Monday, December 7, 2009

ခရီးသြား ၾကသူမ်ား

တေန႔ တေန႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြား
အခ်ိန္ရထား......
သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ မွန္မွန္ခုတ္ေနတယ္.....။

အႀကံအဖန္ထုတ္သူေတြ အမွန္အကန္လုပ္သူေတြ...
အတင္းစကားဆိုသူေတြ အခ်င္းမ်ားလိုသူေတြ...
ဇာတ္႐ႈပ္ေနသူေတြ အျမတ္ထုတ္ေနသူေတြ...
အခ်စ္ခ်င္း တူသူေတြ အျပစ္ကင္း ျဖဴသူေတြ...
သေဘာေကာက္ အမွားကိုးနဲ႔ ေက်ာေနာက္ဓါးထိုး...တရားဆိုးသူေတြ...။

နိမ့္ ျမင့္ ဆူ ႀကံဳ ေက်ာ ရင္ ျဖဴ မဲ
မခြဲျခားပဲ အားလံုးကို ေဆာင္တင္
ခရီးႏွင္ဆဲ......။

သူတို႔....သက္႐ႈကဲြလည္း
လူခ်င္းတူမူ လားရာတူစြာ ....
ကံ ဇာတ္ဆရာရဲ႕ လက္ထဲ
ႀကိဳးဆဲြရာ တလႈပ္လႈပ္
အခ်ိဳ ကုတ္ (Coat) ထားတဲ့ ေဆးခါး
အမွားမ်ားစြာနဲ႔ အသားက် ႐ွင္သန္ ေနထိုင္ ၾကရင္းက...
အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရ ....
ေျခာက္ေပ က်ယ္တဲ့က်င္းအတြင္း ခုန္ဆင္းၾကရတယ္...။

အခ်ိန္ရထားႀကီးကေတာ့...
သူ႔လက္တံေတြ သူေ႐ႊ႕ရင္း
ခရီးျပင္းႏွင္ၿမဲ ခုတ္ေမာင္းဆဲေလ...။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

5 comments:

  1. သံေ၀ဂပါတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္သြားပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ သြားသြားတေန႔ေတာ့ လူတိုင္း ဒီေနရာကိုပဲ ေရာက္မွာပဲေနာ့္။

    ReplyDelete
  2. (အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရ ....
    ေျခာက္ေပ က်ယ္တဲ့က်င္းအတြင္း ခုန္ဆင္းၾကရတယ္...။)
    ျပံဳးမိတယ္..။။

    ReplyDelete
  3. ေႏွးသည္ျဖစ္ေစ ျမန္သည္ျဖစ္ေစ ေနာက္ဆုံးပန္းတိုင္မွာေတာ့ ဆုံၾကမွာပါပဲ။
    အားလုံးတစ္ခရီးထဲသြားေနၾကသူခ်ည္းပါပဲေလ..

    ReplyDelete
  4. မေရ....
    ကဗ်ာေလးကေကာင္းလိုက္တာ....။

    ReplyDelete
  5. ဟုတ္တယ္ေနာ္ မမ... အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အဲဒီေျခာက္ေပက်င္းေလးထဲပဲ သြားၾကရမွာပါပဲ... အဲဒါကိုေတာင္ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေနေနမိတာ... ကဗ်ာစာသားေလးေတြက ထိမိလိုက္တာ မမရယ္...

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...