ေမာဟမ်ဥ္းေျဖာင့္ တစ္ေၾကာင္း

 

(၁)

ကၽြန္မနာမည္က စႏၵာျမင့္တဲ့။ အိမ္မွာေတာ့ မိစန္လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ကၽြန္မက ဒီရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းတယ္။ ပံု႔ပံု႔ဆိုတဲ့ တူမေလးက ကၽြန္မရဲ႕ လက္ေထာက္ ဆိုင္အကူေပါ့။ အံမယ္ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ဆိုၿပီး ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔။ ကၽြန္မက ဘီအက္စ္စီ သိပၸံဘဲြ႔ ရၿပီးသား၊ လမ္းထိပ္က ဆိုက္ကားသမားဦးေလးေတြက ကၽြန္မရဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါးကို ဘီအက္စ္စီ မုန္႔ဟင္းခါးလို႔ နာမည္တပ္ရင္းက ခုေတာ့ “မိစန္ ဘီအက္စ္စီမုန္႔ဟင္းခါး” ဆိုတာ ဆိုင္နာမည္ အတည္ေပါက္ႀကီးကို ျဖစ္လို႔။

ကၽြန္မ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္ရပါ့မလဲေပ့ါ၊ စဥ္းစားတယ္။ ၀င္ေငြလည္း ေကာင္းရမယ္။ အိုးမကြာ အိမ္မကြာလည္း ျဖစ္ရမယ္။ ကုသိုလ္လည္း ရ၊ ၀မ္းလည္း၀တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ရင္ ပိုေတာင္ ေကာင္းဦးမယ္ေပါ့။

ဒါနဲ႔ပဲ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းက ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္ကလည္း အခ်က္အျပဳတ္ ၀ါသနာပါ၊ မလွဴတတ္ရင္ ေစ်းေရာင္းဆိုတာကလည္းရွိေတာ့ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးပဲ အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်က္ေရာင္းမယ္ဆိုၿပီး ထလုပ္ခဲ့တာ။ အေဖတို႔ အေမတို႔ကေတာ့ ရံုးစာေရးမေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္္၊ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေစခ်င္ၾကတာေပါ့။ အဲဒါက ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ေလး လွလွပပေလး ရွိတယ္။ လူအျမင္လည္း တင့္တယ္သတဲ့။ အေမတို႔ ေျပာသလိုသာဆို မုန္႔ဟင္းခါးသည္ေတြပဲ လူအျမင္မတင့္ျဖစ္ရေတာ့မဲ့ပံု။ တကတည္း…။

အေရးႀကီးတာက စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ဖို႔ပဲေလ။ သမၼာအာဇီ၀ျဖစ္တဲ့ ဘယ္အလုပ္မဆို လုပ္ေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မေတာ့ ယံုၾကည္တာပဲ။ မဟုတ္ဘူးလားရွင္။

ဆိုင္ဖြင့္စကေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းတာပဲ။ လုပ္ငန္းမကၽြမ္းက်င္ေသးေတာ့ကာ ဖတ္သီ ဖတ္သီပဲ။ လူလည္း မ်က္ကြင္းေတြကို ညိဳလို႔။ အစားေလွ်ာ့စရာမလိုဘဲ ၀ိတ္က်သြားလိုက္တာ။ ေနာက္ေတာ့ ျမင္လာတယ္။ အလုပ္တြင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ ဆိုတာ သိလာတယ္။ ငွက္ေပ်ာအူေတြ အကြင္းလွီးၿပီး ဆႏြင္းမွဳန္႔ေလး နဲနဲထည့္ ေရစိမ္ထား၊ ဘဲဥ ၂ရက္စာေလာက္ ႀကိဳျပဳတ္ထား၊ ၾကက္သြန္နီဥ အေသးေတြ ႀကိဳခြာထား၊ ငါးဆီသတ္လည္း တစ္ခါတည္း ပိုလုပ္ထားရတာေပါ့။ တစ္အိမ္လံုးလည္း နားမေနၾကရပါဘူး၊ နာမည္တပ္ေတာ့သာ “မိစန္ ဘီအက္စီ မုန္႔ဟင္းခါး”။ ေရခဲေသတၱာေတာ့ ၀ယ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအထဲပဲ ထည့္သိမ္းရတာကိုး။ အင္ဗာတာေလးတစ္လံုးလည္း မျဖစ္မေန ၀ယ္ထားလိုက္ရတယ္။ လူေတြသာ အေမွာင္ထဲေနလို႔ ရမယ္။ ေရခဲေသတၱာေတာ့ အသက္ရွင္ေနမွ ျဖစ္မွာ။

ခုေတာ့ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္အဆင့္ ေရာက္လာတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳက လူကို သင္သြားတာပါပဲ။ အရင္ကေလာက္ မပင္ပန္းေတာ့ဘူး။ လူလည္း သနပ္ခါးလိမ္း ပန္းပန္လို႔ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး ဆိုင္ထြက္ႏိူင္သလို အလွူပဲြလမ္းေတြ အတြက္ ေအာ္ဒါေတြ ဘာေတြ လက္ခံႏိူင္တဲ့အဆင့္ထိေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။

သိသိသာသာ တိုးတက္လာတာက PR လို႔ ေခၚၾကတဲ့ Public Relation လူမႈဆက္ဆံေရးပဲ။ အဟုတ္ ေျပာတာ။ အရင္က လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မက သည္းမခံတတ္ဘူး။ စိတ္တို စိတ္ဆတ္တယ္။ ဒုန္းကနဲဆို ကိုယ္ကလည္း ျပန္ဒိုင္းလိုက္ရမွ။ အေဖကေတာင္မွ “ညည္း ဆိုင္ဖြင့္စားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား ငါ့သမီးရယ္” တဲ့။

မနက္ မနက္ဆို တစ္ျခားရပ္ကြက္နီးခ်င္းေတြကေန ခ်ိဳင့္ႀကီး ခ်ိဳင့္ငယ္နဲ႔ ပါဆယ္လာဆြဲၾကတာကပဲ ဆိုင္မွာ လာစားတာထက္ေတာင္ ပိုမ်ားေသး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မုန္႔အခ်ိန္ ၁၀ေလာက္ ေအးေဆးကုန္သြားသလို လူမွူဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္မွာလည္း ေရႊတံဆိပ္ရ မိစန္ ျဖစ္လာပါေရာ။

စကားစပ္ၿပီးေတာ့ကို ေျပာျပရဦးမယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္ထဲက မုန္႔ဟင္းခါးစားသံုးသူ ပရိသတ္ႀကီးအေၾကာင္း တစ္ေစ့ တစ္ေစာင္းေပါ့ရွင္။

မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပဲြ ေလးရာ၊ အေၾကာ္ပါရင္ ငါးရာ ကၽြန္မက အဲသလိုေရာင္းတာ။ အဲဒါကို ရပ္ကြက္ထဲက အန္းမႀကီးလို႔ ကၽြန္မတို႔ ေခၚၾကတဲ့ တရုတ္သူေဌးမႀကီးက ပဲြ၀က္ မွာစားတယ္ရွင္။ ပဲြ၀က္ဆိုရင္ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလ။ ဆင္းရဲလို႔၊ မုန္႔တစ္ပြဲစာပိုက္ဆံ မတတ္ႏိူင္လို႔ဆိုလည္း ထားပါေတာ့။ အခုဟာက သက္သက္ ေစးႏွဲတာ။ “တစ္ပဲြဆို မကုန္ႏိူင္ဘူး မိစန္ရဲ႕” တဲ့။ အဲလိုသာေျပာတာ၊ ပဲြ၀က္ကုန္ေတာ့ သူပဲ မုန္႔ဖတ္အျဖဴေတြ ႏွိူက္ ႏွူိက္ၿပီး ငံျပာရည္ စြတ္ရံု အစက္ခ်၊ ပါးစပ္ထဲ ထိုး ထိုးသြင္းေနတာကိုက မုန္႔တစ္ပဲြစာေလာက္ ရွိတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ၾကြားေသးတာ၊ သားေတြ သမီးေတြက ႏိူင္ငံျခားမွာ၊ တစ္လ တစ္လ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ပို႔တာ။ အိမ္မွာက သူရယ္ သူ႔ေယာက်ာ္း အန္းကံုးႀကီးရယ္ ၂ေယာက္ထဲရွိတာမို႔ ဘယ္လိုမွ သံုးမကုန္ဘူးေပါ့။ သံုးသာ မကုန္တယ္၊ မုန္႔ဟင္းခါးမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ပြဲ ၀ယ္မစားဘူး။

ရွိေသးတယ္။ မုန္႔အလြတ္ မွာစားၿပီး ပဲေၾကာ္ေတြ ဖဲ့ဖဲ့ စားတတ္သူ။ အေၾကြးမေရာင္းပါဘူးဆိုလည္း လကုန္မွ ယူေအ ဆိုတာေတြ။ အေၾကြးမေရာင္းဘူးေလဆိုၿပီး ဗိုက္ထဲက ျပန္ထုတ္ခိုင္းလို႔ကလည္း မရ။ ငံျပာရည္ထည့္တာ မ်ားသြားလို႔ မုန္႔ဖတ္ေလး နဲနဲထပ္ထည့္ေပး၊ မုန္႔ဖတ္မ်ားသြားေတာ့ ဟင္းရည္ေလး ထပ္ထည့္ေပးပါဦး ဆိုတာေတြ။ ဟင္းရည္ ႏွစ္ခါ သံုးခါ အဆစ္ေတာင္းတတ္တာေတြကေတာ့ ရိုးမ်ားေတာင္ ရိုး ဟိုး ဟိုး ေနၿပီ။ ဘယ္တတ္ႏိူင္မလဲေနာ္။ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္က ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ လူစံုေရာေနတဲ့ဟာ။

ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္မမွာ မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းတဲ့ အလုပ္အျပင္ ေျမာင္းရွင္းတဲ့ အလုပ္လည္း လုပ္ရေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆိုင္က  အိမ္၀င္းျခံကို ေနာက္ထား၊ အိမ္ေရွ႕ေရေျမာင္းကို ခြၿပီး ခံုခင္းထားတာ။ သိၾကတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာမ်ားက ဧရာ၀တီ မေျပာနဲ႔၊ ေျမာင္းေသးေသး ျမင္ရင္ေတာင္ အမိႈက္ပစ္ဖို႔ေလာက္ သိၾကတာရယ္။

တခါတေလ အမႈိက္ေတြ မဆင္းဘဲ ပိတ္ေနရင္ မေကာင္းတဲ့အနံ႔အသက္ေတြေၾကာင့္ မုန္႔လာစားသူေတြ အစားပ်က္မွာ စိုးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာပဲ အမွိူက္ရွင္း ေျမာင္းေဖာ္ လုပ္ရေတာ့တာပဲ။ အဲသလို မုန္႔ဟင္းခါးသည္ တစ္ျဖစ္လဲ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ကၽြမ္းက်င္သူလည္း ျဖစ္ျပန္ေသးတယ္။

(၂)

တစ္ေန႔ေတာ့ ဆိုင္သိမ္းခါနီးေလာက္မွ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ ဆိုင္နား မေယာင္မလည္ လာရပ္ေနလို႔ ေမးၾကည့္မိေတာ့ သူ ဘာမွ မစားရေသးတဲ့အေၾကာင္း၊ ပိုက္ဆံလည္း မပါတဲ့အေၾကာင္း၊ စားလည္း စားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း သနားစဖြယ္ ေျပာရွာတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မက မိပံု႔ကို အဖြားအတြက္ မုန္႔တစ္ပဲြျပင္ခိုင္းၿပီး စားေစတယ္။ အဖြားခမ်ာ စားလိုက္တာ ေခါင္းကို မေဖာ္ဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ ၾကည့္ရင္းက ၀မ္းနည္း၀မ္းသာရယ္။ ၀မ္းနည္းတာက ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ ကိုယ့္အဖြားအရြယ္တစ္ေယာက္ ၀မ္းမီးေတာက္ေနရွာတာကို ဂရုဏာသက္မိလို႔၊ ၀မ္းသာတာက လူအိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆာေလာင္မႈကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိူင္လို႔ပါ။ သူ႔ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေပေပတူးတူးနဲ႔ရယ္။ ေတာင္းစားေနတဲ့ ရုပ္မ်ိဳးထဲကလည္း မဟုတ္ႏိူင္ျပန္ဘူး။

စားၿပီးတာနဲ႔ ပန္းကန္ကို ဂြပ္ကနဲခ်ရင္း ထြက္သြားတဲ့ အဖြားအိုကိုၾကည့္ရင္း ေက်းဇူးတင္စကားေလးေတာင္မွ ေျပာမသြားဘူးလို႔ စိတ္ထဲ ၿငိဳျငင္မိသလိုလို ျဖစ္မိသား။ အို ေက်းဇူးတင္ခံခ်င္လို႔ ေကၽြးတာမွ မဟုတ္တာပဲေလ၊ ဒီလိုစိတ္ေတြ မထားေကာင္းပါဘူး။ သက္ႀကီးရြယ္အိုတစ္ေယာက္ကို တစ္နပ္စာ လွဴခြင့္ရတာကိုပဲ ေၾကနပ္ရမွာမဟုတ္လား။ အဲသလိုေလးေတြးၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ေတြကို အသာအယာ ခၽြန္းအုပ္ သိမ္းဆည္းလိုက္ႏိူင္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေရာင္းေရး၀ယ္တာေတြၾကား ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနလာရာက ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ က်ေတာ့ အဖြားက ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူ႔ေဘးမွာလည္း သူ႔ေျမးကေလးထင္ပါရဲ႕၊ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္ ေလာက္ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ ပါလာတယ္။ ခပ္တည္တည္ပဲ “မုန္႔ဟင္းခါးစားမယ္ ထိုင္” ဆိုၿပီး ေကာင္ကေလး ဖင္ေအာက္ကို ေခြးေျခ ထိုးေပးတယ္။ 

ကၽြန္မစိတ္ထဲ နည္းနည္းေတာ့ တင္းကနဲရယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ႏိူင္လွခ်ည္ရဲ႕။ ကေလးကို တစ္ပြဲစာ ပိုေကၽြးရလို႔လည္း ကိုယ္ေတြက ပိုၿပီးဆင္းရဲသြားမွာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ကေလးကို မုန္႔ဟင္းခါးေလး ေကၽြးခ်င္ လို႔ပါကြယ္ အဲေလာက္ေတာ့ ေျပာသင့္တယ္ ထင္မိတာပဲ။ ကဲ  စားပါေစေလ၊ စိတ္ေလွ်ာ့ စိတ္ေလွ်ာ့ သူက ကိုယ့္အဖြားအရြယ္လို႔ အသာေလး ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေျပာတာ၊ လူမႈဆက္ဆံေရးပိုင္းမွာ ကၽြန္မ တိုးတက္လာပါတယ္ လို႔။

သူတို႔ လာစားခ်ိန္က လူစည္ေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေလေတာ့ ခဏေန တစ္ျခားလူေတြဆီ အာရံုေရာက္သြားေတာ့လည္း ၿပီးသြားတာပါပဲ။ ကၽြန္မစိတ္က အဲသလို။ ၀ုန္းကနဲ ေထာင္ထတတ္ေပမဲ့ ခဏကေလးပဲ။ ၿပီးေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရယ္။

စားၿပီးသြားေတာ့ အဖြားက ခပ္တည္တည္ပဲ ပိုက္ဆံ ငါးေထာင္တန္ႀကီး ထုတ္ေပးလာတာမို႔ ကၽြန္မမွာ မ်က္လံုးျပဴး ရျပန္တယ္။ သူ႔ၾကည့္ေတာ့ ဖိနပ္ေတာင္ မပါဘူး။ လူအိုေစာ္နံေနတဲ့ အ၀တ္အစားေတြကလည္း ေရမိုးမွ မွန္ေအာင္ ခ်ိဳးပါရဲ႕လား ေတြးခ်င္စရာ။ အဖြား ပိုက္ဆံ ဘယ္ကရလဲ ေမးေတာ့ကာ “ကိုသိန္းေမာင္ ေပးတာ” တဲ့၊ “ကိုသိန္းေမာင္ က ဘယ္သူလဲ အဖြား” လို႔ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ “ငါ့ေယာက်ာ္း”တဲ့ ၿပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔။

ကၽြန္မက “ပိုက္ဆံ မယူပါဘူးအဖြား၊ အလကားသာ စားသြားပါ” ဆိုေတာ့မွ တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပၿပီး ေကာင္ကေလးကို လက္ဆြဲလို႔ ဆိုင္ထဲက ေငါက္ကနဲ ထထြက္သြားေလတယ္။

အဲဒီေတာ့မွ ေတြးမိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ကိုး၊ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံပါလာေတာ့ သူက ခပ္တင္းတင္းရယ္။ အဖြား ထြက္သြား မွ ကၽြန္မလည္း မိပံု႔နဲ႔ ေျပာရင္း ရယ္မိၾကေသးတယ္။ ေၾသာ္…ေငြ ေငြ၊ ေငြဆိုတာက ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ဘယ္သူမဆို လက္ထဲ ခပ္မ်ားမ်ားကိုင္မိရင္ ပါ၀ါတစ္ခုခုပဲ ရွိေနသလိုလို၊ လူ႔စိတ္ကို ေျပာင္းလဲသြားေစတတ္တဲ့အရာ မဟုတ္လား။

(၃)

တစ္ေန႔ကပဲ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေဖဆံုးသြားလို႔ သတင္းသြားေမးေတာ့ အသက္ ၅၉ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာ တဲ့။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တာမို႔ ေသဆံုးခ်ိန္မွာ သားေတြ သမီးေတြက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ရြယ္တူ၊ အလုပ္အကိုင္ ေတြ အေျခက်ကုန္ၾကၿပီ။ သားသမီးေတြက ငိုလိုက္ၾကတာ။ အေဖ့မွာ သားသမီးလုပ္စာမွ ၀ေအာင္ မစားရေသးဘူး တဲ့၊ အေဖ့ကို ၀ေအာင္မွ မျပဳစုလိုက္ရဘူး တဲ့။ ေနမယ္ဆို ေနႏိူင္ေသးတဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့လည္း သားသမီးေတြက အရူးတစ္ပိုင္း တမ္းတငိုေၾကြးလိုက္ၾကတာ။

အဲဒီေန႔က ျပန္လာၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ကို “အေဖရယ္ ေဆးလိပ္ေတြ ေလွ်ာ့ေသာက္ပါေနာ္” လို႔ ေျပာရင္း မ်က္ရည္၀ဲမိ ခဲ့ေသးတာ။ အေမနဲ႔ အေဖသာ ေလာကႀကီးထဲမရွိေတာ့ရင္ ကၽြန္မျဖင့္ ေတြးေတာင္ မေတြးရဲဘူး။ ေသျခင္းတရားကို တြက္ခ်က္ခန္႔မွန္းဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္မတတ္ႏိူင္တဲ့အရာေပမဲ့ ေသမင္းနဲ႔သာ ကတိက၀တ္ထားလို႔ ရေၾကးဆို မိဘေတြကို အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ေစခ်င္လွပါရဲ႕။

ခုတစ္ေလာ မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕မိဘေတြ နာေရးေတြခ်ည္းပဲ သြားေနရေတာ့ ကိုယ့္မိဘေတြ က်န္းမာေရးကို အရင္ကထက္ ပူပူပင္ပင္ရွိလာမိတယ္။ သူတို႔မိဘေတြထဲမွာ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ ဆံုးသြားတာရွိသလို သက္တမ္းေစ့ေနသြားၾကသူေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။  ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က ႏွစ္လည္ဆြမ္းကပ္မွာ မုန္႔သြားပို႔တဲ့အိမ္က အဖြားႀကီးဆို အသက္ ၉၀ေက်ာ္မွ ဆံုးရွာတာေလ။

 “ငါ မုန္႔ဟင္းခါး စားမယ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ အသံေၾကာင့္ အေတြးစေတြျပတ္လို႔ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ လာစားေနက် အဖြား။ သူက ေခြးေျခခံုေလးမွာ ထိုင္ေတာင္ၿပီးေနၿပီ။

အဖြားကို မုန္႔ျပင္ေကၽြးရင္း ကၽြန္မမိဘေတြသာ အိုႀကီးအိုမနဲ႔ ဒီလိုပဲ လမ္းေပၚမွာ လိုက္စားေနၾကရရင္ ဆိုတာကို ေတြးမိျပန္ေတာ့ ရင္ထဲ နင့္ကနဲပဲ။ အဖြားကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးပဲ ငံု႔စားေနရွာတယ္။ သူ မုန္႔ဟင္းခါးေတာ့ အေတာ္ေလးႀကိဳက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ခဏေန မိပံု႔ က်ဴရွင္က ျပန္လာေတာ့ မိပံု႔ကို ဆိုင္အပ္ရင္း အ၀တ္အစားေလးလဲလို႔ အလွဴအိမ္ကို အေျပးတစ္ပိုင္းေလး သြားရတယ္။ ခုဆို ကၽြန္မက လူႀကီးေနရာမွာ ေရာက္ၿပီေလ။ ဖိတ္စာေတြမွာ ကၽြန္မကို နာမည္တပ္ ဖိတ္ခံေနရၿပီ။ ရပ္ကြက္ထဲ လူေတာသူေတာတိုးေနရၿပီပဲ ေျပာပါေတာ့။

အလွဴအိမ္ေရာက္ေတာ့ ေကၽြးတာေမြးတာေလး စား၊ စကားေလးဘာေလး ေျပာ၊ ဘုန္းႀကီး တရားေပးအၿပီးမွာ အိမ္ရွင္ေတြ ကို ႏွူတ္ဆက္လို႔ ဆိုင္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ မိပံု႔က တစ္ခါတစ္ေလ ပိုက္ဆံေတြ မွားမွားအမ္းတတ္တာမို႔၊ လိုသြားလည္း မေကာင္း၊ ပိုသြားတာမ်ိဳးလည္း ကၽြန္မက မလိုခ်င္ပါဘူးေလ။

လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ဆိုင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ထဲကေန ေငါက္ကနဲ ထထြက္သြားတဲ့ အဖြားကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။

“အဖြားေတာ့ ခုေလးပဲ စားၿပီး ထြက္သြားၿပီ အန္တီစန္” တဲ့ မိပံု႔က ေမးေငါ့ရင္း လွမ္းျပတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ထပ္ေမးမိျပန္တယ္။

 “မုန္႔ဟင္းခါး လာစားတာလား”

“အင္းေလ အန္တီစန္ရဲ႕ ခုပဲ စားသြားတာ”

“ဟဲ့  မနက္ကပဲ ခပ္ေစာေစာ လာစားသြားေသးတာ မိပံု႔ရဲ႕”

“ဟင္ ဟုတ္လား အန္တီစန္၊ မိပံု႔ကိုေတာ့ သူ ဘာမွ မစားရေသးလို႔ ဗိုက္ဆာလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုလို႔ မိပံု႔ကေတာင္ သနားေနတာ”

“ဒီအဖြားႀကီး မဟုတ္ေတာ့ဘူး”  “သေဘာေကာင္းတာဟာ လူတိုင္းနဲ႔ မတန္ဘူး”

ႏွူတ္က လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားတဲ့အထိ ကၽြန္မစိတ္ေတြ အေတာ္ေလး ေပါက္ကဲြသြားေတာ့တယ္။

ဘယ့္ႏွယ္၊ မလွဴတတ္ေစ်းေရာင္းဆိုတာကို သေဘာက်လြန္းလို႔ မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းစားေနတဲ့ မိစန္ပါ။ အလကားေကၽြးေနပါလ်က္နဲ႔ ခုလို မလွိမ့္တစ္ပတ္ အလုပ္ခံရတာကို စိတ္တိုမိတယ္။ ေစ်းေရာင္းရင္း အကုသိုလ္ရေနတာမ်ိဳးကိုေတာ့ စိတ္ထဲက ေတာ္ေတာ္ေလး မခံစားႏိူင္ဘူး။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း အဖြားႀကီး ေရာက္မလာေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ မလံုဘူး ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အဖြားႀကီးလို မ်က္လံုးစူးစူးေတာက္ေတာက္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါးေတြ ေတြ႔တဲ့အခါ မိပံု႔နဲ႔ ေျပာျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။ ၾကာပါၿပီေလ။ ခုေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။

(၄)

 “မျမင့္ခင္ေျပာတာေတာ့ ဒီအိမ္နံပါတ္ပဲ သမီးရဲ႕”

ညေန ညေနေတြမွာ အေမနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေနတာ တစ္လေလာက္ရွိၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ ေန႔လည္က အေမ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဖုန္းေျပာအၿပီးမွာ အေမက အဲဒီဘက္လမ္းေလွ်ာက္ၾကရေအာင္လို႔ ေျပာလာတာ။ နာရီ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္အၿပီးမွာ တိုက္ခံအိမ္ေလး တစ္လံုးေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ အေမက အိမ္ေရွ႕တံခါး၀မွာ ရပ္ရင္း အိမ္ထဲ ေမွ်ာ္ၾကည့္တယ္။

“ ဒါ ဆရာမေဒၚသင္းျမျမအိမ္လား”

အိမ္ထဲကေန အမ်ိဳးသမီးက တစ္ခ်က္ေငးကနဲ ၾကည့္ၿပီးမွ “ဟုတ္ကဲ့ အိမ္ထဲ၀င္ပါဦးလား” တဲ့။

အိမ္ထဲေရာက္လို႔ ဆက္တီေပၚထိုင္ၿပီးၾကတဲ့အထိ အမ်ိဳးသမီးက စကားတစ္လံုး မေျပာေသးဘူး။ အေအးႏွစ္ခြက္ ခ်တိုက္ထားၿပီး အခန္းထဲ ၀င္သြားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မက ျပန္ခ်င္လွၿပီ။ အေမကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ရင္း ဟိုဒီေ၀့၀ိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ။

ခဏေနေတာ့ အမ်ိဳးသမီးလက္ထဲမွာ အယ္လ္ဘမ္တစ္အုပ္ကိုင္ရင္း ျပန္ထြက္လာတယ္။ “အဖြားသင္း ဒီမွာေလ” တဲ့။ ဓါတ္ပံုက ေရွ႕ဆံပင္ေတြကို ေသသပ္ေအာင္ ေနာက္လွန္ၿပီး အေျပာင္သိမ္း၊ ေနာက္မွာ ေနာက္တြဲေလးထံုး ပန္းပန္ထားတဲ့ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ေယာက္ပံု။ အိုး  ဒီမ်က္နွာ၊ ဒီအၿပံဳး…ကၽြန္မ သိတ္ရင္းႏွီးေနခဲ့တာပဲ။ သူဟာ အေမငယ္ငယ္က အေမတို႔ေက်ာင္းက အထက္တန္းျပဆရာမတဲ့ေလ။

“ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ရတာလဲကြယ္”

အေမေမးေတာ့မွ အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ရည္ေတြကို မ်က္ေတာင္နဲ႔ ပုတ္ခတ္လိုက္ရင္း တစ္လံုးခ်င္း ေျပာတယ္။                                 

“ဖြားသင္းဆံုးသြားတာ ႏွစ္လ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း အတတ္ႏိူင္ဆံုး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုသိုလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိသာဆိုတာလိုပါပဲ”

“ဖြားသင္းက ၾကည့္လိုက္ရင္ ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ထင္ရေပမဲ့ တကယ္က ၈၃ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဖြားသင္းအသက္ ၈၀က စၿပီး အသိဉာဏ္ေတြ ပံုမွန္ မရွိရွာေတာ့ဘူး။ ကေလးေတြဆီက ကစားစရာ အရုပ္ေတြကို လုယူတယ္။ ေရခ်ိဳးေပးရင္ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ငိုတယ္။ ထမင္းေကၽြးရင္လည္း ကေလးေတြလိုပဲ ငံုထားၿပီး ဖူးကနဲ ေထြးထုတ္တယ္။ ထမင္းပန္းကန္ကို ေမွာက္ပစ္တယ္”

“အေပါ့အေလးလည္း မထိန္းႏိူင္ေတာ့ဘူး။ မၾကည့္မိရင္ ေသးေတြ ေခ်းေတြကို ၾကမ္းေပၚမွာ လက္၀ါးနဲ႔ တစ္ဖတ္ဖတ္ ရိုက္ေနေတာ့တာ။ ဖြားသင္း အသက္ရွည္တာ ၀မ္းသာစရာေပမဲ့ ခုလို သူ႔ အသိဉာဏ္ေတြ ပံုမွန္အဆင့္မွာ မရွိေတာ့တဲ့အခါ အလုပ္တစ္ဘက္၊ စားေရးေသာက္ေရးတစ္ဘက္နဲ႔ အိမ္သားေတြလည္း စိတ္ဆင္းရဲရတာေပါ့။ အစပိုင္းကေတာ့ သီခ်င္းဖြင့္လို႔ ဖြားသင္း ေကြးေနေအာင္ကရင္ ကေလးေတြကလည္း ေပ်ာ္၊ အိမ္သားေတြကလည္း လက္ခုပ္လက္၀ါး တီးလို႔ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ပို ပိုဆိုးလာတယ္”

“ေလွကားထစ္ သံုးထစ္ရွိတဲ့ အိမ္ေရွ႕ ေလွကားကေန သူ႔ဖိနပ္ ႏွစ္ဘက္ကို အရင္ ပစ္ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူပါ ခုန္ဆင္းတယ္။ ကံႀကီးေပလို႔ မက်ိဳး မပဲ့တာေပါ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္က မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ေနမွ၊ ႏိူ႔မိုဆို အိမ္ကေန ထြက္ထြက္သြားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္သားေတြ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ ႏွဳိက္ယူ သြားတတ္ေတာ့ လူမသမာေတြနဲ႔ ေတြ႔မွာ စိုးရျပန္တယ္”

ကၽြန္မမ်က္လံုးထဲ ငါးေထာင္တန္ႀကီး ထုတ္ေပးတဲ့ ဖြားသင္းမ်က္ႏွာ ကြက္ကနဲ။

“ဒါနဲ႔ ဆရာမရဲ႕ အမ်ိဳးသားကေရာ”

“အဖိုးဦးသိန္းေမာင္က ဆံုးသြားတာၾကာပါၿပီ၊ ငါးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီ”

“ေၾသာ္”

ကၽြန္မ ၿပံဳးမိတယ္။ ဖြားသင္းက သူ႔ေယာက်ာ္းဦးသိန္းေမာင္ ဆိုတဲ့ နာမည္ေတာ့ မွတ္မိေသးသား။ သူ႔စိတ္ထဲက ကိုသိန္းေမာင္ဟာ ဘယ္တုန္းကမွ မေသခဲ့တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။

“ည ညေအးလို႔မ်ား အေႏြးထည္ ထပ္၀တ္ေပးတဲ့အခါ အိပ္ေနရာက ႏိူးလာၿပီး အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေတာ့တာ။ သူ႔ကို ၀ိုင္းသတ္ေနၾကတယ္၊ လာၾကပါဦးလို႔ ေအာ္ေတာ့တာေလ။ ခုတစ္ေလာ ဖြားသင္း အျပင္ကို ခိုး ခိုးထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္လာရင္ နတ္သမီးက ငါ့ကို မုန္႔ဟင္းခါး ေကၽြးတယ္လို႔ ကေလးေတြကို ေျပာေျပာျပေနတတ္တာ”

နတ္သမီး၊ နတ္သမီးတဲ့လား…။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ တင္းကနဲ။ ေနာက္ေတာ့ အေမနဲ႔ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ဘာေတြ ဆက္ေျပာၾကတယ္ဆိုတာ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္။  ဖြားသင္းက ကၽြန္မကို နတ္သမီးတဲ့လား။ ဖြားသင္းေရ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။ နတ္သမီးဆိုတဲ့ ကၽြန္မမွာလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုထိပဲ စိတ္ေကာင္းေမြးျမဴႏိူင္ေသးေတာ့ မသိမႈ ေမာဟ ဦးစီးေနတဲ့အခါ ေဒါသက အလစ္၀င္တိုက္ခိုက္တတ္ေတာ့တာ။

“ဖြားသင္းက ထမင္းစားၿပီးလည္း ငါ့ကို ဘယ္သူကမွ ထမင္းမေကၽြးရေသးဘူး လုပ္တတ္တာ၊ တခါတခါေတာ့လည္း စိတ္က မရွည္ႏိူင္ေတာ့ဘူး၊ လႊတ္ကနဲ ေျပာမိ၊ ေငါက္မိတယ္။ စိတ္တိုမိတာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔မွာလည္း ဖြားသင္းနဲ႔ အတူေနရတာ ငရဲႀကီးပါတယ္ေလ၊ ခုလို သူဆံုးသြားေတာ့ သူ႔အေပၚအေၾကြးေတြရွိေနသလို ခံစားေနရတယ္”

အမ်ိဳးသမီးက ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္က်ရွာတယ္။ ကၽြန္မေရာ ဖြားသင္းအေပၚ အေၾကြးမွ ကင္းပါရဲ႕လား။ သိရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ႏိူင္စရာေပမဲ့ အေၾကာင္းရင္းမွန္ကို မသိတဲ့အခါ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အထင္အျမင္ေတြ တက္တက္စင္ေအာင္ လႊဲသြားႏိူင္တာ။ ဖြားသင္းရယ္….။

အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စကားေတာင္ မေျပာႏိူင္ၾကဘူး။ အသက္ရွည္တာ မရွည္တာထက္ က်န္းက်န္းမာမာရွိရင္ပဲ ကံေကာင္းလွပါၿပီ။ အသက္ရွည္ရွည္ က်န္းက်န္းမာမာဆိုရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ေလ။  ဒါေပမဲ့ အသက္ရွည္ခ်င္တိုင္းေရာ ရွည္ၾကရလို႔လား။ က်န္းမာခ်င္တိုင္းေရာ က်န္းမာၾကရလို႔လား။ အသက္ရွည္ျခင္း၊ မရွည္ျခင္း၊ က်န္းမာျခင္း၊ မက်န္းမာျခင္းေတြက ကိုယ္ျပဳခဲ့သမွ်ေတြရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မွႈေတြပဲလား။ ၿပီးေတာ့ ေသျခင္းတရားရဲ႕ အခ်ိန္ကန္႔သတ္မွႈကေရာ ကိုယ္တိုင္ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကံစီမံရာလား။

ကၽြန္မအသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ သားသမီးေတြကအစ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပးခ်င္ပါဘူး။ အို…ေတာ္ပါၿပီေလ၊ ကၽြန္မအလွည့္က်ရင္ အသက္ရွင္ေနစဥ္မွာ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ၆၀ေလာက္ထိ ေနရရင္ကိုပဲ….၊ ေတာ္လွပါၿပီ။

ေဘးနားက အေမ့ကို ေငးကနဲၾကည့္လိုက္မိေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဇရာရဲ႕အရိပ္ေတြ ထင္းေနေပမဲ့ က်န္းမာေနေသးတယ္လို႔ ကၽြန္မကေတာ့ ထင္မိတာပါပဲ။

မေဟသီ-စက္တင္ဘာလ-၂၀၁၂