Saturday, August 9, 2014

အဲဒီခဏ ညမ်ားနဲ႔ သူမ


(၁)
ရုပ္ရွင္ရံုေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္တာေရွ႕မွာ လူတန္းႏွစ္တန္း။ တတန္းက ခုမွ လက္မွတ္ဝယ္သူေတြ၊ ေနာက္တစ္တန္းက အင္တာနက္ကေနဝယ္ယူထားသူေတြ လက္မွတ္လဲလွယ္ရန္။ သူမက အင္တာနက္ကေနဝယ္ထားသူမ်ား လက္မွတ္လဲလွယ္ရန္ဆိုတဲ့အတန္းမွာ ဝင္စီလိုက္တယ္။ လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္….။ ေနာက္ဆံုးတန္း ေထာင့္ခံု။ သူမ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ခံုေနရာ ခံုနံပါတ္အတိုင္း…။
လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထိုးထည့္ၿပီး ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ ဘူးႀကီး တစ္ဘူး ဝယ္လိုက္တယ္။ 

ပက္ပစီတစ္ပုလင္း ေပးပါ၊ ႏိုး ပက္ပစီက က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းဘူး အထူးသျဖင့္ မင္းနဲ႔ မတည့္ဘူး။ သၾကားေတြ မ်ားတယ္ ပက္ပစီပုလင္းကို လွမ္းေနတဲ့ သူမလက္ေတြ တန္႔ကနဲ။ သြားစမ္းပါ ေသာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ 

သူမ ပက္ကနဲ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။

ပက္ပစီတစ္ပုလင္းရယ္ ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ထုပ္ရယ္ ကိုင္ထားရင္း ရုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာ ဘုတ္ေတြကို ေဘာင္ခတ္ထည့္ထားတဲ့ မွန္ေတြထဲကေန တစ္ဆင့္ ေက်ာ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဝင္လို႔ရၿပီဆိုတဲ့ သီေရတာနံပါတ္ေတြကို မီးနီေလးနဲ႔ျပတယ္။ စီနီမာ ၅-၆-၇ ဝင္လို႔ရပါၿပီတဲ့။  လူေတြ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ၊ သံုးေယာက္တစ္တြဲ၊ ေလး-ငါးေယာက္တစ္တြဲ ဝင္ၾကတယ္။ သူမလည္း ေနာက္က လိုက္ဝင္တယ္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာ လက္မွတ္တစ္ေစာင္က်န္ေနတယ္။ လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ျပၿပီး တစ္ေယာက္ထဲဝင္တဲ့အထိေတာ့ သူမ မေၾကာင္ေသးဘူး။  ထင္တာပဲ။

အား  ေအးစိမ့္သြားတာပဲ။ လူတစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္သာဆန္႔တဲ့ ခပ္ေသးေသး ရုပ္ရွင္ရံုထဲ ေလေအးစက္ ေအးပံုကျဖင့္ လြန္လြန္းလွတယ္လို႔ သူမ ေတြးတယ္။ သူမထိုင္ခံုေနရာေရာက္ဖုိ႔ အေရွ႕ကေန ဟိုးေနာက္ထိ ေလွ်ာက္လာရတယ္။ ခံုမွာ ထိုင္လိုက္မိတာနဲ႔ ေနာက္က ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေရွ႕ယူၿပီး အထဲက ဆြယ္တာကို ထုတ္ဝတ္လိုက္တယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေတာ့ ခံုေရွ႕ခ်ၿပီး ေျခသလံုးႏွစ္ခုၾကား ထိန္းညွပ္ထားလိုက္တယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာပါပဲ။ ဘယ္ဘက္လက္က ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ထုပ္ကိုကိုင္ရင္း လက္ကိုအေနေတာ္ ေကြးထားလိုက္တယ္။ ပက္ပစီကိုေတာ့ ခံုေဘးက ခြက္ထည့္စရာကြင္းအဝိုင္းေလးထဲ အလိုက္သင့္ ထည့္သြင္းထားလိုက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ မီးေတြ မွိတ္တယ္။ မီးေတြမွိတ္တာကို သူမ မႀကိဳက္ဘူး။ မီးေတြမွိတ္လိုက္တိုင္း သူမစိတ္ေတြက တစ္ေနရာကုိ လြင့္ထြက္သြားတတ္လြန္းလို႔။ အေမွာင္မွာ သူမစိတ္ေတြက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကူးခတ္တတ္ၾကလြန္းလို႔။ သူမ ေၾကာက္တယ္။ သူမအခန္းထဲမွာသာဆို ခုလိုမီးေမွာင္တာနဲ႔ သူမစိတ္ေတြက ၿပိဳၿပီ။ ၾကာေတာ့ ညအေမွာင္နဲ႔ အရုဏ္ၾကားက အကြာအေဝးဟာ သူမအတြက္ ငရဲခန္းတစ္ခုျဖစ္လာတယ္။ သူမ ထြက္ေျပးဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဆရာဝန္ဆီ သြားေတြ႔တယ္။ ဆရာဝန္က သူမကို ေဆးေတြ တစ္ပတ္စာေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီတစ္ပတ္မွာေတာ့ ေဆးေသာက္ၿပီး ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ကို သူမ ေရာက္သြားတတ္တယ္။ တိုေတာင္းတဲ့ညေတြ သူမ ခဏတာရရွိခဲ့တာေပါ့။ ခဏပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ခါတိုင္းလုိပဲ။ 

သူမညတာေတြက ရွည္ၾကာႏွိပ္စက္ၿမဲ။ သူမညေတြဟာ သူမကို ဘယ္လိုႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္တတ္ေၾကာင္း၊ သူမ ငရဲကို ခဏခဏ အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္ဖူးေၾကာင္း၊ ညညေတြမွာ အသံတစ္ခုကို သူမ ၾကားၾကားေနရေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ဆရာဝန္ရဲ႕ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ငတိမဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေဆာင္တဲ့အၾကည့္မ်ိဳးကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားရပံုနဲ႔ သူမကိုၾကည့္တတ္တာ သူမ မႀကိဳက္ဘူး။ သူမကို သနားၾကင္နာသေယာင္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တာကိုလည္း သူမ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာဝန္ဆီ မသြားေတာ့တာ။

ဒီလိုနဲ႔ အေမွာင္ထဲမွာ သူမတစ္ေယာက္ထဲေနေနရတာကို ေၾကာက္လာတယ္။ အသံေတြ ၾကားၾကားေနရသလိုပဲ။ မၾကည့္ဘဲလည္းျမင္ေနရတဲ့ ပံုရိပ္ေတြ၊ မ်က္ေစ့မွိတ္ထားလည္းပဲ။ ညဦးေတြကို သူမ အဆင္ေျပေျပျဖတ္ေက်ာ္တတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ မရဘူး။ ၾကာခဲ့ၿပီ၊ ညဦးေတြဆို မအိပ္ခင္အထိ အျပင္မွာပဲေနတတ္ေတာ့တယ္။ မ်က္လံုးေတြက်ိန္းစပ္၊ မ်က္ခြံေတြေလးလံလာ၊ ေျခေထာက္ေတြ ေညာင္းလာမွ သူမ အိမ္ျပန္တယ္။ 
အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အိပ္ယာထဲ အေတာင့္လိုက္လဲက် ေမ့ေမ်ာလိုက္ရတာကို သူမေက်နပ္တယ္။

အသံၾကားရျပန္ၿပီ။ ငိုသံ၊  ရွိဳက္ရွိဳက္ငိုေနသံ၊ အို….မဟုတ္ဘူး၊ အသံတိတ္ ႀကိတ္ငိုေနတဲ့အသံ၊ သူမအာရံုေတြကို ပိတ္ကားဆီပို႔လိုက္ေတာ့ မင္းသမီးက ငိုေနတယ္။ မင္းသမီးရဲ႕ခ်စ္သူက မင္းသမီးကို လက္တြဲျဖဳတ္ ေဆာင့္ကနဲရုန္းထြက္လို႔ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ…။ ဝမ္းနည္းမင္သက္ေနတဲ့ မင္းသမီးဟာ မေမွ်ာ္လင့္ထားပါဘဲ ေက်ာခိုင္းခံရမႈမွာ ေၾကကြဲေနဟန္။ 

သူ႔ခ်စ္သူေနာက္ေက်ာကို ေငးၾကည့္ေနရင္းက ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အခါ မင္းသမီးက တက္ကစီတစ္စီးကိုလက္တားစီးၿပီး အိမ္ျပန္တယ္။ ပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးကိုေသာ့ကိုဖြင့္ရင္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အတူေနခ်စ္သူကို သတိရစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္က်။ ေပါက္ကြဲ…။

သူမ လိုက္ငိုမိတယ္။ မင္းသမီးက သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းလုိက္တာ။ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ငိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ မ်က္လံုးေတြရဲလာၿပီး မ်က္သားေတြ လႈပ္လာတာ၊ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာတာ၊ ႏွာသီးဖ်ားေတြ ရဲလာတာ။ တကြက္ခ်င္း တကြက္ခ်င္း အနီးကပ္အျပမွာ သူမ ပါဝင္ ခံစား စီးေမ်ာ။

ခက္တာပဲ။ မငိုခ်င္ပါဘူးဆိုမွ၊ S**t
ဆဲျပန္ၿပီလား၊ အဲ့လိုဆဲတာ ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူး

သူမနားရြက္ဖ်ားေလးေတြ ေႏြးကနဲ၊ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းရဲ႕အထိအေတြ႔ သူမနားရြက္ဖ်ားမွာ၊ အနားမွာ ကပ္ေျပာလိုက္သလား….သူ႔အတြက္ဝယ္ထားတဲ့  ဘယ္ဘက္ခံုကို သူမ ေယာင္ယမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ား သူမေဘး လာထိုင္ေနသလား။ ဟင့္အင္း သူ မရွိဘူး။

မ်က္ႏွာကို ဆြယ္တာလက္နဲ႔ပြတ္ရင္း စိုစြတ္မႈေတြကို ေသြ႔ေစလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းရဲ႕အစိုဟာ ဆြယ္တာလက္ဆီ ကူးဝင္စိုစြတ္တယ္။ ခဏပါပဲ။

မင္းသမီးက ဖိနပ္ကို ေျခနဲ႔ကန္ခၽြတ္ခဲ့ၿပီး၊ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ေပါင္မုန္႔ထည့္ထားတယ္လို႔ထင္ရတဲ့ စကၠဴအိတ္အညိဳကို ထမင္းစားခန္းထဲက စားပြဲေပၚသြားတင္တယ္။ ေနာက္ အိပ္ခန္းထဲ တန္းဝင္သြားတယ္။ အဝတ္အစားေတြေတာင္မလဲေတာ့ဘဲ ကုတင္ေပၚ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ေမွာက္လ်က္လွဲခ်ရင္း လူးလိမ့္ေနတယ္။ ကုတင္ေဘးစားပြဲေပၚက မင္းသားနဲ႔အတူတူရိုက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုထည့္ထားတဲ့ေဘာင္ကို နံရံဆီပစ္ေပါက္တယ္။ ဓါတ္ပံုနဲ႔ေဘာင္တစ္ျခားစီ ၾကမ္းေပၚ ျပန္က်လာတယ္။ မင္းသမီးက မ်က္ရည္က်ဆဲ။ လူးလိမ့္ေနဆဲ။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိသတ္ႀကီးလည္း တအုန္းအုန္းနဲ႔၊ သူတို႔ ေရာငိုေနၾကတာမ်ားလား…..။

မင္းသမီးကလည္း ေပ်ာ့ညံ့လိုက္တာ။ ဟင့္အင္း သူမ မငိုဘူး၊ မ်က္ရည္က သူ႔အလိုလိုက်တာ။ သူနဲ႔ပါတ္သက္သမွ် သူမဆီမွာ ဘာတစ္ခုမွ သိမ္းမထားေတာ့ဘူး။ အကုန္ လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီ။ သူမ ျပန္မေတြးခ်င္ဘူး။ သူနဲ႔ပါတ္သတ္သမွ် အေတြးေတြကအစ သူမ မလိုခ်င္ဘူး။ ထြက္သြားပါေတာ့။

“ေရာ့ ဒီပံုေလး သိမ္းထား”

သူက သူမလက္ထဲကေန ဖုန္းကိုယူၿပီး သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ပံုကို ဆယ္လ္ဖီရိုက္တယ္။ အခုေတာ့ သူမ ဖ်က္ပစ္လိုက္ၿပီ။ လြယ္တယ္ ထင္သလား။ Delete ဆိုတဲ့ ခလုတ္တစ္ခုဟာ သူမရင္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ မြမြေၾကေစခဲ့တယ္ဆိုတာ…။ အားလံုးပဲ၊ သူေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရေတြအကုန္ သိမ္းထုတ္လို႔ သူမ လႊင့္ပစ္ခဲ့လိုက္တာ။ သူမဖုန္းထဲက သူနဲ႔ပတ္သက္သမွ်ေတြ အကုန္ဖ်က္ခ်ပစ္ခဲ့တာ။ မွတ္မိေနေသးတာေတြမွန္သမွ်ကို သူမမွတ္ဉာဏ္ထဲကေန အဲသလို delete တစ္ခ်က္ႏွိပ္ရံုနဲ႔ ဖ်က္ခ်ပစ္လိုက္လို႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲကြယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အားလံုးကိုေမ့သြားေအာင္ သူမ ရူးခ်င္လိုက္တာ၊ သူ နားလည္ႏိူင္မယ္ မထင္ဘူး။ ေပါ့သြမ္းသူတစ္ေယာက္ဟာ ေလးနက္မႈကို နားမလည္ႏိူင္တာလည္း သဘာဝက်ရဲ႕။

ျဖစ္ႏိူင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မျဖစ္ႏိူင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဆံုႏိူင္ခြင့္ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆံုႏိူင္ခြင့္ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ အတူရွိေနခ်ိန္ေတြရဲ႕ စစ္မွန္မႈတစ္ခုကိုသာ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ။ အခ်ိန္ေတြေပးၿပီး အတူရွိေနခဲ့ၾကျခင္းဟာ တစ္စံုတစ္ရာအတိုင္းအတာတစ္ခုထိ သံေယာဇဥ္ေတြကို ခ်ည္ေႏွာင္ျဖစ္ေစခဲ့တာပဲ မဟုတ္ဖူးလား။ နာက်င္လိုက္ရတာ….။ သူမ ဘာမ်ားမွားခဲ့သလဲ။ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ပံုႏွစ္ခ်စ္မိခဲ့ျခင္းအျပစ္တစ္ခုသာ သူမမွာ ရွိတာရယ္။

သူမ ေရွ႕ႏွစ္တန္းေလာက္မွာ စံုတြဲတစ္တြဲ၊ ေကာင္ေလးက သူ႔ေဘးကေကာင္မေလးပုခံုးေပၚ သူ႔လက္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိူင္နိုင္တင္လို႔၊ တခ်က္တခ်က္ ေကာင္မေလးပါးကို လွမ္းေမႊးလိုက္ေသးတယ္။ မုန္းလိုက္တာ။ သူမဘယ္ဘက္ပါးကို ေယာင္ယမ္းစမ္းလိုက္မိေတာ့ အနမ္းေတြ ရွိမေနဘူး။ စိုစြတ္ေနတဲ့ အထိအေတြ႔ တစ္ခုသာ။ စိုစိစိပူေႏြးေႏြး။ သူမ မုန္းတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြ……။

ထိစပ္ပတ္သက္မႈတိုင္းရဲ႕ အဆံုးသတ္ဟာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္စလံုးကို နာက်င္ေစတယ္ဆိုတဲ့စကားအေပၚ သူမ ရယ္သြမ္းတတ္ၿပီ။ ဘယ္မွာမွန္လို႔လဲကြယ္…..။ သူကေတာ့ ေပ်ာ္ေကာင္းေပ်ာ္ေနလိမ့္မယ္။ သူမ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပံဳးမိျပန္ၿပီ။ သူေပ်ာ္ေနရင္ သူမ ေက်နပ္ပါတယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ အရူးထၿပီး သူမ မေျပာခဲ့မိဖူးဘူး။ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ သူမဟာ အဲ့သေလာက္ သေဘာထားမႀကီးႏိူင္တာ ေသခ်ာတယ္။

ပိတ္ကားေပၚ စာတမ္းေတြတက္လာၿပီး မီးေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့မွ သူမ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္တယ္။ ကားတစ္ကားလံုး ငိုေနတာပဲ သူမ သိတယ္။ ဘာေတြျပလို႔ ဘာဇာတ္မွန္းလည္း သူမ မသိဘူး။ သိစရာလည္း လိုမွ မလိုတာ။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေကာက္လြယ္ၿပီး လူအုပ္ေနာက္က အသာေလး လိုက္ထြက္တယ္။ သူမမ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ဖို႔ မေမ့ခဲ့ဘူး။ သူမဆြယ္တာလက္ကေလးတစ္ဘက္က စြတ္စိုလို႔။

“ရယ္ရတယ္ေနာ္ ကားက ခိခိ”

သူမေဘးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးမေလးက အေဖာ္ညွိသလိုလိုအေျပာမွာ သူမ ေၾကာင္အသြားတယ္။
ဟင္ ဒီကားက အလြမ္းဇာတ္ႀကီး၊ တစ္ခ်ိန္လံုး ငိုေနရတဲ့ဟာကို….

အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ သူမအၾကည့္ကို ကေလးမေလးက ဂရုမစိုက္ဘူး။ ေဘးက အေဖာ္နဲ႔ တံေတာင္ခ်င္းတြက္လို႔ တဟိဟိရယ္ေနၾကျပန္တယ္။ ဘာလဲ…သူမပဲ မွားေနျပန္ၿပီလား။
ေနဦး၊ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ က်န္ေနတဲ့ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။  ေကာ္မဒီကား၊ ဟာသကားတဲ့၊ သူမ လက္မွတ္ဝယ္တုန္းက အေသအခ်ာေရြးျဖတ္ခဲ့တာကို….။ ဒါဆို…..။ ဘာမွားေနသလဲ။ ရံုထဲမွာတုန္းက လူေတြ ငိုေနခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူးလားဟင္။ မင္းသားက ထားရစ္ခဲ့လို႔ အသည္းေတြပက္ပက္စက္စက္ကြဲျပေနတဲ့ မင္းသမီးကေရာ….။ သူမ အေသအခ်ာ ၾကည့္ခဲ့ရတာပဲ။ ဘုရားေရ….။ သက္ေသျပစရာ သူမမ်က္ရည္ေတြက ေသြ႔ေျခာက္သြားခဲ့ၿပီ။ သူမေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ခါရမ္းလိုက္မိတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီ။ အေသအခ်ာ လြဲေနၿပီပဲ။

စိတ္ရွဳပ္ရွဳပ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဟန္းဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ရီပိမုဒ္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္နားေထာင္ လိုက္တယ္။ ရတနာမိုင္….အဲ့ဒီခဏ…..။

     အဲဒီခဏဟာ စိတ္နဲ႔မကပ္တဲ့ည ျမင္ကြင္းတစ္ခုက ငါ့ႏွလံုးသားေလး ၿပိဳ လဲေစတာ…..
အဲဒီခဏဟာ မင္းကိုဆံုးရွံဳးၿပီ….ငါသိလိုက္ၿပီ…..
ေနာက္ထပ္ဆက္ရန္ ဘာမွ မရွိ  အခ်စ္ေလး…နင္မပါတဲ့ေလာကႀကီးထဲကို ဆက္ေလွ်ာက္…..
ခံစားရူးသြပ္ေစေသာ အသဲကြဲတဲ့ ဝတၳဳမ်ိဳး…..ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာ အသက္ရွဴပိုၾကပ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားနဲ႔ ငါ့အေတြးက တစ္ျခားစီ ေရာငိုလိုက္…. ♭♩

ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ ေမွာင္ေနတဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ လမ္းမီးေရာင္ဝါဝါတစ္ခုနဲ႔တင္ အားျပဳဆက္ေလွ်ာက္…..။ ေလေအးေအးေတြက သူမမ်က္ႏွာေပၚ ထိုးခြဲလို႔။ ဆက္ေလွ်ာက္….။ သူမ ေျခလွမ္းေတြကို ျမွင့္လို႔ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ သူမ ပင္ပမ္းလွၿပီ။ ဘဝဟာ တိုေတာင္းသေလာက္ ရွည္လ်ားလွတဲ့အလြမ္းေတြနဲ႔ သူမ မေသရံုတမယ္။ Pull yourself together လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႏွႈတ္တိုက္ရြတ္ဆိုလ်က္က သူမအစိတ္အပိုင္းေတြ ပဲ့ပဲ့က်ေနတာကို သူမ လိုက္ေကာက္ေနရေပါင္း မ်ားလွၿပီ။

နင္မပါတဲ့ေလာကႀကီးထဲကို ဆက္ေလွ်ာက္….. နင္မပါတဲ့ေလာကႀကီးထဲကို ဆက္ေလွ်ာက္…..
နင္မပါတဲ့ေလာကႀကီးထဲကို ဆက္ေလွ်ာက္…..….

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ဝင္ရင္း ေက်ာေပၚကအိတ္ကို ခ်၊ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဟန္းဖုန္းကိုထုတ္၊ က်င့္သားရေနတဲ့လက္ေတြက ဖုန္းဘက္ထရီခ်ာ့ဂ်ာကို လွမ္းတယ္။ ပါဝါခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္မွာ ေတြ႔ရမယ့္ ဓါတ္ခဲပံုေလးက ဖ်တ္ကနဲ ေပၚမလာဘူး။ ဘလက္ေအာက္ျဖစ္ေနတုန္း….။

သူမ နည္းနည္းထူးဆန္းသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ နားၾကပ္ကေလးက သူ႔အိတ္ေလးထဲမွာ အေခြမပ်က္ ရွိေနတုန္း။ သူမ သတိရၿပီ။ ရုပ္ရွင္ျပကာနီး ဖုန္းကို ဆိုင္းလင့္မုမွာေျပာင္းထားဖို႔၊ အသံေဖ်ာက္ဖို႔လုပ္တုန္းက ဘက္ထရီကုန္ေနတယ္ဆိုတာ သူမ သတိထားမိခဲ့ေသးတာ။ အဲ့ဒီတုန္းကတည္းက ဘက္ထရီကုန္ေနခဲ့တာ ဟုတ္တယ္။ ဟင့္အင္း  ခုနက အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သူမ သီခ်င္းနားေထာင္ေနခဲ့ေသးတာေရာ….။ သီခ်င္းသံ သူမ အေသအခ်ာၾကားေနခဲ့တာ။ မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဖုန္းက ဘက္ထရီကုန္ေနတဲ့ဟာ…..။ တစ္ခုခုေတာ့ အေသအခ်ာႀကီး မွားယြင္းလို႔ ေနခဲ့ၿပီ။

သူမေခါင္းေတြတစ္ခုလံုး အံုလာခဲ့တယ္။ အရာရာဟာ စံနစ္တက် ေသေသခ်ာခ်ာႀကီး မွားယြင္းလို႔….။
ေဆးျပားဝါဝါေလးေတြ ႏွစ္ျပားကို ေရေအးေအးနဲ႔ ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ ဘာကိုမွ သူမ မသိခ်င္၊ မေတြးခ်င္ အေျဖရွာမေနခ်င္ေတာ့။ သူမကိုယ္တိုင္ အမွားအယြင္းေတြနဲ႔ အသားက်ေနတာလည္းျဖစ္မယ္။

(၂)
မနက္ ၆နာရီမွာ ျမည္ေနက်ႏိႈးစက္သံနဲ႔ သူမ ႏိူးထလာခဲ့တယ္။ ညတုန္းက အဝတ္အစားေတြနဲ႔ပဲ။ သူမေရခ်ိဳးခန္း ဝင္လိုက္တယ္။ မွန္တင္ခံုေရွ႕ထိုင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူမေသြးေတြက အသစ္ျဖစ္လာျပန္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကေတာ့ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ပိန္ခ်ိဳင့္လို႔၊ မ်က္တြင္းနက္နက္ေတြက ေမွာင္လို႔၊ မ်က္ခြံေတြက ေယာင္ကိုင္းမို႔အစ္လို႔၊ အိပ္မေပ်ာ္ခင္အထိ သူမေခါင္းအံုးတစ္ျခမ္းစိုေနတာ သူမဘယ္ဘက္ပါးျပင္က သိတယ္။

မွန္ထဲကို ဖ်တ္ကနဲၾကည့္ရင္း သူမ ျပံဳးလိုက္တယ္။ ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ။ နဖူးစပ္က ဆံပင္ေတြကို ပင့္တင္လိုက္ေတာ့ ဆံႏြယ္ေတြနဲ႔နဖူးျပင္ ထိစပ္ရာလိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆက္ရာကေလးေတြရွိေနတယ္။ သူမေမးေစ့နဲ႔ ေမးရိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း တူတူပဲ။ သူမရဲ႕ လက္မႏွစ္ဘက္ကို ေမးေစ့ေအာက္ကေန အသာေလးပင့္တင္ၿပီး အေပၚကို အလိုက္သင့္ဆြဲခြာခၽြတ္လိုက္ေတာ့ နဖူးစပ္အထိ အေရျပားေတြက အခ်ပ္လိုက္ ကြာက်သြားတယ္။ အသစ္ေပၚလာတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္က တက္ၾကြလန္းဆန္းလို႔။ မနက္ျဖန္မ်ားစြာကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ စိမ္ေခၚရင္ဆိုင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမ….။

(၃)
တစ္ညလံုး မွားယြင္းရူးသြပ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ သူမ မဟုတ္သလိုလို…….





2 comments:

  1. Even I don't know how to write nice post like you but I wished :)

    ReplyDelete
  2. တခုခုေတာ႔မွားေနၿပီ း)
    ဒီပုိ႔စ္ဖတ္ၿပီး ျမန္မာငုိခ်င္းခ်ဇတ္လမ္းေတြက စိတ္ညစ္စရာ သူမ်ားေတြ၀မ္းနည္းေနရတာကုိက ကုိယ္႔အတြက္ ဘာမွမဟုတ္ျဖစ္တတ္တာေတြ
    ဟာသကားေတြက သရုပ္ပ်က္စိတ္ပ်က္စရာေတြ ေတြးမိသြားပါရဲ႕

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...