ေနရာ

ရထား ဝင္လာၿပီ။ 

ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို လက္ကကိုင္ဖတ္ေနရာက ရထားရပ္တာနဲ႔ တြဲထဲကို ေျခလွမ္းဝင္ႏိူင္ဖို႔ ျပင္ထားလိုက္တယ္။ ဖတ္လက္စစာမ်က္ႏွာကို ဘုတ္မာ့ခ္ေလးနဲ႔ ေသခ်ာညွပ္ၿပီး ညာဘက္ပခံုးေပၚက လက္ကိုင္အိတ္ႀကိဳးကို ေသေသခ်ာခ်ာ တင္းတင္းရင္းရင္း ပခံုးေပၚ ျပန္တင္တယ္။

ရထားရပ္လို႔ တံခါးဖြင့္တာနဲ႔ တြဲထဲခပ္ျမန္ျမန္ဝင္လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးက ေဘးဘီဝဲယာကို လွ်င္ျမန္တဲ့အဟုန္နဲ႔ သိမ္းက်ံဳးၾကည့္။ အခ်ိန္က ညေနရံုးဆင္းခ်ိန္မေရာက္ေသးေတာ့ ရထားက သိပ္ၾကပ္ညပ္မေနဘူး။ ေနရာေတြေတာ့ ရွိတယ္၊  မတ္တတ္ရပ္ဖို႔။ ထိုင္ခံုေတြကေတာ့ မလြတ္ေတာ့ဘူး။

ေခါင္းေပၚက စတီးတန္းေလးမွာ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ လက္ကိုင္ကြင္းေလးကို ညာလက္နဲ႔ ျမဲျမဲကိုင္ရင္း လက္ကကိုင္ထားတဲ့ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို အိတ္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့တယ္။ မတ္တတ္ဆိုေတာ့ ဖတ္ဖို႔ အဆင္မေျပဘူးေလ။ စီးထားတဲ့ဖိနပ္က အျမင့္ေလးလက္မနဲ႔၊ တုန္႔ကနဲ တုန္႔ကနဲ တထစ္ထစ္သြားေနတဲ့ ရထားနဲ႔၊ လက္တစ္ဘက္ကိုေျမွာက္ၿပီး ကြင္းကိုကိုင္ထားရေသးတာနဲ႔။  ဆိုေတာ့ စာအုပ္ဖတ္ဖို႔ကို စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။

ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကစလို႔ ရထားေတြ ခဏခဏပ်က္လား ပ်က္ရဲ႕၊  ေနာက္က်လား က်ရဲ႕။ ရထားပ်က္လို႔ ခရီးသည္အားလံုးဆင္းၿပီး လိႈဏ္ေခါင္းထဲ တေပ်ာ္တပါးႀကီး လမ္းဆင္းေလွ်ာက္လား ေလွ်ာက္ၾကရရဲ႕။ ယေန႔အဖို႔ ဘယ္ကေန ဘယ္ကို ေျပးဆြဲတဲ့ရထားခရီးစဥ္ ယာယီဖ်က္သိမ္းပါသည္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေထာင္ထားတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကည့္ရလား ၾကည့္ရရဲ႕။ ရထားပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးက စီအီးအိုအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ႏႈတ္ထြက္လား ထြက္ရဲ႕။ အေၾကာင္းျပခ်က္က ရထားစီးခရီးသည္ေတြ အဆင္မေျပတဲ့ကိစၥအတြက္ သူမမွာ တာဝန္အျပည့္ရွိပါတယ္ ဆိုလားပဲ။  တာဝန္ယူတတ္တဲ့သူမ်ားက်ေတာ့ လူေတြအေျပာ မခံဘူး။ ရွက္တတ္ၾကတာမ်ား ေျပာပါတယ္။

အေရွ႕ဂ်ဴေရာင္းဘူတာကို ေရာက္ၿပီ။ လူတစ္ခ်ိဳ႕ဆင္းသြားၾက၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေျမာက္ဘက္အနီရထားလိုင္း ေျပာင္းစီးၾက။ ထိုင္ခံု မရေသးဘူး။ ကိုယ္ကပဲ ေႏွးလို႔မ်ားလား။ ေနပါေစေလ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ခရီးမွာ မထိုင္ရေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္မွာမို႔လဲ။ အဲ ျဖစ္တာေပါ့၊ ထိုင္ေတာ့ ထိုင္ခ်င္တာေပါ့။ စာအုပ္ ဖတ္ခ်င္တာကိုး။ သက္ေတာင့္သက္သာရွိခ်င္တာကိုး။ လူပဲ…။

ဆက္ၿပီးရပ္လိုက္ရင္း ေရွ႕ကိုပဲ ၾကည့္ခ်င္လည္း ၾကည့္၊  မၾကည့္ခ်င္လည္း ၾကည့္ေနရေတာ့ ေရွ႕ထိုင္ခံုက လူေတြကို အာရံုေလးနည္းနည္းထည့္ၿပီး ၾကည့္မိတယ္။ အားလံုးလိုလို ဖုန္းေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔၊ စကရင္ေလးေတြ အထက္ေအာက္ ပြတ္လို႔။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေဖ့စ္ဘုတ္ၾကည့္၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဂိမ္းေဆာ့၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ခ်က္တင္းေႏွာၾကနဲ႔ တူပါရဲ႕ေလ။

ေရွ႕တည့္တည့္မွာ တရုတ္မေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္၊ မ်က္ႏွာေလးက ၾကည္ၿပီးရွင္းေနတာပဲ။ သူမေလးကေတာ့ ဆိုနီနားၾကပ္အႀကီးႀကီးကို နားရြက္ေတြဖံုးေအာင္တပ္လို႔ ဂီတမွာ စီးေမ်ာေနပံု။ ေက်ာင္းသူမေလး ထင္ပါရဲ႕။ စိတ္ရင္းရွင္းရွင္း ၾကည္ၾကည္ေလးရွိမယ့္ပံု။

သူ႔ေဘးနားက တစ္ေယာက္လည္း တရုတ္မေလးပဲ။ သူက အသားမျဖဴဘူး။ တရုတ္မဲ။ ေပါင္ခ်ိန္တို႔အမ်ိဳး ျဖစ္မယ္။ သူကေတာ့ တစ္လမ္းလံုး ဖုန္းေျပာလာေနတာပဲ။ အသံကလည္း က်ယ္တယ္။ ၾကည့္ရတာ ျပည္ႀကီးက တရုတ္မေလးျဖစ္မယ္။ 

တရုတ္စကားအတူတူေပမယ့္ ေလယူေလသိမ္းက ျပည္မႀကီးက အသံမ်ိဳး။ ၾကမ္းသလိုလို ထင္ရတယ္။ ေလသံက မာေတာင့္ေတာင့္နဲ႔။ သူ႔မ်က္ခံုးက အဆံုးမွာ နားထင္ဘက္အေပၚကို ပင့္တက္သြားပံုနဲ႔၊ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းရဲ႕ အဖ်ားကုတ္စင္းသြားပံုေၾကာင့္ လူေတြကို အျမင္ၾကည္မယ့္ပံု မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ရတယ္။ စိတ္တိုတတ္မယ့္ပံုလည္း ရတယ္။ ခပ္ပါးပါးေလ့လာထားတဲ့ အဂၤဝိဇၨာပညာအရဆိုရင္ေပါ့ေလ။

ရီဇာ့ဗ္ခံုလို႔ေခၚတဲ့ လူအိုေတြ၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြ၊ မသန္စြမ္းသူေတြအတြက္ လ်ာထားတဲ့ ေထာင့္အစြန္းက ခံုမွာေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၊ ခပ္ရြယ္ရြယ္ပဲ။ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ရင္း လိုက္လာတာကိုေတြ႔ေတာ့ ကိုယ္က ျပံဳးမိေသးတယ္။ ဟာသရုပ္သံဇာတ္လမ္းတစ္ခုမွာ လူငယ္ေတြ အဲလိုေနရာမွာထိုင္ၿပီး တကယ္ ထိုင္ဖို႔လိုအပ္သူတက္လာတဲ့အခါ ေနရာက ထမေပးခ်င္တာနဲ႔ ငိုက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းကို ဟာသလုပ္တာ ကိုယ္က ၾကည့္ဖူးထားတာကိုး။

ရထားက ဓနသဟာရဘူတာကို ေရာက္ၿပီ။ ဒီဇိုင္းခပ္လန္းလန္းနဲ႔ ဘြားေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။ ဒိုင္ယာနာေကလို ဆံပင္တိုတိုကို ပန္းေရာင္ဆိုးထားတယ္။ ဘေလာက္စ္နဲ႔ စကတ္အတိုက ဆင္တူ၊ အဆင္က ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ ပန္းေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္ေတြ ေရာယွက္လို႔။ ကိုယ့္မ်က္လံုးေရွ႕ကို ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ခုလံုး လမ္းေလွ်ာက္ေရြ႕လာသလိုမ်ိဳး။ ကိုယ္ေပၚမွာ တစ္ေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္အလ်ားရွိတဲ့ အိတ္အနက္တစ္လံုးကို စလြယ္သိုင္းၿပီး လြယ္ထားေသးတယ္။ အလန္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ၾကည့္ရတာ ငယ္ေတာ့ သိပ္မငယ္ေတာ့ဘူး။ ေျခာက္ဆယ္ပတ္ခ်ာလည္ေလာက္ရွိမယ္လို႔ မွန္းရတာပဲ။ 

“အိတ္စက်ဴ႕စမီ”

အားလံုး ကိုယ့္အာရံုနဲ႔ကိုယ္ သာယာေနတုန္း ဘြားေတာ္အသံက ရုတ္တရက္ ဟိန္းထြက္လာတယ္။ အနီးအနားက မ်က္လံုးေတြအားလံုး ဘြားေတာ္ဆီ ေျပးကပ္ၾကတယ္။

“ဟဲလို အိတ္စက်ဴ႕စမီ”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘြားေတာ္က အသံနဲ႔တင္ မကဘူး၊ ရီဇာ့ဗ္ခံုက ငိုက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ လူရြယ္ေကာင္ေလးကို လက္ညွိဳးကေလးနဲ႔ပါ တို႔ရင္း ႏိႈးလိုက္တာ။ ထေပးပါေပါ့ေလ၊ သူက စီနီယာစီတီဇင္ကိုး။ ေကာင္ကေလးက ထေပးလိုက္ရွာပါတယ္။ လူေတြက ၾကည့္ေနၾကေတာ့ ရွက္ရွာမယ္။ ထ မေပးရင္ သူ လူဆိုးျဖစ္မွာေလ။

ဘြားေတာ္ႀကီးက လူရြယ္ဖယ္ေပးလိုက္တဲ့ ခံုေပၚမွာ ထိုင္တယ္။ ျပံဳးျပံဳးႀကီးပဲ။ ၿပီးမွ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ အိတ္ထဲက အိုင္ပက္ကိုထုတ္ၿပီး ေပါင္ေပၚတင္တယ္။ လူေတြက ဘြားေတာ္ႀကီး ဘာဆက္လုပ္မလဲ အသာေလး ဝိုင္းရွိဳးေနတာေပါ့။ ဘြားေတာ္ႀကီးက ေအးေဆးပဲ။ အိုင္ပက္ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ေဟးေဒးလို႔ေခၚတဲ့ ဂိမ္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေဆာ့ေတာ့တာ။ အားလံုးလိုလိုရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြက ျပံဳးေစ့ေစ့ေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။  ခုနက ေကာင္ေလးလည္း ခုမွပဲ မ်က္လံုးက်ယ္သြားပံု။ ကိုယ္လည္း ႀကိတ္ျပံဳးရတယ္။ 

ဒီလိုပါပဲ လူေတြက ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

တန္ဂၽြန္ပါဂါးဘူတာကို ေရာက္ၿပီ။ ဆင္းသူေတြ ဆင္း၊ တက္သူေတြ တက္လာၾကနဲ႔။ ရထားက ဆက္ထြက္တယ္။

အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အဘိုးတစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ေရွ႕က ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေက်ာင္းသူမေလး၊ ဆိုနီဟက္ဖုန္းမေလးက သူ႔ထိုင္ခံုကို အဘိုးႀကီးအတြက္ ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ သာဓု သာဓု သာဓု။  အဘိုးႀကီးက ရွဲ႕ရွဲ႕နီတဲ့။ တကယ္ဆို သူ႔ထိုင္ခံုက ရီဇာ့ဗ္ခံု မဟုတ္ဘူး။ ထ မေပးလို႔လည္း ျပႆနာမရိွဘူး။ ေတာ္လိုက္တဲ့ကေလးမဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး ေကာင္မေလး သိမ္းက်ံဳးရသြားတယ္။ ေဘးနားက ျပည္ႀကီးတရုတ္မမ်က္ႏွာ နည္းနည္းေလး ေနမထိထိုင္မသာလိုလို ဘာလုိလိုေလး ျဖစ္သြားတယ္။ ေတာင္ေတာရယ္သာလို႔ ဆိုလိုက္ရင္ ေျမာက္ေတာက အလိုလို ငုတ္သြားေရာ မဟုတ္လား။ ျဖစ္တတ္တာ ေျပာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ဘူတာမွာ ရထားက ရပ္တယ္။

ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားဟန္တူတဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ေရွ႕မွာလာရပ္ေတာ့ ျပည္ႀကီးတရုတ္မေလး ခြင္ ဝင္သြားတယ္။ ဒီမွာထိုင္ပါ တဲ့။ ထိုင္ေနရာကထၿပီး သူ႔ခံုကို ေပးတယ္။ မိန္းမႀကီးမ်က္ႏွာ ရုတ္တရက္ ရဲကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ႏိူး ႏိူး အိုေက အိုေက တဲ့။ ျပည္ႀကီးတရုတ္မေလးကလည္း ခံုက ထေပးၿပီးေနၿပီ။ မိန္းမႀကီးကလည္း ထိုင္ဖို႔ အေသျငင္းေနတုန္းပဲ။ မိန္းမႀကီးမ်က္ႏွာက အရွက္ႀကီး ရွက္သြားပံု။

အို….သိၿပီ။ ကိုယ္ဝန္မွ မဟုတ္တာဘဲ။ ပင္ကိုယ္ဗိုက္ပူ….။  ပင္ကိုယ္ဗိုက္ပူကို အပြႀကီးဝတ္ထားေတာ့ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္နဲ႔ အထင္မွားခံရတာေပါ့။ ၾကည့္ရတာ အပ်ိဳႀကီးေနမယ္။ အေတာ္ေလးရွက္သြားပံုနဲ႔ ေရွ႕ဘူတာမွာ ရထားလည္းရပ္ေရာ တစ္ခ်ိဳးတည္းဆင္းခ်သြားတယ္။ ျပည္ႀကီးတရုတ္မေလးလည္း ေၾကာင္အအနဲ႔ မ်က္ႏွာမသာမယာက်န္ရစ္တယ္။

ေနာက္တစ္ဘူတာေရာက္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ဆင္းတယ္။ 

ရထားေပၚမွာ ထိုင္စရာေနရာ မရဘဲ မတ္တတ္ရပ္စီးလာရတာကို ဒီတစ္ခါေလာက္ ေက်နပ္မိတာ မရွိဘူး….။