ဒီတခေါက်တော့ Kuchingသွားခဲ့တယ်။
သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေတဲ့မြို့ကလေးပဲ...၊ ဒေသစာတွေကလည်း အရသာရှိလိုက်တာ...။
ဓါတ်ပုံတွေ သိပ်မရိုက်ဖြစ်တော့ဘဲ မြင်သမျှ စိတ်အာရုံထဲထည့် ခံစားတတ်လာတယ်။ အကိုကြီးကတော့ သူပဲ ကိုယ့်ကို တဖျတ်ဖျတ်ရိုက်နေတော့တာ။
အသက်ရော အရွယ်ပါ ကြီးရင့်လာတာ သိပ်သိသာတာပဲ၊ စိတ်ဟာ ဟိုးအတွင်းသားထဲကနေ ပြောင်းပြန်ဆွဲလှန်လိုက်သလို...၊ အရင်တုန်းကနဲ့ လုံးဝကွဲပြားသွားတော့တယ်။
ကိုယ်ဟာ ကိုယ်မဟုတ်တော့သလို...။
တနေ့ ထားသွားရမယ့် ကိုယ်နေထိုင်ရာကမ္ဘာကြီးကို appreciateဖြစ်တတ်လာတယ်ဆိုရမလား...။ ဘယ်လိုပြောရမယ်မသိဘူး။
အရာရာကို ငေးမောကြည့်တတ်လာတယ်
ကြားသမျှ နားထောင်နေချင်တယ်
စကားတွေအများကြီး မပြောချင်တော့ဘူး
ငြိမ်ငြိမ်လေးနေရတာ ကြိုက်လာတယ်
ကိုယ့်ဖြစ်တည်သမျှကိုလည်း ကိုယ်တိုင် ကြည်မွေ့နှစ်သက်တတ်ပြီ...။
တချို့သူတွေ ကိုယ့်အပေါ် ပြောဆိုတာတွေ ပြန်ကြားရတဲ့အခါ ပြုံးပြီးနားထောင်လာတတ်တယ်။ ကောင်းသည်ဖြစ်စေ၊ ဆိုးသည်ဖြစ်စေ စကားလုံးတွေအပေါ် ထူးထူးခြားခြားမခံစားမိအောင်နေတတ်ပြီ။
လက်ရှိခြေနေကို သိပ်ကြေနပ်တာပဲ...။
ဘဝဟာ တိုတောင်းတယ်မဟုတ်လားကွယ်...
Kuching riverထဲမှာ....
No comments:
Post a Comment
ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္