ကၽြန္မက ေသျခင္းတရားကို စိတ္ဝင္စားသူ။ ေသျခင္းတရားဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေသၿပီးေနာက္ဆိုတာကို ဂရုစိုက္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူငိုငို ဘယ္သူေဆြးေဆြး ဒါ ကၽြန္မကိစၥမဟုတ္။ ကၽြန္မ စိတ္ဝင္စားတာက မေသခင္ကာလအပိုင္းအျခားငယ္ေလး တစ္ခု။
ဆိုၾကပါစို႔ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ ေသေတာ့မယ္လို႔ (၃)လ ႀကိဳတင္သိေနတယ္။
ဒါဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေနာက္ခရီးတစ္ခုဆက္ဖို႔ အေကာင္းဆံုး ျပင္ဆင္ႏိူင္တဲ့ အေနအထားပဲ။ ႀကိဳတင္မသိရဘဲ
မေတာ္တဆမႈေတြမွာ ပါဝင္ေသဆံုးသြားတာမ်ိဳးနဲ႔စာရင္ ဒါဟာ ေလာကႀကီးကို အႏိူင္ပိုင္းႏိူင္မယ့္
အခြင့္အေရးကို ပိုင္ဆိုင္ရလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ သိခြင့္ရရင္ အဲသလိုႀကိဳတင္သိခ်င္မိတယ္။
ကၽြန္မေျပာခဲ့သလို အဲဒီအခြင့္အေရးကိုရပါၿပီ တဲ့။ ကၽြန္မ ဘာလုပ္မလဲ….။
ပထမဦးဆံုး ကၽြန္မ တုန္လႈပ္ေၾကကြဲလိမ့္မယ္။
ဘုရားေရွ႕သြားၿပီး ကၽြန္မစိတ္ေတြကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမွာပဲ။ ကၽြန္မ အတတ္ႏိူင္ဆံုး တရားရႈ႕မွတ္မႈနဲ႔ စိတ္ကို အနည္ထိုင္ေစမယ္။ အေတာ္အတန္တည္ၿငိမ္လာတဲ့အခါ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို စတင္စဥ္းစားမယ္။ ကၽြန္မဘယ္လိုေသမွာလဲ…။ အျငင္သာဆံုး အသိမ္ေမြ႔ဆံုးေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို ရဖို႔၊ လူ႔ေလာကႀကီးထဲက ေအးေအးညင္ညင္ထြက္ခြာသြားႏိူင္ဖို႔ ကၽြန္မ ျပင္ဆင္မယ္။ အခ်ိန္ကေလးတစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး တရားအားထုတ္မယ္။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ တရားရိပ္မွာပဲ ေသမယ့္ေန႔ကို တရားအားထုတ္ရင္း ေစာင့္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ မေသခ်ာဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေသမယ့္အေရးေတြးေၾကာက္ေနမွာထက္ ငါ အႏိူင္ပိုင္းလိုက္ႏိူင္ၿပီ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ရလိုက္ၿပီ လို႔သာ ခပ္နာနာေတြးေပးေနရမွာပဲ။
ဒုတိယအေနနဲ႔ ကၽြန္မမွာရွိတဲ့စာအုပ္ေတြကို မျပည့္မစံုရပ္တည္ေနရတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကေလးတစ္ခုကို လွဴခဲ့မယ္။ ကၽြန္မအဝတ္အစားေတြကို ႏြမ္းပါးတဲ့ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ေတြကို ေပးကမ္းခဲ့မယ္။ သူတို႔မလိုလို႔ ပိုလွ်ံတဲ့အခါမွ တစ္ျခားလိုအပ္ေနသူေတြအတြက္ ေပးလွဴေစမယ္။ ကၽြန္မပိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕၊ အသံုးအေဆာင္ အလွအပပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕ ဒါေတြကိုလည္း လိုသူေတြ ယူႏိူင္ေစဖို႔ ကၽြန္မ စီစဥ္မယ္။
ကၽြန္မေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ကၽြန္မဓါတ္ပံုေတြ ဖ်က္ပစ္ခဲ့မယ္။ ကၽြန္မ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ၊ ကၽြန္မ မေတာက္တေခါက္ဆြဲခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးေတြ၊ အသံတိမ္တိုက္ထဲက ကၽြန္မ ဝါသနာအရဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြ…..အားလံုးကို ကၽြန္မ ခ်စ္သူခင္သူေတြအတြက္ အမွတ္တရေပးခဲ့မယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီအတြက္ေပါ့။ ဒီပံုေလးကျဖင့္ ဘယ္သူ႔အတြက္၊ ဒီကားေလးကျဖင့္ ဘယ္ဝါ့အတြက္၊ ဘယ္သီခ်င္းေလးကျဖင့္ ဘယ္သူ႔အတြက္ အဲသလို…..။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ေရးခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလး…..။ ကၽြန္မ ခ်စ္ခင္ရတဲ့သူလက္ထဲ ပံုအပ္လို႔ သူ႔ကိုပဲ ဆက္လက္အသက္သြင္းေစခဲ့မယ္။ သူ ဆႏၵရွိရင္ေပါ့….။
တတိယအေနနဲ႔ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြဆီ လိုက္လံ ႏႈတ္ဆက္မယ္။ ကၽြန္မ မေသခင္ ေတြ႔ခ်င္တဲ့ ခ်စ္သူခင္သူေတြဆီ ခရီးထြက္မယ္။ ကၽြန္မ မရွိတဲ့အခါ သူတို႔ဘဝကို ပံုမွန္ ဆက္လက္လည္ပတ္ပါမယ့္အေၾကာင္း ကတိတစ္ခု သူတို႔ဆီက လိုခ်င္တယ္။ ကၽြန္မကို သတိရလြမ္းဆြတ္မေနဖို႔ ေျပာခဲ့မယ္။ လလည္ ႏွစ္လည္ သတိတရဆြမ္းေတြကပ္ေနမယ့္အစား ဘုရားကိုသာ ဆြမ္းေတာ္မွန္မွန္ကပ္ဖို႔အေၾကာင္း မွာခဲ့မယ္။
စတုတၳတစ္ခုအေနနဲ႔ အသက္ရွင္ေနစဥ္မွာ ကၽြန္မ မသိလိုက္ဘဲျဖစ္ေစ၊ သိသိႀကီးနဲ႔ျဖစ္ေစ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုး သံုးပါးစလံုးနဲ႔ ျပစ္မွားမိခဲ့ဖူးသူေတြအေပၚ အျပစ္ရွိသမွ် ခြင့္လႊတ္ဖို႔အေၾကာင္း ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ ခ်င္ေသးတယ္။ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း အသက္ရွင္သန္ခြင့္ရစဥ္မွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနထိုင္ၾကဖို႔၊ တစ္ေယာက္တန္ဘိုးကို ေနာက္တစ္ေယာက္က နားလည္ဖို႔၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိတဲ့အခါတိုင္း ျဖည့္ေတြး ခြင့္လႊတ္ၾကဖို႔ မွာခ်င္တယ္။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုအေနနဲ႔ (အသက္ရွင္ေနႏိူင္ေသးတဲ့) ႏွစ္ဘက္မိဘနဲ႔ ကၽြန္မထက္ အသက္ တစ္ေန႔တစ္ရက္တစ္မနက္ႀကီးသူေတြကို ကန္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္မအေပၚ နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိူးရွာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အိမ္ေထာင္ဘက္ကို ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ပ်ပ္ဝပ္ရိုက်ိဳးခဲ့မယ္။ သားသမီးရယ္လို႔ မရွိတဲ့အတြက္ အဲသည္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈကင္းပံုကို ကၽြန္မ ေက်နပ္ မိေနမယ့္အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။
ဒါဟာ ေသဆံုးျခင္းဆိုတာထက္ ခရီးအသစ္တစ္ခုရဲ႕ အစပ်ိဳးျခင္းလို႔ မွတ္ယူဖို႔ နီးစပ္ရာတိုင္းကို ႏွစ္သိမ့္ခဲ့မယ္။ သံသရာကိုယံုၾကည္တဲ့အေလ်ာက္ မလြတ္ေျမာက္ႏိူင္ေသးတဲ့ ကၽြန္မလို ပုထုဇဥ္အတြက္ ျဖစ္ေလရာရာ ဘဝတိုင္းမွာ သစၥာတရားမ်ားကို ေဟာၾကားတတ္ေသာ ဆရာေကာင္းမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔၊ အျမတ္ဆံုးေသာသစၥာတရားမ်ားကို နာၾကားႏိူင္ေသာ ကိုယ္အဂၤါျပည့္စံုဖို႔၊ အာရံုခံရုပ္မ်ားအားလံုး ေကာင္းမြန္ဖို႔ ကၽြန္မ ဆုေတာင္းမယ္။ ျဖစ္ေလရာဘဝမွာ မေရွာင္လႊဲႏိူင္လို႔ ႀကံဳေတြ႔ရခဲ့ရရင္ေတာင္ သမုဒယသံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့ အပူမီးကို လြယ္လြယ္ျဖတ္ေတာက္ႏိူင္တဲ့သူ ျဖစ္ေစဖို႔ ဆုေတာင္းခ်င္ေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆုေတာင္းျခင္းဆိုတာ မိမိကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ျခင္းလို႔ သိေနတဲ့အတြက္ အဲဒီအပိုင္းကို ခဏမွ်သာ အခ်ိန္ေပးၿပီး ခႏၵာကို ရႈ႕မွတ္ေနျခင္းနဲ႔သာ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို ကုန္ေစမယ္။ ရယ္စရာေကာင္းတာတစ္ခုက ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္ကို လွဴဒါန္းခဲ့ရမယ့္အေရးကို ရွက္ေနတာပဲ။ ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္ကို ခြဲစိတ္လွီးျဖတ္ခံရမွာထက္ ေသၿပီးကာမွ ကၽြန္မအရွက္ကို လူျမင္သူျမင္ မျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ေသၿပီးမွပဲေလလို႔ ဘယ္လိုပဲေျဖေတြးေတြး အဲဒီကိစၥကို ကၽြန္မ ေသြးေၾကာင္ေနတုန္း၊ အရွက္သည္းေနမိတုန္းပဲ။
ဒီေတာ့ မီးသၿဂိ ၤဳလ္ဖို႔ ကၽြန္မ မွာခဲ့မယ္။ ျပာအိုးေတြ၊ အရိုးျပာေတြဘာေတြ ေကာက္မေနဖို႔လည္း မွာဦးမယ္။ ဘာမွ လုပ္မေနေစခ်င္ဘူး။ ျပာျဖစ္သြားမယ့္ ခႏၵာႀကီးကို တခုတ္တရ လုပ္မေနေစ ခ်င္တာ။ ေသျခင္းတရားဟာ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ လူမ်ိဳးဘာသာမေရြး သိပ္သစၥာရွိတဲ့ေကာင္ႀကီးမို႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ရတဲ့အခါ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာရွိမယ္ မထင္ဘူး။ သူဟာ ကၽြန္မျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္း အေကာင္းအဆိုးအတိုင္း မ်က္ႏွာမလိုက္ဘဲ၊ ဘာကိုမွ မငဲ့ကြက္ဘဲ စီမံမယ္ဆိုတာ စိတ္ခ်လက္ခ် သိေနလို႔ပဲ။
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအနားရွိသူ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မငိုၾကဖို႔ မွာထားမယ္။ ထြက္ခြာေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ ကၽြန္မခရီးမွာ ကၽြန္မေျခေထာက္ေတြကို တုန္႔ကနဲရပ္ေစမယ့္ ဘယ္လိုေႏွာင္ငင္မႈမ်ိဳးကိုမွ ကၽြန္မ မလိုခ်င္ဘူး။ အဲဒါပါပဲ….။ ကၽြန္မ ဘာမွာစရာ က်န္ေသးလဲ….။ ပိုင္ဆိုင္မႈသိပ္မ်ားသူမဟုတ္တာမို႔ ခန္႔ခြဲဖို႔ မ်ားမ်ားစားစားရွိမေနတာဟာလည္း ေက်နပ္စရာ….။
gave me a deep thoughts after reading sis ...
ReplyDeleteအဲဒါေဆြေလး အၿမဲစဥ္းစားေနတတ္တဲ႕အရာ.. ေသမယ္ဆိုတာ သံုးလေလာက္ၾကိဳသိရင္ အစ္မခ်စ္ေရးထားသလိုပဲ ၿဖတ္သန္းမယ္လို႕ ေတြးဘူးတယ္...
ReplyDeleteမခ်စ္လို ပဲေတြးထားတယ္ .. ဒါမယ့္ မခ်စ္ေလာက္ေတာ့ လူေတြကို လိုက္လံ မနုတ္ဆက္ခ်င္ဘူး .. ဘယ္သူမွလည္း ၁ လေလာက္ထက္ပိုငိုမယ္ မထင္ပါဘူး ။ ကုိယ့္ ခႏၵာမွာ ေကာင္းေနေသးတာ က်န္ရင္ လွဳခဲ့မယ္လို ့ေတြးတယ္။ က်န္တဲ့ ဟာကုိေတာ့ မီးသၿဂိဳလ္လိုက္ေပါ့။
ReplyDeletegood thought...
ReplyDeleteto prepare at last breathe,,as Buddha taught...not to grap " I of ego"
to donate all propaerties meaningfully
to go and apologize to all people you think you had insulted
to talk to your loving ones ar ya par ya
မခ်စ္.....ပထမဆံုးေတြးမိတာက မခ်စ္ေနေကာင္းရဲ ့လား.....ကိုၾကီးေက်ာက္လဲဒီလိုေတြေ၇းၿပီးညာသြားခဲ့ဘူးတာကိုသတိရသြားမိတယ္....မခ်စ္က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဦးေနာိ......ေတြးပံုေလးကို ေတာ့ သေဘာက်တယ္....ေကာင္းပါတယ္
ReplyDeleteေနမေကာင္းတဲ႔ဘေလာ့ဂါတိုင္းလိုလို အဲလိုေလးေတြေရးတတ္ၾကတယ္ ညီမေလးေလး လြန္ခဲ႔တဲ႔ သံုးႏွစ္ေလာက္ကပို႔စ္တစ္ပုဒ္ေရးဖူးပါတယ္... ညီမေလးကိုေတာ့ မ်က္ၾကည္လႊာလွဴထားတယ္..။ အဲလိုေလး ၾကိဳသိရရင္ မေသခင္လုပ္စရာေလးေတြက ေတာ္ေတာ္ေတာ့မ်ားသားပဲ...။ခ်စ္မၾကီး ဂုစိုက္ပါေနာ္ က်န္းမာေရးကို..။
ReplyDeleteဒီေလာက္ထိ ေတြးရဲတဲ့ ခ်စ္ၾကည္ကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္
ReplyDeleteတို႔မ်ားကေတာ့ ေသျခင္းတရားကို မေတြးရဲေသးဘူး... ေၾကာက္တယ္
လူတိုင္းတစ္ေန႕ေသရမွာပါ-- (အားမငယ္ပါနဲ႕) ဘယ္ဘာသာမွလူကိုမကယ္ႏိုင္ပါ-- အဓိက ကယ္ႏိုင္မည္႕သူကို သိဖို႕နဲ႕ ယံုဖို႕ပဲလိုတယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေသမည္႕ေဘးကို မလြဲဧကန္ၾကံဳဖူးတယ္ ငယ္ရြယ္စဥ္ဆိုေတာ့ ဘာကိုမွေသခ်ာမသိေသးခ်ိန္ပါ -- ကိုယ္တိုင္ျမင္ျပီးကယ္တင္သြားသူကို လက္ေတြ႕ရရွိလိုက္တယ္ (ထာ၀ရဘုရား) ဘာသာေရးကိုေတာ့လံုး၀စိတ္မ၀င္စားပါ သို႕ေသာ္ ကယ္တင္ရွင္ရွိတာကိုေတာ့ တကယ့္လက္ေတြ႕ ၾကံဳဖူးတယ္
ReplyDeleteမႀကီးခ်စ္ ..က်န္းမာေ၇း ကိုဂရုစိုက္ပါအမ
ReplyDeleteေနမေကာင္း မက်န္းမာတဲ့ အခါ လူတိုင္းလိုလိုေသျခင္းတရားကို ေတြးမိတတ္ၾကတယ္..
အမ Fighting !!!!!!
အမ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာလား?
ReplyDelete၃လဆိုတဲ့အခ်ိန္ၾကီး ရေနအုန္းမယ္ဆိုရင္ အပယ္မက်တဲ့ တရားစခန္းကို ေခၚသြားခ်င္ပါတယ္။
တကယ္လို႕ ဒါဟာ အမစဥ္းစားတာဆိုရင္လဲ လူဆိုတာ ျဖဳတ္ခနဲ မသိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေႂကြက်တတ္တယ္။
လူတိုင္းကိုေတာ့ က်န္းက်န္းမာမာျဖစ္ေစခ်င္တယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ မက်န္းမာျခင္းကို လူတိုင္း တသက္မွာ အနည္းဆုံး တခါေတာ့ ၾကဳံေတြ႕ရမွာပါ။
အမစိတ္ဝင္စားမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ၁၅ရက္ အပယ္မက်တဲ့တရားစခန္းကို ဝင္ေစခ်င္တာပါ။
ညီမေရႊယြန္းဝါ....ေက်းဇူးပါ ညီမ၊ မခ်စ္ ခုေတာ့ ေနျပန္ေကာင္းစျပဳေနပါၿပီ။ ညီမေလးေျပာတဲ့ တရားစခန္းကို စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ ေျပာျပပါေနာ္။ အစ္မဆီ ေမးလ္ပို႔ေျပာလည္း ရပါတယ္။ အားလံုးကို မွ်ေဝခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာပဲ ေျပာခဲ့လည္း ရပါတယ္ ညီမေရ....
ReplyDelete