ေျပာင္းျပန္...

မိတ္ေဆြေတြ မို႔လို႔ လက္တို႔ ေျပာရအံုးမယ္၊ က်ဳပ္တို႔ဟာ အခု ေျပာင္းျပန္ေခတ္ကို ေရာက္ေနသဗ်....။

ၿပီးခဲ့တဲ့ တေခါက္ ႐ြာေရာက္ေတာ့ တညမွာ ေအာ္ ေကြ႔ က်ည္....လို႔ လမ္းေပၚက ဆဲြဆဲြငင္ငင္ ေအာ္သြားသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘာတုန္းဟ လို႔ ေမးမိေတာ့ က်ဳပ္ညီက အီ ေကြ ႔ေၾကာ္ ေလဗ်ာတဲ့...။ ဪ...ေအာ္ ေကြ႔ က်ည္ ...အီ ေကြ ႔ေၾကာ္....ဟုတ္သား...ေျပာင္းျပန္ဟလို႔ ေတြးရင္း မွတ္ထားလိုက္တယ္။


ေနာက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနသံေတြ ဘာရယ္မဟုတ္ ၾကားမိတာ ေလး ႐ိွေသးဗ်ာ...ဒီလိုဗ်...။

A: ဝ ေနတယ္ဟယ္...ငါ နဲနဲေတာ့ ဝိတ္ခ်ရအံုးမယ္
B: ဟယ္ ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူးဟယ္...လွ႐ံုေလးပါ...နင္ကမွ ေတာ္ေသးတယ္ တို႔ေလာက္မ်ား ဝရင္ ဒုကၡ

A: ဟိုမိန္းမေတြ ၾကည့္ထားၾက စလင္းေဘာ္ဒီေလးလာၿပီ ငါ့လိုမ်ိဳး...အဟိ....
B: ေအာင္မာ...႐ွင္က အက်ႌပြပြ ဝတ္ထားလို႔ ဗိုက္က အဆီေတြ ဖံုးေနတာမ်ား...ဗိုက္က အဆီထုက ၆ လက္မ ေဖာက္ထုတ္ရင္ေတာင္ တလီတာေလာက္ရမွာ...ဟြန္း....

ေဟာ...ေတြ႔လား...ေတြ႔လား...သူတို႔ဟာက ေျပာင္းျပန္ဗ်...ဝတယ္ ေျပာရင္ သူတို႔က ပိန္ပါတယ္ ဆိုၾကတယ္... ပိန္တယ္ ေျပာျပန္ေတာ့ သူတို႔က ဝပါတယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ....မခက္ဘူးလားဗ်ာ...။

ဪ...ေျပာင္းျပန္...ေျပာင္းျပန္ကိုးဗ်...။
ဒါတင္ ဘယ္ရပ္အံုးမလဲ...ၾကားခဲ့မိတာေလးေတြ ႐ိွေသးဗ်ာ...။

A: ငါ့ႏွယ္ ႐ုပ္ကလည္း ဆိုးပါတယ္...တိမ္ေတာက္ခ်ိန္လည္း မကယ္ႏိူင္ပါဘူးဟယ္...
B: အားမငယ္စမ္းပါနဲ႔ဟာ...နင္ကမွ ႐ြက္ၾကမ္းေရႀကိဳေလး၊ တခ်ိဳ႕ဆို ဒယ္အိုးဖင္ ဓါတ္လိုက္ထားသလိုမ်ိဳးဟ...

A: ဟဲ့ ငါ့နာမည္ကို ပပဝတီ လို႔ ေျပာင္းမယ္ေဟ့...မီးမထြန္းပဲ လင္းရေအာင္ကို လွလြန္းလို႔...
B: မိန္းမကိုက ေျမႀကီးနဲ႔ တေတာင္ေလာက္ လြတ္ေနတယ္...ဒီမယ္ လင္းတ ေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္း လွၾကပါတယ္ဟဲ့....

ကဲ ၾကားၾကတယ္ မဟုတ္လား...မလွပါဘူးဆိုမွ ႐ုပ္မဆိုးပါဘူး ေျပာၾက...၊ အလြန္လွပါတယ္ ဆိုျပန္ေတာ့ လင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္း လွျပန္သတဲ့...။

က်ဳပ္ မေျပာဘူးလားဗ်....ေျပာင္းျပန္ေတြပါ လို႔...။

ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာဗ်ာ...က်ဳပ္ေတာ့ အဲဒီကစလို႔ ေျပာင္းျပန္ေတြ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ေျပာတတ္ခဲ့ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕...။

ခုလို တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ကမာၻက ႐ြာ ၊ ႐ြာက ကမာၻ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဆိုၾက ေလေတာ့ အဲဒီ ကမာၻျဖစ္သြားတဲ့ ႐ြာ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ...။ ပင္မ ေဒါက္တိုင္ ႀကီး ေတြျဖစ္တဲ့ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး နဲ႔ က်န္းမာေရးေလးေတြ အေၾကာင္း ခပ္ပါးပါး ေလး ေပါ့...။

စီးပြားေရးကေတာ့ဗ်ာ ဆီကိုေရခ်ိဳး ေဆး႐ိုးမီးလံႈ ဆိုတာ ဘာ ဟုတ္ေသးတုန္း၊ ျခေသၤ့ ေရခ်ိဳး ေဒၚလာ မီးလံႈ ေနတဲ့ ေခတ္ဗ်။ ေငြဆိုတာ ေပါလြန္းလို႔ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြ၊ ေစ်းေတြ၊႐ုပ္႐ွင္႐ံု၊ ဘုရား ေက်င္းကန္ေတြမွာမ်ား ဝယ္ၾကခ်မ္းၾက၊ လႉၾကတန္းၾကနဲ႔ ပိုက္ဆံ ေတြမ်ား ေဖြးကနဲ ေဖြးကနဲ ေနေတာ့တာဗ်ိဳး....။ အဖိုး အဖြားမ်ား ေျပာဖူးတဲ့ ပေဒသာပင္ ေခတ္ဆိုတာ ဘာ ဟုတ္ေသးတုန္း...။

ပညာေရး ၾကည့္အံုးမလား...၊ ေအာက္စ္ဖို႔တို႔ ဟားဗတ္စ္တို႔ ဆိုတာ ေခတ္မ႐ိွေတာ့ ဘူးဗ်ာ။ ကမာၻအရပ္ရပ္က ႐ြာမွာ ေက်ာင္းလာအပ္ ၾကသတဲ့။ အတန္းေတြ ေပးတက္ လိုက္တာမ်ား ေဟာတတန္း ေဟာတတန္းနဲ႔။ ႐ြာက ရလာတဲ့ ဘဲြ႔မ်ား ကမာၻ့ တကၠသိုလ္ ေတြက ဘဲြ႔ထက္ အရည္အေသြးမွာ ကိုး ဆယ္ဆ သာ ဆိုပဲ...။

က်န္းမာေရး ဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာကို မလိုေတာ့ေအာင္ အခမဲ့ ေဆးခန္းေတြ၊ ေဆး႐ံုေတြ နဲ႔၊ ဘယ္ေဆး႐ံု ေဆးခန္း သြားသြား ေဆးဝါး ပစၥည္း ကိရိယာ အျပည့္အစံုနဲ႔၊ လူနာ စမ္းသပ္ တာကိုက စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္၊ ေငြမ်က္ႏွာ လံုးဝ မၾကည့္ၾကတာဗ်ာ။ လူနာတင္ တြန္းလွည္း ႀကီး စီးရတာက အစ မာစီးဒီးကားႀကီး စီးရသလို အင္မတန္ ညင္သာတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြ ဆက္ဆံေရးေကာင္းပံု၊ လူနာ အေပၚ ၾကင္နာၾကပံုမ်ား ေျပာပါတယ္...။

ဪ...ေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းျပန္... ။

ေနာက္ဆံုး ေျပာမယ္ဗ်ာ...ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔ အ႐ူးအမူး စြဲလန္းတဲ့ ေဘာလံုး...။ ႐ြာက ေဘာသမားေတြမ်ား ႏိူင္ငံတကာ ကလပ္ အသင္းေတြက ေခၚတာေတာင္ သြားမကစား ဘူးဗ်ိဳ႕ အဲသေလာက္ ႐ြာအေပၚ သစၥာ႐ိွတယ္။ သစၥာ႐ိွဆို တႏွစ္ တႏွစ္ ရတဲ့ေၾကးက လည္း နဲမွ မနဲပဲ ကိုးဗ်...။ ကိုင္း ခုဆို က်ဳပ္တို႔ ႐ြာ ေဘာလံုးက ေ႐ႊေခတ္လို႔ ေျပာရမလို တေခတ္ဆန္းခ်က္ဗ်ာ။
က်ဳပ္တို႔႐ြာ ေဘာလံုးအသင္း ရဲ႕ ကမာၻမွာ ဖုန္းတဂိုး ႀကီးလိုက္ပံုမ်ားကေတာ့ ဖုန္း ကနဲ ဆိုလိုက္ ရင္ တဂိုးပဲဗ်ိဳ႕...။ တဘက္ အသင္းက ကန္သြင္းသြားတာ ေျပာပါတယ္။ အဲ...အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ သတ္ပံုမွားသြားလို႔...ဘုန္းတန္ခိုး ထြားခ်က္မ်ား ေျပာပါတယ္...။

ဪ....ေျပာင္းျပန္ေတြမ်ား ေျပာရဖန္မ်ားလြန္းေတာ့ ခုတေလာ လမ္းထြက္တိုင္း လူေတြကို ေဇာက္ထိုးေတြခ်ည္း ျမင္ ျမင္ေနရသဗ်....။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ႐ွင္...