05Sep2022

 စက်တင်ဘာ​တောင် ​ရောက်လာပြန်ပြီ။ ​နောက် သိပ်မကျန်​တော့တဲ့လအနည်းငယ်​ကျော်လွန်ပြီးရင် နှစ်တနှစ်ကုန်လို့ ​နောက်တနှစ်စဦး​တော့မယ်။ မငယ်​တော့တဲ့အသက်တခုကို ​ရောက်ခဲ့ပြီ...လို့ တဆက်ထဲ ​တွေးမိတယ်...။

ပိုပြီးရင့်ကျက်လာတဲ့ စိတ်တခုကို တည်​ဆောက်နိူင်ခဲ့ပြီ၊ ​ကျေနပ်စရာပဲ​ပေါ့...။ ​ဖြတ်သန်းလာခဲ့သမျှထဲ နောက်​ကျေနပ်စရာ​တွေကို ပြပါဆိုရင် "ရိုးသားမှု"ကို အရင်ဆုံး ဆွဲထုတ်ပြရမှာပဲ...၊ ရိုးလွန်းလို့ ဖြစ်ရတဲ့ က​မောက်ကမ​လေး​တွေ​တော့ ရှိဖူးခဲ့တယ်။ ကိုယ့်အ​ပေါ် တင်တင်စီးစီး​တွေ အ​ကြောကြီး အ​​ချေကြီးကြီးနဲ့ လာဆက်ဆံသူ​တွေရှိလည်း ကိုယ်က သိပ်မသိဘူး။ ကိုယ့်စိတ်ရင်းအတိုင်းပဲ ဆက်ဆံတတ်တယ်။ ​ပြောစရာရှိရင်လည်း ကိုယ်ပဲ သွားစ​ပြောတတ်သလို ဖုန်း​ခေါ်စရာရှိလည်း ကိုယ်ကပဲ စ​ခေါ်လိုက်တတ်တာမျိုး၊ တချို့က missed call​ပေးပြီး ကိုယ့်ကို ပြန်​ခေါ်​စေချင်တာမျိုး ရှိတယ်ဟုတ်လား၊ ကိုယ်က ဘာမှ သိပ်မ​တွေးဘဲ ပြန်​ခေါ်လိုက်တတ်တာမျိုး​ပေမယ့် ကိုယ့်မိတ်​တွေတချို့က​တော့ အဲသလိုမျိုး​တွေဆို ပြန်​ခေါ်မ​နေနဲ့ ၊ တချို့က တင်စီးတာလို့ ​ပြောတတ်ကြတယ်။

တချို့ကျ ကိုယ့်​ရှေ့ ဝတ်စားပြတာ၊ ကိုယ်က ဘရန်းဘာညာလည်း သိပ်သိတဲ့သူ မဟုတ်ဘူး၊ နာမည်ကြီးလက်ကိုင်အိတ်ဆိုလည်း ကိုယ်မသိတာ များတယ်။ မ​ပြောတတ်ဘူး၊ ဘဝမှာ ကိုယ် မက်​မောတာ သိပ်များများစားစား မရှိလှဘူး။

ပန်းချီစုတ်တံတ​ချောင်း​လောက် ကိုယ် မမက်ဘူး၊ art n craftလုပ်တဲ့ သံကွင်း​လေး ပလာယာ​လေးတခု​လောက် ကိုယ်မမက်ဘူး။ ပြီး​တော့ ချစ်ခြင်းတရား​ပေါ့...။ 

ပြီး​တော့ အ​ပေါ်ယံမာ​ရေ​ကြော​ရေရှိပြီး ကြိတ်ဝမ်းနည်း မျက်ရည်ကျတတ်တဲ့ ကိုယ်က ဘာကိုမှ အ​လေးအနက်မထားဟန်နဲ့လည်း ​နေတတ်​သေးတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ...၊ စိတ်ရဲ့ အနက်ဆုံးထိ သိမ်းဆည်းထားတာ​တွေ...၊ နာကျင်ရလွန်းလို့ ​ခေါက်သိမ်းထိုးကြိတ်ထည့်ထားမိလိုက်တာ​တွေ...။ ဝမ်းနည်းစရာရှိ တ​ယောက်ထဲ၊ နာကျင်စရာရှိလည်း တ​ယောက်ထဲ ကြိတ်ခံစားတတ်​တော့ ကြာလာတဲ့အခါ စိတ်​ရောကိုယ်ပါ ​ကျိုးပဲ့ကြေမွခဲ့ရတာ​တွေ။ 

ဘဝမှာ ကိုယ့်အနားကို တခုခုလိုအပ်လို့ ​ရောက်လာကြသူ​တွေကိုဆိုရင် တ​နေ့​နေ့ မလို​တော့တဲ့အခါ ကိုယ့်အနားက ထွက်သွားလိမ့်မှာပဲ...လို့ ကြို​တွေးမိပြီး မတွယ်တာ​အောင် ​နေရတယ်။ ချစ်ခြင်းက နာတာနဲ့ ​​ချေဖျက်နိူင်ရင်​တောင် သံ​ယောဇဥ်ကျ​တော့ ခုတ်ချ​လေ ဖူးသစ်ခိုင်မာ​လေ အညွန့်ထွက်ရှင်သန်​လေ...။ ကိုယ်ဟာ ချစ်တတ်သူ မဖြစ်ချင်​တော့ဘူး။ နာကျင်ခြင်းဆိုတဲ့ဒဏ်ရာက ​သေရာပါ...၊ အရာရာကိုယ့်အ​ပေါ်ပုံချပြီး ကိုယ်လွတ်ရုန်းသွားတဲ့ ချစ်ခြင်းတရားအ​ပေါ်လည်း အပြစ်မမြင်ရက်၊ ကိုယ့်ကိုယ်လည်း အပြစ်မတင်ချင်​တော့ဘဲ ကြာလာတဲ့အခါ စိတ်မှာဖြစ်တဲ့အနာက ကိုယ်မှာပါ ထိခိုက်လာ​တော့တာ၊ အိပ်မက်ထဲ မျက်ရည်​တွေရွှဲနစ်ရင်းက နိူးထလာရတဲ့ည​​တွေ၊ ရှက်စိတ် ​ကြောက်စိတ် အားငယ်ဝမ်းနည်းစိတ်​တွေနဲ့၊ သတ်ဖြတ်ခံလိုက်ရတဲ့ စိတ်​တွေ နာကျင်လွန်းမက အပိုင်းပိုင်းပြတ်မှာ ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံးပါ လဲပြိုတာ၊

ကိုယ်​တောင်မသိလိုက်ဘဲ ကိုယ့်ခန္ဓာထဲမှာ ​သွေး​တွေ ​ဆောင့်တက်လာတဲ့အထိ။ မဖိတ်​ခေါ်ဘဲ ပထမဆုံး ကိုယ်ရခဲ့တာက​တော့ စိတ်​ကြောင့်ဖြစ်တဲ့ ​သွေးတိုး​ရောဂါ။ ခ​ရောနစ်ဖြစ်သွားခဲ့ပြီ။ တသက်လုံး ​ဆေးနဲ့ကိုယ်နဲ့ မပြတ်ရ​တော့မယ့်​ရောဂါ။

ဒီလိုပါပဲ ရယ်စရာ​တွေးမိ​သေးတယ်...

​နောက်ဆုံး​နေ့အထိ ကိုယ့်အ​ပေါ် သစ်စာရှိရှိ​စောင့်​နေမှာ ​သေခြင်းတရားပဲဆိုတာ ​တွေးမိတာ...။

ဘဝကြီးကလည်း ဘဝကို အရှိအတိုင်း ​တွေး​တော ကျင့်ကြံ ​နေထိုင်သူ​တွေကျ​တော့ အထင်အမြင်​သေးပုံပဲ၊ ဂုဏ်​ငွေ အဆင့်အတန်း အပိုဆာဒါး ဆန်းဆန်းပြားပြား​တွေကိုမှ အထင်တကြီး ​ခေါင်း​ပေါ်တင်ထားတတ်တဲ့ ​လောကကြီးကိုး...။ စိတ်လည်း မနာတတ်​တော့ပါဘူး။ လူ​တွေကို ပြုံးပြီးသာ ကြည့်တတ်လာ​တော့တယ်။ သင်ခန်းစာ​တွေ တပုံတပင်နဲ့​နေ​နေရင်း ​ချေလို့ရရင် လမ်းကြုံဝင်​ချေချင်သူ​တွေနဲ့ ​တွေ့တဲ့အခါ မသိချင်​ယောင်​ဆောင်​နေ​ပေးလိုက်မိ​တော့တာ၊ အားနာလို့ရယ်။ 

ခုဆို ကိုယ်က ကိုယ့်အနား​ရောက်လာသူဆီက မရိုးသားမှုအနံ့ခံတတ်​နေပြီကို...၊ ကိုယ့်ကို လိုသုံး သုံးမယ့်သူအနံ့လည်း ခံတတ်​နေပြီကို...။ စိတ်က အန်တာနာတပ်ထားသလို အလိုလိုခံစားစိတ်နဲ့သိတာ။မအံ့သြနဲ့...၊ ဒဏ်ရာ​တွေအများကြီးနဲ့ ရင်းထားရတာ...၊

ခုချိန်ထိပဲ

​လောကကြီးထဲ ရိုးသားသူသာ ရှုံးနိမ့်စတမ်းဆိုလည်း  ရိုးသားမှုအ​ပေါ် ​ခြေထိုးခံခဲ့တဲ့ လည်ပတ်တယ်ဆိုသူ​တွေသာ တကယ်တမ်းရှုံးတာ မဟုတ်ဘူးလားလို့ ​တွေး​တတ်တုန်း...

ဒီ​နေ့ revisiting the past ~

ဒါ​ပေမယ့် ဒီစာ​ရေးပြီးတာနဲ့ လက်ရှိဘဝထဲ ပြန်ဝင်စားနိူင်ခဲ့သားပဲ။ ရင့်ကျက်လာပါပြီဆို...

ကိုယ် ငိုမ​နေဘူး....တကယ်.....၊

ကြည် ~