ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနရတဲ့အခါ

ဘာရယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။  ဒီပို႔္စ္ကိုေတာ့ ပ်င္းလို႔ေရးတဲ့စာလို႔သာ မွတ္လိုက္ၾကပါ။

 ေန႔လည္က ရံုးမွာ တစ္ေန႔ခင္းလံုး အစည္းအေဝး ၂ခုနဲ႔တင္ ညေန ၅နာရီထိုးသြားေတာ့တယ္။ ပထမအစည္းအေဝးက အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ထရိန္နင္ပါ။ ေဟာင္ေကာင္ ထိုင္ဝမ္  ဂ်ပန္ ကိုရီးယား တရုတ္ နဲ႔ ကၽြန္မတို႔စကာၤပူရံုးခြဲေတြက စုစုေပါင္းတက္ေရာက္သူ ၅၆ေယာက္ရွိတဲ့ အြန္လိုင္းအစည္းအေဝးပါ။ ကိုယ့္စားပြဲမွာပဲ ကိုယ္ထိုင္ၿပီး နားႀကပ္တပ္၊ ကိုယ့္ေမာ္နီတာမွာ ရွယ္လာတဲ့ စလိုက္ဒ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ရွင္းျပတာ နားေထာင္၊ ေမးစရာေမးခြန္းေတြ ရွိလာရင္ မက္ေဆ့ခ်္နဲ႔ပဲျဖစ္ေစ၊ ေအာ္ဒီယိုနဲ႔ပဲျဖစ္ေစ ေမး၊ အဲသလို ဆိုပါေတာ့။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေပမယ့္ အေတာ္ေလး ရွဳပ္ေထြးတဲ့လုပ္ငန္းသဘာဝပါပဲ။ Testing & Certification Co., ပါ။ ယူအက္စ္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး တြင္က်ယ္တယ္ ဆိုပါတယ္။ ပင္မရံုးက ဆြစ္မွာပါ။

ဝန္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ လုပ္ငန္းျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မအရင္လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းသဘာဝနဲ႔ လံုးဝျခားနား ပါတယ္။ ကၽြန္မတာဝန္က ရရန္ရွိစာရင္းကိုင္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ကပ္စတမ္မာေတြ ေမးလာတဲ့အခါ ဘီလ္ဘယ္လို ေတာင္းခံတယ္၊  ဘာေၾကာင့္ အဲသလို က်သင့္တယ္ဆိုတာေတြကအစ ဘီလ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူတို႔ သိခ်င္သမွ်ေတြကိုပါ အတတ္ႏိူင္ဆံုးရွင္းျပေပးဖို႔ တာဝန္ရွိပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီထရိန္နင္မွာ ကၽြန္မ တက္ေရာက္ဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ လိုအပ္တယ္ဆိုေတာ့လည္း တက္လိုက္တာေပါ့ေလ။

ကၽြန္မေရာ ကၽြန္မစူပါဗိုက္ဇာ စလံုးအမ်ိဳးသမီးေရာ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အသစ္ေတြပါ။  ရွဳပ္ေထြးလြန္းတဲ့ လုပ္ငန္းသဘာဝနဲ႔ ေငြေတာင္းခံလႊာေတာင္းပံုေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ခုထိ တလည္လည္ပါပဲ။ စာရင္းနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ နားလည္ၾကေပမယ့္ လုပ္ငန္းသဘာဝကိုေတာ့ ခုထိ ေသခ်ာ မလည္ပတ္ႏိူင္ၾကေသးပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ဌာနက အရင္တုန္းကေတာ့ စကၤာပူမွာ မရွိဘူး။ ကိုရီးယား ထိုင္ဝမ္ တရုတ္ ေဟာင္ေကာင္ရံုးေတြမွာပဲ ရွိရာက ခုမွ လုပ္ငန္းတိုးခ်ဲ႕လာၿပီး အာစီယံ၊ စကၤာပူနဲ႔ ေအာ္စေတးလ်၊ နယူးဇီလန္အေကာင့္ေတြကို စကၤာပူ ေရႊ႕ယူလာတာျဖစ္တာမို႔ ဌာနအသစ္၊ လူအသစ္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်န္တဲ့ဌာနကလူေတြကလည္း သူတို႔အလုပ္နဲ႔သူတို႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေသခ်ာသင္ၾကား မေပးႏိူင္သလို ဌာနအသစ္လည္းျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အျဖစ္က ေရကူးမွ ေသခ်ာမတတ္ေသးခင္ ဘုတ္ျပားေပၚကေန ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်ခိုင္းတာ ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။

တစ္ခုေကာင္းတာက ကၽြန္မေရာ ကၽြန္မစူပါဗိုက္ဇာ အမ်ိဳးသမီးပါ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အသစ္အသစ္ေတြကို သင္ယူဖို႔ အားသန္ၾကသူမ်ားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ့္အခ်ိန္ကို လိုလားစြာျမွဳတ္ႏွံလိုသူမ်ား ျဖစ္ေနတာလည္း တူေနၾကျပန္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း အသစ္မို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နားလည္ၿပီး ေဖးေဖးမမရွိၾကတယ္။ အသက္ခ်င္းကလည္း မတိမ္းမယိမ္းမို႔ ေပါင္းလို႔လည္း အင္မတန္ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ အေတာ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ စိတ္တူကိုယ္တူညွိႏႈိင္းလုပ္လို႔ရသူနဲ႔ အတူတူအလုပ္လုပ္ရတာေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ ဘယ္ရွိပါ့မလဲေနာ္။

ကၽြန္မတို႔တာဝန္က အရင္ကရွိေနတဲ့ေၾကြးက်န္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ကပ္စတမ္မာေတြဆီက ေတာင္းခံ စာရင္းရွင္းလင္းရမွာပါ။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ႏွစ္ၿပီးတတ္စြမ္းသေလာက္ လုပ္ၾကဖို႔ သေဘာတူထားၾကပါတယ္။ တစ္ခုခုအခက္အခဲႀကံဳလာရင္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ရယ္ေမာအားတင္းၾကရတယ္။

ဌာနအသစ္ျဖစ္တာမို႔ တစ္ျခားဌာနက ကၽြန္မတို႔နဲ႔မဆိုင္တဲ့အလုပ္ေတြကို ေသြးတိုးစမ္းၿပီး ထိုးေပးတာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳရတယ္။ အဲဒီအခါ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ ဆိုတာ တိုင္ပင္ၾကရတယ္။ တကယ္ပါ၊ အလုပ္ထဲမွာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုကာကြယ္ေနထိုင္ရမယ္ ဆိုတာလည္း သိဖို႔လိုအပ္တာကိုးရွင္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အသစ္အသစ္ေသာ စိတ္ဝင္စားစရာေတြနဲ႔ အားစမ္းစိမ္ေခၚမႈေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ  ကၽြန္မ တကယ္ပဲ ေပ်ာ္ပါတယ္။

အဲဒီအစည္းအေဝးမွာ စလိုက္ဒ္ေတြကို ရွင္းလင္းေျပာျပေဆြးေႏြးတဲ့ အမ်ိဳးသားရဲ႕ အာေဘာ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ သေဘာမတူတဲ့အခါ သူနဲ႔ကၽြန္မႏွစ္ေယာက္သား မိုက္ကရိုဖုန္းကို မ်ဴ ႕လုပ္၊ ပိတ္ခ်လိုက္ၿပီး ရယ္ကာ ေမာကာ အတင္းတုတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ ဒီေလာက္ အဆင့္ဆင့္ေတြ ကပ္စတမ္မာနားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုရွင္းျပရပါ့မလဲ ဘာညာေပါ့ေလ :)

ဒီလိုနဲ႔ အဲ့ဒီအစည္းအေဝးၿပီးတဲ့အခါ နာရီဝက္နားၿပီး ေနာက္အစည္းအေဝးတစ္ခု တက္ရပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေဝးကေတာ့ ထိုင္ဝမ္က ကၽြန္မတို႔ ရီဂ်င္နယ္မန္ေနဂ်ာအမ်ိဳးသားနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္သာ ပါဝင္တဲ့ "ရရန္ရွိစာရင္း တစ္ပတ္စာတုိးတက္မႈအေျခအေနအေၾကာင္း" စည္းေဝးၾကတာပါ။ 

လက္ပေတာ့ကို ယူသြားၿပီး အားလပ္တဲ့အနီးဆံုး Phone booth တစ္ခုမွာ တယ္လီကြန္ဖရန္႔စ္နဲ႔ ေျပာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ တာဝန္ယူထားတဲ့ ကီးအေကာင့္ေတြကို တစ္ေယာက္စီ ရွင္းလင္းေျပာျပၾကရတာေပါ့။ ထိုင္ဝမ္က ရီဂ်င္နယ္မန္ေနဂ်ာအမ်ိဳးသားက သေဘာေကာင္းၿပီး နားလည္မႈအျပည့္ရွိတာမို႔ အဲ့ဒီအစည္းအေဝးဟာ အပတ္စဥ္ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ထဲ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ရံုမက သက္ေတာင့္သက္သာေတာင္ရွိလွပါတယ္။

အဲဒီမန္ေနဂ်ာအမ်ိဳးသားဟာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ထိုင္ဝမ္ကေန ဗီဒီယိုနဲ႔ အင္တာဗ်ဴ းၿပီး အလုပ္ခန္႔ခဲ့တဲ့ အမ်ိုးသားပါပဲ။ အင္မတန္ အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး ညအေတာ္နက္တဲ့အထိ Lync မွာ ရွိေနတတ္သူပါ။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနတာ....လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္တာ မဆန္းပါဘူးလို႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကြယ္ရာမွာ ဟားၾကပါတယ္။ လူကလည္း လူပံုေခ်ာ၊ အသားအရည္ကလည္း အင္မတန္လွပါတယ္။ အရပ္အေမာင္း ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေျပာစရာမရွိေအာင္ စတိုင္က်သူလည္း ျဖစ္တယ္။ စကားေျပာပံုကို ၾကည့္ၿပီး အင္မတန္ စိတ္ရင္းရိုးသားရွင္းလင္းတဲ့သူလို႔ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မသိလဲဆိုေတာ့ စကန္းအင္တာဗ်ဴ းမွာ သူက စင္ကာပူကိုလာၿပီး လူေတြ႔ လာဗ်ဴ းတာမို႔ပါ  :)

သူနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တယ္လီကြန္ဖရန္႔္စ္လိုက္တာ ညေန ၅နာရီေက်ာ္မွ ျပီးပါေတာ့တယ္။

မနက္ ၇နာရီေက်ာ္ အိမ္ကထြက္၊ ရံုးက ၈ခြဲတက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ၇ခြဲ-၈နာရီေလာက္ဆို လူေတြက ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ ေရာက္တာနဲ႔ ဖုန္းပိတ္ၿပီး အလုပ္စလုပ္လိုက္ၾကတာ ည ၇ခြဲ ၈ေလာက္အထိ အခ်ိန္ဟာ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိေအာင္ကို ျမန္လြန္းလွတယ္။  ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သိပ္ကို အဆင္ေျပတာပါ။  ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလုပ္ထဲမွာ အဲသလိုစိမ္ေနခ်င္သူမို႔ ဒီအလုပ္ကို ကၽြန္မက သေဘာက်လွတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၉နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။ မိုးကေလးကလည္း တဖြဲဖြဲရွိတာနဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေကာက္ဆိုၿပီး ေဆာင္းကေလာက္မွာ တင္လိုက္ေသးတယ္။ ဘာသီခ်င္းလဲဆိုတာေတာ့ ေျပာျပပါဘူး။  နားေထာင္ၾကည့္ၾကေပါ့ ေနာ္ :D

ကၽြန္မအလုပ္အေၾကာင္းခ်ည္း ေရးေနလို႔ ဖတ္ရတဲ့သူေတြလည္း ပ်င္းလွေရာ့မယ္။ တကယ္က ကၽြန္မလည္း ပ်င္းတာနဲ႔ ေရးလိုက္တာပါ :)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပမ္းပင္ပမ္း လူဆိုတာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးမ်ား လုပ္ေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတာပဲ မဟုတ္လားရွင္။  ကၽြန္မမိတ္ေဆြေတြအားလံုးလည္း အလုပ္ထဲမွာ ႏွစ္လို ေပ်ာ္ရႊင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလို႔....