္ႏွစ္လအၾကာမွာ သင္ ဘယ္လိုကိုယ္လံုးေလးမ်ိဳး ရလာလိမ့္မယ္ ဘာညာသာရကာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါေတြကို မယံုၾကည္ဘူး။ မိန္းမ၀၀ေလးကေတာ့ အဲဒီေၾကာ္ျငာပါလိပ္စာအတိုင္း ေလွကားေတြေပၚမွာ သူ႔ေျခရာခတ္ႏွိပ္ၿပီး နင္းတက္သြားေလရဲ႕။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပြ႔ပိုက္ၿပီးေတာ့ေလ။

ေနာက္ သံုးလအၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ မိန္းမ၀၀ေလးကို ေတြ႔ရျပန္တယ္။ အရင္အတိုင္းပဲ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးနဲ႔ ကိုယ္လံုး၀၀ႀကီးနဲ႔။ လက္ထဲမွာ ေရခဲမုန္႔ႏွစ္ခု ဘယ္ညာကိုင္စားလာတယ္။ စားသာစားပါ မိန္းမ၀၀ေလးေရ က်န္းမာေနရင္ၿပီးတာပဲ။ ကိုယ္လံုးႀကီးက ၀ေတာ့ လွႈပ္ရွားမွႈမွာ ေလးခ်င္ေလးေနမယ္။ နည္းနည္းေလာက္ ၀ိတ္ ခ်လိုက္ပါလား။  ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲက ေျပာေနတာပါ။ slimming သင္တန္းေတြက ေစ်းႀကီးလို႔ မတက္ႏိူင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ မိန္းမ၀၀ေလးကိုယ္လံုးက ဒီအတိုင္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္မရေသးဘူးဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္သာ အလုပ္ရခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ားကို ေငြေခ်းမွာပါ။

၅)

  မိန္းမ၀၀ေလး ခုတစ္ေလာ မေတြ႔ျဖစ္တာေတာင္ ၾကာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အလုပ္မရမခ်င္း အိမ္ေရွ႕မွာထိုင္ရင္း ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြ ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္၊ အိမ္ထဲမွာ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္ ဆြဲ၊ အေမ့ကုိ ကူညီစရာရွိ ကူညီလုပ္ကိုင္ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔ေတြကို ကိုက္၀ါးေနရတာပါပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္ေနသလိုလိုမို႔ ခဲတံနဲ႔ စကၠဴလိပ္ေတြ ေနရာခ်ထားၿပီး အရင္ဆံုး ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ေကာက္ဖြာေနလိုက္တယ္။ ညက အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းေတြခူးလို႔၊ မိန္းမ၀၀ေလးက ပန္း၀ါ၀ါေလးတစ္ပြင့္ ေခါင္းေပၚမွာ ပန္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ခူးတဲ့ ပန္းပြင့္နီနီေတြက မိန္းမ၀၀ေလးေခါင္းေပၚမွာ ဘာေၾကာင့္၀ါသြားတာပါလိမ့္။  အို အိပ္မက္ပဲေလ၊ ပန္းကေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အေရာင္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာက ျပံဳးျပံဳးႀကီး၊ ဘယ္လက္ကလည္း ေမးေစ့ကိုပြတ္လို႔။ ၿပီးမွ ခဲနဲ႔  ေကာက္ေၾကာင္းပါးပါးေလး စျခစ္လိုက္တယ္။
နာရီပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာမယ္။ လွႈပ္ရွားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြ ၿငိမ္သက္သြားတဲ့အခါ ေကာက္ေၾကာင္းဟာ ခပ္ေရးေရး ပီျပင္လာတယ္။ စကၠဴျဖဴေပၚ ခဲအနက္ျခစ္ထားတဲ့ တစ္ေၾကာင္းဆြဲေကာက္ေၾကာင္းေလးထဲမွာ မိန္းမ၀၀ေလးက ပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚေအာင္ ခ်စ္စဖြယ္ျပံဳးေနခဲ့တယ္။ သူမေခါင္းေပၚက ပန္းကေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခူးထားတဲ့ထဲက ပန္းနီနီကေလးတစ္ပြင့္ ဆင္ျမန္းေပးလိုက္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ပန္းခ်ီကား ေဆးေရာင္ျဖည့္တဲ့အခါက်ရင္ေပါ့ဗ်ာ။
 
-----------------
-----------------
----------------- 

သံလြင္အိပ္မက္ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွာ ေရးျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။
အဆံုးသတ္ကို ဒီမွာဆက္ဖတ္ႏိူင္ပါတယ္ရွင္



9 comments:

  1. ေဟာတစ္ပုဒ္..ေဟာတစ္ပုဒ္နဲ႔.. စက္နဲ႔ လွိမ့္ထုတ္ေနသလားေတာင္ ေအာက္ေမ့ရတယ္ အမခ်စ္ၾကည္ေအးရ..၊ း) ဒါေပမယ့္ စက္ဆိုရင္လည္း အင္မတိ အင္မတန္ကို ခံစားတတ္တဲ့ စက္ပဲ ျဖစ္မွာပါ...၊

    ဒီတစ္ပုဒ္လည္း ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ၊ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ခ်င္းစီရဲ႕ အကိုင္းဖ်ားကို ေရာက္သြားတိုင္း ဖတ္သူက လႈတ္ခတ္ၿပီး က်န္ခဲ့ရတယ္၊ Thumbs up sis!

    ReplyDelete
  2. ဝတဲ႔လူမွာလဲ ဝတဲ႔သူရဲ႔ဒုကၡ ဆိုတာ
    ကိုယ္႔မ်ားေစာင္းေရးထားတာလားလို႔ :)
    ဟုတ္ပါ႔ေနာ္ ဝရင္ေကာင္းဘူး :((

    ReplyDelete
  3. အမခ်စ္ၾကည္လို စာေရးေကာင္းသူ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေခါင္းစဥ္ကအစ ဆြဲေခၚသြားတာ ....အဆံဳးအထိပဲ။

    ReplyDelete
  4. ေငြေခ်းစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။
    အားေပးသြားတယ္။

    ReplyDelete
  5. ဝ ေသာသူကို ၾကင္နာမယ္ႀကံကာမွ.. ျဖစ္ရေလတယ္...

    ReplyDelete
  6. အေမ ... ကၽြန္ေတာ္ေလ အေမနဲ႔ပဲ ေနေတာ့မယ္ အေမရာ။

    (ေနပါ သားရယ္။ အေမ့ကို ဒုတ္ခ မေပးရင္ ၿပီးတာပဲ။)

    ReplyDelete
  7. စာေရးေကာင္းတယ္ မခ်စ္ေရ။ ခူးၿပီးခပ္ၿပီး အဆင္သင့္ယူသြားတယ္ေနာ္။ ေခါင္းစဥ္ေလးကစ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။
    စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

    ေမတၱာျဖင့္
    အန္တီတင့္

    ReplyDelete
  8. အက္ေဆးေလးက စိတ္ဝင္းစားစရာေကာင္းတယ္...

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...