ဘဝမှာ ပျော်ရွှင်ခြင်းထက် အရေးကြီးတာတွေ အများကြီးရှိနေတာ နားလည်လာတဲ့အခိုက်အတန့်မှာပဲ ကျွန်မဘက်က ချိတ်တွယ်နှောင်ငင်ထားမှုတွေကို လွှတ်ချပစ်လိုက်တော့တယ်။
နာကျင်မှုနဲ့အတူ ပေါ့ပါးလွတ်လပ်သွားမှုကိုပါ ခံစားလိုက်ရတယ်။ တကယ်ဆို ကျွန်မက ကိုယ့်ခံစားချက်အပေါ် ကိုယ် သစ်စာရှိချင်သူ၊ ဘယ်တော့မှ မပြောင်းမလဲ ရူးမိုက်ချင်သူ...။
ဒါပေမယ့်...၊
ကျွန်မရွေးချယ်လိုက်တဲ့လမ်းကိုပဲ အသေအချာ ချိုးကွေ့ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဘယ်တော့မှ ပြန်မရောက်တော့မယ့်လမ်းကို ကျောခိုင်းရင်း ထားရစ်တယ်။ လူဟာ သိပ်နာကျင်လွန်းတဲ့အခါ ဒီထက်ပိုပြီး နာကျင်ခံစားဖို့ရာ ထုံပေလာတယ်။ အဲဒီထုံခဲလာမှုကို ကျွန်မ မခံစားနိူင်ဘူး။
ကျွန်မ သူ့အပေါ် ဆိုးခဲ့တာတွေက သူချစ်မှန်းသိလို့ တမင်အနိူင်ကျင့်တာ...၊ အဲဒီအခါ ချစ်ခြင်းတရားမှာ သိပ်ချစ်မှန်းသိရင် တဖက်က အနိူင်ကျင့်တတ်တဲ့ ယဥ်ကျေးမှုတခုရှိမှန်း ကျွန်မ နားလည်သွားတယ်။ သိပ်မချစ်ပြနဲ့လို့ သူ့ကို ကျွန်မက ပြန်သင်ပေးလိုက်မိသေးတယ်။ ချစ်ခြင်းတရားကို ဒီလိုပဲ သင်ယူရတာ ဟုတ်လား။ အလဲအကွဲခံစားဖူးမှ ချစ်ခြင်းတရားရဲ့ ပကတိအတိမ်အနက်ကို သိတာ...။
ကောင်းကင်ပေါ်ကို ဘယ်တော့မှ မရောက်ဘဲ ကျွန်မခြေရင်းနား ပြန်ပြန်ကျလာတတ်တဲ့ စက်ကူလေယာဥ်ပျံကလေးတွေ ကျွန်မ အခု မခေါက်တော့ဘူး။
ကျွန်မ တွက်တတ်လာပြီ...၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချစ်တယ်ဆိုတာထက် မနာမကျင်ရအောင် စောင့်ရှောက်တတ်လာတာမျိုးပါပဲ။
ကိုယ့်လောက်မှ သူ့အပေါ် မကောင်းနိူင်တဲ့သူတွေ သူ့အနားမှာရှိနေနိူင်တာ၊ သူကလည်း အဲလိုလူတွေကိုမှ ကျွန်မအပေါ်ထက် ပိုတန်ဘိုးထားနေတာတွေက ကျွန်မကို သူ့အနား ဘယ်တော့မှ ထပ်မသွားမိစေဖို့ နာကျင်မှုနဲ့တားမြစ်ထားတဲ့ စည်းတွေပါပဲ။
ကိုယ့်တန်ဘိုးကို သိတဲ့၊ ကိုယ့်အတွက်ဆို အမြဲအဆင်သင့်ရှိနေတတ်တဲ့သူတွေကို ပိုတန်ဘိုးထားတတ်ဖို့ပဲ ကျွန်မ သင်ယူရပါတယ်။
အရာရာဟာ တံတားအောက်က ရေရှင်တွေလိုပဲ၊ စီးဆင်းသွားပြီး ပြန်မလာတတ်တော့တဲ့ရေဟာ ကျန်ခဲ့တဲ့တံတားကို တချက်ကလေးမှ လှည့်ကြည့်ဖို့ သတိရနေမှာမှ မဟုတ်ဘဲလေ...။
ဒီနေ့ ~
No comments:
Post a Comment
ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္