ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း

ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္မမွာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ တက္ရတဲ့ ေက်ာင္းေတြက တစ္ေယာက္က ဒဂံု ၁၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က လသာ ၁ နဲ႔ ကၽြန္မက ဒဂံု ၂မွာ။ အဲသလို တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးေတြ မတူၾကေပမဲ့ တစ္လမ္းထဲေနၾကတဲ့ ရြယ္တူခ်င္းေတြ၊ က်ဴရွင္အတူတူသြားေဖာ္ေတြမို႔ ကၽြန္မတို႔ တြဲမိၾကတယ္။  

ကၽြန္မက ညေန က်ဴရွင္သြားရင္ အိမ္ကေနအရင္ဆံုးထြက္တဲ့သူ၊ ကၽြန္မကိုျမင္မွ နိူင္ႏိူင္က သူ႔အိမ္ကေန ထြက္လိုက္လာၿပီး ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တိုးတိုးတို႔အိမ္ေရွ႕ကို ျဖတ္တဲ့အခါက်မွ တိုးတိုးက အိမ္ထဲကေန လြယ္အိတ္စလြယ္ သိုင္းၿပီး ေနာက္ကေန လိုက္လာတာ။ ဒီလိုပံုစံနဲ႔ပဲ မေျပာင္းမလဲ က်ဴရွင္ကို အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကတာ။ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ေခၚေနစရာ၊ ညိွေနစရာ မလိုခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္မနဲ႔ တိုးတိုးက စာၿပိဳင္ဘက္ေတြ၊ (က်ဴရွင္မွာ သခ်ာၤၿပိဳင္တြက္ရင္ အျမန္ဆံုးနဲ႔ အေျဖမွန္ေအာင္ တြက္ႏိူင္တဲ့သူကို ဆရာမက ဆု တစ္က်ပ္ေပးေလ့ ရွိတယ္။ အဲဒီဆုကို ကၽြန္မနဲ႔ တိုးတိုး တစ္လွည့္စီ ရေနက်ေပါ့) ႏိူင္ႏိူင္က အလယ္အလတ္သမား။ ၿပီးေတာ့ ႏိူင္ႏိူင္က ရုပ္လည္းေျဖာင့္ေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရည္းစားေတြဘာေတြ သူ႔မွာ ရွိေနၿပီ။ တိုးတိုးကေတာ့ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္၊ ဆံပင္ဆာမူရိုင္းေလးနဲ႔ boy-next-door လို ခင္စရာေကာင္းတဲ့ လိမၼာတဲ့ ေကာင္ကေလး။

က်ဴရွင္ေရွ႕က အုတ္ေဘာင္ေလးမွာ ထိုင္ၾကရင္း ေရွ႕အတန္းေတြ ၿပီးေအာင္ ေစာင့္ၾကေလ့ရွိတယ္။ ေစာင့္ေနရင္းက ဘာသည္လာလာ ေခၚၿပီး ၀ယ္စားၾကတာပဲ။ တစ္ခါက ဒူးရင္းသီးသည္ အထမ္းႀကီးနဲ႔ ေရွ႕က ျဖတ္သြားေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေခၚ၀ယ္ စားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒူးရင္းသီးကို အညွာက ကိုင္ၿပီး လမ္းနဲ႔ ေဆာင့္ခ်ခြဲၾကတာ။ ခြဲလို႔ရေတာ့ ဒူးရင္းဆူး စူးလည္း လုစားၾကတာပဲ။ ဘယ္သူက အမႊာအမ်ားဆံုး စားႏိူင္သလဲဆိုၿပီး အၿပိဳင္စားခဲ့ၾကတာ။

တစ္ခါ က်ဴရွင္အသြား လမ္းတစ္၀က္မွာ နတ္စင္မီတို႔ အိမ္က ငန္းေတြ ထြက္လာၿပီး ကၽြန္မကို လိုက္ထိုးပါေလေရာ။ (နတ္စင္မီဆိုတာက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းပဲ။ သူ႔အရပ္က ပုပုေလးမို႔လို႔ ကၽြန္မတို႔က နင့္အရပ္က နတ္စင္မီရံုေလာက္ ရွိတာလို႔ ေနာက္ၿပီး နာမည္ေျပာင္ေပးထားၾကတာ) ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ လြယ္အိတ္ကို ခၽြတ္ၿပီး ငန္းေတြဆီ ေမြ႔ယမ္းရင္း ျပန္ေျခာက္ရတာ။ တိုးတိုးနဲ႔ ႏိူင္ႏိူင္ ႏွစ္ေယာက္သား ငန္းေတြကို ကူ မေျခာက္ေပးဘဲနဲ႔ ေအာ္ရယ္ခဲ့ၾကတာ။ အားကိုးရတဲ့ ေကာင္ေတြ၊ ကၽြန္မမွာ စိတ္ဆိုးလိုက္တာေလ။

မွတ္မိေသးတယ္။ ႏိူင္ႏိူင္တို႔ အဖြားက သိုးေဆာင္းအေမႀကီးမို႔ သူတို႔အိမ္မွာ နတ္ပြဲ ခဏခဏ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မက ကေလးဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့၊ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး နတ္ကတာကို သေဘာက်လို႔ သြားၾကည့္တာ။ အဲဒီမွာ အေျခာက္တစ္ေယာက္ မႏွဲေလးကေတာ့ ႏိူင္ႏိူင္က   အဲဒီ့နတ္ကေတာ္ကို အေနာက္ကေန သားေရပင္နဲ႔ ေခ်ာင္းၿပီး ပစ္ေတာ့တာ။ ကေနရင္းနဲ႔ တြန္႔ကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတာကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မတို႔မွာ ရယ္လိုက္ရတာ။ 

တခါတေလ သူ႔အိမ္ေပၚကေန ေနေရာင္အက်မွာ မွန္ေထာင္ၿပီး အဲဒီ အလင္းေရာင္နဲ႔  အိမ္ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို လွမ္းလွမ္းထိုးၿပီး စတတ္တယ္။ ႏိူင္ႏိူင္ဟာ အေတာ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္ကေလးပါ။ကၽြန္မမို႔ သူတို႔အိမ္သြားရင္ ႏိူင္ႏိူင္တို႔ အေမက ေခၽြးမေလး လာၿပီေဟ့ လို႔ စတတ္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ႏိူင္ႏိူင္ကေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ စိတ္က ျဖဴစင္ေနတာ အဲဒီတုန္းက ဘယ္လိုမွ မခံစားခဲ့ၾကဘူး။ အဲဒီအရြယ္မွာ ငႏိူင္ကျဖင့္ ရည္းစားေတြေတာင္ ထားတတ္ေနလို႔။

ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ တိုးတိုးပဲ ေအာင္ၿပီး အဲဒီႏွစ္က ႏိူင္ႏိူင္ေရာ သူ႔ရည္းစားေကာင္မေလးေရာ စာေမးပြဲ က်ၾကတယ္။ နိူင္ႏိူင္က ေနာက္ႏွစ္မွ ေအာင္ၿပီး သခ်ၤာဘာသာယူခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္ေျပာင္းခဲ့ရတာပဲ။ အဲဒီေနာက္မွာ နိူင္ႏိူင္နဲ႔ေရာ တိုးတိုးနဲ႔ပါ ကၽြန္မတို႔ ေ၀းသြားခဲ့ၾကတယ္။

သတင္းေတြေတာ့ ၾကားေနခဲ့တယ္။ တိုးတိုးက ဂ်ပန္ထြက္သြားတယ္။ ႏိူင္ႏိူင္ကေတာ့ သေဘာၤတက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြပါ။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း မႏ ၱေလးသားနဲ႔ အိမ္ထာင္က်၊ ငႏိူင္လည္း မႏ ၱေလးသူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က် သြားတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ တိုးတိုးကေတာ့ ခုထိ လူပ်ိဳႀကီးပဲလား၊ မိန္းမပဲ ရသြားၿပီလား ကၽြန္မ မသိပါဘူး။

၂၀၀၉ က ကၽြန္မ ရန္ကုန္ခဏျပန္ေတာ့ ကၽြန္မ ညီမဆီက ႏိူင္ႏိူင္ဖုန္းနံပါတ္ရတာနဲ႔ ၀မ္းသာၿပီး ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ သူနဲ႔ တန္းကနဲ ေတြ႔တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ႏိူင္ႏိူင္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သလို ႏိူင္ႏိူင့္ညီမနဲ႔ ကၽြန္မညီမကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကိုး။ ဒီေတာ့ အဆက္အသြယ္က မျပတ္ခဲ့ၾကဘူး။

ဒါနဲ႔ သူအားတဲ့ တစ္ရက္မွာ ေတာ္၀င္ႏွင္းဆီမွာ မနက္စာစားဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ လင္မယားရယ္၊ သူတို႔ မိသားစုရယ္။ ႏိူင္နိူင္က သမီးခ်ည္းပဲ နွစ္ေယာက္မို႔ ကၽြန္မက နင္ေတာ့ ၀ဋ္လည္ၿပီ ငႏိူင္လို႔ စေတာ့ သူက ရယ္ေန တယ္။ သူ က်န္းမာေရး သိတ္မေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ သေဘာၤမလိုက္ေတာ့ဘဲ ကားေလးတစ္စီး၀ယ္ၿပီး တက္ကစီ ေမာင္းေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာတယ္။

သေဘာၤျပန္မလိုက္ေတာ့ဘူးလားလို႔ ကၽြန္မကေမးေတာ့ သူ သေဘာၤေပၚမွာ အရက္ေတြ ေသာက္လြန္းလို႔ ဦးေႏွာက္ထဲ ေသြးခဲသြားတာ ေဆးရံုတက္ခြဲခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း၊ မိသားစုနဲ႔ပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။ အသက္ေတြ ႀကီးလာၾကၿပီေနာ္ နင္ လိမၼာေတာ့ လို႔ ကၽြန္မက ဆရာမႀကီးေလသံနဲ႔ ဆံုးမခဲ့ေသး တာ။

အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မလည္း ခြင့္ရက္ေစ့လို႔ ျပန္လာရတယ္။ ဒီႏွစ္ ၄လပိုင္း တစ္ေခါက္ျပန္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေတြ႔ဖို႔၊ ဖုန္းဆက္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာရင္းမွာ ႏိူင္ႏိူင့္နာမည္လည္း ထည့္ထားခဲ့တယ္။

ကၽြန္မ ျပန္မလာခင္ ၃ရက္ေလာက္မွာ ကၽြန္မ သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ ဖုန္းကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ လာကိုင္ တယ္။ ေသခ်ာတာက သူ႔မိန္းမေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ျခား အိမ္ရွင္အသစ္ပဲ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္မက ႏိူင္ႏိူင္တို႔ ေျပာင္းသြားတဲ့ လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေလးမ်ား သိရမလားေမးေတာ့မွ အစ္မ ကိုနိူင္ႏိူင္က ဆံုးသြားတာ ၇ လေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီ တဲ့။

ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးတဲ့အခါ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းပဲ အမိ်ဳးသားကို ေမးလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ႏိူင္ႏိူင့္ကို အိပ္မက္မက္တာ အဲဒီ၀န္းက်င္ေလာက္က မဟုတ္လားလို႔။  ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္ထဲမွာ ငႏိူင္ရယ္…။ ကၽြန္မနဲ႔ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာလို႔။ သူ႔ၾကည့္ရတာ မ်က္ႏွာက ညိွဳးေနေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔မို႔ ထင္ပါရဲ႕ စကားေတြေျပာေနလိုက္တာ။ 

အိပ္ရာကႏိူးေတာ့ ငႏိူင္တစ္ေယာက္ ေနမွ ေကာင္းရဲ႕လား မသိဘူး ညက သူ႔ကို အိပ္မက္မက္တယ္လို႔ အမ်ိဳးသားကို ကၽြန္မ ေျပာမိေသးတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္လိုက္ဖို႔ကိုေတာ့ ကၽြန္မ လက္တြန္႔ေနခဲ့တာ။

ခုေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း တကယ္ပဲ ဆံုးရွာၿပီ။ ကၽြန္မ သူ႔ညီမေတြဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သတင္း ေသခ်ာရဲ႕လား လို႔ ေမးခဲ့ေသးတယ္။ ေသခ်ာတယ္ သူ တကယ္ဆံုးသြားၿပီ တဲ့။ အရက္ေတြ ျပန္ေသာက္လို႔ ခုလို ျဖစ္တာ အစ္မရဲ႕ တဲ့။ သူ႔ညီမက ေျပာရွာတယ္။ 

ငႏိူင့္အေပၚ ငယ္သံေယာစဥ္နဲ႔ ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။ လူဆိုတာ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီဆိုကတည္းက ေသျခင္းတရားဆီ ဦးတည္ေလွ်ာက္ေနၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။ တစ္ေန႔ေန႔ ေသၾကရမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရက္ေၾကာင့္နဲ႔ေတာ့ မေသေစခ်င္ဘူး။ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မေမာင္၀မ္းကြဲေလး ငမိုး (ကၽြန္မ ေရးဖူးပါတယ္) အရက္ေၾကာင့္ပဲ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ရတာ။

အရက္မေကာင္းဘူး ဘာညာ ကၽြန္မ မေျပာခ်င္ဘူး။ မေသာက္နဲ႔ ဘာညာလည္း ကၽြန္မ မေျပာခ်င္ဘူး။ အရက္ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆိုတာ အားလံုး သိၾကပါတယ္။ ခ်င့္ခ်ိန္ပိုင္းျခားႏိူင္တဲ့ အသိစိတ္ေတြလည္း ရွိၾကမွာပါ။ ကိုယ့္အသက္ကို ကိုယ္ႏွေမ်ာရင္၊ ကိုယ့္မိသားစုကို ကိုယ္တန္ဘိုးထားရင္ အရက္ေၾကာင့္ အသက္ဆံုးရတဲ့အထိ အျဖစ္မခံၾကေစခ်င္ဘူး။

ကၽြန္မေလ…တကယ္ပါ၊ ခ်စ္တဲ့ လူေတြကို အသက္ရွည္ေစခ်င္တာပါပဲ။